VII dzień miesiąca Arodus, Fangwood, 6 dni po ucieczce z Phaendar

Poranek był ciepły i przyjemny – pogoda wciąż sprzyjała uciekinierom, pytanie tylko, jak długo? Arodusowe burze były nagłe i gwałtowne, siejąc spustoszenie nawet w lesie. Kiedy Phaendarczycy zabrali się do codziennych prac, ich wybawcy spakowali się pospiesznie i wyruszyli w stronę Gristledawn. Droga miała potrwać prawie dwa dni w jedną stronę, a wedle słów znającego puszczę Sulima, najlepszym pomysłem było zbliżenie się do zachodniej krawędzi Fangwood i zmierzanie wzdłuż niej dalej na północ. By nie tracić czasu na polowanie, zabrali ze sobą część zapasów grupy.
Właśnie opuszczali polanę, gdy dogonił ich Poryn, gnomi asystent z faktorii handlowej Kining. Miał jak zwykle trochę przerażone spojrzenie, podobnie jak wtedy, gdy jego krasnoludzka szefowa pomiatała nim w Phaendar.
- Ssłuchajcie ppanowie – zaczął, jąkając się jak zawsze - Skoro b.będziemy tu pprzez kilka dni pprzynajmniej, mam nnarzędzia i ttrochę materiałów i mogę pp..pracować. Jeśli ch..cecie, cośś spróóbuję wykonać. - gnom nauczył się od Kining fachu i był niezłym kowalem, radził sobie też z pancerzami i bronią.


Wieczór tego samego dnia

Skraj Fangwood musiał być już niedaleko – wśród drzew dało się dostrzec przebłyski otwartej przestrzeni, a w oddali słychać było szum wzburzonej rzeki Maredith. Z samej granicy lasu, na horyzoncie, w świetle zachodzącego słońca widać było zabudowania Phaendar, nad którymi unosiło się kilka smug dymu. Miasteczko wciąż było zajęte przez armię hobgoblinów, ale przynajmniej najeźdźcy nie zrównali go z ziemią. Z drugiej strony, wyglądało na to, że postawiono wokół niego coś w rodzaju murów czy umocnień, a nad budynkami górowała wieża z czarnego kamienia. Legion najwyraźniej planował zostać tu na dłużej.

Słońce było tuż nad horyzontem, gdy Psotnik nagle zaczął intensywnie węszyć, po czym wyrwał do przodu, w stronę niedalekiego płytkiego wąwozu, przez który płynął strumyk zasilający Maredith. Wewnątrz, częściowo zanurzone w wodzie leżały zwłoki, należące kiedyś do ludzkiej kobiety, ubranej w strój podróżny z porządnym plecakiem. Ciężko było rozpoznać choć trochę więcej szczegółów, gdyż zostały zmasakrowane do granic rozpoznawalności. Dziesiątki ran, w których zaczynało się już gdzieździć robactwo, pokrywają całe ciało: głębokie i płytkie cięcia, pchnięcia, a nawet ślady po pazurach. Brakowało kilku palców u dłoni, druga zaś została zmiażdżona. Twarzy nie oszczędzono: znaczyły ją wielkie sińce, jedno zostało wyłupione, a ucho odcięto i rzucono na ziemię obok. Wokół roztaczał się słodkawy, mdlący smród zgnilizny.

Możliwość wykonania czegoś specjalnie dla niego była okazją, której nie należało przegapić. Szczególnie, że była rzecz, która nieco mu się marzyła.

- Poryn, jest takie coś co by mi się przydało. Kojarzysz takie ochraniacze na nadgarstki co mają mechanizm sprężynowy? Żeby wysuwały przymocowany do nich przedmiot po naciśnięciu spustu mechanizmu. Takie dwa poproszę... tylko nie muszą być na rozmiar. Jak będą na paskach lub związane rzemykiem byłoby najlepiej. - złodziej uśmiechnął się zastanawiając się czy nie zrobił tego zbyt otwarcie. Tylko czy w tak małej społeczności, przy takich okolicznościach sekrety mogły długo się utrzymać? Tylko kto niby mógł jakkolwiek połączyć z czymkolwiek jego prośbę? Tym zamierzał martwić się już później, bo słowa zostały wypowiedziane i czasu nie dało się cofnąć.

***

- Sulim nie spodziewał się, że kiedyś będzie świadkiem tak okropnego zachodu słońca - rzekł cicho druid, drżąc na myśl o wydarzeniach z miasta sprzed paru dni. Przez chwilę przyglądał się, jak słońce znika za podbitym Phaendar. - Nie będziemy mogli rozpalać ogniska na noc, gobliny nas zauważą.

W tym momencie Psotniczek zaczął się dziwnie zachowywać, trochę jak pies. Warczał i chrypiał, jakby znalazł trop. Brakowało tylko, żeby zaczął szczekać. Poprowadził drużynę w stronę wąwozu, gdzie znaleźli trupa. Sulim przeprowadził błyskawiczną sekcję zwłok. Ciało miało tyle ran, że nie w sposób było odgadnąć, która była tą śmiertelną.

- Czy ktoś wie… kto to? - Krasnolud nie bardzo wierzył, że ktokolwiek rozpozna tak zmasakrowane ciało.

Kharrick ukląkł przy ciele i choć bardzo chciał nie był w stanie dokładnie powiedzieć co przytrafiło się kobiecie - poza tym, że coś bardzo strasznego. Widok nie był przyjemny a jednak Lepperov nie czuł nic poza odrazą. W jednej z ran zauważył ułamany paznokieć. Był czarny i szponowaty, taki jaki mają hopgobliny. Wziął go w palce.

- Mam nadzieję, że ona spłynęła z przeciwległego brzegu... Wioska drwali nie jest przy rzece prawda? - zapytał się pusto złodziej wcale nie chcąc odpowiedzi. Wstał kręcąc głową.

- Chciałbym, aby takie widoki mnie trochę bardziej przejmowały. Naprawdę chciałbym - powiedział do siebie obracając kawałek paznokcia. - Hopgobliny miały w tym swój udział. Może są po tej stronie rzeki. Musimy być ostrożni

Kharrick zwrócił się do swoich towarzyszy wyrzucając paznokieć za siebie. Znów w jego spojrzeniu brakło światła. Ciemne oczy były niczym dwie dziury bez dna.

Chociaż było to zdecydowanie nieprzyjemne zajęcie, sumienie nie pozwoliło żadnemu z mężczyzn na po prostu pozostawienie ciała nieszczęsnej kobiety na pastwę padlinożerców. Wykopanie płytkiego grobu i późniejsze przysypanie go otoczakami zajęło sporo czasu - kiedy skończyli, było już niemal zupełnie ciemno. Na szczęście kilkaset kroków dalej udało im się znaleźć głęboki wykrot po powalonym wyrośniętym świerku, w którym Sulim sobie tylko znanymi sposobami rozpalił niewielkie, dobrze zamaskowane ognisko. Noc spędzili bezpiecznie, lecz z pewnością nie spokojnie - czy to ze względu na bliskość okupowanego Phaendar, czy świadomość, że hobgobliny dostały się już do Fangwood, czy zobaczenie na własne oczy, do jakich okrucieństw zdolni są najeźdźcy. Wystarczało głośniejsze pohukiwanie sowy lub trzask gałęzi, by stojący akurat na warcie podskakiwali z niepokojem. Jedynym, któremu nic nie przeszkadzało we śnie, był Psotnik - młody niedźwiedź spał w najlepsze, zapewniając przy okazji świetne źródło ciepła.


VIII dzień miesiąca Arodus, Fangwood, 7 dni po ucieczce z Phaendar

Letnie słońce szybko obudziło bohaterów, którzy mimo niewyspania zebrali się pośpiesznie i ruszyli w dalszą drogę przez puszczę. Do Gristledawn zostało jeszcze prawie dwadzieścia mil w górę rzeki, a jak się okazało, nie byli już tutaj sami. Pozostawanie tak blisko Phaendar zapewne skończyłoby się śmiercią lub pojmaniem przez hobgobliny - a nie wiadomo, co byłoby gorsze.

Po kilku godzinach marszu, gdy słońce wspinało się na szczyt nieboskłonu, puszcza zmieniła się trochę, stare i masywne drzewa ustąpiły miejsca rzadszemu młodnikowi, wśród którego wyrastały pojedyncze kępki zbóż. Kilkadziesiąt kroków dalej, otoczone niewielką przerwą w roślinności, stały resztki kiedyś porządnego, ceglanego komina – zaskakujące, że wciąż trzymał się mniej więcej pionowo, kiedy wokół ledwie widać było ślady domostwa, do którego należał. Dawno temu musiała stać tu niewielka farma, z poletkiem i sadem, jednak opuszczono ją przynajmniej kilka dekad wcześniej. Jedynym, co poza kominem wskazywało, że ktoś tu kiedyś mieszkał, był dziko rozrośnięty przez te wszystkie lata sad, w którym rosły pokrzywione jabłonie, gęsto obwieszone apetycznie wyglądającymi jabłkami. To właśnie stamtąd słychać było głośne i intensywne buczenie, brzmiące jak wielkie gniazdo os. Możliwe, że to był właśnie powód, dla którego ta masa owoców wygląda na nietkniętą.

Kharrick robił wszystko aby nie wyjść spoza okręgu światła. Dostał swoją wartę, nie pisnął nawet słowem, ale potem... potem się bał. Zebrał najwięcej jak mógł patyków aby ognisko nie zgasło. To wymagało od niego podniesienia się i nawet połamania gałęzi okolicznych drzewek. Nie czuł skrupułów z powodu obecności druida, wolał urwać kawałek żyjącej rośliny aniżeli wyjść w ciemność. Po prostu NIE.

***

- Nie zaszkodzi abym zrobił zwiad chyba co? Szkoda by było gdyby to jednak nie były osy... gdyby jednak mamy jakieś maści na ukąszenia? - mężczyzna spróbował zażartować z możliwości zostania pożądlonym na całym ciele. To nie była przyjemna wizja. Zostawił Sulimowi swój plecak zabierając ze sobą tylko swoje sztylety i kuszę. Przy okazji zabrał ostrze Gilidi Dravonich aby przekonać się w razie czego co potrafi. Jak nie da się wywiedzieć magicznie zawsze pozostaje empirycznie. Trzymając oba zdobyte ostrza w dłoniach wybrał najlepszą drogę do zakradnięcia się do buczącego dźwięku.

Z dodającą pewności siebie bronią w dłoni Kharrick bezszelestnie przekradał się w stronę ruin domostwa. Będąc na skraju sadu, dostrzegł w głębi spore gniazdo, wokół którego, zgodnie z opinią Rathana, kręciła się cała chmara os. Na szczęście, póki co owady nie zwracały na niego uwagi - zapewne zmieniłoby się to, gdyby tylko postawił stopę wśród jabłoni, lub spróbował zerwać sobie kilka owoców. Tak przynajmniej wydawało się złodziejowi - kto wie, czy owady nie zaatakują go, jeśli tylko nie oddali się wystarczająco szybko?

Mężczyzna już miał się wycofać do reszty, kiedy zwrócił uwagę na coś dziwnego w resztkach komina, przy którym stał. Jedna z omszałych cegieł wydawała się pokryta ...rdzą? Po dokładniejszych oględzinach, okazała się być stalową szkatułą, sprytnie pomalowaną tak, by imitowała fragment kominka - po latach jednak farba zeszła, a metal zardzewiał. Kharrickowi udał się ją wyciągnąć z niemałym trudem, rdza praktycznie przykleiła ją do otaczających cegieł. Jednak chyba było warto - ciężar i przyjemny brzęk dochodzący z środka wyraźnie sugerowały cenną zawartość. Złodziej szybkim krokiem wrócił do towarzyszy, odprowadzany głośniejszym bzyczeniem, najwyraźniej osy zdały sobie sprawę z jego obecności i teraz zbliżenie się do sadu byłoby już bardzo ryzykowne.

Otwarcie o dziwo wciąż działającego zamka zajęło parę chwil, ale w końcu się udało. Po otwarciu wieka oczom mężczyzn ukazała się całkiem porządna sterta monet, z której wystawał także zdobiony różnokolorowymi szkiełkami metalowy pręcik - zapewne różdżka, tylko jaka?

Rathan był podwójnie zaskoczony. Co prawda to z jego ust padły słowa o tym, że w okolicach komina można znaleźć coś ciekawego, ale sądził raczej, że będzie tam piwnica... Najwyraźniej poprzedni właściciel skrzyneczki wyznawał starą zasadę - zakopuje się skarby pod paleniskiem, lub zamurowuje w kominie.
Co dla znalazców było bardzo miłym obyczajem.
No a drugą niespodzianką było to, że Kharrick wrócił niezaczepiany przez osy, które - jak należało sądzić - opanowały całą okolicę i nie życzyły tu sobie obecności intruzów.
A chociaż osy były nieduże, to było ich zbyt dużo, jak na gust Rathana.

- Wrzuć to do plecaka i chodźmy stąd jak najdalej i jak najszybciej - zaproponował. - Wolę się nie narażać tym osom.