inwyt

..

 

Flamir

Buehehe takie zachowanie może nieźle Mistrzowi Gry namieszać w planach Lecz trudno jest namieszać "bogowi" w jego planach, MG może kierować graczami jak chce.Ciekawe jaka to sesja Ciekawy post

ufff...

 

Pseudo

A, wyszedł problem GNSu.
Jak gracze są gamistami to będą chcieli wykonać questa niezależnie od tego jak głupi czy "niewygodny" by on nie był.
Dlatego gamistów powinno się palić na stosach.

Narratywizm - tak trzymać!

Jeżeli moi gracze darują sobie wykonywanie zadania to nie ma sprawy - ja płakał nie będę. Tylko że, muszą się liczyć z konsekwencjami (gniew byłego pracodawcy, żeby daleko nie szukać).

Gdybym odkrył, że jakiś gracz na mojej sesji myśli w ten sposób to bym dał mu po sesji zdecydowanie mniej XPeków niż powinien dostać za sesję.

To jest taki zwyczaj?

Pozdrawiam,
Pseudo.

 

rob'n'hut

Myślę, że to w dużej mierze zależy od doświadczenia i umiejętności graczy i MG, a nawet głównie MG. Ja jestem bardzo początkującym misiem, sesje nieraz są kulawe, więc gracze zapewne starają się ich nie rozpieprzać (w ich mniemaniu) jeszcze bardziej. A ja, chociaż chcę, żeby grali lepiej, odgrywali, to jednak nie podsuwam im pomysłów na odrzucanie scenariusza wedle ich widzimisie, bo na razie niestety nie jestem na to przygotowany... ;|

 

toman5on

Dokładnie tak. Znam z autopsji przykłady takich graczy. Typowych "napaleńców", którzy prą naprzód tylko dlatego, żeby natknąć się wreszcie na coś strasznego (sytuacja z Zewu ) Żadnego realizmu postaci, wysiłku by stworzyć nietuzinkowego bohatera, który będzie "żyć" wręcz. W zamian za to papierowy szablon, szary kawałek kartki ze statsami. Bo niby jak inaczej, gdy ważne jest ślepe pchanie akcji naprzód, gdy dłuższe rozmowy innych, starających się graczy, budzą tylko znudzenie? A potem "rodzą się" dziwne twory w postaci antykwariusza biegającego po ciemnych załukach miasta w środku nocy albo pani profesor, która myśli i działa jak Indy Jones... (to tylko przykłady dające pojęcie o czym mówię, choć jeden z nich prawdziwy)
Jak dla mnie - stos i tyle. Pseudo i inwyt trzymam z wami

Co do "naginania" postaci dla dobra przygody - przyznaję, zdarza mi się to. Oczywiście wszystko zależy od sytuacji i tego czy warto. Czasem po prostu szkoda misternie tworzonej przygody, czasem gracza, który daje w niej z siebie wszystko i przykro byłoby to przekreślić. To wyjątkowe przypadki, ale przyznaję mające miejsce. Wtedy, właśnie w granicach rozsądku oczywiście, trochę odpuszczam i "naginam", ale nigdy aż tak by zburzyć koncept postaci. Wiem, ze dla ortodoksów nie ma stopniowania jak bardzo się naciąga, znaczenie ma tylko fakt, że sie to jednak zrobiło. Ja ortodoksem jednak nie jestem i czasem stawiam dobro przygody nad realizm postaci.

A co do mieszania prowadzącemu w planach - bardzo pociągający pomysł, wiadomo. Wszystko zależy jednak od jego możliwości i umiejętności. Jeśli gra się z nim juz trochę to nietrudno zorientować się, co bez problemu "przejdzie" w przygodzie, a co raczej ją kompletnie zrujnuje. Nie ma sensu dobijać początkującego MG setkami pobocznych wątków, gdyż oczywistym jest, że sobie nie poradzi. A straci na tym tylko dobra zabawa. Poza tym każdy początkujący staje się kiedyś doświadczonym i wtedy można dać mu popalić!

 

__________________
You're another sh... talking punk to me
You're living inspiration for what I never wanna be
And I see, you've been blinded by what you believe
And now back up and sit down, shut up and act like you need to be

bragni

A co to znaczy "żadnego realizmu postaci" ? zyjemy w czasach GNS i dobrze.
Dlaczego ktokolwiek ma narzucać komukolwiek jak ma grać ?
A dlaczego pani profesor działająca jak indiana jones to coś dziwnego ? Przecież indy był wykładowcą uniwerysteckim.
Na stos to tych wszystkich, którzy chcą innych uczyć, jak maja grac. a oni maja grac tak, żeby granie im sprawiało przyjemność, a nie w imię wyższych celów.
Całe szczęscie zacząłem grać w rpg w czasach, gdy celem grania była dobra zabawa, a nie bycie dobrym graczem (cokolwiek by to miało znaczyć).

 

toman5on

Niech każdy gra jak chce byleby pasował do stylu drużyny. Bo czemu mamy tolerować kogoś, kto gra jakby klikał mychą w jakimś crpg? Psuje tylko zabawę innym, którzy stawiają na realizm postaci. Nikt nikomu nie narzuca stylu grania - nie o to tu chodzi. Kwestia tego jak ktoś z danym stylem prowadzenia pasuje do reszty. Mam nadzieję, że to zrozumiałeś. Jeśli nie - trudno.

Całe szczęście, że nie spotykam takich "graczy" na swej drodze. Bo wg mnie każdemu chodzi o dobrą zabawę - to fundamentalne założenie rpg przecież. Ale tłumaczenie swego nieudolnego prowadzenia postaci stawianiem na miłą zabawę jest zwykłym lenistwem. I tyle.
[user=1708, 1063]Proszę o poprawę posta - ogonki, wielkie litery, polskie znaki. Z góry dziękuję.[/user]

 

__________________
You're another sh... talking punk to me
You're living inspiration for what I never wanna be
And I see, you've been blinded by what you believe
And now back up and sit down, shut up and act like you need to be

Pseudo

Niekoniecznie. Jeżeli gracze zrobią postaci o odmiennych charakterach i priorytetach to prędzej czy później powinno dojść do rozłamu w drużynie. I doświadczenie MG nie ma tu nic do rzeczy.

O co chodzi? Kompletnie nie kapuję. Że niby GNS kłóci się z realnością postaci? Czy co?

A wiesz o ile lepiej bawią się współgracze i MG gdy jest się dobrym graczem?

 

bragni

O to,że GNS jest pierwszą szeroko rozpowszechnoną dobrą i spójną teorią rpg, która z założenia nie uznaje dzielenia graczy na lepszych i gorszych, a jedynie na takich, którzy w graniu czerpią zadowolenie z różnych źródeł oraz takich, z którymi będzie nam się grało lepiej lub gorzej.
A konkretnie znaczyło to to, że realizm postaci nie jest obiektywnym wyznacznikiem "dobroci" gracza. i tyle. My narratywistyczne lenie i gamistyczne munchliny mówimy symulacjonistom zdecydowane: nie! nie! nie!
Ja się zgadzam, tylko odwrócę kota ogonem: jedynym obiektywnym wyznacznikiem "dobroci" gracza jest to, że on sam się dobrze bawi, a jego obecność na sesji pomaga się dobrze bawić innym.

Jak rozumiem nieudolne = nierealistyczne ? Całe szczęscie ja nie spotykam na swojej drodze "graczy", którzy radość z grania czerpią z jedynie słusznego realistycznego odgrywania postaci, i jeszcze z tego powodu uważają się za lepszych od innych.
To ja powiem tak (jest to pogląd tak samo bzdurny jak twój): tłumaczenie swego braku fantazji, polotu i poczucia humoru stawianiem na realizm postaci jest zwykłym lenistwem. I co ? Też bzdura

Oczywiście rozwijanie tematu nie ma sensu, bo i tak każdy powinien grać tak jak mu się podoba

 

Pseudo

My narratywiści z tendecjami symulacjonistycznymi.

Skrajny hedonizm z odrzuceniem norm etycznych.

Nie. Nieudolne = nieciekawe, płytkie.

Rozwijanie tematu ma sens. Rozwijanie tego naszego offtopicu nie ma sesnsu .