Oczywiste, że nie opisuje graczom NPCów jako numerki od 1 do 4. Niemniej te numerki ułatwiają mi myślenie na temat owych NPCów. Dlatego je stosuję. Rzecz jasna, podział ma w sobie coś ze sztuczności, ale wszyscy korzystamy z takich podziałów, jeżeli ułatwiają nam opis sytuacji. Chociażby podział na średniowiecz, oświecenie, barok etc. Kto i kiedy powyznaczał bowiem granice pomiędzy owymi okresami? Natomiast jest rzeczą jasną, że RPG wtedy jest udane, kiedy bawią się wszyscy. Przedstawioną wstępnie myśl opisałem, jako gdzieś przeczytana, którą niecałkowicie podzielam. Nie stawiam tutaj jakichkolwiek tez, które chciałbym bronić jako swoje, a już na pewno niczego nie udowadniam. Jednak owo podejście zwraca według mnie uwagę na szalenie istotną rolę NPCów dla stworzenia dobrej gry oraz przedstawia pewna koncepcję użycia NPCów. Zauważmy bowiem, ze istnieją dwie odległe drogi użycia NPCów biorąc pod uwagę ich usytuowanie w grze:
- po pierwsze, można założyć, że NPCi są dla graczy, co oznacza taki mniej więcej komputerowy sposób ich użycia, czyli, że NPC zawsze jest odpowiednio ulokowany czekając na gracza, który spotka go, kiedy dojdzie do pewnego momentu,
- można także założyć, że NPCi mają swoje sprawy, swoją rolę w świecie i po prostu przemieszczają się po danym uniwersum tak, jak to wynika z logiki danej postaci. Przy takim podejściu nie ma założeń, że np. gracz kiedy dojdzie do 4 poziomu spotka mędrca, który da mu zadanie, albo np. gracz wchodzący do wioski spostrzeże bawiące się przy chałupie dziecko mające płowe włosy, które zaatakuje go scyzorykiem.
Wydaje mi się, że wszyscy prowadzący, łącznie ze mną, stosują obydwa podejścia, przy czym większość NPCów zdecydowanie jest stawiana według pierwszej metody. Nie mniej, wydaje mi się, ze niekiedy zapominamy, przynajmniej piszący niniejsze słowa zapomina, że czasem warto by było wprowadzić większą nutę realizmu stosując drugi sposób. Przynajmniej zaś warto zastanowić się nad wprowadzaniem go nieco częściej. Gwarantuje on bowiem nadanie grze większej nuty realizmu, co często uatrakcyjnia grę sprawiając, że gracze zaczynają bardziej czuć przedstawiane uniwersum.

Pamietam jak kiedys, gdy zaczynalem prowadzic w realu mialem taki powazny minus iz czesto gesto mialem takiego NPC 1szego stopnia.
Problem polegal na tym ze zabardzo sie z nim utozsamialem i zaczynal on byc jak kolejny gracz. A ze mlody bylem to i czesto mial rozne specjalne "bonusy"
Pozniej z tego wyroslem ale nauczony tym mam pewna uraze do NPC zbyt "BGowych".
DObrze jest gdy NPC ma dusze ale byle nie byl bardziej graczowy niz gracze.