Miasto Mistrza Gry

Qbista · 08-09-2004, 10:52

Szykuje się kolejny mały pokaz moich prac, tym razem będzie to cała seria, tocząca się w okół jednego tematu. Zresztą, więcej w samych opowiadaniach. Dziś pierwsze z nich, otwierające całą serię, zatytułowane...

Smith

Gdyby ktoś dostąpił łaski wydostania się z miasta, gdyby ktoś jechał Pierwszą, kierując się na drogę stanową, zobaczyłby opartego o uliczną latarnię mężczyznę. Ubranego na czarno, w słonecznych okularach. Z uśmiechem pogardy na twarzy.

* * *

Było ciemno, zimno i tak w ogóle wrednie. A do tego lało. Ulice miasta wydawały się teraz jeszcze bardziej nijakie, szarobure. Olbrzymie, szklane wieżowce, oświetlane blaskiem samochodowych reflektorów, smog w powietrzu, smród w podziemiach. Miasto – zbieranina ludzi, którym wiecznie gdzieś spieszno i dla których liczy się jedynie czubek własnego nosa.
Miasto. Miasto Mistrza Gry.
Jednego dnia straciłem rodzinę, przyjaciół, godność, pracę. Niekoniecznie w tej kolejności. Szczerze mówiąc, gwizdałem na to. Byłem ciemnym i mogłem mieć to w dupie – Mistrz miewał czasami takie odchyły – kiedy był przygnębiony, nasz świat ze słonecznej, małej mieścinki oświetlanej jeszcze lampami naftowymi zmieniał się w ogromne metropolis skąpane w deszczu. Lecz zazwyczaj na tym się kończyło. Był litościwy.
Szedłem więc tak, zziębnięty i przemoczony, kierując swe kroki do stacji metra. Niedawno odbyłem rozmowę z jasnymi, tymi, których ruszać mi nie wolno, bo tak zarządził Mistrz. Z tą nudną, nieciekawą i wciąż zagubioną aktorką-amatorką, gburowatym antykwariuszem, który chyba jako jedyny z drużyny potrafił myśleć, panią psycholog, której wydawało się, że jest facetem, no i oczywiście z farmerem, który znalazł się tu nie wiadomo skąd i dlaczego, i zaczął przewracać wszystko do góry nogami.
Pytali. A On, Mistrz, znaczy się, odpowiadał na ich pytania moimi ustami. Pytali o to, o co mieli – kto zabił, kiedy znalazłem ciało, jakie mam alibi. Zwodziłem ich, bo taka była moja rola. Miałem im nieźle namieszać w głowach. Żeby było ciekawiej, żeby się męczyli.
Dziś byłem ważny. Miałem te cztery godziny na pokazanie ile jestem wart. Co z tego, że nagle z przemiłego epizodu, bogacza, okrążonego życzliwymi ludźmi, piękną żoną, trójką dzieci, przerodziłem się w nędznego sprzątacza, który przypadkowo odkrył w komórce zmasakrowane ciało i zadzwonił po policję? A wszystko toczyło się wokół mnie.
Skręciłem w wąską alejkę, ciągnącą się pomiędzy dwoma ogromnymi biurowcami (Mistrz uwielbiał tworzyć takie miejsca, bo według Niego było to mroczne i tajemnicze, nie obchodziło go to, że w prawdziwych miastach takie alejki nie istniały), którą miałem bliżej na stację. Ziewnąłem. Miałem okazję. Jaśni przeszukiwali w tej chwili dom ofiary, szukając poszlak, opróżniając jego lodówkę, ględząc daremnie. Odszedłem na razie w zapomnienie, ale nie było to złe. Mogłem odetchnąć.
Spytacie pewnie, jak się nazywam, a ja, szczerze mówiąc, nie będę potrafił wam na to pytanie odpowiedzieć. Powód jest prosty – w ciągu ostatnich czterech tygodni byłem kilkunastoma różnymi osobami, w różnych światach, epokach, o różnych imionach, zawodach, wyglądzie. A nazywałem się różnie – Martin, Walter, Robert, nawet Julia. Obecnie na imię mi było Harry. Harry Amstrong.
Powoli zszedłem po schodach w dół, na peron. Kupiłem od posiwiałego kasjera bilet, po czym usiadłem na ławce. Czekałem. Uśmiechnąłem się na myśl o słodkiej brunetce o fiołkowych oczach, czytającej gazetę w wagonie czwartym. Była słodka, piękna, na pewno inteligentna. Zawsze, gdy jechałem metrem, a ona siedziała na tym samym od lat miejscu próbowałem się przemóc, by do niej podejść. Była ciemną, jak i ja, ale cóż z tego? Przecież i my moglibyśmy mieć chwile przyjemności.
Świat Mistrza Gry był olbrzymi, ale niezbyt dokładny, dopracowany. Był leniem, i nie chciało mu się dbać o szczegóły. Miało to też swoje plusy – ślicznotka siedząca w metrze zawsze na tym samym miejscu, możliwość przewidzenia, personaliów osoby, która zaraz wyłoni się zza rogu, wreszcie czekające przy stoliku ciepłe, smaczne hamburgery, które nie trzeba byłoby się martwić, że ktoś je zje. Brak złodziei. I tak dalej.
Metro wjechało na stację, szybko, niepostrzeżenie, cicho. Podniosłem się z ławki, ustawiłem przy drzwiach, wszedłem.
I wtedy zrozumiałem, że coś jest nie tak.
Bo na miejscu 74, zamiast pięknej kobiety, siedział mężczyzna w przeciwsłonecznych okularach i czarnym garniaku. Obok niego następny. I następny. Każdy inny. Za dużo szczegółów, cholera, za dużo szczegółów.
A każdy z nich gapił się na mnie, jakbym był króliczkiem miesiąca.
Wracałem do gry.
Stanąłem w tym samym miejscu, co zwykle, nieopodal drzwi, chwyciłem się przytwierdzonej do sufitu stalowej rurki. Co chwila spoglądałem na trzech facetów, obserwujących mnie dokładnie zza ciemnych okularów. Szykowało się coś niedobrego. Bardzo niedobrego.
Jaśni nie znaleźli niczego w domu ofiary. Obecnie kierowali się na komisariat, zapytać o to, czy o tamto. A ja jechałem metrem, pod bacznym okiem trzech kancików w okularach. Świetnie.
Przemyślałem dostępne rozwiązania. Mogłem jak opętany rzucić się na nich i najprawdopodobniej zarobić kulkę już teraz; czekać na ostatnią stację, wtedy z pewnością wyciągnęliby mnie z metra, zawlekli w ciemny zaułek i sprzątnęli.
Dali Mistrzowi Gry kolejny punkt do zaczepienia opowieści.
Mogłem też czekać, aż wsiądzie ten gruby. Jeśli wsiądzie, rzecz jasna. A potem... Popchnąć go prosto na tajniaków i uciekać, gdzie pieprz rośnie. Ryzykowne, ale dające największe szanse na przeżycie.
Nie zdążyłem przemyśleć dokładnie plusów i minusów owego rozwiązania. Kolejka wjechała na stację, zatrzymała się. Wsiadł gruby. O stację za wcześnie. O stacje za wcześnie, cholera!
Nie było czasu, by myśleć. Gdy wsiadł, pociągnąłem go do siebie, a potem wykorzystując jego własny pęd, przewróciłem prosto na trzech osobników.
Wybiegłem, ile sił w nogach.
Po chwili wybiegli i oni. Wciąż za kamienną twarzą, bez słowa. Jedyne, co się w nich zmieniło to pistolety w rękach. Gonią mnie, a ja uciekam.
Mistrzowi musiały skończyć się pomysły, skoro skazał na śmierć takiego ciemnego jak ja. Zwykle byłem tym, który wcielał się w najważniejsze, główne role. Ale nie ginął. Nigdy. Szczerze mówiąc, nie wiedziałem, co się z nami dzieje po śmierci. I nie chciałem wiedzieć.
Wciąż lało. Wybiegłem ze stacji, skręciłem w lewo, w kierunku olbrzymiego placu, zwanego u nas „Placem Mistrza Gry”. Byle do ludzi, byle do tłumu. Tam się chyba nie odważą, chociaż...
Mistrz gry nie należy do litościwych.
Biegłem. Nie czując zmęczenia, napędzany strachem. Czując oddech trzech profesjonalnych sprzątaczy ciemnych na ramieniu. Biegłem.
A potem zrozumiałem, że to bezcelowe.
Niebo, budynki, podłoże zafalowało, rozmyło się. Zrobiło się czarno. Rozmycie. Mistrz zmieniał świat, dopasowywał niektórych ciemnych do nowych realiów, wysyła; ich w inne miejsce, czas. Wszystko musiało pasować. A ja nawet domyślałem się, kogo tym razem przenosi.
Widać, nie pasowało mu, żebym umarł tutaj, na ulicy.
Obok mnie pustka. Ciemność, nicość. Jedynie trzech tajniaków, zastygłych, zatrzymanych w biegu. Zatrzymał ich.
Zamknąłem oczy. Czekałem. Nic innego zrobić nie mogłem.

* * *

Kula minęła moją skroń o dosłownie kilka centymetrów. Rzuciłem się w bok, szukając schronienia za moją sofą. A więc jednak chciał, bym zginął tutaj. W moim obecnym domu. Małej zabitej dziurami kawalerce, zakurzonej, nawet bez kablówki (komu chciałoby się sprzątać i w pracy, i w domu?). Chciał, żeby grobem stało mi się to miejsce tutaj, za tą starą czerwonawą kanapą, na kwadratowym, szaroburym dywaniku.
Jego niedoczekanie.
Oni stali dwa metry dalej, pod brudnym oknem (ciekawe, dlaczego po prostu nie obeszli kanapy i wpakowali mi to wszystko prosto w twarz) i szyli w moim kierunku z bliżej nieznanego mi modelu pistoletu. Z tego, co zauważyłem, nie musieli przeładowywać broni. Błąd w świecie, ale za to jaki dla Mistrza użyteczny...
Dotychczas milczeli. A kiedy wydawało mi się, że niedługo jakaś zabłąkana ula znajdzie sobie drogę do mojej głowy, jeden z nich przemówił.
-Poddaj się – jego głos był bezbarwny, jakby mechaniczny. Przez głowę przebiegło mi „robot”. Uśmiechnąłem się, mimo woli.
Gorzej już być nie mogło.
-Pieprz się – odparowałem, starając się naśladować jego głos; nie myśląc się ani ruszyć. Zresztą gdybym się wynurzył i tak skończyłbym mój nędzny żywot. Więc trzeba było odejść stąd z gracją, nie?
-Poddaj się – powtórzył. Przestali strzelać. – Okażemy ci łaskę, jeśli się poddasz.
Okażemy ci łaskę – cholera, skąd oni się urwali?
-Dlaczego chcecie mnie zabić? – zapytałem, choć zdawało mi się, że znałem odpowiedź.
-Rozkaz. Od Mistrza Gry. Jego rozkazów się nie kwestionuje.
-Jesteście ciemnymi?
-Tajemnica państwowa – odpowiedzieli jednocześnie, a ich głosy zlały się w jedno.
Kroki. Idą po mnie. Teraz, albo nigdy, pomyślałem. Miałem plan. Prosty, ale genialny. Jak zobaczę ich w całej okazałości wstać, zaśmiać się im w twarz i czekać na reakcję. Strzelą, albo nie strzelą. Wszystko zależało od nich. A właściwie od Mistrza, bo to przecież on ich zaprogramował.
Sofa, rzucona o ścianę, rozleciała się na drobne kawałki. Nieco mnie zamurowało – byli strasznie silni. I przeraziło, bądźmy szczerzy.
Jakżeż musiałem wtedy prześmiesznie w ich oczach wyglądać – zwinięty w kłębek, z kciukiem w ustach. Nici z mojego planu, nici z pięknej, dystyngowanej śmierci, pomyślałem.
Wypalą, czy nie wypalą? Czy mam dziś szczęśliwy dzień?
Nie strzelili.
-Poddaj się. Zdałeś. – jeden z nich schował broń do kabury, wyciągnął do mnie rękę. – Mistrz przewidział dwa zakończenia. Wybór należy do ciebie, Smith.
Smith? A kto to niby jest? Bo na pewno nie...
-Wybieraj Smith – ponaglił.
Dopiero wtedy zacząłem się śmiać.

* * *

Gdyby ktoś dostąpił łaski wydostania się z miasta, gdyby ktoś jechał Pierwszą, kierując się na drogę stanową, zobaczyłby opartego o uliczną latarnię mężczyznę. Ubranego na czarno, w słonecznych okularach.. Uśmiechem pogardy na twarzy. Pistoletem w ręku.
Gdyby wytężył słuch, usłyszałby pewnie jego słowa, zimne, pozbawione barwy. A co mówił? Otóż wiele. Opowiadał swoją historię, opowiadał o tym, jak parszywy jest świat. Świat Mistrza Gry.
Pewnie zapytacie, jak się nazywa. A on nie będzie potrafił wam na to pytanie odpowiedzieć. Nazywał się różnie. Walter, Martin, Robert. Nawet Julia. Obecnie nazywał się Smith.
Był ciemnym, ale nie takim znowu zwyczajnym. Miał zadanie, miał misję. Był zabójcą. Ręką Mistrza Gry.
Ciemni w przygodach sami by się nie zabili, Mistrz nie mógł kazać im ot tak sobie umrzeć..

Ktoś musiał odwalać za Niego mokrą robotę...

08-09-2004, 10:52	#1
Qbista Reputacja: 1	Miasto Mistrza Gry Szykuje się kolejny mały pokaz moich prac, tym razem będzie to cała seria, tocząca się w okół jednego tematu. Zresztą, więcej w samych opowiadaniach. Dziś pierwsze z nich, otwierające całą serię, zatytułowane... Smith Gdyby ktoś dostąpił łaski wydostania się z miasta, gdyby ktoś jechał Pierwszą, kierując się na drogę stanową, zobaczyłby opartego o uliczną latarnię mężczyznę. Ubranego na czarno, w słonecznych okularach. Z uśmiechem pogardy na twarzy. * * * Było ciemno, zimno i tak w ogóle wrednie. A do tego lało. Ulice miasta wydawały się teraz jeszcze bardziej nijakie, szarobure. Olbrzymie, szklane wieżowce, oświetlane blaskiem samochodowych reflektorów, smog w powietrzu, smród w podziemiach. Miasto – zbieranina ludzi, którym wiecznie gdzieś spieszno i dla których liczy się jedynie czubek własnego nosa. Miasto. Miasto Mistrza Gry. Jednego dnia straciłem rodzinę, przyjaciół, godność, pracę. Niekoniecznie w tej kolejności. Szczerze mówiąc, gwizdałem na to. Byłem ciemnym i mogłem mieć to w dupie – Mistrz miewał czasami takie odchyły – kiedy był przygnębiony, nasz świat ze słonecznej, małej mieścinki oświetlanej jeszcze lampami naftowymi zmieniał się w ogromne metropolis skąpane w deszczu. Lecz zazwyczaj na tym się kończyło. Był litościwy. Szedłem więc tak, zziębnięty i przemoczony, kierując swe kroki do stacji metra. Niedawno odbyłem rozmowę z jasnymi, tymi, których ruszać mi nie wolno, bo tak zarządził Mistrz. Z tą nudną, nieciekawą i wciąż zagubioną aktorką-amatorką, gburowatym antykwariuszem, który chyba jako jedyny z drużyny potrafił myśleć, panią psycholog, której wydawało się, że jest facetem, no i oczywiście z farmerem, który znalazł się tu nie wiadomo skąd i dlaczego, i zaczął przewracać wszystko do góry nogami. Pytali. A On, Mistrz, znaczy się, odpowiadał na ich pytania moimi ustami. Pytali o to, o co mieli – kto zabił, kiedy znalazłem ciało, jakie mam alibi. Zwodziłem ich, bo taka była moja rola. Miałem im nieźle namieszać w głowach. Żeby było ciekawiej, żeby się męczyli. Dziś byłem ważny. Miałem te cztery godziny na pokazanie ile jestem wart. Co z tego, że nagle z przemiłego epizodu, bogacza, okrążonego życzliwymi ludźmi, piękną żoną, trójką dzieci, przerodziłem się w nędznego sprzątacza, który przypadkowo odkrył w komórce zmasakrowane ciało i zadzwonił po policję? A wszystko toczyło się wokół mnie. Skręciłem w wąską alejkę, ciągnącą się pomiędzy dwoma ogromnymi biurowcami (Mistrz uwielbiał tworzyć takie miejsca, bo według Niego było to mroczne i tajemnicze, nie obchodziło go to, że w prawdziwych miastach takie alejki nie istniały), którą miałem bliżej na stację. Ziewnąłem. Miałem okazję. Jaśni przeszukiwali w tej chwili dom ofiary, szukając poszlak, opróżniając jego lodówkę, ględząc daremnie. Odszedłem na razie w zapomnienie, ale nie było to złe. Mogłem odetchnąć. Spytacie pewnie, jak się nazywam, a ja, szczerze mówiąc, nie będę potrafił wam na to pytanie odpowiedzieć. Powód jest prosty – w ciągu ostatnich czterech tygodni byłem kilkunastoma różnymi osobami, w różnych światach, epokach, o różnych imionach, zawodach, wyglądzie. A nazywałem się różnie – Martin, Walter, Robert, nawet Julia. Obecnie na imię mi było Harry. Harry Amstrong. Powoli zszedłem po schodach w dół, na peron. Kupiłem od posiwiałego kasjera bilet, po czym usiadłem na ławce. Czekałem. Uśmiechnąłem się na myśl o słodkiej brunetce o fiołkowych oczach, czytającej gazetę w wagonie czwartym. Była słodka, piękna, na pewno inteligentna. Zawsze, gdy jechałem metrem, a ona siedziała na tym samym od lat miejscu próbowałem się przemóc, by do niej podejść. Była ciemną, jak i ja, ale cóż z tego? Przecież i my moglibyśmy mieć chwile przyjemności. Świat Mistrza Gry był olbrzymi, ale niezbyt dokładny, dopracowany. Był leniem, i nie chciało mu się dbać o szczegóły. Miało to też swoje plusy – ślicznotka siedząca w metrze zawsze na tym samym miejscu, możliwość przewidzenia, personaliów osoby, która zaraz wyłoni się zza rogu, wreszcie czekające przy stoliku ciepłe, smaczne hamburgery, które nie trzeba byłoby się martwić, że ktoś je zje. Brak złodziei. I tak dalej. Metro wjechało na stację, szybko, niepostrzeżenie, cicho. Podniosłem się z ławki, ustawiłem przy drzwiach, wszedłem. I wtedy zrozumiałem, że coś jest nie tak. Bo na miejscu 74, zamiast pięknej kobiety, siedział mężczyzna w przeciwsłonecznych okularach i czarnym garniaku. Obok niego następny. I następny. Każdy inny. Za dużo szczegółów, cholera, za dużo szczegółów. A każdy z nich gapił się na mnie, jakbym był króliczkiem miesiąca. Wracałem do gry. Stanąłem w tym samym miejscu, co zwykle, nieopodal drzwi, chwyciłem się przytwierdzonej do sufitu stalowej rurki. Co chwila spoglądałem na trzech facetów, obserwujących mnie dokładnie zza ciemnych okularów. Szykowało się coś niedobrego. Bardzo niedobrego. Jaśni nie znaleźli niczego w domu ofiary. Obecnie kierowali się na komisariat, zapytać o to, czy o tamto. A ja jechałem metrem, pod bacznym okiem trzech kancików w okularach. Świetnie. Przemyślałem dostępne rozwiązania. Mogłem jak opętany rzucić się na nich i najprawdopodobniej zarobić kulkę już teraz; czekać na ostatnią stację, wtedy z pewnością wyciągnęliby mnie z metra, zawlekli w ciemny zaułek i sprzątnęli. Dali Mistrzowi Gry kolejny punkt do zaczepienia opowieści. Mogłem też czekać, aż wsiądzie ten gruby. Jeśli wsiądzie, rzecz jasna. A potem... Popchnąć go prosto na tajniaków i uciekać, gdzie pieprz rośnie. Ryzykowne, ale dające największe szanse na przeżycie. Nie zdążyłem przemyśleć dokładnie plusów i minusów owego rozwiązania. Kolejka wjechała na stację, zatrzymała się. Wsiadł gruby. O stację za wcześnie. O stacje za wcześnie, cholera! Nie było czasu, by myśleć. Gdy wsiadł, pociągnąłem go do siebie, a potem wykorzystując jego własny pęd, przewróciłem prosto na trzech osobników. Wybiegłem, ile sił w nogach. Po chwili wybiegli i oni. Wciąż za kamienną twarzą, bez słowa. Jedyne, co się w nich zmieniło to pistolety w rękach. Gonią mnie, a ja uciekam. Mistrzowi musiały skończyć się pomysły, skoro skazał na śmierć takiego ciemnego jak ja. Zwykle byłem tym, który wcielał się w najważniejsze, główne role. Ale nie ginął. Nigdy. Szczerze mówiąc, nie wiedziałem, co się z nami dzieje po śmierci. I nie chciałem wiedzieć. Wciąż lało. Wybiegłem ze stacji, skręciłem w lewo, w kierunku olbrzymiego placu, zwanego u nas „Placem Mistrza Gry”. Byle do ludzi, byle do tłumu. Tam się chyba nie odważą, chociaż... Mistrz gry nie należy do litościwych. Biegłem. Nie czując zmęczenia, napędzany strachem. Czując oddech trzech profesjonalnych sprzątaczy ciemnych na ramieniu. Biegłem. A potem zrozumiałem, że to bezcelowe. Niebo, budynki, podłoże zafalowało, rozmyło się. Zrobiło się czarno. Rozmycie. Mistrz zmieniał świat, dopasowywał niektórych ciemnych do nowych realiów, wysyła; ich w inne miejsce, czas. Wszystko musiało pasować. A ja nawet domyślałem się, kogo tym razem przenosi. Widać, nie pasowało mu, żebym umarł tutaj, na ulicy. Obok mnie pustka. Ciemność, nicość. Jedynie trzech tajniaków, zastygłych, zatrzymanych w biegu. Zatrzymał ich. Zamknąłem oczy. Czekałem. Nic innego zrobić nie mogłem. * * * Kula minęła moją skroń o dosłownie kilka centymetrów. Rzuciłem się w bok, szukając schronienia za moją sofą. A więc jednak chciał, bym zginął tutaj. W moim obecnym domu. Małej zabitej dziurami kawalerce, zakurzonej, nawet bez kablówki (komu chciałoby się sprzątać i w pracy, i w domu?). Chciał, żeby grobem stało mi się to miejsce tutaj, za tą starą czerwonawą kanapą, na kwadratowym, szaroburym dywaniku. Jego niedoczekanie. Oni stali dwa metry dalej, pod brudnym oknem (ciekawe, dlaczego po prostu nie obeszli kanapy i wpakowali mi to wszystko prosto w twarz) i szyli w moim kierunku z bliżej nieznanego mi modelu pistoletu. Z tego, co zauważyłem, nie musieli przeładowywać broni. Błąd w świecie, ale za to jaki dla Mistrza użyteczny... Dotychczas milczeli. A kiedy wydawało mi się, że niedługo jakaś zabłąkana ula znajdzie sobie drogę do mojej głowy, jeden z nich przemówił. -Poddaj się – jego głos był bezbarwny, jakby mechaniczny. Przez głowę przebiegło mi „robot”. Uśmiechnąłem się, mimo woli. Gorzej już być nie mogło. -Pieprz się – odparowałem, starając się naśladować jego głos; nie myśląc się ani ruszyć. Zresztą gdybym się wynurzył i tak skończyłbym mój nędzny żywot. Więc trzeba było odejść stąd z gracją, nie? -Poddaj się – powtórzył. Przestali strzelać. – Okażemy ci łaskę, jeśli się poddasz. Okażemy ci łaskę – cholera, skąd oni się urwali? -Dlaczego chcecie mnie zabić? – zapytałem, choć zdawało mi się, że znałem odpowiedź. -Rozkaz. Od Mistrza Gry. Jego rozkazów się nie kwestionuje. -Jesteście ciemnymi? -Tajemnica państwowa – odpowiedzieli jednocześnie, a ich głosy zlały się w jedno. Kroki. Idą po mnie. Teraz, albo nigdy, pomyślałem. Miałem plan. Prosty, ale genialny. Jak zobaczę ich w całej okazałości wstać, zaśmiać się im w twarz i czekać na reakcję. Strzelą, albo nie strzelą. Wszystko zależało od nich. A właściwie od Mistrza, bo to przecież on ich zaprogramował. Sofa, rzucona o ścianę, rozleciała się na drobne kawałki. Nieco mnie zamurowało – byli strasznie silni. I przeraziło, bądźmy szczerzy. Jakżeż musiałem wtedy prześmiesznie w ich oczach wyglądać – zwinięty w kłębek, z kciukiem w ustach. Nici z mojego planu, nici z pięknej, dystyngowanej śmierci, pomyślałem. Wypalą, czy nie wypalą? Czy mam dziś szczęśliwy dzień? Nie strzelili. -Poddaj się. Zdałeś. – jeden z nich schował broń do kabury, wyciągnął do mnie rękę. – Mistrz przewidział dwa zakończenia. Wybór należy do ciebie, Smith. Smith? A kto to niby jest? Bo na pewno nie... -Wybieraj Smith – ponaglił. Dopiero wtedy zacząłem się śmiać. * * * Gdyby ktoś dostąpił łaski wydostania się z miasta, gdyby ktoś jechał Pierwszą, kierując się na drogę stanową, zobaczyłby opartego o uliczną latarnię mężczyznę. Ubranego na czarno, w słonecznych okularach.. Uśmiechem pogardy na twarzy. Pistoletem w ręku. Gdyby wytężył słuch, usłyszałby pewnie jego słowa, zimne, pozbawione barwy. A co mówił? Otóż wiele. Opowiadał swoją historię, opowiadał o tym, jak parszywy jest świat. Świat Mistrza Gry. Pewnie zapytacie, jak się nazywa. A on nie będzie potrafił wam na to pytanie odpowiedzieć. Nazywał się różnie. Walter, Martin, Robert. Nawet Julia. Obecnie nazywał się Smith. Był ciemnym, ale nie takim znowu zwyczajnym. Miał zadanie, miał misję. Był zabójcą. Ręką Mistrza Gry. Ciemni w przygodach sami by się nie zabili, Mistrz nie mógł kazać im ot tak sobie umrzeć.. Ktoś musiał odwalać za Niego mokrą robotę... __________________ MG, P+, G++, SG++, SS, SD++, K, p, Z, S---, H, D+, K, f-, h, w-, cp--, sf+, L+, NS+++, SC -, Kon+, D++, Gaz+, T+, SU?; ZC, WoD, SW, GS