Gdy mgła zasłoniła murek drużyna ruszyła. Powoli stawiając stopy, odgarniając powolnymi ruchami na bok pajączki parali naprzód. Za murku słychać było pokrzykiwania, w powietrzu śmigały strzały, na szczęscie dla drużyny niecelne.
Mnich jako pierwszy dotarł do murku. Zdoła tylko dostrzec cztery błyszczce groty włóczni. Dzięki latom treningów z łatwością ich uniknął. Za murkiem w mgle majaczyło pięć sylwetek goblinów. W chwilę po mnichu do murku dotarli jego towarzysze.

Zaza po dotknięciu klucza przeniosła się wraz z mnichem do ich magicznego domu. Trochę poirytowana i zagubiona nagłą zmianą scenerii. Odezwała się do mnicha i jego kuzyna.
- Myślicie, że kiedy będziemy mogli wyjść ?
Rozejrzała się po Holu i przysiadła na jednym niższym taborecie, zapewne Tanis i Morn sami po nich wejdą jak zrobi się bezpiecznie.
I owszem Tanis zjawił się niebawem i powiedział o sytuacji.

- Owszem wszyscy cali, nasza baza operacyjna jest bardziej przydatna niż przypuszczałam. Zaczekamy tutaj aż ogień nie ustanie.

Meepo znalazł się bardzo szybko, był w sali, z której drużyna rozpoczęła swój przerwany szturm.
Tanis chcąc przyspieszyć ugaszenie pożaru zaczął go magicznie zalewać wodą. Efekt był imponujący, olej pryskający na wszystkie strony, syk, chmury pary. Zapewne przyspieszyło to ugaszenie pożaru, lecz i tak nim Tanis uporał się z nim minęła co na mniej klepsydra.
Meepo zrobił wielkie oczy gdy ujrzał żywych mnicha i półorczycę. Ściany salki były okopcone dymem i gorące tylko głupek dotykał by ich. Kolejną przeszkoda przed drużyną były zaryglowane drzwi , których jak stwierdził Zoren nie można było otworzyć z tej strony.

Po dłuższym zastanowieniu Zoren podłożył pod szczelinę pod drzwiami pozyskany niedawno mistrzowski miecz. Zaza naprała na niego próbując wyjąć drzwi z zawiasów, lecz okazało się to niemożliwe. Zamknięte drzwi usiały być niespieczenie jakoś przed takla ingerencją.
Zaza ryknęła w gniewie, chwyciła swój dwuręczny topór.
- Odsuńcie się! - ryknęła wściekła.
W szale zaczęła rąbać drzwi miejscu, gdzie ja sądziła, musiały być zawiasy. Przerąbała się przez drzwi, w tych miejscach rozrąbując zawiasy. Jednakie zabezpieczania były tak dobre, e nawet przerąbanie ich nie zniszczyło drzwi. Dopiero gdy rozbabrała drzwi pośrodku, przerąbując się przez drewniane kloce zabezpieczające, przejście stanęło otworem.
Zajęło to jednak niemal pół klepsydry, alarmując obrońców.
Po krótkim korytarzyku dotarli do sali ostrzenie wychylając się sprawdzili zza rogu jej wygląd. Podłoga sali była zasłana pajączkami. Na ścianach drewniane pojemniki opuszczone na dół. Z nich to za pomocą pociągnięcia liną musiały wysypać się pajączki. W sali w jednej trzeciej widać było murek z blankami. Stały w niej też trzy chochoły uczni one z słomy i drewna. Cele do rzutów. Na suficie wszyscy dostrzegli też podwieszone bukłaki. Z pomieszczenia wychodziło troje drzwi, jedne na północ, dwoje na zachód, były one też już na pierwszy rzut oka słabsze. Zza murku słychać było przyciszone głosy goblinów.

Po "finezyjnym" otworzeniu drzwi przez Zazę i rzuceniu okiem na następne pomieszczenie Anathem wiedział, że skończyła się już zabawa. Nie było już mowy o zaskoczeniu kogokolwiek.
- Na Wieczny Płomień! Jeżeli każda sala ma tak teraz wyglądać to ... - nawet nie wiedział jak dokończyć to zdanie. - Przydałaby na się mała pomoc nie sądzicie? Możliwe, że mam pewien pomysł, ale musicie dać mi chwilkę.

Mnich cofnął się za zniszczone drzwi i zaczął grzebać w plecaku. Wyciągnął z niego pięć małych, czerwonych świeczek oraz kawałek materiału, który odciął z zapasowego koca. Następnie rozejrzał się, w poszukiwaniu w miarę czystego i nieosmolonego kawałki podłogi. Kiedy udało mu się taki znaleźć wykorzystał zaimprowizowaną szmatkę, by dokładnie oczyścić i wytrzeć powierzchnię o średnicy mniej więcej półtora metra. Później, korzystając z kilku węgielków, będących wynikiem wcześniejszego pożaru, wyrysował na podłodze niewielki pentagram. Na wierzchołkach gwiazdy ustawił i odpalił wyciągnięte wcześniej świeczki.

- Tanisie? Pamiętasz, jak sugerowałeś, by prosić bogów o pomoc? Myślę, że teraz jest właściwa pora. - po tych słowach uklęknął przed kręgiem, przysiadł na pietach i wyciągnął spod kamizelki wisiorek ze świętym symbolem Kossutha, przedstawiającym wijący się czerwony płomień. Następnie zaczął mówić w języku ognia.

Sırrı keşfettin
Ne yazık ki, burada ilginç bir şey yok

Azim ve kurnazlık için tebrikler
Ödül yok

şerefe

Anathem powtórzył te słowa jeszcze dwa razy, po czym pogrążył się w medytacji. Trwało to może ćwierć klepsydry, gdy świeczki zaczęły spalać się w zastraszającym tempie. Gdy wypaliły się do końca, wszystkie w jednym momencie, cały pentagram buchnął oślepiającym płomieniem. W powietrzu rozniósł się wyraźny zapach siarki, a cały okrąg spowity był nieprzeniknionym dymem, który szybko się rozwiał. W miejscu, gdzie wcześniej był przygotowany przez diablę krąg, pojawiła się niewielka skrzydlata istota. Większość drużyny bez problemu rozpoznała w niej mefita magmy.

-Witaj sługo! Mam dla Ciebie zadanie. - Mnich przemawiał w Ignan - Chciałbym, żebyś przypalił komuś stopy. - Twarz Anathema zdradzała oznaki radości z odpowiedzi Kossutha, a także rozbawienia tym, co zamierzał zgotować goblinom.

Mefit ma się zmienić w kałużę magmy i przesunąć się za murek goblinów, po drodze stapiając tyle pajączków ile da radę

Bogactwo, złoto, klejnoty, gorączka złota i klejnotów opanowała pogranicze nawet Kaiven wojenny kapłan Torma jej się poddał, lecz jego motywy były inne. Tam na pograniczu w czasie gorączki złota, potrzebni będą kapłani. Szansa na zdobycie nowych wiernych, czy to tylko czasowych, czy też fanatycznych. Tak zresztą nakazywała mu Droga Torma, którą podążał.
Wiosna nie była najlepszą porą na podróże zwłaszcza samotne. Jednak gdy trzeba, to trzeba. Barka rzeczna spóźniła się ledwo trzy dni na karawanę podążającą do Oakhurst. Niewielu było szaleńców, którzy zaryzykowali by, i poszli na hazard samotnej podróży. Jednak trzy dni to niewiele i mała grupa podróżnych porusza się o wiele szybciej niż karawana wielu wozów. Kaiven wynajęty został wraz z dwoma zbrojnymi do ochrony wozu rodziny Foller, mieli dogonić karawanę. Adam Foller głowa rodziny zajmował się kupiectwem i byłą doskonałym jubilerem, jego żona Anna wybitną krawcową. Mieli zamiar otworzyć sklepy dla nowobogackich z Oakhurst. Sądzili, że wejdą w niszę do tej pory niezaspakajaną na pograniczu. Dzieci ich, dwoje chłopców i siedmioletnia Silja, dawały się we znaki Kaivenowi w czasie tych kilku dni podroży. Byli już niedaleko Karwany, mieli ją dogonić następnego dnia. Jadnak nie dano było im to na nocnym postoju ogarnął ich gobliński podjazd jeźdźców wargów. Wóz zapłoną od ognistych strzał niemal od razu, ci co w nim byli nie mieli najmniejszych szans na przeżycie. Anna dopadła kapłana, gdy płonące strzały przeszyły jej plecy.
Zdąrzyła tylko wydyszeć „Uratuj moje dzieci, przysięgnij”. Spódnicy matki trzymała Silji płacząc przerażona. Kaiven przysiągł. Kolejne strzały zakończyły życie kobiet i raniły dziecko. Kapłan ratował dziewczynkę i walczył z wrogami kryjącymi się w ciemnościach. Uratował dziecko, lecz tylko po to by razem z nim trafić do niewoli. Tak przetrwali wiele miesięcy. Głód i ciemność był ich towarzyszem. Gdyby nie cichy głos Silji pewnie by zwariował w tym zielonkawym mroku. Wiedział, iż tylko dzięki niemu to dziecko żyje. Hobgobliny zaś znalazły sobie sposób na dręczenie ich. Żywności dawali tylko tyle, że nawet nie wystarczała dla jednej osoby. Gdyby nie szczury, które co jakiś czas udało się złapać i leczące czary umarli by dawno. Miał już udusić małą by oszczędzić jej cierpień gdy gobliny przyprowadziły innych niż zazwyczaj więźniów, ludzi z Oakhurst. Dowiedział się, iż są znaczącymi mieszkańcami z bogatej rodziny. Potem równie szybko ich zabrano.
Ogień głosy czyżby to była odsiecz o której opowiadali współwięźniowie z Oakhurst.
- Jest tam kto? Uwolnijcie mnie.
- Uwolnijcie nas. - zakrzyknął z nadzieją, wpatrując się w trawione głodem i gorączka oczy Silji.

***

Ogień szalał, trochę deszczu i dwie bomby mroźne oczyściły drogę do drzwi, były one zaryglowane od zewnątrz, w dalszej części korytarza szalał nadal ogień. Wystarczyło tylko podnieść rygle a cela stanęła otworem. Buchnął z niej smród niemytych ciał. Przy drzwiach stał wychudzony mężczyzna, w głębi widać było trzy białawe koboldy. Do mężczyzny podeszło chude niczym szkielet dziecko.
- Kaiv boję się, boję się. Kto oni.

- Ruchy, zanim gobliny się połapią - kiedy odryglowano drzwi, do środka wsunął głowę wysoki blondyn o ostrych, elfich rysach twarzy. Na chwilę przerwał modlitwy które zraszały drogę żeby wskazać ratowanym kierunek ucieczki - wgłąb terenu niczyjego, tam skąd przyszli. Powtórzył polecenie w smoczym, wskazując koboldom na Meepo i w pośpiechu wrócił do modłów o zbawienną wodę. Jednocześnie cały czas zasłaniajał się tarczą od strony spodziewanych goblińskich strzał. Nie cofnął się jednak jako pierwszy - czekał aż wszyscy opuszczą celę i miał zamiar upewnić się że nikt nie zostanie w środku.

Serce zakłuło go na widok stanu uwięzionych biedaków, ale nie był to czas ani miejsce by się nimi zaopiekować. Miał zamiar zrobić to już w bezpiecznym miejscu, na terytorium koboldów, gdzie nie groził im gobliński kontratak.