Skarb spod Złotego Wzgórza
 

Drużyna znajduje się w drodze.Od trzech dni pada ulewny deszcz. Drużyna brodzi po kolana w błocie, które kiedyś stanowiło trakt. Naturalnie są przemoczeni do suchej nitki.Do wioski docierają nocą. Przez strugi deszczu zauważają światła, początkowo nikłe, lecz z czasem już wyraźne. Docierają do Kephen, niewielkiej wioski pośrodku dziczy, znajdującej się kilka dni od najbliższej większej osady. Wydaje się, że mieszkańcy czują się bezpiecznie, gdyż na warcie przy bramie stoi tylko jedna osoba.Wioska jest niewielka, otoczona lichą palisadą. Składa się na nią kilkanaście chałup, dom starszego wioski, mały sklepik, kowal i jedyny większy (piętrowy) budynek - gospoda “Pod Płonącą Pochodnią” . W wiosce nie ma świątyni, jedynie mała kapliczka Sigmara. Utrzymują ją z własnych funduszy mieszkańcy, a nabożeństwa odprawia przyjeżdżający co 3 tygodnie kapłan z najbliżej znajdującej się świątyni.

Magnus von Allemon podszedł do strażnika bramy.
Witaj, człowieku. Czy gospoda jeszcze czynna? Jesteśmy zmęczeni i głodni. Przydałoby się też jakieś błogosławieństwo, pogoda godna pożałowania. Jest tu jakiś akolita albo czarodziej niebios? - zaczął rozmowę, jednocześnie pokazując strażnikowi ostrze swojego nowiutkiego, dwuręcznego topora.

- Pójdziemy cały dzień. Cały dzień zmokniemy.- rzekł na potwierdzenie słów towarzysza Bretończyk.- Już to zrobimy. E… wcześniej- rzekł lekko ogłupiony. Ludzie nie mogli go zrozumieć, gdyż w języku bretońskim czas przeszły i przyszły brzmią tak samo. Wszyscy sadzili, ze mówi o dniu jutrzejszym, kiedy on opisywał swe dzisiejsze podróże. Ale nie mógł nauczyć się stosowania Imperialnej gramatyki.- I koń zmęczy się cały dzień, nakarmcie go.
Uśmiechnął się z przesadna słodyczą i udając, że chce się podrapać przechylił rzemień, na którym wisiał garłacz.- Coś się da zrobić, czyż nie?