Spotkanie z piekielnymi ogarami z początku wydawało się zadaniem niemożliwym do przeskoczenia bez konieczności poniesienia ofiar. Starcie, jakie miało mieć miejsce, zdecydowanie nie było przypadkiem, a rozwścieczone, płonące bestie, nie przybyły tutaj zwabione smrodem gnijących ciał. Możliwe jednak, że węszyły w okolicy dłużej, niż na początku mogłoby się wydawać. Kaabi, gdy tylko opuścił domek, spostrzegł ślady zwierzęcych łap, kształtem przypominające ślady wilków, jednak ziemia wokół odcisków zdawała się być lekko przysmolona. Ta obserwacja pozwoliła mu na stwierdzenie, że bestie pochodzą z innego planu niż materialny, a to skutkowało tym, że nie dało się do nich przemówić jak do zwykłych zwierząt. Jarrod korzystając z zapamiętanych niegdyś informacji oraz poprzez obserwację i wyciąganie oczywistych wniosków, mógł z pewnością stwierdzić, że żadne ogniste czary ani wspomaganie broni tymże żywiołem, nie zrobi na psach wrażenia. W pierwszym odruchu Johanna od razu dała krok w tył, podobnie jak Shade, który był słabego zdrowia i zdawał sobie doskonale sprawę iż wystarczy jeden błąd, aby ponownie stracić na zdrowiu i zmysłach - a powtórki z koszmarów wolałby już nie mieć. Roland również okazał się przezorny i zważywszy na odległość sierściuch, a dystans był dosyć spory, nie poczynił początkowo nic wartego uwagi. Inaczej miała się sprawa z Bazylią, Rognirem czy chociażby Razielem. Cała trójka nie próżnowała, wykorzystując potencjał swej siły, a nawet broni. Uderzenia półorka były nie tylko celne, ale również nacechowaną ogromnym pokładem sił. Było trzeba przyznać, że zielonoskóry jest groźnym przeciwnikiem, a ogromne pokłady gniewu, gotujące się w jego umięśnionym ciele, były jak buchający żywioł, nie do opanowania. Anioł jednym strzałem ze swojej głośnej spluwy rozsadził głowę psa, że nie było już czego zbierać i choć niektórzy mogli być pod wrażeniem, odczuć dało się również niepokój, kiedy na miejscu głowy psa wyobrażali sobie swoją własną.
Straty walki przychodziły równie błyskawicznie, co jej zyski. Saidin, mimo iż trzymać starał się na uboczu, został zaatakowany przez ogara z ogromnym impetem. Bieg czterech łap nadał niedającej się opisać prędkości, a silny uścisk szczęk boleśnie i dotkliwie zatopił się w szyi chuderlawego chłopaka. Jedynie cud sprawił, że kły ominęły główne tętnice szyjne, pozostawiając Przywoływacza przerażonego i chwiejącego się na nogach. Szalę zwycięstwa przechylił ruch Rolanda, który z pomocą swych Wiedźmiarskich czarów, zatopił we śnie jedną z bestii. Kiedy tylko celna strzała Shade’a dobiła rozwścieczonego i wciąż stojącego na nogach ogara, pozostało już tylko obudzenie celnym i niosącym śmierć ciosem ostatniego z przeciwników. Psi skowyt rozniósł się echem po górach, a zebrani tutaj Przebudzeni, nawet nie zorientowali się, w którym momencie Saidin zniknął im z oczu.

Przyjrzenie się z bliska pozbawionym życia pozaplanowcom, przyniosło nieco informacji. Jarrod zapamiętał te zwierzęta i potrafił przypomnieć sobie o nich więcej wiadomości, choć w tej chwili nie były one pomocne. Kaabi skrupulatnie spisał w swym notesie informacje, zaś Roland zakasał rękawy, aby pomóc tym, co potrzebują leczenia. Chyba jedynie Raziel nie miał nic wielkiego do powiedzenia. Anioł po prostu bez słowa minął wszystkich i zaczął kierować się w stronę wodospadu, ignorując wszystkich tutaj zebranych. Nie było do końca pewne czy miał właśnie zamiar się ulotnić na dobre, nie spełniając obietnic o odnalezieniu teleportu, czy też po prostu zapragnął spacerku, z dala od Grzeszników, których nadmiar mógł przytłoczyć niejedną, dobrą istotę. Podróżnym wciąż pozostała kwestia obmyślenia planu i podjęcia decyzji, co dalej zrobią ze swoim losem i czy aby na pewno mają zamiar połączyć swoje siły.

Jarrod popatrzył beznamiętnie na las w którym prawdopodobnie zniknął przywoływacz. Początkowo chciał rzucić się za nim, jednak coś powstrzymało go w jego zamiarze. Instynkt przetrwania? Może brak więzi z chwilowym towarzyszem? A może był już tak zdegenerowany, że nie czuł już absolutnie żadnych uczuć?

Jednak jakieś emocje niewątpliwie odczuwał. Strach związany z walką. Obawa przed ponownym bólem, zadawanym zębami piekielnych stworzeń.
Jarrod z trudem opanował drżenie dłoni, kiedy jedna z bestii omal nie rozszarpała Saidina, zmuszając go do ucieczki w las.
Jego dusza czuła niemal fizyczny ból, kiedy pociski anioła gwizdały nad głowami walczących, masakrując piekielne ogary. Zwycięstwo nad ogarami przyniosło jednak coś, czego w tym miejscu nie spodziewał się już znaleźć. Nadzieję. Nagroda tak nieznaczna a jednak radość z niej wystarczyła, aby czarodziej samolubnie skupił się na sobie. Chwilę jeszcze obserwował zagajnik, czekając jeszcze na pojawienie się towarzysza, jednak po chwili zdał sobie sprawę, że ten już nie wróci.

Jarrod wzruszył ramionami i wszedł do budynku, znajdując jakąś pustą butelkę i nieco głębszą skorupę pozostałą po jakimś rozbitym naczyniu. Bronią czarodzieja była wiedza, którą można było utrwalić, a następnie ponownie odczytać tworząc wskazówki dla potomnych. Niestety, nie dało się tego zrobić bez przyborów do pisania. Większość rzeczy osobistych czarodzieja przepadła, ale nie przepadły jego umiejętności które mogły całkiem szybko odzyskać przynajmniej część najpotrzebniejszych rzeczy.
Walka, niefortunny zbieg okoliczności, czy może znak od władców tego wymiaru, że nie powinni siedzieć bezczynnie w jednym miejscu jednak truchła padłych ogarów oferowały przynajmniej jeden składnik potrzebny do całkiem dobrej jakości atramentu. Jarrod podstawił skorupę pod jednego z piesków aby zakasując rękawy szaty upuścić nieco przesyconej siarką krwi, którą następnie przelał do pustej butelki, rozcieńczając ją nieco wodą.
Chwilę pokręcił się po placu szukając odpowiedniego korka dla swojej butelki. Nie szukał długo, odcinając odpowiedniej grubości palec którym zakorkował naczynie. Prowizoryczny inkaust był gotowy. Należało oczywiście znaleźć pióra i Jarrod z nadzieją spojrzał na odchodzącego anioła. Długo rozważał, jakich słów użyć w celu poproszenia niebianina o choćby jedno piórko, ale nie znajdował niczego, co nie brzmiałoby absurdalnie w takiej sytuacji. Postanowił poszukać szczęścia gdzieś indziej, choć szczerze wątpił, czy w piekle hodowano jakieś ptactwo.

-Saidin chyba zniknął w lesie- Jarrod kiwnął głową w stronę zagajnika
-zamierzamy go poszukać, czy idziemy zwiedzać miasto? -

Bazylia wytraciła resztki ochoty po ataku demonicznych psów. Opuściła topór i powlokła się do domku po tym jak dostała jeszcze jedną porcję leczenia. Raziel i kilka osób postanowili zagłębić się znów pomiędzy domy w poszukiwaniu ukrytych skarbów. Diabelstwo odpuściło sobie ten rodzaj rozrywki. Zdecydowanie wystarczyło jej przytłaczających emocji na dłuższy czas. Obecność anioła jednak utrudniała jej zatracenie się w nijakości. Swoją obecnością drażnił strunę w jej duszy. Dlatego zajęła się pakowaniem swoich tobołków. Sprawdziła czy któryś z nowo poznanych ludzi nie przywłaszczył sobie nic co było jej i wydreptała zewnątrz. Uznając, że poszukiwacze skarbów pewnie wrócą do tego domku usiadła i czekała. Nie poszukiwała zakrwawionego człowieka. Nie wtrącała się co robił gadatliwy mag, ani nie przyglądała się co robi dziwny półork. Do Rognira też się nie odzywała, ani do Johanny. Po prostu cierpliwie poczekała.

Chociaż Przebudzeni nie podjęli żadnej decyzji, która posunęłaby ich pionki na szachownicy dalej w przód, to przewzięli małe kroczki. Shade wraz z Kaabim wyruszyli na poszukiwania głównie pożywienia, ale również broni, amunicji i ewentualnego pancerza. Roland z Johanną odeszli w swoim własnym towarzystwie, w inną stronę niż wymieniona wyżej dwójka, aby również znaleźć coś, co mogłoby się im przydać w dalszej wędrówce po upragnioną wolność. Bazylia, Jarrod i Rognir stali w miejscu, z czego potężny półork łypał nienawistnym spojrzeniem na czarodzieja, zupełnie jakby miał ochotę odrąbać mu łeb, co sprawiało, że atmosfera w grupie stawała się napięta. Ponieważ Jarrod nie uzyskał odpowiedzi na zadane grupie pytanie, a wszyscy się rozeszli, sam nie miał zamiaru biegać po lesie w poszukiwaniu tchórzliwego chuchra, które prędzej czy później się znajdzie, a nawet jeśli nie… No cóż, nikt nie powiedział, że będzie lekko.


Roland do tej pory nie powiedział nikomu o tajnym przejściu, jakie odkrył. Ciężko było odkryć jego myśli, czy uznał, że lepiej nie sugerować innym przejścia, które zdawało się być zbyt tajemnicze i niebezpieczne czy może po prostu wciąż walczył z myślami, co powinien zrobić. Zbadać to samodzielnie? A może zostawić innych?
- Roland, wszystko w porządku? - spytała Johanna, która do tej pory szła skruszona obok niego, starając się być jedynie niewidocznym i nie przeszkadzającym nikomu cieniem. Nie czuła się wśród tych wszystkich osób lubiana, miała wrażenie bycia piątym kołem u wozu, balastem. Trzymała się ich walcząc jednocześnie ze swym wewnętrznym “ja”, które ciągle jej przypominało, jak bardzo jest zbędna i żałosna.


Druidowi i Łowcy poszukiwania szły sprawnie. Okazało się, że w grupie można więcej, bo kiedy jeden nie zauważył pułapki, to sprawne oko drugiego ostrzegło przed zagrożeniem. Taką metodą, nie ryzykując więcej niż mogłoby być to warte, przeczesali pięć chałup i wzięli to, co uznali za cenne jak i przydatne - nie tylko na teraz, ale i na przyszłość. Badanie okolicy zajęło im niecałą godzinę, a w tym samym czasie, reszta zajmowała się swoimi sprawami.

Jarrod nie zapuszczał się daleko, ale i nie miał zamiaru iść tam, gdzie poszli wszyscy. Cofnął się wchodząc niedaleko w las, oglądając się co rusz za siebie, aby przypadkiem nie zabrnąć za daleko. Gdzieś w gęstych chaszczach i gąszczu krzewów odnalazł budowlę większą niż pozostałe, jakie tutaj znalazł. Budynek był rosły, a jego zniszczenia zdecydowanie stare. Przypominał budowle religijne, jakie wznosiło się wiele lat temu, stąd też miał przypuszczenia, iż ten tutaj nie został zbudowany przez Grzeszników tej dekady. Co czcili wyznawcy, którzy wznieśli budowle? Tego Jarrod nie był pewien, ale miał dziwne podejrzenia, że było to dobre bóstwo, co dziwiło podwójnie. Rosły dom przeszukiwany był zapewne wielokrotnie, choć przez tyle lat przewinęło się tutaj mnóstwo osób, które pozostawiały po sobie resztki ekwipunku. Dzięki takiemu szczęściu czarodziej znalazł zwoje oraz monety, które widział pierwszy raz na oczy. Nie chcąc kusić losu, wziął pierwsze lepsze znalezisko i wymsknął się z budynku - w końcu ktokolwiek, kto zgubił te zwoje, musiał być w wielkim niebezpieczeństwie. Kto wie, co po nim zostało? Mężczyzna powrócił przed dom, w którym wszyscy nocowali, a tam został zmierzony nieprzychylnym spojrzeniem Anioła.
- Poszukam teleportu z powietrza. Rozejrzyjcie się po wiosce. Znajdę was później. - oznajmił oschle, po czym wzbił się na swoich potężnych, białych skrzydłach i odleciał.


Bazylia jako jedyna pozostała w chacie. Nie miała na nic ochoty i nie interesowała się tym, co dzieje się na zewnątrz. Siedząc samotnie nie była nawet pewna, czy ma ochotę kogokolwiek widzieć, czy może wolałaby pozostać sama. Niestety, nikt nie pytał jej o zdanie, a już na pewno nie Rognir, który po kilkunastu minutach wszedł wyważył drzwi domku, zupełnie jakby nie mógł ich po ludzku otworzyć. Nie spoglądając na siedzącą przy ścianie Bazylię, zaczął obracać wielki topór w dłoni.
- Wszystkie łajzy poszły plądrować, a żeby im tak dupy pourywało - rzucił z pogardą po czym oparł topór o ramię, a jego głowa przechyliła się w bok, dopiero teraz obdarzając Diabelstwo spojrzeniem
- Nie chciałaś iść? Mogłem pójść z tobą. Rozumiem, że wierzysz w swojego skrzydlatego kolegę, ale to chyba nie oznacza, że mamy siedzieć i czekać na gotowe? A jeśli sobie nie poradzi? Nie wygląda na kogoś, kto byłby tutaj częstym gościem i znał te tereny jak swoje. Może i potrafi otworzyć czy tam uruchomić teleport, ale jesteś pewna, że umie też go znaleźć? - zapytał twardym tonem głosu, którym próbował postawić kobietę do pionu. Jego silne nogi twardo poprowadziły go ku czerwonoskórej, zaś umięśniona ręka skierowała się w jej kierunku, jakby wyciągnięta w geście pomocy.
- No chodź, poszukamy tego fajfusa Rolanda i jego niedożywioną panikarę. On zawsze miał jakieś pomysły.


W tym samym czasie Roland poczuł jak piecze go ucho. Niby nic wielkiego, ale taka nagła, niespodziewana reakcja organizmu wywołała w nim odruch złapania się za ów ucho. Miał trochę czasu, aby porozmawiać z Johanną, a w międzyczasie znaleźć kilka pożytecznych przedmiotów. Małymi kroczkami zbliżał się do wodospadu, podobnie jak Kaabi i Shade, którzy przeczesywali chatki po przeciwnej stronie głównej alei. W ostateczności, właśnie tam się wszyscy zetknęli, prócz Jarroda, Bazylii i Rognira, którzy jeszcze kręcili się w pobliżu noclegowni.

- Hmm....nie lubi mnie, choć to nie zmienia mojej sytuacji. Ani nikogo innego -mruknął do siebie Jarrod i zajrzał do chaty, ale widząc rozmawiających wojowników, nie miał ochoty na repetę dąsów z wczorajszego dnia. Zdecydowanie w chacie było zbyt dużo testosteronu, a stanowczo zbyt mało rozwagi, by dorzucać tam jeszcze jego arogancję. Wolał korzystać z podarowanej mu chwili wolności na całego. Cieszył się, że zaklęcie Rolanda postawiło go na nogi a ból z rozbitego ciemienia zniknął, pozwalając w końcu zebrać myśli. Jarrod pokusił się nawet na niewielki spacerek aby złapać nieco oddechu i perspektywy.Zakończony niesłychanie owocnie, choć oddalił się jedynie na niewielką odległość od chaty. Monety i zwoje były łupem tego dnia. Przydatne znalezisko, które warte było zbadania. Siadł przy chacie, opierając się wygodnie o ścianę i zaczął badać zwoje. Zaklęcia magicznych pocisków, choć mało imponujące, jednak odrobinę zwiększały jego możliwości. Postanowił zachować jeden ze zwojów, aby móc go potem skopiować do swojej magicznej księgi. Dziwne te piekło. Budowla którą znalazł była jakąś świątynią, i to poświęconą komuś....powiedzmy dobremu. Tu znajdowała się jakaś miejscowość, jakby żyli w niej ludzie. Niewątpliwie znajdowali się w piekle, tylko w którym konkretnym kręgu, i kto władał ową, tak podobną do rzeczywistości domeną? Kimkolwiek był, na pewno był potężny, ale z drugiej strony miał też klucz do opuszczenia tej konkretnej rzeczywistości.
Jarrod analizował informację pozyskane od anioła. Teleport czy brama prowadząca do kolejnego kręgu piekieł to była oczywista droga, ale czy naprawdę jedyna? Jarrod podniósł z ziemi patyk i zaczął szkicować i analizować wszelkie informacje o między wymiarowych podróżach. Tak, to mogło mieć sens. Plan astralny.
-Tylko jak zamierzasz jełopie znaleźć zaklęcia wyższych kręgów na tym zadku nie-świata? - mruknął sam do siebie drapiąc się po brodzie.
Widział wychodzącą Bazylię, następnie Rognira, którzy podążyli w jakąś stronę. Nie zamierzał siedzieć tu samotnie, czekając, aż dopadnie go kolejna sfora piekielnych ogarów.