zuwając nad towarzyszami swej niedoli przyglądał się nieumarłym. Żywe trupy byłby doprawdy odrażające, rozkładająca się skóra i mięso na kościach, resztki ubrań i pancerz, lecz najgorsze były oczy. Pozbawione życia, nadgniłe białe kule lub puste oczodoły. Był wielokrotnym świadkiem trupów, pobojowisk oraz masowych grobów podczas wojny, a opowieści o nieumarłych i ich panach słyszał wielokrotnie, lecz ujrzeć je na własne oczy było czymś zupełnie inny. Wprawdzie natknęli się na nie już wcześniej, ale to właśnie teraz miał czas by skupić na nich wzrok, dostrzec szczegóły, których wolałby nie widzieć. Istoty te napawały go czystym obrzydzeniem, nie mógł się nawet zdobyć na jakiekolwiek współczucie względem ich losu. Może i kiedyś byli ludźmi, czy przedstawicielami innych ras, lecz teraz stanowili jedynie przeszkodę na ich drodze, na jego drodze ku ponownemu spotkaniu z córką.

Pojawienie się nekromanty było czymś czego nie przewidział, chociaż mogli się spodziewać. Zniszczyli wszak źródło części jego potęgi, magiczny obelisk, który swą mocą zapewne utrzymywał największe z jego tworów w całości. Ku ich szczęściu moc dzierżonej przed Edrika kuli była na tyle potężna, że wysłane zjawy zostały przez nią zniszczone. Jaszczuroczłek rzucił się na swego pobratymca, a on czuł się rozdarty. Z jednej strony trzeba było go wesprzeć, sam najlepiej sprawdziłby się w bezpośrednim boju z czarnoksiężnikiem mogliby wtedy wykorzystać przewagę liczebną, lecz z drugiej strony wiedział, że wówczas skarze swych towarzyszy na zalew żywych trupów. Sytuacja nie była dobra, zwłaszcza, że część z nich nie była w pełni sił na taką walkę. Trzeba było coś zrobić i to szybko. Nie mogą poledz, nie w chwili, kiedy źródło ich problemów samo do nich przyszło i było w odległości szarży.
– Thazar! Wezwij moc młota! Mokhrul! Użyj trucizny pająk na strzałach! – wydał czym prędzej rozkazy swym towarzyszom, tak samo jak czynił to kierując nie tak dawno zbrojnymi oddziałami. Zdażył już poznać możliwości większości z nich, przynajmniej niektóre z nich i zamierzał tę wiedzę wykorzystać w umieniu Helma. Dla Joanny. Dla Joanny…
– Helmie! Wzywam Twe imię jako twój sługa i powiernik! Wesprzyj nas w chwili próby! Ku chwale Twego imienia i mocy! – rzekł donośnie unosząc kulę i sprowadzając na siebie oraz swych towarzyszy boskie względy. Taką przynajmniej żywił nadzieję.

iemożność zrobienia więcej niż błogosławieństwo nie podobało mu się. Zdecydowanie lepiej czułby się mogąc pomóc jaszczuroczłekowi pozbyć się jego zdeprawowanego pobratymca. Wiedział jednak, że nie może tak uczynić. Był ostoją dla swych towarzyszy i ich praktycznie jedyną obroną przed nieumarłymi. Czuwał więc przy nich i wspomagał ich swym taktycznym doświadczeniem oraz zimną krwią. Bacznie obserwował otaczających ich umrzyków oraz starcie dwóch jaszczuroludzi. Ich sojusznik najwyraźniej był sprawniejszy fizycznie, bowiem w szybkim ruchu posłał swego rodaka na ziemię i złapał go w uścisku. Wszystko wydawało się ich coraz lepiej.

Z owego przeświadczenia wyrwało go stęknięcie Anny oraz słowa Morkhula. Odwrócił się więc zaraz i zobaczył Annę broczącą krwią z rany zadanej jej w plecy. Nad nią stała Jasmal ze śladami posoki na dłoni. Coś się stało, a słowa Thazara i Tajgi jednoznacznie to potwierdzały. Nie było czasu na długie rozważania oraz poszukiwania alternatyw. Dopadł czym prędzej do opętanej towarzyszki z zamiarem wrażenie jej włóczni w pierś. Potem zaś zamierzał przystawić jej, lub wręcz uderzyć, świętą kulę do twarzy.

opchnięty niemal instynktem ruszył w stronę opętanej kobiety. Nie był magiem, a jego pojęcie o magii było znikome, więc nie dane mu było wiedzieć czy byłaby możliwość pokonać nekromantę bez zabijania Jasmal. Właściwie nie zastanawiał się nad tym. Nie cofnie jej losu, a teraz stała się kolejną przeszkodą w powrocie do domu i do Joanny. Prąc naprzód rozbijał szeregi umarlaków z jednej strony zmuszanych do bronienia swego twórcy, z drugiej zaś chcących rzucić się w ucieczce. Święty blask raził je sprawiedliwie i z taką samą siłą. Przebiwszy się przez ich zastępy dopadł do opętanej kobiety, która starała się cofać. Ramię dzierżące włócznię spięło się, a następnie wystrzeliło. Czarny grot zniknął w ciele łamiąc kości i robiąc miazgę z organów wewnętrznych. Pchnięcie było tak silne, że nawet skrzydełka zniknęły w ciele i broń przeszła na wylot. Zgięta od ciosu i bólu Jasmal upadła na ziemię przyszpilona włócznią.

Nie zwracał uwagi na jej krzyki, które były mieszanką dwóch głosów. Pewniej ujął kulę i rozgoniwszy słabe dłonie kobiety przystawił, wręcz wbił ją w twarz nekromanty. Delikatna skóra wokół artefaktu zaczęła zmieniać barwę na czarną, wręcz przemieniać się w węgiel i popiół, kiedy z rozwartych ust dobywał się narastający krzyk bólu. Ostatni sprzeciw przed śmiercią i unicestwieniem. Kiedy wrzask nagle ustał krążące wokoło nieumarłe stwory przemieniły się w proch. Ciało Jasmal znieruchomiało i zaczęły się z niego unosić stróżki, a skóra pokryła się czarnymi znakami. Zdając sobie sprawę, że to koniec wstał z kolan, sięgnął po topór i jednym uderzeniem odrąbał głowę od tlącego się wolno ciała. Jeżeli nekromanta mógłby się jeszcze wskrzesić to bez głowy powinno być to co najmniej trudniejsze. Popatrzył jeszcze chwilę w oczy trupa, po czym powstał na równe nogi.

Zostawiwszy ciało Jasma w spokoju czym prędzej ruszył w stronę jaszczuroczłeka, by sprawdzić czy jeszcze żyje. Jeżeli tak było zamierzał wykorzystać podarowaną mu przez Helma cząstkę boskiej mocy i z jej pomocą zasklepić część jego ran. Odznaczył się bowiem względem nich lojalnością, walecznością oraz poświęceniem. Kiedy zajął się już tym czym chciał kula w jego dłoniach przygasła, a blask jej powrócił do wnętrza. Nie była w tej chwili potrzebna. Dokonali tego. Nekromanta władający tą przeklętą wyspą padł martwy. Dręcząca go od tak dawna myśl czy zobaczy swą córkę raz jeszcze zmieniła się na to kiedy to się stanie. Miał jedynie nadzieję, że dobrze ocenił Florenca i nie okażę się on na koniec zdrajcą.