Kennick z uznaniem pokiwał głową, widząc efekt ataku stwora przywołanego przez Sadima. Aż szkoda, że znikają tak szybko… Kiedy zmiennokształtna upadła i znieruchomiała na posadzce, szybko sięgnął po leżącą wśród narzędzi ogrodniczych saperkę. Następnie, przykładając ostrze do karku „pani doktor”, pchnął mocno, upewniając się, że upadek nie jest jedynie blefem. Dopiero potem ponownie owinął twarz chustą, zasłaniając swoje zębiska, i rozejrzał się po obecnych. Podobny wyraz zagubienia na wszystkich tych twarzach, dziwnie znajomych…
- Zgaduję, że nie tylko ja cierpię na częściową degradację pamięci? Kennick, śledczy. - przedstawił się krótko, po czym podszedł do kapłana - A pogromca dopplera to Sadim, mój brat. - dodał, po czym szturchnął wspomnianego w ramię - Kazałem Ci spieprzać! - rzucił, po czym uściskał go.

Nie czekając na reakcję kapłana, Kennick zaczął rozglądać się po pozostałej części pomieszczenia, pozostawiając pozostałym pomoc ocalałemu. Przez chwilę nasłuchiwał, co może znajdować się po drugiej stronie drzwi, tam, skąd dochodził potworny odór, po czym sprawdził dokładnie zarówno piec, jak i wielką skrzynię. Wolał się upewnić, że nigdzie nie ma jakichś ukrytych mechanizmów lub pułapek.
- Popieram pytanie Arthyma - tak, zdecydowanie nie raz wymawiał to imię - Zakładam, że jest to loch należący kiedyś do niewielkiej twierdzy lub posiadłości, obecnie opuszczonej przez tych, którym zależałoby na jej dobrym stanie. A to - wskazał na truchło - może być ktoś, kto wprowadził się później. I na pewno nie był sam.

Zdziwiony taką skutecznością przywołańca Sadim aż otworzył nieco szerzej oczy, po czym poczuł się nieco dziwnie, a może nawet źle. Żył już... długo. Przez ostatnie wydarzenia nawet nie wiedział już nawet jak długo, jednak dotychczas nigdy nie zabił ani człowieka, ani innej inteligentnej istoty. Przez cały ten czas jego działania były dyktowane pharasmijskim dogmatem, aż do momentu, gdy porzucił tą ścieżkę i przeszedł na wiarę Nethysa. Pewne przyzwyczajenia jednak wciąż zostawały i nawet wtedy jakoś nigdy go nie ciągnęło do tego, by używać swej siły ani magii przeciw komuś.
Ale to, co się własnie wydarzyło, było dyktowane koniecznością wynikającą z sytuacji, nie dlatego, że chciał. Po prostu chronił siebie, swojego brata i innych, dziwnie zresztą znajomych. Nie uważał więc, że zrobił coś złego. Bardziej zainteresował się samym uczuciem, jakie temu towarzyszyło. Co odczuwa morderca, gdy zabija swoją ofiarę? Podobne myślenie zawsze pomagało Kennickowi rozwiązującemu zagadki pod względem logicznym, kiedy on potrafił wprowadzić element intuicyjny i doskonale znał się na ludziach.

Wypowiedziane w pobliżu jego imię zwróciło jego uwagę, a szturchnięcie przywróciło go nieco do żywych z chwilowego rozmyślania nad ich sytuacją. Uścisk natomiast wywołał u niego dziwny atak kaszlu, który przeszedł dopiero po krótkiej chwili. Nie miał bladego pojęcia co się z nim dzieje, ale było źle. Musiał się zbadać.
- Żeby was zadrapała na smierć? - odpowiedział bratu, gdy już tylko mógł złapać dech, a gardło przestało boleć. Stanął wtedy w miarę dostojnie, a przynajmniej na tyle, na ile pozwalało mu jego wychudzone ciało, co nie było zbyt widoczne przez ubrania, pomijając nadgarstki i dłonie - Nie było o tym mowy. Nethys jednak odpowiedział na moje wezwanie i przysłał nam na pomoc swego orła. Zdziwiło mnie to. Nie sądziłem, że będę wciąż w łasce boga magii po tym czasie niepamięci, a w dodatku jeszcze będę obdarzony jego inkantacjami. Inaczej me modlitwy by nie przyniosły żadnego efektu.
- Czekajcie. Wezwę jeszcze raz moc Nethysa i was uleczę - powiedział głównie do Imry i Umorliego, zaczynając szukać czegoś na swej szyi... i nagle zastygł w bezruchu, blednąc jeszcze bardziej niż blady był, co mogło na początku zdawać się wręcz niemożliwe. Gorączkowo zaczął przeszukiwać wszystkie kieszenie, znajdując w nich jedynie pustkę. Przełknął głośno ślinę zaniepokojony.
- Mam nadzieję, że w tej skrzyni będą nasze rzeczy - dodał na koniec.

Zajrzawszy do skrzyni, Kennick szybko przeczytał wszystkie opisy, dopasowując je do każdego z obecnych ~”Jej” - oczywiste, że jedyna kobieta. Niebiańskie oczy to Sadim, szczęka to kiepski żart na mój temat, a “ładny” musi odnosić się do Arthmyna, skoro tylko Umorli ma brodę… A, właśnie!~ Przesunął dłonią po swoich policzkach, wyczuwając krótką, maksymalnie jednodniową szczecinę. To dawało dwie możliwości: albo są tu dopiero od wczoraj, albo ktoś dbał o nich w ostatnim czasie. Złapał swój worek, pękaty od różnego drobnego ekwipunku, i zaczął pośpiesznie się ubierać.

Kiedy skończył, miał na sobie skórzany pancerz z sztywniejszymi elementami na kończynach i klatce piersiowej, z przewieszonym przez nią bandolierem wypełnionym dziesiątkami niewielkich fiolek i flaszeczek. Wyciągnął dwie z nich, powąchał zawartości, po czym z zadowoleniem pokiwał głową i odłożył na miejsce. Następnie przypiął sobie do pasa wysłużoną pochwę z rapierem, a na plecy, na bok plecaka, zarzucił niewielką kuszę. Wykonując automatycznie te czynności, miał chwilę na przemyślenie słów Campre.
- Po kolei - odezwał się w końcu, podając Sadimowi jego worek - Campre, chodziło ci o katatonię. To mogło wyjaśnić, co robiliśmy tutaj my, ale czemu wylądowałeś w objęciach tego czegoś? Jeśli zaś chodzi o definicję “tutaj”, to kotłownię przerobiono chyba na prowizoryczne krematorium, sądząc po kościach w piecu. I ostatnia rzecz, zanim ruszymy - żartujesz sobie z tym rokiem, prawda? Naprawdę jest piętnasty? - 5 lat nie było dla niego bardzo długim czasem, podobnie jak dla pozostałych “więźniów”, większość z nich szczęśliwie należała do dość długowiecznych ras. Ale taka ilość czasu usunięta z pamięci mogła mieć katastrofalne implikacje dla kilku prowadzonych właśnie spraw, nie mówiąc już o znacznie gorszych rzeczach.