Dunin w zamyśleniu złapał się za brodę, zaś Arvan skrzyżował ręce na piersi. Nowiny zdobyte przez półorka były zaprawdę niepokojące, tak jak to miało miejsce w przypadku rozważań snutych przez Ivora.
- Możliwe, iż macie rację... - przytaknął mu Dunin i potarł czoło. - Wybaczcie, umysł mam jeszcze zaćmiony.
Wówczas wtrąciła się Astine.
- Natknęliśmy się na to podczas wczorajszego lasu - wyjaśniła, streszczając resztę informacji, wliczając w to ślady na drzewie. - Była pusta, a Ivor twierdzi, że nie jest też w żaden sposób magiczna. Zastanawiamy się, co mogło w niej być.
Arvan odebrał do kobiety fiolkę i spojrzał na nią krytycznym okiem. Obejrzał ze wszystkich stron i powąchał, lecz nie wydawało się, iż mógł cokolwiek więcej powiedzieć ponad to co sami już odkryli.
- W takich wypadkach trzeba zakładać najgorszy scenariusz, więc zapewne była weń trucizna - rzekł wreszcie kapłan Arvoreena. - Jeżeli to co rzeczecie o gadach… - Moam zabierał już do tego, by go poprawić, iż koboldy nie są gadami, a gadoidami, ale powstrzymał się. Zapewne uznając, iż nie ma to teraz znaczenia, bądź też był na to po prostu zbyt zmęczony. - ...jest prawdą i kieruje nimi żądza zemsty i odwetu, to trucizna jest jak najbardziej na miejscu. Niewiedza co to może być sprawia, iż wasza dzisiejsza wyprawa może być niebezpieczniejsza, aniżeli przypuszczaliśmy. Musicie się strzec - dokończył Arvan patrząc po najemnikach i Elely, która nie była ucieszona tym, czego się dowiedziała.
- Trzeba nam zatem zabrać ze sobą coś, co zdoła ją powstrzymać. Być może Pamos ma coś zachomikowane.
- Nie wiem, czy dzisiejszy dzień jest odpowiednim na tę wyprawę - rzekł dość niespodziewanie Dunin, a wszyscy spojrzeli na niego. - Znalezione ślady są świeże, czyli do ataku może dojść w każdej chwili…
- Chcesz teraz wszystko odwołać? - Elely nie kryła zdziwienia.
- Nie tobie jednemu przyszło to na myśl - Arvan pokiwał głową, a niziołka przeniosła swój niedowierzający wzrok na kapłana.
- Ty też?
- Mówię, że to rozważam, nie, że tak mamy zrobić. Nawet jeżeli koboldy szykują się do ataku to istnieje dość spora szansa, że wasza eskapada wywoła wśród nich zamęt. Ba, nie są przecież głupie i nie wlezą pomiędzy Ostoję, a was. Wówczas znalazłyby się praktycznie bez drogi odwrotu. Innymi słowy wyprawa ta zwiastuje większe korzyści, aniżeli czekanie tutaj, kiedy ten, który jest za ten cały bajzel odpowiedzialny będzie planował co zrobić następnego.

Helenie fiolkowe czarnowidztwo wydawało się mocno przesadzone, ale zrezygnowała z komentowania. I tak nie znała się na truciznach czy innych eliksirach, a gdybanie w niczym by tu nie pomogło.
- Jeśli koboldy są blisko jest realna szansa na schwytanie jeńca i dalsze informacje - zauważyła. - Wy z kolei przepytajcie współmieszkańców. Może ktoś coś widział lub zrobił, lecz boi się przyznać ze względu na reperkusje? W końcu zginęło kilku z was. Z drugiej strony na koboldy napaść mógł nawet ktoś przejezdny, zwykli bandyci żądni skarbów z kopalni, a Ostoja została obarczona odpowiedzialnością przypadkiem.
- Co do przyjezdnych to ściśle pilnowaliśmy tego, by nikt obcy przybywający do Ostoi nie zapuszczał się do lasu. Nie wyklucza to jednak tego, iż ktoś nadszedł z innej części lasu - rzekł już bardziej rozbudzony Dunin. Zakładając taką możliwość trzeba pamiętać nam o tym, iż Kirkrim nie należy do porywczych, ani tych, co wyciągają pochopne wnioski.
- On może i nie być, ale co z jego pobratymcami? Nie wszyscy mają tyle oleju w głowie to i łatwiejszym jest ich oszukanie, a kiedy lud się podburzy to przemówienie mu do rozumu nie jest proste - odpowiedział mu Arvan.
- Nie podoba mi się ta myśl, ale nie czas teraz na nią - Dunin zmienił temat, po czym zwrócił się do Heleny. - Przepytamy raz jeszcze ludzi, być może świadomość waszego zaangażowania skłoni tych, którzy coś ukrywają, by raz jeszcze przemyśleli swoje postępowanie.
- Czy Ostoja ma jakichś wrogów? Konkurentów, kogoś, kto wolałby przejąć handel z koboldami, albo z jakiegoś powodu zaszkodzić osadzie? - nieoczekiwanie Helena wróciła do wątku podjętego wcześniej przez Ivora.
- Jeżeli o to chodzi, to staraliśmy się nie rozgłaszać naszego paktu. Rozumiecie zapewne, iż na tych krainach tego typu sprawy mogą budzić silne emocje i przysparzać kłopotów. Niemniej nie kojarzę nikogo, kto miałby w naszych kłopotach własny interes - odpowiedział jej Dunin.
- Ty nie zgłaszałeś tego swoim hm… przełożonym, zgromadzeniu? - Helena spojrzała na Arvana.
- Powinienem, ale znalezienie posłańca chcącego się udać do Tethyru graniczy niemal z cudem, a takiego godnego zaufania tym bardziej. Najwłaściwiej byłoby gdybym złożył go osobiście, ale nie zostawię tej osady na pastwę losu, zwłaszcza teraz - Arvan odpowiedział dość niechętnie.
- Bez względu na wszystko nie powinniśmy siedzieć i czekać na ich ruch - powiedział Ivor. - Musimy w miarę szybko wyruszyć. A nuż uda się trafić na jakiegoś kobolda.
- Nie możemy bez końca reagować, prawda? Trzeba przejść do działań. - Astine wzruszyła ramionami. - Też jestem za tym, aby wyruszyć.
Helena również skinęła głową.
Shee’ra również była podobnego zdania, zresztą już wcześniej powiedziała co myśli.
Należało zachować jedynie wzmożoną ostrożność i opracować jakiś plan działań.
-To może jeszcze raz obejrzyjmy mapę okolicy i poszukajmy takiego miejsca, w którym moglibyśmy przygotować jakąś zasadzkę, ewentualnie z którego moglibyśmy uprowadzić np. jednego ze strażników? Potrzebny nam plan, nie zamierzam na łapu capu gonić na wrogi teren. - powiedziała druidka.
- Rozumiem Cię, ale nie sądzę, by zastawienie zasadzki na koboldy było proste, ani efektywne. Las jest ogromny i przewidzenie tego jaką mogą objąć trasę jest trudne… - rzekła Elely jako najlepiej zorientowana w kwestii lasu.
- Tylko, że bez jakiegokolwiek planu też nie możecie iść - Dunin nie krył się z niepokojem.
- Skorzystajmy więc z pomocy natury - wtrącił się Xhapion. - Czy ktoś z mieszkańców albo spośród nas ma jakiś talent, który mógłby się tutaj przydać?
Spojrzał po zebranych w zamyśleniu drapiąc kruka po dziobie.
- Jeżeli nie, to najlepszym sposobem na załapanie za język jest wkroczenie prosto w paszczę niebezpieczeństwu.
Niziołki popatrzyły po sobie pytająco.
- W Ostoi nie ma nikogo, kto obdarzony byłby tego typu darem - odpowiedział Dunin.
-Nie twierdzę, że przygotowanie zasadzki byłoby łatwą sprawą, ale gdyby okazało się, że mają jakieś utarte ścieżki wokół jaskiń, można byłoby pochwycić któregoś z nich na spytki. Zresztą... chętnie wysłucham innych propozycji. Wolałabym tylko nie pchać się w ich łapska bez wcześniejszego rozeznania i konkretnego planu. - odpowiedziała Shee’ra.
Elely prychnęła delikatnie, po czym się wytłumaczyła:
- Źle Cię zrozumiałam. Myślałam, że chcesz się na nich zaczaić gdzieś blisko Ostoi, ale gdzieś bliżej ich siedziby znalezienie utartych szlaków powinno być dość proste. Nikt nie chce się co i rusz przedzierać przez chaszcze, skoro może iść po śladach kogoś innego.
Kapłan Moradina pogładził brodę nim przemówił.
- Złapać kobolda w pułapkę będzie trudno, toż oni sami są niemal mistrzami pułapek. chociaż przewagę może dać to, iż wyspecjalizowały się pułapkach zastawianych pod ziemią. Z lasami niewiele mają wspólnego. Jest to do zrobienia, lecz będzie trudne. Złapanie języka jest w naszym przypadku najbardziej rozsądne.
- Zobaczymy - rzekła druidka - Ja też mam w zanadrzu kilka niespodzianek, które mogą pomóc.
- Nawet mistrz w swojej dziedzinie może okazać się zbytnią pewnością siebie, doprowadzając do swojej zguby. - Czarodziej spojrzał z góry na krasnoluda. - Próżne są dalsze dyskusje. Nic więcej nie uradzimy. Wyruszajmy czym prędzej.
- Zatem powodzenia, ja muszę odpocząć - rzekł Moam żegnając się skinieniem głowy, po czym niezbyt żwawym krokiem wyszedł.
- Chodźmy więc. - Ivor dał dobry przykład ruszajac w stronę drzwi.

Rzomowy, rozmowy, rozmowy. Przelewanie z pustego w próżne, która to wymiana słów i poglądów nie wniosła - praktycznie biorąc - nic do wiedzy o koboldach i przyczynie konfliktu, który pojawił się znikąd.
Równie dobrze można było sobie to wszystko darować. Prawie. Bo, być może, coś z tego mogło się przydać w razie gdyby jakiś kobold wpadł w ich ręce. Byłaby jakaś zahaczka do rozmów...

Na szczęście 'tubylcy' wiedzieli, że poszukiwacze przygód, a zarazem ich aktualni obrońcy, nie tylko złotem i przygodami żyją.
Śniadanie, o kilka klas lepsze od racji podróżnych, było nie tylko smaczne, ale i sycące... a Ivor dodatkowo zabrał parę podpłomyków, jako że nie sądził, by zdążyli wrócić na obiad.

* * *

Ruszamy?
Na takie pytanie można było udzielić paru odpowiedzi. Tak, nie, za chwilę... a może i kilka innych dałoby się wymyślić na poczekaniu. Ale, prawdę, mówiąc, Ivor był spakowany, po śniadaniu, a że nie uważał, iż po śniadaniu należy się położyć i odpoczywać, mógł udzielić tylko jednej odpowiedzi.

- Tak, możemy iść - powiedział, podnosząc swój plecak.

- Na tropieniu i na śladach się nie znam - dodał po chwili - dlatego też uważam, że na czele powinien iść kto inny.

Można się było tego spodziewać, że tylko zmarnuje czas gadając po próżnicy. Ciekawa była co jeszcze wyniknie z faktu, że w ogóle nie działali zorganizowanie. Każdy skrobał swoją rzepkę, a w gruncie rzeczy niewiele więcej wiedzieli niż przed przyjęciem tej roboty.
Gdyby nie to, że naprawdę potrzebowała złota Shee'ra wycofałaby się natychmiast.

Była zła. Trochę na siebie, trochę na towarzyszy, trochę na .... sama nie wiedziała na co.
Dobrze, że wczoraj wieczorem przygotowała zestaw czarów. Na pewno z nich skorzysta prędzej czy później.

Teraz też czuła, że przydałaby się jej chwila medytacji. Dlatego tuż po śniadaniu powiedziała, że idzie się pakować i szybko zniknęła żeby faktycznie pozbierać swoje rzeczy i przez chwilę jeszcze wyciszyć umysł.

To była dobra decyzja. Złość spłynęła z druidki jakby zmyta przez deszcz. Mogła wreszcie spokojnie myśleć i przygotować się do długiej drogi.

-Ruszamy? - spytała Elely

-Jestem gotowa - odpowiedziała - Pójdziemy z Nazirem przodem. Ktoś do nas dołączy? - spytała i z podziwem przyjrzała się mastifowi.

pomocą mieszkańców Ostoi oraz dzięki swoim umiejętnością, łowczyni znalazła swoją zwierzynę. Tym razem nie był to ani dzik, ani jeleń, lecz grupka trzech niziołczych podrostów, której wzrok odprowadził ją do świetlicy. Tym razem to ona była obserwującą, gdyż młodzieńcy byli zbyt zaaferowani i roześmiani na widok parzących się kotów.
Astine uśmiechnęła się nieznacznie z tego, że mimo pośpiechu udało jej się odnaleźć tę grupę. Nie spodziewała się tego, że będą mieli jakieś ważne informacje, ale była zbyt ciekawa tego, co przykuło ich uwagę, aby odpuścić. Podeszła do dzieci, po czym przywitała się z nimi.

– Cześć szkraby. Co porabiacie?

e jak rażone piorunem podskoczyły i widząc górującą nad nimi kobietę zmieszali się. Zarówno dlatego, że zostali przyłapani na podglądaniu kopulujących kotów, jak i z tego względu, iż to była właśnie Astine. Ten, który poprzednim razem uciekł spąsowiał znowu i wbił wzrok w ziemię. Jednak największy z nich próbował nieporadnie wyjść z zaistniałej sytuacji obrotną ręką:

– To pani! My… Eee… Eee… Ładnie pani wygląda!
– A dziękuję, chłopcze. – Kobieta uśmiechnęła się po raz kolejny. – Miło to słyszeć. Mam na imię Astine. – Wyciągnęła do nich dłoń. – Nie wiem czy pamiętacie, ale widzieliśmy się kilka godzin temu. Chociaż wtedy nie udało nam się pogadać.
– Eee… Ja jestem Tom, to jest Umi – wskazał na średniego – A ten tutaj to River.

łodzieniec skinął na najmłodszego, który zaczął opanowywać swoje zawstydzenie.

– Ee… Więc…
– Chce Pani… porozmawiać? Z nami? – dokończył Umi.
– Tak. – Skinęła głową. – Chyba się nie wstydzicie? I nie musicie mówić mi pani, nie jestem żadną starą panną ani nic takiego.

łodzi popatrzyli po sobie, po czym odpowiedzieli trochę nieśmiało:

– Niee… Tylkooo… rano…
– Ach, dzieciaki… – Blondynka zaśmiała się serdecznie. – Następnym razem bądźcie bardziej dyskretni, dobrze?

stine, śmiejąc się, speszyła ich jeszcze bardziej, a na radę dotyczącą subtelności pokiwali szybko głowami.

– Będziemy – przyrzekli chórem.
– Często tak innych podglądacie? Może zdarzyło wam się dostrzec coś ciekawego?
– Eee… czaasami? – zaczął Tom, ale Umi wszedł mu w słowo:
– Czemu pytasz?
– Z ciekawości. Lubię się dowiadywać różnych rzeczy. Jeśli chcecie, możemy umówić się tak, że jeśli powiecie mi coś ciekawego, to ja w zamian też opowiem wam coś ciekawego. Co wy na to?

opatrzyli jeden na drugiego. River jedynie wzruszył ramionami, to też Tom szukał rady u Umiego. Ten zastanawiał się chwilę, po czym ostatecznie machnął ręką.

– Nie brzmi to głupio, więc…
– Dobrze, powiemy, ale… coś konkretnie? – Tom ostatecznie zgodził się na propozycję Astine. Przy okazji cała trójka najwyraźniej opanowała już zdenerwowanie, bądź lepiej je ukrywała.
– Hmm… Może wiecie cośto koboldach? – zasugerowała, modląc się w duchu o tym, żeby te dzieci jakimś sposobem wiedziały coś przydatnego.

iziołki zaczęły opowiadać co wiedzą o koboldach, lecz powtarzały jedynie to co już zdążyła usłyszeć od Dunina i Arvana, a informacje o tym, że ojciec, czy matka uczestniczyła raz w wymianie były praktycznie nic nie warte. Skończyli po kilku dłuższych chwilach i zdawało się, iż będzie to kompletna strata czasu, kiedy Umi coś sobie przypomniał.

– Jakiś czas przed tym, kiedy zaczęły się kłopoty, chciałem, by tata zabrał mnie wreszcie na polowanie, ale nie zgodził się. Byłem tak na niego zły, że podebrałem mu stary łuk i sam poszedłem do lasu. Zgubiłem się, ale na całe szczęście mój ojciec znalazł mnie po śladach. Kiedy wracaliśmy zauważyłem kogoś. Mój ojciec go nie zauważył, ale ja tak. Widziałem go ledwie uderzenie serca. Myślałem, że to ktoś z naszej wioski, ale był wyższy od wszystkich z wioski, ale i nie tak wysoki jak ty. Chyba.
– Och, to bardzo interesujące. – Spojrzała Umiemu prosto w oczy. – Gdzie dokładnie widziałeś tego… kogoś?
– N-nie wiem. Byłem wystraszony… Nie pamiętam.
– Rozumiem. – Skinęła głową. – Sama wiem, że las może być przerażający dla dziecka. Sama się w nim kiedyś zgubiłam, kiedy byłam młodsza. Tyle że ja nie byłam na tyle mądra, aby pomyśleć o zabraniu jakiegoś łuku czy innej broni. Musiałam się więc skradać nocą między drzewami, słysząc wilki, niedźwiedzie i całą resztę dzikiej zwierzyny chodzącej po okolicy. Przez chwilę nawet myślałam, że to już mój koniec i skończę jako obiad któregoś z tych zwierząt, ale na szczęście udało mi się jakoś znaleźć drogę powrotną do wioski. No, prawie że samodzielnie… Znalazł mnie myśliwy z wioski. Później nauczył mnie mojego zawodu, więc przynajmniej dobrze na tym wyszłam, chociaż wolałabym tego nie powtarzać.

łode niziołki słuchały z żywym zainteresowaniem, zwłaszcza Umi.

– Myślisz, że kiedyś mogę być takim dobrym myśliwym, jak mój ojciec, albo pani Elely?
– Z Panią Elely nie będziesz miał szans. Ona ustrzeliła królika spod swojego domu, a ten był pod samym lasem!
– Biadolisz. Astine pewnie jej dorównuje, albo i jest lepsza. Prawda?!

wójka starszych chłopców przekomarzała się, a najmłodszy stał z boku i przyglądał się Astine z wyrazem szczerego podziwu, czego skutkiem była jej historia.

– Jeśli Elely jest naprawdę aż tak dobra, to szczerze wątpię w to, abym była od niej lepsza. A co do ciebie, Umi, jestem pewna, że z odrobiną samozaparcia będziesz wspaniałym myśliwym, ale z samotnych polowań lepiej na razie zrezygnuj.
– Taaak… Ojciec dał mi po powrocie jasno do zrozumienia, żeby nie robić podobnych głupot brrry… – chłopak aż wzdrygnął się na samo wspomnienie.
– Too chcesz posłuchać jeszcze o czymś? – zapytał Tom.
– Posłuchałabym czegoś z wielką chęcią, ale muszę się już zbierać. Wiecie, ta sytuacja z koboldami sama się nie rozwiąże. Do zobaczenia!