Mężczyzna następnie skierował się do pomieszczenia na prawo. Nie spodziewał się znaleźć tam skarbów, jedzenia lub przydatnych rzeczy, ale postanowił wykorzystać czas, w którym Tazok i Johanna zajęci byli pułapkami. Kiedy stanął u progu pomieszczenia, zauważył że w pokoju podłoga była niższa o pół centymetra. Przy ścianie po jego lewej stronie stał fotel z podziurawioną tapicerką i zniszczonym oparciem. Jego nóżki były połamane i przyciśnięte do podłoża, zaś materiał siedzenia niby czerwony z natury, ale nosił ślady zniszczenia i poplamienia ciemniejszą barwą. Na wprost jego wzroku stał przy kamiennej ścianie zamknięty sarkofag, zaś po prawej stronie był zmiażdzony i podziurawiony, roztrzaskany w drobny mak stół wyciosany z solidnego dębu. Kiedy jego spojrzenie szukało interesujących szczegółów pokoju, Roland poczuł jak mnóstwo, obślizgłych rąk ściska go w pasie i przyciska do pionowego zlepku z wielu śmierdzących ciał. Jego ciało, ubrania i twarz zostały ubabrane posoką oraz resztkami śmierdzącego i starego mięsa. Zlepek śmierdzących zwłok ścisnął mężczyznę w pasie na tyle mocno, że zabrakło mu tchu. Wiedźmiarz jednak nie poddawał się. Wykorzystując obślizgłe martwe łapy, wyślizgnął się dołem i odskoczył szybko na bezpieczną odległość. Truchła z jakiś ściana została skonstruowana, zdawała się być bardzo mozolna a jej ruchu na tyle ślimacze, że Roland bez problemu im umykał. Spanikowany podbiegł do sarkofagu i szarpnął ich drzwi. Te jednak nie ustąpiły wątłej sile Wiedźmiarza, zaś zbitek rozkładających się zwłok był coraz bliżej. Roland spanikował, ciągnąc za sarkofag, który jakby się zatrzasnął. W pewnym momencie zdenerwowany szarpnął na tyle mocno, że drzwiczki ustąpiły. Uderzyły w ścianę przy której stały, zaś sam mężczyzna odskoczył na bok. Z wnętrza pionowej trumny wypadła młoda dziewczyna. Zdawało się, że jest nieprzytomna. Roland mimo prób pomocy przy udziale leczniczych zdolności, nie zdołał postawić dziewczyny na nogi. Zostawił więc ją póki nie zagrażało większe niebezpieczeństwo, gdyż ruchome ściany ociekających posoką ciał zdążyły się wycofać, odgradzając wciąż drogę powrotną. Wiedźmiarz skupił swoją moc i szybko wyczuł magiczną aurę za sarkofagiem. Z trudem zdołał go przesunąć na bok, co pozwoliło mu odkryć tajne przejście ukryte pod płaszczem iluzji.
“Interesujące”, pomyślał Roland. Dyszał ciężko, a serce wciąż łomotało mu w piersi, jednak wydawał się ponownie nad wyraz spokojny. Zdrowe zmysły w końcu wróciły do niego, dzięki czemu mógł sprawnie działać w trudnych sytuacjach. Mimo to miał tym razem wiele szczęścia. Gdyby ściany okazały się mniej leniwe, mógłby mieć teraz spory problem. Tym razem jednak udowodnił, że nawet bez magii potrafi sobie radzić.
Nie mógł jednak pozwolić sobie teraz na triumfowanie. Wciąż znajdował się w złej sytuacji.
W pierwszej kolejności podszedł do nieprzytomnej dziewczyny. W pierwszej kolejności przyjrzał się jej uważnie. Wzrokiem poszukiwał wytatuowanego na jej ciele symbolu, który mógłby powiedzieć za co dziewczyna trafiła do piekła. Nie mógł jednak go znaleźć w odsłoniętych i dostępnych dla wzroku miejscach. Delikatnie potrząsnął jej ramieniem i beznamiętnym głosem zaczął mówić:
- Hej, ocknij się...
Na te słowa jednak nie uzyskał żadnej reakcji. Ciężko mu było stwierdzić, w jakim jest stanie, gdyż rany nie rysowały się na powierzchni jej skóry. Jedynie usta zdawały się być sine. Nie umiał też stwierdzić, z jakiego powodu dziewczyna znajdowała się w sarkofagu, jednak po kilku próbach ocucenia jej i zmarnowania tym samym czasu, poczuł możliwy ku temu powód. Niestety, Wiedźmiarz okazał się być zbyt mało spostrzegawczy, gdyż zaskoczył go nagły rumor przy suficie. Być może inaczej by się zachował wiedząc, że sklepienie nad jego głową, wysadzane jest w gęsto umieszczone, ostre kolce. Nie zdążył zareagować odpowiednio. Ozdobiony kłującą pułapką sufit runął z impetem na wszystko, co znajdowało się w pokoju. Ostrza przeszyły materiał fotela po raz enty, tak samo jak stołu. Trzy kolce wbiły się w tors nieznajomej, jeden zaś ugodził Rolanda, jednak trafił w takie miejsce, że nie wyrządził mu większej krzywdy. Teraz mężczyzna zrozumiał, dlaczego pomieszczenie to miało podłogę niżej położoną, niż pozostałe miejsca na piętrze. Leżał nieruchomo jeszcze jakiś czas, zaciskając zęby z bólu. Nim sufit wycofał się z powrotem na swoją pierwotną pozycję, krew spływająca z ciała dziewczyny zdążyła dotrzeć do jego twarzy.
- Kurwa… - syknął Roland chwytając się za ramię. W porównaniu z tym co przeszedł chociażby w pomieszczeniu z tronem, te obrażenie nie były zbyt poważne, jednak fakt, że dał się w tak łatwy sposób załatwić, nieco go irytował. Szybko jednak odzyskał zimną krew. Wiedział, że w ogóle nie powinien okazywać emocji, a zwłaszcza w takich sytuacjach.
Kiedy nieco się otrząsnął, podniósł dziewczynę, która okazała się nadzwyczaj lekka i ruszył przez odkryte przed chwilą przejście. Nie wiedział czego ma się tam spodziewać, jednak z pewnością nie mógł zostać tutaj... Nożyk u boku oświetlał mu drogę, jednak mężczyzna musiał stąpać ostrożnie. Przeszedł korytarzem, który zdawał się znajdować pod podłożem piętra i wydostał się do jakieś innego, ukrytego pomieszczenia. Wykrycie magii wskazało mu nie tylko ukryte drzwi, ale i parę magicznych przedmiotów, o słabej aurze. Prócz tego nie dało się nie zauważyć kilku głębokich dziur w podłodze, na które trzeba by było uważać.
Nauczony na własnych błędach Roland w pierwszej kolejności zaczął się rozglądać po pomieszczeniu, tym razem nie zapominając także o suficie. Przyjrzał się również ścianom, chcąc wiedzieć, do których z nich lepiej byłoby się nie zbliżać. Zaś na sam koniec rekonesansu ostrożnie wychylił się by spojrzeć w głąb owych dziur. Wytężał również słuch, mając nadzieję, że nie dotrą do niego z głębi żadne niepokojące odgłosy.
Po tym nader ostrożnym badaniu, miał oczywiście zamiar zająć się identyfikacją przedmiotów, które znajdowały się w pomieszczeniu. Okazały się one różdżkami. Wiedźmiarz z coraz większym zainteresowaniem zaczął badać każdą z nich. “Mogą się przydać”, pomyślał z zadowoleniem, po czym ponownie wrócił do dziewczyny. Wziął jedną z różdżek, która jego zdaniem powinna odpowiadać za leczenie ran i jednym słowem i ruchem wyzwolił z niej moc, mając nadzieję, że tym razem dziewczyna pozostanie zdrowa na trochę dłużej.
Z różdżki wyleciały trzy magiczne ładunki, które trafiły w ciało dziewczyny, zaś jej rany zaczęły się goić. Zadowolony z efektu swoich działań, Roland ponownie spróbował obudzić dziewczynę.
Kiedy ta zaczęła się budzić, ciężko było określić, czego mężczyzna się spodziewał. Jej powieki zadrżały nim oczy się otworzyły, a ich jasne tęczówki zasugerowały Wiedźmiarzowi, że kobieta raczej nie jest ludzkiej rasy, jak podejrzewał na początku. Dziewczyna półprzytomna patrzyła na wyostrzający się przed oczami obraz, nie rozumiejąc z początku co znajduje się przed nią. Dopiero po dłuższej chwili i zrozumieniu tego, zerwała się na równe nogi odskakując w bok. Szybko pożałowała decyzji, gdy omal nie wpadła w jakąś przepaść. Jedynie dobry refleks, jakim się wykazała, zdołał ją uratować.
- Ktoś ty jest? - wydukała wyraźnie przestraszona sytuacją. Była sama z obcym facetem w jakiejś piwnicy, czy to mogło wróżyć dobrze?
- Lepiej się odsuń!
Wiedźmiarz westchnął i cofnął się o krok, uważając równocześnie by nie wpaść w przepaść. Odsłonił rękaw swojej “koszuli” i ujawnił przed dziewczyną wytatuowany symbol na ramieniu.
- Jestem przebudzonym - odparł spokojnie. - I chwilę temu znalazłem cię w jakimś sarkofagu.
Kobieta ściągnęła brwi i popatrzyła na niego podejrzliwie. Nie sprawiała wrażenia jakby wierzyła, a na znamię zerknęła z obojętnością.
- Wypalona literka nic mi nie gwarantuje. Po co mnie tutaj przywlokłeś? Sama bym ożyła prędzej czy później, wiesz o tym - jej ton głosu mimo spokoju, wprowadzał do atmosfery nutkę zaostrzenia.
Mężczyzna przewrócił oczami i wskazał tym razem na drugie ramię, z którego sączyła się wciąż krew.
- W tamtym pomieszczeniu na suficie znajdowała się dosyć uciążliwa pułapka. Gdybym cię tam zostawił, to szybko zmieniłabyś się w sitko… Jak mi nie wierzysz, to idź sama sprawdź. Ale na dobrą sprawę, nie mam cię po co okłamywać. Gdybym cokolwiek chciał ci zrobić, zrobiłbym to kiedy byłaś nieprzytomna. Nie brzmi logicznie?
- Niektórzy lubią, gdy ofiara wierzga i protestuje. Nie brzmi to logicznie, ale są różne persony. Doskonale wiem, co tam była za pułapka, przecież nie weszłam do sarkofagu dla zabawy. - powiedziała stanowczo, sprawiając wrażenie zagniewanej. Jej mięśnie jednak przestały być tak napięte, jak poprzednio, a sama dziewczyna odetchnęła cichutko.
- Więc czego ode mnie oczekujesz? Nie posiadam żadnych przedmiotów, nie zapłacę ci za pomoc. Mogę jedynie wyleczyć tę ranę, ale skoro ty uleczyłeś mnie, to pewnie sam potrafisz. Więc powtórzę; co chcesz?
- Potrafisz leczyć? Hm, to bywa przydatne - zaczął Roland z początku ignorując pytanie dziewczyny. Zaraz jednak westchnął. - No tak, to jest piekło, tu nikt nie uwierzy w bezinteresowność. Ale tak czy siak, nie masz nic, czym mogłabyś się obecnie odwdzięczyć. Ale możesz dołączyć do mnie i reszty mojej drużyny w dalszej wędrówce na szczyt góry. Wtedy na pewno trafi ci się okazja, by się zrewanżować. Co ty na to?
Nieznajoma uniosła brew patrząc na Rolanda. Chciała się przesunąć wzdłuż ściany, jednak instynktownie sprawdziła najpierw, czy to jedna z tych żywych ścian. Obróciła się nerwowo za siebie, a potem jej głowa z powrotem odwróciła się w stronę rozmówcy. Brązowe włosy zafalowały wraz z tym ruchem, a dziewczyna zaczęła sunąć przy ścianie, macając ją dłońmi, jakby była niewidoma.
- I co, twoi koledzy też mają jakieś znamiona powypalane na skórze? Nie brzmi to przekonująco - odpowiedziała nieufnie.
- Myślę, że mogłabym dalej próbować sama. Wyzwania pięter do tej pory nie były takie trudne, a to piętro wyjątkowo emanuje silną energią. Myślę... - spauzowała na chwilę, kiedy jej stopa napotkała kolejną przepaść i koniec dalszej części podłogi. Wzięła głęboki wdech.
- Gdzie my teraz jesteśmy?
Jakkolwiek wiedźmiarz chciał by dziewczyna w końcu się do niego przekonała, musiał przyznać, że przynajmniej nie brakowało jej zdrowego rozsądku i rozwagi. Z pewnością byłaby przydatnym członkiem drużyny.
- Za sarkofagiem znajdowało się tajne przejście, które prowadziło tutaj - powiedział w końcu. Następnie sięgnął po emanujące światłem ostrze i położył je na ziemi, po czym cofnął się o krok (ponownie uważając, by nie spaść w dół). - To wystarczy, byś w końcu uwierzyła, że nie mam złych intencji? Nie jestem gwałcicielem ani mordercą, tylko przebudzonym, który chce się stąd wydostać. Sama możesz próbować, nie będę ci bronił, jednak następnym razem możesz nie mieć tyle szczęścia.
- Mogę wierzyć lub nie, nie ma to większego znaczenia. Postawiłeś mnie pod ścianą, więc... Po prostu prowadź do wyjścia. - odparła zrezygnowana, spoglądając na świecący nóż, który jakoś jej nie pocieszał. W końcu to oznaczało, że jest uzbrojony, nawet jeśli odłożył go tylko na chwilę.
- Tylko ostrzegam, byś mnie nie dotykał. To nigdy nie jest dobrym pomysłem - dodała poważnie, czekając na jego ruch. Potem była zdecydowana ruszyć za nim.
- Nie miałem nawet takiego zamiaru - odparł Roland. Odwrócił się i ruszył w głąb pomieszczenia. - Nazywam się Roland.
- Aurora - odparła, idąc za nim w bezpiecznej odległości.
- Też jesteś przebudzoną?
- Póki nie dowiem się, że ci twoi koledzy to niegroźni ludzie, a nie jakieś demony, którym mógłbyś służyć, to wolałabym nie wdawać się w takie szczegóły
- Nigdy nie powiedziałem, że to są ludzie… A przynajmniej nie wszyscy - zaznaczył od razu Roland. - Ah, i zasadniczo obecnie jeden demon nam towarzyszy, chociaż sam nie do końca wiem dlaczego… Pewnie będziesz go kojarzyć, to… - Wiedźmiarz przerwał jednak nagle, dostrzegając w oddali Tazoka i Johanne. Pomyślał, że jest to dosyć dobre zrządzenie losu. Lepiej było przedstawiać ich po kolei.
Roland zdziwił się widząc tą dwójkę trzymającą się za ręce. Było to dla niego zaskakujące, jednak żadne głębsze odczucia nie obudziły się w nim. Zasadniczo w ostatnim czasie nie myślał wcale o Johannie. Nie wierzył już, że cokolwiek może odwieść ją od planu pozostanie z Azmodianem. Sam był już zbyt zmęczony walką z piekłem, by walczyć jeszcze o nią. Jednak być może znalazła się osoba, która ma jeszcze na to siłę… Szkoda tylko, że tą osobą był nieprzewidywalny hobgoblin.
Wiedźmiarz przestał mieć już do Tazoka jakiekolwiek uprzedzenia. Za życia z pewnością ich spotkanie skończyłoby się śmiercią jednego, jednak w piekle było inaczej. Tu liczyło się jedynie przetrwanie.
- Mam nadzieję, że zajęliście się pułapkami, a Shade już przygotowuje kolację - powiedział Roland, pomijając wszystkie grzeczności. Nie chciało się mu nawet streszczać tego co mu się przytrafiło. W końcu kogo to obchodzi? - To jest Aurora. Aurora poznaj Johanne i Tazoka.
Czarny Szpon spojrzał na dwójkę spode łba, co musiało mocno kontrastować z tym, że wciąż trzymał Johannę za dłoń. Nie wadziło mu to, nie postrzegał tak wstydu, jak “zwykli ludzie”. Skoro już trzymał, to mógł tak wytrwać do usranej śmierci. Nic nie cofnie faktu, że pozwolił złapać się za rękę, a krycie tego przed innymi byłoby większą oznaką słabości, niż wylewanie uczuć przy Johannie.
Tamtego też już nie cofnie i nie zacznie udawać, że się nie wydarzyło. Przelał cząstkę siebie do drugiego naczynia i podczas gdy dla innych było to normalne - wszak inne rasy lubiły plotkować i dzielić się smutkami - dla hobgoblina stanowiła niemałe wyzwanie.
- Co tutaj robisz? - zwrócił się do Rolanda. - Wyczułeś ją magicznymi zmysłami i pognałeś poszukać mam nadzieję?
- Chciałem rozejrzeć się po okolicy - odparł krótko Roland. - Na nią natrafiłem przypadkiem.
Johanna milczała. Czuła się nie tyle głupio czy źle, ale po prostu było jej przykro. Obojętność Rolanda mocno nadszarpnęła jej poczucie wartości, czego nie dało się nie zauważyć. Co innego zaś Aurora, która stała pewna siebie. Mimo braku uśmiechu i widocznej powagi, nie wyglądała jak okaz nędzy i rozpaczy.
- Świetnie, podróżujesz z Hobgoblinem. - zaczęła Aurora bez ogródek - Nie chcę być nieuprzejma, ale mam złe doświadczenia z twoimi pobratymcami, Tazoku. - ukłoniła się na powitanie, które nie należało do najgrzeczniejszych ani standardowych. Z większym uczuciem spojrzała na Johanne. “Boże, przecież to jeszcze dziecko”, przeszło jej przez myśl.
- Witaj Johanno. - uśmiechnęła się lekko. Johanna jednak zmrużyła gniewnie oczy patrząc na nową dziewczynę i nie odpowiedziała. Aurora więc nie przejęła się i zwróciła szybko do Rolanda
- Świetnie, to mówiłeś że z kim jeszcze się bujasz po piętrach? Z demonem? Cudownie - westchnęła.
- Gdy obchodziliśmy jedzenia jeszcze nie było - wymamrotała cicho Johanna, która również zwróciła się do Rolanda, jakby chciała zdobyć jego uwagę.
- Ja z Twoimi też - odpowiedział Aurorze Tazok. - Chodźmy tędy - wskazał na korytarz idący na południe. - dojdziemy do komnaty przy sali z pułapkami.
- Demon jest z nami tylko tymczasowo. Ma nam towarzyszyć tylko na tym piętrze… Sam dłużej bym z nim pewnie nie wytrzymał - zwrócił się do Aurory Roland. - Poza nim jest z nami jeszcze jeden człowiek, tiefling oraz półork, chociaż ta ostatnia dwójka jest teraz… w dosyć kiepskim stanie. Zresztą sama zobaczysz. Chodźmy.

- Ale ja kocham Rognira - odparła tępo Bazylia. - I cierpię, bo umarł w moich ramionach. Raziel odleci. Nie może tutaj być. Jak o nim zapomnę to rozpadnie się, bo pochłonie go piekło. Nie mogę.
Choć spostrzegawczość kobiety była wciąż przytępiona, nie mogła ona zapomnieć wizji jaka jej się przytrafiła. Wizji która wstrząsnęła umysłem i duszą. Nie mogła pozostać obojętna. Kochała półorka, ale nie oznaczało to, że nie zależy jej na dobru anioła. A może dopiero zaczęło? Nie mogła zrozumieć jeszcze czemu. Jakby brakowało jej jakiegoś kawałka układanki.

- Że co? Jakiego, kurwa, Rognira? - oburzyła się Zawiść, nie rozumiejąc o czym Bazylia w ogóle do niej mówi.

Bazylia ściągnęła z pleców truchło ukochanego i pokazała je Zawiści. Położyła je na ziemi z czułością.
- Kocham go. On twierdzi, że to czary - wskazała na Azmodana.
Zazdrość zmierzyła wskazanego niezadowolonym spojrzeniem.

- Ktoś ją zauroczył, na mnie nie patrz - rzucił obronnie wywołany, umywając ręce od tej roboty. W końcu to nie była jego sprawka i wcale nie kłamał.
- To nie ma sensu! Jak masz cierpieć, skoro kochasz tego śmierdziela? - Zawiść fuknęła wyraźnie niepocieszona. Wzniosła niedbale ręce przed siebie, szybkim ruchem dłoni rysując w powietrzu nieznane większości znaki. Każdy z zebranych poczuł na sobie orzeźwiający, delikatny podmuch, a Bazylia została wyrwana z silnego zaklęcia oczarowań. Miłość do półorka rozpłynęła się, jakby nigdy nie istniała.

Dla kobiety był to szok. Zazdrość mogła dokładnie dostrzec jak na twarzy diabelstwa malowały się kolejne emocje. Pierwszym było niezrozumienie skierowane na truchło, które nagle straciło absolutnie cały swój bagaż emocjonalny. Kolejna była niema rozpacz kiedy Bazylia starała się odszukać tę emocję, która sprawiała, że niestrudzenie targała za sobą zwłoki półorka. Rezygnacja i zrozumienie sytuacji złączyły się w bezradność osadzając kobietę na podłodze. Ta rewelacja fizycznie bolała. Bazylia położyła dłoń na swojej piersi czując ciężar i ból. Nie kochała Rognira. Ba uczucie zostało rozwiane jakby go nigdy nie było, mimo że dla niej było najprawdziwsze jakie mogło być. Było na pewno żywsze od tych jakiekolwiek pamiętała.
- Chciałaś żebym cierpiała. Proszę bardzo, cierpię - powiedziała kobieta siedząc okrakiem przed ciałem Rognira. - Nie pamiętam abym kiedykolwiek żywiła do kogokolwiek tak silne uczucie jak to, które właśnie rozwiałaś. Wierzyłam w prawdziwość tego uczucia, a ty mi je zabrałaś.
Po policzkach diabelstwa spływały kolejne łzy.

- Eh... kurwa mać... - Tazok wyszeptał do siebie samego, przewracając oczami.
“Nie maż się. Jesteś wojownikiem, czy nie?” - pomyślał, ale wolał nie wspominać tego głośno. Nie chciał spłoszyć teraz Johanny, niedawno się z nią jakby dogadał, niedaleko miał być ten cały portal. Tylko czy ona się namyśliła i będzie chciała pójść? Może gdyby... Nie... a może jednak...
Hobgoblin westchnął w duchu. Pochylił się nad diablicą i... pogłaskał ją, bardzo niezręcznie, strojąc przy tym minę, jakby trochę się z początku brzydził.
- Już, już... znajdziesz sobie innego...
Spojrzał na tą, która prawdopodobnie mianowała się Zazdrością.
- Głupia jesteś. Jeżeli żywiła jakieś uczucie do tego drugiego, było zaślepiona miłością do pół-orka i z tego co widziałem, taszczyła te zwłoki wszędzie. Zapomniała o tym, którego tak zazdrościsz. Teraz? Nie zostało jej nic innego, jak wrócić do starego uczucia, które TY ponownie wznieciłaś.
Wprawdzie na romansach Tazok się nie znał, ale była to standardowa taktyka odwrócenia uwagi, którą stosowało się nawet na wojnie czy polu bitwy. Hobgobliny szczególnie upodobały sobie różnego rodzaju podstępy, toteż nie były obce Tazokowi.

- No i cudownie! - uradowała się Zawiść, będąc przekonaną, że Bazylia doskonale wie, z kim dokładnie rozmawia - Widzicie ten wyryty okrąg na środku, na którym ta niezdara stanęła przeklętym kopytem? To portal. Sama go stworzyłam i jestem w stanie uruchomić. Wystarczy tylko, że ta czerwonoskóra beksa porzuci Raziela na zawsze. A niech gnije na tym cholernym szczycie, zasłużył. To bardzo proste, a wy nie będziecie musieli męczyć kolejnych pięter - uśmiechnęła się triumfalnie, zadzierając nos.

Oferta była z gatunku 'bardzo interesująca' i gdyby Shade mógł decydować za Bazylię, zgodziłby się natychmiast. Niestety, nie do niego należał wybór. No i nie sądził, by jakiekolwiek słowa zdołałyby przekonać diabelstwo do podjęcia decyzji, która spodobałaby się wszystkim słuchaczom.

Ponury wyraz twarzy i pełne dezaprobaty spojrzenie, skierowane w stronę Bazylii, dosyć jasno przedstawiało stanowisko Rolanda w tej sprawie. W piekle rzadko zdarzają się takie okazje, które znacznie mogły ułatwić im wędrówkę. A ta zdawała się zaprzepaszczona, przez czyjeś prywatne uczucia. Taka strata…
Wiedźmiarz westchnął i cofnął się powoli w stronę Aurory. W jego głowie już zaczął rysować się plan działania na wypadek walki.
- Czy ty naprawdę dajesz jej wybór? - mężczyzna zwrócił się do Zazdrości. - Bo chyba nie powiesz mi, że od tak pozwolisz nam iść dalej, jeżeli Bazylia nie zgodzi się na twoje warunki…
Bazylia słuchając wszystkich dookoła złapała się za swoje rogi. Jak kilkukrotnie wcześniej zaczęła się za nie ciągnąć. Te kilka łez popłynęło i wyschło. Targając się za głowę kobieta przywracała sobie jasność myśli. Spojrzała na Rognira zatrzymując się. Dłonie puściły rogi i powoli dotknęły piersi mężczyzny.
- Nie zostawię cię - szepnęła Bazylia wstając na swoje kopyta. Spojrzała wyprostowana na Zazdrość.
- Tak. To dobre pytanie.
- Na tym właśnie polega wybór. Albo zostawia Raziela i spieprza z tej części piekła raz na zawsze, albo nie. Możecie dalej się wspinać na szczyt niczym małe kózki, ale czy po drodze nie połamiecie sobie nóg? - Zawiść wzruszyła niedbale ramionami - Tego nie mogę już obiecać. Nie po to skopałam cię z niebiańskich wyżyn byś i tutaj go nęciła - zwróciła się bezpośrednio do Bazylii.

Słowa, słowa, słowa.
Jaką Zawiść miała gwarancję, że Bazylia naprawdę wyrzeknie się swego anioła? Jaką gwarancję mieli, że portal, którym kusi ich Zawiść, prowadzi tam, gdzie powinna? Shade nie miał pojęcia, w co i komu wierzyć.
- Jeżeli nie uda nam się wspiąć na szczyt tej góry, to z pewnością też nie udałoby nam się przeżyć na kolejnych poziomach piekła - stwierdził Roland, który jednak spojrzał zaraz wyczekująco na Bazylię, pragnąc usłyszeć jej ostateczną decyzję.
Diablica ściągnęła brwi kiedy informacje powoli do niej docierały. Spojrzała jeszcze raz na Zawiść. Po krótkiej chwili jej oczy rozszerzyły się.
- Och - szepnęła kiedy rewelacja z kim rozmawia dotarła nareszcie do jej umysłu. - Ty. Ty podszywałaś się? Czy znęciłaś tamtą anielicę? Pal sześć, że mi zrobiłaś krzywdę. Przez ciebie Raziel jest teraz w niebezpieczeństwie - z każdym słowem głos Bazylii nabierał mocy. Zgniewała się. Nim jednak zaatakowała lub zrobiła jakikolwiek agresywny ruch chciała usłyszeć odpowiedź Zawiści.
- Ale ty jesteś durna - Zawiść przewróciła oczami - Nie wiem co Raziel w tobie widział, prócz inności wynikającej z rasy. Jesteś głupia jak but, a oręż jaki wytwarzalaś był lichy i gówno warty. Żal mi cię. Wciąż nie wiesz kim jestem? Poważnie? Zaskocz mnie choć raz - Anielica nie znała litości, rozkręcając się.

— Bazylio! — Imię diablicy padło z ust wiedźmiarza i rozniosło się ponurym echem po komnacie. W tym jednym słowie zdawały zawierać się zarówno ostrzeżenie, jak i groźba, zaś jego twarz przyjęła ponownie beznamiętne oblicze. Przez tą jedną chwilę Roland zdawał się emanować równie wielkim złem co Azmodan i Zawiść. Atmosfera wokół niego zagęściła się.

— Jeżeli nie chcesz zgodzić się na jej ofertę, to po prostu chodźmy dalej. Nie pozwolę, by sytuacja z poprzedniego piętra się powtórzyła… Którędy na następne piętro? — Ostatnie słowa skierował do Zawiści.

— Nie jestem twoim przewodnikiem, szczeniaku! — warknela rozgniewana w odpowiedzi.

Diabelstwo było niezadowolone ani z odpowiedzi Zawiści ani z tonu w jakim Roland wypowiedział jego imię. Bazylia sapnęła poirytowana.

— Nie chce mi się. Amalia? Amelia? Nie pamiętam — wzruszyła ramionami mając dość olewczy ton głosu. Zamiast patrzeć na Zawiść szukała dokąd mogliby pójść aby ruszyć do przodu olewając demonicę.

— Zarazila was wszystkich głupotą, czy jak? — spytała Zawiść udając rozbawienie. Widać jednak było, że nie umie się bawić tak jak Azmodan, swoimi porażkami.

— Jeżeli tego nie widać, nie mamy ochoty z tobą rozmawiać. Zejdź nam z drogi.
Tazok wtrącił się do rozmowy, nie szczędząc gniewnego tonu. Wiedźmiarz? Azmodan? Zawiść czy tam Zazdrość? Amatorzy. Jeżeli ktoś miał tutaj być zły, to właśnie Szpon. Przesiąknięty do szpiku kości. Mógł niedawno być miły dla Johanny, ale nie należało zapominać, kim naprawdę był. Skurwielem, który nie zawaha się, gdy już postanowi urwać łapy torującej im drogę kobiecie.

— Świetnie! Bo ja również — Amelia założyła ręce krzyżem na piersiach i rzuciła niezadowolone spojrzenie Azmodanowi i stojącej za nim Johannie. — Jeśli nie chcesz by twojej siostrzyczce stała się krzywda, lepiej stąd spieprzaj — rozkazała, gotując się w środku ze wściekłości. Raczej dla wszystkich zebranych oznaczało to jedno. Robiło się niebezpiecznie.

“Nie… Nie… Nie. Nie. Nie!” przeszło przez myśl Rolandowi. Wszyscy wiedzieli jak wyglądało ostatnie starcie ze strażnikiem piętra, jednak mimo to powtórzyli swój błąd. Tylko w tym wypadku,próba uśpienia Bazylii raczej nie pomoże. Chciał czy też nie chciał, musieli szykować się na najgorsze.
Wyciągnął zza pasa dwie różdżki i podał je ukradkiem Aurorze.

— Na wszelki wypadek. Potrafisz się tym posługiwać? — szepnął. — Pierwsza na Bazylię, a drugą użyjesz na mój znak.

— Ech, Amelio słuchaj — diabelstwo rozmasowało czoło palcami — Ja w sumie to nie widzę potrzeby się bić. Tak zrzuciłaś mnie z nieba. No dobra, chuj z tym. To pamiętam, było straszne, wolę nie powtarzać. Nie wiem dlaczego tak bardzo mi zazdrościsz Raziela. Mam to nieco w dupie. Jego zapewne też miałam, ale cholera nawet tego nie pamiętam. Idę na górę, bo w sumie nie widze powodu aby go zostawiać samego. Pomagał mi, to ja pomogę jemu. Po co się denerwować?

— Czyli, że co?! Teraz to niby moja wina?!

— Ale, że z czym?

— Jesteście irytujący. Pseudo przyjaciele, wspierający się nawzajem i rezygnujący z celu tylko dla jakiegoś podstarzałego Aniołka. Nawet go nie znacie, ale w sumie, to wasza sprawa. Powodzenia — machnęła ręka i odwróciła się na pięcie. Towarzyszące jej stwory
nie wyglądały jednak jakby miały za nią podążać.
— I tak nie wejdziecie wyżej. Rozwaliłam to przejście — zakończyła nie patrząc na nich. Najwidoczniej zrezygnowała ze swojej propozycji.

— Cholera — mruknął Roland. Być może Amelia nie miała ochoty się z nimi więcej bawić, jednak jej pupile wręcz przeciwnie. Jeżeli chciał ograniczyć straty w tym starciu, musiał działać szybko.

— Chciałam powiedzieć dziękuję, ale tak to nie zapyziała kutwo! — zakrzyknęła Bazylia dodając do tego ordynarny gest. Nie zdawała się jednak specjalnie przejęta.

Shade tylko westchnął. Cofnął się o parę kroków, by znaleźć się jak najdalej od chętnych do zabawy przyjaciół Zawiści, po czym przygotował się do kolejnej walki.

Nadeszła walka, której nikt nie chciał, ale wszyscy się spodziewali. Roland zmyślnie splótł magię obklejając nikczemne potwory pajęczą siecią. Część z nich zwinnie wyswobodziła się z tego ataku gnając w kierunku uśpionych. Jeden tylko zdołał zaatakować Bazylię nim reszta drużyny rzuciła się w wir walki. Wiotka Johanna siekła nieumarłego swoimi sztyletami mimo krzyków Asmodana chcącego ją powstrzymać. Demon pożądania obiecał chronić dziewczynę i o dziwo wciąż dotrzymywał słowa samemu atakując kwasowym czarem tego samego nieumarłego. W tym czasie osowiała Bazylia odpowiedziała na zadane jej rany miażdżąc zombie na mokrą plamę swoim młotem bojowym. Nowo poznana Aurora zamierzała wypełnić plan wiedźmiarza, lecz magia płynąca w różdżce odmówiła jej posłuszeństwa wybuchając prosto w twarz. Szczęściem sam przedmiot ostał się i Roland czując wciąż zawartą w nim magię sam go użył. Wybuch i ogień trawiący spalającą się pospiesznie pajęczynę przypiekł wszystkie zombie sprawiając, że każdy z nich wył z pośmiertnego bólu. Walka była jednak daleka do skończenia. Tazok zamierzał wyprowadzić kilka ciosów lecz jego uwaga bardziej spoczęła na tłumaczeniu Johannie co ma robić niż na własnym ataku. Ostatni zaatakował Shade ewidentnie nie mając niajmniejszej chęci na prowadzenie potyczki.

Wymiana ciosów pomiędzy zombie a uśpionymi trwała dalej. Tazok, Roland i Bazylia zostali obskoczeni przez zombie i musieli się bronić. Hopgoblin wymachiwał rękoma czyniąc nieco mniejszą szkodę niż zamierzał. Wiedźmiarz starał się uśpić potworzy lecz jego wysiłki również spełzły na niczym. Diabelstwo zaś położyło kolejnych dwóch przeciwników. Johanna również dobiła zombie, a Aurora uleczyła rany Rolanda. Asmodan nie zamierzał tym razem atakować skupiając się na czarach ochronnych dla Johanny. Przez Shade'a przemawiało coraz mniej chęci gdy jego strzał spudłował.

Dwa zombie rzuciły się na Tazoka. Gdy jeden z nich trafił Hopgoblina, ten poczuł jak w jego trzewiach budzi się dziwne uczucie, chorobliwe i obezwładniające. Zazdrość zawładnęła jego emocjami, co sprawiło, iż ledwo trafi przeciwnika. Szczęściem przy okazji go powalił. Mniej szczęścia miał Shade. Nieumarły dotkliwie go poszarpał i mimo, że Johanna z Bazylią dobiły ostatnich przeciwników, ze sklepienia odpadł przedziwny stwórz przypominający stalaktyt pozbawiając łucznika przytomności. Roland rzucił się na ratunek mężczyźnie lecząc go czarami lecz samemu wystawiając się na atak. Szczęściem dla wiedźmiarza, Aurora strzegła go dodając sił swoją własną magią. Shadeowi nie pozostało nic więcej jak odsunąć się od bestii nie mając siły go atakować.

W obliczu nowego przeciwnika wszyscy wzmogli swoje starania aby przeżyć. Jakiekolwiek by one nie były. Nawet Asmodan zranił dotkliwie potwora swoją magiczną błyskawicą. Wszystko zdawało się jednak mało skuteczne gdyż przeciwnik wciąż stał, a uśpieni byli coraz bardziej okaleczeni i zmęczeni. Asmodan ponownie wykazał się sprytem i uśpił bestię. Niestety otępiała Bazylia zamiast dać czas wytchnienia dla reszty uderzyła uśpionego przeciwnika z nadzieją wykończenia go. Niestety tylko go obudziła i sprowadziła jego gniew na siebie. Gdy już zdawało się, że nadzieja jest stracona Tazok z podwójną furią zaatakował bestię ostatecznie powalając ją na ziemię.

Mieli chwilę czasu. Chwilę aby odpocząć, aby zrozumieć że wygrali. Aurora była dziwnie posiniaczona, jakby atak potwora miał na nią jakiś dodatkowe działanie. Shade ledwo stał słaniając się przy każdym kroku. Johanna tak samo. Reszta nie była w specjalnie lepszym stanie pomijając Asmodana, który nie został ani razu zaatakowany przez potwory zazdrości. Co nie było dziwne, ale na pewno irytujące.

Musieli gdzieś się schować, albo zobaczyć gdzie udała się Zazdrość. Było to o tyle problematyczne, że zapewne spotkanie z nią oznaczałoby kolejną walkę, a na to nikt nie miał sił. Wypadało się jednak nie cofać. Jakby się cofnęli wpadliby ponownie w objęcia ruchomego labiryntu, który nie wiadomo kiedy ponownie otworzyłby dla nich swoją drogę. Więc poszli. Ostrożnie spoglądając na sklepienie, zaglądając w przepaść, robili co mogli aby nie dać się zaskoczyć. Szli tam gdzie zniknęła Zazdrość patrząc czy gdzieś po drodze nie przyjdzie im znaleźć odnogi dobrej do ukrycia się i odpoczynku. Bazyli dzielnie niosła Rognira, choć już nie z powodu miłości jaką do niego żywiła. Półork mimo wszystko był dodatkową osobą, która w przyszłości mogła ich wspomóc swoją siłą. Jednak umysł Bazylii nie był jeszcze w stanie do tak złożonych przemyśleń. Skoro niosła go już tak długo, to mogła i nieść go do momentu jego przebudzenia.

W trakcie drogi

Roland z uwagą przysłuchiwał się słowom Aurory. Co prawda nieszczególnie obchodziły go historie i prywatne cele jego towarzyszy, jednak w tej opowieści wiedźmiarz mógł odnaleźć pewne powiązania. Stwierdził, że może warto będzie zainteresować się tematem.
- Możesz mi opowiedzieć więcej o tej klątwie? Skąd się wzięła, co to za demon, kto jest za nią odpowiedzialny? Być może mógłbym ci w pewien sposób pomóc.
Dało się słyszeć, że Aurora mlasnęła. Mimika jej twarzy pozostała jednak dla Rolanda zagadką. Nie wiedział, czy odgłos ten wydała z jakiegoś konkretnego powodu, coś na co wpłynęło jego zachowanie bądź słowa, czy po prostu było to zwyczajnym, “ludzkim” odruchem.
- Wiele osób próbowało mi wmówić, że się z tym urodziłam, ale ja wiem, że to nieprawda. Wychowywała mnie grupa osób, którym do bycia prawym obywatelem było bardzo daleko. Mieli w planach najazd na wiele wiosek i miast, przejąć duży obszar i zarządzać po swojemu. Potrzebowali jednak do tego narzędzia, którym stałam się ja. Przewodzili grupie nieumarłych, różnych plugactw, diabełków, impów i , tak właściwie, wielu stworzeń tego i sąsiedniego planu. Po pierwszej klątwie zyskałam moce, które nie spełniły ich oczekiwań. Potrafię leczyć, przywracać, ożywiać; nie niszczyć. Myśleli, że jeśli poświęcą mnie drugi raz, dostanę więcej mocy… Zamiast tego zrobili mnie bardziej bezużyteczną. Z czasem niby zrozumieli, że takie zdolności też są na wagę złota… Cóż, kiedy otworzyli portal, aby przywołać więcej złych istot, przeszłam przez niego. Wiem jedynie, że to, co we mnie siedzi, pochodzi z tego planu. Żeruje na mnie, karmi się mną i rośnie w siłę za każdym razem, gdy obrywam. Obawiam się, że nim to coś znajdę, może być już wystarczająco nażarte, by wyleźć przez portal i rozpieprzyć znaczną część naszego świata - odparła kobieta, zakańczając wszystko bezradnym westchnięciem.
- W dodatku na tym planie nie jestem zbyt lubiana i nie ufają mi, ponieważ nie mam znamienia. Spotkałam się już z ludźmi, którzy chcieli mnie zabić bo stwierdzili, że jestem niewolnicą demonów. Ja się leczę, a one leczą się gdy zostaję ranna. Błędne koło - wzruszyła ramionami, nie wiedząc co więcej może mu przekazać.
Z każdym kolejnym słowem Aurory Roland bladł coraz bardziej. Grupa ludzi najeżdżająca na wioski i miasta. Przewodzili grupie nieumarłych i innych dziwactw. Przez ułamek sekundy wiedźmiarz ponownie poczuł odór krwi i spalenizny. Usłyszał jęki rannych i umierających. Oraz ten ostatni moment, kiedy oddał życie by uratować swój dom... Czy to było możliwe? Czy naprawdę przypadek połączył go z osobą, która była w pewnym sensie częścią tej tragedii? A może to nie przypadek…
Roland jednak szybko ponownie pohamował swoje emocje, nie chcąc niczego zdradzać swojej towarzyszce. Przynajmniej nie teraz.
- Nas nie musisz się obawiać. W końcu fakt, że nie posiadasz znamienia dobrze o tobie świadczy - zaczął Roland. - Kiedy znajdziemy chwilę wolnego czasu, pomyślę jeszcze nad tą klątwą i postaram się znaleźć jakieś rozwiązanie. Niczego nie obiecuję, ale lepsze to niż nic. Ale z pewnością razem z nami łatwiej będzie ci znaleźć lekarstwo.
Aurora uśmiechnęła się pod nosem, nic jednak nie odpowiedziała. Usłyszał jedynie pomruk niedowierzania. Bazylia w milczeniu przysłuchiwałą się opowiadaniu Aurory. Nie widziała powodu komentować tego co mówiła. Kiedy jednak ta skończyła mówić, wojowniczka odezwałą się.
- Roland? Możemy pogadać?
Twarz wiedźmiarza zwróciła się w kierunku, z którego nadszedł głos diablicy. Egipskie ciemności panujące w tunelu pozwoliły mu dostrzec jedynie zarysy czerwonoskórej. Niemniej Bazylia dzięki swym wrodzonym zdolnościom mogła dostrzec dokładnie trwające przez jedynie kilka sekund zdziwienie na jego twarzy. Chwilę później jednak powróciła nań obojętność.
Kiwnął głową.
- Niech będzie - powiedział, wyswobadzając się delikatnie z uścisku Aurory. - Za chwilę was dogonimy.
Bazylia poprawiła przewieszonego przez ramię Rognira i położyłą drugą dłoń na ramieniu człowieka.
- Żebyś się nie zgubił - wytłumaczyła zaraz zmieniając temat. - Wszystko w porządku?
Roland uniósł brwi, całkowicie zbity z tropu jej pytaniem.
- Skąd to pytanie?
- Mam wrażenie, że jesteś jakiś taki inny. Znaczy… pochmurny. - odpowiedziała Bazylia.
Wiedźmiarz parsknął, ledwo powstrzymując śmiech.
- Jesteśmy w piekle. Wybacz, że nie tryskam entuzjazmem na prawo i lewo, ale okoliczności raczej nie sprzyjają temu.
- Hmm… no ale chcemy się stąd wydostać nie? Jak będziemy tu pasować to pewnie tu wrócimy nie?
- Robię tylko wszystko, by wyciągnąć nas z tego przeklętego miejsca. Robię wszystko byśmy mogli jakoś przetrwać. - Roland mówił to wszystko w całkowicie neutralny, pozbawiony wyrazu sposób - A poza tym… Nie widzisz tego? Ta cała góra i jej strażnicy. Chciwość, Zawiść, Pożądanie i cała reszta, która jeszcze stoi nam na drodze. Nie możemy im ulec, tak samo jak nie możemy ulegać emocjom, które reprezentują. W piekle wszelkie uczucia i emocje tylko szkodzą i powodują większe cierpienie. Aż w końcu czara cierpienia zostaje przelana. To stało się z Johanną. A to dopiero początek drogi. Skąd mam wiedziedzieć, że Shade albo ty też w pewnym momencie się nie złamiecie. Już teraz ograniczają Cię uczucia do tego anioła.
- Nie czuję się ograniczona. Nie czułam się ograniczona jak nieprawdziwie kochałam Rognira - Bazylia pokręciłą głową po czym zamilkła wyraźnie starając się coś sobie poukładać w głowie. - Raczej miałam więcej powodów aby działać. Hm… to fajne i niefajne jak tak się ma dużo emocji. Ciekawe, trudne i skomplikowane, ale chyba to lubię wiesz?
Kobieta uśmiechnęła się choć w ciemnościach można było tego nie dostrzec. Przyciągnęła wiedźmiarza do siebie misiowym uścisku.
- W sumie nie podziękowałam ci jeszcze. Dzięki.
Mało powiedziane, że Roland nie spodziewał się takiej reakcji Diablicy. Ciężko mu było określić, czy jej działania i słowa są prawdziwe, czy jedyne spowodowane są nadszarpnięciem jej rozumu przez pożeracza dusz.
Tak czy siak mężczyzna nie próbował się wyrwać, choć również nie odwzajemnił uścisku. Stał jedynie uwięziony tak przez diablicę do czasu aż ona sama nie uwolniła go.
- Nie mam pojęcia za co mi dziękujesz, ale nawet gdyby był powód, to nie musisz tego robić. Wspólnie idziemy przez to piekło i musimy działać razem by przetrwać tu. Każdy z nas tak naprawdę robi to tylko i wyłącznie dla siebie. Nie ma potrzeby dziękować za takie coś...
- Hmm - mruknęła diablica uruchamiając swoje zwoje mózgowe. - W sumie. Możemy to zmienić nie? Bo w zasadzie to jakoś tak nie wiem co zrobię jak Raziel odleci. No bo w końcu nie może zostać i nie chce aby został. To go skrzywdzi… Czekaj, a ty nie mówiłeś, że dla ratowania innych sprzedałeś swoją duszę? Znaczy zrobiłeś coś dla kogoś. Także w zasadzie teraz też robisz dla nas, nawet jak robisz też dla siebie. Ani wtedy nie musiałeś i teraz nie musisz. Chyba nie? No, to w zasadzie tak jakby więcej niż tylko dla siebie. Ci pod górą robili tylko dla siebie. Nie mieli racji. Ale ty masz, bo pomagasz, chociaż wcale nie musisz. Mądry jesteś i gadać umiesz, pewnie byś przegadał te wszystkie demony tutaj i bez naszej pomocy. Dlatego dzięki, że mimo wszystko pomagasz. No. Chyba. Chyba tak to chciałam ująć - diabelstwo poklepało mężczyznę po ramieniu w przyjaznym geście.
Wiedźmiarz starał się jak mógł, ale nie był w stanie pojąć w pełni sensu wypowiedzi Bazylii. Zrozumiał jednak najważniejsze i uśmiechnął się smutno.
- Nie jestem tak dobrą osobą, za jaką mnie uważasz, Bazylio - powiedział. - Powinniśmy dogonić resztę. Porozmawiamy na ten temat innym razem…
- Dobra. Tylko nie zgub się w tych piekłach do tamtej pory, proszę - Bazylia przyspieszyła kroku prowadząc mężczyznę aby o nic się nie potknął. Wracając do reszty diabelstwo było nieco zamyślone. Miała jednak wrażenie, że jak zacznie mówić, to nikt jej nie zrozumie. Dlatego też dołączyła do Tazoka na początku pochodu i dalej prowadziła grupkę.

***

Diabelstwo spojrzało złowrogo na anielicę, która to odrzuciła je na gruzy. Wstając zamierzało rzucić się na białowłosą, lecz Tazok okazał się szybszy młócąc pięściami. Amelia była jednak kompletnie zapatrzona w Bazylię i nie zamierzała dać czerwonoskórej chwili wytchnienia. Zaczęła się potyczka na wąskim przejściu. Bazylia z Tazokiem związali się walką z anielicą, a reszta albo strzelała, albo im pomagała czarami. Wyjątkiem była Johanna, która była powstrzymywana przez Azmodana, mimo swoich wysiłków.

Anielica szybko pokazała swoją wyższość doprowadzając diabelstwo do utraty przytomności. Żadne czary Rolanda nie chciały zadziałać i tylko Tazok dotrzymywał anielicy kroku. Nie byłoby to jednak możliwe gdyby nie leczenie Aurory bezpiecznie trzymającej się z tyłu. Wszystko zmieniło się kiedy Johanna postanowiła w końcu wyrwać się spod wpływu demona i użyła nieznanych innym sztuczki znikania. W tym momencie jednak Roland uznał, że czas i na jego asa w rękawie. Wykrzyczał inkantacje a z koniuszków jego palców wystrzeliły łuki elektryczności w kierunku Amelii. Choć samej anielicy nic nie zrobiły ujawniły pozycję Johanny. Pomiędzy kobietami nastąpiła szybka wymiana ciosów. Widząc swoją kochankę w niebezpieczeństwie Azmodan w końcu dołączył do walki. Z jego ust spłynęło zaklęcie wiążące wolę anielicy z jego własną.

- Odleć stąd i zostaw nas w spokoju raz na zawsze! - rozkazał Azmodan zwracając się do Zawiści. Ta spojrzała na niego z nienawiścią i syknęła pod nosem ze złości. Wydawało się, jakby miała zamiar rzucić się do lotu i powalić mężczyznę z zamiarem rozszarpania go na kawałki jednak zamiast tego, zwyczajnie w świecie posłuchała rozkazu. Anielica wzniosła się na swoich wielkich, czerniejących skrzydłach i odleciała, pozostawiając po sobie liczne rany, krew i złe wspomnienia.