arsz w największym słońcu nie był najlepszym pomysłem. Dość się w swym życiu nasłuchał opowieści jak to nawet całe armie bywały pokonane dlatego właśnie, że zlekceważyły pogodę, a dowódcy zmuszali żołnierzy do forsowania się. Po części on robił to jeszcze chwilę, temu, lecz nie znał tych terenów i ich pogody, a do tego miał pierścień, który przynajmniej w pewnym stopniu chronił go przed upałem. Kiedy powróci z lekarstwem będzie musiał podziękować Miril. Nie był co prawda pewien jak to uczyni, lecz wiedział, że tak postąpi. Był jej to winien na całą ta pomoc, którą od niej otrzymywał.

ostanowił skorzystać z tego, że organizują postój i ściągnąć z siebie te elementy zbroi, które mógł sam założyć. Innymi słowy zrzucił z siebie nabiodrki, nakolanniki, nagolenniki, nałokcice oraz zarękawia rozkładając je w cieniu tak, by w miarę możliwości nie dostał doń piasek. W czasie, kiedy on mocował się z rzemykami podeszła do niego zwiewnie ubrana Jasmal i napełniła mu manierkę.
– Dziękuję, ale nie jestem rycerzem – odrzekł dziewczynie. – oraz wiem ile mam lat, mógłbym być spokojnie twoim ojcem. Możesz sobie mówić jak chcesz, nie dbam o to. Ważniejsze są czyny i postawa, niż słowa.
Powiedział co miał do powiedzenia, co dodatkowo podkreślił brzdęk ściąganego drugiego zarękawia. Minął ją kierując się do półorka.
– Jak chcemy zjeść tego żółwia, to zabierajmy się za niego, bo gotów nam uciec jeszcze – rzucił w międzyczasie do reszty.

– Kilkudniowy jak widzę. Czerwie wyłażą, aż trudno rzec co go uśmierciło. Jakieś przypuszczenia? – pociągnął temat za Thazarem.
– Ostrze zaś wygląda na porządne – ocenił swoim doświadczonym okiem.

Przez całą drogę do łódek, Anna brzdękała strunami, na szczęście jednak nie śpiewając. Kompletnie zignorowała trupa, coś tam obiło jej się o uszy, że znaleźli sejmitar, ale miało to znikome znaczenie. Na odpowiedź Jasmal również wzruszyła ramionami, przecież wie, że jej nie wypiją wszystkiego, to byłoby niemożliwe i każdy głupi o tym wiedział.

Na miejscu zrzuciła swój balast w suchym miejscu i delikatnie odłożyła instrument. Przeciągnęła się, aż strzeliły jej stawy, dzieląc się przy tym swoim spostrzeżeniem.
- Czy jeżeli wyrzuciło tutaj łodzie, to nie przyjdzie kolejna fala i zaleje wszystko? Jeżeli chcecie pod tym spać, trzeba to przestawić głębiej w ląd.

***

Anka klepnęła Kasandrę po plecach.
- Nie peniaj, tylu chłopa, ktoś Ci na pewno kopsnie kocyk czy namiot, może przytuli. Tylko nie pytaj tamtego - wskazała na mnicha, ściszając głos - bo nie wiem, wygląda na takiego, co to może w celibacie żyje.
Droczenie się z kapłanką może nie było najlepszym pomysłem, ale co mogła teraz zrobić? Nic gorszego, niż czarodziej, jeżeli w ogóle miała jeszcze łaskę swojej bogini, na co nie wyglądało, zważywszy na finał rejsu.

Zaś na okrzyk prezentujący żółwia, zareagowała z równą, jeżeli nie większą ekscytacją co majtek. Zerwała się do biegu, by wskoczyć na skorupę zwierzaka, zanim ten będzie w stanie zastanowić się, czy woli wygrzewać się na słońcu, czy też pójść do wody. Wiedziała, że sama go nie uniesie, ale przynajmniej zacznie coś, co w rezultacie powinno zamienić się w jedzenie.

otencjalny posiłek był tak, gdzie go zostawili, gdyby stało się inaczej byłby to zaprawdę niezwykły pokaz żółwiej szybkości, albo ich niekompetencji. Tak, czy owak, z pomocą półorka, darowali gadowi szybką śmierć, po czym wspólnymi siłami przyciągnęli go rozpalanego już ogniska. Organizacja pracy przebiegła nad wyraz sprawnie, nawet będą mieli coś więcej nad głową, to też słońce nie upiecze im głów. Skoro już o pieczeniu napomniano to oprawienie pancernego jegomościa było dość kłopotliwe. Ostatecznie podał swój topór Mokhrulowi, który to z widoczną wprawą począł przyglądać się żółwiej skorupie, by ostatecznie wyciągnąć zeń upragnione mięsiwo. Wprawdzie dość niezbyt apetycznie wyglądające, ale mięsiwo to mięsiwo i nie ma co narzekać.

iedy to smakowita woń pieczonego gada poczęła się roznosić po okolicy, przysiadł sobie w cieniu grzebiąc w plecaku. Wyciągnął zeń najpierw metalową kulę opatrzoną znakiem młota i kowadła, a którą to następnie z pomocą mieszka solidnie przymocował u pasa. Wprawdzie miał tam już trochę obciążenia z bułatem na czele, lecz przez lata wojowania był przywykły do obciążenia. Ci co mieli już kiedyś do czynienia z prawdziwą, wielomiesięczną wojaczką, dostrzegali to bez problemu.

o kuli nadeszła chwila na skórzaną tubę z wiekiem opatrzonym symbolem zwoju, symbolem boga Oghmy. Ostrożnie uchwycił je i przekręcił raz, drugi. Przez stworzoną lukę wdarło się do środka trochę powietrza, czemu towarzyszył krótki świst. Wieczko powędrowało na kolana, a z przechylonej tuby ostrożnie wysunął się zwinięty zwój. Dla tych, którzy mieli częstsze spotkania ze słowem pisanym oczywistym stał się fakt, że był to pergamin, do tego raczej jeden z tych lepszej jakości. Chwyciwszy go w obie dłonie Edrik z wolna rozwijał go, by ostatecznie i po raz nie wiadomo, który zaczął się weń uporczywie wpatrywać.

a pergaminie bardzo starannie przedstawiono wizerunek jakiejś rośliny. Już jedno spojrzenie wystarczyło, by domyślić się, że na co drugiej łące czegoś takiego nie znajdziesz. Już po samym sposobie obchodzenia się z tubą oraz zwojem można było wysnuwać wniosek, że jest to dla niego coś niezwykle ważne.

rans przerwał dopiero nasilający się zapach pieczonego żółwia. Dostrzegł wówczas niejedną parę oczu spoglądających na niego. Nie było tutaj zbyt wielu rzeczy, którymi można się było zająć, a jego sytuacja była przynajmniej odrobinę zastanawiająca. Twarz Edrika zdradziła wtedy obecność wewnętrznej walki, która zakończyła się dopiero w chwili w której postanowił wstać i trzymając przed sobą pergamin zwrócił się do wszystkich:
– Jeżeli gdzieś zobaczycie taką roślinę powiedzcie mi – zrobił krótką pauzę, po czym z dostrzegalną trudnością i niezręcznością dokończył. – Proszę.
Trudna to była dla niego chwila. Przez całe swoje życie brał sprawy w swoje ręce, nikomu nie dawał się wyręczać, robił co do niego należało. Ale ogarniająca go bezsilność nie dawała mu spokoju. W chwili ocknięcia się na plaży miał znów to poczucie, że wszystko zależy od niego, jak dawniej, bez uciekania się po magię, czy liczenie na wiedzę innych. Teraz jednak znów powracała świadomość tego, że nie być może nie podoła samemu. Miał oczywiście wsparcie Miril w postaci pierścienia oraz kulę od Koriga, lecz de facto był sam. Oczywiście miał jeszcze Helma ze swą opiekuńcza łaską, lecz od Tego Dnia poczęły rodzić się w nim wątpliwości…

***

ięso okazało się całkiem dobre, pomimo początkowych wątpliwości. Żołądek był zadowolony z odmiany po tygodniach przesolonych zapasów na statku. W trakcie ich posiłku słońce osłabło, to też zbliżała się ostatnia chwila, by tego dnia jeszcze wyruszyć w drogę. Kiedy pozostali kończyli gasić ognisko on zapinał ostatnie rzemienie zarękawia. W tejże to też chwili z twarzą wykrzywioną strachem wrócił majtek.
– Thazar ma rację. Zapomniałeś o bestii w gęstwinie? – również go zbeształ za głupotę, ale dał dokończyć.
– Może za długo na słońcu byliście i omamy jakieś macie – sceptycznie podszedł do opowieści o znikającym trupie, lecz z drugiej stron… – Niemniej trzeba rzucić na to okiem. Lepiej być zbyt ostrożnym niż za mało.
W chwili wypowiedzenia tych słów miał na sobie cały swój rynsztunek.

Edrik nachylił się, by nabrać kawałek mięsa. Kiedy usiadł z powrotem, obok niego siedziała już Anka, celując w stronę tuby misternie wykonanym sztyletem, zwieńczonym kawałkiem mięsa i uwalonym tłuszczem.
- Co tam masz za ślimaki? Zgubiłeś resztę atlasu?
Wojownik spojrzał na nią, następnie na tubę i znów na nią.
- To nie są ślimaki, ani tym bardziej mapa. Jest to - przerwał drapiąc się lekko w głowę, a na twarzy zagościł cień smutku i… zmęczenia? - Prawdę mówiąc sam nie wiem. Wiem jedynie, że ten kwiat dokona tego czego, ani magia, ani tym bardziej cyrulicy i alchemicy nie byli w stanie.
- I to wszystko? Szczerze, miałam nadzieję na jakąś, ten… - ugryzła mięso i mówiła już z pełną gębą - dłuższą historię. Nazywa się to jakoś, czego szukasz?
Edrik westchnął. Ta kobieta w niczym nie przypominała Lili, ani w urodzie, ani w zachowaniu. Najpewniej nigdy już nie spotka nikogo takiego jak ona, tymczasem…
- Niestety nie wiem. “Znajdź zielę tworzy grupy, o głowie uniesionej dumnie w górę, a z rozdwojonym językiem na widok wywieszonym. Ziele to ofiaruje Ci to czego pragniesz.” Taką wiadomość otrzymałem, zaś w Candlekeep znalazłem to co widziałaś.
- Candlekeep? Kurde mol, też bym chciała, żeby wpuszczali mnie w takie miejsca… Kiedyś może, dam im własną publikację, patrz - sięgnęła do plecaka i wyciągnęła stertę chaotycznie zapisanego papieru - książka z tego będzie. Ale wracając do tej rośliny, toooo… czego tak pragniesz, że Ci jest potrzebna?
Na wspomnienie o własnej książce uśmiechnął się lekko, lecz na wspomnienie o swoim pragnieniu cała radość jaka w nim była uleciała. Dostrzec można było, że intensywnie coś rozważa.
- Ja nie wypytuję Ciebie o prywatne sprawy… Racz uczynić to samo - rzekł wreszcie, a co bardziej spostrzegawcze oko dostrzegło, że dłonie zacisnęły mu się w pięści.
Kobieta odsunęła się na chwilę i wydawało się, że ma zamiar odpuścić zgodnie z życzeniem.
- To nieuczciwe, bo moje prywatne sprawy nie są ciekawe. Mogę zmyślać? Jestem Cormyrską księżniczką, która nie chciała wyjść za wybranego jej kawalera i dlatego uciekła z domu. Teraz Ty.
- Ciekawe? Nie chciej mieć ciekawego życia - zwrócił się do niej tonem w którym wyczuwalny był wzbierający powoli gniew. - Nie w ten sposób… I daruj sobie takie żarty.
- Ale ja naprawdę chcę się dowiedzieć czegoś więcej. Wiesz, prosisz o szukanie tego kwiatu, a nie mówisz dlaczego.
- Jak sama powiedziałaś *prosiłem*, nie *kazałem*. Pomyśl, że dlaczego ludzie nie chcą mówić o prywatnych tragediach. Może znajdziesz odpowiedzi na swoje pytania. - odrzekł jej z przekąsem.
Anna zastanowiła się nad czymś, siedząc bezczynnie i w ciszy. Wreszcie zapytała, mrużąc oczy.
- To chociaż obiecaj, że nie jesteś jakimś czarnoksiężnikiem, który szuka świństwa do rytuałów. Nie wyglądasz, ale kto wie… ja też nie wyglądam na księżniczkę.
W odpowiedzi zobaczyła wymierzony w nią wzrok oznaczający jednoznaczne *dość*. Kobieta odebrała wreszcie przekaz i przesiadła się. Zerkała jednak co jakiś czas w stronę wojownika z sobie znanych jedynie powodów.

Szczerze, to myślała, że dostanie w mordę. Doskonale wiedział, że wkurza wojownika, ale ten okazał się w miarę cierpliwy. Wystarczająco innymi słowy.
W tle czuła jakąś rzewną historię, co w połączeniu z jego pełnym dylematu wyrazem twarzy nie ruszało Anny. Na jej gust mógłby być mniej sztywny, nawet jeśli coś go trapiło w poszukiwaniu tej niecodziennej rośliny. Na pewno będzie miała oczy otwarte, ale czy w celu znalezienia roślinki dla kogoś... Sama tego jeszcze nie wiedziała, takie myślenie na zapas przysparzało wyłącznie o migrenę. Jak znajdzie, to się wtedy pomyśli.

***

- Dajcie młodemu spokój. Nic mu nie jest, po co roztrząsać i robić sztuczny problem? Trupa nie ma, to nie ma, może się dowiemy, dlaczego, może się nie dowiemy. Czas pokaże. Nie wymyślicie niczego siedząc tutaj. Mogę zerknąć na to miejsce, może jakieś ślady znajdę, byle nie klocka młodego. Tylko jak tam węże wpierdolić człowieka mogą, to ja nie idę sama.

Trochę mało obchodziły ją losy trupa. Mieli zamiar odejść z tego miejsca i na to powinni poświęcić czas. Gdyby jednak inni przestali się zamartwiać, jak znajdzie się jakieś ślady węża, też będzie dobrze, więc mogła i przejść się w krzaki, sprawdzić dawną lokację denata.

- A jak się martwicie, że to chodzące zdechlaki, to możemy się wrócić na plażę, gdzie nas wyrzuciło. Tylko to strata czasu.