Kelly

Miłe spotkanie znajomej osoby ucieszyło wojownika. Właściwie myślał niekiedy, co się z nią stało, co porabia, czy ma kogoś ... Porozdzielani mnogimi okolicznościami ponownie spotkali się w mieście Sigil. Dziwne mocno, ale jakże pozytywne wydarzenie. Ciepło wspominał ich znajomość oraz pamiętał, jak bardzo zachwycał się jej nieskazitelną urodą, sympatycznym charakterem oraz jakąś niezwykle kobiecą delikatnością, bardzo podkreślającą naturalny urok. Jednocześnie ciamajdą nie była, potrafiąc sobie radzić podczas rozmaitych okoliczności.

Ruszył więc ku mentalnemu burdelowi, ponownie porozmawiać z siostrą oraz prosić, by pomogła, zaś później skierował się do Niższej Dzielnicy.

Sztylet i Firkin mógł przytłoczyć przy pierwszym wrażeniu. Tawerna bardziej przypominała oranżerię ze zbyt dużą ilością zwiedzających niż karczmę. Powietrze również było typowe dla szklarni, ale większości gości zdawało się to nie przeszkadzać. Co ciekawe, gdy Dotian wszedł do środka nie uderzył go hałas rozmów, goście rozmawiali przyciszonymi głosami, ale ponad ich szeptem wybijał się znajomy, melodyjny głos.

WRZUTA - Barbara Karlik - Piękna i Młoda

Przerywanie śpiewu jest nieładne, nawet brzydkiego, zaś co dopiero takiego, jak ten. Estel pięknie wykonywała wesołą pieśń do wtóru harfy, zaś słuchacze rozmaitych ras wsłuchiwali się. Śpiew elfki działał hipnotycznie wpływając także pewnie na podświadomość, gdyż ani chybi niektórzy spośród gości nie mieli uszu. Może jednak jakoś odczuwali delikatny śpiew oraz słodką melodię harfy. Wchodzący spokojnym krokiem Dotian stanął sobie wśród nich oraz przysłuchiwał się. Ustawił jakoś się tak, iż mogła go zauważyć. Posłał pięknej pannie cichutki uśmiech oraz czekał, kiedy przerwie występ.

Eladrinka siedziała na niewielkim stołeczku pod rozłorzystym drzewem będącym centrum tawerny. Musiała się przebrać od kiedy ostatnio ją widział, gdyż tym razem ubrana była w błękitną suknię, równie prostą i skromną, co poprzednia. Jednakże głębia barwy pasująca do oczu harfiarki, a także rozpuszczone, srebrne włosy stanowiły wystarczającą ozdobę. Dostrzegła wojownika i posłała mu radosny uśmiech nie przerywając śpiewu. Pieśń dotarła łagodnie do końca i wybrzmiały ostatnie takty muzyki.

Większość biła brawo, zaś inni mruczeli pozytywnie lub wydawali jakieś dźwięki pasujące do ich własnej rasy. Wśród oklasków dawały się słyszeć także mocne uderzenia dłoni Dotiana, który lubił słuchać pięknego głosu elfki. Chwila melodyjnego śpiewu przypomniała mu dawne czasy, keidy spotkali się na polu krwawej walki.
- Pięknie moja droga – podszedł do dziewczyny kłaniając się tak jakoś sympatycznie.

Uśmiechnęła się ciepło kłaniając z gracją.
- Dziękuję. Sądzę, że mogę teraz spokojnie porozmawiać.
- Owszem, chyba tak - przyznał - hałas bowiem taki, że nawet gdyby chciał nam ktoś poprzeszkadzać oraz podsłuchać nie dałby rady. Pamiętaj moja droga, że kiedy twój występ przebrzmiał, nie ma już nic pieknego, co wstrzymywałoby tłum od głośnych dyskusji, okrzyków, prośby o dubeltowe piwo oraz inne. Może chodźmy gdzieś po prostu przy kącie, albo może jest tu jakaś jeszcze inna sala? - spytał elfkę, która pewnie lepiej się od niego orientowała.

Zaśmiała się melodyjnie.
- To tutaj normalne, ale sądzę, że uda się znaleźć jakiś spokojniejszy kąt - wzięła harfę ze stołka do jednej ręki i kielich, który stał obok, do drugiej. - Chodźmy - zaproponowała i ruszyła przeciskając się zwinnie przez tłum do kontuaru, za którym stał właściciel.
- Brawo, Estel - usłyszeli tubalny głos, gdy udało im się w końcu dotrzeć do lady. Bariaur uśmiechał się zadowolony. - Cieszę się, że zdołałem Cię nakłonić do występu dzisiaj.
- To teraz zadbaj proszę, o jakiś spokojniejszy kąt dla mnie i mojego przyjaciela - wskazała Dotiana.
- Jeśli jeszcze dziś zagrasz, to macie dostęp do alkierza - karczmarz uśmiechnął się chytrze.
- Dobrze, dobrze… - westchnęła cicho i skierowała się do przejścia przysłoniętego długimi, kolorowymi paskami materiału. Drugie pomieszczenie stanowiło jedną trzecią głównej sali, ale i znacznie mniej gości tu było. Kilka stolików stało w sporym oddaleniu od siebie zapewniając prywatność. Eladrinka skierowała się do jednego ze stojących przy jakiejś wielkiej roślinie.
- Chyba tutaj będzie dobrze - usiadła płynnie stawiając kielich na stole i posyłając mężczyźnie delikatny uśmiech. - Miło, że będzimy mogli razem pracować - stwierdziła spokojnie.

Powściągliwa jak zawsze oraz równie stonowana. Dlatego niekiedy trudno było mu zrozumieć jej elfią psychikę. Jej postawa wynikała z obojetności, sympatii, grzeczności, czy czegoś jeszcze innego. Nie umiał pojąć jej myśli, przynajmniej niekiedy. Obecnie wydawała się bardziej kulturalnie grzeczna, niżeli ucieszona.
- Tak, miło - odparł przyjmując zdawkowy ton dziewczyny. - Co porabiałaś? - spytał neutralnie, ale miło.

To jedno słowo “miło” wybrzmiałe w ustach mężczyzny pozwoliło jej zrozumieć, że popełniła gafę. Tak bardzo obawiała się, by nie uznał, że mu się narzuca, że przesadziła.
- Wybacz Dotianie - westchnęła cicho. - Zbyt długo już chyba przebywam w Sigil i ciągłe pilnowanie języka weszło mi w nawyk - uśmiechnęła się przepraszająco. - Naprawdę się cieszę, że Cię widzę.

Kulturalnie go przeprosiła, ech owa legendarna wręcz elfia układność, którą prezentowała od początku. Arcygrzeczna doskonale oraz miła, potrafiąca sie uśmiechnąć, przeprosić, znaleźć na bieżąco jakieś grzeczne słowa wyjaśniające wszelkie okoliczności oraz cokolwiek tylko mozna zechcieć. Wszystko delikatnie, kulturalnie oraz bardzo niewątpliwie elfio, co sprawiało, że po prostu odruchowo pełen wigoru wojownik przybierał identyczną pozę. Kompletna blokada oraz absolutna grzeczność wedle maski numer piętnaście, która pokazywała wiele stonowanego miłego banału. Kłuła właściwie go trochę ta sytuacja, ale udusił ową krótką myśl tłumiąc jej zarodek kiedy się tylko pojawił wewnątrz umysłu.
- Wzajemnie się cieszę, natomiast do wybaczania nie mam niczego wcale - jakby nie było, mógł trafić na jakiegoś zdeprawowanego bariaura, albo ogólnie dziwaka, tymczasem trafił na znajomą sobie elfkę. Wprawdzie był jeszcze ów kamienisty magik, ale wydawał się kompetentny. Jakoś się nie kleiło im od początku, dlatego po prostu przeszedł do rzeczowej rozmowy. - Rozpuściłem wici za naszą sprawą, prawdopodobnie otrzymam jakies informacje, ale nie wiem, jak dokładne. Jakby nie było, takie rzeczy jak bramy oraz klucze oznaczają władzę, wpływy oraz potęgę. Trudno jest odnaleźć takich, którzy darmo chcą się z nią podzielić, lub oczekują rozsądnie dobranej przysługi. Jednak miejmy nadzieję, ze uda się podłapać do jakiejś wyprawy, czy misji, czy czegokolwiek takiego.

Przyjrzała mu się uważnie wyraźnie wyczuwając, że coś jest nie tak. Po elfiej twarzy przemknął smutek pokiwała jednak głową, gdy wspomniał o swoich poszukiwaniach,
- Ja tym razem miałam szczęście. Dowiedziałam się, że skrzyżowanie Fey, które mogłoby nas doprowadzić do Arvandoru znajduje się tutaj. Tylko pojawia się dość nieregularnie i trzeba znać rytuał, żeby móc z niego skorzystać, bo jest uśpione. Niestety rytuał trochę kosztuje - westchnęła cicho i machnęła ręką. - Ale nie spotkaliśmy się chyba po to, by dyskutować o naszym zadaniu - uśmiechnęła się do Dotiana. - Pytałeś co porabiałam… Od naszego ostatniego spotkania jeszcze trochę przebywałam na Szarych Pustkowiach. W zasadzie mogłabym tam zostać… Tam ciągle potrzebują pomocy i mogłabym pełnić pełną posługę, nie tylko leczyć… - westchnęła cicho. - Właśnie jak Twoja siostra? Wszystko u niej w porządku? - ożywiła się i spojrzała pytająco na mężczyznę.
- Siostra jest niewątpliwie w lepszym położeniu, niżeli ja - przyznał półgębkiem. - Znalazła miła pracę, która ją satysfakcjonuje. Własnie ona ma znajomych, którzy mają znajomych, mniej więcej, którzy mogą cos wiedzieć. Wspomnę jej, kiedy będziemy się widzieć, że cię spotkałem, ucieszy się. Bowiem keidy poszedłem dzisiaj była straszliwe zapracowana, mogłem chwycić ją jedynie na momencik. Dlatego własnie przekazałem tylko prośbę dotyczącą naszej wyprawy. Na jakichś rytuałach się nie znam, pieniędzy nie mam, więc chyba odpada. Właściwie planowalem zarobic coś podczas tej wyprawy, nie dokładać. Tutaj bowiem łapię jakieś drobne ochrony oraz podobne sprawy, byle przetrwać. Estel, a ty gdzie mieszkasz oraz co tutaj robisz?

Przysłuchiwała się z wyraźnym zmartwieniem o jego sytuacji.
- To, to zlecenie może Ci bardzo pomóc… - pokiwałą głową. - A ja… cóż… Chciałam odpocząć od ciągłych wojen. Wiele słyszałam o Sigil i postanowiłam je odwiedzić.. A potem zobaczyłam Ul… - westchnęła cicho. - I tak tu zostałam… Nie wiem ile już tu jestem… Dzień mija mi na pomaganiu w Ulu czy to w Lecznicy, czy na ulicach. Od czasu do czasu grywam tutaj i leczę tych, których stać na zapłatę - uśmiechnęła się ze smutkiem jakby fakt, że musi pobierać opłaty jej doskwierał. - Starcza na to by przeżyć, ale teraz w Ulu wybuchła zaraza… Jeżeli nie znajdę pieniędzy na medyków i lekarstwa, to niedługo cała dzielnica zostanie pozbawiona większej ilości mieszkańców, a kto wie czy choroba nie przejdzie dalej.
- Dobra jak zwykle - przyznał. - Wobec tego za powodzenie twojej misji. Cóż, jak będziesz potrzebować więcej po wyprawie na owo leczenie, mogę ci dać swoja działkę, przynajmniej dołożyć. Wiedz doskonale, ze potrzebuję własciwie tyle, żeby wiązać koniec z końcem jakoś. Obecnie fakt, kicha, ale jesli się uda nawet kawałek diamentu mi wystarczy. Oraz pewnie ucieknę stąd, jednak miasto takie jak to, nie jest dla mnie.

 

Blaithinn

Praca wspólna

Kapłanka pokręciła delikatnie głową.
- Dziękuje ale Tobie się te pieniądze również przydadzą, szczególnie jeśli planujesz się gdzieś przenieść. - posmutniała jakby lekko. Znów gdzieś oboje powedrują... - Ja również mam dość tego miasta. - westchnęła cicho. - Gdyby nie ta zaraza pewnie by mnie tu nie było. Na pustkowiach przynajmniej wiedziałam, że moja pomoc jest pożądana. W Ulu miewam wrażenie, że wolą umrzeć niż zdać sie na kogoś... Tak więc pewnie również niedługo rusze w drogę. - chciałaby móc zapytać Dotiana czy mogłaby mu potowarzyszyć. Miała dość samotnej tułaczki, a wojownika bardzo ceniła i lubiła. Nie miała jednak prawa...

W momencie gdy wydawało się ze Estel chce coś jeszcze dodać pojawiła się kelnerka. Młoda połelfka o włosach czarnych niczym noc i przyjemnym uśmiechu zapytała mężczyznę czy cos nie podać. Kapłanka jakby zawstydzona upiła łyk wina.
- Dziękuję, może potem. - pozwolił sobie zadecydować Dotian za obydwoje. - Racja pewnie, ze się przydadzą - podjął ich temat - ale takie coś, nigdy nie miałem tyle oraz przyznaję, że brak mi wyobraźni, co miałbym począć przy takiej fortunie. Ech jakby powiedzieć. - parsknął śmiechem - Jak widać jestem dobry podczas kupowania kota wsadzonego do worka. Jak cudownie dzielę wspomniane teoretyczne wpływy. Natomiast miasto Sigil, nie rozumiem go. - przyznał elfiej dziewczynie. - Oraz jakoś nie czuję. Nie bywam w Ulu, ale wiele słyszałem, chyba każdy słyszał … - westchnął. - Przekichana kwestia, ach, wyjechać gdzieś do czegoś normalnego … wcale się nie dziwię, ze też to czujesz. Możemy potem ruszyć się razem, jeśli będziesz chciała. Tylko głupi odmówiłby towarzystwa wysokiej kapłanki. - nie dodał sprawy oczywistej, że ładnej dziewczyny, która bez problemu wywoływał niekoniecznie jedynie przyjacielskie uczucia. Nawet właściwie raźniej mu się jakoś zrobiło, kiedy odważył się jej to zaproponować, chociaż nie przypuszczał, że dziewczyna przyjmie.

Wyraźnie ucieszyła ją propozycja wspólnej podróży. Rozpromieniła się na chwilę by zaraz wrócić do normalnego uśmiechu.
- Bardzo chętnie. - powiedziała szczerze. - Samotne wędrówki zaczęły mnie przytłaczać. - w ton wkradł sie smutek. Czy naprawdę mogła mu towarzyszyć? Czy go nie narazi? Tyle czasu minęło... Może w końcu... - Myślałeś już nad jakimś miejscem? - zapytała by odegnać niechciane myśli.
- Chyba jakieś takie, gdzie lasy są piękne, zaś morza szumią, grając swoimi falami pieśni. Tam, gdzie nie jest ani gorąco, ani zimno, ani wojna dookoła. Gdybym miał swoje strony przedstawić, królestwa dalekiego Faerunu, najmilsze chyba byłyby krainy okalające Morze Spadających Gwiazd, lub Doliny. Nie wiem, czy znasz je, czy kiedyś odwiedziłaś wśród swoich wędrówek, ale one właśnie są takie, jak opisałem. Ludzie tam, elfy oraz półelfy mieszkają, wiele jest także niziołków oraz krasnoludów. Bywają wojny, lecz porównujac do innych terenów spokojnie jest oraz pięknie. Pasowałabyś tam, Estel.- ujął jej dłoń, uśmiechając się ucieszony. Puścił po chwilce pytając elfinę. - Ty miałas już jakiś pomysł, gdzie chciałabyś wyjechać? - przypuszczał bowiem, iż dziewczyna miała na myśli elfie królestwa, choć jasne, bardzo się cieszył, że chciała mu towarzyszyc podczas wspólnej wędrówki.

Jego dotyk nie był jej niemiły, nie odsunęła więc ręki, gdy ujął jej dłoń.
- Myślałam nad powrotem do Arvandoru właśnie, ale tak pięknie opisujesz swoje rodzinne strony, że chętnie się tam udam. - uśmiechnęła się rozmarzona. - Morze Spadających Gwiazd brzmi pięknie.
- Jest pięknie. - przyznał. - Niekiedy burzliwe fale uderzają skaliste brzegi, albo leciutka bryza sprawia, że jedynie niewielkie zmarszczki dotykają jego powierzchnie. Opodal są wysokie szczyty gór oraz piękne lasy, gdzie zamieszkują plemiona elfie. Trafiają się wielkie miasta, sielskie sioła oraz porośnięte wysoką trawą doliny. Przynajmniej po północnej stronie Morza. Natomiast mówiłaś na temat Arvandoru, jaki jest twój kraj? Opowiedz Estel.

- Arvandor... - w głosie eladrinki zabrzmiała tęsknota. - Wyobraź sobie najstarszą puszczę jaką znasz z najwyższymi drzewami jakie widziałeś. Na Arvandorze drzewa są o wiele potężniejsze, starsze i wyższe. Pokrywają większość kontynentu. Ich korzenie i wiele mniejszych roślin rośnie tak gęsto, że łatwiej poruszać się wśród koron drzew. Drzewa są tak wielkie że potrafią pomieścić kilka elfich wiosek.
- Takich wielkich drzew nie widziałem, jednak skoro mamy się tam udać, pewnikiem serce drży ci śpiewną radością. - rzekł uśmiechając się do niej - Choć skoro mamy dotrzeć na wyspę, tam roślinność chyba będzie trochę inna.
- Tam akurat nie byłam... Ale przyroda moze być mniej przyjazna niż ta którą ja znam. Wieczne ciemności na wyspach są pozostałością po wojnie z Fomorianami. To były straszne czasy... Kto wie co się tam kryje w mroku. Ale jestem pewna, że damy radę. - uśmiechnęła się szczerze. Chyba propozycja wspólnej podróży sprawiła że bariera poprawności zniknęła. - Ale i tak cieszę się na myśl, że właśnie tam się udajemy. Potem spokojnie będę mogła Ci potowarzyszyć w Twoje rodzinne strony. A co Ty i Melody robicie w Sigil?
- Cieszyłbym się, gdyby się udało. - przyznał mając na myśli wspólną wyprawę oraz późniejsze plany. Jakoś same usta mu się uśmiechały na jej widok. Jakże inaczej, niżeli przedtem. - Natomiast właściwie co my robimy, hm, jakby powiedzieć. Nasz oddział rozpadł się, kiedy kapitan wziął ślub. Jego miła centaurza żona wymogła na nim odejście z kompanii oraz osiedlenie się. Sigil właściwie było kaprysem, próbą jakiegoś odszukania kompletnie innego miejsca. Udało się połowicznie. Melody chyba znalazła pracę, która jej pasuje. Przybytek intelektualnej rozkoszy, jeśli nie wiesz co to, nie pytaj proszę. - machnął dłonią - Jeśli wiesz, to ten tego, uff. Natomiast jednak jakoś ja nie podziliłem jej entuzjazmu. Dlatego własnie poszukuję swojej drogi. Kocham swoją siostrę, ale nie jesteśmy już małymi dziećmi, szukamy własnych dróg, czy lepiej powiedzieć, po prostu próbujemy odkryć swoje miejsce. Melody chyba właśnie odszukała takie.

- Dobrze, że jej się udało, choć ciężko uwierzyć, że właśnie tutaj. - uśmiechnęła się lekko. - Ja chyba jednak wolałabym bardziej zielone tereny.

Obydwoje właśnie rozmawiali w najlepsze, kiedy do stolika podeszła półelfia pracownica karczmy.
- Panno Estel, jest pani proszona o obiecany występ. Kilku klientów wspomniało karczmarzowi, iż chciałoby przed wyjściem posłuchać ponownie pani pieśni. Wiecie państwo, przeraszam, że przerywam, ale musimy spełniać takie oczekiwania, gdyż renoma jest dla karczmy tym, czym dla kobiety uroda.

- Przepraszam Dotianie... - posłała mu łagodny uśmiech. - Zostaniesz jeszcze, byśmy po moim występie mogli kontynuować?
- Chętnie posłucham oraz zostanę. Wiesz, póki co nie mam obowiązków, więc chętnie. Natomiast od siostry informację dostanę dopiero jutro.

Wróciła spokojnie na swoje miejsce pod wielkim drzewem i zasiadła na stołku. Smukłe palce dotknęły strun i popłynęła melancholijna, łagodna melodia, po chwili do muzyki dołączył czysty śpiew eladrinki.

“Lady Moraine, Sylvia Moraine
Rudowłosa czarodziejka
Wierzba płacząca, tam, gdzie brzeg
zielonym okiem zerka.
Wśród wzgórz zielonych, gdzie czarny las
żyła ta czarownica
W świetle księżyca i blasku gwiazd
zioła zbiera i znika
Dawno nie widział już czarny las
jak śpiewa o słońca wschodzie
Bo ona kiedy dnieje blask
w źródlanej przegląda się wodzie(...)”

WRZUTA - 04 Barbara Karlik - Sylvia Moraine

Wszystkie utwory użyte w tekście są autorstwa Barbary Karilik, strona: Harfiarka Barbara Karlik - Muzyka na wczesnej harfie celtyckiej

 

Plomiennoluski

Odłamek faktycznie zastał swoich przyszłych współpracowników w gospodzie. Od wejścia jego kryształy przebiegło dziwne drżenie, z początku nie do końca był pewien czym wywołane, ale wkrótce okazało się że to Estel dawała występ dla zgromadzonych w środku. Ewidentnie była to kobieta wielu talentów. Przecisnął się między klientami lokalu i podszedł do Dotiana.

- Wiem gdzie jest portal, wiem gdzie zdobyć klucz, ale będzie kosztował pięć sztuk platyny. - Przekazał wojownikowi bez otwierania ust. Ten sposób konwersacji był doskonały do przekazywania poufnych informacji.
- Nie mam - odszepnął mu Dotian cicho, nie mogąc się przyzwyczaić do myślowej dyskusji, którą preferował magus. - Jak Estel skończy, porozmawiamy - mówił absolutnie cichutko, gdyż nie chciał przerywać występu dziewczyny.

Eladrinka w tym czasie skończyła jedną pieśń i rozpoczęła kolejną. Tym razem dźwięki były zdecydowanie weselsze i bardziej żwawe. Goście zdawali się otrząsać z melancholii i prosili o kolejne kufle piwa czy kielichy ale, a dziewczyna śpiewała radośnie:

WRZUTA - Barbara Karlik - Tak dobrze być hobbitem

Ostatnie słowa zaakcentowała mocnym akordem i tupnięciem, po czym wstała i ukłoniła się z gracją. Bywalcy zaklaskali zadowoleni takim zakończeniem występu, ktoś zagwizdał, ktoś inny rzucił komentarzem, że dobrze, że nie jest hobbitką, ogólnie zapanował zwyczajny rozgardiasz typowy dla tawerny.


Estel podeszła do dwójki znajomych z kielichem w dłoni.
- O. Witam pana ponownie. - skinęła głową Garionowi, po czym zwróciła się do Dotiana. - Dziękuję, że poczekałeś. Jakieś nowe wieści? - spojrzała z zainteresowaniem na obydwóch panów.
-Pewnie, ze poczekałem, jak mógłbym … - przerwał na moment. - Nasz czarodziej ma pewną propozycję. Trochę jednak drogą, nie mam tyle pieniędzy, baa, nie mam nawet trzeciej części tej sumy. Pięknie śpiewałaś - dodał uśmiechnięty.
- Dziękuję. - skinęła skromnie głową. - To może wrócimy do alkierza? - zaproponowała wskazując kierunek Odłamkowi.
- Chodź waść - zaproponował magusowi Dotian słysząc dziewczynę - lepiej podyskutować nieco dalej od tłumu.Wszyscy bowiem nie posiadają pańskich umiejętności.
Odłamek skinął głową i podążył za dwójką. - Znalezienie portalu było dość łatwe, klucz w prywatnych rękach będzie jednak kosztować pięć sztuk platyny. To ta mniej oficjalna droga, oficjalnie można złożyć podanie w Hali Informacji, po wpłaceniu dwudziestu sztuk złota i wypełnienu podania. Którego kopię mam ze sobą, należy czekać na odpowiedź, zaledwie trzydzieści dni. - Wszystkie te informacje przekazał na spokojnie, idąc w kierunku alkierza i nie mówiąc ani słowa. Dłonie miał splecione w rękawach szaty przed sobą.
- Jest jakieś to wyjście, aczkolwiek powinienem mieć na nasze kolejne spotkanie jakieś informacje. Przynajmniej mam nadzieję, gdyż puściłem w obieg znajomych pytanie dotyczące owego klucza. Dlatego wydaje mi się: spokojnie, poczekajmy jeszcze moment, jeśli nie uda nam się nic więcej zdobyć - odpowiedział wojownik.

Odłamek wzruszył ramionami. Dzień lub dwa czekania raczej nie powinny im zaszkodzić, ważne było by po prostu dotrzeć do miejsca przeznaczenia i zdobyć mech… a potem wrócić. - Możemy poczekać. - Przekazał obojgu swoją opinię.

- Wobec tego powtórzmy to spotkanie tutaj o identycznej godzinie następnego dnia. Liczę na to, że uda mi się cokolwiek znaleźć, zresztą jeśli dowiecie się czegoś nowego, także mogłoby się jakoś udać inaczej.
- Też uważam, że możemy poczekać. Mi się udało dowiedzieć o skrzyżowaniu Fey, które zaprowadziłoby nas do Krainy Wróżek, a stamtąd moglibyśmy bez problemu trafić do Arvandoru. Niestety jest uśpione i będę potrzebowała rytuału, by je otworzyć, co też kosztuje. Co prawda mniej niż Pana opcja - skinęła Garionowi. - Ale niewiele mniej.
- Wobec tego jasna sprawa, skoro natomiast tak, to cóż, oby się udało - rzekł wojownik ciesząc się na kolejne spotkanie dziewczyny.


Następnie przeszła rozmowa na inne, błahsze tematy, aż wreszcie pożegnawszy się, wszyscy odeszli do swoich spraw, ustalając kolejne spotkanie na dokładnie południe. Tyle bowiem wystarczało Dotianowi, jak oceniał, żeby sprawdzić kontakty siostry. Niepewny nieco, czy uda jej się coś uzyskać przybył do Przybytku Rozkoszy Intelektualnych, tymczasem spotkała go miła niespodzianka. Dlatego dosyć zadowolony przyszedł w samo południe oraz przekazywał Estel oraz magikowi uzyskane informacje.


- Mam chyba dobrą, jak się wydaje, nowinę – rzekł po powitaniu pięknej elfki oraz kompana. - Otóż wiem, jak dostać się do Arvandoru, ale obawiam się, że właściwie nieco to okrężny sposób. Lecz po pierwsze bezpłatny, po drugie zarobkowy, po trzecie wygodny. Dostałem cynk, że pewien szczwany ifryt ze Wspaniałego Bazaru poszukuje ochroniarzy do ochrony astralnego żaglowca, który ma wkrótce wyruszyć w rejs handlowy z Księżycowej Bramy, planu będącego siedzibą między innymi Tymory, do samego Arvandoru. Ifryt oferuje osobom, które podpiszą z nim umowę, klucz do portalu prowadzącego do Księżycowej Bramy, tam zakwaterowanie na żaglowcu i uczciwą zapłatę za ochroniarską pracę. - Podzielił się nowinami wojownik.
- Jest tylko jeden problem. - wskazała na siebie. - Na ochroniarza to ja ani nie wyglądam, ani nim nie jestem.
- Wątpię jednak, żeby ktokolwiek zrezygnował z wysokiej kapłanki, lub czarodzieja, nawet, jeśli nie mają wojowniczych umiejętności - rozwiał obawy pięknej, smukłej dziewczyny Dotian, od bicia bowiem był on, od czarowania oni.
- Bardzo chętnie zgodziłabym się na tą opcję, ale ile czasu nam podróż zajmie?
- Pojęcia jakiegokolwiek nie mam, ale można się spytać ifryta. Wydaje jednak mi się, iż nie mamy powodu się bardzo śpieszyć, skoro będziemy mieli cały czas wikt oraz nocleg. - Dodał Dotian.
- Niestety mam tutaj pewne zobowiązania, z którymi może być problem jeśli zniknę na dłużej… - westchnęła cicho. - Musiałam się zgodzić na bezpłatne wystpęu tutaj przez cały miesiąc. - dodała wyjąśniająco.
- Wobec tego, należało od tego zacząć - skrzywił się nie mając pojęcia na temat sytuacji, która spowodowała, że robił z siebie pacana. - Wobec tego zdecydujcie we dwójkę, ile wam potrzeba i co wam potrzeba, jakie macie zobowiązania. Potem dajcie znać, ja zaś, skoro tak, muszę iść szukać sobie pracy, bowiem muszę za coś kupować jedzenie.

- Osobiście nie mam żadnych, mogę wyruszyć choćby teraz. Większość dobytku mam zresztą zawsze ze sobą. - Odparł czarodziej. - Prawdopodobnie będziesz w stanie przekonać ich do dokończenia miesiąca występów tutaj po powrocie, lub zamienić to na jakąś inną przysługę. Mimo że mało kto chętnie patrzy na zmienianie warunków umów. - Powiedział do samej kapłanki.
Parę głębokich razy odetchnął, co spowodowało nieco oklapnięcie nerwów. - Mamy ogólnie problem. Osobiście groszem nie śmierdzę, poza jakimiś drobiazgami na przetrwanie. Nie wygląda to dobrze. Dlatego jeśli nawet dołożyłbym się do opłaty i tak pewnie byłby kłopot, kwota zaś byłaby symboliczna. Czyli rodzi się pytanie: skąd wziąć pieniądze na realizację waszych propozycji, jeśli nie można realizować wyjazdu przy eskorcie ifryta. - Wyraził swoje wątpliwości wojownik
- Wybaczcie, wyraziłam się mało precyzyjnie. - eladrinka patrzyła zmartwiona na wojownika. - Już ustaliłam, że będę występować po powrocie, kwestia tego, jak długa podróż się szykuje, by właściciel nie pomyślał, że go oszukałam. Ale to mogę ustalić pytając ifryta.
- Pytanie, jak długo potrwa sprawa tam? Jeśli jakoś przedłuży się, to co wtedy. Właściwie chciałbym spytać, ile jeszcze ci pozostało? - Zapytał mężczyzna.
- Miesiąc występów, w najgorszym wypadku Aren mnie naciągnie na kolejny… - uśmiechnęła się lekko. - Ale powiem szczerze, że jestem gotowa ponieść takie koszty, byle wyrwać się z Sigil na dłużej.
- Może udałoby się zapłacić mu te parę groszy co mamy, żeby po prostu odczepił się. Wtedy nie bylibyśmy związani terminem oraz dysponowali bardziej swoim postępowaniem. Chyba bowiem nie wiemy, ile zabierze nam wyprawa, może krótko, ale może bardzo długo. - Zamyśliła się na moment.

- Załatwię tą sprawę. - uśmiechnęła się spokojnie. - I nie martw się, pieniądze w razie czego jeszcze mam.
- Estel pewnie masz trochę, ale pewnie także nie za wiele, jak my wszyscy. Faktycznie ustalmy to oraz ruszajmy - uśmiechnął się wreszcie wojownik, który przejmował się, że ona się przejmuje tym, czym się niewątpliwie solidnie przejmuje.
- Czyli wszyscy za tym, by ruszać jak najszybciej? - upewniła się.
- Chyba właśnie tak. - Dodał Dotian.
- Nie ma co zwlekać. - Dodał swoje odłamek, nie musieli wiedzieć że spał jedynie po to, by zregenerować nieco bardziej siły magiczne, a i tego nie można było całkowicie nazwać snem.
- Wobec tego umówmy się tutaj jutro. Jeśli Estel uda się przeprowadzić satysfakcjonujące negocjacje z karczmarzem, ruszamy na bazar, jeśli będzie inaczej, rozważymy inne opcje. - Rzucił wojownik.
- W takim razie do jutra. - Mag poczekał czy kapłanka ma coś do dodania nim ruszył do siebie. Wypadało nieco zabezpieczyć swoje mieszkanie, czy też może leże jak nazywaliby je mieszkańcy klatki. Na pewno musiał zabrać ze sobą cały swój dobytek, który nie był zresztą zbyt wielki.


utwory użyte w tekście są autorstwa Barbary Karilik Harfiarka Barbara Karlik - Muzyka na wczesnej harfie celtyckiej

 

__________________
Wzory światła i ciemności pośród pajęczyny z kości...

Blaithinn

Praca wspólna

- Do zobaczenia zatem. - Estel skinęła głową Odłamkowi. - Pójdę porozmawiać z Arenem. - zwróciła się do Dotiana. - Poczekasz jeszcze chwilę, czy ruszasz od razu szykować się do wyprawy?
- Poczekam oczywiście, przecież wiesz Estel … Szczerze także powiem, ze szykować się za bardzo nie mam jak, całość majątku noszę przy sobie - przyznał wojownik ciszący się chwilami sam na sam ze wspaniałą dziewczyną.
Uśmiechnęła się do mężczyzny i wyszła zaraz za magiem do głównego pomieszczenia.
Centaur akurat rozmawiał z jakimś klientem i musiała odczekać na swoją kolej.
- Co tam Estel? - zapytał karczmarz z uśmiechem.
- Obawiam się, że musimy przedyskutować naszą umowę.
Aren zmarszczył lekko brwi.
- Nie wiem ile zajmie mi podróż i rozwiązanie sprawy, za którą się udaję. Może jednak lepiej będzie jeśli Ci zapłacę za tą informację…
- Nie obrażaj mnie kapłanko.
Spojrzała zdziwiona na niego.
- Obiecałaś, że wrócisz. Czyż nie? - zapytał spokojnie choć już bez uśmiechu.
- Obiecałam. - odparła.
- To nie mamy o czym mówić. Zagraj jeszcze dzisiaj i zmykaj na tyle ile potrzebujesz.
- Dziękuję, Arenie. - uśmiechnęła się do centaura delikatnie, a ten machnął tylko lekko ręką. - Lepiej idź już zanim powiesz znowu jakieś głupstwo.
Ruszyła więc w stronę alkierza, by po drodze zatrzymać się przy jednej z obsługujących dziewcząt i coś jej szepnąć. Kilka monet zmieniło właścicielkę i pracownica skinęła głową po czym odeszła. Estel natomiast wróciła do alkierza.
- Sprawa załatwiona, tylko będę miała jeszcze dziś występ. - powiedziała uśmiechając się do Dotiana.
- Naprawdę nic więcej? Jesteś królową negocjacji. - przyznał wybitnie zadowolony oraz uradowany wojownik.
- Raczej mam szczęście do osób, które poznaję. - odparła spokojnie.

Rozmawiali jeszcze długą chwilę na tematy wyprawy oraz te prywatne. Wspominali dawne spotkania oraz po prostu cieszyli się swoją obecnością. Estel powściągliwiej, Dotian bardziej wylewnie, wedle ich charakterów, ale jednako pełni wzajemnej sympatii.

 

Zapatashura

_________________________________
1 - fragment ścieżki dźwiękowej gry Baldurs Gate 2 - Cienie Amn
2 - grafika pochodzi z podręcznika "Fires of Dis"
3 - grafika ze strony worldsofmagic
4 – grafika autorstwa Marii Ketki Trepaliny

 

Blaithinn

- Proszę o wybaczenie, ale chciałabym się jeszcze o coś spytać - odezwała się Estel do genasi.
-Ależ naturalnie. O co?
- Jestem kapłanką. Potrafię leczyć, nie walczyć, czy to będzie charakteryzowało się jako ochrona według wezyra? Nie chciałabym, żeby Pan Kareem Abdul-Jabbar poczuł się oszukany przeze mnie.
Genasi przetłumaczyła ifrytowi słowa eladrinki i po otrzymaniu odpowiedzi rzekła.
-Jego Wspaniałość przedstawia umowę taką, jaką jest. Potrzebuje ochroniarzy, nie medyków. Jeżeli nie możesz bronić statku ani towaru, nie jest to umowa dla ciebie - wyjaśniła.
- Mogę za to chronić życie i zdrowie załogi.
-Jego Wspaniałość nie szuka medyków - powtórzyła genasi.
- Ale jego ochroniarze także mogą potrzebować medyka, zaś kapłanka bardzo może się przydać. Jesli pasowałoby to Jego Wysokości, mógłby nawet płacić nam nieco mniej, zaś dobra kapłanka może sie bardzo przydać podczas starcia - wtrącił Dotian do prowadzonej rozmowy.
Dziewczyna raz jeszcze skonsultowała się z wezyrem, by po chwili odpowiedzieć.
-Jego Wspaniałość nie opłaci podróży kapłance. Każdy dzień rejsu kosztowałby ją dziesięć sztuk złota, nie wliczając żywności.
- W porządku, zapłacę - powiedziała po chwili namysłu.
- Spokojnie, całkiem sensownie, iż jeśli będzie jakiś atak, będziesz mogła swobodnie odebrać ową dolę za usługi lecznicze - pocieszył elfkę wojownik. Liczył bowiem na to, że będzie to dla ifryta argument.
Genasi przekazała decyzję kapłanki wezyrowi. Ten nie wydawał się nią jakoś szczególnie ucieszony, chociaż wiązała się dla niego z zarobkiem. Jego odpowiedź została przetłumaczona jako:
-Jego Wspaniałość mówi, że opłatę za rejs uiścić będzie pani musiała kapitanowi statku. Klucz do Portalu również będzie musiała pani kupić sama.
- Czy mogę go kupić u Jego Wspaniałości?
Pytanie w mig zostało przekazane wezyrowi. Jego śmiechu nie trzeba było tłumaczyć. Zaklaskał w dłonie i po kilku chwilach przed trójką poszukiwaczy przygód pojawił się kolejny genasi trzymający w dłoni misternie zdobione, srebrne lusterko.
-Należy się trzydzieści sztuk złota szanowna pani.
Mogłaby spróbować się potargować, ale nie miała ochoty. Chciała skończyć tą farsę jak najszybciej, wyciągnęła więc pieniądze i przekazała genasi.

Garion powstrzymał się od komentarzy, kapłanka zupełnie niepotrzebnie się odzywała, nawet ona mogła się przydać w czasie ataku, zwłaszcza w czasie ataku. Z tego co wiedział, kapłani mieli kilka mniej lub bardziej zabójczych trików w swoich rękawach. Chwilowo nie miało to jednak znaczenia, przynajmniej nie podpisywała żadnego świstka w przeciwieństwie do odłamka. Nieco niechętnie, ale podpisał umowę, zapłata za całą podróż nie miała być aż taka wielka, ale przynajmniej mieli transport do miejsca, w które chcieli się dostać. Jeśli chodziło o przydatność maga jako członka ochrony na takim okręcie, nie miał żadnych wątpliwości wobec swojej osoby. Możliwym było czasem zniwelowanie niebezpieczeństwa jeszcze z dala od samej jednostki. Był najwyższy czas ruszyć na statek.

Natomiast niechętny specjalnie ifrytowi Dotian podpisał za nim, on nie miałby bowiem pieniędzy na opłatę klucza.

 

Zapatashura

____________________________________
1 - grafika z podręcznika "In the Cage - A Guide to Sigil"
2 - grafika autorstwa yuchenghong
3 - muzyka z gry Baldur's Gate 2 - Cienie Amn
4 - grafika z podręcznika "Wyznania i Panteony"
5 - grafika z podręcznika "Wyznania i Panteony"

 

Zapatashura

1

Niektóre dominia zamieszkane są przez anioły i wybrańców, ale w dziesiątkach innych grasują wynaturzenia i potwory, wyrosłe na krwi bogów zabitych w Wojnie Świtu. W jeszcze innych siedziby uwili sobie nieśmiertelni, korzystając z tego, że ta czy inna Moc została zgładzona przez intrygi swych wrogów, albo porzuciła swą domenę. A gdzie to znajdują się boskie zwłoki? Otóż dryfują, dryfują w Astralnym Morzu, wielcy niczym wzgórza, bądź wyspy naszego świata. Przedziwne to miejsce, to całe Morze Astralne – ryba mogłaby tam pływać, a ptak latać. Nawet wy, bez żadnej magii moglibyście przemieszczać się samą siłą swej woli. Na co to jednak komu, gdy odległości pomiędzy lądami są tam niewyobrażalne? Dlatego trzeba znać stosowne rytuały, albo dorobić się wystarczającego majątku by zakupić czarołamacz i pływać nim niby okrętem. A wszystko to, com powiedział, to jedynie skrawek wszystkich dziwów i niesamowitości jaki kryją Wyższe Plany. Uszy zatem i umysły miejcie otwarte i uważne, bo wiele jeszcze mam wam do przekazania.

fragment wykładu arcymaga Belgerada Siwego o Morzu Astralnym

"W dzień biały morze śpiewa, szepce i szeleści,
Samemu sobie jeno gwarząc opowieści.
Kto się w nie wsłucha, słyszy w jego dziwnym szumie
Dalekie, tajne głosy, których nie rozumie".
Leopold Staff

__________________________________
1 - ilustracja autorstwa Adama Paquette'a
2 - ilustracja z podręcznika "Player's Guide to Faerûn" edycja 3.5
3 - obraz Leonida Afremova
4 - ilustracja z podręcznika "The Plane Above" edycja 4

 

Blaithinn

Praca wspólna.

- Możemy się ponownie rozdzielić, ale to zły pomysł tutaj. - Przekazał odłamek. Trzeba znaleźć drogę na okręt, a to będzie gdzieś tam. - Wskazał palcem krąg wysp unoszących się wysoko nad nimi.
- Właściwie racja - przyznał słuszność Dotian, co do wspólnego poszukiwania statku. - Jakieś pomysły?
Estel, zaraz po przejściu, pierwsze co uderzyło, to powietrze. Czyste i świeże, pozwalające na zaczerpnięcie głębokiego wdechu. Chwilę później dotarło do niej piękno miejsca i życzyliwość przechodniów. Rozglądała się niczym urzeczona, gdy jej towarzysze rozpoczęli rozmowę.
- Może po prostu kogoś zapytamy? - zaproponowała.
- Słusznie Estel, koniec języka za przewodnika, powiadają - uśmiechnął się wojownik rozglądajac, czy nie widzi kogoś wygladającego na dobrze poinformowanego, cokolwiek miałoby to właściwie oznaczać.
- Można, nie jestem pewien czy cieniste rumaki by nas tam doniosły. Estel, ty chyba najlepiej potrafisz się z nimi dogadać, ja w obyciu z organicznymi bywam nieco… szorstki, gdybyś nie mogła się z kimś dogadać, daj znać, wtedy będę próbował tłumaczyć. - Dodał swoje trzy miedziaki odłamek, na nim okolica nie wywierała aż takiego wrażenia. Trzeba było jednak przyznać że jednym z jego pierwszysch wspomnień, był jakiś niebianin, więc zapewne i okolice.
- Doskonale powiedziane - uśmiechnął się do dziewczyny Dotian, który czuł, iż na takim planie mógłby zamieszkać. Oczywiście tylko wtedy, gdyby ona dotrzymała mu towarzystwa. Tutaj bowiem nawet piękne oblicze Estel wyglądało jeszcze cudowniej, jakby odkrywając przed mężczyzną swój wewnętrzny urok, zaś jej smukła sylwetka wręcz emanowała zmysłowością. Zwyczajnie zapatrzył się na nią tak, że aż otworzył usta ze wspaniałego wzruszenia kobiecym pięknem.

Pierwsze wrażenie przebrzmiało i eladrinka zaczęła powoli reagować normanie, choć zdecydowanie to miejsce jej się podobało. Zaczęła też sobie zdawać sprawę jak wiele czasu upłynęło od jej ostatniej wizyty w Arvandorze i jakie reakcje powrót może wywołać. Teraz jednak nie była to pora na rozmyślania tego typu. Skinęła spokojnie głową towarzyszom i rozejrzała się w poszukiwaniu potencjalnego uprzejmego przechodnia. Wyłowiwszy z tłumu samotnego elfa podeszła miękko do niego.
- Najmocniej przepraszam... - zaczęła uśmiechając się nieśmiało, ale mężczyzna najwyraźniej spieszył się bardzo, gdyż tylko obrzucił ją zaskoczonym wzrokiem, machnął ręką i ruszył dalej. Westchnęła cicho. Przemoczona nie budziła najwyraźniej zaufania.
- Czy może mi Pani pomóc? - rzuciła do przechodzącej obok matki z dzieckiem.
Kobieta zawahała się, ale zatrzymała trzymając może pięcioletniego chłopca za rękę.
- O co chodzi? - zapytała obserwując ją uważnie.
- Czy mogłaby mi Pani wskazać drogę do portu? - wskazała do góry uśmiechając się spokojnie.
- Ahh, musi Pani znaleźć transport. - kobieta odezwała się już znacznie uprzejmiejszym tonem. - Proponuję powozy pegazów. Można je znaleźć na ulicy Księżycowego Blasku.
Gdziekolwiek wspomniana ulica była … jednak własciwie nieważne, zaś kobieta znała nazwę ulicy, lecz nie wiedziała dokładnie, gdzie jest. Szczęśliwie kolejna osoba wyjasniła im szczegółowo. Okazało się właściwie, że powozy stoją oraz czekają na chętnych do przejażdżki.



Wprawdzie jakaś grupa pasażerów wynajmowała właśnie pojazdy, jednak tym niemniej sporo pegazów czekało na kolejnych chętnych.
- Mamy trochę czasu,może miast natychmiast jechać na statek, spróbujmy pozwiedzać miast. wydaje się wyjątkowo ładne - oraz pasujace do Estel, dodał wewnątrz myśli.

 

Kelly

- Wyjątkowo ładne, jak to okolice, ale na Wyspach Księżycowych musimy jeszcze znaleźć port i nasz statek. Kilka godzin zamarudzenia pewnie jednak nie zaszkodzi. - Odłamek podchodził do całości logicznie, powozy mogły ich zawieźć dokładnie na miejsce, więc poszukiwaniami nie musieli się aż tak przejmować. Sam zaś nie potrzebował snu, więc mógł dotrzeć na miejsce w dowolnym momencie i zacząć pracę z miejsca. Zawsze mógł zacząć uskuteczniać sztuczki, niektórzy się z nich tylko cieszyli, inni rzucali srebrem lub złotem, a był zazwyczaj na tyle w nich zmyślny że wszystkim dookoła się podobało. - Zanim ruszymy, znajdźmy tu jakis plac lub rynek. - Przekazał dwójce odłamek, skoro mieli czas, mogli go odpowiednio spędzić.
Pomysł spaceru przypadł kapłance zdecydowanie do gustu.
- Najlepiej byłoby znaleźć jakiś targ - zaczęła ruszając przodem jedną z szerszych uliczek. - Wolałabym zakupić sobie trochę żywności na podróż - rozglądała się z radosnym błyskiem w oku podziwiając mijane kamieniczki. Wszystkie były stosunkowo niskie, zrobione z jasnych kamieni, w oknach można było dostrzec nawet firanki. Ulice były czyste, przestronne a przechodnie zdawali się emanować jakimś wewnętrznym szczęściem.
- Nie ufam panu ifrytowi - powiedziała poważniejąc nagle i odwracając się do swych towarzyszy. - Musicie być ostrożni… - chciała chyba coś jeszcze powiedzieć, ale dotarli właśnie do kolejnego placu, pośrodku, którego stał przepiękny posąg młodej, uśmiechającej się łagodnie dziewczyny o długich włosach.


Figura była dwa razy większa od wysokiego mężczyzny i tak doskonale zrobiona, że zdawało się, iż ożyje i uniesie w przestworza.
Kapłanka przyspieszyła kroku chcąc przyjrzeć jej się bliżej.
- Ciekawe kto to… - zapytała zaciekawiona najwyraźniej zapomniając o tym co wcześniej mówiła.
- Nie wiem, jakaś bogini chyba - odparł stojący z tyłu nieco Dotian, który od chwili przybycia do tego miejsca odczuwał dziwnie miłe, przechodzące przez skórę fluidy. Szczególnie kiedy spoglądał na Estel, którą przecież zawsze bardzo lubił. Obecnie widział ją oraz pięknie wykonaną statuę. Wydawało mu się, iż bijący blask oraz jakaś dziwna godność, pełna wdzięku, emanująca kobiecym wdziękiem, wypełnionym subtelną erotyką wynosi elfkę na jakiś piedestał. Jakby wspomniana bogini ze statuy nadała jej jakiś czar, lub przeciwnie, jakby to jemu pozwoliła dojrzeć jej prawdziwy wdzięk. Dziwne miasto, piękne miasto, gdzie chciałoby się mieszkać.
- Owszem, uważać trzeba, jak z każdym irfytem, nie słyną z przesadnej dobrotliwości, ale to jednak kupiec, może faktycznie potrzebować ochrony. - Odniósł się z pewnym opóźnieniem do stwierdzenia kobiety. - Rozejrzyjcie się za bogato zdobionym kufrem z mistycznymi znakami, trzeba w końcu jakoś ten mech sprowadzić do Klatki. - Przekazał bezpośrednio do głów towarzyszy podróży. - Tutaj niczego podobnego nie widziałem, ale port handlowy jest we Wspaniałym Kole, tam też mamy się stawić na statek, więc można się tam wkrótce udać. - Dokończył odłamek wyczarowując z rękawów cudowne ptaki i posyłając je między gawiedź. Co prawda nie były dużo bardziej cudowne od tutejszych mieszkańców, na dodatek istniały jedynie dzięki prostej iluzji, to jednak nie wątpił że komuś ich widok sprawi radość. Był niemalże pod wrażeniem, jakby w tym miejscu była to waluta.
- Zapewne Bogini… - eladrinka pokiwała lekko głową i nim zdołała się opanować uśmiechnęła promiennie do Dotiana. Musiała szybko opuścić to miejsce, gdyż jego aura działała na nią zbyt silnie. Jeszcze trochę i obudzi, to co powinno zostać uśpione.
Słowa Odłamka przywróciły ją jednak do porządku.
- Może potrzebować ochrony, a jego ochrona może potrzebować medyków - stwierdziła. - Są dwie możliwości: albo już wynajął całą grupę, albo nic go nie obchodzi co się stanie z rannymi. Obie są prawdopodobne - przerwała widząc popis Gariona i podeszła do wojownika obserwując z uśmiechem pokaz.
- Pasuje tutaj - szepnęła Dotianowi rozbawiona.
- Prawda - potwierdził wojownik jakoś odruchowo obejmując ją na wysokości smukłej talii.
- Niezależnie od tego jakie ma powody, kontrakt opiewa na ochronę, to wszystko. Teraz zaś, chyba pora się zbierać, zanim za bardzo wam się tutaj spodoba. - Podsumował Odłamek, nie mógł dojrzeć nigdzie tego, czego szukał, miasto ewidentnie było skierowane ku przyjemności, nie hanndlowi.
Drgneła lekko gdy poczuła dotyk na talii ale zaraz się rozluźniła i przesunęła bliżej Dotiana. Zaklaskała po skończonym występie.
- Piękny występ ale muszę się zgodzić - uśmiechneła sie lekko pozostając przy wojowniku. - Lepiej udajmy się już do portu. - zaproponowała.
- W takim razie ruszajmy, czeka nas przejażdżka. - Rzucił odłamek i ruszył w kierunku pegazich powozów. Kątem oka zauważył dziwne zachowanie wojownika i kapłanki, ale najwyraźniej znali się wcześniej, może było to dla nich normalne, inaczej podejrzewałby że przeprowadzają rytuał zalotów. Dla samego Gariona idea była równie obca, jak dla większości żyjących sam odłamek.
Eladrinka skinęła głową i wyswobodziwszy się gładko z objęcia pociągnęła Dotiana za sobą.
Tak więc cała grupa ruszyła ku powozom zaprzężonym w pegazy. Majestatyczne zwierzęta naprężyły swe mięśnie, rozpędziły i wzbiły w powietrze wraz ze swym ciężarem, dając siedzącym w środku wspaniały widok na leżącą pod nimi krainę, spowitą w księżycowy blask. Żyjący Fragment spoglądał na bezkresne zdawało by się przestrzenie Morza Astralnego, wiedział że pochodził gdzieś z tych odmętów. Tak samo jak każde inne z jego braci i sióstr, powstały ze strzaskanej Bramy, według niego, po to, aby każdy z fragmentów osobno zdobywał moc, stawiając się wynaturzeniom i ich inwazji na tę stronę stworzenia. Żałował jedynie, że ponoć nie każdy podzielał jego zdanie. Zatopiony w myślach, niemalże przeoczył widok pod nimi. Powóz zataczał koło nad wyspami, dając im doskonały widok na skąpaną księżycowym światłem krainę. Pani fortuny, dobrej i złej, toczącej się monety, kupiectwa i losu. Oczywiście nie tylko, ale widać było jej znaczący wpływ, po tętniącym życiem porcie handlowym i rynku, który choć zapewne mniej zaopatrzony niż ten w Klatce, to jednak nie przyznałby się do tego w żadnych okolicznościach a i ustępował zapewne niewiele.
- Jesteśmy, czas znaleźć skrzynię i się zaokrętować. - Rzucił Odłamek do dwójki towarzyszy, a następnie podziękował zarówno woźnicy, jak i pegazom.
Estel, choć bezwiednie w powozie ujęła dłoń Dotiana, przez całą podróż siedziała niczym zastygła wpatrzona w roztaczający się pod nimi widok. Wpływ Liiry minął i do kapłanki powoli docierało, że będzie musiała się bardziej pilnować niż przypuszczała.
Gdy dotarli na miejsce skłoniła się lekko woźnicy i zwierzętom, po czym podążyła ciągle zamyślona za Garionem.

Teraz pozostawało jedynie zdobyć konieczną do transportu mchu skrzynię i odnaleźć Ognisty Szafir. Tutejszy targ miał jedną ogromną przewagę nad tym w Sigil, był poukładany. Kupcy nadal przekrzykiwali się, tworząc sztuczny zgiełk, jednak po pół godziny szukania, udało się wreszcie. Sprzedawca był połączeniem niebianina i żywiołaka wody, lub może jedynie z domieszką genasi, ciężko było Garionowi stwierdzić. Łatwo było się jednak porozumieć, przedstawił po prostu kupcowi dokładny obraz czego potrzebuje. Po kwadransie udawania że skrzynia, którą przyniósł Kaleorian, bo tak się przedstawił handlarz, jest bezużyteczna, targowania i wspólnego udawania że jest się śmiertelnie obrażonym ofertą, odłamek rozstał się z kolejna porcją magicznego pyłu, bogatszy o skrzynię potrzebną do rytuału. Zostawało im już tylko zaokrętować się na Ognisty Szafir.*