Poniższy materiał jest komplilacją materiałów do świata Warhammera w kontekscie kultu Ulryka i religijności jako takiej, dla zachowania czystości kanonu, przy stosunkowo niewielkim wkładzie twórczym mego autorstwa.

Do tekstu nie trafił szczegółowy opis dni świątecznych kultu, organizacji struktur kościelnych oraz profesji podstawowych i zaawansowanych.







KULT ULRYKA



SIEDZIBA KULTU
Najwyższa Świątynia Ulryka w Middenheim

GŁOWA KULTU
Ar-Ulryk Emil Valgeir

ZAKONY GŁÓWNE
Zakon Wędrującego Wilka i Zakon Rycerzy Białego Wilka

ŚWIĘTE KSIĘGI

• Liber Lupus (Księga Wilka)
• The Ulric Creed (Wyznanie Wiary)
• Tattognengeschichte

ŚWIĘTA GŁÓWNE

• Mittherbst - Równonoc Jesienna (początek zimy)
• Mondstille (Hochwinter) - Przesilenie Zimowe (środek zimy)
• Mitterfruhl - Równonoc Wiosenna (koniec zimy)

ŚWIĘTY SYMBOL
Biały Wilk

RELIKWIA
Peleryna Białego Wilka

ZNAK KULTU
U



RYS HISTORYCZNY



Teutogeni, Świątynia Ulryka i Wieczny Płomień

Wedle Księgi Wilka kult Ulryka jest jedną z najstarszych ludzkich religii na świecie.
Wierzy się, że ten bóg zaprowadził wybrane ludzkie plemię na porośnięte bezkresnym lasem tereny, gdzie ci dzicy i brutalni ludzie, zwani przez współczesnych uczonych Teutogenami, w imię boga przez wiele pokoleń dążyli do wycięcia w pień tubylców Wielkiego Lasu. Lud wybrany w barbarzyńskich rzeziach dopuszczał się bestialskiego okrucieństwa na leśnych mieszkańcach.

Po niezliczonych latach wojny i podbojów, Ulryk zawiódł swój lud do wielkiej góry - płaskowyżu ukrytego głęboko w nieodstępnej i surowej, skutej mrozem północy. Bóg, aby oświetlić ludziom drogę uderzył pięścią w górę i wystrzelił z niej srebrny ogień, który jak drogowskaz poprowadził Teutogenów do świętej góry. Tam, zmarznięci, na skraju wyczerpania zostali otoczeni przez głodne Białe Wilki, na których tereny łowieckie przyszli ludzie. Barbarzyńcy wcale nie zamierzali odejść i przeciwko zdrowemu rozsądkowi, głodni i schorowani, ściskając w zamarzniętych rękach bronie, na krwiożercze wycie tych zwierząt, opowiedzieli takim samym imitując wilcze. Z pomocą swemu ludowi przyszedł bóg zalewając okolicę białym światłem, które oślepiło i ostatecznie przegnało wilcze hordy. Ocaleni Tautegoni przez boską interwencję orzekli miejsce świętym i złożyli przysięgę wybudowania najwspanialszej na świątyni ku czci Ulryka, którego mieli zamiar wyznawać po wsze czasy jako Boga Wojny, Zimy i Wilków. Jest to oficjalna nauka kultu.

Istnieje również legenda, która głosi, że Święty Płomień, zwany także Wiecznym wystrzelił ze świętej góry, lecz w mistycznym widzeniu Wysokiego Kapłana o imieniu Wulcan, który miał senną wizję Ulryka, który górując nad miastem uderzył trzonem wojennego topora Blitzbeil a ze skały wystrzelił snop zimnego ognia płonącego z biało-niebieską furią. W objawieniu bóg zapowiedział, że ludzkość nie zginie, póki ogień płonie żywy. Po przebudzeniu nawiedzony Wulcan, syn Teutogeńskiego wodza Artura, założyciela Middeheim, natychmiast rozpoczął na tym świętym miejscu budowę Świątynię Ulryka, która przetrwała dziesiątki tysięcy lat do dzisiaj.

W tym ma korzenie powszechne przekonanie kultu, że najważniejsze miasto znanego świata, Middenheim, które otacza świątynię Ulryka, nigdy nie upadnie dopóty święty ogień płonie. Niedawne, nieudane oblężenie podczas Szturmu Chaosu tylko tę wiarę umocniło. Poza tym, jakby nie było o ile wybraniec Valten, czyli Sigmar Odrodzony odszedł, kiedy wojna się skończyła, to Wieczny Płomień wciąż płonie na wieki wieków. Jest on niesamowicie ważnym elementem kultu i do starożytnej świątyni ściągają pielgrzymi z najdalszych zakątków świata.

Z Wiecznym Płomieniem związana jest drugie wierzenie, a natomiast to, że ten święty ogień nie zaszkodzi prawdziwemu wyznawcy Ulryka. Najbardziej znanym w historii cudem jest test wiary Magnusa z Nuln. Tego, który zanim zjednoczył targane wojną domową państwo, a przede wszystkim walczące ze sobą kulty Ulryka i Sigmara by potem zostać Imperatorem, wyprowadził ludzkość z najbardziej mrocznych czasów historii, gdy stojący u progu Chaos zdawał się nieuchronnie przykryć swym cieniem Stary Świat. Wtedy to przyszły Magnus the Pious, co ulrykańskim w przebraniu zjawił się w Świątyni Ulryka, ku zdumieniu Wysokich Kapłanów Sigmarita ukazał swoje prawdziwe oblicze zdejmując płaszcz i wstąpił odważnie między święte płomienie. Miał powiedzieć ze spokojem „Jestem bluźniercą” a ogień nie zrobił mu krzywdy, co było namacalnym znakiem błogosławieństwa Ulryka.


Na pamiątkę tego wydarzenia wszystkim Głowom Kultu zaleca się po objęciu stanowiska wyprawę w poszukiwaniu swojego białego wilka w okolicznych lasach Middenheim i pokonać go lub zginąć próbując, lecz od dwóch wieków tylko współcześnie panujący Ar-Ulryk Emil Valgeir to osiągnął.

Zabicie gołymi rękoma samodzielnie wytropionego wilka jest również warunkiem przyjęcia do Zakonu Rycerzy Białego Wilka, których główną siedzibą jest Najwyższa Świątynia Ulryka w Middenheim. Wielki Mistrzem jest Rein Volhard a historia zakonu sięga czasów Al-Ulryka Wulcana, czyli pond dwa i pół tysiąca lat i to czyni Białe Wilki najstarszym bractwem templariuszy Starego Świata. Spotkać można przynajmniej jednego przy każdej świątyni Ulryka, gdyż ich obowiązkiem jest ochrona miejsc kultu oraz kapłanów. Małe oddziały Białych Wilków często podejmują się heroicznych misji a armia templariuszy zawsze bierze udział w najważniejszych krucjatach, które najczęściej są ogłaszane przez kulty bogów wojny, więc przede wszystkim Ulryka. Święta wojna przeciwko mutantom lub Arabii jest oprócz wątku na kampanię również okazją do wprowadzenia do gry profesji zaawansowanej Crusadera.

KULT

Kult Ulryka niegdyś najpotężniejszy i największy kult Imperium, obecnie od setek lat podupada straciwszy na rzecz Sigmara swoją pozycję kultu państwowego. Jedynie w Middeheim utrzymuje się przy władzy dominując w kolebce starożytnych Tautogenów. Mimo to innych w rejonach północy, w Norsce i Kislevie wciąż ogrywa najważniejszą rolę w życiu religijnym mieszkańców tych surowych krain. Ulryk utracił swoją popularność w cywilizowanym i rozwijającym się kulturowo państwie, na rzecz innych bogów wojny, a w szczególności Sigmara obrońcy. Również na południu Starego Świata w Estalii i Tilei ustąpił przed kultem wyrafinowanej Myrmidii, która jak bóstwo zagraniczne znalazła też swój dom w Imperium, zwłaszcza w jego południowych prowincjach. Bardzo duża liczba świątyń Ulryka jak Imperium długie i szerokie obróciła się w ruinę, opuszczona przez wiernych, który odeszli od starożytnych ślubów wierności pierwszych kultystów. Przysięgi wiecznej lojalności złożonej Bogu Wojny, Zimy i Wilków i zwrócili się do innych bóstw.
Pomimo utraty dominującej roli w życiu religijnym mieszkańców Imperium, kult jest głoszony przez kapłanów, Zakon Wyjącego Wilka, w każdym zakątku państwa. Wyznanie Uryka głosi, że kiedy źli bogowie północy rośli w siłę, Ulryk wezwał braci i siostry, do prewencyjnej wojny nim moc przeklętych dojrzeje, a gdy oczekiwana pomoc nie przyszła, bóg wojny wyruszył walczyć samotnie. Bóg zimy radzi sobie sam, trwając w istnieniu przeciwko połączonej sile wszystkich bluźnierczych bóstw północy, gdyż bogowie nie są nieśmiertelni, choć zabić ich jest niezwykle trudno. Stąd w nauce Wyjących Wilków samodzielność jest kluczową cnotą, gdyż tak jak on sam, Ulryk oczekuje od swoich wiernych samowystarczalności. Kapłani są samotnikami, a jeśli zdarzy się, że spotka się dwóch w jednym miejscu, lub nie daj Ulryku trzech tego samego stopnia kapłanów lub wojskowych, to konflikt murowany, gdyż powszechna niechęć do przyznawania się do błędów oraz zasada rozstrzyganie sporów przez bijatykę, nigdy nie wróży niczego dobrego dla postronnych. Paradoksalnie takie zachowanie pośród duchowieństwa jak i wyznawców zacieśnia tylko między nimi więzy, a przyjacielskie danie sobie po gębie jest niektórym inną formą klubowej rozrywki.

Zazwyczaj, choć nie jest to reguła, wyznawca Ulryka upodabnia się wyglądem do obrazu boga, czyli preferowane się niebotycznie długie brody i bujne włosy, często zaplatane w warkocze. Kolczyki, tatuaże oraz samookaleczenia w postaci wypalanych znaków w kształcie litery U w widocznych miejscach na ciele są powszechnie spotykane.

Nowicjusze ubierają proste, czarne szaty a na piersiach noszą srebrny medalion wilka. Kapłani zaś odziewają sie w tak samo, z tym, że ich ubranie jest lepszej jakości, często ze wstawkami z wilczej skóry a medalion ma w oczy wysadzane kamieniami szlachetnymi. Na lewe piersi nad sercem noszą znak wilka.


DOKTRYNY KULTU

Wśród głównych nauk prym wiodą:
Taka nauka nie ma posłuchu wśród rozwijającej się średniej klasy obywateli. Wśród żołnierzy, którzy często wzywają imienia Ulryka i noszą symbole głowy wilka jako wisiory, amulety i znaki na zbroi i broni, to na południu Imperium ta tradycja stopniowo zanika również wśród nich. Idąc dalej poza granice, w gorącej Tilei i Estalii czciciele tego boga nie są mile widziani i spotykają się z pogardą, bo mieszkańcy południa czczący ukochaną i wyrachowaną Myrmidię, mają w bardzo niskim poważaniu barbarzyńskie zwyczaje Ulryka i jego naśladowców.
Prócz zawodów żołnierzy, najemników a nawet straży miejskiej kult Ulryka można znaleźć dobrze się mający wśród gladiatorów. Oddają mu cześć również rolnicy w obawie przed srogą zimą lub myśliwi w polowaniu niebezpiecznej zwierzyny.

Ponieważ Ulryk brzydzi się podstępem i fortelem strategia wojenna prawdziwego wyznawcy kultu jest prosta i nieskomplikowana. Niezachwianą wiarą w siebie, bez cienia lęku i wahania należy walczyć z przeciwnikiem po najmniejszej linii oporu polegając tylko na własnej sile i umiejętnościach bojowych oraz pragnienia uczynienia Ulryka dumnym ze z ofiary swego życia, lub heroicznego zwycięstwa.

Gracz odgrywający zagorzałego wyznawcę Ulryka ma raczej niezbyt zawiłą drogę do przebycia i rolę do odegrania. Każdy szukający w przygodzie rozwiązywania konfliktów przez bezkompromisową walkę bez pardonu, winien wiedzieć, że do profesji zbrojne i awanturniczego temperamentu postaci skorej do zagorzałego i buńczucznego wybierania argumentów siłowych przy każdej okazji, najbardziej pasuje kult Ulryka.