Sekal

- Widziałam na rynku kapliczkę Tymory, nie zaszkodzi poprosić jej o pomoc.
Rozmowa z Marple przyszła mu zaskakująco łatwo. Czuł nawet pewną ulgę, szczególnie, że nie było tu Shavriego. Jeśli Lena się o nich obawiała, to świadczyło o tym tylko kilka ostatnich słów. Nie wiedział, że była religijna.
- Nic nam nie będzie - Marv uśmiechnął się. Od jakiegoś czasu czuł się przy Lenie pewniej. Nie żeby tak naprawdę pewnie, ale przynajmniej był w stanie z nią rozmawiać. - No, przynajmniej mi nic nie będzie. Nie wiem co Shavri znów wymyśli. Nigdy nie zrozumiem, po co on się w to pakuje z tym swoim charakterem. Jak tam trafimy na smoka to i tak zamierzam zawrócić. A jak nie trafimy i będzie to jakaś mała paskuda, to spróbuję dogadać się z Jorisem po całej tej drace. Wygląda na rozsądnego człowieka.
- Rozsądny człowiek polujący na smoka... - pokręciła głową handlarka. - Uważaj na siebie - uśmiechnęła się raz jeszcze i wróciła do przeglądania dokumentów.

Nie żegnał się z nią, przecież spali w jednym obozowisku. Zamiast jednak się obijać, ruszył na przygotowania. Sprawdził dokładnie swój ekwipunek, naostrzył co wymagało naostrzenia, naprawił co trzeba było naprawić. I wyczyścił, choć to nie na błyszczącym pancerzu mu zależało. Wiedział, że jego wiek i wygląd działają na jego niekorzyść, toteż ze wszystkich sił próbował sprawić mimo wszystko jak najlepsze wrażenie.
Nie zamierzał się zbłaźnić, za nic w świecie. Czyli i tak pewnie coś głupiego zrobi.

Zakupił kilka zwyczajnych pochodni, które miały służyć do podpalania. Do tego udało mu się nabyć spory zapas oliwy. Nieumarli i rośliny? Proszę bardzo. Ogień wydawał się najlepszą bronią przeciwko nim, więc w niego zainwestował. Na koniec zaś ruszył w poszukiwaniu tutejszej kapłanki. Dowiedział się, że są dwie, ale znalazł tę, na której mu bardziej zależało. Czyli młodszą. Ze zdziwieniem odkrył, że to ta sama osoba, którą już spotkał w karczmie.


Odnalazł ją w domu starszej kapłanki Tymory, stojącym obok małej kapliczki tejże bogini. Wyglądała jakby jednocześnie próbowała sprzątać i walczyć z dziobiącą pręty klatki kurą.
- Tori, prawda? - zapytał odrobinę niepewnie, widząc twarz, która zdążyła mu mignąć w karczmie. - Skierowano mnie do ciebie. Wybierasz się na tę wyprawę? Pomyślałem sobie, że dobrze byłoby kupić trochę święconej wody, powinna działać na nieumarłych jeśli to rzeczywiście chodzące trupy tam na nas czekają - wyrzucił z siebie szybko.
- Tak to ja - odparła dziewczyna, odrywając spojrzenie od zamiatanego wejścia do domostwa. Uśmiechnęła się delikatnie i płocho, gdy skojarzyła twarz rudowłosego młodzika, po czym kiwnęła głową. - Możesz kupić wodę u siostry Garaele, jeśli chcesz ją teraz lub zamówić ją u mnie, dziś w nocy będę święcić dla siebie. Jutro bym ci ją dała...
- Byłbym wdzięczny - posłał jej lekko speszony uśmiech, zezując na kurę - jeśli to nie problem oczywiście. Na rośliny i tak się nie przyda, tu będzie lepsza oliwa... - ostatnie słowa wydawał się kierować do samego siebie. Chrząknął. - O co chodzi z tymi kurami? - nie wytrzymał, choć trudno było stwierdzić o co mu w zasadzie chodzi.
- Dwadzieścia pięć sztuk złota kosztują komponenty na jeden flakon. Ile chcesz bym dla ciebie zrobiła? - spytała lekko zmieszana. Nie czuła się pewnie w rozmawianiu o pieniądzach. Zupełnie jakby czuła się winna, że musi prosić o zapłatę.
Westchnęła zaskoczona pytaniem o drób. - Tooo… Kurmalina. Wyruszyła z nami do Kopalni i miała nie…nie… niemały udział w jej zdobyciu. - Melune zarumieniła się jak piwonia, zawstydzona jakimiś wspomnieniami. - Jest dość bojowa… tak jak jej protoplastka Turmi.

- Ojej - Marv podrapał się po policzku, patrząc na kurę. - Ten niziołek, Trzewiczek, przywiózł sobie kurę z Neverwinter. I to wcale nie na rosół jak mi się zdaje. Czyste wariactwo... - urwał nagle i wrócił spojrzeniem na kapłankę. - Dwie. To znaczy proszę o dwie wody - wrócił do powodu swojej wizyty w tym miejscu. Sięgnął do sakiewki i wyjął pięć platynowych monet, wręczając je dziewczynie.
Ruda łypnęła paciorkowatym ślepkiem na mężczyznę, po czym nastroszyła pióra i odwróciła się do niego kuprem. Gdaknęła butnie dziobiąc w kratę klatki, po czym usiadła na swoich tłustych udkach, rozlewając się po całej powierzchni swojego karcerka.
- Tak… to może być problem… ona atakuje, często… - przebąknęła kapłanka, spuszczając wzrok na klepisko. Wyciągnęła zakurzoną dłoń po monety, mrucząc ciche i przepraszające dziękuje, po czym chrząknęła i zebrała się w sobie.
- Jutro przed wymarszem będą gotowe. Flakon… Woda znaczy się. I nie jeden… a dwa… - Przewróciła oczami w niemej frustracji. Zdecydowanie była lepszym lekarzem, niźli handlarzem.
- Dziękuję - Hund skinął głową. - Do zobaczenia jutro w takim razie. Ah, mam na imię Marv - przypomniał sobie i dodał na koniec z lekko zażenowanym uśmiechem. I szybko się oddalił.


Następnego ranka stawił się dokładnie o świcie, już przygotowany do wyprawy. Lucek, jego czarny rumak bojowy, był już osiodłany i obwieszony ekwipunkiem. Marv niewiele swoich rzeczy pozostawił w obozie Leny, głównie zapasowe ubrania, narzędzia, niedokończone łuki i tego typu ekwipunek. Całą broń zabrał ze sobą, podobnie jak wszystkie elementy pancerza - choć na drogę założył jedynie czarno-srebrny napierśnik z młotem wygrawerowanym na piersi. Dużą metalową tarczę powiesił przy jukach, podobnie jak trzy krótkie włócznie. Jedna była zwyczajna, drugą stworzono z czarnodrzewa, a trzecia wyglądała jak mocno przypalona. W dłoni trzymał długą lancę, a przy pasie miał jeszcze miecz.
Jakoś nie mógł się zdecydować, aby cokolwiek zostawić. Kto wie co się przyda?

Niewiele się odzywał podczas podróży, dostosowując prędkość podróży do tych, którzy poruszali się pieszo. Zerkał co jakiś czas na podstarzałą kurtyzanę, głowiąc się przez kilka dobrych dzwonów nad tym, co ta kobieta robi wśród nich. Już nawet ten gadatliwy niziołek wydawał się bardziej na miejscu.
I krasnoludzica w sukni.
Joris przypominał mu Evana, jedyny normalny w dziwacznej, nie pasującej do siebie grupie. Z drugiej strony, znał Tori i Turmalinę i z tego co zrozumiał Marv, to oni przyczynili się w dużej mierze do tego, że w osadzie panował teraz spokój i dobrobyt.
Gorzej to wyglądało w przypadku tych, których zatrudnili do tej roboty.
- Obym się mylił - westchnął po raz nie wiadomo który.

Kiedy dojechali na miejsce, a zwiadowcy zniknęli między drzewami, Marv zeskoczył z siodła i zajął się wierzchowcem, a także samym obozowiskiem - sprawdzając dokładnie okolicę.
- Nie powinniśmy palić dziś ognia. Nie wiadomo kogo możemy tym ściągnąć - odezwał się, kiedy powrót zwiadowców zaczął się lekko przedłużać. Albo to jemu zaczynało się dłużyć, a takie podstawowe uwagi mogły przydać się co poniektórym w tej grupie. - Mam nadzieję, że to co żyje teraz w tej wiosce, nie wychodzi za daleko poza jej granice.

 

Paszczakor

Po tak udanej, choć zupełnie nieoczekiwanej wieczerzy Zenobia udała się na spoczynek. W miłym nastroju, bo jako dama nie jadła zbyt dużo, ale wypiła więcej niż dwóch przeciętnych bywalców sąsiedniej gospody razem. Pamiętała też, że tańczyła trochę z tym małym gościem w śmiesznej czapce. Spać wyjątkowo poszła sama, jako, że nocne zabawy zwykle nie sprzyjają porannym wyprawom. Spała bardzo dobrze, a bladym świtem wypoczęta wstała, umyła się, zrobiła świeży makijaż, przebrała w obcisły, bardziej odpowiedni na wyprawę strój, zaplotła fantazyjnie włosy i jako jedna z pierwszych stawiła się na miejscu zbiórki.
Podróż spędziła jadąc na wozie. Niektórzy szli pieszo, więc muł nie miał problemów, żeby nadążyć. Zenobia leniwie rozglądała się dookoła i łowiła niepewne spojrzenia , które rzucał jej Marv. Myślał oczywiście, że robi to niepostrzeżenie i było to takie słodkie...

W pobliżu biegł Wampir. Wielki, groźnie wyglądający pies bojowy. Znakomity obrońca i strażnik Zenobii oraz jej dobytku. W razie gdyby muł zaniemógł, przez jakiś czas Wampir pociągnąłby wóz sam. Z resztą tak po prawdzie była to większa dwukółka z rozpiętym namiotem. Ot, taka żeby schować parę najpotrzebniejszych rzeczy i położyć się na niej z jednym, lub dwoma amantami.

Po przybyciu na miejsce i nie wiedzieć czemu cofnięciu się kawałek z powrotem Zenobia zeskoczyła z wozu i popodpierała go dobrze z każdej strony - kto wie z kim przyjdzie jej spać?
Wyprzęgła i przypalikowała muła, żeby mógł się paść.
Zanuciła pod nosem dziwną melodię i wcisnęła wiadro niewidzialnemu służącemu, który pojawił się przed nią. Skoro była tu kiedyś wioska, na pewno znajdzie się jakieś źródło, albo strumień.
- Jeszcze opał - Wyszeptała w ślad za oddalającym się wiadrem, wiedziała, że sługa i tak usłyszy.

Zajęła się przygotowaniem ogniska. Sugestię Mara, żeby nie palić ognia potraktowała jako chęć zbudowania nastroju, i rychłej wizyty na wozie.
~Jaki on uroczo nieśmiały~ pomyślała.
Ognisko postanowiła jednak przyszykować. Chłopak młody, niedoświadczony, dużo czasu mu nie zabierze, a wtedy będzie miała przygotowane. W końcu zagrzać strawę i ogrzać się będzie trzeba. Żeby tylko nie zapomniała przywiązać psa… No i zdążyła wymyć co niecpo...
~Gdzie ten leser? Poszedł po wodę do Phandalin?~ Służący ostatnio stał się bardziej leniwy niż niewidzialny.

 

Rewik

Trzewiczek, z początku zamierzał udać się na spoczynek w końcu ledwo co pojawił się w Phandalin, a już dane było mu je opuścić. Tę noc chciał spędzić w opuszczonym dworku, by go przy okazji pozwiedzać. Okazało się jednak, że wcale on taki opuszczony nie był. Trzewiczek szybko naliczył dwadzieścia parę osób. Ciężko było orzec dokładnie, bo stale następowały rotacje.

Tym razem Trzewiczek nie afiszował się tak, że ma magiczne przedmioty na sprzedaż. Trochę się bał zostawiać swoje rzeczy w takim tłumie, bo to były cenne rzeczy. Liczył, że znajdzie jakieś pomieszczenie lub skrzynie, gdzie będzie mógł zamknąć swój dobytek niezawodnym zamkiem, ale jedyne takie miejsce na jakie się natknął to była piwnica. Niestety już zamknięta na inną kłódkę.

Stimy obejrzał sobie ją dokładnie. Z początku nawet nie po to by ją otworzyć, po prostu ciekawiły go mechanizmy, nawet te najprostsze. Czy otworzył te drzwi? Z pewnością mógłby spróbować, ale na pewno też nikomu o tym nie mówił.


Festyn! Och jakże Trzewiczek lubił tańczyć! Hopsa tu, hopsa tam! Pamparapam! Zwłaszcza chętnie i wielokrotnie tańcował z Zenobią, która okazała się niezwykle towarzyska. Niziołek szybko spłonął rumieńcem po radosnym wysiłku, a gdy trochę zjadł i wypił zaproponował i organizatorce wspólny taniec. Była to wszak kobieta równie szykowna, a należały się jej ogromne podziękowania za wspaniały wieczór.

Stimy ruszył w podskokach do krasnoludzicy z rękoma złożonymi za plecami, lecz pod koniec zwolnił na chwilę. Gdy zbliżył się na tyle by dało poznać się, że to do niej podszedł, zdjął z głowy kapelusz i złożył go na piersi.
- Panienko? - ukłonił się dwornie, kierując na bok swój kapelusz. - Wspaniała biesiada. Dziękuję, lecz prośbę mam. Długom zbierał się na odwagę, lecz już dłużej czekać nie mogę! Czy zatańczysz ze mną, piękna Pani?

Turmalina Hammerstorm była niewątpliwie niezwykłą kobietą. Stimy zwyczajnie nie mógł wiedzieć jak zareaguje.



Trzewiczek zjawił się rano obładowany tobołkami, znać było, że ledwo jest w stanie to udźwignąć. Część z pewnością śmiała się z niego, a inni zwyczajnie martwili, że kurdupel będzie spowalniać marsz. I faktycznie niziołek gramolił się z tyłu, lecz cały czas uśmiechnięty i pełen optymizmu odpowiadał "Nic tak nie odświeża, jak poranny spacer!|, albo "No nie oglądajcie się tak, przyjaciele! Znacznie piękniejsi są wsród nas!"

Nie minęło dużo czasu, gdy, na krótkim postoju, wreszcie stało się jasne, dlaczego Stimy był wesoły, miast przerażony perspektywą dalszej katorżniczej dlań wędrówki.

Brzdęk! Dźwięk wirującej monety zadźwięczał w powietrzu i powoli zmniejszał swą częstotliwość. Moneta, a raczej talizman zawisł w powietrzu i z każdym obrotem nabierał rozmiarów, aż stał się na tyle duży, by pomieścić wszystkie tobołki niziołka i nie tylko jego! Niezwykły dysk unosił się kilka stóp nad ziemią.

- Wspaniałe, czyż nie? W Lantan tylko takie używają - uśmiechnął się. - Łatwo je ciągnąć Podążają za właścicielem, gdy odpowiednio się oddali... bez udziału siły! Jedyny z tym problem jest taki, że jak usiądziesz na nim, to się nie ruszysz, chyba że coś innego wprawi go w ruch! Planuję je ulepszyć, choć to może być trudne... Nie byle kto je wynalazł!

Stimy podrapał się po głowie, chwilę gdzieś majstrował, po czym przewiązał przez kurę rzemyk, a na patyku zmontował zanętę.
- Naprzód kokoszka! - Nic się nie stało. Stimy odwrócił się w stronę Shavriego - Emmm... może ktoś nas na początek trochę, no wiecie... popchnąć?

To nie mogło się udać, a jednak... próbował!

 

Marrrt

Dziw to był niesłychany, ale drużyna zebrała się właściwie sama nim jeszcze Joris opuścił gospodę. Cieszyło też, że nikt dokumentów nijakich podpisywać nie chciał, bo Sildar wspominał, że i takie misje i najemnicy się zdarzają gdzie o wszystkim pisma decydują. A jak myśliwy sięga pamięcią tak żaden jego koślawy podpis nie przyniósł mu niczego dobrego…

Pogwarzył więc jeszcze chwilę z leciwą mateczką, która o bogowie, chyba iście kurtyzaną była, Riką i Shavrim, by ostatecznie ruszyć za swoimi sprawami. A tych z okazji jutrzejszej wyprawy się nieco namnożyło.


Stare spróchniałe drzwi wyciągnięte z zapajęczynionych zakątków magazynu Barthena dudniły co chwila gdy Nilsa wypuszczała kolejne strzały. I nie zdziwiło Jorisa, że jako jedyna ćwiczyła poza czasem na ćwiczenia zorganizowanym. Choć trochę zafrasowało. Jakby z każdym strzałem... oddawała jakąś cząstkę swojej złości, której nie udało się jej pozbyć po nieszczęśliwym finale przygody z Czerwonymi. A teraz sądząc po ściągniętych w wąską kreseczkę ustach, zła była bardziej niż zawsze, bo drzwi owszem jeża przypominały, ale ciężko było mówić o zadowalającej celności. Co niekoniecznie praktyka mogła poprawić.
- Zaczekaj - zawołał podchodząc do niej - Zaczekaj chwilę Nilsa.
Oczywiście nie zaczekała. Posłała pocisk z wprawą, ale nadal niezbyt celnie. Zaklęła i uniosła spojrzenie. Pokręcił głową.
- Za-cze-kaj - powtórzył powoli choć z wyraźną naganą w głosie, co i jego zdziwiło - Niewypuszczoną strzałę zawsze zdążysz wystrzelić. Wystrzelonej jednak nie wrócisz.
Słowa te jednak mimo iż jego własne zdziwiły go jeszcze bardziej. Kto by pomyślał, że uda mu się powiedzieć rzecz tak mądrą, że aż się niedobrze robiło… Ponownie pokręcił głową, choć już tym razem nad sobą.
- Po prostu zaczekaj. Załóż ponownie strzałę, wyceluj w środek, ale nie strzelaj. O tak… A teraz zamknij oczy i policz do pięciu… Otwórz oczy. Gdzie jest cel?
- Chyba… po lewej - odparła zdziwiona.
- Cofnij prawą stopę. O cal. I próbuj dalej.
Co rzekłszy oddalił się pogryzając jabłko.


Na wyrębie poza wypadkiem nic nadzwyczajnego się nie działo, toteż założywszy na noc kilka sideł w okolicy i ostrzegłszy o nich drwali i mistrza wyrębu wrócił do miasta. Musiał zamówić u Elsy prowiant i napitek na drogę dla wszystkich członków drużyny. Uznał, że trzy dni powinny być wystarczające na wyprawę i powrót z niej. Z przechowywaniem problemów być nie powinno, jak się miało sakwę, którą dysponowali. Zostawił też u Barthena wieść dla Gundrena, że w razie gdyby nie wrócili, zorganizował i przysłał w okolicę na pomoc Sildara z jakimiś ludźmi. Poszli też z Riką na urządzony przez Turmalinę festyn, ale nie siedzieli długo, bo i zabawy nijakiej tam nie było, a jedynie okoliczni i tak już niezbyt trzeźwi górnicy pili i jedli jakby jutra mieli nie doczekać. Odprowadził więc półelfkę na noc do świątyni i zakupiwszy dodatkowo jeszcze jeden flakon u siostry Garaele, ruszył do swojego pokoju u Stonehilla by sprawdzić swój ekwipunek. Co oczywiście sprowadzało się głównie do łuku.

Już późnym wieczorem ukląkł na podłodze pokoju i zamknął oczy. Słowa modlitwy nie przychodziły ani łatwo, ani szybko. Więzły w gardle. Bo choć szczere, to do tej pory zawsze wypowiadane były jak do odległej przyjaciółki, a nie prawdziwej bogini. Żałował, że nie jest teraz z Riką i nie dzieli się z nią tym przeżyciem. Ona to rozumiała. A jednak coś niechętnego jakby wstyd ujawniało się w jego sercu na myśl, że miałby się zwierzyć z tej słabości.
Gdy jednak ułożył się na posłaniu i zamknął oczy… spał nad wyraz lekko i spokojnie.

Rankiem stawił się na placu ćwiczebnym w pełni gotowy, choć w przeciwieństwie do większości najemników bez wierzchowca. Na koszulę przywdział koszulkę kolczą, a u pasa niósł z jednej strony krótki toporek do miotania, a z drugiej morgensztern. Plecaka żadnego o dziwo nie miał, a jedynie przerzuconą przez ramię sakwę. Natomiast na plecach poza kołczanem spoczywał długi łuk o pięknie wygiętym łęczysku i cięciwie przywodzącej na myśl linkę stalową. Bezsprzecznie było to lewe oczko w głowie myśliwego. Prawe bowiem w półpłycie nieopodal żegnało się z siostrą Garaele.
- Oddam całą i zdrową - obiecał myśliwy uśmiechając się do elfki, po czym z iskrzącym spojrzeniem przyciągnął selunitkę za rękę do siebie i szepnął jej do ucha - To dziwne, ale... bardzo stęskniłem się za tym widokiem.

 

__________________
"Beer is proof that God loves us and wants us to be happy"
Benjamin Franklin

sunellica

Drzewiaste stworzenia, bardzo podobne do zarastającej wszystko wokół krzewiny, pojawiły się tak niespodziewanie, że zaskoczona Przeborka zareagowała wyuczoną, instynktowną pamięcią mięśniową - wielki miecz błyskawicznie znalazł się w jej dłoniach, od razu kreśląc w powietrzu szeroki łuk potężnego cięcia; ostrze runęło w dół znad głowy wojowniczki, tnąc bezlitośnie... krzaki zeschłych jeżyn, które fakturą i kolorem przypominały na tyle “drewnostworki”, że wojowniczka w zamieszaniu wzięła je za czwartego, nieistniejącego przeciwnika. Skłębione gałązki poddały się naciskowi broni, chciwie oplątując zadziory miecza swoimi kolczastymi “mackami” - i zamiast gładko wyprowadzić kolejny cios, wojowniczka sapnęła z frustracji i wysiłku, usiłując wyrwać z zdradzieckich chaszczy zakleszczoną stal.
Shavri, dobywając mieczy, gorąco żałował, że zamiast nich, nie ma w rękach dwóch pochodni. Te rzecz jasna leżały spokojnie w jego jukach. Nic to. Powietrze świsnęło od potężnego ataku Przeborki, z którego jednak niewiele wynikło. Z obawy o towarzyszkę, młody tropiciel zaatakował swoimi ostrzami tego samego stwora, na którego tak widowiskowo się zasadziła.
Nie próżnował również Joris pomny na opowieści dotychczasowych towarzyszy, by mieć się w okolicy opuszczonego sioła cały czas na baczności. Co prawda nie wiedział jak owe krzaki, o których Yarla napomknęła, wyglądały, ale z gotowymi ostrzami wyczekiwał nieoczekiwanego. Toteż i ni strachem ni biernością nie zareagował. Wzniósłszy obie bronie minął jednego z chaszczorów i runął na jego kompana. Morgensztern zapewne nie wywrze na skorowaciałej skórze odpowiedniego wrażenia, ale toporek był tu jak ulał. A że przy ogniu z zaradnych jeno Tori i może Marv zostali, to opał się przyda…

Chwilę później we trójkę stali nad porąbanymi chaszczorami. Nawet nie było z czego ostrzy wycierać. Starcie było krótkie i mogło dodać pewności siebie. Wszak tylko Joris został lekko trafiony, a i to wyłącznie przez przypadek, bo dałby sobie głowę uciąć, że był poza zasięgiem stwora. Ale nie to zaprzątało myśliwemu głowę. Nigdy nie bił się z ożywionymi krzewami. Jakby coś zmieniło je nagle w... zwierzęta? Czy zatem weszli na ich terytorium? Czy może nadal działała tu jakaś zła magia?
- Widzieliście już kiedyś coś podobnego? - spytał pozostałą dwójkę strzepując z głowicy morgenszterna resztki zmiażdżonej kory.
Przyjrzał się pniakowi, który przy odrobinie dobrej woli patrzącego mógł skojarzyć się z głową.
Shavri podszedł do niego i kucnął obok stworzenia, żeby je oglądnąć. Nigdy czegoś takiego nie widział, przypominało humanoida, ale zarośniętego roślinnością. Owszem, miało pnącza, ale nie widać było korzeni. Biorąc to pod uwage, a także sam atak, Shavri wyszedł z założenia, że atak owych stworzeń mógł być polowaniem. Swoimi wnioskami podzielił się z drugim tropicielem i Przeborką.
- No, chyba, że zaaatakowały nas po prostu dlatego, że weszliśmy na ich teren - burknął, wstając. - Zastanawiam się też… czy nie trzeba ich pokazać Trzewiczkowi. On ponoć potrafi rozpoznać magię - zauważył ostrożnie. Prawdą było, że nie miał pojęcia, jak to działa i czy niziołek potrafiłby wskazać na magiczne pochodzenie agresywnych krzaczorów.
Tak, czy siak zdaje się, że trzeba będzie dobrze przemyśleć miejsce obozowiska lub jego ewentualnej obrony.
Joris dumał chwil kilka nad słowami kolegi po fachu po czym skinął głową. Uniósł toporek i w dwóch uderzeniach “łeb” patyczaka odrąbał, a następnie zabrawszy go do onych oględzin skinął na kompanów.
- Rzućmy jeszcze okiem czy śladów innych w otulinie ruin nie znajdziemy i wracajmy. Yarla o pająkach wspominała to i sieci jakie być tu winny. Na te szkarady mam ja już sposoby… Smok zaś zieje… spodziewałbym się jakiś wypalonych miejsc…
- Póki nie zćmieje całkiem, więc nie za długo i nie za daleko w głąb wioski - rzucił Shavri spokojnie, przystając na pomysł Jorisa. Starcie, choć krótkie, wypełniło okolice odgłosami walki. Inni, co ją słyszeli albo czmychnęli, albo czekali na swoją okazję. Przeszedł go dreszcz strachu i fascynacji zarazem na myśl, że mityczna bestia wspomniana przez Jorisa mogłaby być tak blisko, ale nie dał po sobie tego pokazać. Nie był tak szalony, żeby brać pod uwagę spotkanie z nią w trójkę. Nawet biorąc pod uwagę tak zacną kompanię.
Schował miecze, zamieniając je na łuk. Rozważył w myślach wezwanie do siebie Kiry gwizdnięciem, ale zrezygnował z tego pomysłu.
- Jestem gotów, jeśli i wy jesteście - odparł, zerkając na drugiego tropiciela i mając na myśli jego draśniecia. Krew wabi różne stwory…

Szczęściem żaden ze stworów więcej ich już nie niepokoił. Zwiad jednak również nie przyniósł dalszych rewelacji. Śladów nie znaleźli żadnych i niczego nie zobaczyli. Joris był jednak przekonany czym podzielił się z Shavrim i Przyborką, że coś w Thundertree nadal żyje. I mimo iż raczej nie smok w tym przypadku to i też nie jelonka się tam spodziewa.


Przed zmrokiem wrócili do obozu, a Joris wysupłał z plecaka łeb chaszczora.
- O zaklinaniu roślin słyszałem. Ale żeby same się zaklinały i broniły swojego terenu? - pokręcił głową - Słyszałaś o takiej dzikiej magii Rika?
Spojrzał na kapłankę. Co prawda Shavri wspominał jako fachowca Trzewiczka, ale jakoś praktyczny Joris nie spodziewał się odpowiedzi po sprzedawcy cudownych ostrzałek i olejków. - Więcej nie widzieliśmy, ale na pewno między domostwami jest tego jeszcze dużo.
- W pobliżu magicznych złóż metali i portali do innych planów często manifestują się żywiołaki - powiedziała Turmalina nieproszona wtrącając się do rozmowy - może z roślinami jest podobnie? Hmm, po krótkim zastanowieniu nie ośmielę się zjeść w tych okolicach sałatki!
- Ja słyszałem o klątwach tak potężnych, że potrafiły zrobić podobne rzeczy - Marv dodał ostrożnie, ale bez przekonania w głosie. - Dopóki nie zbadamy tego dokładnie to nie dowiemy się co się tu wydarzyło. Może ten smok to tylko wielki koń ze skrzydłami? - uśmiechnął się półgębkiem. Nie przepadał za przypuszczeniami, ale teoria o dzikiej magii jak dla niego była porównywalna z teorią o klątwie.
Kapłanka przyglądała się przez chwilę odciętej głowie, ściągając delikatnie brwi w skupieniu.
- Podobno istnieje taka magiczna anomalia, która potrafi przemieniać wszystko na swojej drodze w różne… dziwne rzeczy, ale nigdy się z nią nie spotkałam, aż do teraz. Nazywa się “dzika magia” jak sam ją nazwałeś… - Tori ostrożnie dobierała słowa, by nie zostały opacznie zinterpretowane.
Popatrzyła znacząco na myśliwego, jakby chciała mu przekazać myśli, których bała się wypowiedzieć.
Smok.
Smok miał na pieńku z druidem, ale dlaczego skoro był istotą natury? Może potrafił czarować a magia ta nie była sprzeczna z dogmatami życia, jakie wyznawał opiekun lasu.
- Też słyszałam o takiej sztuczce. Nazywa się "Ludzka głupota" - skomentowała Turmi.

Stimy aż klasnął w dłonie i roześmiał się, o dziwo, próbował by był to stłumiony śmiech. Na głowie miał swoje przedziwne “Vigogle”.
- Drzewa, faktycznie mogłyby być zmienione przez dziką magię lub rykoszet portalny. - rozbawienie Stima narastało, aż wybuchnął - Haha! Co za szalony pomysł! Kto na to wpadł, co? - Stimy faktycznie wyglądał, jakby uważał, że oni wszyscy żartują i jakby chciał pogratulować udanego dowcipu, a może go sprawdzają? W każdym razie całość przypominało mu kiepskie straszne opowieści przy ognisku, jakie opowiadali sobie z niziołkami za młodych lat w lesie obok wioski, niźli rzeczywistą historię.
Półelfka popatrzyła na krasnoludkę, po czym zdziwiona reakcją przyjrzała się niziołkowi. Potrząsnęła włosami, marszcząc nos.
- To może być nic takiego… w zasadzie…. w Thundertree była wieża maga? I alchemik..? Podczas wybuchu wulkanu mogło zniszczyć się coś… co zniekształciło tutejsze rośliny swą magią… tak… Tak, trzymajmy się wersji, że był to “rykoszet”. - Kapłanka popatrzyła na śmiejącego się mężczyznę o wzroście chłopca. - Nic wam się nie stało? Jesteście cali? - spytała z troską, unieruchamiając spojrzenie ponownie w Jorisie.
- Czyli… - Trzewiczek powskazywał palcem przypadkowe osoby - ...wy tak na poważnie? To może spójrzmy na sprawę szerzej. Jak to szło? Idziemy do druida, bo widziano przerośniętą jaszczurkę, cośtam o umarłych i jeszcze atakujące drzewa? Coś przeoczyłem? - niziołek, jakby dopiero teraz zaczął się interesować powodem wyprawy, a to dlatego, że zwyczajnie interesowała go magia, a tutaj zdecydowanie zaczynał dostrzegać dla niej miejsce. - Skąd tak właściwie o tym wiecie? Jak dawno temu doszło do wybuchu?
- Myślisz Żwirku, że coś tam mogło zostać? Bo jeżeli zostało coś do rozwalenia, to ja się na to rozwalanie piszę - podekscytowała się Turmi - Wiecie, moja moc wzrosła po kopalnianej ekspedycji, lepiej czuję skałę. Czuję że mam siłę na całą wieżę lub dwie, a co dopiero na pozostałości! Aż mnie w palcach korci by spróbować.
Shavri westchnął.
- Proponuję od jutra systematycznie i bardzo ostrożnie przeszukać dom po domu. Może dowiemy się czegoś więcej w ten sposób. A póki co iść spać. Jest nas na tyle, że spokojnie możemy obdzielić warty tak, żebyśmy się wszyscy wyspali. Ja chętnie wezmę środkową.
- Wezmę pierwszą - odparł mu myśliwy nieco nieobecnym głosem - A zaczniemy od znalezienia druida. Do tej pory z dala od wieży. I to się ciebie i twoich mocy Baryłeczko też tyczy.
Nie był pewien co sądzić o tej całej dzikiej magii. I o jednoczesnej obecności druida i smoka. W lot więc uchwycił spojrzenie kapłanki, bo i jemu te wątpliwości nie były obce co potwierdził jej skinieniem głowy. Tematu jednak nie podnosił. Nie miało to sensu przy Turmi. A może i Trzewiczku. Czas pokaże. Choć cień zwątpienia nasunął się na myśli Jorisa. Czy aby na pewno powinni tu przybywać…
Odegnał myśl precz.
- A to? Nieee… Ino mi rękaw trochę poszarpał patyczak. Nic co by wymagało uwagi.
Niziołek spojrzał na Jorisa, trąc przy tym koliście nadgarstkiem nos, by pozbawić się uporczywego swędzenia.
~ Sam się nie pokaleczył więc... to może nie być znowu taka zwykła wyprawa do druida i z powrotem. Szczęściem mają mnie ~ pomyślał Trzewiczek i uśmiechnął się. Szykował się już do spania, a do stróżowania wolał się nie wychylać.
Torikha bez słowa pogrzebała w swoim plecaku, po czym wręczyła ukochanemu puzderko z maścią o silnym ziołowym zapachu, po czym zabrała się do zdejmowania zbroi.
- Obudźcie mnie koło nadiru. To będzie trzecia-czwarta warta? - Układając się na posłaniu, przykryła się czerwonym kocem w orientalne wzory i jeszcze chwilę podumała zanim udała się w lekką drzemkę.

 

__________________
"Sacre bleu, what is this?
How on earth, could I miss
Such a sweet, little succulent crab"

Drahini

 

Sayane

Rozmowa ze zwiadowcami uświadomiła niedowiarkom, że Thundertree faktycznie nie jest bezpiecznym miejscem; nawet i bez smoka. Z wyznaczeniem wart nie było więc problemu, a spętane konie umieszczono blisko wozu Zenobii. Na szczęście nocowali na tyle blisko traktu, że do obozowiska nie przypałętał się żaden potwór czy głodny drapieżnik. A może powodowała to bliskość smoczego leża? Ciężko było stwierdzić; nikt ze śmiałków nie znał się na smokach. Zresztą z tego co opowiadała Jorisowi Yarla to pająków smok wcale nie odstraszył.

Poranek przyniósł mgłę i mżawkę. Po szybkim śniadaniu drużyna zadecydowała co zrobić z końmi i wozem, po czym ustaliła szyk i ruszyła przez powykręcany las w stronę ruin osady.

Bujna roślinność zarosła już ślady wizyty Anny, Yarli i Marduka; jedynie opisywany przez nich wątły odór spalenizny drażnił nozdrza. Pierwszy, mocno zrujnowany budynek nieopodal wejścia do osady wydawał się resztkami farmy. Był już w połowie pochłonięty przez gęste podszycie a młode drzewa wyrastały już przez spękania w fundamentach. Chałupa wyglądała jakby jakiś olbrzym ją wręcz rozdeptał, robiąc sobie skrót ku zarośniętemu chaszczami polu. Shavri zbliżył się do niego; nic nie zaatakowało tropiciela, a wnętrze rudery wydawało się nieciekawe. Budynek po lewej był ruinami jakiejś gospody. Również i tam było pusto, a resztki spalonych ciał i rozbitych, próchniejących beczek nie dały drużynie żadnych odpowiedzi, podobnie jak leżące naprzeciwko duże domostwo, poprzerastane sporymi drzewami. Wydawało się, że jest to po prostu opuszczona osada; nic wiecej. Nic ich nawet nie zaatakowało, choć przeszli już spory kawałek.

Ominąwszy szerokim łukiem wzgórze z wieżą drużyna kontynuowała przeczesywanie Thundertree. Kolejne domostwo było w całkiem dobrym stanie, z okiennicami i drzwiami zamkniętymi na skobel. Były w nim ślady czyjejś bytności, lecz miały z pewnością więcej niż kilka dni. Jeśli właśnie tu pomieszkiwał druid w czasie swoich okazjonalnych wizyt w ruinach, to najwyraźniej zdecydował się zmienić lokum. Dalej, prócz kilku obgryzionych przez małych padlinożerców ludzkich oraz pajęczych szczątków również nie było nic interesującego. Napięcie zaczęło opuszczać grupę; osada wyglądała na na prawdę opuszczoną - nawet przez drapieżne patyczaki.

Idąc zarośniętymi dróżkami drużyna napotkała jeszcze jeden duży dom, który zdradzał ślady niedawnego zamieszkania - zapewne miejsce pobytu “smoczych kultystów”, o których opowiadał Marduk. Potem grupa weszła na plac z podniszczonym posągiem mężczyzny trzymającego tarczę i włócznię. Do sprawdzenia został im ostatni budynek; spory i w dość dobrym stanie. No i oczywiście - smocza wieża.

 

Sayane

Myśliwy powoli przemierzał ścieżkę jaka wiodła przez wieś, zostawiwszy Zenobię wraz z końmi i resztą niepotrzebnego w walce dobytku. Rozmoknięta ziemia zatarła wszystkie ostatnie ślady istot które wczoraj mogły się tu kręcić i teraz nic już nie wskazywało na to, że cokolwiek tu żyje.
Znajdujący się na przeciwległym krańcu osady dom, może i był ostatnim. I może i słusznym było wyjść z założenia, że skoro nawet po druidzie nie było śladu, to i tu niczego nie znajdą. Ale Joris tym razem wolał być ostrożny. Szczególnie, że tuż obok niego krople deszczu bębniły o stalowy napierśnik z symbolem gwieździstej pani. Rika, która miała się trzymać tuż za Marvem, umyślnie zdawała się nie rozumieć, że jej bliskość nie upraszcza jego skupienia. Nie cofał jej jednak. Może i nie była równie ciężkozbrojna co stąpający obok ryży wojak, ale i z pewnością nie była też bezbronna. No i do licha… miłe to było.
- Dawna strażnica? - mruknął przyglądając się budynkowi.
Skinął na Marva by podszedł do drzwi i czekał, a następnie Shavriego i Przeborkę, by we trójkę podeszli do trzech najbliższych okien. Warto było posłuchać, czy co aby nie pochrapuje we wnętrzu i może coś wypatrzyć…

Wojowniczka poprawiła chwyt na mieczu i przełożyła ostrze na ramię tak, żeby od razu móc wyprowadzić cios zza głowy. Pod skórzanymi rękawicami jej dłonie pociły się nieprzyjemnie, powodując, że cały czas musiała zmieniać zacisk palców na rękojeści broni.
Od czasu pierwszego spotkania z drzewiastymi stworami Przeborka była milcząca i wyraźnie zafrasowana, choć ze wszystkich sił starała się nie dać po sobie poznać. To rozmowy między członkami kompanii o magii, która mogła spowodować podobne zmiany w wiosce, mocno utkwiły jej w pamięci i zdecydowanie pogorszyły nastrój.
Magia! Barbarzynka czuła dumę z tego - i mogła zaświadczyć czynem - że nie boi się żadnego człowieka czy potwora, jaki stąpa po ziemiach Północy... ale magia i jej użytkownicy budzili w niej niepokój i strach, który sięgał do głębi duszy. Barbarzyńcy nie znali tej mocy - dzikiej, niszczącej, nie poddającej się żadnemu prawu i naturalnemu porządkowi, tak odmiennej od tego, czym władali szamani czy kapłani plemienia. Velho - czaromioci - byli wypaczeniem natury, pomiotem chaosu, skażoną złem kpiną z kształtujących świat sił. Swoją plugawą potęgę - tak słyszała - czerpali z paktów ze złymi duchami, czego najlepszym dowodem były efekty magii, jakie miała okazję obserwować na polach bitew.
I jeśli to właśnie magia miała odpowiadać za to, co działo się w opuszczonej wiosce, cała wyprawa przestawała wydawać się równie bezproblemowa jak przedtem. Na draka czy tam smoka stal wystarczyła - ale czym się bronić przed mrocznymi miazmatami czarów? Miała nadzieję, że gorliwa modlitwa do Uthgara wystarczy, by ochronić ją od bliższego spotkania z arkanicznymi wyziewami. I że niefrasobliwe dyskusje o “dzikiej magii” w drużynie były tylko niezobowiązującymi przypuszczeniami.
Odkładając na bok te ponure myśli, skinęła głową Jorisowi i podeszła do okna znajdującego się na najbardziej zachodniej stronie domu, ostrożnie zaglądając do środka.

Chrapania nie było słychać, lecz Joris - w przeciwieństwie do Shavriego i Przeborki - dostrzegł w środku jakieś nieruchome, humanoidalne kształty. Nie mógł jednak określić ile dokładnie ich jest. Półmrok i zrujnowane wnętrze utrudniały ocenę sytuacji. Gestem pokazał reszcie, że budynek nie jest pusty. A wisielczym przekrzywieniem głowy i wywaleniem języka zdaje się, że zasugerował trupy.

- Roślinności tu za dużo, aby od razu palić - mruknął cicho Marv, kiedy Joris dał znać, że coś tam w środku dostrzega. Przesunął się blisko drzwi, na tyle cicho, ile się dało w pełnej zbroi płytowej, którą rudowłosy miał na sobie. I to nie byle jakiej zbroi. Choć prostej, to świetnie wykonanej i solidnej. Do lewego ramienia przytroczoną miał tarczę, w prawej ręce trzymał czarną niczym węgiel włócznię. Zastawiał sobą drzwi całkiem solidnie, bo pancerz dodawał mu sporo szerokości. Przez moment myślał o alchemicznym ogniu, ale jego nie powstrzymałby nawet padający deszcz i duża wilgotność, a jak ogień się rozprzestrzeni to nie będzie czego tu szukać. - Jeśli to nieumarli, to oni uciekają przed kapłanami - powiedział głośniej, zerkając w stronę Tori. Próba odpędzenia wydawała się Marvowi obecnie najlepszym pomysłem.

Selunitka przez całą przeprawę milczała… nie to co jej ekwipunek, który wesoło brzęczał i chrzęścił przy każdym żołnierskim i lekko ociężałym kroku. Szła blisko Jorisa, można by rzec… z przyczyn emocjonalnych, gdyby nie zacięte spojrzenie, które bystro obserwowało otoczenie, jakby doszukiwała się w nim zewsząd wroga. Melune najwyraźniej nie do końca ufała i wierzyła w kompetencje nie tylko myśliwego, ale i siebie, przez co postanowiła za wszelką cenę nie rozdzielać się ze swym ukochanym. Podyktowane to było doświadczeniem po wielu wspólnych wyprawach.
Stojąc w niejakiej odległości od sprawdzanego domu, na zmianę wpatrywała się to w Jorisa, to w Turmalinę, to w krzaki obok.
Na wieści o nieumarłych, zastrzygła niemalże uszami, przysłuchując się wymianie zdań.
- W dzień moc mojej Pani jest osłabiona… ale jeśli zdecydujecie to spróbuję.
- A jak nic z tego nie wyjdzie, to zasieczesz - weszła jej w słowo krasnoludka, która miała wyrobione zdanie co do Tori: Najlepszym darem, którym obdarzyła ją bogini jest dar rozwalania wrogich głów.

Shavri, który w ciszy i ze strzałą nałożoną na cięciwę podszedł do okna, teraz spojrzał na Jorisa, pytająco poruszając zafarbowaną lotką strzały. Nie miał pojęcia, kto jest w środku.
Miał butelkę wody święconej, ale wrzucenie jej do izby na pewno obudzi śpiących, niwecząc przewagę. Z drugiej strony strzelanie do obcych tylko dlatego, że stanowią podejrzany i prosty, bo chwilowo nieruchomy cel w zrujnowanym wyszynku?
Nad nimi na pustym niebie rozległo się znajome kwilenie jastrzębia. Już przy śniadaniu, Kira przyleciała pochwalić się swoim łupem. Miała dziób umorusany juchą i małe, czarne piórko z brązową obwódką - które mogło być tylko piórem turkawki - przyklejone wciąż do jednego ze szponów. Choć Shavri dopiero przyuczał ją do pewnych zadań, jej obecność dodawała mu otuchy.

Trzewiczek trzymał się z dala, bo i podchodzić nie było mu po co. Gdyby ktoś odwrócił się do niego, zauważyłby, jak niziołek na zmianę przykłada to lewy to prawy palec wskazujący w geście “ciszej, ciszej na bogów!”. Starał się też przywołać ich z dala od chatki, bo i był ciekaw trochę co tam znaleźli.
Niziołek jakkolwiek wcześniej zapowiadał się na głośnego w oczach myśliwego, miał rację w zupełności. Cisza była ważna. Ale w tej akurat sprawie deszcz był ich sprzymierzeńcem. A i trupy, bo spodziewał się wspomnianych przez Mirnę spopielałych nieumarłych, nie należały do najczulszych.

Gdy jastrząb Shavriego zatoczył nad nimi koło, myśliwy uśmiechnął i poczuł, że nie ma co zwlekać. Podszedł do Riki, ujął ją za rękę i skinął głową.
- Ranek jeszcze młody. Noc w nim czuć. - szepnął. - A i słońce ukryte. Poczynaj.
Zdjął z pleców łuk i przygotował strzałę baczny nie tylko na dom i efekt jaki kapłańska magia wywrze na jego lokatorach. Dał też innym znak by się przygotowali i podszedł z selunitką do okna, za którym dostrzegł podejrzany kształt.
Turmalina, która ziewała w trakcie podchodów w końcu ucieszyła się na jakąś akcję.
- Nareszcie - mruknęła - a jak skończymy rozwalimy tę wieżę.

Kapłanka wcale na przekonaną nie wyglądała. Podeszła z markotną miną do okna, przez chwilę patrzyła na zabrudzoną szybę, a później zmarszczyła czoło starając się dostrzec wnętrze pomieszczenia.
Westchnęła cicho, po czym pomodliła się do swojej Pani, prosząc ją w swoim ojczystym języku o wsparcie.
Nie poczuła nic, a srebrzysty medalion błysnął przez ułamek sekundy, jakby odbijał zagubione promienie słoneczne, po czym jakby zmatowiał. Nieumarli zaś zaszurali i ruszyli w stronę okna, obijając się o ściany i siebie nawzajem. W półmroku rozróżnić można było dwie zniszczone przez ogień i czas twarze.

 

Autumm

 

__________________
"Polecam inteligentną i terminową graczkę. I tylko graczkę. Jak z każdą kobietą - dyskusja jest bezcelowa - wie lepiej i ma rację nawet jak się myli." ~ by Aschaar [banned] 02.06.2014
Nieobecna 28.04 - 01.05!

Drahini

Po walce