Spis Stron RPG Regulamin Wieści POMOC Kalendarz
Wróć   lastinn > Zakątek LI-teracki > Artykuły, opowiadania, felietony
Zarejestruj się Użytkownicy

Artykuły, opowiadania, felietony Twórczość użytkowników

« - | - »

Odpowiedz
 
Narzędzia wątku Wygląd
Stary 22-07-2014, 19:26   #1
Mal
 
Mal's Avatar
 
Reputacja: 1 Mal jest na bardzo dobrej drodzeMal jest na bardzo dobrej drodzeMal jest na bardzo dobrej drodzeMal jest na bardzo dobrej drodzeMal jest na bardzo dobrej drodzeMal jest na bardzo dobrej drodzeMal jest na bardzo dobrej drodzeMal jest na bardzo dobrej drodzeMal jest na bardzo dobrej drodzeMal jest na bardzo dobrej drodzeMal jest na bardzo dobrej drodze
Pudło

W pewnym mieście, na pewnej ulicy, w jednym z wielu podobnych do siebie 4 piętrowych budynków spółdzielczych, błogą ciszę nocną przerwało znienacka głośne łomotanie do drzwi. Zbudziło ze snu pewnego przeciętnej budowy i urody mężczyznę w średnim wieku. Chwilę potem na klatce dało się słyszeć, jak ktoś zbiegał po schodach i znowu nastała cisza. Zerwany ze snu mężczyzna zaklął coś pod nosem, podrapał się w plecy, nałożył klapki i wstał, żeby pójść otworzyć drzwi. Na klatce schodowej nikogo nie było. Jedynie na wycieraczce ktoś zostawił średnich gabarytów pudło.

Pudło było skrzynką w kształcie sześcianu o boku długości pół metra. Zrobiona była z jasnego drewna a na jej wieku, widniał napis "NIE OTWIERAĆ", który to napis wykonano prawdopodobnie za pomocą czerwonej farby. Mężczyzna raz jeszcze rozejrzał się po klatce schodowej, po czym podniósł skrzynkę i trzasnąwszy za sobą drzwiami mieszkania podreptał z nią z powrotem do sypialni.

Mimo napisu po bardzo krótkiej chwili namysłu mężczyzna otworzył skrzynkę. Przestraszył się niesamowicie, gdy w tej samej chwili za oknem usłyszał potężny grzmot przypominający jakby trzask i jęk jednocześnie. Odruchowo spojrzał przez szybę w oknie pokoju, ale niczego dziwnego za oknem nie dostrzegł. Nadal zwyczajnie na podwórzu była noc oświetlona mdłym światłem kryjącego się za chmurami księżyca. Na placu zabaw pod blokiem i na parkingu samochodowym było cicho i spokojnie.

Następnie mężczyzna zaglądnął z ciekawością do pudełka i zdziwił go fakt, że pudełko było puste. Pomyślał, że ktoś na pewno robi sobie żarty, więc tylko postawił drewnianą skrzynkę obok łóżka nawet jej nie zamykając i położył się znowu spać. Spod kołdry wystawały jego dwie stopy nadal jeszcze przyodziane w klapki. Palcami Lewej stopy leniwie zdjął klapka z prawej stopy. Prawy klapek zsunął się po krawędzi łóżka i upadł na podłogę. Chwilę potem lewy klapek również zsunął się po krawędzi łóżka, ale tym razem wpadł do otwartej skrzynki i zniknął w jej wnętrzu.

Za oknem znowu zagrzmiało. Tym razem grzmot był cichszy i brzmiał inaczej - tak jakby gdzieś w oddali nadchodziła burza. Ale mężczyzna nawet nie zwrócił na tą burzę uwagi. Zamknął tylko oczy i potrzebował niespełna minuty, żeby ponownie zasnąć. Niestety spał również niespełna minutę, bo raptem obudził go ze snu huk, a potem hałas wyjącego autoalarmu.

Nakrył głowę poduszką. Nie dawało to pożądanych efektów. Wyjący na podwórku autoalarm nie dawał mu spać. Odruchowo spojrzał na zegarek. Była 3-cia nad ranem, czyli jeszcze za wcześnie, żeby wstawać do pracy, ale już za późno, żeby oglądać jakieś filmy w telewizji. Usiadł i jedną nogą wymacał prawy klapek. Nałożył go na prawą stopę, po czym schylił się, żeby odnaleźć ten lewy.

Lewego klapka nigdzie nie było, również w skrzynce, do której włożył rękę w nadziei, że może klapek wpadł właśnie do niej i uda się go wymacać. Szybko jednak rękę ze skrzynki wyjął, bo po pierwsze wnętrze skrzynki było dziwnie zimne, a po drugie za oknem znowu zagrzmiało, jakby zanosiło się na burzę. Mężczyzna wstał i raz jeszcze rozejrzał się szukając drugiego klapka, ale go nie znalazł. Dał za wygraną. Zmęczony poszedł do kuchni, wyjął z lodówki butelkę z mlekiem, a z szafki szklankę i zaczął powoli nalewać sobie białą ciecz. Zaspanym wzrokiem zerkał w stronę kuchennego okna.

W świetle wschodzącego leniwie słońca dostrzegł przez okno kilkuosobową grupę ludzi stojących na parkingu obok jakiejś ciężarówki. Nie, to nie była ciężarówka. To był... Klapek! Na oko mniej więcej 5 metrowej wielkości klapek! Żółty klapek! Taki sam, jak ten na jego prawej stopie; ale lewy i o wiele, wiele większy. Ale z kołami? Ów ogromny klapek leżał sobie jak gdyby nigdy nic na zgniecionym prawie aż do samej ziemi samochodzie marki mercedes tak, że spod klapka wystawały jedynie koła zgniecionego samochodu.

Trzech typów dokonywało oględzin mercedesa i klapka. Raz po raz zerkali w niebo, jakby bali się, że oprócz klapka z nieba może spaść coś jeszcze; coś równie wielkiego. Jakaś kobieta w szlafroku trzymając się za biodra krzyczała - "Mój nowy samochód!". Obok jakiś młody chłopak w jasnej kurtce wyraźnie patrzył się prosto w oczy mężczyzny ciągle jeszcze nalewającego sobie mleko do szklanki. Chłopak uśmiechał się drwiąco. Wąski strumyk mleka zaczął się wylewać na blat kuchennego stołu, a z niego na podłogę i na gołą lewą stopę.

CDN...

Mężczyzna w jednym żółtym klapku nie mógł uwierzyć w to, co widział. Przydałoby się sprawdzić, co się tam wydarzyło na prawdę. Czy to był właśnie ten chłopak w jasnej kurtce, który podrzucił mu skrzynkę? Odpił pół szklanki zimnego mleka, po czym szklankę i butelkę pozostawił na kuchennym blacie i nie wytarłszy po sobie białych plam rozlanego mleka postanowił się ubrać. W pokoju szybko zrzucił z siebie drugiego klapka. Choć nie wierzył w prawdziwość swoich przypuszczeń, upewnił się, że drugi klapek nie wpadnie do skrzynki, tylko będzie leżał na podłodze. Skrzynkę na wszelki wypadek wsunął pod stół, bo pod łóżko się nie zmieściła. Przywdział spodnie, koszulę, skarpetki. W przedpokoju nałożył buty i narzucił na siebie szary płaszcz, z którego wyjął klucze od domu.

Chwilę potem drzwi od mieszkania były już zamknięte, a on sam zbiegał już po schodach klatki schodowej. Gdy otworzył drzwi wejściowe od bloku, szybko zorientował się, że grupka gapiów zdążyła się znacznie powiększyć. Chłopaka w jasnej kurtce nigdzie nie było widać. Właścicielka samochodu nadal w szlafroku wydawała komendy pięciu sąsiadom, którzy uczynnie zdejmowali wielki żółty gumowy klapek z rozgniecionej karoserii mercedesa.

Jakaś inna kobieta przyszła z lornetką, którą skierowała w niebo. "Tam coś widać!" - mówiła wskazując palcem miejce znajdujące się około kilometra pionowo nad parkingiem. "Co widać? Daj zobaczyć." - powiedział do niej jakiś jeszcze inny facet, który widocznie ją znał, bo niezapytawszy o zgodę wziął od niej lornetkę i przystawił do swojej twarzy. "Gdzie?" - zapytał, a po chwili dodał "A no, rzeczywiście coś tam jest. Coś płaskiego." Bez lornetki to coś w oddali wyglądało jak mała ciemna kropka na niebie i nie dawało się określić, co to takiego.

Mężczyzna w szarym płaszczu był pewny, że na samochodzie zdecydowanie leżał ten sam jego stary żółty klapek, który nawet miał specyficzne pęknięcie w tym samym miejscu. Ten sam, tylko o wiele większy. Ale skoro to był jego klapek, to znaczyłoby że... Czyżby stojąca obok łóżka skrzynka pochłonęła jego klapek, powiększyla go i zrzucila na zaparkowany pod blokiem samochód? Nie, to przecież była historia jak z filmu sciencie-fiction, a życie to nie film. Czym więc było to coś tam wysoko nad parkingiem? Blat od stołu? Czym prędzej postanowił wrócić do domu i sprawdzić.

Po minucie był już spowrotem w swoim mieszkaniu. Nie zdjął z siebie nawet płaszcza. Szybko wyciągnął spod stołu skrzynkę i zamknął jej wieko. W pokoju miał mało miejsca, zaniósł więc skrzynkę do kuchni. Otworzył okno, by przysłuchiwać się reakcji zgromadzonych na parkingu ludzi. Kobieta w szlafroku powiedziała, że idzie wezwać policję. Facet z lornetką krzyknął "Nie ma! Zniknęło!" i podał lornetkę swojej żonie tudzież znajomej, żeby zobaczyła sama, że to coś na niebie rzeczywiście zniknęło. Mężczyzna w szarym płaszczu ponownie otworzył skrzynkę. Chwilę potem dało się niewyraźnie słyszeć z parkingu słowa kobiety trzymającej lornetkę "O! Znowu widać! To chyba jest ufo, bo się przemieszcza!".

CDN...

Jeszcze kilka razy otwierał i zamykał skrzynkę, co sprawiało, że obiekt na niebie pojawiał się i znikał, a ludzie na parkingu i na balkonach w sąsiednim bloku reagowali wskazując na obiekt palcem. Raz po raz z podwórka dobiegał głośny trzask. Mężczyzna zaczynał już rozumieć, że trzask ten wywołany był otwieraniem i zamykaniem wieka skrzynki. Z ogromną dozą ostrożności powoli wsunął do skrzynki swoją dłoń, by dotknąć jej dna. Dno po prostu nie istniało. Dało się jedynie wyczuć zmianę temperatury i delikatny powiew wiatru na dłoni. Mężczyzna przypomniał sobie, że wcześniej już odczuł ten stan, gdy włożył do skrzynki rękę szukając w niej swojego klapka.

Wreszcie mężczyzna wpadł na pomysł, żeby przeprowadzić niewielki eksperyment. Z szafki obok lodówki wyjął worek z napisem "mąka pszenna pełnoziarnista". Zaczerpnął z worka garść mąki i rozsypał proszek wewnątrz skrzynki. Biały pył zniknął w momencie zetknięcia się z jej dnem. Podszedł do okna i spojrzał w niebo. Nad blokiem po lewej stronie dostrzegł niewielki punkt, w którego stronę skierowane były oczy, palce i lornetki zgromadzonych na parkingu gapiów. Kilka chwil później z nieba zaczął sypać śnieg. Jak się już domyślał, nie był to zwykły śnieg, tylko powiększone kilkunastokrotnie drobiny mąki pszenicznej. Drobinki pyłu miejscami osiągały teraz rozmiar nawet centymetra. Ich garść nie wystarczyła, żeby przysypać cały dach, balkony i trawę przed blokiem, ale i tak miejsce pokryły nieliczne białe kropki.

Nie zastanawiając się długo mężczyzna postanowił zrobić coś o wiele bardziej niesamowitego - włożyć do skrzynki głowę i zobaczyć na własne oczy widok po drugiej stronie jej nieistniejącego dna. Widok zapierał dech w jego klatce piersiowej. Czuł się trochę tak, jakby wyglądał przez małe, nietypowe okno. Widział z góry fragment dzielnicy, w której mieszkał. Widział swój własny czteropiętrowy wieżowiec i maleńkie okno w kuchni. Widział samochodziki na parkingu i grupę gapiów, którzy z tej odległości wyglądali jak mrówki. Nie widział tylko samego siebie, bo wszystko w dole było zbyt odległe i zbyt małe, żeby zobaczyć szczegóły.

Pudło było zbyt wąskie, żeby móc do niego tak po prostu wpaść. Przeszkadzałyby w tym barki. Na upartego dałoby się jakoś włożyć doń najpierw jedną rękę, a później głowę, aż wreszcie wcisnąć resztę ciała i tym sposobem dałoby się wtedy przejść "na drugą stronę" nieistniejącego dna skrzyni, ale nie byłoby to wcale takie łatwe do zrobienia.

Mężczyzna wyjął głowę z pudła i znowu zamknął wieko. Za oknem ponownie zagrzmiało. Zamnkął kuchenne okno i usiadł na krześle. Zastanawiał się nad możliwościami związanymi z wykorzystaniem tej skrzynki. Można by było na przykład wrzucić do skrzynki sztabkę złota i uzyskać drugą, taką samą sztabkę zlota tylko kilkanaście razy większą. Albo gdyby ta druga, powiększona kilkunastokrotnie skrzynka była niżej, możnaby było na przykład budować z jej pomocą budynki niemalże jak z klocków lego.

Raptem mężczyzna doznał olśnienia: Przecież kiedy przenosił skrzynkę z pokoju do kuchni, ta druga, większa skrzynia również się przemieściła. W takim razie gdyby zanieść małą skrzynkę na dół, na podwórko, to również ta duża skrzynia powinna wtedy zbliżyć się do ziemi. Mężczyzna pobiegł do pokoju po torbę podróżną i chwilę później z powrotem w kuchi wciskał skrzynkę na siłę do torby. Jakoś się zmieściła. Zasunął zamek błyskawiczny, zarzucił torbę na plecy i wyszedł z mieszkania.

CDN...

Kiedy wyszedł z klatki schodowej, natychmiast spojrzał w niebo. Dużej skrzyni nigdzie nie było widać. Wyszedł jeszcze kilkanaście metrów przed budynek nadal patrząc w górę. Dopiero po pewnym czasie zauważył, że spora grupa ludzi stojących do tej pory na parkingu przemieściła się w okolice sąsiedniego bloku znajdującego się po drugiej stronie parkingu. Mężczyzna domyślał się już, że jeśli pójdzie w tamtą stronę niosąc schowaną w torbie skrzynkę, duża skrzynia jeszcze bardziej się od niego oddali. Ukradkiem, upewniwszy się że nikt go nie widział, rozpiął torbę, otworzył wieko skrzyni i zajrzał do środka.

Tym razem po drugiej stronie dna pudełka zobaczył dach budynku. Budynek zdawał się być bardzo mały, a jego dach wydawać by się mogło dzieliło od twarzy mężczyzny nie więcej niż 20 centymetrów. Z dwóch okrągłych kominów wielkości puszki od piwa unosił się małenki dymek niczym z papierosa. Gdyby jednak spojrzeć na to z perspektywy typowych rozmiarów człowieka, duże pudło znajdowało się jakieś 2, góra 3 metry nad dachem budynku, a kominy były w rzeczywistości na tyle duże, że można by się było bez trudu do nich zmieścić.

Mężczyzna wyjął głowę z pudła, na powrót zamknął jego wieko i zapiął torbę. Raz jeszcze upewniwszy się, że nikt się na niego nie patrzy, ukrył torbę ze znajdującą się w niej skrzynką za znajdującym się przed klatką schodową żywopłotem. W chwili gdy kładł torbę na ziemi, nad budynkiem po drugiej stronie parkingu rozległ się huk i trzask. Zanim pobiegł w tamtą stronę, zakamuflował torbę garścią jesiennych liści.

Budynek za parkingiem był równie szary i kwadratowy, co jego własny. Gdy dotarł na miejsce, gapie zaczęli się już powoli rozchodzić. Podsłuchał, jak kilkoro z nich rozmawiało o ufo w kształcie sześcianu, które przeleciało nad budynkiem, ale nikt właściwe nie wiedział co się później stało z tym obiektem i gdzie zniknął. Po prostu stojąc na ulicy przed budynkiem nikt nie spodziewał się, że ta wielka skrzynia w kształcie sześcianu spoczywała obecnie na dachu owego budynku. Nikt z wyjątkiem mężczyzny, który jak gdyby nigdy nic przeszedł obok nich i bez chwili zastanowienia wszedł do środkowej klatki schodowej, a następnie udał się schodami na samą górę. Czteropiętrowe budynki w tej dzielnicy miały w rzeczywistości pięć pięter. Na ostatnim piętrze nikt nie mieszkał. Był tam jeden ogromny hol, w którym znajdowały się zbiorniki na wodę i szuszarnia, w której mieszkańcy bloku mogli od czasu do czasu rozwieszać swoje mokre ciuchy. Była tam także drabina prowadząca na dach.

Wdrapał się po drabinie i otworzył znajdujący się na jej końcu luk. Jego oczom ukazała ogromna skrzynia wbita w dach budynku na głębokość około metra. Obok niej leżały pozostałości po kominie, który najwidoczniej skosiła, w momencie gdy mężczyzna niósł jej półmetrową replikę i schował za żywopłotem. Wieko dużej skrzyni było, jak wiadomo, tak wielkie jak ona sama - Na oko miało 7, może 8 metrów długości i szerokości. Ale mężczyzna nie byłby w stanie tego wieka otworzyć, bo było za wysoko.

Nie wszedł na dach. Wrócił po drabinie na dół na poddasze i powędrował w tę stronę, gdzie dno wielkiego pudła wystawało przez wybitą w dachu dziurę. Spora część dachu runęła w tym miejscu na podłogę. Poprzez szpary pomiędzy bocznymi ścianami pudła a pozostałymi częściami dachu prześwitywało światło dnia. Niby nic już nie stało na przeszkodzie, żeby ogromne pudło runęło jeszcze dwa metry wgłąb budynku, ale jakaś niewidzialna siła sprawiała, że pudło lewitowało około metra nad podłogą poddasza. Siłą tą był fakt, że zamknięta w torbie replika pudła spoczywała na ziemi i nie mogła już znajdować się niżej niż obecnie.

Mimo wszystko mężczyzna bał się wejść pod spód wielkiej skrzyni. Wymacał tylko dłonią, że jej drewniane dno, które wyraźnie widział, w rzeczywistości nie istniało. Za kazdym razem, gdy jego dłoń znikała za drewnianym spodem pudła, miniaturową replikę tej dłoni możnaby było dostrzec wewnątrz małej skrzynki w torbie schowanej za żywopłotem... gdyby oczywiście owa mała skrzynka była otwarta i ktoś zagłądałby do jej wnętrza.

C.D.N.
 

Ostatnio edytowane przez Mal : 30-09-2014 o 16:32.
Mal jest offline   Odpowiedź z Cytowaniem
Odpowiedz

« - | - »


Zasady Pisania Postów
Nie Możesz wysyłać nowe wątki
Nie Możesz wysyłać odpowiedzi
Nie Możesz wysyłać załączniki
Nie Możesz edytować swoje posty

vB code jest Wł.
UśmieszkiWł.
kod [IMG] jest Wł.
kod HTML jest Wył.
Trackbacks jest Wył.
PingbacksWł.
Refbacks are Wył.


Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 05:54.



Powered by: vBulletin Version 3.6.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.1.0
Pozycjonowanie stron | polecanki
Free online flash Mario Bros -Mario games site

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172