Świecidełko IV: Dom - Strona 30

Sekal · 29-03-2019, 09:19

Wozy skrzypiały, bardzo wolno wciągane pod górę. Nierówna, pełna dziur i korzeni droga stawiała opór zmęczonym orkom, których mięśnie naprężały się do granic możliwości, smagane co i raz trzymanym przez jednego z ogrów batem. Większe stworzenia większość energii marnowały na darcie się na swoich niewolników. Mimo to nie było już czasu na przygotowanie wyrafinowanej pułapki, w której zwabiony potwór zapadłby się w głęboką dziurę i sam zabił. Nawet przewrócenie na niego muru nie miało większego sensu, duże istoty były bowiem prawdopodobnie mniej więcej tego samego wzrostu. Mogliby pomyśleć nad ciskaniem czymś z góry, lecz czy byłoby to skuteczne przeciwko takiej masie?

Karawana zbliżyła się wreszcie i pierwszy wóz najechał na przygotowane przez nich przeszkody. Odkopano jeden z kamieni, ale jak tylko zielonoskórzy pociągnęli dalej, jedno z kół zapadło się. Pilnujący ogr zawarczał i wrzasnął, aż ślina mu poleciała z ust a ruiny świątyni zadrżały. Orki zaraz rzuciły się do podkładania czegoś pod koło i uprzątania zasypanej gruzem drogi. Przy tej ilości sprzątających nie mogło to trwać szczególnie długo, lecz efekt został osiągnięty: karawana stała. Żaden z wielkoludów nie podejrzewał, żeby cokolwiek mogło się kryć w pobliskich ruinach.
Dostrzegli niziołkę leżącą z tyłu ostatniego z wozów.

Luna zajęła strategiczną pozycję, z jednej strony mając krzaki, z drugiej mur. Błysnęła lusterkiem, raz i drugi. Pogoda nie była dobra, drzewa zasłaniały resztki słońca, ale nie było trzeba szczególnie wiele, aby udawać, że coś się błyszczy wewnątrz ruin. I stojący z tyłu, najmniejszy (a raczej najmniejsza) z ogrów, wyraźnie się tym zainteresowała. Zaczęła się zbliżać, podpierając na ciężkim drągu, który chyba służył jej jako broń. Wielkie piersi bujały się pod burą tkaniną, kiedy stwór mrużył oczy, starając się dojrzeć, czy mu się nie przewidziało. Wchodził przez resztki bramy i można go było wciągnąć jeszcze odrobinę dalej. Przy czym należało pamiętać, że reszta karawany wcale nie jest znowu tak daleko. Ledwie kilka kroków, doskonale słyszeli ryk wrzeszczącego po orkowemu ogra.

Eleanor · 31-03-2019, 18:31

Girlaen uważnie śledziła kolejny krok nadciągającego przeciwnika, przyczajona za jednym z załomów zawalonej budowli. Gdy tylko ogrzyca przekroczyła bramę napięła cięciwę łuku i posłała w jej stronę strzałę. Celowała w szyję z nadzieją, że przebicie tchawicy pozbawi ją możliwości wzywania pomocy i chociaż trochę ułatwi im to dość ryzykowne zadanie. Szansa jedna na milion? Być może lecz zawsze pozostawała szalona nadzieja na piekielne szczęście, które jakoś do tej pory ich nie opuszczało.

Sayane · 01-04-2019, 10:31

Plan zadziałał, przynajmniej częściowo. Jeden ogr lepszy nż zero. Luna miała nadzieję, że Mirko bez problemu ściągnie małą z wozu, a ta nie będzie zbyt sparaliżowana strachem by uciekać.

Gdy upewniła się, że ogrzyca jest wystarczająco blisko ruin (jeszcze kilka kroków) dała sobie spokój z lusterkiem i skupiła się na mocy manipulowania wiatrem. Miała nadzieję, że kurz, ziemia i wszelkie przydrożne śmieci skutecznie oślepią potwory, odwrócą uwagę od uciekinierki i spowolnią robotę.

Plomiennoluski · 01-04-2019, 23:37

Yetar, przyczajony w cieniach niedaleko bramy, czekał aż Girlaen pośle strzałę w ogra, czy ogrzycę jak się zdawało w tym przypadku. Trochę żałował, że nie ma czegoś bardziej skutecznego od noża do rzucania, choćby łuku, którym mógłby szyć z bezpieczniejszej odległości, oraz tego, że nie podsunął Lunie pomysłu, by wyczarowała smoczy ryk, taki jaki odstraszał harpie. Gdyby ogry go usłyszały, a on rzucił ją dodatek kulą z naszyjnika, mogłoby to nawet mieć szansę powodzenia. Jednak na takie gdybania było już trochę za późno.

Posłał powracający nóż w ogrzycę, starając się przede wszystkim trafić i na tym koncentrował drobne ścieżki czasu jakie się ostatnio zdawały krzywić i krzyżować wokół złotookiego.

Mag · 03-04-2019, 21:21

Wojowniczka czekała. Dla niej plan był prosty i już nawet ręce ją świerzbiły, żeby przejść do realizacji. Stała w dziko rosnących krzaczorach osłaniających ją przed widokiem. Wpierw usłyszała chrzęst, a później zobaczyła ogra przechodzącego przez bramę. Uśmiechnęła się do siebie pod tym swoim hełmem.

"Już" pomyślała.

Ruszyła szarżą na przeciwnika, atakując mieczem.

Sekal · 06-04-2019, 13:34

Nie ulegało wątpliwości, że ogrzyca została w pełni zaskoczona. Niezbyt inteligentne stworzenie weszło wprost na tą prowizoryczną pułapkę, całkiem nieświadome realnego zagrożenia, jakie czekało na nią ze strony mniejszych istot. Cięciwa brzęknęła, wypuszczając strzałę. Girlaen trafiła tylko w pierś, ale i tak impakt był znaczący, a po ciele rozeszły się małe błyskawice. Potworzyca zaryczała z bólu, obrywając zaraz sztyletem w ramię, ale też gotując lagę na przyjęcie szarżującej na nią Eivor. Gwałtowna wymiana ciosów sprawiła, że kobietę bolało żebro, a ogrzyca krwawiła z kolejnej rany, warcząc wściekle. Mimo tych trafień wciąż stała pewnie, wielka i niebezpieczna, szczerząc długie kły.

Dźwięki te oczywiście od razu zwróciły uwagę wszystkich innych w karawanie. Zarówno ogry, jak i orki, odwróciły się w kierunku ruin, zaprzestając pracy. Wywołany zaklęciem podmuch wiatru uniósł liście i ściółkę, zasypując ich pyłem, ale ten bezruch nie trwał długo. Przywódca ogrów zaryczał coś w ich języku i wszyscy trzej ruszyli do ruin, gotując swoją broń. Między rozpadającymi się ścianami i budowlą trwał ciągle zażarty bój z ogrzycą. Ani myślała się poddać albo ustąpić pola, pomimo kolejnej strzały w piersi i sztyletu w boku. Słaniała się już, co nie przeszkodziło jej odbić na bok cios miecza Vos i samej gruchnąć z całej siły w bark wojowniczki, która aż sapnęła z ostrego bólu.

W tym czasie Lunie mignął Mirko, wypadający z krzaków za plecami wszystkich gapiących się orków. Zielonoskórzy ani nie wrócili do pracy, ani nie ruszyli razem z ogrami, niepewni tego co ma się wydarzyć. Dzięki temu właśnie niziołek mógł się podkraść i wspiąć na wóz. Wyrocznia zobaczyła, że zaczął się z czymś szarpać zaraz przy przerażonej, nieruchomej porwanej dziewczynie. Wyglądało na to, że ktoś ją przypiął do wozu!

Plomiennoluski · 06-04-2019, 21:41

Ogrzyca wyglądała jakby za chwilę miała paść, lub uciec. W dodatku, była związana walką z Eivor, która mężnie zrobiła to, co w takich sytuacjach zwykł robić Blacktower. Fetchling doszedł do wniosku, że trójka nadciągających ogrów stanowi większe zagrożenie, sięgnął więc po jedną z kul naszyjnika i cisnął ją w stronę bramy, mając nadzieję złapać ogry dokładnie w momencie, kiedy będą przez nią przechodzić.

Mag · 13-04-2019, 01:33

- Cuchnie ci z mordy! - syknęła wojowniczka, przekuwając ból w złość, która to była dla niej doskonałym wspomagaczem w walce. W jej wypadku, gdy obrywała to tylko bardziej zaangażowana się robiła by powalić oponenta.
Eivor ponowiła atak, prowadząc ostrze swojego miecza zamaszystym ruchem w podbrzusze ogrzycy.

Eleanor · 13-04-2019, 13:42

- Vos podetnij jej ścięgna pod kolanami. - Zakrzyknęła Girlaen w kierunku wojowniczki, która zmagała się z dużo większą przeciwniczką. Dotarcie do wrażliwych punktów ciała było w tym przypadku dużo trudniejsze, ale gdyby ogrzyca została powalona, spraw wyglądałaby zupełnie inaczej.
Sama tropicielka wypuściła jeszcze jedną strzałę w jej kierunku, potem przemieściła się tak, by mieć lepszy widok na trzech nadciągających przeciwników.

Sayane · 13-04-2019, 17:20

Luna przez chwilę stała niepewnie, po czym popędziła w stronę Mirko. W końcu uwolnienie małej stanowiło cel ten całej eskapady. A potem co... Uciekać! Tyle że jak jeśli dziewczyna jest przykuta? Luna miała w zapasie zaklęcie umagiczniające broń miała nadzieję, że taka poradzi sobie ze zwykłym łańcuchem. Gorzej jak był orczych rozmiarów. Ale zawsze można było rozwalić wóz...

01-04-2019, 10:31	#293
Sayane Reputacja: 1	Plan zadziałał, przynajmniej częściowo. Jeden ogr lepszy nż zero. Luna miała nadzieję, że Mirko bez problemu ściągnie małą z wozu, a ta nie będzie zbyt sparaliżowana strachem by uciekać. Gdy upewniła się, że ogrzyca jest wystarczająco blisko ruin (jeszcze kilka kroków) dała sobie spokój z lusterkiem i skupiła się na mocy manipulowania wiatrem. Miała nadzieję, że kurz, ziemia i wszelkie przydrożne śmieci skutecznie oślepią potwory, odwrócą uwagę od uciekinierki i spowolnią robotę. najpierw Alter winds, jak zobaczy, że Mirko zasuwa po dziewczynę to Gust of Wind – d20PFSRD

01-04-2019, 23:37	#294
Plomiennoluski Reputacja: 1	Yetar, przyczajony w cieniach niedaleko bramy, czekał aż Girlaen pośle strzałę w ogra, czy ogrzycę jak się zdawało w tym przypadku. Trochę żałował, że nie ma czegoś bardziej skutecznego od noża do rzucania, choćby łuku, którym mógłby szyć z bezpieczniejszej odległości, oraz tego, że nie podsunął Lunie pomysłu, by wyczarowała smoczy ryk, taki jaki odstraszał harpie. Gdyby ogry go usłyszały, a on rzucił ją dodatek kulą z naszyjnika, mogłoby to nawet mieć szansę powodzenia. Jednak na takie gdybania było już trochę za późno. Posłał powracający nóż w ogrzycę, starając się przede wszystkim trafić i na tym koncentrował drobne ścieżki czasu jakie się ostatnio zdawały krzywić i krzyżować wokół złotookiego. __________________ Wzory światła i ciemności pośród pajęczyny z kości...

03-04-2019, 21:21	#295
Mag Reputacja: 1	Wojowniczka czekała. Dla niej plan był prosty i już nawet ręce ją świerzbiły, żeby przejść do realizacji. Stała w dziko rosnących krzaczorach osłaniających ją przed widokiem. Wpierw usłyszała chrzęst, a później zobaczyła ogra przechodzącego przez bramę. Uśmiechnęła się do siebie pod tym swoim hełmem. "Już" pomyślała. Ruszyła szarżą na przeciwnika, atakując mieczem. __________________ "Just remember, there is a thin line between being a hero and being a memory" Gram jako: Irya, Venora, Chris i Lyn

06-04-2019, 13:34	#296
Sekal Reputacja: 1	Nie ulegało wątpliwości, że ogrzyca została w pełni zaskoczona. Niezbyt inteligentne stworzenie weszło wprost na tą prowizoryczną pułapkę, całkiem nieświadome realnego zagrożenia, jakie czekało na nią ze strony mniejszych istot. Cięciwa brzęknęła, wypuszczając strzałę. Girlaen trafiła tylko w pierś, ale i tak impakt był znaczący, a po ciele rozeszły się małe błyskawice. Potworzyca zaryczała z bólu, obrywając zaraz sztyletem w ramię, ale też gotując lagę na przyjęcie szarżującej na nią Eivor. Gwałtowna wymiana ciosów sprawiła, że kobietę bolało żebro, a ogrzyca krwawiła z kolejnej rany, warcząc wściekle. Mimo tych trafień wciąż stała pewnie, wielka i niebezpieczna, szczerząc długie kły. Dźwięki te oczywiście od razu zwróciły uwagę wszystkich innych w karawanie. Zarówno ogry, jak i orki, odwróciły się w kierunku ruin, zaprzestając pracy. Wywołany zaklęciem podmuch wiatru uniósł liście i ściółkę, zasypując ich pyłem, ale ten bezruch nie trwał długo. Przywódca ogrów zaryczał coś w ich języku i wszyscy trzej ruszyli do ruin, gotując swoją broń. Między rozpadającymi się ścianami i budowlą trwał ciągle zażarty bój z ogrzycą. Ani myślała się poddać albo ustąpić pola, pomimo kolejnej strzały w piersi i sztyletu w boku. Słaniała się już, co nie przeszkodziło jej odbić na bok cios miecza Vos i samej gruchnąć z całej siły w bark wojowniczki, która aż sapnęła z ostrego bólu. W tym czasie Lunie mignął Mirko, wypadający z krzaków za plecami wszystkich gapiących się orków. Zielonoskórzy ani nie wrócili do pracy, ani nie ruszyli razem z ogrami, niepewni tego co ma się wydarzyć. Dzięki temu właśnie niziołek mógł się podkraść i wspiąć na wóz. Wyrocznia zobaczyła, że zaczął się z czymś szarpać zaraz przy przerażonej, nieruchomej porwanej dziewczynie. Wyglądało na to, że ktoś ją przypiął do wozu! Eivor 10 obrażeń

06-04-2019, 21:41	#297
Plomiennoluski Reputacja: 1	Ogrzyca wyglądała jakby za chwilę miała paść, lub uciec. W dodatku, była związana walką z Eivor, która mężnie zrobiła to, co w takich sytuacjach zwykł robić Blacktower. Fetchling doszedł do wniosku, że trójka nadciągających ogrów stanowi większe zagrożenie, sięgnął więc po jedną z kul naszyjnika i cisnął ją w stronę bramy, mając nadzieję złapać ogry dokładnie w momencie, kiedy będą przez nią przechodzić. __________________ Wzory światła i ciemności pośród pajęczyny z kości...

29-03-2019, 09:19	#291
Sekal Reputacja: 1	Wozy skrzypiały, bardzo wolno wciągane pod górę. Nierówna, pełna dziur i korzeni droga stawiała opór zmęczonym orkom, których mięśnie naprężały się do granic możliwości, smagane co i raz trzymanym przez jednego z ogrów batem. Większe stworzenia większość energii marnowały na darcie się na swoich niewolników. Mimo to nie było już czasu na przygotowanie wyrafinowanej pułapki, w której zwabiony potwór zapadłby się w głęboką dziurę i sam zabił. Nawet przewrócenie na niego muru nie miało większego sensu, duże istoty były bowiem prawdopodobnie mniej więcej tego samego wzrostu. Mogliby pomyśleć nad ciskaniem czymś z góry, lecz czy byłoby to skuteczne przeciwko takiej masie? Karawana zbliżyła się wreszcie i pierwszy wóz najechał na przygotowane przez nich przeszkody. Odkopano jeden z kamieni, ale jak tylko zielonoskórzy pociągnęli dalej, jedno z kół zapadło się. Pilnujący ogr zawarczał i wrzasnął, aż ślina mu poleciała z ust a ruiny świątyni zadrżały. Orki zaraz rzuciły się do podkładania czegoś pod koło i uprzątania zasypanej gruzem drogi. Przy tej ilości sprzątających nie mogło to trwać szczególnie długo, lecz efekt został osiągnięty: karawana stała. Żaden z wielkoludów nie podejrzewał, żeby cokolwiek mogło się kryć w pobliskich ruinach. Dostrzegli niziołkę leżącą z tyłu ostatniego z wozów. Luna zajęła strategiczną pozycję, z jednej strony mając krzaki, z drugiej mur. Błysnęła lusterkiem, raz i drugi. Pogoda nie była dobra, drzewa zasłaniały resztki słońca, ale nie było trzeba szczególnie wiele, aby udawać, że coś się błyszczy wewnątrz ruin. I stojący z tyłu, najmniejszy (a raczej najmniejsza) z ogrów, wyraźnie się tym zainteresowała. Zaczęła się zbliżać, podpierając na ciężkim drągu, który chyba służył jej jako broń. Wielkie piersi bujały się pod burą tkaniną, kiedy stwór mrużył oczy, starając się dojrzeć, czy mu się nie przewidziało. Wchodził przez resztki bramy i można go było wciągnąć jeszcze odrobinę dalej. Przy czym należało pamiętać, że reszta karawany wcale nie jest znowu tak daleko. Ledwie kilka kroków, doskonale słyszeli ryk wrzeszczącego po orkowemu ogra.

31-03-2019, 18:31	#292
Eleanor Reputacja: 1	Girlaen uważnie śledziła kolejny krok nadciągającego przeciwnika, przyczajona za jednym z załomów zawalonej budowli. Gdy tylko ogrzyca przekroczyła bramę napięła cięciwę łuku i posłała w jej stronę strzałę. Celowała w szyję z nadzieją, że przebicie tchawicy pozbawi ją możliwości wzywania pomocy i chociaż trochę ułatwi im to dość ryzykowne zadanie. Szansa jedna na milion? Być może lecz zawsze pozostawała szalona nadzieja na piekielne szczęście, które jakoś do tej pory ich nie opuszczało.

13-04-2019, 01:33	#298
Mag Reputacja: 1	- Cuchnie ci z mordy! - syknęła wojowniczka, przekuwając ból w złość, która to była dla niej doskonałym wspomagaczem w walce. W jej wypadku, gdy obrywała to tylko bardziej zaangażowana się robiła by powalić oponenta. Eivor ponowiła atak, prowadząc ostrze swojego miecza zamaszystym ruchem w podbrzusze ogrzycy. __________________ "Just remember, there is a thin line between being a hero and being a memory" Gram jako: Irya, Venora, Chris i Lyn

13-04-2019, 13:42	#299
Eleanor Reputacja: 1	- Vos podetnij jej ścięgna pod kolanami. - Zakrzyknęła Girlaen w kierunku wojowniczki, która zmagała się z dużo większą przeciwniczką. Dotarcie do wrażliwych punktów ciała było w tym przypadku dużo trudniejsze, ale gdyby ogrzyca została powalona, spraw wyglądałaby zupełnie inaczej. Sama tropicielka wypuściła jeszcze jedną strzałę w jej kierunku, potem przemieściła się tak, by mieć lepszy widok na trzech nadciągających przeciwników.

13-04-2019, 17:20	#300
Sayane Reputacja: 1	Luna przez chwilę stała niepewnie, po czym popędziła w stronę Mirko. W końcu uwolnienie małej stanowiło cel ten całej eskapady. A potem co... Uciekać! Tyle że jak jeśli dziewczyna jest przykuta? Luna miała w zapasie zaklęcie umagiczniające broń miała nadzieję, że taka poradzi sobie ze zwykłym łańcuchem. Gorzej jak był orczych rozmiarów. Ale zawsze można było rozwalić wóz...