Aschaar

Rozmawiamy chyba o dwu zupełnie różnych rzeczach. A właściwie o trzech. Zagranie kogoś kim się nie jest jest tylko jednym z elementów aktorstwa. Aktor posiada całą "stertę" naturalnych bądź wykształconych przymiotów pozwalających mu na grę. Mimika, gestykulacja, zdolność do okazywania uczuć czy nawet właściwa emisja głosu - to wszystko również składa się na aktorstwo. I nie czarujmy się - niektórzy te cechy posiadają, a inni nie. Pomijam, że aktor otrzymuje gotową (napisaną i zweryfikowaną) rolę, a nie improwizuje "na gorąco". Dobry aktor również przygotowuje się do roli, aby mieć pojęcie o czym mówi jego postać. Jednak zostawiając z boku sprawę aktorstwa jako takiego.


Jeżeli idzie o cechy.

Są cechy, głownie społeczne, które można jakoś zagrać - choć mam wątpliwości, czy chciałbym na sesji oglądać scenę uwodzenia... Zresztą - jak mam ocenić skuteczność podjętej akcji? Kto oceni czy zastraszenie się powiodło? Zastraszany ma nerwowo przełknąć ślinę czy popuścić w slipki?

Są cechy, głownie wiedza, które można jakoś pomaskować i zagrać doktora House'a rzucając tekstem: "ma rozszerzone źrenice i zmiany w ciałkach osmotycznych podajmy mu 32 mililitry czteroglikanoluczegoklwiek", ale jak mam zagrać różnicę pomiędzy medycyną na 2 a medycyną na 10???

Są w końcu cechy, których nie da się zagrać - no jak przy swoim 130 kg żywej wagi mam zagrać zwinnego elfa?!?

Jak wiec tutaj wygląda to odgrywanie postaci? Czy sprowadzasz grę tylko do: Strawestowałbym to zamieniając słowo "mechanika" na "RPG". RPG daje nam (czy mam dać nam) możliwość zagrania każdą postacią w każdym świecie. Nie chcę się ograniczać, czy być ograniczanym przez własne możliwości aktorskie.

Z jednej strony masz rację mówiąc o smaczku w rozgrywce. Z drugiej jednak - jak wspominałem wcześniej - jak (na podstawie czego?) ocenimy czy było to dobrze zagrane? Czy akcja się udała i jak dobrze się udała?

Zupełnie inną kwestią jest tutaj strona psychologiczna, której też nie wolno pomijać czy o niej zapominać. Przy odgrywaniu zastraszenia to nie postać zastrasza postać tylko gracz zastrasza gracza. A to jest już śliski temat...

 

Mira

Ja bym spojrzała na zagadnienie od drugiej strony. Czy każdy gracz RPG nie jest trochu aktorem życia? Wystarczy sobie przypomnieć większe zloty - każdy miał swoją rolę. Były postacie pierwszoplanowe i drugoplanowe, były romanse, zdrady, wielkie miłości, byli śmiertelni wrogowie i najlepsze psiapsiółki, zdarzyło się nawet (nie na LI) że jeden drugiemu dał po pysku za to tylko, że był z innej gildii. Jak dla mnie nie ma RPG bez aktorstwa, tylko wiadomo jak to jest z ludźmi: jedni grają intuicyjnie, inni technicznie, a jeszcze inni emocjonalnie, niemniej - cytując Gombrowicza - nie ma ucieczki przed gębą, jak tylko w inną gębę.

 

__________________
Konto zawieszone.

Pafnucy

U mnie od dłuższego czasu w trakcie grania coraz częściej jakoś tak samo z siebie pojawia się takie prawie "całościowe" odgrywanie. Mam na myśli to, że poza mową, Gracze odgrywają również swoje postacie ruchami ciała. Po prostu Gracze nie siedzą sobie wygodnie.

Fragment pokoju, w którym gramy, zmienia się nagle w pokój noclegowy w karczmie. Gracze chodzą, siadają, można powiedzieć, że grają swoje postacie. Nawet miny, spojrzenia, no można powiedzieć, że praktycznie wszystko. Nawet w trakcie "siedzenia" mimika i gestykulacja odgrywa dużą rolę w odgrywaniu.

Muszę przyznać, że dzięki temu frajda z grania jest o wiele większa a i jakoś postacie tak stają się bardziej wyraziste.

 

__________________
Podpis usunięty z uwagi na regulamin forum