lastinn

lastinn (http://lastinn.info/)
-   Artykuły Historyczne (http://lastinn.info/artykuly-historyczne/)
-   -   Dzieje zamków (http://lastinn.info/artykuly-historyczne/7141-dzieje-zamkow.html)

Kelly 04-04-2009 10:50

Dzieje zamków
 
Wbrew pozorom w Japonii nie pozostało zbyt wiele zamków. Najpierw Tokugawowie zdecydowali, że w każdej prowincji może stać co najwyżej jedna taka budowla, a potem nowoczesny cesarz Meji kazał zniszczyć niemal wszystkie, jako symbole dawnej feudalnej epoki. Kilka spośród tych, które pozostały lub które odbudowano zostało zaprezentowanych w niniejszym artykule. To nie są zamki największe, inaczej znalazłyby się tutaj chociażby Himeji i Kumamoto, nie są może najpiękniejsze, gdyż brakuje również Himeji, Aizu i Okayamy, ale z każdym z nich wiąże się jakaś ciekawostka.



Iga Ueno jo – ninja, Basho i Kurosawa



Iga Ueno jo
Zdjęcie ze strony http://home.arcor.de/hatsumono/igaueno.html

Niewielki to zamek, leżący w zachodniej Mie. Prefektura ta kiedyś znana była jako prowincja Iga, wsławiona w filmach i książkach dzięki wojownikom ninja. Prowincja Iga była uważana za miejsce ich największej koncentracji. Dzisiaj ninja upamiętnia muzeum mieszczące się na terenie zamku, gdzie można zobaczyć ich broń i sprzęt. Jest także wyjaśnione, jak Hollywood przerabiało ninja na własną modłę. Ciekawostkami są na przykład informacje na temat strojów czy broni. Ninja np. wcale nie ubierali się na czarno, jak sugerują nam to filmy oraz książki. Tego typu strój wziął się z przedstawień teatralnych z XIX wieku, potem wrósł w legendę stając się nieodłącznym atrybutem ninja. Podobnie z charakterystycznym, często ukazywanym w filmach mieczem. Ninja używali różnych rodzajów broni, lecz nie mieli jakiegoś specjalnego miecza a la ninja. Stosowali zwykłe nihonto.

Na terenie zamku istnieje też pagoda upamiętniająca Basho Matsuo. Największy poeta japoński urodził się właśnie w prowincji Iga w 1644 roku. Podczas swoich, trwających ponad ćwierć wieku, wędrówek po Japonii tworzył opisując przyrodę i ludzi. Jego pamiętniki z wędrówek po północy Oku No Hosomichi (Ścieżki północy) są ponoć nawet do tej pory uważane za coś w rodzaju przewodnika. Oprócz ninja i Basho najbardziej znana jest przeszłość tego regionu właśnie dzięki zamkowi Iga Ueno jo. Jest to zresztą jeden z najpopularniejszych zamków, mający najwyższe mury spośród wszystkich twierdz. Większość miłośników Japonii nawet jednak nie zdaje sobie sprawy, że zamek ów widziała, wprawdzie nie na własne oczy, ale w słynnym filmie Kurosawy Akiry Kumonosu-jo, czyli Tron we krwi, nakręconego na podstawie dramatu Williama Szekspira.

Pierwszą budowlą na szczycie wzniesienia przy miasteczku Ueno była świątynia Heirakuji zupełnie zniszczona podczas walk Ody Nobunagi z mnichami w 1585 roku. Na jej miejscu fortecę zaczął wznosić Tsutsui Sadatsugu, przybrany syn Tsutsuiego Fujimasy. Tsutsui był klanem nie tyle wojowniczym, co przezornym. Mieli zwyczaj, podczas walk gnębiących Japonię w XVI wieku, oczekiwać, na którą stronę przechyli się szala wygranej, no i wtedy włączali się do gry po wygranej stronie zwycięzcy. Zapewniało im to z jednej strony swobodę manewru, jednakże z drugiej, oczywiste było, że nie darzono ich zaufaniem. Tsutsui Sadatsugu miał wpradzie wyczucie momentu historii popierając Tokugawów pod Sekigaharą, jednakże potem stracił zaufanie nowego shoguna, co oznaczało jednocześnie stratę zamku. Władztwo nad twierdzą objął generał Todo Takatora (1556-1630), który służył kolejno trzem zjednoczycielom Japonii. Przybył do Iga Ueno jo w 1608 roku zajmując się intensywną przebudową. Wzniósł m. in. wysokie na 30 metrów mury oraz pięciopiętrową wieżę główną. Tyle, ze w 1612 roku rozkazy przeniosły go w inne miejsce i zamek powoli zaczął podupadać. Pracy budowlane wstrzymano, a ponieważ konstrukcja stawiana przez Takatorę nie była zakończona, zaczęła ulegać zniszczeniu. Pierwsza spośród nich rozsypała się wieża, która tuż przed oddaniem uległa wielkiej burzy.

Obecna wieża to konstrukcja z 1935 roku i trudno powiedzieć, czy elementy odbudowane stanowią wierny pierwowzór dawnego zamczyska. Należy jednak powiedzieć, że, wyróżniają się podejściem konstruktorów do rekonstrukcji. Japońskie zabytki, bowiem, często na zewnątrz są odbudowywane w starym stylu, wewnątrz zaś przypominają grand hotele. Iga Ueno jo natomiast odbudowano w całości w starym stylu, przy wykorzystaniu dużych ilości drewna. Stąd zamek czyni wrażenie autentycznego. Jego pomieszczenia zostały wypełnione sprzętem, bronią, zbrojami, monami, a oprócz tego można wewnątrz murów odwiedzić przybytki poświęcone ninja oraz Basho Matsuo.


Gujo Hachiman jo, czyli jak kobiety zdobyły władzę nad kasą



Gujo Hachiman jo
Zdjęcie z http://jcastle.info/castle/gujo.html

Gujo Hachiman jest niewielkim miasteczkiem położonym w prefekturze Gifu, dawna prowincja Mino, na wyspie Honsiu. Wokół niego rozciągają się lasy, potoki, wśród których wyróżnia się to Sogisui (1), który jest uznawany za najczystszy w Japonii oraz góry. Na jednej z nich wznosi się właśnie mały zameczek mający cztery poziomy, lecz pięć pięter, Gujo Hachiman jo. Zasadniczo zamek to wyłącznie jedna wieża główna tenshukaku plus dziedziniec otoczony murami. W murach znajduje się brama oraz niewielka narożna wieżyczka obserwacyjna.

Zamek nie jest specjalnie obronny swoją konstrukcją, jednakże jego położenie czyniło go niezwykle trudnym do zdobycia. Napastnik bowiem musiał najpierw wspiąć się na górę Hachiman mającą 354 metry, potem zaś dopiero sforsować mury. Wszystko to pod gradem kul, bowiem konstruktorzy Gujo Hachiman jo uwzględnili już użycie broni palnej. Stąd też w murach znajduje się duża ilość otworów strzelniczych różnych kształtów. Dość interesujące jest także wnętrze zamku. Odrestaurowano w pełni główna wieżę tworząc w niej typowe muzeum zwierające tradycyjne eksponaty epoki samurajów: zbroje, broń, kaligrafię, ubrania etc. Otóż standardem było umieszczanie w środku budowli konstrukcji nośnych pod postacią drewnianych masztów. Tymczasem środek Gujo Hachiman jo przeznaczony jest na schody. Można tylko przypuszczać, że stało się tak podczas opracowania koncepcji odbudowy w 1933 roku. Wiek XX to już wykorzystanie żelbetu. Zamek wprawdzie wygląda jak stary, ponieważ użyto przy zabudowie wiele drewna, jednakże jego ściany wewnątrz to nowoczesna, na owe czasy, technologia, która umożliwiła likwidację masztów nośnych. Dzięki temu turyści mają swobodny dostęp do galeryjek otaczających środkowe schody i mogą przez okna swobodnie podziwiać piękne widoki.

Gujo Hachiman jo sięga swoja historią daleko w przeszłość. Wiemy, że w 1220 roku niejaki T-no Taneyori założył rodzinę to, która od tej pory była znana, jako Gujoto. Jednakże właściwym twórcą zamku został Endo Morikazu, który w 1559 roku rozpoczął budowę zamku. Następne natomiast lata to rządy wielu rodzin, wśród nich takich rodów jak: Inaba, Inoue, Kanamori i Aoyama. Postaciami najsłynniejszymi jednak, powiązanymi z Gujo Hachiman jo, są Yamaguchi Kazutoyo, żyjący w latach 1545 - 1605, oraz jego małżonka, która była córką Endo Morikazu. Uważano ją za wspaniałą żonę i opiewano jej zalety wiele lat później w podaniach i legendach. Ponoć zresztą także teraz, kiedy pomiędzy japońskimi małżonkami rodzą się spory finansowe, jednym z argumentów pań jest: Już żona Yamanouchiego Kazuto udowodniła, kto powinien trzymać kasę.

Przed Gujo Hachiman jo stoi rzeźba owego małżeństwa z napisem Yamauchi Kazutoyo to tsuma no zo Hakuto kaku, czyli Pomnik Yamanouchiego i jego żony wykonany przez Hakuto. Przedstawia on postacie małżonków oraz rumaka. Wiąże się to z legendą przedstawiającą początek olśniewającej kariery Yamauchiego. Był on wielkim wojownikiem, jednakże nie należał do ludzi zamożnych. Tymczasem Oda Nobunaga poszukiwał żołnierzy i chętnie przyjąłby dzielnego Yamauchiego, jednakże w jego armii obowiązywała zasada, iż każdy samuraj musiał posiadać własnego konia. Yamanouchi był jednak zbyt biedny i właśnie wtedy przyszła mu z pomocą żona, oddając własne pieniądze, które były trzymane, jako ostateczna rezerwa na wszelki wypadek. Można powiedzieć, że owa gotówka na zakup konia była jedną z najlepszych inwestycji w historii Japonii. Yamanouchi przyłączył się do wojsk Ody. Potem zaś był ciągły awans. Yamanouchi miał szczęście, czy raczej olbrzymią zdolność przewidywania, które pozwalały mu w tych trudnych czasach stawać zawsze po stronie zwycięzców. Najpierw stał wiernie przy Odzie, potem zaś popierał Hideyoshiego, który w 1590 nagrodził go prowincją Totomi oraz zamkiem Kakegawa jo wraz z dochodem 50 tys. koku. Kiedy zaś przyszło do nowej rozgrywki walczył pod Sekigaharą po stronie Tokugawy Ieyasu, za co otrzymał prowincję Tosa na Sikoku, co dawało mu 240 tys. koku i stawiało w gronie najmożniejszych ludzi Japonii. Całkiem nieźle, jak na biednego samuraja, który nie tak wiele wcześniej nie był w stanie kupić sobie nawet jednego konika.

1.Nazwa potoku pochodzi od poety Sogi Iio z XVII wieku.

Kokura jo – prawda o głównej bohaterce książki i filmu „Shogun



Kokura jo, widać charakterystyczne najwyższe piętro, którego powierzania jest wyższa niż kondygnacji poniżej
Zdjęcie ze strony Japan - Yonezawa, Tokyo, Iizuka and Amanohashidate

Kokura to duże miasto na Kiusiu, które uniknęło ledwo, ledwo jądrowego uderzenia. Mieścił się tutaj największy japoński arsenał podczas II wojny światowej. Miasto było pierwotnym celem drugiego ataku atomowego, jednakże fatalna pogoda spowodowała, że B-29 z drugą bombą skierował się na Nagasaki.

Forteca o nietypowym kształcie jest jednym z najpiękniejszych zabytków Kokury. Forteca, gdyż zamek miał pierwotnie służyć jako twierdza wojskowa. Nazywano go różnie: Katsuyama jo, Shizuki jo, Katsumo jo. Jego budowę rozpoczął Nanjo Kambei z klanu Mori ok. 1569 roku. Należał on do kręgu zaufanych Hideyoshiego, jednakże podczas walk o schedę po taiko poparł Ishidę Mitsunariego, co spowodowało jego upadek po zwycięstwie Tokugawy Ieyasu. Natomiast zamek wraz z ziemiami dającymi dochód 300 tys. koku stały się własnością Hosokawy Tadaoki. Miłośnicy kenjitsu słyszeli zapewne o nim, jako o ważnym protektorze Musashiego Miyamoto, natomiast jego żona została ogłoszona w 1862 roku świętą kościoła katolickiego. Hosokawa Tadaoka żył w latach 1564-1645. Mając piętnaście lat wziął udział w pierwszej swojej bitwie. Później stoczył ich jeszcze wiele. Najpierw popierał Odę Nobunagę, potem Hideyoashiego, wreszcie Tokugawę Ieyasu. Kobietą wyjątkową była jego małżonka, córka Akechi Mitsuhide, którego zdrada spowodowała, ze Oda Nobunaga stracił życie. Wprawdzie Hideyoshi pomścił Odę, lecz mimo wszystko, powinowactwo ze zdradzieckim klanem nie było dobrze widziane, tym bardziej, że Akechi Mitsuhide należał do bliskich przyjaciół ojca Tadaoki, Hosokawy Fujitaki. Mogłoby być to pretekstem dla Hideyoshiego do rozprawy z Tadaoką, toteż małżonka ponoć sama prosiła swego męża, aby się rozwiódł. Tadaoka, kochający swoją żonę, odesłał ją do jej rodziny, aczkolwiek później, kiedy tylko największe niebezpieczeństwo minęło, znowu przyjął. Miała ona na imię Tama, Hosokawa Tama (1563-1600), lecz po przyjęciu w 1587 roku chrześcijaństwa otrzymała imię Gracja. Do wiary katolickiej przywiodła ją jej służąca Maria. Późniejsze losy Hosokawy Gracji możemy obserwować, patrząc na ekrany naszych telewizorów, kiedy jest nadawany serial Shogun na podstawie słynnej powieści Jamesa Clavella. Toda Mariko, tak, główna bohaterka powieści i filmu, to nikt inny, tylko postać odtwarzana przez Yoko Shimadę, oparta na pierwowzorze Hosokawy Gracji. Przeszła przez życie nie rezygnując z chrześcijaństwa nawet za czasów dekretów Hideyoshiego skierowanych przeciwko wyznawcom katolicyzmu. Zaś umarła rzeczywiście, jak to przedstawia powieść i serial, w wyniku starć pomiędzy Ishidą Mitsunarim i Tokugawą Ieyasu, czyli filmowym Toranagą. Kiedy jeden z podwładnych pana Ishidy uderzył na zamek, gdzie przebywała, uprosiła wasala swojego męża, ażeby ją zabił, nie chciała bowiem popełnić samobójstwa. Tan, obawiając się, że jego pani może stać się więźniem lub być torturowana, spełnił jej prośbę, natomiast potem popełnił samobójstwo. Czyn pani Hosokawy spowodował, że jej mąż opowiedział się za Tokugawami pod Sekigaharą, natomiast ona sama została pierwszą Japonką ogłoszoną świętą. Jej słynny portret można obejrzeć w Nagasaki w Muzeum Pokoju.

Poparcie Ieyasu okazało się właściwym wyborem, zaowocowało nadaniem właśnie Kokury. Jednakże nowy włodarz nie od razu objął okoliczne posiadłości. Najpierw ulokował się na zamku Nakatsu, Kokurę zaś polecił przejąć swojemu krewnemu Hosokawie Okimoto. Osiedlił się w Kokurze dopiero w 1602 roku, zaczynając intensywną rozbudowę fortecy. Lata te były poświęcone nie tylko na rządzenie posiadłościami. Stary wojownik wziął także udział w obydwu oblężeniach Osaki w zimie 1614 roku i w lecie 1615. Tadaoka władał okolicą do 1620 roku, kiedy to przekazał bezpośrednie rządy nad zamkiem synowi Tadatoshiemu. Mieszkali tam jednak obydwaj do 1632 roku, gdzie Tadaoka otrzymał awans pod postacią wielkiej twierdzy Kumamoto, będącej stolicą prowincji Higo wraz z dochodem 500 tys. koku rocznie.

Kokurę przejęci Ogasawara. Także ten ród należał do starych samurajskich klanów. Ich przodkiem był Ogasawara Nagakiyo (1162-1242), później zaś służyli rodzinom Minamoto i Ashikaga. Pod Sekigaharę przyszli rozdzieleni. Niektórzy popierali Ishidę, inni Tokugawę. Rezultat bitwy spowodował, iż podwładni Ieyasu osiągnęli zaszczyty, m. in. zaoferowano im Kokurę. Pierwszym z Ogasawarów na pozycji daimio Kokury był Tadazane. Jego następcy kontynuowali rządu Ogasawarów, dopóki Ogasawara Tadanobu w 1868 roku, jako dziesiąty daimio tej rodziny, nie przekazał oficjalnie posiadłości cesarzowi. Większość zamków zostało zniszczonych po nieszczęsnym dekrecie cesarskim nakazującym przymusową rozbiórkę, jednakże Kokura jo uniknęła tego losu, jako kwatera 12 dywizji. Wszakże zamek nie był w najlepszym stanie. Najpierw pożar z 1837 spowodował konieczność odbudowy, którą przeprowadzono jedynie częściowo. Potem walki pomiędzy cesarzem a shogunem przyniosły kolejne zniszczenia. Natomiast już po II wojnie światowej w latach 1945-1957 stacjonowali tam Amerykanie. Ostatecznie dwa lata po odejściu US Army zamek rozebrano, żeby go odbudować używając nowoczesnej techniki.

Zamek posiadał kiedyś podwójną obronę naturalną: pobudowano go na wzgórzu Katsuymama, a niedaleko płynęła rzeka Murasaki dostarczająca wody do systemu fos. Przebudowane wały mają obecnie 17,1 metra wysokości, natomiast główna wieża 22,6 metra. Właśnie wieża jest największą ciekawostką Kokura jo. Zbudowano ją na wysokiej podmurówce, na której wznosi się pięć pięter. Ewenementem jest piąte piętro, które ma większą powierzchnię od czwartego. Przyjmuje się, że nie jest to plan architektoniczny czysto japoński. Niektórzy badacze porównują Kokura jo z zamkami chińskimi, natomiast inni wspominają o wpływach europejskich; jak jest naprawdę, trudno dociec. Zamek ma 111 otworów strzelniczych i 61 okien, zaś na jego terenie znajduje się ogród krajobrazowy wraz ze stawem założony w 1798 roku przez Ogasawarę Tadamitsu. Jest także muzeum historyczne. Ponadto w pobliżu Kokura jo odtworzono domostwa samurajów, oprócz nich zaś warte obejrzenia są świątynie i piękne ogrody.


Okazaki jo – kolebka największego shoguna



Okazaki jo
Zdjęcie z http://home.arcor.de/hatsumono/okazaki.html

Ten piękny zamek należy do najstarszych w Japonii. Położony jest w mieście Okazaki, stąd nazwa. To środkowa część Honsiu niedaleko Nagoyi, prefektura Aichi, dawna prowincja Mikawa. Jest to budowla należąca do kategorii hira jiro, czyli zamków na płaskim terenie.

Wiemy, kto i kiedy go pobudował: Saigo Tsugiyori w 1455 roku, który w owym czasie posiadał największe wpływy w Mikawie. Natomiast nie wiemy dokładnie, gdzie. Przekazy mówią o tym, że zamek zbudowano w dzielnicy Sugo, natomiast badania archeologiczne wskazują raczej na dzielnicę Myodaichi, która jest oddzielona od Sugo rzeką Oto. Przy czym należy pamiętać, ze Japończycy mieli tendencje do budowy, rozbierania, przenoszenia budynków. Dlatego też jest całkiem możliwe, że w zbliżonym czasie powstały dwa zamki, albo, że pobudowano jeden, potem zaś przeniesiono z dzielnicy do dzielnicy.

W roku 1524 Okazaki jo przejęła lub zdobyła rodzina Matsudaira, która właśnie rozpoczęła swój marsz w górę drabiny japońskiej magnaterii. Pierwszym właścicielem zamku tego domu stał się Matsudaira Kiyoyasu, natomiast najsłynniejszym okazał się wnuk powyższego, urodzony właśnie w Okazaki jo 30 stycznia 1453 roku (bądź, według innych źródeł 26 grudnia 1542 roku) Matsudaira Takechiyo. Takechiyo znany był od 1556 roku jako Matsudaira Motoyasu, wreszcie zaś przybrał miano Tokugawa Ieyasu. Ieyasu spędził na zamku zaledwie 6 lat. Jako dziecko miał zostać przekazany rodzinie Imagawa, jako gwarancja lojalności, jednakże małego zakładnika przejęli wojownicy klanu Oda i lata młodości spędził przyszły shogun w ich dobrach. Do Okazaki jo powrócił na 10 lat w 1560 roku. W 1570 przeniósł się do Hamamatsu jo, natomiast Okazaki jo przejął syn Ieyasu Nobuyatsu. Po zdobyciu zamku Odawara, tamtejsze ziemie przejął właśnie Ieyasu Tokugawa, który obrał jako swoją siedzibę Edo, czyli obecne Tokio. Okazaki jo zaś dostało się jednemu z zaufanych wasali Tanace Yoshimasa. Tanaka zarządził rozbudowę zamku, jednakże nie on wniósł najwięcej do obecnego wyglądu. Tanaka bowiem, który służył wszystkim trzem zjednoczycielom Japonii przeniósł się później do Kurume w prowincji Chikugo na Kiusiu. Lenno to warte 320 tys. koku dochodu rocznego otrzymał od Ieyasu.

Kształt zamkowi nadał Honda Yasunori (Yasunoshi), który władał nim w latach 1601 - 1613. Można na terenie zamku zobaczyć posag jego ojca Hondy Tadakatsu, jednego z bliskich doradców Ieyasu, władcy posiadłości Ina w Mikawie, słynnego wojownika, występującego w hełmie z przytwierdzonymi rogami jelenia.

Zamek był w posiadaniu rodziny Tokugawa przez cały okres Edo. Traktowano go jako miejsce wyjątkowe, gdzie urodził się Ieyasu. Zarządzała nim przeważnie rodzina shogunów, lub ich najwierniejsi wasale. Mimo że nie był on powiązany z dużymi włościami, zaledwie 50 tys. koku, władanie nim przynosiło spory prestiż. Skończyło się wszystko wraz z dekretem cesarza Meji o rozebraniu zamków, jako przeżytków feudalizmu. Podobnie jak inne tego typu budowle Okazako jo został zniszczony w 1873 roku, choć, na szczęście, pozostawiono fosy i podmurówki. Ułatwiły one odbudowę, którą rozpoczęto w 1959 roku stawiając od nowa wieżę tenshuhaku. Posiada ona 5 pięter wewnętrznych, natomiast 3 poziomy są widoczne na zewnątrz. Przy czym przy odbudowie użyto najnowszych w owym okresie technik z żelazobetonem na czele. Stąd na zewnątrz zamek wygląda rzeczywiście, jak z epoki feudalnej, natomiast wewnątrz to nowoczesne muzeum prezentujące bronie, hełmy, odzież etc. Mury nie są odbudowane w całości. Zakończenie dachówek na murach posiada Mitsuba aoi. Jest to mon rodziny Tokugawa - trzy liście malwy w okręgu. Szczególną ciekawostką jest wypełniona woda rzeki Oto fosa. Wprawdzie nie wszystkie dawne kanały fosy zalano, jednakże napełniona fosa stanowi nieczęsty przypadek wśród elementów istniejących zamków w Japonii. Okazaki jo otacza ogród. Istnieje także, na terenie zamku, Ieyasu-kan, pawilon Tokugawów oraz samurajów z prowincji Mikawa. Jednakże, ponoć, zebrane tam zbiory nie należą do wyjątkowych.

Shuri – stolica nieistniejącego królestwa



Zamek Shuri, budynek główny
Zdjęcie ze strony :-==-:Okinawa Japan Virtual Ginza Your door to Okinawa Japan:-==-:

Okinawa: wyspa, jakieś 120 kilometrów długości i 12 szerokości, czyli stosunkowo niewielka. Pomyśleć, że podczas kilku wieków historii postawiono na niej ponad 120 zamków! Tak, jakby je policzyć, jeden zamek na kilometr długości, a najsłynniejszym z nich jest Zamek Shuri.

Położony na terenie obecnej stolicy prefektury Okinawa zamek Shuri był przez wiele lat siedzibą władców Ryukyu. Początki jego znanej historii łączą się z najwybitniejszym królem Ryukyu Sho Hashim. Sho Hashi urodził się w 1372 roku, jako syn pana na zamku Sashiki, położonego na wschód od Shuri. Sho Hashi stopniowo podbijał kolejne terytoria na Okinawie. Objął panowanie także nad Shuri i w 1405 roku przeniósł tam stolicę, po czym ogłosił się królem prowincji Chuzan, natomiast władzę nad samym Shuri powierzył swojemu ojcu Shi Sho. Zdobywając w 1429 roku twierdzę Nanzan ostatecznie dokonał podboju całej wyspy. Uznając te zasługi, chiński cesarz przyznał mu tytuł króla Ryukyu, jednak sam Sho Hashi zrzekł się owych zaszczytów na korzyść swojego rodzica i dopiero po nim objął panowanie, jako drugi władca. Następcy, niestety, nie dorośli wielkiego króla. Przeważnie panowali krótko, kilka lat zaledwie. Podczas sprawowania władzy przez króla Sho Toku na wyspie Kikai wybuchała rebelia. Królowi udało się ja stłumić, jednakże, podczas powrotu wojsk część dworzan, pod wodza doradcy królewskiego Kanamaru, opowiedziała się przeciwko władcy. Sho Toku, całkowicie zaskoczony buntem ludzi, których uważał za najbardziej sobie oddanych, otoczony na małej wyspie Kudaka, popełnił samobójstwo. Kanamaru zaś przybrał imię Sho En rozpoczynając tym samym panowanie nowej dynastii, która przetrwała aż do 1879 roku.

Okinawa i Shuri znakomicie prosperowały aż do przełomu XVI-tego i XVII-tego wieku, czyli do najazdu Japończyków z Satsumy. Biorąc pod uwagę fakt, że pierwszy król nowej dynastii Sho En wydał edykt zakazujący posiadanie broni, mieszkańcy Ryukyu nie mieli się czym bronić. Panujący wtedy Sho Nei został ujęty i zatrzymany w Japonii jako zakładnik. Pozwolono mu wprawdzie później wrócić, jednak nie jako udzielnemu władcy, ale namiestnikowi. Mimo podboju wiążącego się z dużymi podatkami, które wpływały do kieszeni klanu Shimazu z Satsumy, Ryukyu, kierowane przez potomków Sho Ena, rozwijało się gospodarczo i kulturalnie. Sho Kei, Sai On, Sho On, sprawujący w XVIII-tym i początkach XIX-tego wieku potrafili uczynić z Shuri centrum kultury regionu oraz, mimo okupacji, bardzo podnieść dobrobyt kraju.

Japończycy przejęli całkowitą władzę nad Okinawą w 1879 roku. Władca Shuri, a zarazem daleki potomek Sho Ena, stracił tron. Jednakże sam zamek istniał jeszcze długo, aż do II wojny światowej. Podczas walk o Okinawę Amerykanie wielokrotnie bombardowali Shuri ponieważ wojsko japońskie miało tam swój sztab generalny. Zniszczenia były olbrzymie. Obecnie (1992) odrestaurowano znaczną część konstrukcji stanowiącej ciekawy przykład miksu wpływów chińskich oraz japońskich oddając je turystyce, którzy mogą zwiedzać sam obiekt, lub oddawać się rozkoszom przechadzki w przyzamkowym parku. Natomiast na pozostałym terenie dawnego zamku mieści się od 1958 roku Uniwersytet Shuri. Zamek należy do Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Revan 05-04-2009 14:48

Świetny tekst, dużo się dowiedziałem, będąc totalnym laikiem jeżeli chodzi o historię Japonii, a Meji był idiotą :P

Penny 05-04-2009 15:09

Nie był idiotą, po prostu chciał się odciąć od feudalnego zniewolenia i dyktatury szogunatu. Był zapatrzony w USA (=Zachód?) i chciał im dorównać. Japończykom zawsze się wydawało, że są strasznie zapóźnieni.

Z Himeji też się łączy mała ciekawostka - zamek miał być niezdobytą twierdzą, idealną do obrony. Problem w tym, że nigdy nie był oblegany i w końcu zaczął pełnić funkcję tylko letniej rezydencji dajmio ;)

Revan 05-04-2009 15:24

No, może powiedziałem trochę na wyrost, ale zniszczył sporo zabytkowej, namacalnej historii Japonii.


Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 14:44.

Powered by: vBulletin Version 3.6.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.1.0
artykuły rpg


1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172