[Bestiariusz] Robak skalny
 

Gdzieś znalazłam na dysku jakiś szczętek większego projektu, nad którym siedziałam. Pozostał niedokończony; jednak pomysł i "szkic" wydaje mi się na tyle ciekawy, że postanowiłam udostępnić - a nóż-widelec kogoś zainteresuje/natchnie?

---

Nazwa: Robak szczelinowy, robak skalny, miedziak (samiec), glizda (samica)

Występowanie: Głębokie jaskinie i kopalnie, szczególnie pozbawiona światła i z dużym poziomem wilgotności. Samce preferują wyższe, suchsze i lepiej napowietrzone poziomy (czasem można je spotkać na powierzchni, np. w ciemnych magazynach, piwnicach etc.), samice trzymają się miejsc wilgotnych lub całkiem zalanych.

Wygląd: Między płciami istnieje wyraźny dymorfizm płciowy:

Samce mają płaski, owalny kształt; mogą dorastać do ok. metra długości, choć najczęściej spotyka się osobniki długości 40-60 cm. Pokryte są mocnym, matowym pancerzem, o nierównej fakturze (kolce, wypustki, wgłębienia etc.) którego barwa zależna jest od występujących w środowisku minerałów (np. czerwonawa dla rud żelaza, zielonkawa dla miedzi etc), najczęściej jednak brunatno-bura. Liczne odnóża ukryte są pod pancerzem i wysuwane tylko wtedy, kiedy zwierzę się porusza. Zagrożone miedziaki potrafią silnie przywrzeć do podłoża, tak że oderwanie ich bez użycia narzędzi jest niemal niemożliwe; wydają przy tym ostrzegawcze, syczące dźwięki.

Z przodu pancerza znajduje się „głowa” zwierzęcia, na której znajdują się długie, antenowy czułki, którymi zwierzę odbiera drgania powietrza i podłoża, co pozwala orientować mu się w otoczeniu. Służą też jako receptory zmysłu chemicznego. Miedziaki są całkowicie ślepe.

Oprócz czułków z przodu miedziaki mają skierowany w dół aparat gębowy trąco-liżący, składający się z charakterystycznych „tarek” - mocno zmineralizowanych płyt o ząbkowanej fakturze i umieszczonego między nimi lepkiego „języka”.



Samice rosną przez całe życie. Niedojrzałe/młode samice mają ok. 1-1,5 m długości, wielkość dorosłych nie ma górnej granicy, choć najczęściej spotyka się osobniki liczące od 2 do 5 metrów. Krążą legendy o potworach 30 i więcej metrowych, co nie wydaje się być bezpodstawne, bowiem znajdywane są ślady świadczące o istnieniu osobników co najmniej 10 metrowych.

Samice mają miękkie, obłe i bardzo elastyczne fioletowo-różowane ciało, upstrzone nieregularnym wzorem fosforyzujących kropek i linii, charakterystycznym dla każdego osobnika. Kształt ciała jest stożkowaty i lekko spłaszczony grzbieto-brzusznie; podczas żerowania/poruszania się przednia część ciała jest zwykle uniesiona nad ziemią. Samica jest najszersza na początku i najcieńsza z samego końca. Ogon zwierzęcia zakończony jest pękiem sztywnych, długich „włosów”, pokrytych oleistą substancją, która służy do znakowania terytorium.

Na całej długości ciała dorosłej samicy znajdują się przyczepione (a właściwie wrośnięte w nią) samce na różnym etapie wchłonięcia. W zależności od osobnika może być ich od kilku do kilkudziesięciu; zdarza się, że pokrywają one samicę tak szczelnie, że wydaje się, jakby miała ona własny pancerz.

Z przodu zwierzęcia znajduje się olbrzymi, okrągły otwór gębowy, otoczony u dojrzałych samic kilkoma pierścienicami ostrych, zmineralizowanych zębów. Na jego szczycie znajduje się nieregularne skupisko wypukłych, połyskliwych, różnej wielkości „oczu” tj. światło- i ciepło- czułych wypustek.



Cykl życia:

Jaja robaków skalnych są składane w podziemnych zbiornikach wody, najczęściej na ścianach, blisko lustra wody. Są to duże skupiska miękkich, pulsujących, płaskich galaretek, przezroczystych i lekko fosforyzujących. Rodzice nie opiekują się potomstwem.



Samce wylęgają się masowo i wcześniej. Początkowo są bardzo niewielkie (ok. 10 cm długości) i miękkie. Od razu po wylęgu migrują w suchsze i bardziej przewiewne rejony podziemi. Czasem zdarza się, że wychodzą na powierzchnię, jeśli warunki są odpowiednio korzystne. W trakcie wędrówki giną olbrzymie ilości samców; również w trakcie rozwoju często małe, niedostatecznie twarde samce są łatwym łupem dla drapieżników.

Samce odżywiają się głównie minerałami i materią nieorganiczną, ścierając ją na pył tarką gębową i zlizując tak powstały osad. Większość z komponentów mineralnych jest wykorzystywana na utwardzanie i powiększanie pancerza. Samce rosną dość powoli; ich pancerz staje się coraz twardszy. W wieku ok. 10 lat (mając ok. 30-40 cm długości) osiągają dojrzałość płciową. Wtedy, jeśli wyczują gotową do zapłodnienia samicę, migrują na niższe poziomy podziemi.

Jeśli nie zostaną pożarte przez inne samice czy drapieżniki, przywierają na ścianach na terenie zajmowanym przez wybrankę, a kiedy ta przemieszcza się koło nich, odrywają się od skały i starają się wylądować na samicy; nieostrożność zwykle przepłacają życiem. Jeśli to się uda, samiec zostaje z samicą na zawsze: przestaje przyjmować pokarm, a jego narządy ulegają uwstecznieniu.

Samiec jest powoli otaczany tkanką i wchłaniany przez samicę, która czerpie z niego głównie niedostępne dla niej składniki mineralne; proces ten trwa kilka lat, w zależności od wielkości samca i metabolizmu samicy. Rozpuszczany samiec wydziela do ciała samicy swoje plemniki, zapładniając w ten sposób jaja. Na jednej samicy może jednocześnie „jechać” wiele samców, zwykle na różnych etapach wchłonięcia. Zdarza się, że tworzą one swoisty „pancerz” z płytek na starych samicach.

Samice wylęgają się o wiele rzadziej; średnio 1 na 10000 złożonych jaj. Po wylęgu larwy zamieszkują zbiorniki wodne, od samego początku wykazując się olbrzymią żarłocznością: ich łupem padają nie tylko inne zwierzęta, ale także mniejsze osobniki swojego gatunku. Samice są wszystkożerne, aczkolwiek zdecydowanie preferują żywe mięso. Larwy błyskawicznie rosną aż do osiągnięcia dojrzałości płciowej, co następuje zwykle po upływie roku i przy długości ok. 2 m; wtedy ich wzrost staje się bardziej zrównoważony.

Samice potrafią długo przetrwać w kiepskich warunkach, korzystając z własnych zapasów; jeśli zgromadzą wystarczającą ilość tłuszczu, wici na końcu ich ciała wydzielają specjalną substancję, co jest sygnałem dla samców, że mogą się do nich przyłączyć. Jeśli stężenie plemników w organizmie samicy jest wystarczająco wysokie, opuszcza ona swoje terytorium i wraca do rodzimego zbiornika wody, by tam złożyć jaja.

Charakterystyczne cechy i interakcje:

Samce:

* pojaw samców jest zwykle masowy; małe, miękkie samce często wypełzają wilgotnymi nocami szczelinami w gruncie na powierzchnię
samce nie są agresywne, nie atakują pierwsze, a zaniepokojone bronią się, przywierając do gruntu i sycząc
* są częstymi szkodnikami kopalni, podziemnych składów i budowli: ich tarki potrafią uszkodzić każdy materiał, więc często uszkadzają sprzęt górniczy, stemple, wydobyty urobek etc. W skrajnych przypadkach potrafią nawet „podgryźć” fundamenty budynków
* ślina miedziaków, wydzielana przez specjalne gruczoły, ma silne właściwości korodujące – przeżera każdy metal i uszkadza kamień. Jest to ceniony rozpuszczalnik alchemiczny
*nsamce potrafią kopać i przemieszczać się w glebie
* doświadczeni górnicy po obfitości i kolorze występujących w tunelach miedziaków potrafią powiedzieć, jakiej jakości i miąższości są tamtejsze pokłady
* pancerz starych miedziaków jest niezwykle mocny; zwierzęcia niemal nie da się zabić zwykłą bronią. Samce jednak źle znoszą zanieczyszczenia, wysokie temperatury etc., więc zwykle truje je się, podpala, czy oblewa wrzącą wodą. Wyskrobane pancerze miedziaków czasem są używane jako tarcze, narzędzia czy fragmenty zbroi.
* małe, miękkie samce, smażone na głębokim oleju są zwane „krewetkami biedoty” i są częstym daniem ubogich mieszkańców w czasie masowych pojawów miedziaków
* samce poruszają się powoli i niezgrabnie, ale przyssawki na odnóżach pozwalają im wchodzić niemal na każdą powierzchnię
ze względu na wysoką mineralizację ciała, samce głośno skrzypią podczas poruszania się

Samice:

*samice są terytorialne i bardzo agresywne; każda wyrośnięta samica zajmuje kilka/kilkanaście tuneli, których zaciekle broni. Cokolwiek wkroczy na ten teren jest natychmiast atakowane i pożerane; samice praktycznie nie opuszczają swojego terytorium, wyjątkiem jest pogoń za ofiarą
* młode, niedojrzałe lub słabsze samice czasem łączą się w grupki po 2 lub 3 i „pasożytują” na obrzeżach terytoriów większych samic, starając się nie wchodzić w drogę ich gospodyni
* samice są bardzo odporne na trucizny, zanieczyszczenia czy choroby, ale ich miękka, elastyczna skóra, przystosowana do przeciskania się przez wąskie szczeliny, jest bardzo wrażliwa na rozerwanie
* samice doskonale trawią materię organiczną; ich ślina pali skórę czy mięso niczym kwas, ale zupełnie nie radzą sobie z innymi substancjami; dlatego w brzuchach samic można znaleźć zachowane w doskonałym stanie ubrania czy przedmioty należące do ich ofiar lub ich twardsze elementy (zęby, pazury)
samice potrafią, ale nie lubią gryźć; część zębów zagiętych jest do tyłu i uniemożliwia ucieczkę ofierze z przełyku. Najczęściej ofiara połykana jest w całości (lub większej części) i błyskawicznie trawiona. Samice potrafią rozciągnąć otwór gębowy do monstrualnych rozmiarów, połykając ofiary większe od siebie.
* samice potrafią pluć żrącą śliną na niewielką odległość
* dorosłe, stare samice mają coś w rodzaju „pancerza” z resztek wchłoniętych samców, co daje im całkiem niezłą ochronę przed zranieniem
samice są wszystkożerne, ale najbardziej preferują ciepłe, świeże mięso
* skóra samic jest podatna na wysychanie, dlatego trzymają się zwykle podziemnych zbiorników wodnych i wilgotnych tuneli
* samice świetnie pływają; na stałym lądzie poruszają się szybkim, pełzającym ruchem; ścigając swoją ofiarę potrafią rozpędzić się do naprawdę dużych prędkości
* samice przyzwyczajone są do bardzo małego natężenia światła, nie lubią i unikają jasno oświetlonych obszarów
* lubią polować z zasiadki, wychylając się z bocznych ciemnych tuneli i porywając niczego nie spodziewającą się ofiarę; pomaga im w tym bezgłośne poruszanie się
* substancja, którą samice znakują swoje terytorium ma charakterystyczny, metaliczny zapach