"Pogrążony w mroku pokój, rozświetlany tylko ogniem płonącym w kominku, był najlepszym pokojem w „Gwieździe Cormyru”. Nie było w nim wiele mebli stół, dwa krzesła, stołek, szafa i duże podwójne łóżko. Na jednym z krzeseł ustawionym przy łóżku siedział młody olbrzym - Bertrand. Jego czarna broda była w nieładzie z śladami ostatnich posiłków. Zresztą całe jego ubranie nosiło ślady wielodniowej popijawy. Na łóżku leżała naga kilkuletnia, czarnoskóra dziewczynka - Bea, jej boki były otoczone kruszonym lodem. Dziecko było skrajnie wychudzone, tak że z łatwością można było policzyć kości, zaś głowa bardziej przypominała czaszkę obciągniętą skórą. O tym, że żyje świadczył tylko ciężki chrapliwy oddech oraz piwne oczy naznaczone gorączką, nieprzytomnie wodzące po pokoju. Dziecko jedną dłoń kurczowo zacisnęło na dłoni młodzieńca, w drugiej trzymało drewniany symbol Lathandera. Słychać było tylko ciężki rwany oddech dziewczynki, cichą modlitwę, którą z trudem powtarzała nieprzytomnie za Bertrandem. Tak Bertrand modlił się, modlił się do Lathandera, tak żarliwiej jak nie modlił dotąd się. Co jakiś czas sięgał do stojącego na stołku wiaderka wypełnionego wodą i lodem. Maczał w nim gąbkę i delikatnie obmywał ciało dziecka by je schłodzić. Jeszcze niedawno młodzieniec przezywał kryzys, był bliski apostazji, nie widział celu ani sensu w wierze. On, Bertrand kapłan Lathandera utracił cel, niemal utracił wiarę. Teraz już nie wątpił. Wszystko się zmieniło w przeciągu ostatnich dwóch dni. Rankiem, gdy zmieniał lokal, a nie modlił się tak jak nakazuje religia, nagle przez deszczowe chmury przedarł się promień słońca ukazując promieniejący symbol Latahandera. Gdy zbliżył się, zrozumiał, iż światło poranka prześwistywało przez drobną dłoń obleczoną skórą trzymającą symbol Pan Poranku. Zrozumiał wtedy, iż jest to znak do Lathandera jego ostania szansa. Tak też drugi dzień walczył o życie dziewczynki, którą nazwał Beą. Poił naparami i wywarami leczniczymi, zbijał gorączkę, karmił i modlił się, modlił się jak nigdy w życiu. Drzwi otworzyły się stanęła w nich drobna blondynka trzymająca parującą miskę w dłoniach. - Bertrandzie ugotowałam rosół z kury. Potem jęknęła, w jej piersi pojawił się metalicznie połyskujący przedmiot, trysnęła krew. Dziewczyna uczyniła jeszcze jeden krok, z ust wykrztusiła krew, padła tuż za progiem izby. W progu pojawił się bogato odziany młodzian, ocierający płaszczem ostrze bogato zdobionego kamieniami szlachetnym rapieru. Potem ruszył w kierunku łóżka. Bertand rzuciła się ku ścianie gdzie stała halabarda „Płomień Lathandera”."

To się nie wydarzyło. Wtedy nie wykuł jeszcze halabardy, którą później nazwał

„Płomieniem Lathandera”. Telenna nie została zabita. To tylko koszmar. "- Odbiorę ci wszystko co kochasz i zbudowałeś. Wysyczał młodzieniec z koszmarów. Młody Bertrand zaciskając pieści rzuciła się na mordercę."

Bertrand przebudził się jego prawą rękę przygniatała głowa Bei. W półmroku Sammum przyglądała mu się błyszczącymi w blasku ognia oczami.
- Paskudny koszmar – mruknął po krasnoludzku.
Odgarną jeszcze spocone włosy dziewczynki z twarzy, chwilę posłuchał jej dziecięcego pochrapywania. Po chwili pogrążył się znowu w śnie.

- Oho - Lugolas miał złe przeczucia, ale nauczony dniem wczorajszym wiedział co należy zrobić. Podszedł do posłania Bertranda i bezceremonialnie zaczął go budzić potrząsając za ramiona.
- Wstawajcie Świątobliwy! Praca was czeka.

Przebudzony krzykiem kobiecym, który mieszał mu się ze snem, nie zdążył jeszcze dobrze otworzyć oczu, gdy poczuł ręce elfa szarpiące go. Z wszystkich stron rozległo się złowrogie warczenie, z sufitu z ściany, z przepierzeń. Jeden z psów, “stojących” na ściance przepierzeniu, dyszał prosto w kark elfa, ciepłym oddechem. Białe kły ukazywał w złowrogim warczeniu. Bertrand szybki ruchem dłoni zatrzymał leżąca pomiędzy nim a Beą, Samum. Dłonią jak bochen przycisnął wyrywającą się sukę do posłania. Gwizdem uspokoił sforę.
- Macie życzenie umrzeć Lugolasie? Starczyło krzyknąć by mnie obudzić. Psy miały rozkaz pilnowania i ochrony. Was nie znają zaś na tyle, byście mogli tak bezceremonialnie szarpać mnie czy też Beę niezależnie od powodu. Bea pomóż przy nakładaniu zbroi. Mości Dolonie budźcie się. Odryglowuje i odwalcie klamoty w tym czasie spod zabezpieczonych drzwi.

- Wierzyłem, że wasze psy są dobrze wytresowane czcigodny, skoro jednak jestem w błędzie to następnym razem będą pilnowały na zewnątrz. - Ostrzeżenia kapłana nie zrobiły na elfie większego wrażenia, więc albo był kompletnym głupcem albo co bardziej podobne psy nie stanowiły dla niego żadnego zagrożenia. - Ruszcie się czcigodny, praca czeka. - Ponaglił Bertranda.

Bertrand wciągając elementy kolcze przy pomocy Bei odburknął.
- Psy są doskonale wyszkolone, ale nie sądziłem, że ktokolwiek, zaledwie po dobie znajomości, będzie szarpał się z ich właścicielem. Będą zaś pilnowały tam gdzie ja im nakażę. Na zewnątrz ich pilnowanie nie jest mi w nocy potrzebne, bo nim odrygluje się drzwi to minie nieco czasu. Może obudzicie w tym czasie resztę i odryglujecie drzwi oraz usunięcie wasze dodatkowe zabezpieczenia.

-Nie przewidzieliście, że pełniący w nocy straż będzie was budził? - Twarz elfa nie pozostawiała wątpliwości co szpiczastouchy myśli na temat zdolności umysłowych kapłana lecz jego słowa ani przez chwilę nie przestały być grzeczne. - Nie jestem też przekonany co do tej waszej tresury, znają choć wasze psy komendę do ataku?

Gdy już wciągnął kolcze część zbroi szybko przypasał pas z bronią. Uśmiechnął się
- Sądziłem, iż krzykiem będziecie budzić, bo to mniej czasu zajmuje.
Bertrand zaczął przy pomocy Bei mocować płytowe elementy zbroi, nie widział czy starczy mu czasu.
- Psy zaś potrafią atakować na kilka sposobów, tak by atakować na rozkaz, lub samodzielnie w mojej obronie lub Bei. Szkolone zaś były jako sfora zatem tak też atakują. Razem lub osobno
Potem uśmiechnął się przyjaźnie do elfa.
- Mości Lugolasie proszę was ze względu na moje nerwy, byście zachowali większą ostrożność. Lubię Was, lecz psy nawet tresowane, to jednak tylko zwierzęta, do obcych muszą przywyknąć. Przepraszam was też za moją szorstkość.

- Nie ma problemu, psy od teraz śpią na zewnątrz, chyba, ze udowodnicie mi, ze potraficie nad nimi panować. - Odparł bezpośrednia Lugolas.

Bertrand gwizdnął modulowanie, trzymając rękę na biczu przytroczonym do pasa z bronią. Psy zeskakując z ścianek, przepierzeń zebrały się pośrodku sali wspólnej. Ustawiły się parami, na przedzie bez pary stała Samum.
- To była komenda do pracy, dlatego ustawiły się tak jak stoją.
Potem zagwizdał sześć razy modulowanie, sześć z psów zebrało się wokół Bertranda. Bertrand wrócił do zakładania zbroi.
- To oczywiście było rozkaz do mnie lub jak niektórzy mówią do nogi.
Bea w tym czasie gwizdnęła dwa razy również modulowanie. Samum i reszta sfory rozproszyła się w pobliżu niej. Psy wspinacze znów zajęły pozycje na wysokości. Jedynie Samum otarła się o nogi dziewczynki, po czym szczenna suka z sapnięciem położyła się w jej pobliżu. Tymczasem Bea nie przerywała zakładania blach zbroi Bertranda.

- A jak brzmi komenda do ataku? - Zaciekawił się Elf.

Bertrand ponownie się uśmiechnął dociągając sprzączki od nałokcic.
- Jest kilka, ale nie mam na kim zaprezentować. Zresztą jak każdy treser szkoliłem tak by wszystkie komendy można było wydać głosem, gwizdem lub znakiem ręki. Dodatkowo te psy nie były szkolone na sprzedaż, dlatego słuchają tylko mnie i Bei.

Twarz elfa wyrażała zwątpienie, szczególnie mocno odbijające się w jego fiołkowych tęczówkach.
- Więc jeśli bym jednemu z waszych psów kazał zostać a wy kazalibyście mu iść to posłuchał by was?

- Tylko mnie lub Bei, nie trenowałem ich na sprzedaż. Chociaż słyszałem że druidzi potrafią uspokoić zwierzęta nawet szkolone do ataku, lecz nie wydadzą im rozkazu. - odparł kapłan spokojnie.

- Rozumiem, więc może się założymy? Każecie jednemu z psów warować przy was, a ja mu wydam rozkaz by przyszedł do mnie. Jeśli posłucha was, będę przekonany, że rzeczywiście nad nimi panujecie, jeśli zaś posłucha mnie wówczas psy nie będą więcej z nami nocowały. - Mówiąc to elf aż klasnął w dłonie z podziwu dla własnego pomysłu.

- Jak już mówiłem psy będą nocowały tam gdzie zechcę i nie macie na to żadnego wpływu. Odparł już zirytowany kapłan.

Elf w odpowiedzi podrapał się za uchem.
- Cóż, rozumiem, nie macie wiary we własne zwierzęta, to tylko podkreśla, że miałem rację i powinniscie psy wyrzucić na zewnątrz.

- Nie wyrzuca się przyjaciół na mróz. - odparł.

[i]- Ale dzikie bestie nie odróżniające przyjaciół od wrogów już tak.[i] - Sparował Lugolas.

- Czarami da się sprawić wszystko. Psy będą tam gdzie im nakażę. - odparł powoli Bertrand.

Elf zaczął się śmiać tak, że o mało się nie przewrócił. - Więc teraz jestem czarownikiem kontrolującym zwierzęta? Jeszcze niedawno twierdziliście, że nie znam się nawet na czytaniu tropów.

- Nie wnikam w to kim jesteście. Odparł spokojnie Bertrand zakończywszy ubieranie zbroi.

- Brak wam pewności siebie i wiary w swe umiejętności czcigodny, może za kilka lat wam to przejdzie jeśli popracujecie nad sobą. - Elf poklepał pancerny naramiennik. - No dama w opresji wzywała, choć wątpię by była wam potrzebna zbroja. Powodzenia oświecony w czynieniu swej posługi. Mnie wzywają inne obowiązki. - Elf w znakomitym humorze minął kapłana i zbliżył się do posłania czarodziejki, wziąwszy uprzednio skrzypce z torby. Ponieważ miał naturę romantyka postanowił, że piękną kobietę obudzi w znacznie przyjemniejszy sposób, muzyką.

Bertrand ujął halabardę.
- Elfi bard phy. burknął pod nosem w krasnoludzkim. Nie dziwił się już wcale krasnoludom, iż nie lubią irytujących elfów.
- Bea chroń dzieciaki.
Potem zawołał.
- Pina, Dereń, Samumm, Wizg [*********].
Na komendę w niebiański psy zaczęły chronić kapłana. Bertrand założył jeszcze płaszcz zimowy, podniósł tarcze i przewiesił przez plecy. Potem podszedł do drzwi, przy których Dolon przesuwał już sprzęty, którymi wieczorem elf zaparł drzwi.

Rzadko zapamiętywał sny. Działo się to jedynie wtedy, kiedy był niezwykle szczęśliwy, bądź był tak przerażający, iż odruchowo budził się. Niemniej ani jedno, ani drugie nie miało miejsca. Wprawdzie z jednej strony cieszył się, że jest już w drodze do swych stron, do Enki i dzieciaków, z drugiej jednak męczyły go obawy, zarówno o swych najbliższych jak i mieszkańców Starego Stawu. Źle się tutaj działo. Z jednej strony niesnaski pomiędzy miejscowymi, z drugiej wielki grzech niepochowania zmarłych, a z trzeciej być może jeszcze jakieś inne zło. Zło które tym razem nie gnieździ się w sercach, ni umysłach, a pośród cieni okalających przestwór świata ich otaczającego. Świata dzikiego, niepojętego.

W pewnym momencie, dziwnie zwyczajnym, ale jednak pozostawiający wrażenie, iż coś jest nie tak. Coś nie jest na swym miejscu. Czy był to Pamin jakoś tak inaczej ułożony pod jego głową? Może skrzące się jeszcze iskierki ostatnich tchnień żaru w palenisku? Może jego korbacz ułożony w nieznośnie znajomy symbol… Czy też rygle pozastawiane przez Lugosa? Coś kryło się pomiędzy meblami? Coś odsuwało je od drzwi? A może było wręcz na odwrót? Ktoś, lub coś dociskało je tak mocno, iż składające się na ściany pnie poczęły się wyginać, trząść w spazmach, sypać drzazgi. Robić wyszystko byleby tylko wydrzeć się na zewnątrz. uwolnić z tego zamknięcia, z tego więzienia, z tej klaustrofobicznej klitki, którą stała się świetlica. Parły cal po calu niezmordowane w swym żółwim, lecz o sile olbrzyma, tempie, aż wreszcie wyparły drzwi. Wyrzuciły je z hukiem przeradzającym się w krzyk…

Krzyk, który rozniósł się po wnętrzu izby. Zerwał się praktycznie na równe nogi, o mało co nie wywalając się jak długi przez swe posłanie. W ostatniej chwili zdołał utrzymać równowagę znalazłszy oparcie w psim pysku. Łapiąc oddech wydusił z siebie tylko szybkie podziękowanie. Z trudem przychodziło mu zorientowanie się w sytuacji. Umysł miał nadal zamglony przez resztki koszmaru, a tymczasem wokoło kotłowało się, a przynajmniej on tak to odbierał. Zewsząd dobiegały głosy głosy, warkot psów, czy szczęk metalu. Wreszcie doszedł do siebie, a właściwie ocucił go kolejny krzyk dobiegający z zewnątrz. Zrozumiał również, iż Bertrand poprosił go o zrobienie dostępu do drzwi, to też bez zwłoki zabrał się za to.

Szło mu to opornie, a otępiały umysł nie pomagał. Na całe szczęście zyskiwał na jasności z każdym meblem, czy czymś tam, co Lugolas poustawiał, by powstrzymać ewentualnego likantropa przed szturmem na świetlicę, gdzie zebrała się grupka tych, którzy mogliby stanowić dla niego jakieś zagrożenie. Zaprawdę genialny byłby to pomysł. Wtem coś zrozumiał.

-Może byście tak łaskawie skończyli te wasze przekomarzanki i wreszcie pomogli? Ktoś może potrzebować pomocy na bogów! - podniósł głos Dolon. Widocznie sfrustrowany tym, że coś się stało, a on odwala tą głupią zaporą, kiedy ten co ją tutaj zrzucił przekomarzał się z Bertrandem na temat tresury psów! - Ruszcie, że sie! Tam może ktoś właśnie umierać do stu czartów! Chcecie mieć życie tego kogoś na sumieniu?! - skończył ich besztać i jeszcze zapalczywiej zabrał się za odkopywanie drzwi. W międzyczasie rzucił polecenie Paminowi, który miał mu przynieść jego buty, korbacz i płaszcz. Nie było czasu do stracenia.

_____Świt jeszcze nie nastał na wschodzie jedynie nieco niebo rozjaśniło się. Jednak pochodnie doskonale oświetlały okolicę. Doliny nie pokrywał też mgła obecna zeszłego wieczoru.
Kapłan Lathandera, gdy zobaczył wzburzony tłum dwoma gwiazdami szybko wydał kolejne polecenia całej sforze psów, odwołał rozkaz chronienia, drugim nakazał by podążały za nimi. Nie chciał mieć więcej trupów niż było to potrzebne. W końcu psy były tylko zwierzętami i mogły poszarpywania uznać za atak i rozszarpać, w ich mniemaniu, atakujących.
Gdy zobaczył ciało podjął natychmiast decyzję.
- Bea zbierz wszystkie dzieciaki w sali wspólnej, tam będą bezpieczne. Uspokój je tak jak ty umiesz, grając, opowiadając znasz wiele legend o bohaterach Lathandera.
Po tych słowach zwrócił się do wójta.
-Godwinie wyślijcie z akolitką Beą, kogoś by potwierdził ten rozkaz w Waszym imieniu. Wyślijcie też tam chociaż jedna osobę dorosłą. Może być jakaś kobieta niech i ona ma dodatkowe baczenie. Niech też przygotuje dla nas posiłek.
Bea gwiazdami wydał komendy czterem psom, które ustawiły się natychmiast obok niej.
- Panie Godwinie proszę o wyznaczenie tej kobiety, lepiej będzie dla wszystkich jeśli dzieci i młodzież będzie zebrana w jednym bezpiecznym miejscu. - Bea świdrowała swoimi piwnymi oczami wójta.
Tymczasem Bertrand zbliżył się z Samum do ciał wydając jej uprzednio komendę sygnałem ręki.
- Mości Dolonie proszę do mnie musimy przyjrzeć się ranom. Mam nadzieję, że dzięki nim czegoś się dowiemy.
Potem już pochylony odwrócił się do wójta.
- Wyślijcie też kogoś po waszych myśliwych, trzech braci Hyzia, Zyzia i Dyzia. Niech się tu stawią.
-Przecież właśnie to czynię - rzekł Dolon już pobieżnie oglądając ciało. Kątem oka rzucił Lugolasowi spojrzenie pełne dezaprobaty dla jego pomysłu z barykadowaniem wszystkiego co się dało. W przypadku ciała szukał przede wszystkim wskazówek, które mogłyby mu powiedzieć czym charakteryzowało się to, czyli najpewniej jakieś pazury i zęby, czym został wypatroszony i zjedzony. W głównej mierze liczył tutaj na jakiekolwiek ślady na kościach, które to mogły powiedzieć najwięcej.

Ilaria natomiast nie wyglądała jakby chciała garnąć się do oglądania trupa z bliska. Stojąc tak, że jeden z kapłanów zasłaniał jej większość widoku zmasakrowanego ciała, dogryzała swoje śniadanie, które wyciągnęła wcześniej z kieszeni.
- To z czym w końcu mamy do czynienia? Wilkołak, ghul czy co? - zapytała zaklinaczka kapłanów wpatrujących się w martwego mieszkańca wioski.

Elf nie zwrócił większej uwagi na spojrzenia jakie mu spode łba rzucał Dolon, miał w tej chwili większy problem, bardziej naglącej natury. Szczególnie dobrze zdradzał to bledszy niż zwykle odcień jego skóry, niektórzy mogli powiedzieć, że nawet nieco zielonkawy.
- Wybaczcie… - wydusił słabym głosem - muszę na stronę…

_____Wprawnemu niziołczemu oku od razu rzucił się w oczy kształt ran zadanych najprawdopodobniej żuchwą. Nie przypominały one, żadnych obrażeń dokonanych przez zdziczałe pyski zwierząt. Zdawało się, że wszystkie ugryzienia i obszarpania, wykonała jakaś humanoidalna istota. Rozkład uzębienia, choć przystosowany do rozrywania i odrywania, był całkiem smukły. Dokładniejsze oględziny pozwoliły niziołkowi stwierdzić, że jedynie rana na łydce, jest nieregularna. Na myśl nasuwał się pomysł o pochwyceniu pyskiem by doprowadzić do obalenia. Coś, co treser zwierząt potrafił sprawnie rozpoznać, jako cechę szczególną polowania w stadzie. Co więcej, rana nie była śmiertelna. Zarówno Dolon, jak i Bertrand dostrzegli, że ugryzienia i ślady rozerwań, nie były jednakowego rozmiaru. Szczególnie widoczne to było w miejscach wydartych zębami tkanek. Tam gdzie ofiara miała miększe części, ugryzienia mniejszych szczęk były liczniejsze, tam zaś gdzie ciało stawiało większy opór, wielkość szczęk cechowała osobnika bądź osobniki większe. Czego nie dostrzegł Bertrand, a dość wyraźne było to dla niziołka, szarpnięcia i ugryzienia, poza raną na łydce, były bardziej precyzyjne, coś czego w pierwszej chwili Dolon nie rozszyfrował, ale w końcu rzuciło mu się to w oczy. “Nieruchoma żywa ofiara” , zdecydowanie 98% ran zostały zadane gdy młody chłopak jeszcze żył. Co ciekawe, ofiara wcale nie broniła się przed rozszarpaniem. Właściwie, za przyczynę zgonu można by podać dwa powody. Wykrwawienie i wyrwane od strony przepony serce. Ale zastanawiającym było, że ten chłopak, a nie był on na pierwszy rzut oka chucherkiem, wcale się nie bronił.
Na prośbę i ponowne ponaglenie Bei, Godwin powiedział jej, którą z kobiet ma złapać by potwierdziła jego polecenie. Wyraźnie cieszył się i podzielał pomysł Bertranda o zebraniu najmłodszych pod opieką akolitki i psów obronnych. Nie minęła chwila jak Bea udała się z powrotem do wioski. A jeszcze mniej czasu upłynęło, jak Godwin podążył za nią, zostawiając czwórkę bohaterów samym sobie. Jakby nie spojrzeć, to do najemników należało oglądanie zmasakrowanego ciała. Starszy wioski nie musiał tak mocno się wpatrywać w denata.
I co myślicie? Mi to wygląda na zwierzęta, stadne drapieżniki czyli nawet mogłyby to być likantorpy. - zapytał Bertrand podnosząc głowę znad ciała i spoglądając na Dolona.
- To w żadnym wypadku nie mogą być zwierzęta. Ślady po ugryzieniach wskazują na to, że istoty, które go rozszarpały miały wąsko rozstawione uzębienie. Być może były to właśnie wspomniane likantropy, co mogło tłumaczyć fakt, iż nie dokonał tego jeden osobnik, a grupa. Świadczą o tym ślady po ugryzieniach, które nie są równe, a rana na nodze jest praktycznie jedyną, która nie jest regularna, to jest chłopak szarpał się. I tutaj właśnie widzę coś najbardziej niepokojącego. On nie bronił się. Nie licząc rany łydki mogę stwierdzić, że reszta została zadana na nieruchomej ofierze, która nie stawiała oporu. Innymi słowy chłopak nie bronił się i został rozszarpany żywcem. Bezpośrednimi przyczynami śmierci jest wykrwawienie oraz wyrwanie serca… - zrelacjonował swoje oględziny Dolon.
Bertrand pokręcił głową.
- Bardziej to skomplikowane, niż myślałem i pogmatwane. Nie slyszalem ani nie czytałem by likantropy ugryzieniami paraliżowali swoje ofiary. Wiem, że tak robią , paraliżują swoje ofiary, ghule i ghasty. Chyba, że to taki likantrop, który był przed przemianą czarodziejem? potem powiódł wzrokiem wkoło. Dostrzegł czarodziejkę.
-Panno Ilario czy jesteście w stanie wykryć użycie czaru po dłuższym okresie?
Bertrand postanowił i sam sprawdzić, nie był dobry w określaniu rodzaju magii, w tym specjalizowali się czarodzieje, lecz samo użycie magii potrafiłby wykryć, o ile tylko nie minęło od niego zbyt wiele czasu. Sięgnął po symbol Lathandera, wypowiedział w niebiańskim zaklęcie wykrycia magii.
Niestety oględziny pod kątem jakiejkolwiek pozostałości magicznych efektów na ciele nie dały efektu. Właściwie, kapłan nie wykrył najmniejszego drżenia od magicznej emanancji.
Dolon dostrzegł i usłyszał, iż Bertrand odprawił właśnie jakieś czary. Po braku jakichkolwiek tego oznak od razu skojarzył to z zaklęciem, które sam rzucał wczorajszego dnia.
-Jakieś ślady magii? - zapytał.
- Ja nic nie wyczułem. Wiem, że parający się magią tajemną potrafią lepiej wykrywać magię i określać jej rodzaj. - pokręcił przecząco głową Bertrand.
Dolon skinął głową ze zrozumieniem, po czym raz jeszcze pochylił się nad ciałem. Chciał sprawdzić, czy nie zdradza ono oznak zatrucia, czyli jednej z możliwych przyczyn paraliżu. Dodatkowo szukał jakiś niezwykłych cech, które mogłyby rzec coś więcej o napastnikach. Może zostawiły po sobie jakiś zapach? Kawałek skóry, futra, może ząb?

_____Obwąchując rany i obszukując potencjalne miejsca pozostawienia tropów Dolonowi udało się w przybliżeniu ustalić pewną możliwość. Niektóre ślady po pazurach, i po ugryzieniach, a co najważniejsze, rana zadana “podczas ruchu”, miała lekki swąd trupiej wydzieliny. Lekarski zmysł niziołka od razu wykluczył denata jako źródło tego zapachu. Było to zbyt wcześnie, ciało wystawione na mróz już niemal wystygło ale zgon nastąpił przecież niedawno. Można by rzec, niecałą godzinę lub mniej temu. Wniosek przyszedł sam. Odpowiednia zębatka wskoczyła tam gdzie miała i szufladka z podręcznikami kapłańskimi, traktujących o wynaturzeniach przeciw śmierci, ukazała się w pamięci kapłana. Paraliż, wywołany przez agresora.
Widząc jak niziołek obwąchuje rany Bertrand przypomniał sobie po co zabrał psy i w dodatku te psy.
- Coście tam wyniuchał mości Dolonie jaką truciznę czy też woń nieumarłych trupojadów, które jak wiadomo potrafią pazurami i ugryzieniem paraliżować. Jeśli trupojadów, to zaraz puszczę psy po tropie truposzy.
Dolon przytaknął.
Tymczasem Lugolas szedł powoli, tropem śladów które zwróciły jego uwagę. W normalnych okolicznościach nie krył by się z tym, lecz po ostatnich wydarzeniach przekonał się, że jeśli coś ma być załatwione szybko i skutecznie to lepiej o tym nie informować czcigodnego lathanderyty. Tym bardziej nie miał ochoty wysłuchiwać długiej przemowy na temat tego, dlaczego nie powinien iść po śladach, czy dlaczego nie nadawał się do tropienia w ogóle. Nie, tym razem załatwi sprawę po cichu, jak coś znajdzie to może się podzieli informacjami, jak nie to nie ma sensu brać sobie na grzbiet dodatkowego ciężaru imieniem Bertrand.

_____W pewnej chwili, natrafił na jedno miejsce gdzie przez noc nasypało nieco więcej śniegu. W tym konkretnym, można było dokładniej rozeznać się w tropach. Bystre, choć amatorskie, oko Lugolasa naliczyło 3 osobniki. Co więcej, wszystkie ślady były pazurzaste jednak nie, jak to się wydawało w nocy, aż tak duże by brać pod uwagę likantropa. No chyba, że byłby to szczurołak o których często mówiło się w lochach, by nastraszyć więźniów. Ponadto, tylko na jednym ze śladów można było dostrzec podeszwę buta. Pozostałe pięć odcisków było “bosych”. Zajęci oględzinami kapłani nie zwracali uwagi na rozglądającego się elfa. Trop prowadził niejednoznacznie w kierunku sztolni i stawów. W kolejnej większej zaspie, złodziej odkrył przyczynę swej wczorajszej obawy. Był to mianowicie but. Zdobienia na nim wyglądały na misterne w swej prostocie. But raczej należał do osobnika młodego. Gdyby porównać z kalendarzem ludzkim, był to but podlotka. Pachniał rozkładem oraz bardzo słabo wyczuwalną wonią spalenizny. Przód był przedarty, jakby nagle noga właściciela zaopatrzyła się w pazury. Materiał rozchodził się, aż w końcu najwyraźniej zsunął z nogi.

_____Bertrand rozejrzał się wokół, psy czekał na jego następne rozkazy, lecz w pobliżu nie widział nigdzie elfa. Pamiętając jednak jego wcześniejsze zachowanie zadał kolejne pytanie.
- Gdzie to podział się Lugolas? Czyżby tak martwego się zląkł, że z dziećmi do sali gromady się udał, lub do wychodka, bo zaraz, gdy zobaczył tego nieszczęśnika, cały pozieleniał na twarzy.
Następnie wydała tylko gwizdami rozkaz psom trop trupa, po czym wskazał na ciało. Największe nadzieje pokładał w Samum. Suka miał najlepszy węch i największe doświadczenie. Normalnie nie zabrałby kapłan Lathandera ciężarnej suki na tropienie w nocy lub pod ziemię, lecz jako że zbliżał się świt , było to bezpieczniejsze. Psy przez chwilę pokręcił się niezdecydowanie wskazując martwe ciało. Bertrand doskonale o tym wiedział. W końcu były to tylko zwierzęta i wskazały najbliższe martwe ciało. Poklepał po głowach psy. Potem powtórzył w niebiańskim.
- Nie to. Trop trupa.
Po drugim rozkazie ruszyły śladem. Samum wychwyciła trop przy ziemi a po jej obu stronach oddalone od siebie o dwa jardy, po dwa psy wspinacze węszyły w powietrzu.

_____Niecałe piętnaście kroków dalej, psy jak i ich właściciel natknęły się na kucającego i oglądającego coś Lugolasa. Gdy podeszli, dostrzegli, że elf trzyma w ręce podziurawiony but. Spiczastouchy “przyłapany” na oględzinach, zrelacjonował swoje podejrzenia odnośnie odzienia. Tropy zmierzały poza obszar zabudowań.

Za niewielką zaspą Bertrand w końcu dostrzegł elfa. Zaspa i fakt, że w przedświcie jedynym z niewielu źródeł oświetlenia była halabarda Bertranda, spowodowało, iż nie zauważył on Lugolasa od razu.
- Ciekawe. Mruknął, oglądając but.
- Mamy teraz dwie opcje wracamy i czekamy na świt, gdy będziemy mogli prosić naszych bogów, o nowe czary Dolonem. Idziemy dalej by odkryć miejsce dokąd doprowadzą nas po tropie psy. Jeśli jakaś byłaby to jaskinia, domostwo, to wracamy nie wchodząc by się przygotować.
- Zdecydowanie lepiej było by przygotować się na ewentualność wszelaką. - ochoczo poparł pomysł powrotu Lugolas.
- Trop jest bardzo świeży to też chyba lepiej byłoby przygotować się do ewentualnego starcia. Modlitwy nie powinny zająć wiele czasu, a jakieś szybkie śniadanie można zawsze zjeść po drodze. - poparł tę propozycję Dolon.
- Przejdźmy zatem jeszcze kawałek by wyjść tropem za wioskę, potem będzie łatwiej psom ponownie podjąć bo mieszkańcy nie zadeptają. - stwierdził kapłan Lathandera.

Z początku Bertrand dał się zwieść gładkim słowom kupca. W miarę jednak jak oddalali się od okazałego domu „grubasa”, intensywnie myślał by kolejnymi hipotezami nie gmatwa sprawy. Przecież nie było możliwe by ta galareta, przewędziła erynie lub sukkuba. Toż Bertrand z pewnością podniósł by tego kupca ponad głowę a ten nic nie byłby w stanie zrobić. Z erynią nie miałby on najmniejszych szans, zaś sukkuby są bardziej wyrafinowane.

Wyrwany z zadumy pokręcił tylko głową. Zamyślony poklepał głowę siedzącej przy nogach Samum
- Dolonie, a czegóż to się możemy dowiedzieć od elfofoba. Zapewne, że wszystko jest to winą elfów. Mam też podejrzenie, iż to Costik lub jego zwolennicy spalili dom elfów i ich zamordowali. Obejrzyjmy lepiej krowę czy ma identyczne ślady jak miał nieszczęśnik z dzisiejszej nocy. Potem pogadajmy z właścicielem jej. Na koniec zostawmy sobie spenetrowanie pogorzeliska, tym bardziej, że przed tym warto by było by jakąś skrzynkę na kości od cieśli pożyczyć.