Sruba

Konrad

- Oj moj maly Hugo - powiedzial Konrad krecac przy tym glowa - Nie powinienes zasypiac sam praiwe na srodku traktu bo jest ktos mzoe cie ... okrasc - dopowiedizal akcentujac ostatnie slowo i usmeichnol sie do niziolka.
- A teraz zbieraj sie, czas w droge - rzekl wachlujac sie swoim kapeluszem przed piekielnym skwarem.
- A to niby dokad !? - prychnal z oburzeniem Hugo
- Do Altdorfu moj maly przyjaciulu ... do Altdorfu - poweidzial jakby do siebie, trzymajac konia za uzde i zwracajac sie w strone ktora prowadzila do samego serca Imperium.

 

Artein

Faustus:
[user=4048]Czy on rzeczywiście jest taki glupi?! Przecież powiedziałem mu wszystko. Czego on jeszcze chce?![/user]
Wstał szybko.
- Ojcze czy sprowadzenie śmierci na całą rodzinę i kilkudziesięciu niewinnych ludzi nie jest wystarczającym grzechem? - otrzepał się trochę z kurzu ulicznego. -Wyczuwam od ojca dobroć, dobroć jakiej nie mają.... inni.... Dlatego do Was przyszedłem.... tylko ojciec jest w stanie mi pomóc, potrzebuję pokuty.... jakiejś ciężkiej pokuty.... mogę wyruszyć głosić słowo Sigmara Młotodzierżdzcy w jakichś odległych krainach.... walczyć na Pustkowiach.... cokolwiek.... tylko ojcze, nie zostawiaj mnie tu samego....

 

Yaneks

Wolfgang

Porzucając zamiar opuszczenia nieznajomego, zatrzymał się.

Nie jest wystarczającym grzechem, jeżeli wielki Sigmar nie dowie się od ciebie samego, jak do tego doszło. Różne są kary dla grzeszników, zależne od rozmiaru ich grzechów. Twoja chęć poprawy działa na twoją korzyść. Jesteś dobrym człowiekiem, to widać od razu. Wejdźmy do świątyni, i opowiedz mi wszystko, zgoda?

 

Dysonance

Jolan:

Bycie zadowolonym z siebie to rzadka emanacja dobrego humoru. Zemsta ma być odpowiednim gestem za pewne niedogodności, a ty, jako doświadczony czarodziej miałeś oprócz odrobiny złośliwości także własną godność. Dobrze mu tak, ot co! Nauczy się być miłym dla podróżnych. Taka przynajmniej była nadzieja. Może nikogo już nie ofuka.

Altdorf prezentuje się doprawdy okazale. Śmierdzi jak każde miasto, gdzie nieczystości wylatują przez okno jak wiosenny deszczyk. Jednak przy niektórych mijających cię ludziach, ekstrementy wydają się najprzedniejszymi bretońskimi perfumami.

Dokądkolwiek się udajesz, droga przed Tobą jest otwarta i szeroka. Masz setki, tysiące możliwości, w takim miejscu jak to. Na chwilę obecną przebywasz w przeciętnej, dosyć zacnej dzielnicy, którą możnaby nazwać mianem 'przyzwoitej'. Znaczy to mniej więcej tyle, że prostytutki są ładniejsze, a złodzieje uczciwsi. Naprawdę mniej więcej.

Freja:

Solkan ma swoje ścieżki. Wstępujesz na nie, czujesz wręcz namacalną obecność swojego gniewnego, lecz sprawiedliwego boga. Cokolwiek bowiem ma się nie stać, póki jesteś mu wierna, jego wzrok się od Ciebie nie odwróci.

Świątynia Solkana ma swoisty, surowy urok miejsca, w którym pokuta miesza się z błogosławieniem, niczym owoc o smaku słodkiej goryczy. Kilku kapłanów w czarnych habitach własnie odprawia wieczorne modły. Pogrążeni w swej, jakże osobliwej rozmowie zdają się rozmawiać ze swym bogiem.

Ten przybytek zachowuje w sobie część dawnej chwały. Na ołtarzu nie spoczywa co prawda pradawna i wszechmądra "Księga Praw", ale sama obecność wiary w Solkana unaocznia wspaniałość dawnych dni, w których ludzie poddawali się byli prawu i sprawiedliwości z odpowiednią sobie dyscypliną.

Wielki symbol płomienia jarzy się w półmroku światłem, które mogłoby zostać dostrzeżone tylko przez Jego wyznawców. Twoje oczy ze spokojem znoszą ten cudowny poblask. Wiesz już, że jesteś bezpieczna, przynajmniej na tą chwilę, chociaż nie usypia to Twojej czujności. Zawsze musisz być przezorna.

 

__________________
"Neuro from the nerves, the silver paths. Romancer. Necromancer. I call up the dead. But no, my friend... I am the dead, and their land."

Eruhine

Hugo
"Nie będę latał po mieście z pustym kałdunem, choćby to i Altdorf był. A i piwa zdałoby się napić!" - burknął Hugo. Widząc jednak, że Konrad nie ma zamiaru go posłuchać, Hugo ruszył za nim, mrucząc coś pod nosem.
"Lepiej, żeby coś z tego było, bo inaczej to nasza ostatnia wspólna robótka." - pomyślał.

 

Sruba

Konrad

Konrad westchnal spogladajac przez ramie na malego pokurcza ktory zywo przebieral nogami aby nadzazyc za swym wiekszym kompanem. Klnal na wszystkich Bogow Imperialnego panteonu jacy mu przyszli do glowy za to, ze to walsnie on musial wedrowac z marudnym niziolkiem do samej stolicy Impeirum. Chociaz nie, zastanowil sie przez chwile. Czy aby napewno musial znosic towarzystwo malego zlodziejaszka ? Z rezygnacja odpral sobie jednak ,ze jego szanse zarowno dobrego zarobku jak i przezycia wzrastaja gdy ma go obok siebie. A nie specjalnie spieszylo mu sie na tamten swiat. Niziolek mogl sprawiac wrazenie malego i slabego, ale te wady nadrabial szybkoscia i zwinnoscia. Poza tym dobrze
jest czasem do kogos sie odezwac i posluchac od czasu do czasu obcego glosu, nawet jesli jest to wieczne narzekanie malego Huga, do ktorego Konrad powoli musial zaczac sie przyzwyczajac.

- Spokojnie moj maly przyajcielu, Altdorf juz nie daleko a tam oboje sprawimy sobie taka uczte jaka nie pogardzili by sam Cesarz ! A moze ugosci nas nasz byly "przyajciel" Faustus- Tutaj Konrad na chwile przerwal, szukajac innego bardziej wlasciwego slowa, ale nie mogac znalesc lepszego kontynuowal - Mam nadzieje ze wytrzymasz zanim dotrzemy na miejscie ?
Zwlaszcza gdy do naszego celu juz niedaleko. - Powiedizal spokojnie Kornad spogladajac na przydorzny kamien milowy bedacy znakiem ze niedlugo przekrocza bramy Altdorfu.

 

Wellin

Dym z kominów niósł się nad ulicami, mieszając z zapachem przygotowywanej kolacji. Jolan zmęczony dniem który upłynął na obijaniu nóg o twardy miejski bruk, zbieraniu informacji i załatwianiu pilnych sprawunków usiadł z ulgą na parkowej ławce. Znajdujący się w dzielnicy rezydencji park stanowił piękny widok. Wystrzyżone trawniki, rabatki kwiatowe, szum wiatru i śpiew ptaków. Na drugiej stronie zadbanej łąki widać było zamożne damy urządzające sobie piknik na świeżym powietrzu. Przez sielankę, przebił się cichy, stanowczy i przesycony niesmakiem i wyższością głos strażnika.

- Będzie pan łaskaw opuścić ogrody i wrócić gdzie wasze miejsce. – Strażnik w liberii przykrywającej zbroję patrzył na Jolana znad wydatnego nosa. Pełne pogardy i niesmaku spojrzeniem zatrzymywało się na nie pierwszej jakości i nie pierwszej czystości ubraniu maga, opartej o ławkę lasce pozbawionej zdobień i wychodzonych butach podróżnych. Jolan odpowiedział na to spojrzeniem pełnym irytacji.

- Jestem czarodziejem, jak twoje niewątpliwie na wyraz bystre i przenikliwe oczy tudzież równie bystry i przenikliwy umysł zdołał zauważyć – Jolan odpowiedział neutralnym tonem usilnie starając się uniknąć nuty szyderstwa, głośno dźwięczącej w jego myślach. Szaty czarodzieja, laska kapelusz i tuba z pergaminem mogłaby zostać pominięte chyba tylko przez ślepego.

- Znającym wiele sztuczek, zapewne. Najbliższy plac targowy znajduje się czterysta kroków na zachód.
– Zgodnie z postanowieniami kodeksy i utwierdzonymi imperialną władzą i religijną tradycją prawami Świętego Imperium Sigmara mam prawo tu przebywać. – dodał twardo nieźle już wkurzony czarodziej. Musiał wykłócać się z dowódcami trzech patroli gwardii, zanim udało mu się odwiedzić owe wybudowane podczas jego nieobecności i teoretycznie dostępne dla każdego ogrody. Teraz zaczynał sądzić, że gra nie była warta świeczki. Ale przecież nie pozwoli napuszonemu, debilnemu, aroganckiemu sługusowi roztytego hedonistycznego dupka mieniącego się szlachcicem nieprawnie powołując się na rozwodnioną krew zafajdanych przodków, wyrzucić się wbrew prawa z publicznego parku! Niech to Chaos przeklnie, Jolan miał trochę dumy!

- Jak powiedziałem. – strażnik świdrował niepokornego maga z rzadko spotykaną pewnością siebie. Jolana otaczał już teraz wianuszek czterech zbrojnych.

- Jeśli powątpiewasz, idź do Kolegium Magicznego, zdobądź dostęp do sali kronik i sprawdź nazwisko Jolana Tarkharda. – mag wysunął arogancko zarośnięty podbródek – jeśli nie zgadzasz się z Kodeksem Praw, idź do elektora i skłoń go do wystosowania petycji do Imperatora, aby zmienił obowiązującą od stuleci tradycję. Jeśli nie – zostawisz mnie Panie z spokoju. Mam PRAWO tu być.

- A JA, Gerard Nobverg kapitan prywatnej straży Lady Mileny Shwartzwald mam prawo w imieniu mojej Pani złożyć do Kolegium Magii skargę na brudnego impertynenckiego czarodzieja straganowego zakłócającego spokój szlachetnych dam i z premedytacją ignorującego ponawiane ostrzeżenia. – widząc jak poznaczone śladami starymi złamań ręce zaciskają się z wściekłości na lasce dodał ze złośliwą satysfakcją - ...być może dodając zarzut o bezprawne i szkodliwe użycie magii w celu napadu na wysokiego rangą oficera – choć oczywiście wtedy twoim palcom nic już nie pomoże.
Lady Milena Shwartzwald. No tak. – Jolan wstał z ławki i powolnym, odmierzonym krokiem zaczął iść w kierunku wyjścia z parku. Znał świat. Znał imperium. Wiedział dobrze jakie są jego prawa.

< --- >


Posiadłość rodu Overresh, rodu związanego ściśle więzami krwi z Argerzeitami wyglądała imponująco jak zawsze. Trzypiętrowy dworek, stylizowany na pałac dominował nad otaczającymi go drzewami. Tyle przynajmniej widać było zza murów. Niewidocznego zza muru wnętrza Jolan nie musiał się domyślać - był tu już kiedyś. Wprawdzie tylko kilka razy, ale miał okazję odwiedzić posiadłość z której korzystał Adalbert z jej pięknie urządzonymi ogrodami, pełnymi roślin sprowadzonych z najbardziej egzotycznych zakątków świata i marmurowymi, naturalistycznymi rzeźbami mitycznych potworów, herosów i pięknych kobiet. Pamiętał dobrze jak olbrzymie wrażenie wywarła ona na nim.

Pamiętał także wnętrze domu, ociekające wprost bogactwem. Kobierce w których młody, niedoświadczony uczeń czarodzieja mógł prawie zatonąć. Wino z bretonii podawane w kryształowych kielichach ot, tak, bez patrzenia na koszty i liczenia miedziaków. Gabinet z wielkim hebanowym biurkiem godnym rektora kolegium, i dwakroć bardziej kunsztownym niż ów mógł sobie na to pozwolić. Zaiste, pamiętał to dobrze.

Rody Overresh i Argerzeit były jednymi z najbogatszych w imperium, a od kiedy związały się więzami krwi ich znaczenie tylko wzrosło. Liczne faktorie, manufaktury i niekończącą się liczbą wiosek winnych mu lenne poddaństwo... Nie znający luksusów ni smaku bogactwa młodzieniec jakim był wtedy mógł tylko chodzić po domu w niemym zachwycie, starając się nie otwierać ust i zachować przytomność umysłu. Co też, jak podejrzewał, było jedyną przyczyną dla której miał okazję zwiedzić ten dom. To, i nieukrywane rozbawienie jakie Adalbert okazywał obserwując jego reakcje. Ot, taka lekka arystokratyczna rozrywka. Patrzeć jak prostak człapie po domu z wybałuszonymi oczami. Dobry temat do żartów w towarzystwie. Był wdzięczny był Adalbertowi i nienawidził go za to zaproszenie. Pokazano mu lepsze życie, zakazany owoc, którego jak wiedział, nigdy nie będzie mu dane zakosztować.

Teraz, po wielu latach, starszy, zniszczony życiem, doświadczony i nieskończenie bardziej cyniczny mag stał przed tą samą kuta bramą. Upływ lat nie pomógł wiele – tak jak uprzednio nie mógł pohamować nerwowości. Po prawdzie sam nie wiedział co czuje i co powinien czuć. Rozpytując na mieście udało mu się w ciągu minionego dnia dowiedzieć wielu interesujących rzeczy na temat śmierci Adalberta i losów rodu po odejściu z Altdorfu.
Adalbert, rycerz Zakonu Białego Wilka. Człowiek wielki, jak twierdzi szlachta i wielce podejrzany jak twierdzą wszyscy inni. Podczas jednej z ‘krucjat’ przeciwko chaosowi – tutaj Jolan nie był w stanie pohamować pogardliwego prychnięcia, wiedział jak najczęściej wyglądały owe krucjaty – nabawił się bliżej nie znanym sposobem rany która nie chciała się goić, krwawiąc nieustannie. Wdało się zakażenie, a potem mężna ręka zaczęła porastać łuską. Adalbert początkowo ukrywał to, a następnie przyznając że wpływa to też na jego umysł ruszył na północ w samobójczej misji zabierając ze sobą rodowy miecz.

Bah. Kogo jak kogo, ale Jolana to nie przekonywało. Jak zresztą większości społeczeństwa, jeśli opinie tych z którymi rozmawiał były wyznacznikiem ogółu. Ranny, krwawił i nie zmarł z upływu krwi? Bzdura. Nie było rany, albo była niewielka. Prawdopodobnie to pierwsze zresztą – Jolan westchnął ciężko - w końcu trzeba jakoś wytłumaczyć problem, a skaza bez przyczyny to skaza na honorze rodu. Podejrzana była także zbieżność czasu pomiędzy krwawą łaźnią a mutacją. W końcu ukrywał ją przez jakiś czas – czarodziej mógł sobie tylko wyobrazić lawinę podejrzeń jaką musiało to wywołać. Czemu nie pokazał od razu? Kto wie jak długo ją ukrywał? Sądząc po powodowanym kaprysami zachowaniu mógł ją równie dobrze mieć kiedy Jolan go znał. – mag wzdrygnął się lekko na myśl o takiej możliwości.

Zakażenie także należało między bajki włożyć. Czemu tak światły i wielki wojownik miałby pozwolić na zapapranie i zakażenie rany? Można ją było przecież wypalić! Nic strasznego, każdy cyrulik to zrobi. Ba, nawet samemu Jolanowi się zdarzało i to nie raz. Bolało, jak demon, ale było skuteczne!

Dalej, samo znamię. Mag ponownie prychnął szyderczo - „Prawicę odejmij, jeśli zawiniła” brzmiał cytat ze świętych pism religii – którejś - tak, albo w bardzo podobny sposób. Bardzo, zresztą, praktyczna rada. Lepiej stracić dłoń niż życie, a bogaty, mężny rycerz który stracił ramie w walce z Chaosem nie jest niczym haniebnym. Takie okaleczenie wręcz dodaje splendoru. Adalbertowi odwagi ani zdecydowania nigdy nie brakowało. Najwyraźniej więc ręka nie była końcem problemu. Pewnie zniekształciło się coś czegoś, czego obciąć nie sposób. Jak głowa, serce... lędźwie.

Tak, Jolan mógł sobie wyobrazić sytuację Adalberta. On sam także chyba uciekłby na północ. Samobójcza misja. HA! Adalbert jakiego Jolan znał nigdy nie odebrałby sobie życia. Zbyt był na to inteligentny, zbyt oczytany i zbyt zmienny aby zakończyć je w tak banalnym geście, czego, poddania się? Po prawdzie, Jolan prawdopodobnie postąpiłby identycznie – skoro nie już żyć tu pomiędzy zwykłymi ludźmi, pójdzie więc tam gdzie będzie w stanie funkcjonować. Gdyby Adalbertem kierował honor, postąpiłby tak, jak honor nakazuje – oddając się w ręce swych braci w wierze. A tak, wziął zapasy na podróż, konia, pieniądze oraz rodowy miecz i zniknął w mrokach północy. Jolan był gotów założyć się o wiele, że jeszcze żyje. Był w końcu nieprzeciętnym człowiekiem. Mag życzył mu wszystkiego najlepszego.

< --- >

- Tak, do... Tak, wiem że państwo są zajęci! Idź i spytaj się pomimo to! – Jolan z trudem panował nad irytacją. Od piętnastu minut walczył z upartym odźwiernym którego ani groźbą ani prośbą nie był w stanie skłonić nie tylko do wpuszczenia go, ale choćby do zapytania właścicieli tej posiadłości czy wpuścić niespodziewanego gościa, czy nawet zostawienia wiadomości. Żeby chociaż podał powody, choć typowe ‘przyjdź jutro’ czy ‘wezwiemy cię’. Ale gdzie tam. – Nie jechałem w skwarze i deszczu tylko po to aby pocałować próg tylko dlatego, że pozbawiony zrozumienia i zdrowego rozsądku przygłup mieniący się odźwiernym nie chce nawet sprawdzić, czy państwo nie zachcą mnie przyjąć! – Równie poirytowany i okopany na swoich pozycjach służący postanowił nie kapitulować przed przeważającymi siłami wroga. Słuchając upartej, powtarzanej po raz trzydziesty odpowiedzi strażnika czarodziej w końcu eksplodował.

- DO CIĘŻKIEJ CHOLERY! – wrzasnął. Jakże miałby ochotę złapać durnia za poły liberii i potrząsnąć kilka razy obijając jego głowę o twarde, polerowane żelazo bramy. Albo wprost usmażyć na stosie. Z konieczności ograniczył się to płonącego spojrzenia. – Jeśli mnie to nie chcą, to po jakiego diaska przysłali do mnie list?!
Mag wykłócający się ze służącym jak zwykły przekupień... Otrząsając się wewnętrznie Jolan wyobraził sobie jak to wyglądało z zewnątrz... Żałośnie.

Biorąc kilka głębszych oddechów na uspokojenie mag z rezygnacją postanowił zastosować taktykę którą trzy kwadranse temu zastosowano przeciwko niemu. - Cichym, zimnym i powolnie odmierzonym głosem zapytał - Czy zdajesz sobie sprawę co stanie się z tobą, jeśli Kolegium Ametystowego Wiatru Śmierci wystosuje skargę na zbrojnego lżącego maga i obrażającego honor kolegium porównując je do zgrai wściekłych, przeklętych przez chaos psów. Twoje słowo przeciwko mojemu! – dodał zakładając, że tępy służący może nie zrozumieć. Nie powinien tego robić, ale po prostu był już zmęczony. – Czy wiesz co się stanie jeśli dodatkowo właściciele dworu spodziewają się owego maga, a ty w swojej niekompetencji nie wpuścisz oczekiwanego gościa, nie informując ich o tym?

< --- >

Biały żwir pod nogami chrzęścił cicho, egzotyczne kwiaty pachniały a śpiew ogrodowych ptaków dźwięczał głośno w cichym powietrzu wieczoru. Idąc wysadzaną krzewami różanymi alejką Jolan rozważał raz jeszcze sprawę listu. - Co jeśli nikt w domu nic o nim nie wie? Jeśli nikt z rodziny, ani nikt ze służących nie ma z tym nic wspólnego? Bo zresztą jak mogliby mieć? Jolan był tu tylko kilka razy. Kto mógł pamiętać o przelotnym kaprysie Adalberta sprzed półtorej dekady? Na pewno nie Freja. Jolan nie był pewny czy w ogóle go widziała, bawiąc się z kucykiem w ogrodzie. Na pewno nigdy nie znała jego imienia. Jej brata nie spotkał w ogóle. Raczej nie byli to także gospodarze. Wyniosła, arystokratyczna para nie zwracała na Jolana prawie żadnej uwagi, a jeśli już, to w charakterze nowej, interesującej zabawki krewnego. „Adalbercie, uważaj aby twoje nowe zwierzątko nie nabrudziło zanadto” jak ‘delikatnie’ ujął to pan domu. A więc kto?

< --- >

- A więc twierdzisz, że list wysłano z tej rezydencji? – Nalana twarz Lorda Overresh z pogardą spoglądała stojącego na arabskim dywanie maga. Wspomniany, wymięty list leżał na stole.

- Tak Panie. – głos Jolana zabrzmiał słabo i niepewnie, pozbawiony zwykłej siły. W tym otoczeniu, stojąc na dywanie na którym, jak był tego boleśnie świadom, jego wytarte buty zostawiały ślady kurzu, pod spojrzeniem rzeźbionych w drewnie i złoconych gryfów, czarodziej nie był w stanie wykrzesać z siebie zwykłej pewności siebie i zdecydowania. Czuł się brudny, oberwany i nie na miejscu. Zwłaszcza w konfrontacji z gniewną pogardą lorda.

- Znałem niegdyś Adalberta, ojca panienki Freji. Pomógł mi niegdyś, dostarczył środków i porady. – Jolan starał się uspokoić poruszające się nerwowo ręce. – Jeśli pamiętasz wielmożny Panie, byłem tutaj nawet piętnaście lat temu...

- Sztukmistrzu... – zadudnił baron. – NADUŻYWASZ MOJEJ CIERPLIWOŚCI – Grożąc, prosząc i przekonując wtargnąłeś do dworu naszego rodu. Zażądałeś widzenia ze Mną mówiąc że sprawa jest ważna. Marnujesz mój cenny i ŚMIESZ mi mówić, że cała ta paląca sprawa to nic innego jak list opisujący zdarzenia sprzed półtorej dekady wysłany do nic nie znaczącego włóczęgi? – Jolan odruchowo przygarbił plecy kulać się przed złością możnowładcy.

- Nie obchodzi mnie co dostałeś! Nie obchodzi mnie gdzie byłeś. Nie obchodzi mnie list! – pulchne ręce arystokraty przedarły papier na cztery części rzucone następnie do kominka - Ja go nie wysyłałem i nie wysłał go nikt z tego domu. Obchodzi mnie tylko to, że daje pretekst obszarpanym naciągaczom z pospólstwa na wpraszanie się za pańskie progi.

- Panie, pieczęć... – lekko zdesperowany Jolan próbował uspokoić krążącego po pokoju arystokratę.

- Masz szczęście że dane ci było dostać się do tego miejsca. Błąd straży. Błąd który niebawem zostanie naprawiony. Masz jeszcze więcej szczęścia, że jesteś czarodziejem, jakkolwiek oberwanym i bezużytecznym. Oznacza to, że masz wsparcie kolegium. Ciesz się z tego, magu! Inaczej skończyłbyś na szubienicy jako złodziej i oszust! – ponure i złe spojrzenie lorda mówiło Jolanowi, że nie była to czcza groźba. Niegdyś nazwał go zwierzątkiem. Teraz zobaczył w nim człowieka. Różnica była taka, że zwierzęta traktował lepiej.

- Odprowadzić go! – warknął baron.

Kłaniając się głęboko i wychodząc tyłem, Jolan starał się ignorować złośliwe uśmieszki służby i znaczące ukłucia wąskiego miecza strażnika. Słysząc szczęk zamykanej za nim furtki dla służących pokiwał smętnie głową. Czas wrócić do zajazdu, najeść się i wyspać. Przyjazd do Altdorfu był błędem. Nic nie załatwił. Niczego się nie dowiedział. Nic nie zdziałał. Nie rozwiązał tajemnicy, stracił list, a teraz wrota tego domu zostały przed nim zamknięte. Nie miał w Altdorfie już nic więcej do roboty.

 

Wellin

Końskie kopyta stukały monotonnie o ubitą ziemię traktu a bukowe koła wozu skrzypiały irytująco. Jolan patrzył na niknące w oddali złocone zwięczenia wież pałacu imperialnego i oddalającą się linię murów miasta. Był w drodze, raz jeszcze. Miał wiele do zrobienia. Zakupić składniki, porozmawiać z ludźmi poszukując kilku nowych opowieści. Zakupić nową derkę, stara po deszczach nie nadawała się do niczego. Znaleźć miejsce i przygotować kolejne przedstawienie...

Patrząc w dal pomyślał o Freji, dziedziczce fortuny, ruszającej ślepo w samobójczą misję poszukiwania legendy i zabicia liczącego setki lat demonologa. Pomyślał o zignorowanym liście, który sprowadzi na ród nieszczęście i ojcu, który być może wraca z północy. O z każdym rokiem coraz bardziej przeżartym korupcją Imperium...

Znajdowali się na drodze do zagłady.