Książeczka ma zaledwie 30 stron i jest tylko maleńkim fragmentem w zbiorze perskich opowiadań. Styl i język tłumaczenia jest prosty i naiwny jak to w bajkach dla dzieci bywa. Książeczka prawdopodobnie przeznaczona jest dla młodszych czytelników.
Dostałam ją w prezencie, na urodziny. Z ciekawości lub dla kogoś, kto lubi baśnie, lub nie ma co poczytać dziecku na dobranoc, to całkiem fajna pozycja.
Fabuła opiera się na wydarzeniach z trzech nocy w zamku pewnego radży, który zostawił swoją córkę pod opieką mądrej papugi.
Ptak opowiada dziewczynce historie, by ta nie wyszła z domu na spotkanie z handlarzem niewolników. Wszystkie opowieści mają oczywiście morał i nakazują człowiekowi działać z rozwagą, sprawiedliwością i szacunkiem do innych.

Pozycja z zupełnie innej beczki, bo zamiast beletrystyki jest to literatura... eee, hmm... nie wiem.
I to mój główny problem z tą książką (no, broszurką, bo to raptem lekko ponad sto stron). To zbiór felietonów z konkretnej dziedziny informatyki, tylko za grosz nie wiem do kogo kierowany. Jeżeli do specjalistów, to jest napisany zbyt popularno-naukowo - prześlizguje się po wielu ciekawych tematach, ale nie analizuje ich dogłębnie, zmuszając do szukania odpowiedzi w innych pozycjach (więc specjalista równie dobrze może od razu szukać sobie tych "innych pozycji"). Jeśli jest skierowany do szeroko pojętych biznesmenów (dyrektorów, menedżerów, prezesów itp.), stykających się z problemem zakupu lub zamówienia złożonych systemów informatycznych, to przewrotnie uważam, że takowi i tak nie czytają takich książek. Jeżeli zaś skierowana miałaby być do nowicjuszy (studenci, świeżo upieczeni analitycy), to zakłada pewien podstawowy zakres wiedzy u czytelnika, by zrozumieć opisywaną problematykę - w efekcie czytelnik powinien najpierw poczytać o powszechnie stosowanych notacjach i metodykach analizy biznesowej.
Zatem nie jest to literatura naukowa, nie jest to podręcznik, a jako literatura popularno-naukowa nie jest na tyle porywająca, by podrzucić ją przełożonemu. Osobom stykającym się z UML, BPM, albo podobnymi trzyliterowymi skrótowcami proponuję pozostać przy czytaniu darmowego bloga pana Żelińskiego.


Oszukuję, ale nagrodą i tak jest własna satysfakcja, a nie uścisk macki, wiec co mi tam.
Tak, to komiks. I wystarczającą recenzją powinno być to, że bez mrugnięcia okiem wydałem na niego setki złotych, byle tylko dowiedzieć się co będzie dalej. A teraz siedzę jak na igłach czekając na wydanie w Polsce ostatnich tomów.
Bill Willingham bardzo uczciwie nazwał swoje dzieło, bo opowiada ono właśnie o baśniach, czy raczej Baśniowcach - bohaterach bajek, których wszyscy znamy z dzieciństwa. Tylko jakby trochę się zmienili, od kiedy byłem małym berbeciem. Królewna Śnieżka już dawno nie jest królewną, tylko zastępczynią burmistrza, Wielki Zły Wilk musiał przestać zjadać świnki i zgodzić się na piastowanie funkcji szeryfa, Książę z Bajki to zwykły playboy i seksista wykorzystujący każdą kobietę, a Jaś może i nie ma magicznej fasoli, ale nieustannie kombinuje jak tu zachachmęcić wszystko inne. I Disney przemilczał w swoich filmach, że oni wszyscy mieszkają w Nowym Yorku!
Każdy tom to kolejne rozdziały współczesnej baśni, w której społeczeństwo istot z bajek boryka się z życiem na uchodźstwie, w strachu przed Wielkim Adwersarzem który podbił ich chatki, miasta, pałace i królestwa. To także spojrzenie na to, jak wygląda życie księżniczek po tym, jak wybrzmią już słowa "i żyli długo i szczęśliwie", jak wielkim utrapieniem jest przemiana z drewnianej lalki w prawdziwego chłopca, zamiast w prawdziwego mężczyznę, oraz jak nierówno świat potrafi traktować siostry. No i po przeczytaniu Baśni, jak ktoś zada wam pytanie kto jest najlepszym tajnym agentem na świecie, to odpowiecie Kopciuszek.

Ostatnio tak mam, że do wszystkiego mam mieszane uczucia.
Tutaj też. Strasznie się napaliłem na wizję świata przyszłości w którym mediami i opinią publiczną rządzą ‘iwenciarze’ nagrywający za pomocą dronów i okularów najważniejsze eventy na świecie. Zależnie od ilości wyświetleń na portalach informacyjnych i od tego czy wystarczająco przykują uwagę molocha jakim jest MegaNet.
Dość realistyczna wizja tego co powoli już wyłania się z sieci społecznościowych. I tu Grzędowicz nie zawiódł. Roztoczył niepokojącą ale i zarazem bardzo realistyczną wizje ludzi spętanych w Sieci, powoli zatracających człowieczeństwo i poczucie realizmy na rzecz virtualnych doznań. Społeczeństwo sterowane nakazami rządów gdzie z góry zaplanowano kto i w jakim kraju na ile może sobie pozwolić i do czego dany kraj w ogóle sie nadaje.

Problem jednak jest taki że tytułowy Hel opisywany na okładce pojawia się pierwszy raz koło 300 strony i jest zaskoczeniem dla głównego bohatera, kiedy dla mnie ów pierwiastek (po przeczytaniu informacji na okładce) wydawał się główną osia fabuły. I de facto w końcu jest. Tylko znów mam wrażenie że Fabryka Słów powiedziała autorowi - ‘ej stary ale weź sie nie rozpisuj bo więcej jak 500 Ci nie puścimy’.
I nagle historia budowania z pietyzmem, świat który powoli i z ciekawością obserwujemy, badamy wręcz z naszym iwenciarzem, przyspiesza gna galopkiem na łeb na szyje, zaskakuje nagłym zwrotem akcji i po jednym praktycznie dialogu wyjaśniającym prawie że sens całej książki po prostu się kończy. A pfe panie Autorzu a pfe. Apetyt Pan rozbudził przeogromny a tu się wzięło i skończyło. I to definitywnie niby bo Pan Jarosław zapowiedział że to stand alone i nie będzie ciągu dalszego.

Tak czy siak czyta się to - po przyzwyczajeniu się do czasem przy długich zdań i ilości bardzo potrzebnych przecinków - świetnie i świat naprawde wciąga.
Niewiele brakło do oceny maksymalnej - no dosłownie tak 100 stron spokojnego rozwikłania zagadki Helu.

Polecam tak czy siak.