On , Ona, one, on
Zwykły, szary dzień, zwykła szara ulica, zwykły szary budynek, zwykła szara sąsiadka, zwykła szara klatka schodowa, zwykłe szare mieszkanie, zwykły szary człowiek siedzący na zwykłym szarym fotelu kupionym gdzieś na wyprzedaży, popijający w zwykłym pomieszczeniu nie najlepszy gatunek wina .
Jedynie jego wyraz twarzy mógł zdradzać obecność tak pożądanego narzędzia-serca.
Zastanawiał się czy czuje tęsknotę, żal, szukał tego szmeru w sobie, tego małego pykania, swojej bomby , idealnej i gładkiej jak lukrowa polewa do tortów.
Nie ma.
Nie ma.
Zaraz.
Nie, jednak nie.
Jego oczy spoglądały na jeden punkt w ścianie, choć nie wiedział na co patrzy, wydawało się jakby roztańczona banda idealistów , robiła imprezę na jego ścianie, idealnie bezkształtni…tylko cienie ludzi, dawnych ideałów i wzniosłości.
Sięgnął dłonią do kieszeni, wyczul tam około tuzina malutkich miedzianych monet. Zawsze tam są. On nie lubił chować czasu , wołał osiągnąć perfekcje, żadnej zmarnowanej minuty, zaczął je liczyć, jak zwykle najpierw rozdzielając prace prawej półkul.
Był kiedyś tym o kim nie mówimy. Rozdziobali je , pocieli, jak tort , na kawałeczki, zawsze chodzi o wydajność , tylko to się liczy, dane, wydajność, dane wydajność, choć przeszedł na emeryturę z własnej woli, tęsknił za ta praca.

Pakowanie czasu zabija jego libido.
Sięgając pamięcią , wydarzenia ostatnie.
On i ona.
Galeria, ta cholerna książka , poszli na lody.
Jego mieszkanie .
Ona, Ona.
Jak była ubrana?
Jak miała na imię?
Wciąż ja przepraszał, czy widział jej twarz gdy poprosił by wyszła.
Tak, była zimna i obojętna.
Twarz stworzona do pracy.
Twarz wydajna.
Kartka, biała , maleńka, średnica nie większa niż 10 mm, spojrzał na podłogę (przerywając kontemplacje roztańczonych cieni).
-Gdzie ta cholerna kartka!?

Znalazł ją, otwiera
01100010011110010110110001100001011011010010000001 11011100100000011010000110000101110010011001000111 10100110100101100101001011000010000001110111011001 00011110100110100101100001011011000110000101101101 00100000011101010110001101101001011001010110101101 10000101101010011000010110001101100101001000000111 00110110010101110010011000110110000100101100001000 00011011110110111001101001001000000100001101101001 01100101001000000111101001100001011000110110100001 10111101110111011000010110110001101001001000000010 11000010000001101101011101010111001101101001011100 11011110100010000001110101011000110110100101110011 01111010011110010110001100100000011001000111101001 11011101101001011001010110101100100000001011000010 00000110101001100101011001000111101000100000011011 10011000010010000001110111011010010110110001100100 011101000110010101100101011100100111010001110011
Świetnie, chcą żebym znowu deptał w błocie.
Wyrzuci ją, tak zaraz to zrobi.
Ale najpierw, wziął kartkę i ołówek postawił na szarym blacie, wyjął dyktafon,
Przewinął , play
Szmer, pojawia się tykanie, błękitny pokój , błękitny, mur…one..
Obudził się , natrętne dzwonienie telefonu, niczym bzyczenie upierdliwej muchy, rozbrzmiewa w jego Glowie, rozsadza pozostałości po tym co nazywacie umysłem.
Patrzy na kartkę
„byłam w hardzie, wdziałam uciekające serca, oni Cie zachowali , musisz uciszyć dźwięk , jedz na wildteerts”.
Wstaje, podnosi słuchawkę….on….