Tak jak I wojna światowa nadała nowe znaczenie lotnictwu, tak II oznaczała rozwój sił powietrzno-desantowych i pokazała, jakie znaczenie będą miały ich działania w przyszłych konfliktach.

Jednostki spadochronowe w III Rzeszy powstały w dość niecodziennych okolicznościach.
W roku 1933 Herman Goring szef pruskiej policji wydał rozkaz majorowi Weckemu stworzenie oddziału, którego zadaniem byłoby atakowanie siedzib partii komunistycznej.
Obławy policyjne nie przynosiły rezultatu, rozstawione czujki widząc samochody policji ostrzegały zebranych, i funkcjonariusze zastawali tylko puste lokale.
Akcje spadochroniarzy natomiast przynosiły bardzo dobre rezultaty i już wkrótce utworzono pułk "Goring" (który potem rozrósł się do siły dywizji pancerno-spadochronowej "Hermann Goring")

Już w czasie kampanii wrześniowej dokonano pierwszych desantów, na lotnisko w Dęblinie i Przełęcz Dukielską (odpowiednio 1 i 2 batalion 2 pułku piechoty 22 dywizji).

Kolejna operacją zakończoną sukcesem było opanowanie 9 IV 1940 roku przez spadochroniarzy podczas inwazji na Norwegię lotnisk w Oslo, Kristiansundzie i Soli.

Miesiąc później 10 maja siły niemieckie miały uderzyć na Belgię.
jedyną drogę przez mosty na Kanale Alberta zagradzał jednak fort Eben Emael - twierdza nie do zdobycia.

Miał on powierzchnię 45 ha i rozpisany był na planie trójkąta.
Liczący 1300 m bok od strony granicy niemieckiej biegł równolegle do Kanału Alberta o szerokości 45 m a bunkry znajdowały się na 65 m skarpie. Drugiego boku długości 1100m broniła 15m fosa, dostępu do trzeciego broniła 6 - 12 metrowa skarpa.


W forcie znajdowały się 4 bunkry każdy z 3 działami 75 mm, 2 chowające się w ziemi kopuły pancerne (z 2 działami 75mm). W środku fortu znajdowała się obrotowa kopuła z 2 działami 120 mm.
Dodatkowo fort miał 7 kazamat z armatami ppanc i 2 ckmami, zbudowano również kilka blokhauzów z ckmami.
Betonowe stropy bunkrów, korytarzy i sal (i tak ukrytych w ziemi miał 2,5 m grubości, załoga posiadała zapasy żywności na 3 miesiące, nie można było skazić wody, zatruć załogi gazem, ani pozbawić prądu.
Załoga liczyła 700 ludzi.







Czyniło to twierdzę niemal nie do zdobycia, podejście Niemców i próby sforsowania Kanału Alberta i wspięcia się na 65 metrową skarpę zakończyłaby się rzezią.

Niemcy musieli jednak tędy przejść i znaleźli na to sposób

Ludźmi, którzy mieli to zrobić byli żołnierzami 7 Dywizji Powietrznodesantowej generała Studenta - Falschimjaegers.
83 żołnierzy grupy "Granit" miało zająć miejsca w 11 szybowcach DSF 230. Ich dowódcą był porucznik Witzig znany ze swej szalonej odwagi, ale tez bezwzględności.
Obok to samo robiło 410 pozostałych z grup "Beton", "Stal" i "Żelazo" mających za zadanie opanować mosty na Kanale Alberta.
Całość jednostki nosiła nazwę Batalion Szturmowy Kocha od nazwiska jej dowódcy.




Rudolf Witzig

Była 4.00, 10 maja 1940 roku.

Powoli od pasa lotniska podrywały się Ju 52/3m ciągnąc na holach szybowce i kierowały ku celowi.
Pech zdawał się jednak towarzyszyć od początku spadochroniarzom. Po kilkunastu minutach zerwał się jeden z holi (na pokładzie tego DSF był sam Witzig), po chwili drugi.
Nad Eben Emael leciało już tylko 59 żołnierzy. Niespełna 60 przeciwko 700 ukrytym w bunkrach.

Dowództwo fortu poinformowano o zauważonych samolotach, ale ci odrzucili możliwość że przelot ma ich dotyczyć. Wydawało się nieprawdopodobieństwem by jakikolwiek rzut spadochronowy mógł się udać. Spadochroniarze skakali uzbrojeni tylko w pistolety i granaty, resztę broni zrzucano w pojemnikach, poza tym samoloty musiałyby nadlatywać kolejno.
Zanim skoczkowie odnaleźli by bron, zebrali się, albo by wystrzelano ich z kaemów, albo po prostu atak organicznej kompani piechoty fortu rozniósłby ich w strzępy.





Nikt nie przewidział desantu szybowcowego. Te siadały po kolei na niewielkiej łące jak była powierzchnią fortu i a ludzie w nich siedzący odrzucali pokrywy kabin i drzwi i wysypywali się na zewnątrz. Próbował im w tym przeszkodzić ogień poczwórnie sprzężonego karabinu maszynowego (jedyna broń przeciwlotnicza fortu) ale został on rozbity celnie rzuconym granatem.
Minęło 1,5 minuty od lądowania gdy wszyscy żołnierze znaleźli się na ziemi i rozpakowali swą "wunderwaffe" - ładunki kumulacyjne.





Były to 12,5 kilogramowe miny które mogły przebić grubą, warstwę betonu, lub 40 centymetrowy pancerz.W czasie wybuchu wytwarzał się strumień gazu, który niejako "rozpychał" cząstki betonu czy stali i wpadając do środka pod ciśnieniem 14 tys atmosfer unicestwiał wszystko co żywe wewnątrz.





Wkrótce zlikwidowano dwie wieże, ale zastopowała desantowców trzecia, nie można było się do niej podczołgać, gdyż osłaniał ją ogień kaemów z jednej kazamat.
Wezwano Ju-87 i trzy precyzyjnie zrzucone bomby tak wystraszyły Belgów w środku iż ci zamknęli ją i schowali pod ziemię.
Po około 10 minutach większość dział fortu zamilkła.

Siedmiuset osobowa załogę sterroryzowało 59 ludzi.
Co więcej, w pobliżu stacjonowała cała dywizja belgijska, lecz również nie wykonała żadnego ruchu, bo takim nie można nazwać wysłanie kilku patroli, które żołnierze niemieccy bez trudu przepędzili.

Około 8.30 nastąpił chwilowy pat w walce zniszczono większość dział fortu, kopuły obserwacyjne rozbito, ale załoga nie zamierzała się poddać. Szczególnie dokuczliwy dla atakującej od granicy piechoty niemieckiej był wkopany w wysoką 65 metrowa skarpę bunkier blokujący ogniem przęsło mostu w Canne.

I wtedy wydarzył się cud i żołnierze niemieccy ujrzeli dwa zaginione szybowce.
To porucznik Witzig i 23 jego ludzi dołączało do kolegów.
Gdy ich szybowce wylądowały zabrali z pobliskiej wsi samochody, dotarli na najbliższe lotnisko i ponownie wystartowali.

Przybycie dowódcy podniosło morale spadochroniarzy. Dokuczliwy bunkier umilkł, gdy zdetonowany na szczycie skarpy wybuch spowodował osunięcie się ziemi.
Wkrótce też następny wyrwał pancerna osłonę działa w jednej z kopuł i tą drogą Falschimjaegers dostali się do środka.

Wieść o tym szybko się rozeszła a pancerne drzwi, którymi można było odcinać kolejne sekcje fortu nie stanowiły żadnej przeszkody dla niemieckiej "wunderwaffe".

Fort Eben Emael poddał się.





Niemcy stracili w walce 6 zabitych i 15 rannych, Belgowie 23 zabitych i 59 rannych.
Budowana nakładem wielkich sił i środków twierdza obsadzona przez 700 ludzi, nie do "ugryzienia" dla piechoty, czołgów i lotnictwa, poddała się 83 żołnierzom uzbrojonym w nową, tajną broń - ładunki kumulacyjne.



Internet
Bogusław Wołoszański "Sensacje XX wieku"