5 lat po schwytaniu
(mam nadzieję że CENTER działa)
Po raz kolejny kraty otworzyły się. Hans Voghestadt był już znudzony pięcioletnim pobytem w więzieniu Kurgan, podczas którego pokonał niezliczone ilości wrogich niewolników. Kilka razy myślał o ucieczce, ale obóz był zbyt dobrze strzeżony. O ile był w stanie pokonać nawet wybrańca Slaanesha wystawionego przez Hungów, o tyle nie był w stanie pokonać dwustu rosłych ludzi.
Przez te pięć walecznych lat, Hans nabrał niezwykłej siły. Jedną ręką potrafił wyważyć kraty swojego więzienia, ale tylko raz to zrobił - ukarano go za to stoma batami. Tylko jego nadludzka odporność odratowała go.
Były generał, jak siebie określał, stracił wiarę w Sigmara. Ilekroć rozrywał wrogów na strzępy, ogarniało go niesamowite pragnienie. Jednak woda, piwo ani wino nie dawały rezultatu. Piętno odciśnięte na jego twarzy zdawało się emanować straszną mocą. Hans domyślił się, że zrobiono je przy pomocy atramentu zmieszanego ze spaczeniem, ponieważ rozrósł się okrutnie do rozmiarów dorosłego woła, i znalazł na swoim ciele ślady mutacji Chaosu. Wierząc, że to kara od dobrych bóstw, odwrócił się od nich. Swą wiarę skierował ku złu. Od ponad dwóch lat, ilekroć nie mordował wrogiego gladiatora, unosił jego głowę w górę wychwalając Khorna, boga krwi, pana czaszek.
W otwartych drzwiach celi stanęła osoba, którą Hans widział wiele razy z areny. Był to opancerzony w czerwoną płytę mężczyzna, z którego hełmu wystawały rogi, które wcale nie wyglądały jak ozdoba, lecz jak prawdziwa narośl na głowie Kurganina. Przekonał się o tym po chwili. Wódz Kurgan z trudem zerwał hełm z głowy, i Hans zobaczył paskudne, zmutowane oblicze. Zbroja była od dawna przyrośnięta do jego ciała, więc, łaską Khorna, z całej twarzy ciekła krew. Rogi faktycznie wystawały z jego głowy. Kurganin z powrotem założył hełm na głowę, i przemówił basowym, niskim, mrożącym krew w żyłach tonem.
Niewolniku. Wykazałeś się wielką odwagą i siłą, a także poświęceniem Khornowi na polu walki. Pan czaszek ceni sobie takich ludzi. Od tej chwili możesz uważać się za wolnego. Jednak pamiętaj, że Khorne nienawidzi tchórzy, i jeżeli wyruszysz do domu, zginiesz. Od tej chwili, możesz uważać się za członka plemienia Kurgan. Jesteś naznaczony łaską Khorna. Jam jest wybraniec Khorna, Zoa'ioij, demoniczny sługa Pana na mosiężnym tronie. Jam jest twój pan i władca, i mnie będziesz służył aż do śmierci mej, lub twej. Teraz idź, i dowiedź swego męstwa w bitwie. Otóż dwa tygodnie temu, wrogie plemię Norsów ze Skaelingów zaatakowało nasze ziemie. Zadaniem twego oddziału jest zniszczyć posterunek Skaelingów na granicy naszych ziem. Oprócz tego zostałeś wybrany, by dumnie nosić demoniczne imię. Brzmi ono Oalz'deph.
Nowo wybrany sługa Khorna wyszedł przez otwarte kraty do miejsca, gdzie kończyło się więzienie. Od razu usłyszał wulgarne pozdrowienia swoich współplemieńców. Skierował się ku prawie pełnemu oddziałowi Kurgan, który stał przy bramie gotowy do wymarszu. Jednak Oalz'deph skierował się ku zbrojowni. Wyposażył się w pokrwawioną płytę, wielki korbacz, dwuręczny miecz.
Stanął na czele niewielkiego oddziału złożonego z 13 pozostałych wojowników. Szybko przyzwyczaił się do władzy. Po wymarszu musiał ukarać jednego z niesfornych rekrutów przebiciem ręki.
Podróż do posterunku Skaelingów trwała prawie 2 dni. Gdy w końcu doszli, ich oczom ukazała się niewielka palisada i kilka marnych zabudowań. Oalz'deph wydał rozkaz ataku, biegnąc z zastraszającą prędkością przed pozostałymi. Norsowie szybko zebrali szyk złożony z prawie setki mężczyzn. Jak przystało na wojowników Chaosu, nie mieli broni strzeleckiej. Ulubieniec pana czaszek werżnął się w szyk wrogów. Jednym uderzeniem korbacza strzaskał głowy pięciu wrogów. Nie zważając na zranienia, które zadawali mu wrogowie, siekł korbaczem i mieczem na wszystkie strony. Po chwili dobiegli do niego niezdarni rekruci. Broń, która zwykłemu człowiekowi trzymana nawet w dwóch rękach, sprawiałaby duży ciężar, Kurganinowi nie ciążyła w ogóle. Lekkie jak piórko bronie, samogojące się rany uczyniły z niego niezwykle groźnego przeciwnika.
Jednak w oddali zobaczył Norsa dużo wyższego od pozostałych. Miał prawie tyle samo wzrostu, co Oalz'deph, ale był cieńszy w barkach. Oburącz trzymał wielki, obosieczny topór. Gdy Kurganin przebił się przez nieprzyjaciół, ruszył na przywódcę. Jego rekruci nieźle radzili sobie bez niego.
Rozgorzała walka między Kurganinem a Skaelingiem. Pierwszy cios zadał Oalz'deph, ale głęboka rana Skaelinga od razu się zagoiła. Drugi cios należał do Norsa. Jego śmieszny topór minął Kurganina o kilka dobrych centymetrów, a ten natychmiast się odwinął. Głowa Norsa śmignęła w powietrzu, zostawiając za sobą smugę krwi. Pozostali Norsowie już nie żyli. Ogarnięty szałem Oalz'deph podniósł głowę wroga, i obdarł ją ze skóry. Gołą, zakrwawioną czaszkę uniósł do góry, i ryknął kilka razy
Khorne! Khorne! Khorne!.
Tyle na tą część. Wiem, że krótka, ale podróżuję między komputerami, więc nie mam dużo czasu. To część 3/7 możliwych.
Wygląd liniowy
