Moje życie jest jak sen. Podobieństw można znaleźć bardzo wiele. Poczynając od początku, kończąc na końcu. Nie lubię zasypiać. Rodzić też mi się chyba nie podobało, bo kiedy przyszedłem na świat, powitałem go płaczem. Wstawać po prostu nienawidzę. Śmierć dla każdego człowieka wydaje się czymś nieprzyjemnym i prawie każdy unika jej jak może, instynktownie zresztą. To wszystko pomiędzy, zwane ludzkim życiem, bądź też treścią samego snu, zależnie co będziemy rozpatrywać, jaki to ma sens? Nie wiem, nie potrafię do tego dojść w żaden sposób.

Wstaję rano, muszę iść do pracy. Jestem oczywiście zły z tego powodu, że muszę. Poleżałbym jeszcze, podrzemał. Lubię drzemać, zwłaszcza wtedy, kiedy nie powinienem. Kiedy nic nie muszę zrobić tego dnia, ani iść do pracy, ani na studia, ani nie jestem nigdzie umówiony, wstaje automatycznie, bez żadnych problemów i to dużo wcześniej niż bym chciał. Potem, o ile się nie spóźnię, z powodu drzemki, bądź też innego nieszczęśliwego wypadku, których w moim życiu zdarza się multum, jestem w pracy od 9.30 do 21.30. Uśmiecham się do wszystkich, klienci zawsze kwitują mnie między sobą “jaki miły chłopak”. Pewnie myślą sobie, że ja taki jestem zawsze, dla wszystkich. Nie znają mnie w ogóle. Nie chcą mnie zresztą poznawać, ale trudno im się dziwić, moja własna matka nie chce mnie poznać. No, nie rozum tego czytelniku tak dosłownie, ona troszeczkę mnie zna, wie jakie mam zwyczaje, co zazwyczaj robię, jak się zachowuję. Nie interesuje ją nigdy jednak co myślę, jak myślę, ani o czym i dlaczego jestem tak bardzo inny niż wszyscy wokół.

Dlaczego ja jestem inny? Na czym polega moja inność? Nie rozumiem sam skąd to się wzięło. Nie wierzę w Boga, właściwie w nic nie wierzę. Wiem coś, albo tego nie wiem, albo też zgaduję. Wiarą więc tego nie nazywam. Jestem nieszczęśliwy. Wielu ludzi jest nieszczęśliwych. Każdy z jakiegoś powodu. Tyle, że ja tych powodów mam aż nadto. Nic mnie nie cieszy. Idę sobie do lasu zbierać grzyby, bo lubię grzybową i jajka z grzybami. Jest to nudne i generalnie przygnębiające zajęcie, od czasu do czasu poprzeplatane sekundą szczęścia, kiedy się coś znajdzie. I tutaj tkwi właśnie ten problem. Chwile mnie nie cieszą. Myślę, że życie nie ma sensu. Po imprezie, na której nawet dobrze się bawię to uczucie powraca. Nie, nie mam kaca, właściwie nigdy nie miewam, ile bym nie wypił. Lubię pić i tańczyć, pić i rozmawiać, ale bez tego pierwszego tańczyć nie lubię, a rozmawiać to tylko z osobami, z którymi mam wspólne tematy.

Niby wszystko mogłoby jeszcze uchodzić za normalne, w końcu jestem samotny, przygruby i nie zdałem semestru na studiach, w końcu nie jednym to by wstrząsnęło. Tyle, że takie było całe moje dorosłe życie. Nigdy nic mnie na dłuższą metę nie cieszyło. Zawsze byłem niezadowolony. Nawet jako dziecko. Do dziś coś z dziecka we mnie pozostało. Gry, rywalizacja, to coś, co potrafi skupić moją uwagę na jakiś czas, utrzymuje mnie przy życiu. Właściwie wydaje mi się, że gdyby nie one dawno bym ze sobą skończył. Mam słodką twarz, w trumience wyglądał bym słodko. Mama by trochę popłakała, siostra też, ojciec by się ucieszył (“ha, przecież mówiłem, że z niego to nic nie będzie“), ale w końcu by im przeszło. Kobiety w mojej rodzinie mają bardzo silne charaktery.

Nawet seks nie jest niczym specjalnym. Ludzie powiedzą, że pewnie jestem słaby w łóżku, możliwe, choć nikt mi jeszcze tego nie powiedział. Może jestem genetycznie predysponowany do bycia gejem? Z drugiej strony nie oglądam jakichś gejowskich pornosów, bo wydają mi się obrzydliwe. Teraz co śmieszne, sam seks analny, ale z kobietą, taki mi się nie wydaje. Kuriozum goni kuriozum. Może nie spotkałem tej jedynej? Tylko czemu mi się zawsze wydaje, że nigdy jej nie spotkam? Zawsze najpierw patrzę na dziewczyny, czy też jak kto woli kobiety (w moim wieku używa się tych określeń zamiennie) najpierw oczami, dopiero staram się je poznać. Dla tych, które przeszły mój test wzrokowy, moja osoba może się okazać wizualnie zdecydowanie nieodpowiednia. Więc taki dalej pozostaje, samotny, uwięziony sam ze sobą, niezdolny by z kimkolwiek się tym podzielić. Jednak może to i lepiej. Wcale nie wiadomo, czy coś by się we mnie odmieniło, czy może czuł bym się lepiej, gdybym się zakochał. Możliwe, że dalej pozostał bym taki jaki jestem i jeszcze kogoś innego bym unieszczęśliwił, słowem lub zachowaniem, a wiem, że czasem mogę być do tego zdolny. Tak, mam wyrzuty sumienia. Bardzo często myślę nad tym co jest dobre, a co złe. Czasem, teraz już bardzo, bardzo rzadko, kiedyś częściej, płaczę nad sobą generalnie bez powodu, nad swoją udręką.

Jaki jestem? Dość inteligentny. To chyba największe przekleństwo. Za dużo myślę i dochodzę do wniosków, które mnie przerażają. Strasznie roztargniony - ludzie zazwyczaj się z tego ze mnie wyśmiewali, ale miałem całe życie by się przyzwyczaić i dziś to mi już nie przeszkadza. Mam dobrą pamięć do nauki, słabą do tego coś się dzieje teraz wokół mnie. Wydaje mi się, że mogę mieć talent pisarski. Oczywiście jak nad tym popracuję, ale z tym może być ciężko, bo jeszcze nie powiedziałem, że jestem strasznym leniem. Jak nie muszę czegoś zrobić, to zazwyczaj tego nie zrobię, albo zrobię na odwal.

Tutaj chyba nie będzie żadnej puenty. Na razie jestem na rozdrożu, choć zdrożony i nie wiem w którą stronę się wybrać, co przyniesie los. Przepełnia mnie pustka, której nie potrafię niczym zapełnić. Wysysa mnie do środka. Mam ochotę puścić, ale coś mnie tutaj trzyma. Jestem zamknięty. Ja i mój smutek ukrywamy się przed resztą świata. Po co ludzie mają wiedzieć? Szydziliby albo starali się pomóc. W żadnym wypadku nikomu by to nic dobrego nie przyniosło. Tę zdolność wykształciłem jakiś czas temu. Pracowałem jako kelner, barman, oraz kierujący rollercasterem, a to uczy ukrywania emocji.

Jak było już powiedziane ten świat od początku nie przypadł mi do gustu. Znalazłem sobie inny, lepszy, pełniejszy. Gry, RPG, fantasy, elfy, krasnoludy, Sapkowski, Tolkien, Warcraft, to wszystko dziś zaprząta moją uwagę. Odwracam oczy od tego, czego nie chcę widzieć, nie chcąc zaakceptować rzeczywistości.

Sytuacja wydaje się być dość beznadziejną. Kiedy gram, matka wyłącza prąd, a na czytanie nie mam czasu. Jeden po drugim, palce się rozluźniają. Puszczam. A może pójdę do psychiatry? Czy psychologa? Porozmawiamy o snach i on mi wszystko wytłumaczy. Uszczypnę się i obudzę, a potem będzie wszystko dobrze.