Poniższy materiał jest kompilacją materiałów do świata Warhammera w kontekście kultu Sigmara i religijności jako takiej, dla zachowania czystości kanonu, przy stosunkowo niewielkim wkładzie twórczym mego autorstwa.

Do tekstu nie trafił szczegółowy opis wszystkich dni świątecznych kultu oraz profesji podstawowych i zaawansowanych.







KULT SIGMARA




SIEDZIBA KULTU
Najwyższa Świątynia Sigmara w Altdorfie


GŁOWA KULTU
Wielki Teogonista Volkmar Srogi


ZAKONY GŁÓWNE

• Zakon Pochodni - kierują przebiegiem uroczystości, słuchają spowiedzi, opiekują się terenem świątyni. Rzadko oddalają się od świątyni lub kapliczki, w której służą.
  
• Zakon Srebrnego Młota - zwani również „kapłanami-wojownikami” wędrują po całym świecie, głosząc chwałę Sigmara i walcząc z Chaosem.
  
• Zakon Kowadła - stowarzyszenie mnichów żyjących w samotności, oddających się medytacji i modlitwom. Oni studiują oraz interpretują nauki Sigmara Młotodzierżcy.
  
• Zakon Oczyszczającego Płomienia - zajmują się poszukiwaniem i unieszkodliwianiem czarownic oraz czarnoksiężników. Pilnują też, by nie doszło do skażenia wewnątrz kultu Sigmara.

ŚWIĘTE KSIĘGI

• Księga Sigmara
  
• Deus Sigmar
  
• The Geistbuch

ŚWIĘTA GŁÓWNE
Pierwszy Dzień Lata (Dzień Sigmara) (18 dnia miesiąca Czasu Sigmara).

RELIKWIA
Ghal Maraz (Wojenny Młot Sigmara)

SYMBOL KULTU
Wojenny Młot, kometa z dwoma ogonami, gryf (Jadeitowy Gryf - symbol Wielkiego Teogonisty), Imperialny Krzyż




RYS HISTORYCZNY

Ponad dwa i pół tysiąca lat temu, Sigmar Młotodzierżca, którego narodziny były zwiastowane kometą o dwóch ogonach, był koronowany na Imperatora Altdorfu (ówcześnie zwanego Reikdorfem) przez najwyższego kapłana Ulryka. Nosił magiczny młot wojenny Ghal Maraz u boku, dar Krasnoludów w podzięce za uratowanie życia Króla Kurgana z Karaz-a-Karakt. W piętnastym roku swego panowania Sigmar złożył koronę i opuścił Reikdorf. Historia zrobiła marną robotę w udokumentowaniu motywów Imperatora, lecz legendy głoszą, że był widziany, gdy podążał na wschód w stronę Gór Krańca Świata z futrem na ramionach i rozwianym blond włosem. Inne podania głoszą, że u jego lewego boku kroczył szary wilk, po prawej czarny, wielki dzik, a twarz Sigmara skrywa się pod kamienna maską niewzruszonej determinacji. Niezależnie od tego kto co widział i gdzie, największy bohater Imperium odszedł i słuch po nim zaginął.

Mniej więcej dwadzieścia lat po tych wydarzeniach, jego poddani zdążyli wynieść Johanna Helstruma, pierwszego Wielkiego Teogonisty, który głosił, że Sigmar był koronowany przez samego Ulryka na boga. Wkrótce, rodzący się kult, głoszący unię ludzo-boskiego pochodzenia Sigmara, wymagał od mieszkańców Imperium niewarunkowego posłuszeństwa Imperatorowi i jego Elektorów, stał się dominującą religią w pełni wspieraną przez państwo.

Obecnie Kult Sigmara jest najliczniejszy w Imperium. Jego świątynie i kapliczki są nawet w najmniejszych osadach i niezliczone miliony wzywają imienia Sigmara aby strzegł ich dusz przez korupcją. Ponieważ częścią obowiązków kałanów Sigmara jest obrona założonego przez niego Imperium, stan kapłański aktywnie uczestniczy w jednoczeniu ludzi w czasie wojen i zagrożenia i przez to jest postrzegany przez ludzi z zewnątrz jako kult wyznający boga wojny, co nie jest do końca prawdą.



REGUŁA

• Wykonuj rozkazy przełożonych.
  
• Wspomagaj Krasnoludy.
  
• Pracuj nad ideą jedności Imperium nawet za cenę wolności osobistej.
  
• Bądź prawdziwym sojusznikiem Jego Imperialnej Mości Cesarza.
  
• Wykorzeniaj i niszcz Zielonoskórych, sługi Chaosu i tych, którzy używają spaczonej magii, gdziekolwiek się kryją.

ZNAK SIGMARA


Najpopularniejszym pozdrowieniem kultystów Sigmara jest salut „V” z rozłożonych dwóch palców, który symbolizuje dwu-ogonową kometę. Kultysta kładzie lewą rekę na piersi, prawe ramię wyciąga przed siebie a rękę wzniesioną do głowy zatrzymuje przy twarzy z rozcapierzonymi dwoma wystającymi z zamkniętej dłoni. Odwrócenie dłoni (wewnętrzna część dłoni skierowaną do twarzy zamiast pozdrawianego) to obelżywy i obraźliwy gest, bardzo popularny wśród bezczelnej dzieciarni.



KAPŁANI SIGMARA

Sigmaryci przywiązują szczególna wagę do celebrowania rytuałów oraz dokładnej myśli teologicznej, doktryny. Mogłoby się wydawać, że jest to gwarantem wielkiej jedności, a w rzeczywistości prowadzi do rozbieżności, bo każda świątynia z pasją broni swoich własnych rytuałów i jedynie słusznej drogi służenia Sigmarowi.

Elementami wspólnymi są: narzędzie rytualne – wojenny młot oraz krótkie weserty w języku Khazadów.

Popularne w stolicy i dużych metropoliach Imperium są anegdoty, że liczne prowincjonalne świątynie jako climax najświętszego rytuału mają khazalidzki werset w dosłownym tłumaczeniu brzmiący: „Naprawdę muszę odsączyć kartofelki!”

Sigmaryci winni odprawiać poranne modły z twarzą zwróconą w kierunku wschodzącego słońca, często trzymając w jednym ręku wojenny młot, lub jego mały symbol. Wschód symbolizuje miejsce gdzie Sigmar został koronowany na boga, a światło słoneczne jest swe własne znaczenie, różniące się w regule poszczególnych zakonów. Bogaci kapłani zazwyczaj odprawiają poranny rytuał trochę później, zazwyczaj kiedy sie obudzą. Za bezbożność uchodzi rozpoczynanie modlitwy, kiedy słońce zaczęło opadać na zachodzie.

Przesąd i zabobon są powszechnie spotykane w Imperium, a wśród Sigmarytów krążą wokół ryzyka spaczenia umysłowego. Szczególnie popularne jest wierzenie, iż czytanie pisma jako pierwszy, przynosi pecha, i że każde słowo pisane winno być dane do przeczytania komuś innemu a następnie zweryfikowane pod względem ewentualnej korupcji spacznią i herezji. Są kapłani, którzy wręcz wierzą, iż czytanie jako takie jest nieczyste, gdyż drukarskie błędy drukarskie mogą przemycić herezję nawet do świętych ksiąg Sigmara. Niejeden bogu ducha winny drukarz gorzko i szczerze żałował na procesie inkwizycyjnym, iż nieopatrznie złożył matrycę przekręcając imię Sigmara. Innym przykładem przesądów jest nieufności Sigmarytów względem obcych i odmiennych, czy to nieznajomych, przejezdnych czy wyznawców innych bogów, a już na pewno cudzoziemców.

W terenach wiejskich powszechnie wierzy się, że obce kultury są kształtowane przez Chaos, a wszystko co jest wykonywane odmiennie, niż się zna i wykonuje od zawsze, jest oznaką spaczenia.

Kapłani Sigmara przemawiają pewnym siebie głosem i z niewzruszonym przekonaniem swej racji wszędzie tam, i w każdej sytuacji, gdzie nie są w wyraźnej mniejszości. Nauczają o cnotach Imperium i wszędzie doszukują się śladów herezji i odmienności. Noszą się niezwykle schludnie, czysto, wręcz nienagannie, bo wierzą, że wygląd zewnętrzny jest odbiciem dobrze poukładanego umysłu.



PRZESĄDY PROSTEGO LUDU IMPERIUM

Jakkolwiek niekoniecznie religijny w swym pochodzeniu zabobon i przesąd kryją się w mentalności prostego ludu, ogrywając znaczny impakt na życiu duchowym Imperium.Kiedy wyrafinowani Reiklandczycy mogą wyśmiać niektóre dziwne przesądy i zwyczaje, większość ludu prowincji wie w swoich sercach i czuje w kościach, że stare porzekadła i zabobony są prawdziwe. Oto niektóre z nich:

• Trzy-nożne psy przynoszą szczęście.
  
• Krasnoludy czują zapach złota.
  
• Nekromanci musza być przybici do drzewa i spaleni, inaczej ich duch błąka się nawiedza lud. Drzewo należy wyrwać z korzeniami i spalić.
  
• Jeżeli umrzesz pijany, nie zaznasz wiecznego odpoczynku w grobie i musisz być pochowany wewnątrz piwnej beczki.
  
• Zwierzoludzie uciekną jeżeli będziesz na nie krzyczał groźnie, wymachując zapaloną pochodnią.
  
• Elfy umrą jeżeli ogoli się je dokładnie ze wszystkich włosów na ciele.
  
• Łatanie, zaszywanie ubrania podczas noszenia, bez zdejmowania tej rzeczy, przynosi pecha.
  
• Pracujący w lesie nigdy nie będą ani bogaci, ani starzy.
  
• Jeśli będziesz lamentować głośno opłakując zmarłych, one nie zaznają spokoju i wrócą aby o to narzekać.
  
• Metal, a zwłaszcza żelazo, chroni przed magią.
  
• Spal lub zakop obcięte włosy i paznokcie, inaczej czarownica użyje ich w niecnych celach.
  
• Czarownice żyją w opuszczonych studniach.
  
• Gobliny nie mogą atakować podczas pełni księżyca.
  
• Krowy muczące w ciemności zwiastują czarne czasy następnego dnia.
  
• Dzwony, gongi i bębnienie w metal odpiera siły Chaosu.
  
• Człowiek pijący piwo z włosem z brody krasnoluda będzie odporny na choroby.
  
• Pocieranie brzucha pijanego Halflinga przynosi szczęście następnego dnia.
  
• Przysięga na Sigmara podczas uderzenia młotem o metal jest gwarantem przypieczętowania.

ŚWIĄTYNIE

Imperium pełne jest świętych miejsc Sigmara. Od młoto-kometowego kształtu Dystryku Świątynnego starego Altdorfu, do maleńkich kapliczek w Ostlandzie, obywatele Imperium są otoczeni przez symboliczne miejsca ich największego w państwie kultu.

Świątynie Sigamra różnią się swoją architekturą w zależności od regionu oraz społeczności, która wyznaje kult. Lokalne tradycje a czasem gest darczyńcy wpłynęły na oblicze świątyń, spośród których wiele jest zaiste wspaniałymi i jednymi w swoim rodzaju budowlami.

Co je łączy wszystkie, to brak miejsc siedzących dla kongregacji oraz eksponowane symbole wojennych młotów i komet. Częstym elementem jest dzwonnica, konstrukcja budynku opisana na młocie, pusty tron cesarski czekający na powrót Sigmara oraz wspaniałe, malowane freski i kolorowe witraże w oknach, opisujące historię Człowieka-boga i jego świętych wiernych.







DYSTRYKT KATEDRALNY ALTDORFU

Dystrykt katedralny stanowi obszar otaczający Katedrę Sigmara. Aby byc jak najbliżej wewnętrznej polityki kultu, większość wysokiej hierarchii duchowieństwa stolicy ma swoje rezydencje w tej dzielnicy.

Wielka Katedra Sigmara jest największą świątynią w Imperium Jej ośmiokątny kształt jest typowy dla sygmaryckich świątyń z każdą stroną reprezentującą zjednoczone plemiona w czasie Wojen Goblinów i założenia Imperium.

Wielki Teogonista oraz Lektor Altdorfu mieszka w Wielkiej Świątyni Sigmara - Katedrze. W świątynnych lochach są liczne cele, które są domem pomniejszej hierarchii kapłańskiej. Wielka Biblioteka Katedry jest w masywnej sali podziemnej komnaty, niedostępnej każdemu z wyjątkiem najwyższej klasy kultu i ich autoryzowanych podwładnych. Obrzędy sprawowane są codziennie a otwarta zawsze Katedra jest dostępna pobożnym o każdej porze dnia i nocy.

Dom Klasztorny Zakonu Gorejącego Serca stoi na północ od Katedry. Wielki Mistrz zazwyczaj spędza tyko pół roku w Altdorfie a resztę czasu w zakonnym Zamku Fischadlera na peryferiach Imperialnej Stolicy. Zazwyczaj w domu klasztornym Altdorfu nie przebywa więcej jak kilkunastu rycerzy zakonnych, nie licząc służby i podwładnych zbrojnych.

Ulica Świątynna biegnie od Mostu Trzech Dzwonów, dookoła południowych obrzeży Katedry, wpadając na Świątynny Rynek. Jest to jedna z najbardziej zatłoczonych ulic w Reiku.

Na południowy wschodzie Katedry rozciąga się Świątynny Ogród, miejsce ukojenia dla tych, którzy odzyskują spokój kontemplując drzewa, rośliny i kwiaty. W parku stoi Kapłańskie Odpoczywanie – tawerna odwiedzana przez kler Sigmara.

Pensjonat Piousa Pielgrzyma wciśnięty jest między dwoma teatrami i tam rezydują liczni wizytujący w stolicy sigmaryccy kapłani i uczeni. Większość nich spędza swój czas albo uczestnicząc w wykładach lub nauczając w sąsiadującym Kolegium Sigismunda. Uczelnia dokarmia wyłącznie kandydatów aspirujących do kapłaństwa Sigmara, prowadząc stołówkę dla nowicjuszy i kandydatów oraz nowo zaprzysiężonych kapłanów, którzy zjeżdżają się z całego Imperium pod patronatem sponsorów lub swych bogatych rodzin.