Jadąc dalej traktem, dojechaliście bez problemów do Wieży stanowiącej wejście do domostwa Klanu Młotodzierżców. Już z daleka widać że została częściowo zniszczona przez coś lub kogoś. Najwidoczniej plotki o ataku nie były bezpodstawne. Osmalony kamień, gruz leżący dookoła, wypalona trawa i spalone najbliższe drzewka nie pozostawiają wiele do wyobrażenia co się tutaj działo.
- Poczekajcie chwilę - powiedział Shayn, któremu ślady ognia nie spodobały się w najmniejszym stopniu.
Wnet się okazało, że pierwsze wrażenie było słuszne... Wyglądało na to, że ogień miał kształt stożka... A jeśli był to czar, to rzucano go z bardzo wysoka. Nawet kilka razy rzucano, a osoba rzucająca parę razy stała na grzbiecie wierzchowca.
- Stożek ognia - powiedział. - Rzucany z baaardzo wysoka. To i to... - pokazał ślady - znacznie wyżej, niż sięgnąłbym wyciągniętą do góry ręką. Z wysokości siodła.
- Może to było zionięcie? -zapytał Julius.
- Być może... Kiedy w tej okolicy widziano smoka? - Spojrzał na paladyna.
- Myślę, że ten budynek wygląda zbyt dobrze, jak na wizytę smoka - odparła elfka, chcąc odeprzeć z głowy myśl o zionącym ogniem gadzie. To była ostatnia rzecz jaką była im teraz potrzebna.
- Są odpowiednie mikstury, ale... to musiałby być gigant, by tak z góry zionąć... - powiedział Shayn, rozglądając się dokoła w poszukiwaniu innych śladów. Na przykład odcisków stóp.

Weszliście do środka - panował tu bałagan, ale bardzo szybko Rayla i Shayn spostrzegli pod gruzem klapę prowadzącą w głąb posiadłości. Trochę trwało, zanim usunęliście tyle kamieni, by klapa była całkowicie odsłonięta. Wyglądała na ciężką, ale posiadała uchwyt do podniesienia jej. Być może była to ostatnia chwila by przemyśleć i przygotować na to co mogło dziać się na dole.

Julius zapalił pochodnię, unosząc ją wysoko nad głowę, aby oświetlić jak najwięcej pomieszczenia i chwilę poświęcając na obejrzeniu komnaty i przeszukaniu wszelkich śladów sugerujących tożsamość atakujących.
Rayla wyciągnęła broń, żeby być w gotowości w razie ataku.
- No hej maleńkie, dawno się nie widziałyśmy - powiedziała po cichu, spoglądając na sztylety.
Rycerz spojrzał na łotrzycę i rozejrzał się dokoła, szukając przeciwnika. Pochodnia, którą machał na prawo i lewo, szukając zagrożenia furkotała głośno.
- Rayla... oświeć mnie. Po cholerę wyciągasz żelazo - mruknął rycerz, na tyle jednak głośno, by dotarło to do elfki. Sam mocniej zacisnął opancerzone palce na wrednie wyglądającym, okutym metalem młotku rycerskim.
- Wolę być zawsze przygotowana - odparła spokojnie. - Przezorny zawsze ubezpieczony.
Rycerz uśmiechnął się lekko, po czym umieścił pochodnię na metalowym uchwycie na ścianie, chwycił ręką uchwyt klapy i podniósł ją do góry.
- Ktoś efektownie wkroczył do siedziby klanu - powiedział Shayn. - Lepiej być gotowym na niemiłe niespodzianki.
- O! Czarodziej rozumie mój tok myślenia. - Elfka wskazała ręką na zaklinacza, po czym podeszła do wojownika i zaglądając mu przez ramię spytała.
- Coś ciekawego pod tą klapą?
Rycerz zajrzał do środka, zdejmując pochodnię ze ściany i świecąc w głąb klapy.
- Przezorny zawsze ubezpieczony? Co, jeśli przeciwnik czeka już w zasadzce? - zapytał sam siebie rycerz cichym i spokojnym głosem. - Hmm... wdepnąć w nią i sprawić, by połamał sobie zęby - mruknął.

Po otworzeniu klapy zobaczyliście ciąg kamiennych schodów, prowadzących do posadzki położonej około trzech metrów niżej. Najbliższy stopień jest położony zaledwie metr poniżej klapy. Na odległej ścianie, wsadzona w uchwyt, dymi pojedyncza pochodnia. Było to jedyne źródło światła dające słaby półmrok, obok niej znajdowały się drzwi do kolejnego pomieszczenia. Wchodząc niżej mogliście zobaczyć powieszone na ścianach gobeliny historii klanu, Część z nich była mocno uszkodzona, prawie wszystkie przedstawiały sceny walk z goblinami.
- Ktoś nie lubi krasnoludów - powiedział Shayn, spoglądając na ślady noży.
Idąc bliżej, być może przez ich zdolności wynikające z elfickiej krwi, Rayla i Shayn po raz drugi byli pierwsi do spostrzeżenia niewidocznych dla paladyna i kapłanki szczegółów.
Drzwi były lekko uchylone i zanim zatrzasnęły się z hukiem, złodziejka i mag zdołali spostrzec widok zaskoczonej krasnoludzkiej twarzy.
Elfka na widok twarzy, która wyłoniła się z mroku, odskoczyła w tył i początkowo mierząc w jego kierunku ostrzami swych sztyletów, jednak gdy zobaczyła, że to krasnolud opuściła broń.
- Wybacz. Zaskoczyłeś nas trochę… - powiedziała, na moment przed tym zanim drzwi się zatrzasnęły.
- Nie wiem, czy cię usłyszał - powiedział Shayn, wpatrując się w zamknięte drzwi. - Julius, może ty spróbujesz do nich - wskazał na drzwi - przemówić. Krasnoludy raczej nie ufają elfom. A ty przecież jesteś oficjalnym przedstawicielem barona.
Rycerz wzruszył ramionami i powoli wszedł do środka, schodząc po schodach w dół. Po chwili uderzał już miarowo w drzwi zamknięte przez krasnoluda.
- W imieniu barona, otwórzcie drzwi!
Po dłuższej ciszy zza drzwi rozległ się głos:
- Skąd mamy wiedzieć że jesteście od barona?
- Możesz uwierzyć albo nie i siedzieć tutaj jak mysz w dziurze. Baron kazał nam sprawdzić, czy nie ma tu hobgoblinów. Nie widzę takowych, więc sobie pójdę, a ty będziesz tam gnił za tymi drzwiami. Albo otworzysz i porozmawiamy normalnie.
Ciężko słyszalne szmery rozmowy z za drzwi świadczyły o odmiennych zdaniach rozmówców. Niemniej zgrzyt otwieranej zasuwy był słyszalny dla was.
- Drzwi są otwarte, ale musicie wejść sami!
Julius odważnie wkroczył do pomieszczenia, podzwaniają kolczugą i rozglądając się ciekawie, przyświecające jednocześnie pochodnią.
Shayn ostrożnie wsunął się do komnaty za paladynem.
Elfka, mimo początkowej niechęci, wkroczyła za wojownikiem i zaklinaczem do komnaty nie chowając swojej broni, tak w razie czego. Rozglądała się czujnie, wodząc wzrokiem po komnacie i jej “gospodarzach”.
Kapłanka nadal milcząca szła na końcu grupy mijając gobeliny wpatrywała się w każdy, jakby chłonąc historie opisaną na ścianie.




Meble z tej małej komnaty zostały spiętrzone pod drzwiami naprzeciwko was.
Prawdopodobnie komnata, zamiast służyć do odpierania ataków z zewnątrz, teraz służyła żeby trzymać coś wewnątrz dworu.
[
Na środku pomieszczenia stały dwa krasnoludy, wyglądali na zmęczonych i trochę nie pewnych. Nie przestali celować do was z kusz.
- Powiedzieć 'dzień dobry' to chyba przesada - powiedział Shayn - ale witam. - Skinął głową. - Do barona doszły wieści, że napadły na was hobgobliny - dodał. - A co się naprawdę stało? Na zewnątrz widzieliśmy ślady ognia.
Krasnoludy widząc was opuściły kusze i nawet trochę zrelaksowały. Jeden z nich wyglądający na młodszego, odpowiedział na zadane pytanie.
- Wierzcie lub nie, ale najpierw mieliśmy smoka. Przyleciał, rozwalił wieżyczkę, pluł wszędzie ogniem. Potem odleciał, a myśmy zostali walcząc z bandą hobgoblinów i goblinów. - Spuścił głowę w dół jakby we wstydzie a jego starszy towarzysz z czarną broda kontynuował.
- Nie udało nam się ich pokonać, ale udało nam się zabarykadować wejście by nie mogli wyjść. Paru naszych jest w środku i próbuje je wybić oraz znaleźć Lorda Młota.
- Jak dawno temu to się stało? - spytał Shayn. - I kiedy ostatnio mieliście kontakt z pozostałymi? - Spojrzał na zabarykadowane drzwi.
- Trzy dni temu zaczęli atakować, smok przyleciał wczoraj pod wieczór, rozwalił wieżyczkę i odleciał. A potem wdarli się do środka. Nie trzymamy ich tam długo, dlatego jest szansa że Lord i reszta ich trzymają. - Do rozmowy na nowo dołączył rudobrody.
- Komuś musieliście podpaść -stwierdził paladyn- zresztą co za różnica - wzruszył ramionami- chyba będziesz musiał otworzyć te przejście, bo dobrze byłoby znaleźć lorda. Chcę mu zadać kilka pytań.
- Sir Ferasternie, nie jest tajemnicą, że klan Młotodzierżców ma bogatą historię walk z goblinami, biorąc pod uwagę gobeliny w poprzednim pomieszczeniu sięgają one nawet do czasów poprzedniej dynastii - pouczyła rycerza kapłanka.
Krasnoludy popatrzyły po sobie i zabrały się do usuwania barykady zajęło im to dobre parę minut w końcu dali wam znak że są gotowi wam otworzyć przejście.
- Ile było tych hobgoblinów? - spytał Shayn. - Sami wojownicy, czy w towarzystwie jakichś czarowników czy szamanów? Przyszykowaliście tam może jakieś niemiłe niespodzianki dla nieproszonych gości? - Zadał kolejne pytanie, z nieco innej dziedziny.
- Gdzie, waszym zdaniem, należy ich szukać?
- Mogliście o to pytać, zanim zmniejszyliśmy mocowania drzwi - burknął czarnobrody. - Około trzydziestu, nie zauważyliśmy żadnego czaromiota, co nie znaczy że go nie ma. My nie ustawialiśmy żadnych pułapek, ale może ci co poszli to zrobili. No i gobliny też mogły pozastawiać swoje. A szukać chłopczyku nie musisz. Stań na korytarzu zacznij krzyczeć to same cię znajdą.
- Nie ma co, bardzo uprzejmie podchodzicie do kogoś, kto przyszedł wam pomóc - mruknęła pod nosem łotrzyca, komentując ostatnie zdanie krasnoluda.
- Chłopczyku, to ty sobie możesz do swych synków mówić, jeśli się już ich dorobiłeś - odparł Shayn. - A chodziło mi o twoich krajanów. Ale widzę, że nie wiesz, co planowali, więc nie musisz już odpowiadać.
- Skończyliśmy - zapytał paladyn, widząc zarzewie kłótni.- Po prostu ich wybijmy. Są tu jakieś pułapki, o których powinniśmy wiedzieć? - zapytał krasnoluda. - Wiesz, nie chciałbym dostać jakimś tajemnym zabezpieczeniem twojej siedziby w twarz, ratując waszego szefa. -Uśmiechnął się do krasnoluda z przekąsem.
- Nie szefa, tylko Lorda Młota, jako rycerz Barona powinieneś mieć więcej pokory, chłopcze - odciął się czarnobrody, kolejne słowa były już wypowiedziane bardziej spokojnie. - Jak już mówiłem nie wiem o żadnych pułapkach które mogły powstać po ataku zarówno pozostawione przez naszych jak i przez gobliny. Mozliwe ze jak nadkniecie się na reszte to będa mogli wam więcej powiedzieć. A teraz szybko zanim usłyszą coś się zorientuje że drzwi są otwarte.
W tym momencie rudobrody jakby sobie o czymś przypomniał.
- Czekaj, a śluz? - zapytał kompana a tamten przytaknął mu jakby rzeczywiście pominął jakąś informacje. - Mamy galaretowatą bryłę, używamy jej do czyszczenia korytarzy, jest wypuszczana co parę miesięcy z pomieszczenia żeby zrobić porządek, jednym z pomysłów było puszczenie jej na korytarz, żeby zaskoczyć gobliny, Gdybyśmy nie musieli wyciągać tych, co zostali w środku, pewnie byśmy zabarykadowali drzwi na stałe i poczekali, aż te potworki pomrą z głodu albo zostaną zjedzone przez bryłę. Nie wiemy, czy udało się reszcie to zrobić, ale jak tak, to uważajcie na korytarzach. To coś nie będzie was ścigać ale może odciąć drogę, jest wrażliwa na ogień.
Ferastern tylko się uśmiechnął pod nosem na wzmiankę o szacunku do Barona, ale pohamował złośliwy komentarz, że przed krasnoludzkim lordem jeszcze nie klękał. Pokiwał głową słuchając wskazówek i wytycznych krasnoludów.
- Może pójdziecie z nami? Tu na nic się nie przydacie, a wasze kusze mogą być cenne w walce - zaproponował.
Oba brodacze pokręciły przecząco głową, pierwszy odezwał się rudy.
- Nie myślcie o nas źle ale zostaliśmy zostawieni tutaj do pilnowania wejścia, i zapewnienia bezpiecznego odwrotu reszcie, jeśli pójdziemy z wami to te gnidy mogą nam odciąć drogę ucieczki. Jeśli będziecie potrzebowali się wycofać zawsze możecie wrócić i was wypuścimy, byście mogli odpocząć w bezpiecznym miejscu. - Widać było, że oba krasnoludy nie zamierzają dołączyć do drużyny i mają bardzo mocne argumenty by pozostać tu gdzie są.
- Macie jakieś umówione hasło albo chociażby jakiś okrzyk z tą grupą co poszła szukać lorda? Walczyłem w takich lochach nie raz i wiem, że czasem takie pojedyncze grupy się lubią gubić i barykadować, tak jak wy tutaj. Wolałbym nie oberwać krasnoludzkim bełtem albo znów musieć wyjaśniać, że jestem przyjacielem, nie wrogiem - zapytał rycerz.
- Dwa topory, jeden spory! - odpowiedział mu rudobrody.
Julius spojrzał spode łba na krasnoluda.
- Żarty sobie stroicie? - parsknął - przecież hobgobliny to całkiem sprytne bestie są. Same mogą podać takie hasło - pokręcił głową z niedowierzaniem.
- … ale w przeciwieństwie do nich my tu się znamy, jedyne nowe osoby to wy i gobliny - powiedział czarnobrody patrząc na rycerza jak na idiotę - więc jeśli będę miał wątpliwości czy ten co się przedstawia jako Ragnar to rzeczywiście Ragnar mogę go zapytać o coś co wiemy tylko my dwaj.
- Ale w ciemności ktoś z was może nie odróżnić człowieka od hobgoblina - mruknął i machnął ręką, jak zwykle zderzając się z uporem krasnoludów. - Podamy je... jakkolwiek absurdalnie brzmi.

Po waszym wyjściu na korytarz drzwi zatrzasnęły się i rozległy się odgłosy zasuwanej zasuwy i przesuwnych mebli by odtworzyć prowizoryczną barykadę. Za wyjściem korytarz szedł w prawo, potem rozwidla się w obie strony.

Do tej pory kapłanka która nie wykazywała zbytniej aktywności w planowaniu wymamrotała po cichu jakąś ledwo słyszalną regułkę i poczuliście jak ogarnia was dziwne uczucie. Poczuliście się, trochę bardziej silniejsi fizycznie.

- Jaki szyk planujecie przyjąć? - spytał, z odrobiną ironii położonej na słowie szyk, Shayn. - Zgodnie z tradycją, znawca pułapek na czele? - Spojrzał na Raylę, w ewidentny sposób predysponowaną do tej roli.

- Dobrze, pójdę przodem - odpowiedziała elfka. Co prawda nie lubiła robić za potencjalne mięso armatnie, ale nie chciała wymyślać i narażać się Juliusowi.
- Pójdę z tobą. W razie czego się za mnie schowasz. Albo chwycisz, jakbyś znalazła jakąś zapadnię albo coś i spróbowałabyś na przykład... wpaść w jakąś dziurę - uśmiechnął się lekko rycerz. - Myślę, że taktyka będzie chyba prosta. Ja z przodu, wy za mną i trzymamy się przy życiu tak długo, jak się da. Zobaczymy, jak lochy pozwolą, może uda się zająć jakąś dobrą pozycję w korytarzu i przewaga liczebna wroga nie będzie decydująca.

Kapłanka popatrzyła w ciemność przed wami. Korytarz był pozbawiony jakichkolwiek źródeł światła gdyż krasnoludy ich nie potrzebowały. Dziewczyna chwyciła swoją ozdobna tiarę i wypowiedziała kolejne melodyjne frazy, ozdóbka rozbłysła ciepłym mocnym światłem dając wam lepszy widok na korytarz.
- Przepraszam, ale nic nie widziałam w tych ciemnościach... Mam ją nosić, czy może Lady Rayla powinna ją nosić, bo idzie z przodu? - Kapłanka pohamowała się, proponując noszenie damskiej ozdóbki rycerzowi. Julius wyciągnął rękę do kapłanki po ozdobę, zamierzając umieścić tiarę na hełmie.
- Łotrzyk powinien siedzieć w ciemności. Niech skupią się na mnie. Cofnij się nieco w tył i będzie dobrze - powiedział do łotrzycy.
- Jak uważasz, ty tu rządzisz - odpowiedziała Rayla. - W sumie po kilku miesiącach w lochu przywykłam do ciemności, mogę w niej siedzieć… W razie czego wołaj, przybiegnę na ratunek.
Shayn uśmiechnął się lekko, wyobrażając sobie taką sytuację. Chociaż, z drugiej strony, gdyby Juliusowi coś się stało, to Rayla znalazłaby się w niewąskich tarapatach.
- Acha...i będziesz wlec mnie w tych lochach - zaśmiał się pod nosem paladyn. - Widok wart fraszki.
- Wiesz, nie żebym miała ci schlebiać, ale mogę śmiało powiedzieć, że jesteś moim priorytetem jeśli chodzi o ratowanie kogoś. - Elfka uśmiechnęła się. - Mogę nawet pokusić się o żart, że w tej chwili jesteś moim życiem. - Łotrzyca starała się, żartować ze swojej nieciekawej sytuacji.
To właśnie dzięki zapalonemu przez kapłankę światłu zobaczyliście, że pod koniec korytarza po lewej stronie macie pierwsze drzwi. Równocześnie jednak światło musiało przyciągnąć też uwagę innych, bo zza zakrętu usłyszeliście pospieszne odgłosy kroków i wydawane w języku goblińskim rozkazy.
- Trzy albo więcej - szepnął Shayn.
Zbliżającym się głosom towarzyszył blask pochodni.

- - Przechować dla ciebie twoją część? - Shayn zwrócił się do Rayli.
- Hmm… W sumie jak wrócę do mojego obecnego “miejsca zamieszkania” to nie pozwolą mi jej zatrzymać - powiedziała elfka pochrmurniejąc. - Myślę, że to nie najgorszy pomysł… Tylko nie wydaj tej mojej części - odparła wymuszając uśmiech.
- Spróbuję - zapewnił zaklinacz. - Spróbuję zapamiętać, co z tego jest twoje.
- Miło to słyszeć. - odpowiedziała. - Mam tylko nadzieję, że kiedyś będę miała okazję z tego skorzystać - dodała.
- Jestem przekonany, że prędzej czy później ci się uda. - "Raczej później", pomyślał, ale nie chciał jeszcze bardziej dołować dziewczyny.
- Obyś miał rację, bo inaczej sama się zabiję, nie czekając na jakąkolwiek egzekucję. Nie mam zamiaru siedzieć w celi przez kilkaset lat - mruknęła elfka.
- Bez wątpienia przeżyjesz barona. Wtedy wiele może się zmienić. A kto wie, może Hoffer zmieni zdanie na twój temat. Kiedyś.
- Wierzysz w to? Skazał mnie na śmierć za to, że próbowałam coś zwinąć. Zazwyczaj kradzież kończy się ucięciem ręki, którą w sumie cieszę się, że dalej mam… No, ale wiesz o co chodzi - rzuciła nerwowo Rayla.
- Wiem. Ale naprawdę wierzę, że kiedyś ci się uda.
- Dzięki, ja zbytnio w cuda nie wierzę. Jak to mówią nadzieja matką głupich - powiedziała zamyślając się na chwilę. - Chociaż może i jestem głupia, w końcu dałam się złapać. Na jej twarzy pojawił się smutny uśmiech. - Ale dobra, już nie męczę cię swoim zrzędzeniem, w końcu co cię obchodzą problemy przestępcy, nie?
- Jak na razie to raczej jesteś towarzyszem, czy raczej towarzyszką, broni - uśmiechnął się Shayn. - I to jest w tej chwili ważniejsze niż powód, dla jakiego znalazłaś się w tym gronie. Prawda?
- Nie wiem, czy cała grupa tak uważa, ale to naprawdę miłe z twojej strony. - Rayla odwzajemniła uśmiech.
- Z pewnością mogą mieć różne zdania na twój temat, zapewne nawet niezbyt pochlebne, ale w naszej sytuacji, gdy mamy na karku jeszcze stadko goblinów i hobgoblinów, a na dodatek, być może, żarłoczną galaretę, nie będą głupcami. Tu się liczy współpraca, a oni to wiedzą.
- I słyszą - uśmiechnął się rycerz przeszukujący pomieszczenie. - Od towarzyszy wymagałbym jedynie szczerości. Wiele rzeczy może się zmienić, jeśli intencje są dobre i czyste. - Julius spojrzał na elfkę.

Dwie a nawet trzy drogi stały przed wami otworem, otwarte drzwi po lewej, korytarz skręcający w lewo i korytarz skręcający w prawo. Czas by ktoś przejął dowodzenie i podjął strategiczne decyzje.
- Sprawdźmy najpierw tę komnatę - zaproponował Shayn. - A nuż gobliny przegapiły coś, co się może nam przydać w dalszej wędrówce.

Znaleźliście się w małym pomieszczeniu z leżącymi wszędzie powywracanymi ławami.
- To wygląda jak poczekalnia przed salą audiencyjna - odezwała się kapłanka, zwracając uwagę na otwarte drzwi do kolejnego większego pomieszczenia. Najwidoczniej pierwsze goblińskie posiłki przybyły z tej mniejszej sali a kolejne cztery hobgobliny przebywały w tej większej dlatego dołączyły do walki później.

Kolejna sala zgodnie z przewidywaniami kapłanki było duża salą audiencyjna, gdzie Lord Młot przyjmował gości. Coś, co kiedyś musiało wyglądać wspaniale, zostało zredukowane do nędznych pozostałości dawnej świetności. Podarte i pobrudzone płótna wiszą smętnie na ścianach zaplamionych krwią i nieczystościami.
Przewrócony tron leży pod ścianą, z tapicerką porwaną na strzępy. Przyglądając się bliżej widzicie miejsca, gdzie niegdyś były umiejscowione topazy, prawdopodobnie wydłubane przez najeźdźców.
- Sir Farasternie, prosze zobaczyć..- odezwała się kapłanka przesuwając jedno podarte malowidło odsłaniając nietypowe połączenie bloków w ścianie, które - kiedy już zostały pokazane Rayli - wołały jasno “Jesteśmy tajnym przejściem.” Oprócz niego z pomieszczenia były jeszcze dwa wyjścia jedno którym weszliście i drugie, na prawo od tajemnego przejścia.
- Siłowo? Czy może otworzysz to swoim sposobem? - zapytał rycerz łotrzycę, wiedząc, że ta o pułapkach i tajemnych przejściach wie pewnie więcej, niż wszyscy tu razem wzięci. Wpierw spróbował popchnąć drzwi samodzielnie, licząc, że ustąpią.
- Gdyby to była ballada, to wystarczyłoby nacisnąć jakiś kamień - półżartem powiedział Shayn. - Może jakiś jest bardziej... wytarty albo coś?
Przyjrzał się kamieniom otaczającym kamienne drzwi.
- Hmmm… Poczekajcie chwilę - powiedziała Rayla badając dziwne połączenie bloków.
Mechanizm był prosty i niezabezpieczony pułapkami - wystarczyło pociągnąć za jeden z ozdobnych kandelabrów zawieszonych koło płótna by kamienie odsunęły się na bok, pokazując wam mroczne tajemne przejście do kolejnego pomieszczenia.