[DnD 5e]Spadkobiercy: Kuźnia gniewu - Strona 12

**Kerm** · 30-06-2019, 11:16

Byli, można by rzec, bogaci.
To, co znaleźli, starczyłoby - zdaniem Daykyna - na zatrudnienie paru fachowców i zadbanie o to, by ich piękny Purpurowy Dwór nie zawalił im się na głowy.
Zaklinacz uważał jednak, podobnie jak i pozostali, że należy zwiedzić kolejne poziomy twierdzy, wytłuc napotkane potwory, a potem zgarnąć bogactwa, które czekały na odnalezienie.

"Tajna" komnata idealnie nadawała się do tego, by odpocząć przed kolejnymi przygodami. I żeby przenieść tam zdobyte skarby. Zostawianie na widoku wszystkich zdobyczy było - delikatnie mówiąc - mało rozsądne. Wszak nie po to w pocie czoła gromadzili srebro i złoto, by jakiś przypadkowy przechodzień zabrał sobie ich łup.

- Chyba możemy sobie darować warty - powiedział, gdy zamknęli za sobą i zabezpieczyli drzwi. - Jeśli ktoś by chciał się tu dostać, to nas wszystkich obudzi.

Przed pójściem spać miał zamiar coś zjeść, a potem jeszcze rzucić okiem na zdobyczną broń Silvary. Wyczuwał w niej magię, a w takim przypadku lepiej było wiedzieć, z czym się ma do czynienia.

Obca · 16-07-2019, 19:22

Rozdział 2 : Lśniąca Przełęcz

Odpoczynek, tak bardzo potrzebny zmęczonym umysłom i ciałom. Mimo iż zimna podłoga daleka była od wygód tawerny to bohaterowie wiedzieli że się ta niewygoda się opłaca.
Owszem mogli wyjść zabrać tyle ile udało im się znaleźć … odbić z łap bandy orków, ale czy to odwaga, pycha, chciwość czy może pewność siebie nie dały im.
W notatkach i mapach Silvara pokazała wam dalsze miejsca jakie skrywała góra.

- Lśniąca Przełęcz. To kompleks naturalnych jaskiń w środku Kamiennego Kła. - Przeczytała ustęp z notatek - Krase podobno wykorzystali go i podrasowali nature pod swój gust i potrzeby. Jest to też przejście łączące Bramę z Ujściem i…. odlewnią? Tekst był niewyraźny w tym miejscu. Pytanie co decydujemy się obrać za cel. Obie są dokładnie po drugiej stronie przełęczy jeden bardziej na wschód a drugi na południe. Niemniej i tak musimy przejść przez wąskie przejście do pierwszej większej jaskini.

***

Po ustaleniu celu i pożywieniu się rankiem drużyna wyruszyła w dół po schodach. Wąską szczeliną wiła się i zakręcała. Podłoga została wycięta w setki płytkich stopni, ściany i sklepienie były litą ścianą która lśniła w świetle pochodni od drobinek półszlachetnych kamieni. W powietrzu czuć było wilgoć.
Około dwudziestu metrów od wejścia zobaczyliście jak pieniący się podziemny potok spływa z wąskiej rozpadliny po lewej stronie i przepływa przez schody, znikając w wąskim wijącym się tunelu po prawej stronie. Kanał miał metr a w niektórych widocznych miejscach półtora metra średnicy. Ścieżka którą szliście szła dalej w dół. Gucio wydał swoimi skrzydłami podekscytowany odgłos. Najwyraźniej znał to miejsce. Latał bliżej lewej szczeliny z której wypłynął potok. No tak taka szczelina nie była żadnym problemem dla przerośniętego szerszenia.

- O nie ja na pewno tam nie idę, nie zamierzam się moczyć w zimnej wodzie już na samym początku dnia! - Wyraziła kategoryczny sprzeciw diablica.

**Kerm** · 16-07-2019, 21:42

Dobrze jest mieć plan - albo taki w głowie, dotyczący przyszłych działań, albo taki na papierze, pokazujący okolicę i pomagający podjąć decyzję co do dalszej wędrówki.

Prawdę mówiąc jeśli chcieli iść dalej, to - przynajmniej w początkowej fazie wędrówki - wyboru wielkiego nie mieli. Musieli przejść przez potok, nie zważając na fochy czy dąsy Silvary... której Daykyn nie miał zamiaru przenosić przez wodę. Jak już, to bez skrupułów mógł tę przyjemność pozostawić na przykład Kłowi.

- Mostu nie ma, na łódkę trochę za mało wody - powiedział, sprawdzając głębokość strumyczka - i nieodpowiedni teren na żeglugę.

Nie czekając na odpowiedzi czy komentarze ruszył na drugi brzeg.

Obca · 09-08-2019, 12:28

Czasem mówi się, że chciwość nie popłaca.
Bohaterowie mieli niedługo odczuć to na własnej skórze. Schodząc coraz niżej po kamiennych schodach przy świetle latarni. Migoczące kamienie na sklepieniu jaskini i ścianach wydawały się być jak nocne niebo. Nazwa “Lśniąca Przełęcz” była jak najbardziej trafna.
Cała atmosfera miejsca była magiczna. Niestety była to złudna “magia”. Mamiła podróżnych niczym sroki błyskotkami. Odwracając ich uwagę od obserwujących ich z mrocznych zakamarków istot. Kieł owszem wyczuwał lekki smród ale zwalił to na zatęchłe powietrze. Być może też jakieś zwierzę dostało się do tej części i zwyczajnie zdechło.

Dalej do przodu. Nagle! Cisza została przerwana przez krzyk bólu Silvary. Jej noga przebita oszczepem drżała od bólu i szoku na ten atak. Posoka przesiąkała ubranie i powoli tworzyła kałużę na skalnej posadzce.
Chwile później inne oszczepy przecięły powietrze. Niektóre śmigają bliżej inne dalej poszukiwaczom. Kieł odparował dwa łapiąc je w locie. Uderzył też go nasilający się smród.
Mag rzucił do przodu kulę ognia, płomienie buchnęły okręgiem w miejscu uderzenia niektóre elementy jak podziemne rośliny i paru przeciwników zajęło się ogniem. Światło ukazało podziemnych mieszkańców drugiego poziomu kuźni
Troglodyci.
I to nie jakiś tam mały oddziałek ale liczba która zdecydowanie przewyższała ich zaplecze w ludziach i umiejętnościach. Choć bohaterowie nadal uważali że skarby we wnętrzu Kuźni pomogłyby im bardzo w odbudowie to wszyscy choć każdy z osobna zdecydowali się na odwrót taktyczny. SIlvara została poniesiona przez Kła na górę.

***
Jak to mówią: “Czasem słońce, czasem deszcz”.
Wracając do Posiadłości wszyscy musieli uznać że bilans była dodatni. Wszyscy przeżyli. Miasteczko po informacji o pozbyciu się Orków postanowiło pomóc opróżnić pomieszczenia górskiej bramy z zrabowanych przez bandytów rzeczy i za odstąpienie części zorganizowanie transportu dla całej reszty ‘bagażu’.
Nie były to nieskończone bogactwa jakie sobie obiecywali wyruszając, ale nie wracali też z niczym. Kieł na pewno ma miejsce gdzie może sprowadzić swoich pobratymców, może oni pomogą z mieszkańcami Lśniącej przełęczy. Silvara może chwalić się że ma dwór i mianować się Lady. Riwelen może w końcu znaleźć własny prywatny kąt, chociaż jeszcze z przeciekającym dachem. Za to Daykyn może zacząć organizować sobie bibliotekę czarodzieja ...choć na razie skromną.

Może za jakiś czas znowu wyruszą na poszukiwania bogactwa, a może prawo własności posiadłości przejdzie z rąk do rąk i dane będzie im poznawać innych Spadkobierców.

Na tą chwile był to Koniec ich przygody.

Koniec

P.S.
Dziękuję całej czwórce graczy za wsparcie, motywację i grę.

30-06-2019, 11:16	#111
Kerm Administrator Reputacja: 1	Byli, można by rzec, bogaci. To, co znaleźli, starczyłoby - zdaniem Daykyna - na zatrudnienie paru fachowców i zadbanie o to, by ich piękny Purpurowy Dwór nie zawalił im się na głowy. Zaklinacz uważał jednak, podobnie jak i pozostali, że należy zwiedzić kolejne poziomy twierdzy, wytłuc napotkane potwory, a potem zgarnąć bogactwa, które czekały na odnalezienie. "Tajna" komnata idealnie nadawała się do tego, by odpocząć przed kolejnymi przygodami. I żeby przenieść tam zdobyte skarby. Zostawianie na widoku wszystkich zdobyczy było - delikatnie mówiąc - mało rozsądne. Wszak nie po to w pocie czoła gromadzili srebro i złoto, by jakiś przypadkowy przechodzień zabrał sobie ich łup. - Chyba możemy sobie darować warty - powiedział, gdy zamknęli za sobą i zabezpieczyli drzwi. - Jeśli ktoś by chciał się tu dostać, to nas wszystkich obudzi. Przed pójściem spać miał zamiar coś zjeść, a potem jeszcze rzucić okiem na zdobyczną broń Silvary. Wyczuwał w niej magię, a w takim przypadku lepiej było wiedzieć, z czym się ma do czynienia.

16-07-2019, 19:22	#112
Obca Reputacja: 1	Rozdział 2 : Lśniąca Przełęcz Odpoczynek, tak bardzo potrzebny zmęczonym umysłom i ciałom. Mimo iż zimna podłoga daleka była od wygód tawerny to bohaterowie wiedzieli że się ta niewygoda się opłaca. Owszem mogli wyjść zabrać tyle ile udało im się znaleźć … odbić z łap bandy orków, ale czy to odwaga, pycha, chciwość czy może pewność siebie nie dały im. W notatkach i mapach Silvara pokazała wam dalsze miejsca jakie skrywała góra. - Lśniąca Przełęcz. To kompleks naturalnych jaskiń w środku Kamiennego Kła. - Przeczytała ustęp z notatek - Krase podobno wykorzystali go i podrasowali nature pod swój gust i potrzeby. Jest to też przejście łączące Bramę z Ujściem i…. odlewnią? Tekst był niewyraźny w tym miejscu. Pytanie co decydujemy się obrać za cel. Obie są dokładnie po drugiej stronie przełęczy jeden bardziej na wschód a drugi na południe. Niemniej i tak musimy przejść przez wąskie przejście do pierwszej większej jaskini. *** Po ustaleniu celu i pożywieniu się rankiem drużyna wyruszyła w dół po schodach. Wąską szczeliną wiła się i zakręcała. Podłoga została wycięta w setki płytkich stopni, ściany i sklepienie były litą ścianą która lśniła w świetle pochodni od drobinek półszlachetnych kamieni. W powietrzu czuć było wilgoć. Około dwudziestu metrów od wejścia zobaczyliście jak pieniący się podziemny potok spływa z wąskiej rozpadliny po lewej stronie i przepływa przez schody, znikając w wąskim wijącym się tunelu po prawej stronie. Kanał miał metr a w niektórych widocznych miejscach półtora metra średnicy. Ścieżka którą szliście szła dalej w dół. Gucio wydał swoimi skrzydłami podekscytowany odgłos. Najwyraźniej znał to miejsce. Latał bliżej lewej szczeliny z której wypłynął potok. No tak taka szczelina nie była żadnym problemem dla przerośniętego szerszenia. - O nie ja na pewno tam nie idę, nie zamierzam się moczyć w zimnej wodzie już na samym początku dnia! - Wyraziła kategoryczny sprzeciw diablica.

16-07-2019, 21:42	#113
Kerm Administrator Reputacja: 1	Dobrze jest mieć plan - albo taki w głowie, dotyczący przyszłych działań, albo taki na papierze, pokazujący okolicę i pomagający podjąć decyzję co do dalszej wędrówki. Prawdę mówiąc jeśli chcieli iść dalej, to - przynajmniej w początkowej fazie wędrówki - wyboru wielkiego nie mieli. Musieli przejść przez potok, nie zważając na fochy czy dąsy Silvary... której Daykyn nie miał zamiaru przenosić przez wodę. Jak już, to bez skrupułów mógł tę przyjemność pozostawić na przykład Kłowi. - Mostu nie ma, na łódkę trochę za mało wody - powiedział, sprawdzając głębokość strumyczka - i nieodpowiedni teren na żeglugę. Nie czekając na odpowiedzi czy komentarze ruszył na drugi brzeg.

09-08-2019, 12:28	#114
Obca Reputacja: 1	Czasem mówi się, że chciwość nie popłaca. Bohaterowie mieli niedługo odczuć to na własnej skórze. Schodząc coraz niżej po kamiennych schodach przy świetle latarni. Migoczące kamienie na sklepieniu jaskini i ścianach wydawały się być jak nocne niebo. Nazwa “Lśniąca Przełęcz” była jak najbardziej trafna. Cała atmosfera miejsca była magiczna. Niestety była to złudna “magia”. Mamiła podróżnych niczym sroki błyskotkami. Odwracając ich uwagę od obserwujących ich z mrocznych zakamarków istot. Kieł owszem wyczuwał lekki smród ale zwalił to na zatęchłe powietrze. Być może też jakieś zwierzę dostało się do tej części i zwyczajnie zdechło. Dalej do przodu. Nagle! Cisza została przerwana przez krzyk bólu Silvary. Jej noga przebita oszczepem drżała od bólu i szoku na ten atak. Posoka przesiąkała ubranie i powoli tworzyła kałużę na skalnej posadzce. Chwile później inne oszczepy przecięły powietrze. Niektóre śmigają bliżej inne dalej poszukiwaczom. Kieł odparował dwa łapiąc je w locie. Uderzył też go nasilający się smród. Mag rzucił do przodu kulę ognia, płomienie buchnęły okręgiem w miejscu uderzenia niektóre elementy jak podziemne rośliny i paru przeciwników zajęło się ogniem. Światło ukazało podziemnych mieszkańców drugiego poziomu kuźni Troglodyci. I to nie jakiś tam mały oddziałek ale liczba która zdecydowanie przewyższała ich zaplecze w ludziach i umiejętnościach. Choć bohaterowie nadal uważali że skarby we wnętrzu Kuźni pomogłyby im bardzo w odbudowie to wszyscy choć każdy z osobna zdecydowali się na odwrót taktyczny. SIlvara została poniesiona przez Kła na górę. * Jak to mówią: “Czasem słońce, czasem deszcz”. Wracając do Posiadłości wszyscy musieli uznać że bilans była dodatni. Wszyscy przeżyli. Miasteczko po informacji o pozbyciu się Orków postanowiło pomóc opróżnić pomieszczenia górskiej bramy z zrabowanych przez bandytów rzeczy i za odstąpienie części zorganizowanie transportu dla całej reszty ‘bagażu’. Nie były to nieskończone bogactwa jakie sobie obiecywali wyruszając, ale nie wracali też z niczym. Kieł na pewno ma miejsce gdzie może sprowadzić swoich pobratymców, może oni pomogą z mieszkańcami Lśniącej przełęczy. Silvara może chwalić się że ma dwór i mianować się Lady. Riwelen może w końcu znaleźć własny prywatny kąt, chociaż jeszcze z przeciekającym dachem. Za to Daykyn może zacząć organizować sobie bibliotekę czarodzieja ...choć na razie skromną. Może za jakiś czas znowu wyruszą na poszukiwania bogactwa, a może prawo własności posiadłości przejdzie z rąk do rąk i dane będzie im poznawać innych Spadkobierców. Na tą chwile był to Koniec ich przygody. Koniec** P.S. Dziękuję całej czwórce graczy za wsparcie, motywację i grę.