Bounty

 

Lady

Kilyne nie podążyła w stronę furty, lecz również nie pałała ochotą na wracanie do karczmy pod rękę z Aldernem. Uśmiechnęła się do niego słodko.
- Idź odpocząć, jutro musisz mieć siły opijać nasz sukces i płacić to! - pogoniła go ręką. Dopiero jak odszedł, zaczęła kuśtykać w stronę głównego placu. Może Zantusowi została jeszcze odrobina mocy leczących? Zostały tam także szurikeny. I kto wie, czy nie jeszcze jakaś okazja. Foxglove zrobił zawiedzioną minę, ale zaraz uśmiechnął się znowu i pomachał Kilyne na pożegnanie.
- Do zobaczenia w Smoku.
Oddalając się nawet nie kuśtykał, jego nogi oberwały znacznie mniej niż udo czarnowłosej. Kobieta jednakże bez trudu dotarła do głównego placu. Ojciec Zantus i jego ranni gdzieś zniknęli, zapewne przeniesieni w lepsze warunki. Kręcił się jeszcze jeden z akolitów, pytając ludzi czy trzeba im pomocy. Tych w okolicy nie było wielu - głównie sprzedawcy wracający po swój dobytek. I jeden strażnik, ściągający trupy goblinów w jedno miejsce. Kilyne rozejrzała się uważnie, szukając wzrokiem właściciela kramu z szalami i błyskotkami. Odnajdując go ruszyła w stronę strażnika okrężną drogą, unikając wzroku handlarza. Najpierw postanowiła odzyskać gwiazdki. Kupiec nie zwrócił nawet na nią uwagi, wątpliwe, aby w obecnych okolicznościach pamiętał co i komu sprzedał. Strażnik właśnie wrzucał dwa ostatnie ciała na stos, kiedy stanęła obok przyglądając się im. Dostrzegła jednego szurikena wbitego w ciało zielonoskórego. I drugiego za pasem znoszącego ciała młodego stróża prawa, który próbował ją gestem zatrzymać, kiedy sięgnęła najpierw po gwiazdkę ciągle zagłębioną w martwym ciele.
- Niech panienka lepiej nie dotyka, to różne choroby takie paskudztwo przenosi!
- Chyba żartujesz - parsknęła w odpowiedzi Kilyne, sięgając po szuriken i wycierając go o ubranie jednego z martwych pokurczów. Wtedy się wyprostowała i spojrzała strażnikowi w oczy, wskazując na drugą gwiazdkę. - To moje. Poproszę - wyciągnęła dłoń, oczekując oddania przedmiotu.
- Oh, to ty jesteś jedną z tych, którzy powstrzymali gobliny przed wdarciem się do centrum miasta! - chłopak otworzył szeroko oczy. Najwyraźniej opowieść o ich potyczkach nabierała większych rozmiarów. Szybko podał dziewczynie szurikena. - Bardzo przepraszam, myślałem, że to ich rzecz. Nigdy nie widziałem czegoś takiego. Bardzo przepraszam - powtarzał.
Kilyne schowała gwiazdkę i uśmiechnęła się słodko. Takie traktowanie to było coś!
- Ten szuriken zabił jednego z tych potworów - oznajmiła dumnie, zbliżając usta do ucha młodego strażnika. - Gdybym miała je posmarowane trucizną, to każde draśnięcie by wystarczyło… - dodała szeptem.
Młodzieniec zadrżał, uśmiechając się krzywo.
- Tak… no właśnie… dobrze, że tu byliście… - wydukał, zbyt blisko ładnej kobiety, aby myśleć rozsądnie. Jeśli większość strażników była jak ten tutaj, obronność miasta była naprawdę nikła.
- Popracujcie lepiej nad sobą i zabezpieczeniem miasta. Skoro raz im się udało, gobliny mogą spróbować ponownie - odsunęła się, posłała mu buziaka i ruszyła w stronę świątyni, nie oglądając się za siebie. Uznała, że wizyta u Ojca Zantusa jest niezbędna. Oby jeszcze miał trochę leczących mocy. Lub przynajmniej dobre maści.


Znacznie po fakcie, ale za to już w pełni uzbrojony Lugir zastukał do drzwi Larza Rovankiego w drodze do Rdzawego Smoka. Upewnił się jedynie, że u garbarza wszystko w porządku. Bądź co bądź, byli sąsiadami. W domu zastał rodzinę Larza. On sam był znów w garbarni. Skoro święto się skończyło to mógł wrócić do pracy.
Stan domowych zapasów był lepiej niż wystarczajacy na jutrzejsze poszukiwania. A jeżeli Huss nie sprzedał jeszcze zdobycznego konia, to była szansa, że uda się objechać okolicę w przyzwoitym czasie. Hussa nigdzie po drodze nie spotkali, w międzyczasie zapadł także zmrok. Kilku zdesperowanych i bardziej niż wypadało przerażonych przyjezdnych sformowało karawanę i pomimo ciemności wyruszało właśnie na południe. Nowi bohaterowie Sandpoint dowiedzieli się przy okazji, że gobliny zabiły czwórkę ludzi, sporo zwierząt, ranili wiele osób oraz spaliły kilka kramów oraz osmaliły jeden dom.

Mimo tego, główna izba Rdzawego Smoka była pełna, kiedy docierali do niej pojedynczo. Plotki szerzyły się jak zawsze błyskawicznie i już godzinę po zmroku każdy mieszkaniec, który nie zamknął się sam ze sobą w swoim domu, znał rysopis czwórki bohatersko powstrzymujących na rynku gobliny osobników. Rysopisy, podobnie jak same opisy walki i ilości przeciwników, były oczywiście przesadzone - lecz chyba nikomu to zbytnio nie przeszkadzało. Z podobnym ożywieniem rozmawiano również o czwórce zabitych - żadnego z nich jednakże nie znali nawet ze słyszenia. Nie wiadomo też w jaką prawdę uwierzyła Ameiko, ale przyjęła ich z otwartymi ramionami i szerokim uśmiechem.
- Strawa i pokoje dla bohaterów na tydzień! - zakrzyknęła, kiedy zebrali się już wszyscy, opatrzeni, odświeżeni i głodni. Nic tak nie przywoływało apetytu jak dobra potyczka. Kajitsu zrobiła sobie miejsce, siadając między Izambardem a Kilyne kiedy jedna z jej kelnerek stawiała jadło i napoje. - Opowiadajcie jak to naprawdę było, bo ludzie zaraz uwierzą w atak smoków! - zaśmiała się, a czarodziej od razu zrobił swoją minę świadczącą o tym, że się nad czymś zastanawia i zapewne coś zaraz powie.
- Gdybyśmy - i tak też się stało, mag się odezwał zaraz po tym, jak się lekko uśmiechnął - zamiast goblinów zobaczyli szarżujące na nas koboldy to owszem, byłby to atak smoków, ale wielkości niziołków. Nie wiem co gorsze, te drugie przynajmniej mają trochę rozumu. Muszę przyznać, że gdybym sam się również gdzieś schował jak większość ludzi, to pewnie Kyline, Chasequah’owi oraz Lugirowi pewnie by to różnicy nie zrobiło. Nie byłem tam zbyt przydatny - zaśmiał się nieco zażenowany, drapiąc się po głowie.
- Kra? Ja byłem! - kraknął głośno Mesmir, wskakując z ramienia Izambarda na jego głowę, a później przeskakując na głowę Kyline - Prawda? Kraa!-wda?
Ameiko posłała czarodziejowi współczujący uśmiech i objęła ramieniem, przytulając przez chwilę. Mag uniósł brew i zachichotał pod nosem.
- No wiesz? Ofiarą chyba nie byłem. Dowiedziałem się, że potrafię rzucać kamieniami! - powiedział z satysfakcją w głosie - Choć raczej nie planuję tego powtarzać jeśli nie będzie to konieczne. Preferuję raczej powszechny “cud” współczesnej techniki inżynieryjnej zwany “kuszą” kiedy trzeba w jakiś sposób wykazywać się w walce dystansowej. Widząc jednak pierwsze prototypy broni palnej stwierdziłem, że ta “cudowna kusza” przynajmniej nie jest tak wadliwa. Kusze dla wszystkich!

Druid dołączył kiedy skończył najpilniejsze sprawy po drodze - rozpoznał mikstury, oporządził zdobycznego konia. Po drodze ostrzegł też uciekinierów którzy chcieli wracać nocą szlakiem gdzie poprzedniego dnia gobliny napadły karawanę - ale dysponował jedynie głosem rozsądku, a nie pałką do wybijania z głów głupich pomysłów i koniec końców każdy robił to co uważał.
Zdążył akurat po powitaniu “bohaterów” przez Ameiko. Czy też może faktycznie bohaterów - bo choć cztery morderstwa drapały jego poczucie porządku natury, to jednak coś udało im się zdziałać. Za to rzeź zwierząt dziabnęła go głębiej - jeżeli tyle zła uczynili w tak krótkim czasie w osadzie, to jak będą wyglądać okoliczne lasy i wzgórza?
Z lekką tremą skłonił się ludziom i niepewnym wzrokiem odszukał miejsce, gdzie mógłby się skryć przed powszechną uwagą. Akurat za słupem przy stoliku nowo poznanych awanturników.
- Każdy ma swoje miejsce - druid wzruszył ramionami - Powiedz no, mówiłeś coś na placu więcej o goblińskich zwyczajach, że to nienaturalne, tak?
- A tak, zgadza się - nauczycielski ton na chwilę przemówił w tonie maga, ale zniknął po cichym odchrząknięciu, ustępując przyjacielskiemu, ale z wyczuwalną nutą wychowania w wyższych sferach głosowi - Gobliny nie lubią zapuszczać się w tak zaludnione miejsca, a co dopiero w same centra z olbrzymią ilością ludzi. Atakują z zaskoczenia, ale tylko kupców na trakcie. Coś musiało je wypłoszyć… Albo sprowokować.
- Nie wyglądały na wypłoszone - wtrąciła Kilyne, biorąc duży łyk wina. Była już od niego lekko wstawiona, co nie przeszkadzało jej w dolewaniu sobie z dzbana. - Te śmiechy i śpiewy i cała reszta. Wcale się nie bały! Może te przy bramie trochę, na sam koniec. Nie mam wiedzy o goblinach, ale nie wydaje mi się, żeby to były tak odważne stworzenia - ściszyła głos do konspiracyjnego szeptu, nachylając się do ucha Ameiko. - I ktoś je wpuścił do środka!

 

Sekal

Kas włączył się do rozmowy dopiero po zaspokojeniu głodu i pragnienia. Otarł dłonią wąs z sosu.
- A może to ten cały Foxglove? - mruknął, usłyszawszy szept Kyline. - W końcu był w pobliżu bramy. To, że gobliny chciały go zaciukać o niczym nie świadczy, to zdradliwe i perfidne kreatury. Albo ktoś kto je napuścił na miasto chciał pozbyć się świadka-wspólnika. Bo macie rację, wyglądały jakby kto je zaczarował. Kim on w ogóle jest, ten Foxglove? - zapytał gospodyni.
- Nie wiem o nim wiele - przyznała Ameiko. - Szlachcic z południa. Magnimaru lub okolicy, tak sądzę. Szarmancki wobec kobiet, nawet trochę za bardzo. Przybył z kilkoma ludźmi, ale tylko on sam ma u mnie pokój. Jeśli kolaboruje z goblinami to w żaden sposób nie dał po sobie tego poznać. Ale kurczę, kto normalny współpracuje z kimś takim? Prędzej uwierzę, że ktoś zaczarował gobliny w jakimś celu. Na przykład wy, aby zdobyć status bohaterów! - szturchnęła przyjacielsko Izambarda. W tym momencie do Smoka weszła też znajoma już im różowowłosa.
- A-ha, tu jesteście! - oznajmiła tryumfalnie, kierując w ich stronę wyciągnięty palec. W jej wyglądzie zmieniło się tylko tyle, że na jednym z kolczyków wisiał kawałek goblina. Chyba część ucha. - Ktoś tu miał mi do kolacji usługiwać!
Szeroko otwarte oczy Kilyne błyskawicznie przesunęły się z Ameiko - na którą czarnowłosa patrzyła z niedowierzaniem po ostatniej sugestii - na małą gnomkę.
- Ktoś miał mnie wymasować! - zrewanżowała się tym samym. Ale zrobiła też miejsce przy stole. - Gobliny mnie pokiereszowały, nasze zakłady muszą chwilę poczekać - spróbowała, zerkając na pozostałych w poszukiwaniu pomocy.
- Ha, w twoim pokoju mogę cię wymasować, jak mi rano podasz śniadanie do łóżka! - Ixa była twardą negocjatorką. Wskoczyła na ławę, skrzywiła się widząc jak wysoko jest blat stołu i rozejrzała się po zebranych. - Kto mnie weźmie na kolana? - wyszczerzyła się radośnie. - Słyszałam, że dostaliście trochę tych szczekaczy. Ja też dorwałam jednego! - dotknęła zwisającego jej z kolczyka odciętego ucha.
Skonsternowana Ameiko spojrzała najpierw na Izambarda, potem na Kilyne, szukając jakichś odpowiedzi. Najwyraźniej jeszcze nie miała przyjemności z różowowłosą gnomką.
- Jak dopadłaś jednego, to ty na swoje własne miejsce przy stole już dawno zasłużyłaś, a nie na kolanach - białowłosy druid rzucił ubawionym spojrzeniem na gospodynię, kiedy także się odsuwał żeby zrobić miejsce gnomce - Nie tak miał wyglądać ten festiwal, co? - zagadnął nietaktownie właścicielkę karczmy, ale szybko się zmitygował - Ludzie to udźwigną?
- No spójrzże na nią - prychnął Kas. - Przecie jak ona siądzie na samej ławie to jej może czubek włosów będzie nad stół wystawał. Wskakuj - zwrócił się do gnomki, odsuwając się trochę od stołu, by zrobić jej miejsce na kolanach i podając dłoń. - Kyline dzielnie się spisała, więc darowałem jej usługiwanie. Na dzisiaj. Mam nadzieję, że zostaje dłużej w Sandpoint, bo jutro z Lugirem wybieramy się za mury szukać jego zaginionego najomka. Może ktoś chce dołączyć?
Izambard uniósł brew przypominając sobie o zawodach, w których całkiem przypadkiem brał udział i równie przypadkiem nie zdobył ostatniego miejsca. Jak było to w ogóle możliwe? Myślał, że opuściła miasto wraz z pozostałymi grupami, kiedy święto zostało w nieoczekiwany sposób przerwane.
Zdał sobie przy okazji sprawę, że nie znał jej imienia. Przedstawienie więc jej zdecydował się pozostawić pozostałym.
- Przez jakiś czas chciałbym jeszcze pobyć w Sandpoint, nim gdzieś wyruszę - odpowiedział Kasowi, dyplomatycznie rozkładając ręce - Zbyt dawno nie byłem w domu i nie wiem kiedy znowu tu wrócę.
Ixa od razu wskoczyła na kolana Kasa, sadowiąc się wygodnie i wiercąc przy tym małą pupką. Mogła być wielkości dziecka, ale budowę miała kobiecą. Zaczęła wyjadać wszystko co znalazło się w powiększonym w ten sposób zasięgu jej rąk.
- Łazić po lesie? Nuuuudy! - skomentowała pytanie barbarzyńcy z na poły pełnymi ustami.
Ameiko patrzyła na to jeszcze przez moment, zanim potrząsnęła głową, reagując na zadane przez Lugira pytania.
- Już jutro jak sądzę ludzie będą koloryzować i wspominać to wydarzenie inaczej. Miasto będzie miało czym żyć przez najbliższy miesiąc albo i dłużej - wzruszyła ramionami. - Oprócz rodzin ofiar pozostali szybko przejdą do porządku dziennego. O ile atak się nie powtórzy oczywiście, jak to miało miejsce w przypadku Rębacza. Wtedy całe miasto żyło w strachu jeszcze długo po tym, jak przestał zabijać.
- Jakiego rębacza? - zapytał Kas.
- Dobre pytanie - zainteresował się zdziwiony mag - Nic nie doszło mych uszu, pomimo tego, że bardzo często pytałem o Sandpoint.
- To nie jest coś, czym chwalimy się światu - Ameiko zdobyła się na słaby uśmiech. - Rębaczem nazwano człowieka, który żył z nami od zawsze. Był nieco dziwny, wyprowadził się na wyspę. Teraz zwą ją Wyspą Rębacza. Zabił dwadzieścia pięć osób w czasie jednego miesiąca. Ostatnią ofiarą był ówczesny szeryf, który zdołał zadać także śmiertelną ranę zabójcy. Podążono po śladach i znaleziono go już martwego. To wszystko działo się kilka lat temu, niedługo po tym, jak spłonęła świątynia.
- To musiały być ciekawe czasy. Słyszałam takie przekleństwo: obyś żył w ciekawych czasach - zamyślona Kilyne odezwała się kiedy Ameiko skończyła swoją skróconą opowieść. - Wyspa Rębacza. Ktoś na niej teraz mieszka czy prędzej matki używają jej jako postrach na niegrzeczne dzieci?
- Jeżeli atak się powtórzy...najpierw młyn, potem karawana, a teraz festiwal...to jeszcze nie powtórzenie? Dlatego przywołałaś Rębacza? - druid rozglądał się po twarzach zebranych, szukając czy ktoś pomyślał o tym samym.
- W młynach nikt nie zginął i nikt z właścicieli nie mówił o śmiejących im się pod oknami goblinach - Kajitsu odgięła jeden palec. - Atak na karawanę nie dotyczył bezpośrednio miasta - odgięła drugi. - Poza tym nie było ofiar śmiertelnych. Dopiero tu, od goblinów. To powód do zdenerwowania, lecz nie paniki - przesunęła spojrzenie z Lugira na Kilyne. - Jedyne co zrobiono po odnalezieniu ciała, to zburzono schody na szczyt klifu. Ta wyspa to tak naprawdę skała, po której trzeba się wspiąć bardzo wysoko, żeby stanąć na ziemi. Nie słyszałam, aby ktoś się tam zapuszczał przez ostatnie lata.
- Gdzie leży ten klif? - druid wziął się za dopijanie piwa, miał do zrobienia jeszcze przynajmniej jedną rzecz tego wieczoru.
- To ta wyspa zaraz na północ od latarni - wytłumaczyła krótko Kajitsu.
- Sam również zbyt pochopnie bym nie powiązywał wszystkich już wspomnianych wydarzeń. Gotów jestem zaryzykować stwierdzenie, iż były one dziełem zbiegu okoliczności… nie licząc ataku goblinów - pociągnął dalej temat Izambard, rozważając go - Właściwie to środek dnia, ważniejsze przemowy właśnie miały miejsce, ludzie zebrani na placu, całkiem przypadkiem otwarta brama do miasta. Rażące zaniedbanie obowiązków, a może ktoś nakłonił gobliny do współpracy? Nie można wykluczyć oczywiście przypadków, ale jestem dość sceptyczny co do tego. Chyba - zawahał się na chwilę - Chyba zaoferuję szeryfowi swoją pomoc w rozwiązaniu tej sprawy. Może się bardziej przydam używając szarych komórek, a nie mięśni, choć przyznać muszę, że noszenie kilogramów książek dobrze wpłynęło na mój siedzący tryb życia - zaśmiał się i machnął ręką.
- To nie tak, że nie przydajesz się w walce - rzekł do maga Shoanti. - Przyjąłeś na siebie cios włóczni, który mógłby trafić kogoś innego. - barbarzyńca wyszczerzył zęby, całkiem białe i w komplecie o dziwo. - No dobra, a na poważnie to może istotnie nie najlepsze wykorzystanie twych talentów. Ja też jestem skłonny szeryfowi pomóc, bo co mam tu lepszego do roboty? Trakty nie są dość bezpieczne, żeby samemu opuszczać Sandpoint, więc żem tu utknął. Trzeba popytać czy coś jeszcze się nie wydarzyło podczas napaści goblinów. Bez powodu nikt ich na miasto nie nasłał, a raczej żeby wykorzystać zamieszanie do jakichś niecnych celów. Ktoś widział Arlo Hussa, tego handlarza końmi? - pytanie skierowane było do wszystkich, ale Kas zatrzymał spojrzenie na Ameiko.
- Szeryf na pewno doceni dodatkową pomoc - zgodziła się karczmarka, kręcąc jednocześnie przecząco głową na pytanie Shoanti. - Nie widziałam go, podejrzewam, że ciągle mieszka w Białym Jeleniu. O ile nie jest członkiem tej powrotnej karawany.
- Szłedztfo, fchodże f to! - zapaliła się Ixa ciągle z pełną buzią, przez co niezbyt wyraźnie. Przełknęła dopiero po chwili. - To my musimy dopaść tego co pracuje z gobosami!
- A po tobie...no, takiego robienia nożem tom się nie spodziewał. Gdzieśże się tego nauczyła? - Lugir odchylił się na bok, do Kyline, odwracając uwagę od głównego toru rozmowy.
Wyrwana z zamyślenia Kilyne zamrugała oczami, wgapiając się przez kilka chwil w druida.
- Niezbyt dobrze się nauczyłam - spojrzała wymownie na swoją nogę. - Nie jestem wojowniczką, a kiedy trzeba wolę miecz. Ten jednak został w pokoju - uśmiechnęła się krzywo. - Nauki pobierałam w mieście, walka nie była głównym ich punktem… - nagle jakby sobie coś uświadomiła, jej uśmiech się poszerzył. - Zaraz, przebywasz tu już jakiś czas, prawda? Znasz jakieś okoliczne rośliny lub zwierzęta, których właściwości lub jad mają… no wiesz… nieprzyjemne skutki?
- Wilczomlecze, tojad, jaskry…a ze zwierząt, to choćby węże da się znaleźć - druid zaczął przyglądać się kobiecie jeszcze uważniej - Tyle że z tych roślin to raczej nie będziesz zadowolona, jeżeli dobrze myślę o czym mówisz.
Kilyne w zamyśleniu wyjęła szuriken, jeszcze nie w pełni oczyszczony z krwi goblina i zaczęła go polerować.
- W tym przypadku masz rację, ale można je wykorzystać na wiele sposobów. Gdyby to ostrze posmarowane było czymś odpowiednim, znacznie łatwiej powalałoby wrogów - czarnowłosa mówiła o tym jak o zwyczajnej, codziennej rzeczy. - Z tego co jednak mówisz, to w okolicy nie ma egzotyki. Muszę jeszcze odwiedzić tutejszego zielarza. Tak sobie myślałam, że może na tej wyspie wyrosło coś niezwykłego - uśmiechnęła się do Lugira.
- A ja alchemika, najwyższy czas zaopatrzyć się w należyte narzędzia - białowłosy odwzajemnił uśmiech, lekko rozbawiony uwagą o szukaniu zielarza - A na wyspie chłostanej słonym wiatrem prosto z Zatoki Varisiańskiej...nie oczekiwałbym za dużo roślin. Raczej ptactwa.
- Oh, nawet jaszczurki? - czarnowłosa była szczerze zmartwiona. - Zawsze myślałam, że w takich odosobnionych miejscach może się kryć coś ciekawego. U alchemika za narzędzia na pewno przepłacisz, lepiej poszukać wśród straganiarzy, którzy jeszcze nie uciekli z miasta.
- Co najmniej piękny widok na zatokę; dla samego tego warto się wspiąć - Lugir chyba miał trochę inną definicję ciekawych rzeczy. Albo i nie, pamiętając jak starannie wybierał łupy - A jaszurki - duże jaszczurki - są dookoła Sandpoint, a jakże. Ale zwykle nie są jadowite.
- Takie duże, żebym mogła na nich jeździć? - Ixa nagle zwróciła uwagę na wcześniej niezbyt ją ciekawiącą rozmowę. - A z tego klifu musi być taaaki widok! Chociaż z tej latarni kiedyś był na pewno lepszy, ah… - rozmarzyła się, a Ameiko podniosła się.
- Na mnie już czas. Przekażę służbie, że macie u nas darmowe spanie i jedzenie. Korzystajcie! - uśmiechnęła się, potargała fryzurę Izambarda i skierowała w stronę baru i zaplecza.
- Dla widoku spróbuję kiedy moja noga będzie naprawiona - Kilyne skinęła na pożegnanie Ameiko i sama także się podniosła. - Myślę, że i ja udam się do pokoju, skoro oferują osobne. Jak chcesz mnie wymasować to zapraszam - mrugnęła do Ixy, wstając od stołu i dopijając wino ze swojego kielicha.
- No, czas już na mnie - białowłosy skończył swoje piwo dobrą chwilę wcześniej, ale że rozmowa była interesująca, to został jeszcze chwilę. Podtrzymując wcześniejszą obietnicę zwrócił się do nomadycznego wojownika - Kas, załomotaj w drzwi jakbym już spał, to otworzę.
- Się wie - skinął głową Shoanti, po czym wychylił duszkiem resztę kufla i otarł dłonią wąs. - Ja się przejdę do Białego Jelenia, poszukać Hussa. Dajcie znać, jak będziecie się wybierać na wyspę. Nigdy nie byłem na wyspie.
Również wstał od stołu, rzucając jeszcze na pożegnanie:
- Niech gwiazdy wam świecą do snu - co było najwyraźniej shoantyjskim odpowiednikiem “dobranoc”. Dla sypiających często pod namiotami lub wręcz gołym niebem nomadów czyste niebo oznaczało spokojny sen.
- Dobrej nocy wam życzę! - Izambard skinął reszcie głową na dobranoc - Ja tu jeszcze chwilę zostanę, by zapisać wydarzenia z dzisiejszego dnia w swoim dzienniku.
Czarodziej musiał przyznać przed samym sobą, że był to naprawdę długi dzień i warty zapisania. Miał zamiar opisać same fakty na temat festiwalu, bardzo dokładnie zilustrować atak goblinów oraz przedstawić swoje domysły i również przedstawić swoich towarzyszy boju, ponieważ miał wrażenie, że ich ścieżki przez długi czas będą podążały równolegle do siebie. Popatrzył jeszcze za Ameiko, ale zrezygnował z pomysłu opowiadania jej co tam w Akademii było słychać, gdyż tego dnia już wystarczająco dużo się wydarzyło.

 

TomBurgle

 

__________________
W styczniu '22 zakończyłem korzystanie z tego forum - dzięki!

TomBurgle

 

__________________
W styczniu '22 zakończyłem korzystanie z tego forum - dzięki!

Lady

Mówiłby dalej, lecz drzwi do karczmy otworzyły się nagle. Stanął w nich szeryf Hemlock, rozglądając się. Kiedy dostrzegł ich siedzących przy stoliku, zbliżył się zdecydowanym krokiem.
- Dzięki bogom, miałem nadzieję, że was tu zastanę. Ojciec Zantus odkrył, że podczas ataku ktoś wyważył drzwi do mauzoleum naszego poprzedniego kapłana. Mogli tam zostawić coś paskudnego, moglibyśmy udać się tam razem. W kupie raźniej, a pomyślałem sobie, że chcielibyście się dowiedzieć równie bardzo jak ja, czego szukały gobliny w naszym mieście. Widzieliście gdzieś białowłosego?
- Za tobą - rzeczony aasimar wkroczył do gospody kilkanaście kroków za nim, po prostu nie miał zwyczaju wpychać się w rozmowę jeżeli nie uważał że trzeba, a dopiero teraz poczuł się wywołany - I mam trop.
Jedyna kobieta w tym towarzystwie wepchnęła do ust ostatnie fragmenty swojego śniadania, przeżuwając je szybko i zapijając rozcieńczonym winem z pucharka. Jednocześnie wstawała z miejsca, w pełni gotowa na wyprawę. Co za dużo Alderna to niezdrowo, ale zdobyła się jeszcze na jedną odpowiedź kiedy już przełknęła.
- Jeśli zdecyduję się na te nauki to zjawię się lub zostawię wiadomość w Smoku - obiecała, zwracając już uwagę ku szeryfowi. - Idę. Wrócę za momencik - powiedziała i pobiegła na górę po łuk i strzały. Uznała już teraz, że nie powinna się rozstawać z żadną ze swoich broni w tym coraz ciekawszym mieście.
- Co mnie ominęło? - druid nie był aż tak otrzaskany ze społeczeństwem, żeby z półtora zdania i dwóch spojrzeń odtworzyć sobie przebieg wydarzeń.
- Podczas napaści goblinów ktoś włamał się do maulo… malzo… do czegoś w katedrze - powtórzył Kas, wstając od stołu. - I pewnie coś ukradł. Jak dowiemy się co, to może podpowie nam kto. Jaki masz trop? Twego krasnoludzkiego kompana? Bo na dziki wybieramy się dopiero jutro.
- To już słyszałem, ale co z nią? - niestety, druid nie wiedział że osobnik który wywołał taką reakcję Kyline był wciąż przy stoliku - Taki trop jak wczoraj rozmawialiśmy we trzech.
- Nie w katedrze, na cmentarzu - poprawił Kasa Hemlock. - Włamali się do mauzoleum gdzie spoczywało jego ciało. Idziemy je teraz sprawdzić, nie powinno to zająć dużo czasu, ale kto wie co te paskudy tam zostawiły.
Szeryf wyraźnie rwał się do tego, aby już wyjść, poczekał jednakże na powrót Kilyne.
- A ty czarodzieju? - zapytał jeszcze Izambarda zanim opuścili karczmę. Aldern pozostał na swoim miejscu, przypominając tylko, że jego zaproszenia zarówno na wieczorne świętowanie jak i jutrzejsze polowanie są aktualne.
- Idę z wami, tylko wezmę kuszę. Mam już dość zielonych niespodzianek. Proszę mi wybaczyć milczenie, ale zastanawiałem się nad czymś. Z chwili na chwilę wygląda mi to bardziej na robotę z wewnątrz - jego usta utworzyły wąską kreskę albo wątpliwość we własną teorię, albo nieprzyjemność całej sprawy.
Kiedy wyszli, Belor pociągnął ich od razu w stronę przylegającego od wschodniej strony do katedry cmentarza. W międzyczasie zwrócił się do Lugira.
- Trop? Wyczytałeś coś z pozostawionych przez małe cholery śladów? My znaleźliśmy jeszcze drabinę podstawioną od wewnętrznej strony do muru cmentarza.
- A za dnia ktoś spotkał się z goblinami pod lasem. I pachniał jak ludzie z Sandpoint, ale inaczej - druid znacząco spojrzał na czarodzieja, który właśnie wygłosił podobne przypuszczenie. Nie chciał wspominać tego tropu publicznie, tak jak przedtem o notatce bandytów
- Z tego jak to mówisz znaczy, że był człowiekiem spoza? - zapytał szeryf, chociaż tak naprawdę Lugir nie mógł mu udzielić odpowiedzi. - Wiemy, że ktoś z Sandpoint pomagał. Otwarta furta, drabina przy murze. I to wcale nie taka drabinka jaką mogłyby skonstruować pokurcze. Ale nie wiemy nic ponad to, każdy mógł dostać się do miasta i nie zwrócić na siebie uwagi podczas festiwalu. Planujecie coś w najbliższym czasie? Zostajecie jeszcze w mieście? - dopytywał kiedy zbliżali się powoli do katedry.
- Ja zostanę przez jakiś czas - pierwsza na jego pytanie odpowiedziała Kilyne. - Skoro już tu przybyłam, to żal byłoby szybko wyjeżdżać. I to wasze miasteczko z każdą chwilą robi się coraz ciekawsze, szeryfie - dodała. Trzymała w ręku łuk, a przy pasie kołysał się jej pełen strzał kołczan. Nie traciła tylko czasu na zakładanie zbroi. - Trzeba poszukać świadków, którzy mogli widzieć mur i furtę wczorajszego dnia. Może rzucił się w oczy ktoś kręcący się i tu i tu.
- Na cmentarzu może być ciężko o żywych świadków - zauważył Kas, pobrzękując żelastwem w rytm kroków. Shoanti był w pełnym rynsztunku, który nałożył na siebie przed wyjściem. - A gdyby ktoś widział otwierających goblinom bramę pewnikiem by już o tym doniósł, inaczej sam jest zdradźcem. Pachniał jak ludzie z Sandpoint, ale inaczej? Co to może znaczyć? A, i ten, też mi nie śpieszno wyjeżdżać.
Mag zarechotał pod nosem słysząc słowa barbarzyńcy.
- Na cmentarzu ciężko o żywych świadków! Spodobało mi się to - pozwolił sobie skomentować krótko, po czym jego oblicze przyjęło poważny wyraz, dosłownie jakby przywołał zupełnie inną osobę.
- Nie możemy wykluczyć prawdopodobieństwa, że ktoś postanowił zaszkodzić Sandpoint. Wierzę zmysłom druida, więc jeśli powiążemy wspomniane wydarzenie z podstawioną drabiną i otwartą bramą, to otrzymamy całkiem logiczny element. Nasuwają mi się jednak pytania: jakim cudem nikt nie zauważył małej hordy goblinów skupionej na cmentarzu albo przechodzącej przez bramę? Co ta osoba chciała w ogóle osiągnąć współpracując z nimi? Czy “pachnieć jak ludzie z Sandpoint, ale inaczej” może oznaczać intencje, a może lokalizację zamieszkania? Ktoś z obrzeży miasta? Na pewno musiała wiedzieć, iż w danym momencie w konkretnych miejscach nikt nie będzie się kręcił, więc mogła to być dobrze poinformowana osoba bądź ktoś wpływowy - Izambard aż się skrzywił - Chyba zaczynam szerzyć teorie spiskowe.
- Póki sprawa z goblinami się nie rozwiąże, to zostanę w Sandpoint - odpowiedział szeryfowi na wcześniej zadane pytanie - Miałem spędzić kilka dni w rodzinnej mieścinie z dala od zgiełku wielkich miast, ale mamy tutaj wymagającą rozwiązania zagadkę, której gotów jestem się podjąć.
- Dla zwierząt pachniał czymś oprócz tego co inni; ich węchowi ufam bardziej niż mojemu, ale to tylko zapach - sprostował druid - I drabiny nie biorą się znikąd, albo ją ukradł, albo pożyczył, albo zrobił - a wszystko to trudniej ukryć nić kradzież jabłek, chyba że ma się wspólnika - dodał swoje pomysły na dalsze śledztwo
- I tak, tak jak mówiłem, ruszamy szukać mojego towarzysza pod osadę. Im gorzej tu, tym bardziej się martwię.
- Wbrew pozorom może nie aż tak ciężko o świadków - szeryf nie był aż tak sceptyczny. - Podczas festiwalu niektórzy ludzie mogli oglądać cmentarz. Ktoś kto przestawiał drabinę czy przekręcał klucz z furcie na długo przed przybyciem goblinów nie zwróciłby uwagi. Zadbam, aby moi ludzie popytali o to w mieście.
Na schodach katedry spotkali chodzącego niespokojnie w jedną i drugą stronę ojca Zantusa, któremu jednakże Hemlock polecił zostać na miejscu. Sam poprowadził całą grupę na cmentarz, doskonale wiedząc gdzie idzie. Mauzoleum, o którym wspominał, stało blisko północnego muru. Kamienny budynek mniej więcej siedem na siedem metrów, był jednym z największych. Schody przed nim prowadziły delikatnie w dół, metr poniżej poziomu gruntu. Na ich końcu znajdowały się drzwi - teraz na wpół otwarte, wiszące na jednym zawiasie. Za nimi panował mrok. Wokół mauzoleum nawet Izambard dostrzegł ślady prowadzące z i w stronę muru.
- Miejsce ostatniego spoczynku poprzednich opiekunów, kapłanów i akolitów naszej katedry. Ostatnim pochowanym jest poprzednik Ojca Zantusa: Ezakien Tobyn.
Mówiąc to wysunął miecz z pochwy.
- Gotowi?
- Pewnie, ale spodziewasz się tam jakiegoś niebezpieczeństwa? - Kas spojrzał na niego zdziwiony.
- Do pewnych zadań trzeba podejść z lekką nutą sceptyzmu, Chasequah’u - pozwolił sobie powiedzieć mag - Jeśli grzebały tu gobliny lub być może tędy przedostały się przy użyciu jakiegoś podkopu, to mógł tu jeszcze jakiś zostać.
- Dajcie mi chwilę - Lugir, dawno gotowy do wymarszu poza miasto, teraz z głupia frant wyciągnał pusty bukłak, napełnił go poprędce wyczarowaną wodą, potem nalał sobie jeszcze do kubka, - No już, kubki, dam wam coś na wzmocnienie - wyjaśnił, nalewając wody chętnym. Po czym zamienił wszystko w srogie wino.
Kilyne zsunęła łuk z pleców, na razie nie kwapiąc się do schodzenia do mauzoleum. Przyklękła natomiast przy śladach, badając odciski stóp i szukając dodatkowych informacji, które mogli pozostawić rabusie grobów. Tropicielem nie była, lecz to nie był las, a na śladach trochę się już zdążyła poznać.
- Panowie przodem - zachęciła, wskazując na wejście, jak tylko skończyła oględziny, spoglądając trochę niepewnie na bukłak druida.
Każdy ruch druida był uważnie badany przez wzrok milczącego czarodzieja. Gdy było już po wszystkim wziął do ręki kubek, którego zawartość pozwolił sobie dokładnie zlustrować i zważyć w ręce.
- To jedno z tych zaklęć, które mój mistrz rzucał przez rozpoczęciem swojej pracy, choć stronił od alkoholu. Oczywiście należy zauważyć, że tutaj formuła była inna, ponieważ był to zupełnie inny rodzaj magii. Sam również nie przepadam za winem, ale efekty uboczne w postaci zawrotów głowy nie powinny wystąpić, a wręcz przeciwnie, wyostrzą wasze zmysły - Izambard pogładził swoją bródkę mówiąc to nauczycielskim tonem - Nic, tylko korzystać!
I w ten oto sposób wypił zawartość swojego kubka, jakby to był jakiś medykament. Wszystko, byle nie czuć smaku.
Shoanti bez wahania wychylił kubek wyczarowanego wina. Przemielił w ustach i przełknął.
- Gdybyś kiedyś chciał odwiedzić Klan Sokoła, będziesz mile widzianym gościem - oznajmił druidowi, po czym dobył miecza i ruszył w dół za szeryfem.
Kilyne szybko obejrzała ślady, które okazały się dla niej bardzo czytelne. Od strony muru przyszło tu sześć osobników o małych stopach - zapewne goblinów - oraz jeden w butach pasujących wielkością do ludzkich. Wyglądało też na to, że ta sama grupa z mauzoleum wyszła i odeszła na północ.

 

Flamedancer

 

__________________
[FONT="Verdana"][I][SIZE="1"]W planach: [Starfinder RPG] ASF Vanguard: Tam gdzie oczy poniosą.[/SIZE][/I][/FONT]

TomBurgle

 

__________________
W styczniu '22 zakończyłem korzystanie z tego forum - dzięki!

Sekal

Kilyne i Izambard w tym czasie nie musieli wysilać zmysłów siedząc na niewygodnych siodłach. Spacerując po mieście z łatwością wychwytywali liczne spojrzenia, którymi ich obdarzano. Większość należała do grupy pozytywnych, choć nie wszystkie. Wszystkim dogodzić się nie dało. Ten dzień nie był świąteczny, wszystkie niemal sklepy i zakłady rzemieślnicze zostały otwarte. Nikt nie próbował ponowić oficjalnego święcenia katedry, szeptano, że zostało to zrobione potajemnie z samego rana.
Czarnowłosa zabrała największy z łupów - goblinią gizarmę i z nią udali się do Zbrojowni Savah - sklepu z wszelaką bronią i opancerzeniem, który prowadziła Savah Bevaniky - niepozorna, szczupła kobieta w średnim wieku. Ciemne włosy miała zaplecione w imponujący warkocz, którego końcówkę wydawała się często szarpać. Kiedy tylko przekroczyli próg sklepu, jej oblicze rozjaśnił uśmiech.
- Ah, to wy! Zastanawiałam się, czy zechcecie odwiedzić moje skromne progi - wskazała dłonią na rzędy ustawionych na stojakach broni. - Mam tu wszystko to, co jest potrzebne do zabijania goblinów, a dla was zawsze będę miała specjalną zniżkę!
- To się cudownie składa! - czarnowłosa dziewczyna od razu odwzajemnila uśmiech. Chciała od razu się przedstawić, ale nagle do zakutego jej łba napłynęło nieco z pobranych nauk. Zamiast tego uniosła przytarganą tu broń. - Czy w przypadku sprzedaży dostaniemy lepszą cenę? - zapytała, kładąc oręż na ladę. - Zdobyczne, ale zaskakująco dobrze wykonane, prawda?
- Witam! - skłonił się w skromny sposób na powitanie, uśmiechnąwszy się do sprzedawczyni, po czym żartobliwie dodał - Pozwólcie, pani, że ja tutaj zajmę się jedynie oglądaniem. Jak wezmę jakąś włócznię do ręki, to ta pewnie mi wywierci dziurę w brzuchu wiedząc, że żaden ze mnie wojownik.
Rzucił tylko okiem na przytaszczoną przez Kilyne broń, po czym po prostu zwrócił się do oglądania, których, jak przynajmniej miał nadzieję, zbyt szybko potrzebować nie będzie. Nietrudno było zauważyć, że gizarma po goblinie jest świetnie wykonana. Tego typu rzeczy można było kupić za trzysta sztuk złota i więcej.
- Nic straconego - uśmiech kobiety jeszcze się poszerzył. - Nigdy nie jest za późno na naukę! - roześmiała się. - Ale gdzie moje maniery. Jestem Savah Bevaniky, właścicielka tego skromnego sklepu.
Sprzedawczyni mówiła, ale już przyglądała się broni. Dotykała ostrza, drzewca i oglądała ze wszystkich stron.
- Doskonałe ostrze, to prawda. Tylko rozmiar nie ten. Można wymienić drzewce oczywiście, ale wciąż niewiele osób będzie chciało z tego korzystać. Mogę zaproponować sto trzydzieści sztuk złota lub jakąś korzystną dla was wymianę - zatoczyła dłonią po wystawionej broni i pancerzach.
- No nieeee wiem - Kilyne przeciągnęła sylabę, szukając wzrokiem czegoś pasującego do jej własnego oręża. - To wspólna zdobycz, a mój towarzysz już zastrzegł, że się tylko pokaleczy jak coś weźmie do rąk - zaśmiała się, spoglądając na Izambarda. -. Gdyby dorobić długie drzewce to na te małe pokurcze idealna broń! Zwłaszcza te na psach. Sto osiemdziesiąt i oddaję - spróbowała się targować.
Tymczasem mag, najwyraźniej nie chcąc przeszkadzać w negocjacjach, przechadzał się po pomieszczeniu oglądając towar na sprzedaż. Co prawda wyłapywał spojrzeniem co ciekawsze okazy, jednak skupiał się bardziej na tym, co się działo przy ladzie, będąc gotowym do interwencji w każdej chwili, gdyby cena sprzedaży w jego mniemaniu okazała się za niska.
- Sto osiemdziesiąt, oh - Savah zamyśliła się, jeszcze raz oglądając ostrze. - Sto pięćdziesiąt, tyle mogę dać. Tu w Sandpoint nawet gobliny mogą nie sprawić, żeby ludzie oręż masowo kupowali. Widzicie to cacuszko - wskazała na ustawioną w specjalnej gablocie dziwną kuszę z czarnodrzewa i kości słoniowej, która miała jakiś rodzaj mechanizmu i pojemnik na bełty pod łożyskiem. - To magiczna kusza samopowtarzalna. Nawet ma imię, "Vansaya". Kupiłam rok temu od będącego tu przejazdem człowieka. Teraz co wieczór zastanawiam się, czy ta ozdoba była tego warta - roześmiała się. - Nikt o zdrowych zmysłach nie wyłoży na coś takiego dwóch tysięcy sztuk złota!
- Za to jaka piękna ozdoba sklepu - Kilyne powiedziała szczerą prawdę. - Chciałabym zobaczyć jak się z tego strzela. Zgodzę się na sto sześdziesiąt sztuk złota oraz kilka strzałów do tarczy z tej kuszy.
- Tam, gdzie jest magia, to również są magowie! - zaśmiał się mag, podchodząc do broni strzeleckiej, by pooglądać ją z każdej strony.
- Przepraszam, mogę sprawdzić właściwości magiczne przy użyciu zaklęcia? - zapytał, ponieważ wypowiadanie inkantacji na przedmioty innych osób bez ich pozwolenia jest co najmniej nieuprzejme, takie przynajmniej miał zdanie.
- Uważasz, że jestem nieuczciwa w tej cenie? - Savah uniosła brew, ale chwilę później uśmiechnęła się i machnęła ręką. - Broń nie ma specjalnych właściwości oprócz nasączenia magią. Sto sześdziesiąt? No dobrze, dla bohaterów Sandpoint! Najwyżej burmistrz dopłaci mi do interesu - Bevaniky pokręciła głową, chowając zakup pod ladę i odliczając monety do sakiewki.
Izambard wypowiedział zaklęcie i rzeczywiście kusza rozbłysła magią. Jako jedyna tutaj, był to zapewne najdroższy i najlepszy przedmiot w tym sklepie - z tego co się mag przyglądał broni, to rzeczywiście wyglądała na pięknie i misternie wykonaną. Nie żeby się znał na użyteczności, ale nikt w sumie nie zaklinał marnych przedmiotów. Oprócz niej na stojakach i półkach leżało jednakże trochę świetnie wykonanych sztuk oręża. Kilyne nawet wychwyciła spojrzeniem kilka szurikenów z bardzo ciemnego metalu, których ostrza aż lśniły od ostrości.
Kilyne schowała sakiewkę zaraz po tym, jak została napełniona.
- Zgłoszę się po to strzelanie, może jakiegoś wieczora tuż przed zamknięciem? - zaproponowała Savah. - Żebyś się nie bała, że zabiorę ze sobą to cacuszko - roześmiała się. - Po ile są te? - dodała wskazując na gwiazdki. Lepsze od jej własnych mogłyby okazać się przydatne jak już nasączy się je czymś odpowiednim.
- Tej jakości są trzy - odpowiedziała Savah. - Sprzedam je razem za sto osiemdziesiąt złotych monet.
- Ah… niestety nie mogę wydać wszystkiego na siebie - Kilyne uśmiechnęła się smutno, wskazując sakiewkę. - Może w przyszłości. Dziękujemy i pojawię się później! - dziewczyna pomachała właścicielce i pociągnęła Izambarda do wyjścia.
- To gdzie teraz? - zapytała, gdy znaleźli się już na świeżym powietrzu. Sięgnęła także do pieniędzy i odliczyła równą dolę dla czarodzieja, podając mu monety, które przyjął z lekkim wahaniem.
- Nie powinniśmy zapominać o Chasequah’u oraz Lugirze, jako że oni również mieli swój udział w walce z goblinami - stwierdził mag, chowając pieniądze do sakwy z zamiarem oddania połowy jednemu z mężczyzn - Cieszę się jednak, że w tym sklepowym szale wcale o mnie nie zapomniałaś - uśmiechnął się na te słowa, widocznie uznając to za wyjątkowo zabawne, choć w sklepie gotów był zainterweniować, gdyby jednak zdecydowała się wydać ich pieniądze na swoje zachcianki.
- Dostałeś czterdzieści monet - wtrąciła zdziwiona Kilyne, robiąc niewinną minę. - Czwartą część ze stu sześćdziesięciu. A jeszcze dostaniesz dziesięć z tego co dał nam Foxglove.
- Sugeruję… Udać się do księgarni albo... pod zrujnowaną latarnię - zaskoczył sam siebie pomysłem ekstremalnej wyprawy do lokalnych ruin - Jeśli dobrze pamiętam, to była ona tam od bogowie wiedzą jak dawna. Może znajdziemy coś ciekawego bądź godnego zapisania?
- Byłam tam już wczoraj - czarnowłosa spojrzała w stronę zrujnowanej wieży. - Nic ciekawego o ile nie chcesz się wspinać. To ciekawe wyzwanie, ale bardziej ciekawi mnie wyspa. Wspinałeś się kiedyś po klifie? - zapytała z szerokim uśmiechem, a jej świecące się oczy sugerowały, że zamierza to zrobić. - Najpierw mogę pójść z tobą do księgarni, a później ty ze mną do alchemika. Bo w Sandpoint jest jakiś, prawda?
Izambard westchnął, starając się nie wygiąć warg do góry, choć niekoniecznie mu to wychodziło.
- Sądzę, iż ktoś taki jak ty w miejsca niebezpieczne się wspinać nie powinien! W sumie chyba nikt nie powinien - zaczął przemawiać wyjątkowo poważnie, choć ów powaga zmniejszała się z każdym wypowiadanym słowem. W końcu machnął ręką - Ale ty chyba lubisz ryzyko. Ja to chwycę kamień i jestem gotów się przewrócić.
- Proponuję się najpierw przejść do Alchemika, ponieważ zapewne umrzesz z nudów w księgarnii - lekko rozłożył ręce na znak kompromisu - Choć mogę się mylić. Poza tym sam się zastanawiam nad zaopatrzeniem się w jakieś przedmioty alchemiczne. “Butelkowe Rozwiązania”, tak się nazywał sklepik, mniej więcej na samym środku miasteczka. Może być?
- Jasne, chodźmy zobaczyć co tam oferują. Moje gwiazdki z nieba bardzo potrzebują wspomagania - mrugnęła wesoło do czarodzieja i ruszyła we wskazanym kierunku. - I nie przesadzaj z tym ryzykiem. Lubię piękne widoki i niedostępne miejsca. Takie, których nie zdążyli rozkraść i zadeptać inni. Wiesz, tajemnice - ostatnie dodała konspiracyjnym szeptem.
- Aaa - przybrawszy ten sam ton wypowiedzi, pokiwał głową ze zrozumieniem - Również lubię szukać tajemnic, więc chyba nie mam żadnych innych argumentów. Tyle że zamiast wspinaczki preferuję lewitację.
- Ta kusza jest faktycznie prawdopodobnie najdroższym przedmiotem w tym miejscu - spojrzał jeszcze za siebie w stronę sklepu z bronią - W dodatku muszę potwierdzić, że jest magiczna. Przynajmniej tyle dobrze, oszustów na tym świecie nie brakuje, zwłaszcza w okolicach Magnimar. Gorzej jest jedynie w Riddleport. W Akademii mieliśmy kilka wizyt wyjątkowo wpływowych ludzi żądających - podkreślił to nieprzyjemnie brzmiące słowo - od nas pomocy w odnalezieniu ich skradzionego majątku. Śledczymi jednak nie jesteśmy i zawsze odmawialiśmy. Grożono nam strasznymi konsekwencjami… Ale Akademia wciąż się trzyma.
- Najdroższym na sprzedaż - poprawiła go Kilyne. - Rody założycielskie pochodzą z Magnimaru, na pewno przywieźli ze sobą sporo bogactw. I tajemnic. Żyłam długo w tym mieście… - nie dokończyła, bo właśnie wchodzili do sklepu alchemicznego.

Butelkowane Rozwiązania okazały się bardzo zagraconym sklepem. Wszędzie były półki i szafki, zastawione wszelkiej maści butelkami i pojemnikami na alchemiczne specyfiki. Niektóre nowe, niektóre zakurzone, a wszystko to w półmroku i zapachu zmieszanych ze sobą przeróżnych komponentów tworzących jedyną w swoim rodzaju woń. Na wchodzących patrzył zaś odrobinę zgarbiony, siwiejący mężczyzna o orlim nosie i lekko spiczastych uszach zdradzających częściowo elfie pochodzenie. Kręcił trzymanym przy oku monoklem, wgapiając się we wchodzących, cichy niczym śmierć.
- To jego spojrzenie mnie trochę przeraża - czarnowłosa wypowiedziała te słowa konspiracyjnym szeptem do Izambarda, po czym całkiem niezasadnie zaczęła skradać się na palcach w stronę sprzedawcy. Stając tuż przed nim, nachyliła się. W pierwszej chwili kusiło ją, aby powiedzieć głośno coś głupiego tylko po to, aby zmusić tego człowieka do jakiejś reakcji, stłumiła jednak ten odruch. Potrzebowała czegoś, czego zwykle nie wystawia się na półkach, a takie podejście odebrałoby szansę zrobienia zakupów. - Imponująca kolekcja. Czy rozciąga się na substancje niestosowne do wystawienia na półkach?
Mierzył wzrokiem każdy jej krok, każde zakołysanie bioder i na pewno wiele innych szczegółów. Trudno powiedzieć, czy tych kobiecych, czy tych mogących zdradzić potencjalnego złodzieja. Nieufnie zerknął na Izambarda zaraz jak się zatrzymała i odezwała.
- Mogę przygotować wszystko - odezwał się cichym, nieco rzężącym głosem. - Pytanie czy będą składniki i czy cię na to stać.
Czarodziej się podrapał nieco nerwowo po głowie. Co prawda wiedział, że jego towarzyszka chce zapewne kupić truciznę i nie szczególnie mu się podobał fakt ze względów prawnych i moralnych, ale postanowił na razie się przysłuchać. Nie znał również jej pobudek, sama raczej niewiele o sobie powiedziała.
Chyba trzeba będzie się zapytać.
- Jakoś… mam pewne wątpliwości? - pytający ton miał za zadanie chyba przekonać samego siebie do chęci przebywania w tym miejscu. Jego aura była nieco zbyt przytłaczająca w porównaniu do obiektów akademickich.
- Jestem pewna, że znikną - Kilyne mrugnęła do czarodzieja, na momencik odwracając swoją uwagę od sprzedawcy. Nie był zachęcający, lecz trzeba było o wiele więcej, aby ją zniechęcić. - Szukam czegoś odpowiedniego dla moich… zabaweczek - sięgnęła pod kurtkę i wyciągnęła jeden z szurikenów. - Są o wiele skuteczniejsze, kiedy posmaruje się je czymś specjalnym.
- Tak, ooo tak… - półelf zamrugał po tej dziwnej odpowiedzi i poprawił monokl na prawym oku. - Tak, wszystko się da. Jak miałoby działać? Zwykłe osłabienie najtańsze, śmierć… śmierć jest zawsze najdroższa, prawda piękna? - uniósł spojrzenie z szurikena na twarz Kilyne, nie odmawiając sobie przesunięcia wzrokiem po ukrytych pod luźną tuniką krągłościach kobiety.
Kilyne była z siebie dumna. Nie wzdrygnęła się nawet przed tym trochę upiornym spojrzeniem podstarzałego alchemika. Uśmiech błąkał się na pełnych wargach czarnowłosej, kiedy odpowiadała.
- Wystarczy, żeby stawali się powolni i słabi. Wtedy wykończę ich bez trudu… - wymruczała prawie do ucha. - Jestem też pewna, że dogadamy się co do zniżki dla bohaterki Sandpoint.
- Hm. To ja się może rozejrzę za bardziej legalnym asortymentem - powiedział mag, czując się jeszcze bardziej nieswojo. Przeglądając zapasy kwasu znajdującego się na jednej z półek przypomniał sobie, że w Akademii warzenie trucizn było raczej na granicy regulaminu, natomiast za tworzenie tych śmiertelnych na terenie obiektu groziły poważne konsekwencje. Przypuszczalnie ograniczenia zostały narzucone odgórnie przez rząd miasta, jednak wciąż stanowiły one temat unikany w rozmowach.
W Sandpoint większość, jak nie wszystkie tego typu substancje na pewno również do legalnych nie należały. To co jednakże było na półkach już jak najbardziej. Napisy wskazywały, że zgromadzone tu mikstury działały na wszystko. Od porostu włosów, poprzez lśniącą skórę na typowo magicznych - jak niewidzialność czy przyspieszenie kończąc. To jednakże nie interesowało Kilyne, ani obecnie zapatrzonego w nią właściciela.
- To… - zawahał się, zerkając na Izambarda - …możemy omówić na zapleczu, kiedy przyjdziesz sama odebrać… i nikomu ani słowa, zgoda? Jutro powinno być gotowe to o co prosisz - powiedział, trochę nerwowo oblizując wargi i jeszcze raz wracając wzrokiem na czarodzieja.
- Nikomu nie powiemy, nie ma obaw. To przecież nasza prywatna transakcja - Kilyne mrugnęła do alchemika, a potem jak gdyby nigdy nic, odwróciła się i biorąc Izambarda za ramię poprowadziła ku wyjściu. - Księgarnia? - zapytała lekkim tonem.
- Po książki to nawet na koniec świata - odparł jej radośnie mag, pociągając ją w stronę wyjścia - To do widzenia! - pożegnał się z alchemikiem i zamknął za nimi drzwi.

- Mam nadzieję, że te trucizny to nie na nas - powiedział czarodziej po wyjściu od alchemika nieco się przy tym krzywiąc. Widać było, że czuł się raczej niekomfortowo z tą myślą.
- Po co miałabym używać na was trucizn? - zapytała szczerze zdziwiona Kilyne, popatrując na czarodzieja. - Szkoda marnować drogie specyfiki kiedy można bez trudu poradzić sobie bez nich. Za to gobliny nie mają prawie wcale opancerzenia, ich ciała będą podatne. Bez tych dodatków moje kochane gwiazdki nie są tak skuteczne, jakbym chciała. Urodziłam się dziewczynką i mam za mało siły - uśmiechnęła się słodko.
- Wyjątkowo uroczą dziewczynką, gdyby ktoś się miał mnie pytać, a brak siły nadrabia techniką - uniósł brew jakby oceniając, po czym sam się uśmiechnął - Wybacz. W Kamieniu Wieszczów traktujemy trucizny jako temat tabu, przez co większość z nas czuje się raczej... niekomfortowo w ich pobliżu. Samo ich warzenie groziło wydaleniem z akademii, a w przypadku gorszych złamań tego regulaminu - rzeczy jeszcze gorsze.
Kilyne przyjrzała się uważnie czarodziejowi, zanim się ponownie odezwała.
- Nie jesteś teraz w akademii, a nad głową nie stoi ci stary zgred z listą przepisów. Możesz się odrobinę rozluźnić.
- Spróbuję - rzekł po chwili namysłu, nie kryjąc wahania - Choć jestem poza obszarem Magnimar, to żyłem tymi zasadami przez większość mojego życia. W życiu nie będę siłą sprowadzał innych na tą ścieżkę. Nie jestem jakimś paladynem! - zaśmiał się pod nosem Izambard - Kiedyś mieliśmy takiego na uczelni, ot przybył w gościnę na chwilę. Alchemia go zwaliła z nóg.

Dla większości osób zamieszkujących świat, najciekawszą częścią "Ciekawskiego Goblina" był sam szyld, przedstawiającego wielkookiego zielonoskórego trzymającego do góry nogami księgę niemal tak wielką jak on sam. W środku - pełnym wszelkiej maści woluminów grubych i cienkich - nie było już aż tak ciekawie. Przynajmniej dla większości, bo miejsce to Izambardowi przypominało dom. Cicho, niezbyt jasno, z niemal siedemdziesięcioletnim Chaskiem Haladanem, którego dobrze pamiętał, siedzącym teraz w fotelu. Cicho rozmawiał z kobietą w średnim wieku siedzącą naprzeciwko. Oboje mieli księgi rozłożone na kolanach i wydawali się nie w pełni zauważyć wchodzących, a mag wcale nie zamierzał im przeszkadzać, przynajmniej na obecną chwilę. Skinął porozumiewawczo głową do Kilyne i przeszedł w cichy, biblioteczny sposób i rozpoczął poszukiwanie czegoś interesującego, zwracając dużą uwagę na wszelkie zapiski o goblinach.
Kilyne rozejrzała się po wnętrzu i stłumiła westchnięcie. Przebywanie tu wyglądało na przeżycie podobne do gapienia się na przemierzającego ulicę ślimaka, ale przełknęła ten problem. Licząc, że Izambardowi nie zajmie długo to po co tu przyszedł, zaczęła się rozglądać za książkami o alchemii lub chociaż trujących gatunkach roślin i jadowitych zwierząt z tutejszej okolicy.
Ciekawy Goblin miał i to i to. Chask od dawna nie zarabiał szczególnie na swoich drogich tomiszczach, na które mieszkańców Sandpoint zwykle stać nie było, ale za to skrupulatnie rozwijał swoją kolekcję. Izambard znalazł więc zarówno książkę o goblinach jako takich, jak również o całym gatunku zielonoskórych. Kilyne zaś rozpoznała kilka tytułów o roślinach - choć nie było wyłącznie o tych trujących - jak również o "Najmniejsze i Najgroźniejsze - traktat o niepozornych zwierzętach Varisii".
- Dzień dobry! Przepraszam najmocniej - złamał ciszę czarodziej, pochodząc do Haladana - Za ile by pan chciał sprzedać te książki o goblinach? Próbuję pomóc szeryfowi Hemlockowi w rozwikłaniu zagadki wczorajszego ataku, ale potrzebuję materiałów.
Kilyne z niepewnością i pewną niechęcią przyjrzała się opasłym tomom. Nie uśmiechało się jej wydawać złota na coś takiego. Korzystając z tego, że Izambard zajmował uwagę właściciela, wyjęła i otworzyła księgę o roślinach, kartkując ją i starając się określić na ile jest użyteczna. Sprzedawca mógł posiadać tę wiedzę i przekazać ją za darmo, jeśli tu coś było, to warto byłoby się wokół starszego pana zakręcić.
Haladan przerwał rozmowę z kobietą i spojrzał na Izambarda, marszcząc brwi. Wyraźnie nie dostrzegając tego czego szukał, wstał całkiem żwawo i zbliżył się, biorąc od czarodzieja woluminy i przesuwając wzrokiem po tytułach.
- Wybacz młody człowieku, oczy już nie te - uśmiechnął się. - Gobliny, powiadasz. Szlachetne zadanie sobie postawiłeś, zgłębienie tej wiedzy. Ten o zielonoskórych nie jest tak kompletny jakbym chciał, autor pominął kilka istotnych kwestii. Sprzedam go za trzydzieści sztuk złota. O goblinach natomiast, cóż, nie wziąłem nazwy znikąd - zaśmiał się nieco skrzypliwym ze starości głosem. - To najlepsze kompedium o tej rasie w całej Varisii. Mogę je odstąpić za pięćdziesiąt złotych monet.
Kilyne tymczasem przeglądała książkę o roślinach, znajdując w niej wszystkie istotne dla siebie elementy: gdzie znaleźć, jak pozyskać, jakie ma właściwości i tym podobne. Należało z tego jedynie wyłowić właśnie te najbardziej interesujące okazy. Kiedy na chwilę oderwała oczy, poczuła na sobie spojrzenie kobiety, z którą rozmawiał właściciel. Kilyne odwzajemniła je kątem oka, odrobinę zaskoczona zainteresowaniem, jakie budziła jej osoba. Może nie powinna? Plotki rozchodzą się szybko. Bo chyba nie była zdziwiona, że ktoś taki umie czytać? Albo podejrzewała, że może chcieć ukraść księgę… za dużo pytań! Czarnowłosa zamknęła wolumin odrobinę zbyt gwałtownie, aż trzasnęło. Zmieszana odłożyła książkę na półkę. Poszukiwanie roślin mogło poczekać, zdecydowała nagle.
Izambard zastanowił się chwilę ważąc tomiszcza w dłoniach. Ostatecznie stwierdzając, że wiedza jest bezcenna, a jeśli zakup się nie przyda, to na pewno będzie interesującą lekturą, odłożył tańszą książkę na półkę. Z żalem przejechał jeszcze wzrokiem po innych okazach w księgarni ze świadomością, że na pewno nie będzie w stanie zbyt szybko poświęcić się ich lekturze, nie wspominając o wcześniejszym ich zakupie.
- Myślę, że kupię to kompedium - zdecydował mag, odliczając wspomnianą kwotę w złotych monetach, po czym dodał, uśmiechając się serdecznie - Muszę przyznać, że ta kolekcja budzi wręcz we mnie zazdrość!
- Ah, doskonały wybór, młodzieńcze! - sprzedawca z entuzjazmem przyjął decyzję Izambarda. - Ten tom jest w dużej mierze inspiracją dla nazwy mojej księgarni. Dziękuję, dziękuję. Całe życie spędziłem na zbieraniu i przepisywaniu tych dzieł. Nowi w Sandpoint? - zapytał jeszcze, z całą pewnością nie rozpoznając w czarodzieju plączącego się tu kiedyś dzieciaka.
Spojrzenie Kilyne spotkało się ze wzrokiem nieznajomej kobiety w średnim wieku. Miała ostre, lecz przystojne rysy. Nosiła ostrzyżone na krótko jasne włosy oraz luźny strój - tunikę i spodnie - spięte paskiem. Strój ten nie różnił się bardzo od posiadanego przez czarnowłosą - oprócz może kolorów, albowiem kobieta wybrała czerwony i żółty jako przewodnie kolory.
- W moim wypadku jest to powrót do domu po latach - odpowiedział mag, chowając księgę do swojej torby podróżnej - Przepraszam, nie przedstawiłem się. Nazywam się Izambard Morieth. Nie postarzał się pan nawet o rok!
Kilyne odwróciła wzrok jako pierwsza. Wszystko wskazywało na to, że nawet w takim Sandpoint można spotkać kogoś z zakonu. Na pewno nie z tego samego, kolor szat bardzo dobitnie o tym świadczył, czarnowłosa obawiała się natomiast, że mimo to zostanie skojarzona jeśli ta kobieta pochodzi lub bywała w Magnimarze. Podeszła do czarodzieja, stając blisko i zerkając na to co kupił. Nie odezwała się, licząc, że ta rozmowa nie potrwa długo i opuszczą to miejsce wkrótce.
Chask zmarszczył brwi i zamyślił się na chwilę. Po niej jego oblicze rozjaśnił uśmiech.
- Młody Izambard, no jakże! To już tyle lat minęło? - westchnął. - Toż to było niczym chwila, kiedy ostatnio tu do mnie zawitałeś.
- Nawet sobie pan nie zdaje sprawy - zaśmiał się mag - Pomimo wielkich bibliotek w Kamieniu Wieszczów, to dopiero tutaj czuję się jakbym faktycznie był w domu. Z dala od zgiełku cywilizacji i na dobrze znanych sobie terenach.
Czarodziej ze zrozumieniem spojrzał kątem oka na czającą się przy nim Kilyne stwierdzając, że nie do końca musi się jej podobać w księgarni. Skinął więc właścicielowi budynku głową na pożegnanie
- Proszę o wybaczenie, ale jeszcze do pana zaglądnę przed dalszą podróżą! - powiedział, kierując się w stronę wyjścia.

Nikt ich nie zatrzymywał i wkrótce mogli się już oddawać aktualnej pasji Kilyne - czyli wyspie. Nie było to wcale takie proste. Wymagało albo zamoczenia się, albo zejścia po gruzowisku jakie stanowiły resztki latarni morskiej, albo opuszczenia miasta przez północną bramę i dotarcia do miejsca, gdzie klif już nie stanowił przeszkody. Żadna z tych opcji nie była tak naprawdę bardzo trudna, każda jednakże wymagała czasu i energii, co zapewne stanowiło dodatkowy powód, dla którego nikt nie odwiedzał tego miejsca. Z plaży przy ruinach praktycznie suchą stopą wchodziło się na piaski wokół wyspy i bez trudu podchodziło pod sam klif. Dalej już było trudniej. W najniższym punkcie trzeba było wspinać się przez dobre dziesięć metrów po bardzo stromej, nierównej ścianie. Odrobinę dalej stawała się niemal pionowa i tam odnaleźli resztki starych schodów, zakopane w piasku, lub częściowo ciągle trzymające się skały. Ktoś włożył dużo energii w porąbaniu ich na kawałki. Powyżej, na zielonej części wyspy, spomiędzy koron drzew wystawał kawałek zawalonego dachu. Tam znajdowała się chata Rębacza. Czarnowłosa potrafiłaby wspiąć się, lecz bez dodatkowego oporządzenia było to bez wątpienia niebezpieczne. Izambard czuł przed klifem strach od samego patrzenia i myślenia o wspinaczce. Zamiast więc podejmować wyzwanie już tego dnia, wrócili do miasta i pokręcili się po sklepach, aż ich oczom ukazali się Lugir i Chasequah, wracający z podróży po okolicznych ziemiach.


Mężczyźni nie mogli uznać swojej wycieczki objazdowej po okolicy za w pełni udaną. Oczywiście druid odnalazł krasnoluda, ale poza tym nie osiągnęli nic godnego uwagi. Pozostawiając Bofana i jego zasadzkę samym sobie, podążyli dalej na wschód, docierając do rzeki, a potem na południe. Teren stawał się tu o wiele bardziej pagórkowaty, a nawet górzysty i w końcu musieli zejść z wierzchowców, aby móc posuwać się dalej. Za to ich oczom ukazał się Diabelski Talerz, pnąca się w górę wapienna skała, rozciągająca się aż kilka mil na wschód, aż do Mosswood. Wjechać na nią nie mogli, lecz widok sam w sobie był jedyny w swoim rodzaju.

Lugir wybrał trasę na południe, próbując wybierać najłatwiejszą trasę, lecz teren szybko stał się bardzo zdradliwy. Końskie kopyta zapadały się co chwilę, a przestraszone i niezadowolone zwierzęta wymagały usilnych próśb, aby próbować iść dalej. Aż wreszcie musieli się poddać. Sami nie mieliby wielkich trudności z przedostaniem się przez to niewielkie górzyste pasmo, ale dalsze próbowanie mogło skończyć się okaleczeniem któregoś z wierzchowców. Gra niewarta świeczki, szczególnie, że nie odnaleźli śladów goblinów ani innych groźnych stworzeń, a białowłosy mógł jedynie poszerzyć swój zapas ziół o kilka trudniej dostępnych gatunków.

W dodatku zajęło im to dużo czasu, pożerając sił więcej niż było to warte i kiedy przejeżdżali wieczorem przez most prowadzący do Sandpoint, to obaj myśleli już tylko o odpoczynku, strawie i być może kąpieli.

 

Sekal

Rdzawy Smok tego wieczora nie był nawet w połowie tak zapełniony jak jeszcze dwa dni temu. Kilka stolików zajmowali miejscowi, cicho ze sobą rozmawiając i zanim przybyli całą swoją czteroosobową grupą, z obcych siedzieli we wspólnej sali jedynie Ixa oraz Aldern. Ten drugi kazał połączyć dwa stoły, teraz zastawione w pełni jadłem i napitkiem. Naprzeciwko siedziała na poduszce gnomka, wsuwając ile tylko mogła pomieścić w swoim niewielkim ciałku. Nie zauważyła wchodzących, w przeciwieństwie do Foxglove'a oraz Ameiko. Ten pierwszy wstał, unosząc ręce w geście powitania.
- Jesteście wreszcie! Zapraszam, zapraszam, obiecana uczta dla bohaterów! - oznajmił głośno, zbierając kilka spojrzeń z sali, które zaraz zwróciły się ku nim.
Karczmarka za to skrzywiła się, kręcąc nosem i szepcząc coś do służącej, która szybko odbiegła.
- Kąpiel będzie niedługo - stwierdziła kategorycznie, spoglądając to na Lugira, to na Kasa.
- Kąpałem się dziś rano - pożalił się Shoanti. - I nawet nie ubrudziłem się niczyją juchą, na wzgórzach spokój. Spotkaliśmy tylko szurniętego krasnoluda, który polował na gobliny przebrany za niedźwiedziożuka… wiedzieliście w ogóle, że jest takie zwierzę? Zresztą nieważne.
Najwyraźniej spędzenie całego dnia w siodle nie kwalifikowało go jego zdaniem do mycia. Uniósł ramię i powąchał się pod pachą. Trochę śmierdział, ale bardziej koniem, ten zapach był jednak dla niego całkiem naturalny i jakby przytwierdzony do niego na stałe.
- No dobra, niech wam będzie - stwierdził wreszcie pod stanowczym spojrzeniem Ameiko. - Ale piwa najpierw dajcie. A jak wam minął dzionek? - zapytał Izambarda i Kilyne. - Dowiedzieliście się czegoś?
- Nie szurniętego, tylko chcącego oddać przysługę Sandpoint. Po swojemu, polując na potwory - druid łagodnie doprecyzował, niechętnie stając w centrum uwagi . W przeciwieństwie do Kasa, nie oprotestował kąpieli, ba, przez chwilę myślał czy nie będzie musiał przekonywać towarzysza do zadbania o higienę, ale na szczęście autorytet gospodyni zakończył sprawę.
- No, opowiadajcie, a tak na potem jednak mam małą ciekawostkę z wycieczki.
Kilyne na pytania Kasa sięgnęła pod swoją kurtkę i wyciągnęła dwie sakiewki, wręczając je obu mężczyznom. W środku znajdowały się platynowe i złote monety o łącznej wartości pięćdziesięciu sztuk złota.
- A czego mieliśmy się dowiedzieć? - zapytała trochę zdziwiona. - Zwiedzaliśmy sklepy. I wyspę. Bardzo ładna, jutro będę wchodziła na górę - powiedziała ze swobodnym uśmiechem, zezując na Alderna i różowowłosą. Przysiadła się do jego stołu, tuż obok Ixy, nalewając sobie wina. - A ty nie wracasz do siebie? - zapytała gnomki.
Izambard, gdy już znaleźli się w “Rdzawym Smoku”, mimowolnie uśmiechnął się na widok Ameiko. To głównie jej obecność sprawiała, że czuł się w Standpoint jak w domu po tak wielu latach nieobecności. Nieszczególnie zaś odpowiadała mu obecność Alderna. Miał wrażenie jakby ze wszystkich sił próbował dokonać inwazji na ich przestrzeń osobistą. I nie trzeba tutaj cały czas mówić o bohaterach… prawda? Przynajmniej sam się za bardzo bohaterem nie czuł.
- Ja natomiast mam zamiar spędzić ten wieczór na czytaniu - oznajmił triumfalnie mag, poklepując swoją torbę podróżną - Mam nadzieję, że informacje w zakupionej przeze mnie księdze się przydadzą.
- Na czytanie czas znajdzie się zawsze, w nocy nie ma co wzroku sobie psuć - Foxglove zaśmiał się, jakby chcąc jeszcze pogłębić niechęć Izambarda w stosunku do swojej osoby. - Zapraszam, zapraszam - klasnął w dłonie z zadowolenia widząc, że czarnowłosa już sobie nalewa wina. Ixa pochłonęła swoje, chichocząc. Musiała już trochę wypić zanim się pojawili.
- Chodzą plotki, że część gobosów pochowała się w mieście. Jestem tego prawie pewna - różowowłosa czknęła, unosząc do góry wskazujący palec. - Będziemy na nie jutro polować razem?
- Jeśli wciąż się tu znajdują, to trzeba się nimi zająć dla dobra miasta - westchnął mag, nie do końca wierząc w to, że jakiekolwiek jego słowa dotrą do upojonej alkoholem gnomki - Gdyby jednak jakieś faktycznie się tu kręciły, to już dawno mielibyśmy wieści o kolejnych kłopotach.
Przy okazji zdecydował się bardzo subtelnie zignorować Alderna, dziękując w duchu za pijaństwo Ixy. Gdyby nie ona, to Foxglove mógłby się poczuć urażony brakiem odpowiedzi. Z drugiej strony też mógł się jej w ogóle nie spodziewać. To by było zdecydowanie lepsze dla aktualnej sytuacji.

Doniesiono napitków i ciepłego jadła. Po całym dniu pełnym różnych aktywności pożywienie znikało szybko w pojemnych żołądkach. Ameiko zniknęła gdzieś na zapleczu, ale kiedy już nasycili pierwszy głód, pojawiła się niziołcza służąca.
- Kapięl gotowa, czeka w łaźni. Dla całej czwórki - oznajmiła z niewielkim uśmiechem, zerkając na Kilyne. - Choć panienka powinna poczekać lub przeniesiemy balię do pokoju?
- Myślisz, że będą się mnie wstydzić? - czarnowłosa zapytała konspiracyjnym szeptem, całkiem poważnym tonem. - Skoro tak to poczekam. Nie spieszy mi się tak do kąpieli przy tak suto zastawionym stole.
Uniosła kielich w toaście.
- Za nasze bohaterstwo i jutrzejsze wznowienie polowania na gobliny!
- Widzieliście kiedyś pijanego czarodzieja? - powiedział żartobliwie absolutnie trzeźwy Izambard, spoglądając na swój znajdujący się w tym samym miejscu od bardzo długiego czasu kielich - Wierzcie mi, że nie chcecie! Była taka jedna historia, w której pewien czarodziej za dużo wypił i w trakcie karczemnej bitwy zamiast rzucić kubkiem postanowił miotać kule ognia we wszystkie strony tego świata, wliczając w to podłogę idealnie pod swoimi stopami… Hm.
- Za bohaterstwo! - uniósł gliniany kubek pełen wody, po czym pozwolił sobie dodać - I naszą wspaniałą gospodynię!
- Oby bogowie jej i nam sprzyjali! - Kas przyłączył się do toastu, stukając w kubek maga cynowym kuflem piwa aż rozlało się trochę piany. - Będę zatem sam pilnował, żebyś nie pił, czarowniku. Lubię tą karczmę i nie chcę by spłonęła, choć jeszcze nie widziałem byś miotał ogniste kule. Ale z wami to nigdy nie wiadomo.
Odstawił kufel na stół i ruszył ku łaźni, zerkając jeszcze z wyraźnym żalem na Kilyne.
- Nie wiem czego tu się wstydzić - wzruszył ramionami. - Shoanti kąpią się zawsze razem i nago, takich nas stworzyła Desna.
- Księgi, tak dawno nie miałem żadnej w rękach. - zgadnął czarodzieja druid, zaciekawiony - O czym to będziesz czytać? Goblińskich plemionach? Gobliny są w mieście, wiadomo o tym, ale czekają na nas żeby tym się zająć…- druid pokręcił głową z niedowierzaniem, zgarniając sakiewkę - Czy szeryf przypadkiem nie jest Shoanti?
Lekko zdziwiony brzmieniem toastu Kilyne uniósł drewniany kuflel z winem, ale kolejne dwa toasty szybko przypomniały mu, że jest w Varisii, w Sandpoint i że każde miejsce ma bohaterów na swoją miarę.
- Obyśmy byli dobrzy dla Sandpoint i poza! - toast Lugira, ostatni w zestawie, był mniej entuzjastyczny. ale szczery. Białowłosy szybko - trochę za szybko - opróżnił kubek wina i, dolewając innym, pogrążył się w jakichś pogodnych rozmyślaniach.

Kąpiel pozwoliła części z nich uciec od Alderna, innym tylko zmyć brud i odprężyć się w baliach pełnych ciepłej wody. Kilyne nie kusiła losu, chociaż miała na to ochotę. Może gdyby nie wstydliwy raczej Izambard, skorzystałaby z propozycji Chasequaha i dołączyła do nich w kąpieli. Ixa szybko się upijała i wkrótce trzeba było pokierować ją do łóżka. Im więcej upływało czasu i zmniejszała się ilość trunków, trudniej było także wytrzymać podchmielonego Alderna. To wszystko sprawiło, że wszystkie sprawy, które jeszcze mogli obgadać przełożone zostały na poranek, a ich wreszcie nogi poniosły do łóżek.