"Bracie, rzekło mu czterech, rządzić będziemy wspólnie,

Ulegnij przeto Ciemności, prawdzie skrytej na serca dnie.

W dłoni jego miecz Khaina-niezwykłej mocy zaranie,

A Światła Bóg i Bóg Mordu toczyli o duszę zmaganie,

Jeden po drugim padały Demony, a Elfi Pan dumnie stał,

Wszak gdyby zawiódł, na zawsze, sczezł by śmiertelny świat.
Nad wyspą, nad szczęk oręża, wzniosły się magów czary

Wraz z wyciem Demonich sługusów na potępienie skazanych.

I dzień ów czcimy ku chwale zbawcy świata naszego,

Aenariona Dumnego Obrońcy, Aenariona Dzielnego."

Pieśń Stwórcy


W Warhammerze wyróżniamy trzy podstawowe rasy elfów:

1. Elfy Wysokiego rodu (Asur).

I. Historia: Na początku swojej egzystencji elfy były rasą dość liczną, ale kompletnie nie zdolną do obrony. Wyspę Ulthuan, którą zamieszkiwały ciągle pustoszyły armie Chaosu, które dzięki zniszczonym wrotom Slannów przedostawały się bez ograniczeń na Plan Materialny. Doszło do tego, że Asur przetrwały jedynie dzięki ukryciu w jaskiniach. Podróżnik i poszukiwacz przygód Aenarion uznał, że to on musi ocalić swą rasę przed zagładą i udał się po pomoc do kapliczki Asuryan'a - najpotężniejszego z Bogów Elfów Wysokiego Rodu. Prośby i modlitwy zdały się na nic - ryzykując więc własne życie wskoczył do Świętych Płomieni Asuryan'a. Jego ciało spłonęło w ogniu, jednak nie umarł. Odżył na nowo jako avatar. Jego ciało odtąd lśniło, wzbudzało w elfach dumę i wiarę w zwycięstwo. Po wyjściu z kaplicy Aenarion rzucił włócznią w generała armii Chaosu i wyrwał mu z martwych już rąk magiczny miecz. Następnie w pojedynkę rozgromił cała armię. Tym, który poznał się na jego naturze był Caledor Dragontamer - największy z obecnie żyjących magów. Kiedy go zobaczył z miejsca upadł przed nim na kolana. Razem zorganizowali pierwszą elfią armię i wyrzucili wszelkie armie Chaosu z Ulthuanu. Nastał czas chwiejnego pokoju. Przywódca elfów ożenił się z wszechkrólową Astarielle, która powiła mu dwoje dzieci -Moreliona i Yvraine'a. W tym czasie Caledor, przewidując, że siły Chaosu wkrótce zaatakują, wyprzedził je o krok. Dowiedział się od Grimnira - boga krasnoludów prawdziwej przyczyny obecności na taką skalę sił Chaosu na świecie. Planował on stworzyć wielki wir na wyspie umarłych, który powstrzymał by napływ nowych demonów, jednocześnie zostawiając pozostałe niczym ryby na piasku na tym świecie. Aenarion jednak odrzucił ten śmiały plan, twierdząc, że jest zbyt ryzykowny. Chaos w tym czasie dał znowu o swojej obecności znać, jakby chcąc przysporzyć magowi argumentów. Astarielle została zabita, a dzieci zaginęły - powszechnie spodziewano się najgorszego. Owdowiały bohater wpadł w szał i podniósł Miecz Khaina. Odtąd w jego ciele walczyły ze sobą dwie boskie potęgi. W bitwie jednak był niezwyciężony - żadne stworzenie Chaosu nie przetwało spotkania w bitwie z nim lub jego smokiem Indraugnirem. Mówi się jednak, że miecz Pana Mordu sprawił, że on i jego wojownicy stali się bardziej gwałtowni, nieokrzesani i okrutni. Wkrótce spotkał następną kobietę - Morathi. Uratował ją z kryjówki wyznawców Slaanesha - Pana Rozkoszy. Jej uroda bardzo szybko zawróciła mu w głowie i ożenił się powtórnie. Razem osiedli w Nagarythe - najbardziej wysuniętym na północ księstwie Ulthuanu. Tam oddawali się przyjemności i okrucieństwu. Ulubionym ich zajęciem było, prócz seksu, torturowanie wyznawców Chaosu do póty, do póki nie umrą, oraz polowanie na nich. Caledor widząc co się stało z jego przyjacielem stwierdził, że musi ukończyć swój plan bez względu na osąd króla. Otoczył wyspę barierą ochronną i rozpoczął rytuał. Aenaerion zaś wiedząc, że siły Chaosu będą starały się mu przeszkodzić przyszedł mu z pomocą, mimo iż ten nie usłuchał jego woli. Bogowie Chaosu przyzwali cztery większe demony, ponadto całe armie - na ten jeden dzień zjednoczyli się w walce ze wspólnym zagrożeniem. Dźwięk wykrzykiwanych zaklęć był głośniejszy nawet chyba od samej bitwy. Przywódca elfów pokonał wszystkie cztery Większe Demony,tym samym armia chaosu została odparta. Powstał Wielki Wir, który zakończył okres zagrożenia ze strony Chaosu, przynajmniej teoretycznie. Najwięksi magowie zostali jednak straceni, a sam Aenarion i jego smok ciężko ranni, zresztą wkrótce obaj umarli od odniesionych ran. Ostatnią rzeczą, jakiej dokonał pierwszy Król Feniks było wrzucenie Miecza Khaina w czeluście przepaści na tej samej wyspie, z której go zabrał - na Wyspie Zniszczenia.



II.Krainy Wysokich Elfów: Asur zamieszkują w większych skupiskach obecnie tylko i wyłącznie Ulthuan - dość dużą wyspę składającą się z dziesięciu księstw:

Avelorn: Kraina pochodzenia pierwszej wszechkrólowej - Alarielle. Większość powierzchni jest pokryta gęstymi lasami - domem Pegazów, Jednorożców, oraz Wielkich Orłów. Avelorn jest najstarszym z księstw Ulthuanu. Jego stolicą jest Gaen Vale.

Caledor: Księstwo to było kiedyś najpotężniejszym ze wszystkich na Ulthuanie. Książęta-magowie dosiadający smoczych wierzchowców stanowili o jego sile. Dziś jeżdżą konno, a ich konie mają smoki wyhaftowane na kropierzach, co jest smutnym wspomnieniem czasów dawnej świetności.

Chrace: Kraina pochodzenia Słynnych Białych Lwów - osobistej straży Króla Feniksa. Asur z tej krainy są najbardziej wojownicze, gdyż to przez to księstwo do Ulthuanu próbują się wedrzeć wszystkie inwazje Mrocznych elfów. Stolicą księstwa jest Tor Achre.

Cothique: Przybrzeżna kraina, której ludność zajmuje się głównie rzeczami związanymi z morzem - tak więc rybołówstwem, handlem morskim, załadunkiem i przeładunkiem towarów. Kraina jest dobrze rozwinięta gospodarczo, a mieszkańcy bogaci, gdyż kraina jest nieco na uboczu i nigdy nie była splądrowana.

Eataine: Stolicą tego księstwa jest Lothern - największe miasto Ulthuanu.Jest też największym centrum handlu na wyspie. Kraina ta jest chroniona przez dziesięciotysięczną Straż Morską Lornthen i i szczyci się fortyfikacjami, które mieszkańcy określają jako "nie do przejścia". Żadna flota nie jest w stanie przedrzeć się przez Wrota Morskie, które blokują dostęp zarówno od Wewnętrznego Morza, jak i Zewnętrznego Morza.

Ellyrion: Kraina koni - elfy uczą się tutaj jeździć konno szybciej niż zaczynają chodzić. Asur z tego księstwa są najlepszymi kawalerzystami na Ulthuanie, a nie wiadomo czy nie na świecie. Stolicą i siedzibą księcia jestTor Elyr.

Nagarythe: W tym księstwie zapoczątkowany został pierwszy rozłam wśród elfów. Większa część tej krainy legła pod powierzchnię wody podczas rebelii Malekitha. Dzisiaj księstwo to jest rządzone przez Wojowników Cienia - Asur, którzy pozostali wierni Królowi Feniksowi. Stolicą jest Anlec - miasto, wktórym stoczone zostało bardzo wiele bitem wiedzy Elfami Wysokiego Rodu, a Druchii.

Tiranoc: Kolejne księstwo, które uległo zatopieniu podczas pierwszej rebelii. Stąd pochodzą Jeźdźcy Rydwanów - jednej z najskuteczniejszych jednostek armii Ulthuanu. Stolicą byłoTor Anroc, ale zostało całkowicie zniszczone przez morskie fale i nie było nawet po co używać magii, by wypiętrzyć miasto ponad poziom morza. Nie określono, które miasto jest obecnie stolicą księstwa.

Saphery: Księstwo to jest domem magów. To tutaj znajduje się sławna Wieża Hoetha - wysoka na kilka kilometrów budowla, w której przechowuję się całą wiedzą Asur. Wieża jest widoczna na całej wyspie i stanowi dobry punkt odniesienia dla elfich żeglarzy. Siedzibę Mistrzów Wiedzy wybudowano z rozkazu Bel-Korhandis'a - uczonego króla. Jest ona strzeżona przez Mistrzów Miecza Hoetha - najlepszych wojowników ną świecie, którzy prędzej zginą, niż oddadzą ją we wraże ręce.

Yvresse: Jest to najrzadziej zaludnione księstwo w całym Ulthuanie.Jest tutaj tylko jedno miasto - Tor Yvresse, które jest oczywiście stolicą.

III.Aktualnie: Elfy wysokiego rodu w obecnym świecie mają nawiązane stosunki dyplomatyczne z Imperium, Elfami Leśnymi z Loren, a nawet z Krasnoludami. Wymiana handlowa miedzy Ulthuanem, a Starym Światem nigdy nie miała tak wielkiego wymiaru. Spowodowane jest to też na pewno patrolami Straży Morskiej Lothern, oraz Marienburga. Zarówno jedna,jak i druga strona na zniechęceniu kupców przez korsarzy bardzo wiele by straciła. Patrolujących Ethainczyków ochrzczono już nawet "Elfami Morskimi", gdyż więcej czasu spędzają oni na statkach, niż we własnych domach. Obecnie władcą elfów jest Finubar - nie można go tytułować Królem Feniksem (teoretycznie), ponieważ król krasnoludów Gotrek zabijając Caledora II zabrał mu koronę, która po dziś dzień znajduję się w krasnoludzkich rękach. Z formalnego punktu widzenia więc Feniksem nie jest, ale elfy często mówią tak z przyzwyczajenia - mimo iż minęły ponad tysiąc lat. Najwyższym magiem w Wieży Hoetha jest Teclis - ten sam, który dwukrotnie pomagał Imperium w walce z Chaosem i którego udział w tych wojnach miał znaczenie rozstrzygające.

2. Mroczne Elfy (Druchii)

I.Historia:Po śmierci Aenariona, jako prawowity dziedzic na tron powinien wstąpić Malekith - jego syn. Rada starszych wybrała jednak na tron Bel-Shanaar'a. Malekith wyrastał na doskonałego wojownika i odkrywce, został przez króla mianowany na jego ambasadora przy krasnoludach. Elfy wciąż zakładały nowe kolonie i był to czas wielkiego wzrostu ich znaczenia na świecie. Właśnie w taki czas zaczął rosnąć w siłę Kult Rozkoszy - początkowo widziany tylko jako nieszkodliwe hobby, jako odkrycie nowych rozkoszy cielesnych i rozkoszowanie się nimi. Jednak wkrótce okazało się jaka jest prawdziwa natura tegoż zgromadzenia - członkowie oddawali cześć Slaaneshowi. Malekith przysiągł zgładzić ten problem w zalążku, co czyniąc zyskał szacunek mieszkańców wyspy. Następnie dziedzic pierwszego Króla Feniksa oskarżył Bel-Shanaar'a o bycie członkiem kultu i otruł go niewykrywalną trucizną. Oświadczył, że władca wolał popełnić samobójstwo, niż poddać się śledztwu. Sam zaś wszedł w Święte Płomienie Asuryan'a, lecz miast zostać mianowany kolejnym Królem Feniksem, został dotkliwie poparzony. Udało mu się z nich uciec i okropnie okaleczony został odniesiony do swojej rodzicieli, która uleczyła go, stapiając jego ciało z magiczną zbroją, która odnowiła jego siły witalne, wzmacniając dodatkowo jego odporność na ciosy. Odmówiono mu urzędu, zarzucając mu zepsucie - właśnie w tym momencie wydało się, że Morathi - matka Malekitha, była najwyższą kapłanką Kultu Rozkoszy.Wojna domowa ogarnęła Ulthuan. By przeciwstawić się Mrocznemu Władcy, na tron powołano Imrika, błyskotliwego księcia z Caledoru.Przybrał on imię Caledor Pierwszy. Caledor był cichym mężczyzną, ale za to potężnym wojownikiem i charyzmatycznym liderem. Zjednoczył elfy i osobiście zwyciężył Malekitha. Jako desperacki i ostateczny akt, Malekith postanowił zniszczyć Wir Magii, dzieło Caledora Dragontamera. Plan się nie powiódł - magowie uwięzieni na Wyspie umarłych zdołali przezwyciężyć więzienie na wystarczająco długą chwilę, by rozproszyć jego zaklęcie. Efektem ubocznym zderzenia się tak potężnej magii było zatopienie części Ulthuanu. Malekith, Morathi i ich zwolennicy użyli magii, by zamienić północne miasta w olbrzymie "Czarne Arki" i tym samym zbiec przed Asur. Odtąd nazywali siebie Druchii. Wylądowali ostatecznie na jakimś ośnieżonym pustkowiu na zachodnim kontynencie, które na cześć krainy swego pochodzenia nazwali Naggaroth.



II.Miasta Mrocznych Elfów

Naggarond - Wieża Zimna

Naggarond to najbardziej złe i zepsute ze wszystkich miast świata i jednocześnie najpotężniejsze ze wszystkich miast Naggaroth. Mury stolicy Malekitha są wysokie na sto stóp i są zbudowane z czarnego kamienia, cztery potężne wrota umożliwiają dostęp do metropolii. Ponad fortyfikacjami wznosi się sto dwukrotnie wyższych wież obronnych, z których powiewają banery Wiedźmiego Króla. Na blankach murów, wbite na dzidy, powywieszane są głowy ofiar poświęconych Khainowi, oraz skóry tych, którzy ucieczką ratowali się w bitwie. W obrębie murów miasto jest coraz wyższe, a jego centrum stanowi samotna wieża, w której przebywa władca. Stolica Malekitha jest otoczona kłębami dymu pochodzącymi z kapliczek Khorna - boga mordu. Krwawe i bestialskie tortury, męki i śmierć są w tych miejscach zadawane za dnia i w nocy - bez chwili przerwy.

Ghrond - Wieża Północna

Z wyglądu miasto to bardzo przypomina Naggarond, lecz jest o wiele mniejsze. Leży na najbardziej wysuniętych na północ krańcach domeny Wiedźmiego Króla. Wieża, która znajduję się w centrum miasta zajmuje znaczną część powierzchni całego Ghrondu, ponieważ zamieszkuje ją znaczna populacja kobiet - czarownic, które nieustannie obserwują Plan Chaosu. Każdego dnia czarny jeździec jedzie do Naggarond, by zdać relację Malekithowi z tego, co czarownice zobaczyły. Od tych wróżb Władca uzależnia swoje dalsze działania.

Karond Kar - Wieża Rozpaczy

Ludność nazwała to miasto Wieżą Rozpaczy. Właśnie w to miejsce tysiące niewolników z całego świata jest przywożonych by służyć Wiedźmiemu Królowi. Ludzie ze Starego Świata, Elfy z Ulthuanu - wszystkich ich tutaj spotka ten sam okrutny los. Mówi się, że dusze zmarłych niewolników po śmierci nawiedzają to miasto. Mroczne Elfy kochają te dźwięki - kojarzą się im one z rozpaczą i strachem, które odczuwają niewolnicy. Przepełniają one ich sny pięknymi obrazami cierpienia i bólu. Wielu niewolników umiera na ołtarzach Khorna z wydartymi z klatki piersiowej sercami, reszta jest zabierana na północ, gdzie czeka na nich praca ponad siły w kopalniach Wiedźmiego Króla.

Hag Graef - Forteca Ciemności

Jest to miasto, którego wrogowie Mrocznych elfów boją się najbardziej - nikt nigdy stąd nie uciekł. Miasto jest otoczone górami z gołego czarnego kamienia, które są wyższe, niż najwyższe mury, jakie ktokolwiek zdołał by wybudować. Światło słoneczne nigdy nie dociera do tego miejsca. Wokół miasta ciągną się podziemne tunele, które prowadzą do kopalń, w których codziennie z przemęczenia umierają dziesiątki, jeżeli nie setki niewolników - Druchii nie zamęczają ich na śmierć tylko wtedy, kiedy nie będą mieli w najbliższym czasie nowej ich dostawy.

Har Ganeth - Miasto Katów

Na Ulthuanie nikt nawet nie odważy się wymówić nazwy tego miasta - wszyscy Elfowie Wysokiego Rodu mówią zazwyczaj: "Przeklęte miejsce". Kiedyś odbywała się tutaj wielka bitwa pomiędzy skłóconymi rasami elfów. Największa armia Ulthuanu, jaka kiedykolwiek weszła na ziemie Naggaroth próbowała zdobyć miasto. Bitwa trwała wiele dni, ale w końcu najeźdźcy stracili siły do walki, zaczęli uciekać. Złapano wszystkich - wyczerpanie nie pozwalało im biec zbyt szybko, poza tym nie orientowali się tak dobrze w terenie, jak gospodarze. Przyjęto ich godnie (wg Mrocznych Elfów). Na ołtarzach Khorna mordowano ich dziesiątkami, później setkami, a nagie i pijane Druchii tańczyły i pogrążały się w dzikich orgiach. Całe miasto spłynęło krwią - dosłownie. Dlatego też żaden porządny elf nie powie dziś o tym miejscu inaczej jak "Przeklęte miejsce".

Clar Karond - Wieża Zagłady

Tutaj niewypowiedziana liczba niewolników pracuje w dokach Wiedźmiego Króla. Miasto jest olbrzymie i ciągle się powiększa wchłaniając otaczające wioski, oraz olbrzymie połacie lasu, które idą pod wycinkę - stocznie potrzebują budulca. Niewolnicy są zazwyczaj podczas wycinki spięci łańcuchami, by nie mogli uciec i wspólnie noszą ogromne drzewa do stoczni, gdzie już czekają inaczej wyspecjalizowani niewolnicy. Mroczne Elfy czują przyjemność patrząc na ich wyczerpanie. Ludzie wymyślili nazwę Wieża zagłady. Dla nich dotarcie tam równa się ze śmiercią - nie natychmiastową - gorszą.



3. Leśne elfy (Asrai)


I. Opis:

Leśne Elfy były kiedyś kolonią Elfów Wysokiego Rodu w Starym Świecie.Pierwsze elfy z Ulthuanu, przybyły do Starego Świata, z zachodnich jego wybrzeży, odkrywając położony w środku kontynentu wielki las, okrywający obszar tak wielki, że nie można go objąć wzrokiem. Las ten, który znany jest ludziom jako Las Loren, jest bladą imitacją tego, co odkryły elfy. Elfy nazwały ten las Athel Loren, co znaczy 'Las Początku Świata'. Po tak zwanej "Wojnie o Brodę", czy też "Mściwej wojnie" z krasnoludami, kiedy osłabiony Ulthuan po raz kolejny zaatakowały Mroczne elfy, Król Feniks zażądał by wszystkie elfy powróciły i pomogły im odeprzeć inwazję. Nie wszystkie elfy usłuchały - niektóre czuły się zanadto związane ze swoim nowym krajem - lasem Athel Lorien, który po dziś dzień stanowi ich siedzibę. Przez ten incydent Elfy Wysokiego Rodu zaczęły ich uważać za odszczepieńców i przez wiele wieków kontakt między w gruncie rzeczy jedną rasą umarł śmiercią naturalną.

Jak to zwykle bywa, kiedy gatunek zostanie rozdzielony, Elfy Leśne rozwinęły swoją cywilizację w znacznie innym kierunku, niż pobratymcy. Zawiązały przyjaźń z wieloma stworzeniami leśnymi - drzewcami,



duszkami leśnymi, driadami i utworzyły własną krainę, do której ludzie boją się zapuszczać. Obecnie mają parę królewską Ariel i Oriona,





którzy są uosobieniami dwóch bogów natury.Ona ma jest esencją odrodzenia, odbudowy i regeneracji, jej mąż zaś jest mężem wojennym, gotowym chronić las własną piersią. Elfy Leśne uważają wszelkie zwierzęta za równe sobie - wytworzyła się u nich nawet specjalna kasta wojowników, którzy zawsze mają przy sobie swoją bestię. Oni sami nie użyli by tego określenia, ponieważ uważają, że należą tak samo do swojego zwierzęcia, jak ono do nich. Główną siłą armii Loren są Wojownicy Klanowi - doskonali łucznicy. Nikt tak jak oni nie potrafi niezauważenie chodzić po lesie i w oka mgnieniu likwidować zagrożenie jedną cichą strzałą.

Wyjątkowość natury mieszkańców lasu stanowi ich neutralność - nie są one ani dobre, ani złe. Ich jedynym celem jest przetrwanie. Dlatego też ich działania nie mogą zostać zrozumiane przez wszystkie pozostałe ludy Świata Warhammera.

Leśne elfy, w wyglądzie fizycznym są niemal identyczne, jak ich krewniacy, wysokie elfy. Są wysocy, zwinni, gibcy i pełni wdzięku w swoich ruchach. Są inteligentni, intuicyjni, mają bystry wzrok. Mieszkańcy lasów mają niezwykle piękne twarze i kolorowe oczy, często fioletowe. Wielu ma blond lub srebrnoszare włosy, które lśnią jak srebrne lub złote nitki. Inni mają kruczoczarne włosy z intensywnym, niebieskawym odcieniem. Leśne elfy mają bardzo bladą cerę, a jest to prawdopodobnie spowodowane tym, że większość czasu spędzają w cieniach drzew i w osłoniętych, od światła słonecznego, leśnych polanach.

II.Podział Athen Loren

W obrębie Athel Loren, krajobraz zmienia się, z jednej części lasu na drugą. Las ciągnie się od równin Bretonii do pogórzy Gór Szarych, a dwie wielkie rzeki biegną przez leśne królestwo. W niektórych miejscach ziemia jest twarda i skalista, w innych miejscach jest bagnista. Na południu ciągną się ogromne polany, gdzie trawy dorównują wysokością drzewom. Niektóre obszary, wyróżniają się, specyficznymi gatunkami drzew.

Nauka leśnych elfów opowiada o kilkunastu polanach w obrębie lasu, każda posiada własną, charakterystyczną właściwość. Niektóre polany zostały zasiedlone przez specyficzne plemiona, inne polany są podzielone. Nomadyczne plemiona mogą poszukiwać podobnych typów polan, gdy wędrują poprzez las. Rozmaite polany opisane są poniżej:

Polana Króla: Ta ogromna i budząca grozę polana, otoczona jest przez wielkie dęby. To święte miejsce, przenikane przez potężną magię lasu. W sąsiedztwie polany rośnie Dąb Wieków, gdzie zazwyczaj przebywają król i królowa.

Jesionowe Gaje: Jesionowe Gaje prawdopodobnie można odnaleźć wzdłuż brzegów rzek, płynących przez las. Jesiony używane są do wytwarzania włóczni, służących do polowań. Gaje gęstych jesionów 'kształtowane są śpiewem' w skomplikowane mieszkania.

Łąki: Łąki znajdują się głównie na południu lasu, a zamieszkuje je plemię Equos. Obszerne polany są domem elfich rumaków. Można tam czasami zobaczyć jednorożca.

Sosnowe Polany: Na pogórzu Gór Szarych, pomiędzy wysokimi szczytami i graniami wietrzejących skał, można odnaleźć sosny. Elfy stworzyły, z korzeni drzew i stalagmitów, wiele mieszkań, na kształt podziemnych sal. Sosnowa żywica używana jest do wielu rzeczy, od wina do magicznych napojów, a nawet do usztywniania włosów. Okolica jest zamieszkana przez wiele dzikich zwierząt włączając olbrzymie orły i jastrzębie bojowe, których niektóre elfy używają do patrolowania lasu oraz w czasach wojny.

Cisowe Gaje: Cis jest wspaniałym drzewem do wytwarzania łuków. Z powodu swego długiego wieku, drzewa wysysają magiczną energię z serca lasu, tworząc cisy, poszukiwane potem przez magów. Ród Cisów zawiera wiele nomadycznych plemion i wędrujących magów, przemieszczających się od jednej do drugiej cisowej polany.

Bukowe Polany: Łagodne wzgórza w centralnym regionie Lasu Loren pokryte są bardzo starymi bukami. Gałęzie tych drzew, 'kształtowane były śpiewem' i splatane w galerie i pomieszczenia. Pnie są jak ogromne sale, tak, że wędrowiec mógłby podróżować obok, nie wiedząc, że w pobliżu mieszka elfi lud. Jedyną rzeczą, której wędrowiec mógłby być świadom, to uroczych odgłosów elfiego śmiechu i śpiewu, dochodzących do niego z każdej strony, jednak konkretnie nie wiadomo skąd.

Dzikie Wrzosowiska: Las Loren otoczony jest, przez otwarte tereny wrzosowisk i zagajników. Tu i tam, można odnaleźć stojące kamienie, naznaczone rzeźbionymi i malowanymi wzorami. Zbudowane zostały, do oznaczenia zewnętrznych granic królestwa, oraz umieszczono na nich ochronne zaklęcia, by stały na straży lasu.