Milly

Każdy z nas ma swojego ulubionego pisarza. Ale żeby to nie był zwykły temat z cyklu "Twój ulubiony..." tym razem zamiast napisać tylko kim jest ów ulubiony, napiszcie o nim coś więcej. A jeśli nie wiecie nic więcej o swoim najlepszym autorze książek/komiksów, tym lepiej - będziecie mieli okazję poszperać trochę i się dowiedzieć kim tak naprawdę jest ten ulubieniec.

Zacznę od mojego ulubieńca.

[center:71c4f64cd7]Neil Gaiman[/center:71c4f64cd7]

[center:71c4f64cd7]
[/center:71c4f64cd7]
[center:71c4f64cd7](Kliknij aby powiększyć)[/center:71c4f64cd7]
Scenarzysta filmowy i komiksowy, autor słuchowisk radiowych, pisarz dla dorosłych i dla dzieci.
Podczas prawie 20 lat pracy pisarskiej Neil Gaiman stał się najpopularniejszym scenarzystą nowoczesnego komiksu, a teraz jest najlepiej sprzedającym się pisarzem powieściowym.
Jest twórcą/scenarzystą komiksu Sandman, kultowej serii, która otrzymała nagrodę Neil&Will Eisner Comic Industry Award dla najlepszego scenarzysty (1991,1992,1993 i 1994), dla najlepszej kontynuowanej serii (1991, 1992, 1993), za najlepszy album w kategorii wznowienie (1991) za najlepszy album w kategorii pierwsze wydanie (1991) i nagrodę Harrey Award dla najlepszego scenarzysty (1990,1991) oraz dla najlepszej kontynuowanej serii (1992). W 1991 r. 19. numer Sandmana zdobył World Fantasy Award w kategorii najlepsze opowiadania (i był to precedens w historii, kiedy komiks otrzymał nagrodę literacka). Neil Gaiman zdobył wiele innych nagród, włączając w to otrzymana w 1993 r. Diamond Distributors "Gem" Award, przyznaną mu przez dystrybutorów komiksu za jego wkład w rozszerzenie rynku czytelników komiksu na świcie.
Inne komiksy Gaimana to np. Mr Punch, mroczna opowieść o dzieciństwie i lalkach oraz Alice Cooper's The Last Temptation.
Gaiman i jego dzieło Sandman trafili na czołówki gazet amerykańskich, kiedy w 75. numerze Sandmana Gaiman ogłosił zakończenie komiksu a wydawca zapowiedział zaprzestanie jego wydawania. W tamtym czasie był to ich najlepiej sprzedający się komiks.
Trzyczęściowa seria komiksowa Death:The Hight Cost of Living w lutym 1993 r. była najlepiej sprzedającym się tytułem wszechczasów przeznaczonym dla "dojrzałych czytelników". Sprzedaż tylko pierwszego nakładu osiągnęła 300 000 egz. Wytwórnia Warner Brothers podjęła decyzje o ekranizacji książki, a Gaiman otrzymał zlecenie napisanie scenariusza.
Death: The Time of Your Life wydana w 1997 r. Zdobyła nagrodę GLAAD za najlepszy komiks 1996 roku.
Neil Gaiman napisał ilustrowane opowiadanie Signal to Noise o umierającym reżyserze filmowym, które zdobyło nagrodę Eisnera jako najlepszego albumu graficznego i nadawane było przez BBC w 1996 roku. Scenariusz tego słuchowiska napisał Neil Gaiman. Zgłoszone było ono do nagrody radiowej SONY. Ostatnio opowiadanie zaadaptowała jako sztukę teatralna grupa teatralna z Chicago.
Pozostałe książki obejmują Violent Cases (1987) oraz Black Orchid (1988). Violent Cases - medytacja nad pamięcią, złem i przyjęciami urodzinowymi Zdobyła Eagle Award za najlepsza powieść ilustrowaną, a Gaiman otrzymał nagrodę Eagle jako najlepszy scenarzysta amerykańskiego komiksu (1990).
Pierwszy zbiór SF autorstwa Gaimana Miracleman.The Golden Age pojawił się w 1992 r. Angels and Visitations (1993) - zbiór opowiadań, prozy i artykułów prasowych wydany dla uczczenia 10 lat pisarstwa Gaimana sprzedał się natychmiast w 10 000 egz. i był 5-krotnie wznawiany. Jedno z opowiadań z tego zbioru pt. Troll Bridge było nominowane do nagrody World Fantasy za 1994 rok. Książka została nagrodzona w 1994 r. przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Krytyków Horroru w kategorii najlepszy zbiór opowiadań.
Neil Gaiman jest współautorem, wraz z Terrym Pratchettem książki Dobry Omen - bardzo zabawnej powieści o tym jak świat zmierza ku końcowi i ze wszyscy zginiemy - która przez kolejnych 17 tygodni utrzymywała się na liście bestsellerów Sunday Times w 1990 r. i wkrótce stała się światowym bestsellerem.
Nigdziebądź (wydana również w Polsce w 2001 r. nakładem Wydawnictwa Mag) była pierwotnie sześcioczęściowym serialem fantasy przygotowanym na zamówienie BBC. Serial nakręcono na jesieni 1996 r., a książka, napisana przez Gaimana na podstawie serialu pojawiła się na prawie wszystkich listach bestsellerów, łącznie z Locusem, gdzie zajęła 1. miejsce. Licencje na wydanie książki sprzedano prawie na całym świecie. Nigdziebądź otrzymało nagrodę Julie Verlanger dla najlepszej powieści fantasy we Francji za 1999r. W Polsce Nigdziebądź już po pierwszym tygodniu sprzedaży trafiło na listę Top 10 EMPiK.
Na podstawie książki Nigdziebądź został nakręcony film - prawa do książki nabyła wytwórnia Jim Henson Productions, a Neil Gaiman napisał scenariusz do filmu.
Neil Gaiman jest również scenarzysta filmowym. W 1997 r. napisał jeden odcinek kultowego serialu Babylon 5: The Day of The Dead (Dzień Umarłych) - i był to jedyny odcinek, do którego scenariusza nie napisał twórca serialu Michael Straczynski.
W 1998 r. Gaiman napisał angielski skrypt do Księżniczki Mononoke, nakręconej w 1999r. Jego skrypt został nominowany do prestiżowej nagrody NEBULA.
Gaiman pisze tez dla dzieci. Jego pierwsza książka The Day I Swapped My Dad For Two Goldfish (Dzień, w którym wymieniłem ojca na dwie złote rybki) została uznana przez Newsweek za najlepsza książkę dla dzieci roku 1997. Następna jego książka dla dzieci ukaże się w 2002 roku.
Gwiezdny Pył - wydana w Polsce w sierpniu 2001 przez Wydawnictwo Mag - jest baśnią dla dorosłych. Rewelacyjne recenzje otrzymała w takich pismach jak: Booklist, Kirhus, Publishers Weekly i pojawiła się na wszystkich amerykańskich listach bestsellerów. Na podstawie książki zostanie nakręcony film. Książka została uznana przez Publishers Weekly za jedna z najlepszych książek roku. W sierpniu 1999 Gwiezdny Pył otrzymał prestiżową nagrodę MYTHOPOEIC za najlepsza powieść dla dorosłych.
Gaiman wydał także zbiór opowiadań Dym i Lustra (Smoke and Mirrors: Short Fictions & Illusions), który został nominowany w Wielkiej Brytanii do nagrody McMillan Silver PEN za najlepszy zbiór opowiadań roku. W Polsce zbiór ukazał się nakładem Wydawnictwa Mag w styczniu 2002.
Najnowsza powieść Neila Gaimana Americam Gods (Amerykańscy Bogowie) weszła przebojem na listę 50 bestsellerów New York Times'a (debiut na 10. miejsce) i od kilku miesięcy utrzymuje się na szczycie tej listy. Również od kilku miesięcy zajmuje 2 miejsce na liście miesięcznika LOCUS (specjalistycznego miesięcznika poświeconego literaturze) w kategorii hardcover.W Polsce książka ukazała się nakładem wydawnictwa Mag w maju 2002 roku.
Twórczość Gaimana została przetłumaczona na włoski, niderlandzki, niemiecki, francuski, hiszpański, szwedzki, norweski, duński, jidysz, polski, bułgarski, grecki, fiński, japoński, węgierski i wiele, wiele innych języków świata. Jego artykuły publikują Time Out, The Saturday Times, Punch, The Observer Colour Suplement i wiele innych czasopism. Neil Gaiman jest wymieniony w Dictionary of Literery Biography jako jeden z najwybitniejszych żyjących pisarzy post modernizmu.
Neil Gaiman jest twórcą tekstów do piosenek zespołu The Flash Girls. Jego zdjęcie pojawiło się na książce fotografika Patti Perret pt. The Faces of Fantasy ( Twarze fantasy).
W 1992 Gaiman otrzymał kanadyjską nagrodę RICKY nadawaną przez widzów kanadyjskiego programu TV Prisoners of Gravity otrzymując również nagrodę Ulubiony Gość. Był nagrodzony KEMI (Finlandia) jako najlepszy pisarz zagraniczny (1994), otrzymał austriacką nagrodę Prix Vienne jako najlepszy pisarz (1993), hiszpańską nagrodę Haxtur w kategorii najlepszy pisarz (1993, 1994, 1995) oraz brazylijską nagrodę HQ dla najlepszego pisarza i scenarzysty komiksu. We Włoszech zdobył prestiżową nagrodę YELLOW KID(1995) oraz nagrodę LUCCA dla najlepszego pisarza (1997) W Niemczech zdobył MAX UND MORRITZ AWARD w kategorii najlepszy pisarz zagraniczny 1998, a w Norwegii SPROING AWARD (1998).
W sierpniu 1997 roku Gaiman otrzymał z rąk organizacji Pierwszej Poprawki (do Konstytucji St. Zjednoczonych) nagrodę Obrońca Wolności za swoje zaangażowanie w "obronę wolności Pierwszej Poprawki".
Neil Gaiman ma 45 lat i wygląd gwiazdy rockowej. Zawsze ubiera się na czarno.
Główna postać jego najsławniejszego komiksu, Sandman, był wzorowany z wyglądu własnie na swoim ojcu, Gaimanie.
Oto kilka zdjęć Neila Gaimana:
Zdjęcie 1
Zdjęcie 2
Zdjęcie 3
Zdjęcie 4
Zdjęcie 5
Zdjęcie 6
Zdjęcie 7
Autograf

(za: NoName)

 

Redone

R. A. Salvatore, a właściwie Robert Anthony Salvatore urodził się w 1959 roku w Massachusetts. Jego przygoda z literaturą fantasy i literaturą w ogóle rozpoczęła się gdy chodził do drugiej klasy college'u. Dostał w prezencie na Boże Narodzenie "Władcę Pierścieni" J. R. R. Tolkiena. Natychmiast zmienił swój cel życiowy z bycia naukowcem komputerowym na pisarstwo. Otrzymał tytuł Kawalera Nauki Stopnia I w dziedzinie łączności od Państwowej Uczelni Fitchburg w 1981. Później także odebrał tytuł Kawalera Sztuki w języku angielskim. który od zawsze był jego marzeniem.
Jednak prawdziwe pisanie zaczął w 1982. Zaczął pisząc rękopis, który w końcu stał się jego pierwszą książką: Echa Czwartej Magii. Jego pierwszą opublikowaną powieścią był Kryształowy Relikt, w 1988. Od tego czasu Bob opublikował liczne powieści, włączając bestseller New York Times: "Klejnot Halfinga", "Wygnanie", i "The Legacy". Bob wykonywał wiele innych prac, zanim został pisarzem. Pisanie zawodowe, jako jedyne źródło utrzymania zaczął w 1990. Robert A. Salvatore jest znany najlepiej jako stwórca mrocznego elfa Drizzta, jednego z najbardziej znanych charakterów świata fantasy.
Sprzedano ponad trzy miliony powieści R.A. Salvatore, a wiele z nich zostało przetłumaczonych na inne języki, a wiele nawet nagranych. Jego hobby to: piłka nożna, hokej, i muzyka, szczególnie Mozart podczas wolnej jazdy samochodem. Mieszka w Massachusetts, wraz ze swoją żoną Diane, trojgiem dzieci: Bryan, Geno, i Caitlin. Posiada trzy psy o imionach Oliver, Artemis i Ivan, jak również cztery koty, m.in Guenhwyvar.

Zaczerpnięte z http://www.bramajednorozca.one.pl/

 

__________________
Courage doesn't always roar. Sometimes courage is the quiet voice at the end of the day saying, "I will try again tomorrow.” - Mary Anne Radmacher

Nami

William Shakespeare



William Shakespeare, Szekspir (data ur. nieznana, prawdopodobnie 23 kwietnia 1564, miejsce ur. Stratford-upon-Avon, ochrzczony 26 kwietnia 1564, zm. 23 kwietnia 1616 w Stratford-upon-Avon), angielski poeta, dramaturg, aktor. Powszechnie uważany za jednego z najwybitniejszych pisarzy literatury angielskiej oraz reformatorów teatru.

Biografia Shakespeare'a, zwłaszcza lata 1574-88 (młodość Shakespeare'a) są najmniej znane historykom, odtwarzana jest na podstawie ok. czterystu dokumentów. Niewiele wiadomo o życiu Shakespeare'a po ukończeniu nauki i na początku jego kariery.

Jego ojciec, John, pochodził z chłopskiej rodziny. Jednak po pewnym czasie porzucił rolę i ok. roku 1550 przeprowadził się do miasta. Zajmował się tam wyrobem rękawic, a także handlem zbożem i drewnem, co uczyniło z niego zamożnego kupca. W Stratford-upon-Avon pełnił ważne funkcje miejskie. Jego matka, Mary, pochodziła z katolickiej, szlacheckiej rodziny Ardenów. Mieli ośmioro dzieci, z których najstarszy był William. Uczęszczał do szkoły miejskiej (odpowiednik dzisiejszej szkoły średniej). Uczył się tam łaciny, historii, literatury antycznej i retoryki. Prawdopodobnie w okresie kłopotów finansowych ojca musiał przerwać naukę. Pracował w różnych magnackich rezydencjach jako guwerner, sekretarz, a także aktor w dworskich przedstawieniach. Zdobywał ogładę, poszerz, poznawał ludzi (w tym wielu możnych protektorów). Zdobył też koneksje w kręgach dworskich, o czym świadczą przyjacielskie dedykacje dla lorda Southamptona na stronach jego poematów Wenus i Adonis (Venus and Adonis, 1593) oraz Lukrecja (The Rape of Lucrece).

Od roku 1594 należał do kompanii Sług Lorda Szambelana (The Lord Chamberlain's Men), po wstąpieniu na tron Jakuba I kompania ta przyjęła nazwę Sług Królewskich (The King's Men). Występowali oni w The Globe, a także w Blackfriars Theatre.

Shakespeare był współudziałowcem otwartego teatru The Globe. Stał się znanym aktorem, występując między innymi w rolach głównych w sztukach Bena Jonsona. Zdobył majątek, mógł kupić dla siebie i ojca tytuł szlachecki (1596), posiadłość w londyńskiej dzielnicy Blackfriars, a także jeden z najokazalszych domów w Stratford – New Place.

Do tej pory niewyjaśniona jest kwestia, dlaczego William opuścił Stratford. Do rodzinnego miasta przyjeżdżał często. Dbał o swoją rodzinę, starał się być dobrym, troskliwym synem, ojcem i mężem. Do Stratfordu wrócił ok. roku 1610, a rok później zaprzestał działalności.

Zmarł 23 kwietnia 1616 roku w rodzinnym Stratfordzie, gdzie został pochowany w prezbiterium Kolegiaty Świętej Trójcy.

Shakespeare uważany jest za głównego inspiratora reformy dramatu europejskiego (dramat szekspirowski). Żył w czasach Elżbiety I i Jakuba I, kiedy to powstał teatr elżbietański. Sztuki Shakespeare'a są według niego zwierciadłem i streszczoną żywą kroniką czasu. Jego twórczość przypada na zmierzch renesansu i po trosze zwiastuje nadejście baroku, więc bohaterowie jego dzieł zmagają się często z niszczącymi mrokami namiętności i złudzeniami. Shakespeare studiuje naturę ludzką bez humanistycznej idealizacji.

Najważniejszym motywem jego dramatów jest problem władzy, która jawi się jako demoralizująca i niszcząca. Interesuje Shakespeare'a mechanizm władzy, ukrytego obiektu ludzkich pragnień. Tematyka ta pojawia się przede wszystkim w kronikach królewskich i tragediach.


Podpis Williama Shakespeare’aNapisał też cykl stu pięćdziesięciu czterech Sonetów o tematyce miłosnej, które zostały opublikowane w roku 1609. Większość z nich jest adresowana do młodzieńca (fair lord), a pozostałe do damy (dark lady), tożsamość tych postaci stanowi do dziś przedmiot sporów.


Dzieła
Podobnie jak biografia tak i twórczość Williama Shakespeare'a budzi wiele wątpliwości. Nie zachował się żaden z jego rękopisów. Za życia Shakespeare'a ukazało się w wydaniu pirackim zaledwie siedem jego sztuk. Były one niedokładne i miejscami niepoprawne stąd nazywane są Bad Quartos (od in quarto). Oprócz nich ukazało się 14 sztuk autoryzowanych, nazywanych Good Quartos, które w części pokrywały się z Bad Quartos. Mogły one być reakcją na ukazanie się nieautoryzowanych wersji pirackich.

W roku 1623 ukazało się wydanie Mr. William Shakespeare's Comedies, Histories & Tragedies opracowane przez Johna Hemingesa i Henry’ego Condella, członków trupy Sług Lorda Szambelana na podstawie manuskryptów i częściowo Good Quartos wydanie zawierające 36 sztuk Shakespeare'a, które obecnie nazywamy First Folio (Pierwsze Folio). Ta edycja ustaliła kanon szekspirowski i stała się podstawą wszystkich późniejszych wydań.


Kontrowersje dotyczące autorstwa
Wielokrotnie podnoszono kwestię autorstwa dzieł Shakespeare’a. Większość literaturoznawców uważa takie spekulacje za czyste teorie spiskowe, jednak pewna liczba powszechnie znanych autorytetów z różnych dziedzin otwarcie kwestionowała lub powątpiewała w autorstwo tej twórczości. Wśród osób tych byli m.in. Słonimski, Dickens, Twain, Whitman, Bismarck czy Freud.

Obecnie kwestia ta jest ciągle „gorąca” – istnieje wielu specjalistów analizujących każde „za” i „przeciw”, istnieją też zagorzali zwolennicy poszczególnych kandydatów. Trzej najbardziej znani kandydaci to Christopher Marlowe, Edward de Vere oraz Francis Bacon. Nie wyklucza się też autorstwa „zbiorowego”.

Za żadnym z nich nie stoją żadne realne dowody a jedynie poszlaki. Mówi się o wielu zbieżnościach zainteresowań i biografii owych autorów z wątkami w dziełach Shakespeare’a, o – jakoby – zakodowanych w tekstach przesłaniach dotyczących autorstwa, wreszcie o zbieżności językowej (w tej dziedzinie „króluje” Marlowe, którego prace po wielu analizach porównawczych wyglądają na pisane tą samą ręką). Każdy też miał potencjalnie ważne powody by do autorstwa tych sztuk się nie przyznawać.

Jednak najważniejszymi „dowodami” w rękach antyszekspirystów jest – paradoksalnie – brak jakichkolwiek dowodów, by to William Shakespeare był autorem przypisywanych mu dzieł, istnieje natomiast wiele potencjalnych kontrargumentów. Oto niektóre z nich:

Autor dzieł Shakespeare’a wykazuje olbrzymią wiedzę z wielu dziedzin (takich jak prawo, polityka międzynarodowa, historia, filozofia) a także ogromną znajomość realiów dworu elżbietańskiego (w tekstach istnieje wiele aluzji dotyczących owego dworu), której nie mógł mieć pochodzący z prostej, częściowo niepiśmiennej, rodziny mieszkaniec Stradfordu. W związku z tym część badacza skłonna była nawet sugerować, że to sama Elżbieta I jest autorką owych dramatów!
O Shakespearze zrobiło się głośno dopiero po jego śmierci, wcześniej nie powstał żaden portret autora, nie zachował się żaden jego rękopis, nikt też – poza bezpośrednio zaangażowanymi w publikacje dramatów – nie odnotowuje go jako autora popularnych sztuk.
Shakespeare został pochowany jako typowy przedstawiciel średnich stanów społeczeństwa, na jego grobie widnieje początkowo wizerunek sakiewki z ziarnem, po ponad stu latach zastąpiony przez gęsie pióro.
Większość miłosnych sonetów adresowana jest do mężczyzny. Sam Shakespeare pochodził jednak z bogobojnej i konserwatywnej rodziny i taką też sam stworzył.
Większość szekspirologów jednak przeciwstawia się owym argumentom następującym rozumowaniem:

ad. 1: Niewiele wiadomo o tym, co Shakespeare robił w latach 1588-1610. Możliwe, że przebywał wówczas w odpowiednich kręgach w Londynie, gdzie dowiedział się wszelkich informacji o funkcjonowaniu dworu, a także dokształcał się w wiedzy ogólnej. Jako aktor zaś, doskonale osłuchał się z językiem i stylem popularnych wówczas autorów.
ad. 2: Za życia Shakespeare’a dzieła te nie zyskały nawet ćwierci tej sławy, jaką cieszą się dziś. Nie było więc szczególnych powodów, by stawiać autorowi pomniki za życia. Dodatkowo, nikt z jemu współczesnych – a więc najlepiej znających ówczesne realia – nigdy nie wyrażał podobnych wątpliwości.

ad. 3: Dla Shakespeare’a bardziej liczył się zdobyty tytuł szlachecki niż popularność komediopisarza, tak też chciał być kojarzony.
ad. 4: Homoseksualny romans mógł przytrafić się autorowi przebywającemu daleko od rodziny i specyficznej atmosferze cyganerii aktorskiej.
Oficjalnie zatem przyjmuje się, iż Shakespeare jest autorem 38 sztuk (o nie do końca ustalonej chronologii), które są podzielone na: kroniki historyczne, tragedie i komedie. Większość z nich jest wymieniona poniżej.


Lista dzieł Shakespeare’a

Kroniki
Król Jan (ok. 1595-1596)
Henryk VI (1590-1593)
Ryszard III (1590-1593)
Henryk V (1599)
Henryk IV (1596-1598)
Ryszard II (1595)
Henryk VIII (1596-1598)

Komedie
Komedia omyłek (ok. 1591)
Stracone zachody miłości (1594)
Poskromienie złośnicy (1594)
Dwaj panowie z Werony (1590-1595)
Sen nocy letniej (1595)
Kupiec wenecki (1596)
Wiele hałasu o nic (ok. 1598-1599)
Jak wam się podoba (1599-1600)
Wieczór Trzech Króli (1600)
Wesołe kumoszki z Windsoru (1602)
Wszystko dobre, co się dobrze kończy (1602-1603)
Miarka za miarkę (1604)
Opowieść zimowa (1610-1611)
Burza (1611)

Tragedie
Tytus Andronicus (1593)
Romeo i Julia (dramat) (1595)
Juliusz Cezar (1600)
Troilus i Kresyda (1601)
Hamlet (1600)
Troilus i Kresyda (1602)
Otello (1605)
Król Lear (1605)
Makbet (1606)
Antoniusz i Kleopatra (1606-1607)
Koriolan (1607)
Perykles (1608)
Tymon Ateńczyk (1608)
Cymbelin (1609)


źródło : http://pl.wikipedia.org/wiki/William_Shakespeare

 

__________________
Discord podany w profilu

Kutak

Jacek Piekara

(ur. 19 maja 1965 w Krakowie) to polski pisarz fantasy i dziennikarz czasopism o grach komputerowych ("Świat Gier Komputerowych", "Gambler", "Click!", "GameRanking"), a także redaktor naczelny czasopisma "Click! Fantasy". Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Obecnie mieszka w Warszawie.

Debiutował w sierpniu 1983 opowiadaniem Wszystkie twarze szatana na łamach miesięcznika "Fantastyka". Jego pierwszą powieścią był Labirynt (1987). Obecnie znany głównie z cyklu opowiadań o czarodzieju Arivaldzie z Wybrzeża oraz opowiadań o Mordimerze Madderdinie – inkwizytorze żyjącym w naszym świecie o alternatywnej historii, w którym Chrystus zszedł z krzyża i objął władzę nad ludzkością (Sługa Boży, Młot na czarownice i Miecz aniołów). Współpracował przy tworzeniu scenariusza gry komputerowej Książę i Tchórz, w której występuje Arivald – postać z jego opowiadań.

W przygotowaniu jest powieść Rycerz kielichów – data wydania nie jest jeszcze znana, kolejne dwa tomy opowiadań o inkwizytorze (pierwszy z nich to Łowcy dusz – wydanie planowane na lato/jesień 2005, tytuł drugiego jest jeszcze nieznany – wydanie planowane na pierwsza połowę roku 2006) i pisana wspólnie z Damianem Kucharskim książka Necrosis: Przebudzenie – wydano je w Lutym 2005

Bibliografia

Cykl o Mordimerze Madderdinie

* Sługa Boży, Fabryka Słów, czerwiec 2003
* Młot na czarownice, Fabryka Słów, grudzień 2003
* Miecz aniołów, Fabryka Słów, listopad 2004

W przygotowaniu

* Łowcy dusz, wydanie planowane na październik 2006
* Tytuł piątego tomu jest jeszcze nieznany

Inne

* Arivald z wybrzeża, Prószyński i S-ka, 25 lipca 2000
* Labirynt, Alma-Press, 1987
* Imperium – smoki Haldoru, Iskry 1987
* Conan: Pani śmierć, jako Jack de Craft, Camelot 1992
* Necrosis: Przebudzenie, Fabryka Słów 2005, powieść napisana wspólnie z Damianem Kucharskim
* Ani słowa prawdy, Runa grudzień 2005

W przygotowaniu

* Rycerz kielichów, Runa; na pytanie o datę wydania, autor odpowiada: Nie wiem. W tej chwili ten temat jest mi nieco odległy
* Przenajświętsza Rzeczpospolita, Fabryka Słów, marzec 2006
* Łowcy dusz", Fabryka Słów, październik 2006


(Wikipedia oczywiście )

 

Mruf

Paweł Jasienica.
Koledzy/koleżanki powyżej wykonali dobrą robotę, ale mnie nie chce się szukać po necie. Data śmierci - chyba 1970. Pisał z pasją, językiem, który zasysa czytelnika bez reszty. Piewca polskiej historii, nieubłagany wróg czerwonych, a którymi ścierał się przez całe swoje literackie, powojenne życie. Autor wspaniałych esejów poświęconych naszej historii. Według niektórych historyków tezy przezeń formułowane są ortodoksyjne, ale podejrzewam, że to marksistowscy historycy, bo główną osią sporu było to, że Jasienica dostrzegał i uznawał wpływ jednostek na bbieg historii, czego marksiści nie uznawali. Jakże to? Przecież bieg historii ustalają drobne, ewolucyjne zmiany jakim podlegają masy - tak zdaje się to interpretowali.
Jasienica naskrobał wiele książeczek. Polecam m.in.:
"Polska Piastów"
"Polska Jagiellonów"
"Rzeczpospolita Obojga Narodów"
"Świt słowiańskiego jutra"
"Słowiański rodowód"
Tytułów jest znacznie więcej. Po lekturze tych na pewno sięgniecie po kolejne.

 

Saulot

Howard Phillips Lovecraft (ur. 20 sierpnia 1890 w Providence, zm. 15 marca 1937 w Providence) - pisarz amerykański, autor fantasy i niepowtarzalnych opowieści grozy (weird fiction), składających się na tzw. mitologię Cthulhu.


Biografia
Lovecraft praktycznie całe życie spędził w rodzinnym Providence w stanie Rhode Island. Od początku był samotnikiem, spędzał czas w domu, czasami wychodząc na nocne spacery - stąd też nazywano go często Samotnikiem z Providence. Bardzo wcześnie zaczął się rozwijać - nauczył się czytać w wieku trzech lat, pisać - w wieku pięciu lat. Początkowo interesował się Baśniami tysiąca i jednej nocy (to prawdopodobnie pod ich wpływem stworzył postać Abdula al-Hazreda), by przejść do opowieści grozy a szczególnie do twórczości Edgara Allana Poe, które szczególnie podziwiał. Był też samoukiem - szczególnie interesował się astronomią. Kłopoty zdrowotne (prawdopodobnie spowodowane depresją) przyczyniły się do porzucenia przez niego szkoły średniej. Wiązało się to z załamaniem nerwowym matki, która ciężko przeżyła śmierć męża i zapaść finansową. Nie udało mu się też dostać na Brown University. Ratunkiem dla Lovecrafta okazała się korespondencja z magazynami literackimi. Howard Phillips został zauważony i pisma zaczęły przyjmować jego opowiadania.

21 maja 1921 zmarła jego matka, co było ciężkim ciosem dla pisarza. Jednak wkrótce na konferencji dziennikarzy-amatorów w Bostonie poznał starszą o siedem lat Sonię Haft Green, z którą ożenił się w roku 1924 mimo niechprzychylnego stanowiska jego ciotek. Wtedy też przeniósł się do Nowego Jorku. Nawiązał współpracę z magazynem Weird Tales, ale nie zgodził się objąć stanowiska redaktora naczelnego. Kłopoty zaczęły się wraz z problemami finansowymi jego żony, która w ich następstwie podupadła na zdrowiu. Sam Lovecraft bezskutecznie szukał pracy. Ostatecznie Sonia musiała przenieść się do Cleveland a Howard Phillips zmienił mieszkanie na mniejsze w dzielnicy Red Hook niedaleko Brooklynu. Jednak czuł się tam bardzo źle i wrócił do Providence. Małżeństwa nie udało się uratować i w roku 1929 nastąpił rozwód.

Od powrotu do rodzinnego miasta zaczął się właściwie najlepszy okres w twórczości pisarza, powstały wtedy najbardziej znane dzieła. Pomimo dobrej passy twórczej, stan finansów Lovecrafta ulegał ciągłemu pogorszeniu, musiał zmieniać mieszkania na mniejsze. Kolejnym tragicznym wydarzeniem, jakie go spotkało, to samobójcza śmierć jego przyjaciela Roberta E. Howarda. W roku 1936 wykryto u niego raka jelita i objawy niedożywienia. Niestety, na leczenie było już za późno. Długo zmagał się z bólem, ostatecznie w 1937 r. trafił do szpitala i zmarł po pięciu dniach. Został pochowany 18 marca na cmentarzu Swan Point.


Twórczość
Przeważająca większość twórczości Lovecrafta odnosi się do stworzonej przez niego "mitologii Cthulhu" (termin ten wprowadził już po jego śmierci pisarz August Derleth) - panteonu niewyobrażalnych bóstw spoza świata. Sam Lovecraft mówił o kosmicznym horrorze - w którym strach wykracza poza racjonalne czynniki, gdy człowiek spotyka się z rzeczami, których nie jest w stanie objąć umysłem. Powracającym motywem jest bluźniercza księga Necronomicon napisana przez szalonego Araba Abdula Alhazreda (prawdopodobnie jest to pseudonim, który Lovecraft sam sobie nadał w młodości). Zawarte są tam tajemnice o pradawnych bóstwach, które kiedyś rządziły Ziemią i teraz czekają na moment, aby wrócić. Jednym z Wielkich Przedwiecznych jest Cthulhu - bóstwo śpiące na dnie oceanu.

Akcja opowiadań dzieje się zazwyczaj w Nowej Anglii - północno-wchodnim krańcu Stanów Zjednoczonych, który u Lovecrafta jest miejscem wciąż dzikim i niezbadanym, przesiąkniętym tajemnicą i domem dla pradawnych kultów, których nie zniszczyły procesy czarownic. Pełno jest opisów wiktoriańskich, niszczejących domów w starych dzielnicach Providence i niezamieszkałych wzgórz za miastem. Lovecraft stworzył fikcyjne miasto w stanie Rhode Island - Arkham, gdzie na Uniwersytecie Miskatonic snuje się wiele szalonych, nowych teorii.


Dorobek artystyczny
(tylko najważniejsze pozycje)

Powieści:

* Przypadek Charlesa Dextera Warda (The Case of Charles Dexter Ward)
* W Górach Szaleństwa (At the Mountains of Madness) - 1931
* W poszukiwaniu nieznanego Kadath (The Quest of Unknown Kadath) - mikropowieść
* Czyhający w progu (The lurker at the threshold) - Howard Phillips Lovecraft & August Derleth

Opowiadania:

Zbiór "Zew Cthulhu" - Wyd. Czytelnik, Warszawa 1983r.

* Zew Cthulhu (The Call of Cthulhu) - 1926
* Widmo nad Innsmouth (The Shadow over Innsmouth)
* Kolor z przestworzy (The Colour of the Space)
* Szepczący w ciemności (The Whisperer in the Darkness)
* Duch ciemnośći (The Ghost of the Darkness)
* Koszmar w Dunwich (The Dunwich Horror)
* Muzyka Ericha Zanna (The Music of Erich Zann)

Zbiór "Coś na progu" - Wyd. Zysk i S-ka, Poznań 1999r.

* Ogar (The Hound)
* Piekielna ilustracja (The Picture in the House)
* Coś na progu (The Thing on the Doorstep)
* W grobowcu (In the Vault)
* Świątynia (The Temple)
* Przyczajona groza (The Lurking Fear)
* Grobowiec (The Tomb)
* Przybysz (The Outsider)
* Przeklęty dom (The Shunned House)
* Zimno (Cool Air)
* On (He)
* Sny w domu wiedźmy (The Dreams in the Witch House)

Inne zbiory:

* Model Pickmana (Pickman's Model) - 1927
* Reanimator (Herbert West - Reanimator)
* Szczury w murach (The Rats in the Walls)
* Dagon (Dagon)
* Elektryczny Kat
* Droga do szaleństwa (The Transition Of H.P. Lovecraft: The road to madness)

Wiersze:

* Grzyby z Yuggoth (Fungi from Yuggoth)


informacje oczywiście z wikipedii

 

__________________
Are You Friend or Foe ?

Blanche

Prawdę mówiąc, zastanawia mnie zasadność istnienia tego tematu. Sądzę, że każdy z użytkowników forum potrafi wpisać w google imię i nazwisko osoby, o której chce się czegoś dowiedzieć, więc taki wątek wydaje mi się... zbędny.
Sądzę, że znacznie bardziej twórcze byłoby napisanie co takiego jest w utworach danego autora, iż sprawia, że podobają się nam tak bardzo, za co go lubimy etc.

Mam nadzieję, że nikt nie będzie miał mi za złe tego posta. Jeżeli notka jest bardzo nie na miejscu, proszę któregoś z moderatorów o jej usunięcie.

[ Moderowany przez: [color=#330000:ad6a6c0855]fleischman @ [/b:ad6a6c0855]2007-01-28, 13:06 ][/color:ad6a6c0855]
W sumie co racja to racja, że userzy mogliby się wysilić trochę :P

 

__________________
"The brim of my hat hides the eye of a beast
I’ve the face of a sinner but the hands of the priest."

Angrod

Ahh!!
A gdzie Andrzej Sapkowski??! Czytałem książki większości wyżej wymienionych autorów i moje uznanie dla kunsztu, ale nasz Polski Geniusz zasługuję na wzmiankę w pierwszej kolejności. Nie widzę sensu kopiować tekstu z wikipedii ale wypada mi polecić stronkę oficjalną stronę pana andrzeja. można na niej poczytać opowiadania artykuły i wywiady. Polecam

 

__________________
. . . . . Zwierzątka . . . . .