Kilkaset metrów pod powierzchnią Faerunu rozgrywała się bitwa godna niejednej ballady. Deszcz wystrzelonych bełtów i strzał odbijał się od stalowej ściany krasnoludzkich pawęży, tworzących zwartą formację testudo. Zaklęcia z głośnym świstem przelatywały nad głowami, rozbijając się z hukiem o wystające ze stropu stalaktyty i w efekcie zasypując wszystkich dookoła odłamkami rozgrzanych do czerwoności, ostrych niczym brzytwa skał. Pożoga rozpętana przez wrogich czaromiotów powoli pochłaniała walczących poniżej, jednakże nawet potężne magiczne zdolności przeciwnika nie były w stanie powstrzymać zahartowanych w bojach wojowników przed parciem do przodu i wgniataniem w ziemię hord zielonoskórych.
Wspierane przez kapłanów Moradina krasnoludy nieugięcie przedzierały się przez zastępy orków, koboldów i goblinów, chcąc przedostać się do mrocznych elfów skrytych za morzem niewolników. Zwarta ściana tarcz i toporów przechodziła przez wrogów niczym młynek do mięsa, a po jej przejściu ziemię zdobiły rozczłonkowane ciała poległych i hektolitry przelanej krwi. Nie minął kwadrans, a po zielonoskórym tałatajstwie pozostały tylko ponure wspomnienia. Przyparte do ściany drowy miały już wkrótce odczuć na własnej skórze gniew brodatego ludu...

- Znowóż żeś wyszczerbił kilof? - Odezwał się ochrypłym głosem sędziwy krasnolud o brodzie długiej i srebrzystej. Stał on na niewysokiej, gładko ociosanej skale, obserwując grupę kopaczy drążących tunel poniżej.
- Gorzej, cholipka... stylisko się złamało - burknął w odpowiedzi jeden z górników, który odziany był w starą i wyniszczoną zbroję. Zwał się Thubedorf i podobnie jak reszta pochłoniętych pracą brodaczy, był on cały umazany brudem oraz zaschniętą juchą.
- Ta skała ni drgnie, a innej drogi wyjścia stąd nie widzę - przetarł czoło, splunął na ziemię z niesmakiem, po czym sięgnął po leżący nieopodal oskard i uderzył z całej siły w wystającą skałę. Pomimo ogromnej krzepy, doświadczonemu górnikowi udało się odrąbać zaledwie niewielki blok skalny.
- Prędzej zdechniemy tu z głodu niż się stąd wydostaniemy. Przeklęte elfy! Mówiłem przecie, że prowadzą nas w pułapkę! - Wycedził gniewnie przez zaciśnięte zęby.
- Zamilcz, nie czas szukać winnych… - złajał go wojownik, którego cechował długa, srebrzysta brodą i surowa twarz ponaznaczana głębokimi zmarszczkami oraz licznymi bliznami. Dagna, bo tak się zwał ów sędziwy krasnolud, był dowódcą małej, górniczej kompanii zesłanej w północne rejony Podmroku przez króla Kurda Długobrodego. Niestety, pomimo dobrego przygotowania ekspedycji, nie obyło się bez przykrych niespodzianek.
W jednym ze starożytnych tuneli, wydrążonych jeszcze za czasów wielkich podbojów legendarnego Krasusa, napotkali drowy wraz z ich zielonoskórymi niewolnikami, intensywnie pracującymi nad wydobyciem niezwykle rzadkiego i cennego metalu, jakim niewątpliwie był mithral. Wywiązała się krwawa walka pomiędzy przedstawicielami obu tych antycznych ras, lecz dość szybko inicjatywę zaczęły przejmować krasnoludy, wycinając w pień zastępy zielonoskórych niewolników, wysłanych jako mięso armatnie przez swych panów. Oddział pod przywództwem Dagny zepchnął przewyższające liczebnie mroczne elfy do stosunkowo wąskiej, podziemnej komory, zyskując tym samym sporą przewagę taktyczną. Niestety, jeden z czaromiotów mrocznego plemienia, wykorzystując bitewną zawieruchę, przedostał się niezauważony na tyły krasnoludów i zawalił jedyne wyjście z jaskini, porzucając swych pobratymców na pastwę zaprawionych w bojach przedstawicieli brodatego ludu.

Pot spływał intensywnie po skroniach, gdy kolejne uderzenia stępionego oskarda w litą skałę przynosiły mizerne efekty. Krasnoludy przez wiele godzin ciężko harowały nad wydostaniem się z podziemnej pułapki, którą zgotował im przebiegły mroczny elfy. Efekty ciężkiej pracy nie poszły jednak na marne i po upływie niecałej doby, udało się przesypać część gruzu na drugą stronę jaskini. Wspierani przez magię kapłanów Moradina, górnicy mogli mozolnie przekopywać zawalone skały przez jeszcze wiele długich godzin, kiedy zupełnie nieoczekiwanie natknęli się na przeszkodę nie do sforsowania.
Wprawiony w ruch kilof opadł między skały tylko po to, by zaraz odbić się od nich, niczym mucha od okna. Zdziwiony krasnolud powtórzył zamach i raz jeszcze uderzył w to samo miejsce, lecz efekt był ten sam. Własnymi rękoma zaczął przesypywać blokujący gruz, by w końcu natknąć się na czarną jak obsydian ścianę, której wcześniej tam nie było - za pomocą jakiejś przeklętej sztuczki, drowom udało się zamknąć krasnoludy w stalowym więzieniu.
Jak większość rzeczy, które mroczne elfy stworzą, adamantytowa brama była zaklęta i opierała się wszelkim próbom magicznych zdolności kapłanów Moradina.
- Przynajmniej zadbali o dostęp do świeżego powietrza - zauważył cierpko Thubedorf, przyglądając się niewielkim otworom wyżłobionym w ścianie.
- Na twoim miejscu nie cieszyłbym się z tego. Prawdopodobnie skończymy jako niewolnicy lub na ołtarzu poświęconym Lloth - odparł ponuro Dagna. - Pozostaje jeszcze nadzieja, że wyślą kogoś na ratunek…

Theadalas Naerdaer, czaronowłosy elf o błękitnych niczym toń oceanu oczach, siedział wygodnie przed wielkim, dębowym biurkiem, pobieżnie przeglądając stertę spisanych na pergaminie dokumentów, które na pierwszy rzut oka przypominały listę zleceń. Wyraźnie czymś zatroskany, od czasu do czasu sięgał po leżącą obok kałamarza kunsztownie wystruganą fajkę, by zaciągnąć się parę razy i zamyślić się na dłuższą chwilę. Odziany w dostojne szaty czarodziej, nie był jednak jedyną osobą w zadaszonym pomieszczeniu.
Po drugiej stronie biurka, pod ścianą, gdzie w równym rzędzie ustawione były podbite miękkim siedzeniem krzesła, w pełnym rynsztunku siedziało ośmiu najemników Srebrnej Gwiazdy. Do znajdującego się na poddaszu gabinetu, przytaszczyli cały posiadany przez siebie ekwipunek; tobołki oraz plecaki wypchane po brzegi zapasami suszonej żywności, wyposażeniem do wspinaczki, podróżnym posłaniem i wieloma innymi, użytecznymi w dziczy przedmiotami. W rzeczywistości nie było tego tak wiele jak można było się spodziewać po poszukiwaczach przygód, ale zadymione pomieszczenie, w którym się znajdowali, było na tyle małe, że i bez obecności ich sprzętu było tam wystarczająco ciasno.
Od dłuższego czasu awanturnicy przyglądali się czarodziejowi w milczeniu, sprawiając wrażenie zmęczonych oczekiwaniem, ale nikt nie śmiał przeszkodzić mu w jego papierkowej robocie. Nie dlatego, że ich przełożonego cechował wybuchowy temperament czy skłonność do agresji, bo to akurat nie było prawdą, o czym wszyscy, którzy zdążyli go bliżej poznać, doskonale wiedzieli, lecz powodem mogła być otaczająca go dziwna aura spokoju i powagi, której nikt nieproszony nie chciał zakłócać.

Kiedy zniecierpliwienie zmieszane z ekscytacją wobec czekającego ich zadania wydawało się sięgać zenitu, Theadalas odstawił dokumenty na bok, wcześniej bardzo dokładnie je sortując. Odsunął delikatnie krzesło od biurka, a następnie wstał, biorąc do ręki rozpaloną, drewnianą fajkę, ale nie zaciągnął się tym razem. Przyjrzał się uważnie obliczom zebranych przed nim najemników, zatrzymując lustrujące spojrzenie na każdym z osobna, po czym bez słowa wyjaśnienia odwrócił się do nich plecami i podszedł do niewielkiego, okrągłego okienka znajdującego się na tyłach gabinetu. Wpadało przez nie pomarańczowe światło zachodzącego słońca, które z trudem rozświetlało zadymione pomieszczenie.

- Szanowny Theloniusz poinformował mnie, iż ukończyliście pomyślnie wszystkie szkolenia i jesteście gotów do pierwszego zadania. Chciałbym zatem wam pogratulować, bowiem zachodząc tak daleko udowodniliście, że jesteście godzien reprezentowania Srebrnej Gwiazdy - przerwał niewygodną ciszę melodyjny głos czarodzieja, który następnie odwrócił się na pięcie, aby móc raz jeszcze przyjrzeć się zebranym pod ścianą najemnikom. Każde z nich doskonale wpasowywało się w rysopis członka Srebrnej Gwiazdy, mimo iż tak bardzo różnili się od siebie. Pochodzili bowiem z różnych regionów Faerunu, a niektórzy nawet spoza tego świata. Kierowały nimi często odmienne motywy, ale jednoczyła ich jedna rzecz, której wartość w każdym zakątku Wieloświata miała podobne znaczenie - złoto. Ów cenny kruszec, niejednokrotnie będący ogniwem konfliktów i haniebnych zdrad, tutaj stanowił gwarancję współpracy, która była kluczowym elementem pracy każdego członka Srebrnej Gwiazdy, często decydującym o życiu i śmierci. Najemników cechowała jeszcze jedna wspólna cecha; każde z nich dokonało w przeszłości czegoś wyjątkowego, czegoś co sprawiło, że zwrócili na siebie uwagę organizacji, która nieustannie poszukuje kandydatów mających w sobie coś z bohatera. Czekające ich zadanie miało zweryfikować czy Srebrna Gwiazda ulokowała swoje nadzieje we właściwych osobach…
- Zdaję sobie sprawę, że nie przybyliście tu po uścisk mojej dłoni, dlatego nie będę was dłużej przynudzał i przejdę od razu do sedna sprawy - kontynuował elf, widząc pełne wyczekiwania spojrzenia zebranych przed nim awanturników. - Przed tygodniem skontaktował się z nami władca królestwa Bolfost-Tor. To odległa, znajdująca się w Górach Grzbietu Świata krasnoludzka warownia, która od dobrych kilku miesięcy jest jednocześnie oblegana przez wielu wrogów. Połączona jest ona labiryntem korytarzy z Podmrokiem; rozległym podziemnym światem, będącym ponurym odzwierciedleniem życia znanego wam z powierzchni. Tam drowy z domu Xolarrin zjednoczyły siły z duergardami z królestwa Gracklstugh, aby wypędzić poddanych króla Kurda Długobrodego z bogatych w mithral kopalni, a w rezultacie; przypuścić atak na ich siedzibę. Na tym jednak problemy krasnoludów się nie kończą, bowiem prowadząca do Doliny Lodowego Wichru przełęcz, której strzeże Bolfost-Tor, została zajęta przez armię ożywieńców, powołanych do pozagrobowej służby za pomocą potężnej magii przez nieznanego nam sprawcę. Klan Długobrodych jest zatem otoczony ze wszystkich stron i bez pomocy z zewnątrz najprawdopodobniej upadnie…
Theadalas uśmiechnął się nieznacznie, po czym ruszył w stronę stojącej pod ścianą niewielkiej biblioteczki, skąd wyciągnął ciężką, oprawioną w skórę jakiejś bestii księgę, którą następnie ostrożnie położył na swoim biurku i otworzył z niemalże nabożną czcią.
- W normalnych okolicznościach nie zajmujemy się problemami lokalnych władców, pozwalając życiu toczyć się własnym torem, lecz w grę nie wchodzi wyłącznie los paruset krasnoludów - nie przestawał mówić czarodziej, w międzyczasie przerzucając stronice wielkiej księgi w poszukiwaniu czegoś, co musiało być zapisane na jej pożółkłych kartach.
- Upadek Bolfost-Tor odciąłby od reszty świata stosunkowo licznie zamieszkałą przez cywilizowane rasy Dolinę Lodowego Wichru. Oczywiście, można by uznać, iż pogranicze północy, na które składa się zaledwie dziesięć miasteczek, utrzymujących się głównie z połowu ryb, nie jest zbyt dużą stratą, na pewno nie większą od krasnoludzkiej warowni, ale to właśnie ciężka praca tych zahartowanych przez trudne warunki istot, stanowi barierę dla hord dzikich humanoidów, uniemożliwiającą im zagarnięcie całej północy dla siebie. Bez Kurda Długobrodego i jego poddanych, stojących na straży najruchliwszej przełęczy Gór Grzbietu Świata, ten region stanie się łakomym kąskiem dla jego wrogów, albowiem żadna pomoc z zewnątrz nie będzie w stanie dotrzeć tam odpowiednio szybko. Wsparcie krasnoludów jest zatem sprawą dla nas priorytetową, której po prostu nie możemy zignorować.
Elf zatrzymał się w końcu na jednej ze stron, po czym jeszcze szerzej otworzył księgę, wypłaszczając pięścią odstające karty. Odgarnął kosmyki włosów na bok, aby nie przeszkadzały mu w odczytywaniu runicznych zapisków, po czym zrobił dwa kroki do tyłu, a z jego ust wydobył się melodyjny zaśpiew, niepozostawiający wątpliwości co do istoty księgi.
Po wypowiedzeniu tajemnej inkantacji i wykonaniu kilku płynnych gestów, kreślących w powietrzu jarzące się karmazynowym światłem symbole, przed najemnikami wyrosła falująca tafla magicznego portalu. Zaglądając do jego rozmytego wnętrza, awanturnicy ujrzeli przed sobą gigantyczne pomieszczenie znajdujące się w samym sercu góry. Rozmiarem nie ustępowało największym królewskim pałacom, zaś swym kształtem przypominało ogromny stożek. W samym sercu tej wypełnionej rozklekotanymi machinami przestrzeni, stała kolosalna maszyna, otoczona przez dziesiątki rozpędzonych kół zębatych, spowita w oparach gorącej pary, tryskającej z ogromnych tłoków, a wokół niej krzątała się bardzo liczna rodzina ekscentrycznych gnomów, z wielkimi jak one same kluczami nastawnymi oraz innymi, bardziej dziwacznymi narzędziami. Był to zapierający dech w piersiach widok, a zarazem nieco niepokojący. Trudno było bowiem bezgranicznie zaufać wymysłom szalonych umysłów pochodzących z odległego Krynnu.

- Spoglądacie właśnie na planarną machinę, która bezpiecznie przeniesie was pod bramy Bolfost-Tor - odezwał się Theadalas, widząc wyrazy na twarzach najemników, będące pomieszaniem fascynacji i przerażenia. W jego melodyjnym głosie wyraźnie słyszalna była nutka rozbawienia. - Nie wiem czego dokładnie będzie żądać od was Kurd Długobrody, choć skłonny jestem sądzić, że w pierwszej kolejności wyśle was do Podmroku, bowiem w ciasnych korytarzach przewaga liczebna ma o wiele mniejsze znaczenie niż na powierzchni. Za waszą pomoc obiecał wynagrodzić was równowartością dwóch tysięcy sztuk złota za każdą głowę, która cało wróci z wyprawy. Wydaje mi się to uczciwą sumą, tym bardziej, że władca Bolfost-Tor obiecał odpowiednio was wyposażyć do czekającego was zadania - oznajmił czarodziej, krzyżując ramiona na piersi, po czym wymownym ruchem głowy wskazał unoszącą się obok niego taflę portalu. Znajdująca się wewnątrz planarna machina rozbłysła jaskrawym światłem, posyłając skrzące się wyładowania we wszystkie strony, gdy jeden z gnomów pociągnął za wielką wajchę. Chwilę później cała góra zatrzęsła się w posadach, kiedy wprawione w ruch zębatki zetknęły się ze sobą.
- Przekraczając portal nie będzie już drogi odwrotu. Raz wprawioną w ruch machinę nie da się zatrzymać, zaś energia wymagana do przeprowadzenia tej operacji pochłania tydzień ciężkiej pracy rodziny Stormfuse, dlatego nie korzystajcie z mocy medalionu, chyba że nie będziecie mieli innego wyboru. Jeśli macie jakieś pytania, to najwyższa pora, aby je zadać, bowiem wewnątrz tego pomieszczenia praktycznie nie da się komunikować w sposób werbalny.

- Em, tak, dzień dobry. Revalion Artemir, do usług. - Jako pierwszy odezwał się mężczyzna w podróżnym stroju, którego kolor oczu był równie niezwykły co jego talent. - Jak już wspomniałeś o ciasnych korytarzach Podmroku to masz może jakieś wskazówki co do radzenia sobie ze stworzeniami jakie tam zastaniemy i jak najskuteczniej je zniechęcić do pożerania nas? Czy byłoby problemem, żebym tak na szybko pobiegł do biblioteki pożyczyć na czas wyprawy książkę na temat takich stworów? Głupio by było tak zostać zjedzonym tam na dole przez coś tylko dlatego, że nie wiedzieliśmy co to takiego i jak z tym walczyć.
Theadalas podrapał się po głowie słysząc pytania zaklinacza. Położył dłonie na biodrach i przez dłuższą chwilę nic nie mówił, wyraźnie się nad czymś zastanawiając. - Powinienem mieć coś odpowiedniego w swoich zbiorach, tylko pamięć już nie ta sama… - odezwał się po jakimś czasie, po czym ruszył w stronę biblioteczki, skąd wcześniej wyciągnął magiczną księgę. Przez chwilę uważnie przeglądał swoje zbiory, aż w końcu przypomniał sobie tytuł dzieła i nazwisko jego autora. - Przewodnik po Podmroku, napisany piórem Volothampa “Volo” Geddarma. Pewnie już o nim słyszałeś - powiedział wręczając czerwoną książkę Revalionowi. Na jej okładce narysowany był pożeracz umysłu w towarzystwie mrocznego elfa i hakowej poczwary. - Zapytałeś mnie o wskazówkę, jednakże mieszkańcy Podmroku stosują zróżnicowane taktyki walki i trudno zabezpieczyć się przed każdym potencjalnym przeciwnikiem. Hakowe poczwary korzystają z echolokacji, drowy z infrawizji, a pewnie znajdą się też bestie z bardziej nietypowymi procesami poznawczymi. Pewnym za to jest fakt, że większość waszych przeciwników będzie starała się was zwabić w pułapkę i zaskoczyć, bądźcie zatem czujni i zapewnijcie sobie dobrą widoczność w podziemiach - ledwo Theadalas zdążył skończyć mówić, a odezwała się kolejna osoba.
- Interesuje mnie z jakim typem ożywieńców mamy do czynienia - dodał od siebie Samwise, uzupełniając tym samym pytanie Revaliona. - Istnieje wiele typów nieumarłych; Allipy, Bodaki, Pożeracze, Ghoule... za dużo by wymieniać. Naturalną rzeczą jest, że bywają one ze sobą mylone. Pewne cechy charakterystyczne powinny pomóc nam zweryfikować z czym będziemy… - kapłan przełknął ślinę - ...walczyć i odpowiednio się przygotować.
- Krasnoludy opowiadały o wiekowych wojownikach, wysokich i dobrze uzbrojonych - odpowiedział czarodziej, tym razem nie zastanawiając się długo nad odpowiedzią. - Szkielety, bo o nich mowa, prawdopodobnie należą do jakiegoś zapomnianego plemienia barbarzyńców, którzy mogli mieć swoje kurhany w Górach Grzbietu Świata. Wczesną wiosną, kiedy lodowce zaczęły się cofać, spadli całą chmarą na przełęcz, wypierając wojowników Długobrodego aż do bram Bolfost-Tor - odpowiedź ta przynajmniej chwilowo usatysfakcjonowała Samwise’a, bowiem zamyślił się, próbując przetrawić uzyskane informacje. Sytuację postanowił wykorzystać przypominający karczemnego zbója mistrz sztuk walki.
- Ja bym chciał dowiedzieć się jak daleko możemy się posunąć - odezwał się Cliff. - Mamy zrobić wszystko co można by doprowadzić sprawę do szczęśliwego końca - zaakcentował słowo “wszystko” - czy też są granice, których mamy nie przekraczać?
Theadalas mimowolnie wciągnął głośno powietrze nozdrzami. Było to trudne pytanie, wbrew pozorom, bowiem poruszało odwieczny, filozoficzny konflikt dobra jednostki i dobra ogółu.
- Powinniście przede wszystkim słuchać się Kurda, bo to on jest, przynajmniej teoretycznie, waszym zleceniodawcą, ale jeśli nieposłuchanie jego rozkazów oznaczać będzie, że bardziej przysłużycie się sprawie i ułatwicie krasnoludom odzyskanie swoich ziem, wtedy tak czyńcie - odparł po dłuższej chwili zastanowienia. - Nie wiem czy ta odpowiedź wam wystarczy, ale musicie zrozumieć, że kluczem do zapewnienia stabilności Dolinie Lodowego Wichru jest utrzymanie Bolfost-Tor w rękach klanu Długobrodych.
Po skończeniu swojej przemowy, elf sięgnął za pazuchę po drewnianą fajkę i rozpalił ją po raz ostatni przed przekroczeniem tafli portalu. Nie zdążył zaciągnąć się kilka razy, kiedy salwą, wydawałoby się, pozbawionych sensu zdań, wybuchł stojący przed nim Aravon - mężczyzna o wielu twarzach, a właściwiej rzecz ujmując; maskach.
Theadalas przyglądał się mu uważnie, analizując jego dziwne zachowanie. Mężczyzna wydawał się mówić sam do siebie, a właściwie do swoich różnorodnych osobowości, z których każda powiązana była z inną maską.
Coraz dziwniejszych ludzi mi podsyłają, stwierdził cierpko w myślach, kiedy nagle z zamyślenia wyrwała go inna osoba. Sherrin Ateş, najmłodsza z awanturników, miała ledwo kilkanaście wiosen, a mimo to zadała bardzo sensowne pytanie.
- Medalion umożliwia powrót na wyspę. Czy potem można wrócić w miejsce, z którego się wyruszyło, czy to podróż w jedną stronę?
- Z mocy medalionu możecie skorzystać tylko raz dziennie - odparł Theadalas, obdarzając ją ciepłym uśmiechem - ale przenosi was tylko na naszą wyspę, więc nie powrócicie za jego pomocą do miejsca, w którym go aktywowaliście. Istnieje możliwość przeniesienia się tam za pomocą machiny planarnej, ale ta, jak już wspominałem, pochłania tydzień ciężkiej pracy rodziny Stormfuse i sporo naszych zasobów. Są jeszcze na wyspie portale, które prowadzą do wielu zaprzyjaźnionych z nami szkół magii oraz gildii czarodziejów, znajdujących się w większych miastach Faerunu, ale niestety, Bolfost-Tor nie obsługuje takich podróży. Najbliższa brama teleportacyjna znajduje się w Luskan - powiedział czarodziej, po czym wyciągnął swój srebrny medalion i zwrócił się do reszty.
- Używajcie go rozsądnie. Jeśli sprawa będzie z góry przegrana i wiecie, że nie uciekniecie, to nie wahajcie się skorzystać z mocy amuletu, nawet jeśli w ten sposób porzucicie swych towarzyszy na pewną śmierć. W ten sposób będziecie mogli przekazać nam potrzebne informacje, a my postaramy się odzyskać ich ciała i przywrócić martwych do życia. Theloniusz to nie tylko zdolny czarodziej, ale też pojęty kapłan… - dodał na sam koniec.

Jako przedostatnia przybyła pół-orczyca, chociaż ciężko było jednoznacznie określić te połowiczne cechy. Nienaturalnie wielkie kły wystawały z jej paszczy, ale nos jakiś taki zwyczajny, nie zadarty, nie jak u prosiaka. Skóra zielona, jak korona drzewa, ale sylwetka jak nie u orczej kobiety - tyle, że bardziej masywnej. Mieszaniec nie z tego świata, w przenośni, ale być może i dosłownie; przecież wspominali coś o różnych światach czy planach z których mogli się wziąć tutaj zebrani.

Opatulona futrami i skórami, cuchnęła trochę nimi, trochę ściółką leśną, a po części jeszcze - zwyczajnie - potem. Nie dało się również przegapić wymalowanej na czerwono gęby, chociaż nie potrzeba było eksperta, by zorientować się, iż to nie krew zdobiła poharatane lico. Całości dopełniało kilka zwisających, zwierzęcych czaszek, liczne kawałki kości oraz lepiące się od ziemi kudły.

Kobieta była praktycznie przeciwieństwem wszystkiego, co prezentowała sobą Livenshyia; większa, masywniejsza, dziksza i zdecydowanie mniej urodziwa. Nawet zwierz, który trzymał się obok pół-orczycy jak posłuszny kundelek, był wielkim, jaszczurowatym drapieżnikiem w porównaniu do którego zwierzak elfki wyglądał jak pisklak.

W pierwszej kolejności, babsko przywitało się z małym dinozaurem Liv, głaszcząc go swoją obdrapaną łapą. Następnie nie odpowiadając, przerwała elfce jej obserwacje, serdecznie ją ściskając i składając tłustego buziaka na policzku. Zupełnie nie pasowało to do kogoś, kto prezentował się tak, jakby miał zaraz uzupełnić swoją kolekcję trofeów czyimś skalpem.

— Dużo osób, dobrze. Więcej osób, więcej do walki, grupa silniejsza.

Wycharczała nieco prymitywną mową, puściła elfkę i usiadła na pierwszym, wolnym miejscu obok nieszczęśnika, który musiał teraz znosić jej woń oraz obcować z bystro wpatrującym się w otoczenie zwierzęciem. Swoją tarczę i maczugę z ciemnego drewna odłożyła obok siedziska, a coś na wzór torby podróżnej rzuciła pod nogi.

Zdawała się nie słuchać tego, co mówił Theadalas. Jedynie przeskakiwała mętnym wzrokiem z osoby na osobę, nie zważając, czy ci oddają spojrzenie. Pomimo tego, była całkiem świadoma, co się wokół niej działo i gdy tylko jej jaszczur zaczął nachalnie obwąchiwać siedzącą obok osobę, pacnęła go w głowę, żeby przestał.

Kiedy przełożony wspomniał o medalionie, miała ochotę od razu go sprawdzić. Była jednak spora szansa, że ktoś się o to poważnie pogniewa, więc zamiast tego - niechętnie - zadała pytanie. Wolała sprawdzać wszystko sama.

— Czy Strzęp też przeniesie medalion?

Miała na myśli swojego zwierzęcego towarzysza. Tylko to jedno ją na razie interesowała, więcej pytań nie miała.

— Atak!

Skowyt uderzyła dwukrotnie w tarczę. Po chwili, znalazł się na niej Strzęp, zaciekle atakując osłonę i prawie przewracając orczycę. Dinozaur zostawił wyraźne ślady na tarczy oraz trochę trującej substancji.

Zwierzę było niespokojne. Nastroszone, zatoczyło koło i spojrzało na właścicielkę, by po chwili zaskrzeczeć gniewnie. Tym samym odwdzięczyła się Skowyt, szczerząc przy tym zęby. Zwierzak nieco spokorniał i opuścił głowę, dając podejść pani, którą jednak w ostatnim momencie spróbował chapnąć. Ta w odpowiedzi założyła mu na kark dźwignię i warcząc, obaliła na ziemię. Miała przewagę, ale nie tyle siły, co hierarchii; zwierzę mogło w każdej chwili rozszarpać ją na strzępy, gdyby nie uznawało jej wyższości w tym małym, dwuosobowym stadzie.

Skowyt trzymała Strzępa, dopóki nie uspokoił się. Potem położyła się obok niego i spokojnie mówiła po orczemu.

— Rozumiem. Jesteśmy daleko od domu. Nie przejmuj się, Skowyt jest tutaj, reszcie stada nic nie będzie. Bezpieczne w domu. Nic złego się nie stanie.

Strzęp raczej nie zrozumiał dokładnie słów, ale ton głosu uspokoił go na tyle, że wstał i już bardziej radosny, wskoczył wysoko na masywną gałąź.

— Chcesz wracać

Skowyt podniosła się z ziemi. Rzuciła na siebie zaklęcie i wypruła do przodu, nie dając Strzępowi żadnego sygnału. Ten szybko zorientował się, co się dzieje - lubił bawić się w wyścigi - i natychmiast pognał za panią, która chociaż miała przewagę na starcie i pomoc magii, nie mogła równać się z urodzonym drapieżnikiem. Strzęp bez większego wysiłku wyprzedził Skowyt, ale nie zostawił jej daleko w tyle, trzymając dystans maksymalnie kilkunastu metrów.