Historia bowiem to była taka:
Pewna dziewczyna miała chłopaka.
Ona pędziła w siodle przez ziemię,
On zaś mordował tak na zlecenie.
Ona łuk miała, on zaś sztylety,
Ale nie było takiej kobiety,
W miastach i wioskach, ani w plemionach
O ciemnych włosach, smukłych ramionach,
Spojrzeniu miłym, cieniutkiej talii.
A jaka rozkosz widzieć ją w balii,
Stojąc ukradkiem, gdy się kąpała,
Piękna, ponętna i naga cała.
Bowiem osoba, o której mowa,
Była dziewczyna to odlotowa.
I gdyby zamiast biegać po stepie
Taniec przy rurce ćwiczyła lepiej,
To by się trzęsły od brawa mury,
Byłaby ona była Królową Rury.
Ale niż rurkę wolała stepy,
Cóż, taki kaprys onej kobiety,
Która się z wiatrem konno ścigała,
Wreszcie swojego księcia spotkała.

Czy specjalnego trzeba powodu
Ażeby z akcję popchnąć do przodu?
Nie! Więc ruszajmy, na śliczne łąki,
Pomiędzy żuczki oraz biedronki.
Na szmaragdowych traw pięknej błoni
Pocałowali się właśnie oni.
Wpierw delikatnie, potem języki
Splotły się niczym na zwierzu wnyki,
Tak zawinięte i tak splątane,
Ach, to uczucie niezapomniane,
Wnet jego usta w szyi dziewczyny
Zaczęły robić słodkie maliny.

Ach, jak urocza jest owa łączka.
Potem jej zsunął bluzy ramiączka.
Opadła bluza. Cóż się wynurza?
Dwa słodkie, krągłe i jędrne wzgórza,
Piękne jak słońca promyczek złoty,
A więc się zabrał za ich pieszczoty.
Jeden ustami począł całować,
Drugi zaś dłonią wnet obejmować.
Najpierw urządził zawody krótkie,
Co można zrobić z dziewczęcym sutkiem?
Całować, przygryźć, zasysać, lizać
Zaczepiać, szczypnąć, drażnić i miziać.
Gdy wyczuł, które lubi pieszczoty
Ostro wziął piersi chłop ów w obroty.
Pieścił je słodko czas okrąglutki,
Aż jej stanęły różowe sutki.


Kiział, całował, słodko wytrwale,
Ja zaś opowiem, co było dalej.
Dziewczyna się przytuliła czule
Też mu ściągnęła jego koszulę,
A potem żeby było wygodnie
Zdjęli bieliznę, buty i spodnie.
I teraz nadzy, jak się rodzili,
Znów w wir miłosny ciała wrzucili.
Włosy zaczęły pieścić ich dłonie.
Ona mu głowę, on jej na łonie,
Cudowne płatki pięknego kwiatu,
Słodsze niżeli owoc granatu.

Kiedy na łące trzmiel uparciuszek
Pragnie zapylić słodki kwiatuszek,
Ten wpierw niepewnie najpierw spoziera
Dopiero później płatki rozwiera,
Kiedy nadchodzi godzina słodka,
Ażeby wpuścić trzmiela do środka.

Dlatego właśnie, tak to się składa,
Język odegrał rolę owada.
Pieścił, dotykał, był taki miły,
Aż jej się płatki też otworzyły
I ukazały sezam różowy,
Słodki, cudowny i już gotowy,
Zroszony kropel tysiącem soku.
Mężczyzna poczuł, że już mu w kroku
Oręż ów stwardniał tak niesłychanie,
Że mógłby zrobić dziurę nim w ścianie.
Lecz przecież nie chciał rozwalać ściany,
Lecz zaspokoić pragnienie damy.

Podjął jej nóżki, uniósł do górki,
Ostrze przytrzymał przeciw jej dziurki,
Jakby się wahał, leciutko muskał.
Kwiecisty otwór i duża kluska,
Która po chwili oczekiwania,
Nagle skoczyła do zdobywania.
Skoczył do szturmu, a brama miła,
Pod jego mieczem wnet ustąpiła.
Posłał do boju swego rycerza,
Padł już dziedziniec, zdobyta wieża.
Szturm w miejscu pięknym, jakby ze złota,
Padły do skarbca ostatnie wrota.
I z gwałtownością, że burze bledną
Oba się ciała złączyły w jedno.

Jaskinie skarbca były wąziutkie,
Co było wzakże panieństwa skutkiem.
Zdobywszy jednak ową skarbnicę,
Śliczną dziewczynę, słodką dziewicę,
Się zagłębiwszy w jaskinie snadnie
Uznał, że zbadać trzeba dokładnie.
Dziewczyna również tu była zdania,
Że skoro zdobył, no to zbadania
Też ma się podjąć, więc on to złoto
Jął penetrować z wielką ochotą.

Tu pozostawmy naszych kochanków,
Zdradzę tu tyle, że choć poranku
Jutrzenka wzeszła na wschodnim niebie
Oni leżeli wtuleni w siebie
W pełnej zachwytu słodkiej błogości
W owej historii wielkiej miłości.