Zrobione pod wpływem weny. Nie wiem jak to wyszło. Proszę o oceny.


Człowiek bez rzeczy – początek

Główny bohater siedzi przy stole. Jedną ręką trzyma czytaną przez siebie książkę, natomiast drugą wsuwa sobie w otwór paszczany kanapkę z masłem dżemem śliwkowym, zrobionym przez jego mamunię. Po okruchach na pokaźnym talerzu wnioskujemy, że nie jest to jego pierwsza kanapka, a nawet nie druga. Mimo to, dzielnie i z poświęceniem wypycha sobie poliki dżemem śliwkowym, który to jest jego ulubionym smakiem. Nagle z wielkim hukiem wchodzi do mieszkania mężczyzna imieniem Unga. Ale on nie wchodzi. Wbija się, wciska, wjeżdża jak czołg, jak taran, jak nosorożec dyszy ciężko pod zwałami ciężkiej skóry. Staje na środku pokoju i łapie się pod boki, o tak.
Unga
-Ile ma Pan rzeczy?
Główny bohater
-Jak to? Pan tu nagle wchodzi, niezapowiedziany, w środku dnia, do mojego mieszkania własnego i pan jakieś niedorzeczne pytania zadaje? Ile ja mam rzeczy? Wie pan, co ja właśnie przeczytałem w książce, którą to obecnie trzymam w dłoni mej?
-Przyznam szczerze, że nie wiem. Bo niby skąd mam wiedzieć? Pańskie pytanie jest co najmniej głupie i nielogiczne.
Główny bohater
-Moje pytanie jest nielogiczne? A co Pan powie o sobie? Wchodzi Pan nieproszony i pyta: „Ile ma Pan rzeczy?” Absurd! Nonsens!
Unga
-Doprawdy? Ah doprawdy? Serio? A gdybym tak wszedł, z hukiem, wbił się, wjechał jak czołg, jak taran, jak nosorożec, dysząc pod zwałami ciężkiej skóry i nie powiedział nic, to byłoby w porządku? Jak by się Pan wtedy czuł? Jak ja bym się czuł? Wejść tak tarabaniąc i nic nie powiedzieć! Też sobie Pan wymyślił bzdurę!
W międzyczasie wchodzą dwaj pomaginierzy Ungi. Wchodzą, stają po obydwu stronach jego i stoją jak... jak to jak? Stoją normalnie jak stojaki, jak ludzie stoją zwyczajnie, utrzymują ciężar ciała nierówno rozłożony na obydwie nogi, bo przecież nic na świecie nie jest doskonałe, nawet to, nawet proces stania. O tak.
Unga
- Zabieramy Panu wszystkie rzeczy. Chłopcy, do roboty!
Pomaginierzy energicznie zaczynają zdejmować rzeczy ze ściań, podłogi, wyszukują rzeczy i zabierają je bardzo prędko, o tak.
Główny bohater
- Jak to?! Hańba! Skandal! Czemu zabierają?!
Unga
- Proszę Pana. Czy to ma jakiekolwiek znaczenia? Zabieramy i tyle. Wkrótce żadnej rzeczy Pan mieć nie będzie i koniec, tylko to się liczy. A czemu, po co i dlaczego... Kogo to tak naprawdę obchodzi, Panie! W dzisiejszych czasach? O tej porze roku? Miał Pan rzeczy, teraz nie ma ich Pan właśnie. Wyjaśnienia są zbyteczne i nie na miejscu.
Główny bohater
- Mi nie są zbyteczne! Stanowczo domagam się wyjaśnienia jakiegokolwiek, aym wiedział z jakiej racji Panowie rzecz wszelaką mi z mego mieszkania konwiskują
Unga
- Ot uparł się. Dobra. Zabieramy, gdyż rzeczy te są nielegalne i godzą w uczucia religijne nas, nas wszyskich tu zgromadzonych i uważamy rzeczy te właśnie za niemoralne, rozbestwione i skandaliczne. Starczy?
Główny bohater
- NIE! Domagam się wyjaśnienia chociaż minimalnie prawdopodobnego, abym wiedział o co chodzi, gdzie się udać, zaskarżyć, zgłosić, zaprotestować! ZZZ!
Unga
- Pan nic nie zaskarży, nic nie zgłosi, nic nie zaprotestuje, nie będzie ZZZ. A dlaczego? Nie ma pan żadnej rzeczy, oto powód. Rechocze Pan bez rzeczy to se może...
Główny bohater
- Dość, dosyć! Do pomaginierów Przestańcie wynosić, przestańcie!
Pomaginierzy
Z wachaniem
- Szefie... powiedział żeby nie wynosić... Wynosić mimo to?
Unga
Po chwili zastanowienia
- Owszem! A Pan Wskazuje na Głównego Bohatera przestń siać logiczną demoralizację! Co Pan sobie myśli? Że teraz jak zaczeliśmy wynosić to przestaniemy? Hop siup jeszcze zwrócimy rzeczy? Nie! Tak się nie stanie, bo Pan jest bez rzeczy! Zresztą jak by to wyglądało, weszliśmy z hukiem, ja osobiście jak czołg, jak taran, jak nosorożec, dysząc pod zwałami ciężkiej skóry i przestalibyśmy wynosić? Doprawdy, gdzie tu logika? Gdzie sens? Co to ma być? Jakże to? Gdzie kon-se-kwe-ncja?
Pomaginierzy sadzają Głównego Bohatera i zaczynają zdejmować z niego rzeczy
Unga
- Przecież musi się Pan zgodzić, że skoro zaczeliśmy wynosić, to należy proces zakończyć. W imię Początku i Końca! W imię Przyczyny i Skutku! Pod sztandarem Kon-se-kwe-ncji! Bo chyba nie chce Pan szerzyć anarchi? Chyba wierzy Pan w logikę? Nie sądzi Pan chyba, że naprawdę moglibyśmy teraz skończyć rzeczy zabierać i tak zwyczajnie wyjść, jak gdyby nigdy nic?
Główny bohater
- Ależ nie, ja nie, znaczy wierzę, nie sądzę, jak Panowie muszą to tak, to faktycznie
Pomaginierzy pozbawiają go spodni
Główny bohater
- Trzeba pod sztandarami tymi. Bo to logika to, to nie jest, no nie, nie jest.
Unga
- Właśnie, właśnie. Kiedyś nam Pan podziękuje!
Odchodzi wraz z Pomaginierami i rzeczoma wszelakimi! O tak.

Główny bogater
- Oh! No doprawdy!