budził się w stanie, w którym bardzo rzadko się budził. Był całkowicie trzeźwy. Jakikolwiek alkohol, który płynął w jego żyłach, już dawno wyparował. Może naprawdę zaczął się zmieniać? Czyżby perspektywa spotkania się z Melissą, już miała na niego zbawienny wpływ? A może było to tylko, chwilowe niedopatrzenie z jego strony…

Gdy szykowali się do drogi, cały czas czuł na sobie wzrok niektórych z towarzyszy. Tyle lat picia alkoholu w znacznych ilościach, zostawiło ślad na jego twarzy. Teraz już cały czas wyglądał jakby był bardzo mocno wczorajszy, co niekoniecznie wzbudza w ludziach zaufanie.

Do Złotego Łanu, miała ich poprowadzić Astine. Kobieta, w której w normalnych okolicznościach, Delran zakochałby się od razu i z całych sił próbował zabiegać o jej względy. Teraz niestety, musiał się hamować, ze swoimi wyuczonymi odruchami, miał swój cel i musiał panować nad sobą. Najgorsze jednak było to, że on sam sobie, nie mógł zaufać…

owiedzieć, że nie czuł się komfortowo, jadąc przez tak gęstą mgłę, to jakby nic nie powiedzieć. Cały czas wydawało mu się, że ktoś ich śledzi. Większość swojego życia, spędził na różnych szlakach, widział wiele rzeczy, ale tak gęstą mgłę widział po raz pierwszy. Jedyną rzeczą, która dodawała mu otuchy było to, że Astine znała całą tą okolicę, więc o zgubieniu się nie mogło być mowy.

oczuł ulgę, gdy w końcu trafili na drogowskaz, wskazujący kierunek do Złotego Łanu. Jeszcze chwila i ta koszmarna podróż się skończy.

Przewrócony na drodze powóz, tak bardzo zajął uwagę całej grupy, że o mały włos, nie zauważyliby tego, że mgła przerzedziła się, a im oczom ukazał się Złoty Łan w całej swej okazałości. Pierwsza zwróciła na to uwagę Astine. Delran spojrzał w spowitą mrokiem mieścinę i tylko głośno przełknął ślinę. Nie takiego widoku się spodziewał. Miasteczko wyglądało na totalnie wymarłe.

Był głupi, skoro myślał, że rzeczywiście uda mu się tutaj spotkać Melisse. Widać, nie było mu dane zaznać w końcu, spokojnego życia u boku ukochanej. Może chociaż uda mu się znaleźć jakieś kosztowności w tej dziurze, a później znowu ruszy przed siebie na podbój karczm i zamtuzów. Ostatnia nadzieja prysła…

dy Delran zasłonił Pelaiosowi Astine, diabelstwo przesunęło się w bok, by znów wszystkich widzieć. Zrobił to odruchowo nawet nie zastanawiając się nad zachowaniem towarzysza.
– Ten powóz jest w kiepskim stanie. Obicia zdążyły spleśnieć. Nie wjechali tu wczoraj – przyznał. – W zasadzie… lepiej nie mówić o tym kto ma lub miał większe szanse przeżycia. To jak obstawianie kogucich walk nawet nie oglądając zawodników.
Diabelstwo nie skomentowało wzmianki o tym, że są tu po to by pomóc Astine. Mógł wejść w polemikę, która by w tej chwili zapewne niewiele wniosła. Odnotował jednak w pamięci ten szczegół.
Nim rozmowa zeszła na inne tematy, do grupy dołączył Neff ponownie zwracając się prosto do ich umysłów.
– “Jeśli chcecie kogoś odnaleźć – mieszkańców wioski, bądź kogoś z tego powozu – to moje zdolności mogą się przydać. Potrzebuję jedynie imienia osoby, jej portret, lub przedmiot który do niej należał. Jeśli chodzi o przedmiot, to prawdopodobnie uda mi się zlokalizować ‘ostatniego’ właściciela. Aha – będę potrzebował po jednym dzwonie czasu na jedną osobę, więc lepiej gdy pozwolicie mi na to, gdy gdzieś odpoczniemy na chwilę. Jeśli chodzi o sztylet, który znalazłaś Dzierlatko, jeśli jest magiczny, mogę dokładnie Ci powiedzieć na czym tak magia polega i jak się go używa. Na to jednak też będę potrzebował jeden dzwon.”
Hanah znów zamrugała i potrząsnęła głową.
– “Nie jest magiczny” – spróbowała odpowiedzieć. Było to jednak zbyt intymne jak na jej gust.
– Jeśli możesz kogoś odnaleźć, to mam kolczyk tej szlachcianki – podała elfowi biżuterię.
Łotrzyk westchnął głośno.
– Czyli decyzja podjęta, tak? Idziemy w las? – spojrzał na Astine, po czym zwrócił się do Hanah. – To trochę niesprawiedliwe, tak bardzo znęcać się na kobietą, która jest tak blisko domu, jednak przez twoje “śledztwo”, nie może tam dotrzeć… Ale cóż, kim ja jestem żeby oceniać, prawda? – uśmiechnął się szeroko do swojej towarzyszki i cofnął się o kilka kroków. Nie miał najmniejszej ochoty, szwędać się po lesie, więc był w stanie zrobić wszystko, żeby tego uniknąć…
Hanah uniosła brwi wysoko do góry w bezbrzeżnym zdziwieniu.
– Znęcać? – kapłanka spojrzała na przewodniczkę i z powrotem na mężczyznę. – Jako przedstawicielka wiary Ilmatera nie mogę po prostu obojętnie przejść obok. Jeśli istnieje szansa aby pomóc jeszcze jednej osobie zamierzam podjąć wszelkie środki jakie mogę – westchnęła ciężko wodząc spojrzeniem po pozostałych. – Ale nie będę oponować jeśli wszyscy chcecie pójść do wioski. To po prostu mój obowiązek.
Pelaios słuchał wymiany zdań nie do końca potrafiąc lub chcąc zrozumieć o co chodzi towarzyszom. Miał wrażenie że ktoś tu próbował zagrać na sumieniu i współczuciu ale ciężko było stwierdzić kto i czy nie aby obie strony. Na pewno zaś nie wiedział jak to wszystko się ma do obecnej sytuacji.
Podszedł do telepaty i objął go ramieniem na wysokości szyi. Wskazał las.
– Czy… - zaczął i urwał uświadamiając sobie że tamten chciał rozmawiać inaczej.
– “Czy jeśli szlachcianka nie żyje, będziesz to wiedział, czy zaprowadzisz nas do ciała? “
– ”Niestety wiedza o jej stanie nie będzie mi znana. Jedynie przybliżona lokalizacja” – odparł bezgłośnie mistyk.

Astine była trochę skołowana tym, w jaki sposób rozwijała się rozmowa.
– Wiecie… ja chciałabym najpierw sprawdzić przynajmniej dom rodziców. Jest na początku wioski, oddalony kawałek od głównej drogi, więc raczej nie powinno nam to długo zająć… chyba. Chociaż jeżeli chcecie najpierw ruszyć w las to… – Dziewczyna zerknęła w kierunku osady. – to pomogę wam.
– Nie mamy czasu, by tracić go na błąkanie się po chaszczach. W wiosce przynajmniej znajdziemy dach nad głową. – wtrącił się nagle drwal, po czym otaksował wzrokiem pozostałych. – Nie wyglądacie mi na takich, co przywykli do obozowania w głuszy. Poza tym las to groźne miejsce w dzień, a co dopiero w nocy i z tą przeklętą mgłą.
Kiedy skończył splótł ręce na piersi.
– Emm… Yy… chyba oba kierunki są dobre... – niepewnie dorzuciła swoje trzy grosze akolitka, po czym zerknęła w kierunku wioski i przełknęła ślinę. – Łan wygląda strasznie.
Neff w przypływie kolejnego ataku warknął prosto w twarz Drwala.
–[i] Ty parszywy ignorancie. Te karłowate krzaczki nazywasz lasem? Gdybyś tylko chociaż raz spojrzał na majestatyczne puszcze Evermeet wiedziałbyś… ja… przepraszam.
Arn popatrzył na elfa spode łba, postąpił w jego kierunku dwa kroki.
– Jak mnie długouchy?! Myślisz, że twoje dziwaczne magiczne sztuczki są lepsze ode mnie, co?!
– Musisz uwierzyć mi na słowo, że nie chciałem rzec tak bolesnych obelg. Ja… czasem nie panuję nad tym co mówię i o czym myślę. To swojego rodzaju choroba – zawstydzony elf mógł jedynie spuścić wzrok.
Mężczyzna nie wyglądał na przekonanego, ale dostrzegając miny pozostałych ostatecznie prychnął gniewnie, uniósł ręce i zostawił Neffa w spokoju.
Kapłanka wzięła głębszy oddech widząc dokąd to wszystko prowadzi. Powinna bardziej uważać przy naukach metoryki.
– Ae, nie chcę się kłócić… Przepraszam, macie rację. Chodźmy do wioski
Wybuch Neffa sprawił że diabelstwo wzdrygnęło się i odsunęło się od elfa. Słuchał wymiany zdań z drwalem z nie mniejszym zdziwieniem. W końcu pokręcił głową i odwrócił się w kierunku wioski. Widząc że przyjdzie im udać się właśnie tam westchnął ciężko, jako że miejsce nie sprawiało przyjaznego. Znów poczuł jak dreszcz sunie po plecach.
– No to chodźmy – rzekł wracając do wierzchowca.

ierwsze oznaki niebezpieczeństwa w postaci zniszczonego powozu oraz dziwnego zachowania akolitki dały się wszystkim we znaki. Nieprzyjemny dreszcz przechodził po plecach, a widok pogrążonego w nikłym księżycowym blasku Złotego Łanu jedynie potęgował niepokój. Ową atmosferę dopełniała wszędobylska mgła oraz mroczny las po obu stronach traktu. Wszyscy zaczęli traktować sprawę poważnie, bowiem co do jednego dobyli broń, nie licząc rzecz jasna Hanah. Młoda Lathandrytka nerwowo trzymała w dłoniach sztylet, a Neff ostrożnie osadził strzałę na cięciwie. Byli przygotowani na niebezpieczeństwo, a Astine poczęła ich prowadzić w stronę wioski, którą obrali sobie w tej chwili za cel. Wracając do konia Pelaios miał wrażenie, że na tle ściany lasu coś się poruszyło. Przypatrywał się tamtemu miejscu przez dłuższą chwilę, lecz niczego nie dostrzegł. Może to tylko skutki kaca, albo omamy wywoływane przez mgłę? Zasiadł w siodle ponaglany charczącym głosem drwala.

Droga, którą mieli pokonać między rozstajami, a Łanem nie wyglądała na długą. Ciągnęła się delikatnymi zawijasami, zamknięta z obydwu stron lasem. Drzewa muskane były blaskiem świetlistego sztyletu dzierżonego przez diablę. Tego rodzaju “lampę” zapewniła im Sila, która przywołała cząstkę mocy swego bóstwa i obłożyła ostrze blaskiem. Pelaiosowi początkowo nie było to za bardzo w smak, bowiem on nie miał problemów z widzeniem nawet w nocy, lecz jego bystry umysł podpowiadał mu, że pozostali mogą tego potrzebować. Byli bowiem tylko ludźmi. Blask sztyletu z jednej strony dodawał otuchy, lecz z drugiej nie przynosił tak wielkich korzyści na jakie by liczyli. Temu wszystkiemu zaś był winny wiszący wokoło biały obłok. Niemniej sukcesywnie zbliżali się do spowitych mrocznym całunem zabudowań.

Astine, której zadaniem było przede wszystkim trzymanie się szlaku i dbanie o to, by jak najszybciej znaleźli się w Łanie, pierwsza dostrzegła niepokojące znaki. Gestem nakazała im zatrzymać się, a następnie zbliżyć, kiedy ona przykucnęła nad rosnącą przy ścieżce trawą.
– Patrzcie – powiedziała zrywając kilka zszarzałych i suchych źdźbeł. Trzymała je przez chwilę na otwartej dłoni, po czym delikatnie zgniotła. Kiedy rozpostarła palce pozostał tylko pył.
– Kiedy wchodziliśmy w mgłę rośliny były zielone, ale im głębiej wchodzimy tym coraz bardziej marnieją. Nie zauważyłam tego w pierwszej chwili przy powozie, ale jestem pewna, że rosnące tam drzewa nie są zdrowe i zielone.
Kobieta dłonią uspokajała jednocześnie wilczycę, której coraz silniej udzielał się niepokój. Nie tylko jej, bowiem koń diablęcia również niespokojnie prychał, a nawet muł elfa zdawał się iść jakby oporniej. Astine popatrzyła po pozostałych. Oczy jej zdradzały wahanie i niepweność, ukrywanie emocji nie należało do jej specjalności. Zerknęła po raz kolejny w stronę Łanu i wznowiła marsz.

Nie zdążyli przejść dwudziestu kroków, kiedy ich uwagę przykuł charakterystyczny dźwięk. Tętent koni, a dokładniej jednego. Odgłos dobiegał od strony rozwidlenia i stopniowo narastał. Rozstawili się wzdłuż drogi, tak, by w razie czego mieć gdzie uskoczyć. Poprawili strzały na cięciwach i mocniej zacisnęli dłonie na rękojeściach broni. Nie sposób było stwierdzić, któż to zmierzał im na spotkanie, ani czy nawet zdawał sobie sprawę z ich obecności. Niemniej odczekano chwilę, która przedłużała się wraz z niemal niekończącymi się uderzeniami kopyt o trakt. Wreszcie dostrzegli sylwetkę jeźdźca, który momentalnie zwolnił najpewniej zauważywszy światło. Konny ostrożnie zbliżył się, wjechał w zasięg magicznej pochodni. W siodle siedziała raczej niewielkiej postury młoda półelfka. Włosy miała częściowo spięte złotą spinką, a odziana była w szatę podróżną zielonej barwy, która w okolicach piersi oraz brzucha znikała pod skórzanym gorsetem. Prezentowała się raczej delikatnie, ale przyczepione u pasa sztylety wskazywały, że raczej umie o siebie zadbać. Czy było tak w istocie czas pokaże.

W krótkich słowach przedstawiła się oraz wyjaśniła, że dzisiejszego ranka ruszyła im na spotkanie, by wesprzeć ich w trudach rozwiązania kłopotów Łanu. Widok wymarłej, pogrążonej w mroku osady nie podziałał na nią bynajmniej uspokajająco, a nerwowa i dość napięta atmosfera szybko jej się udzieliła. Cała ta sytuacja nie spodobała się również jej klaczy, która lekko wierzgnęła i kobieta musiała wysilić się, by zostać w siodle. Sama zaś propozycja pomocy wydała się pozostałym jednakowo niespodziewana oraz, w pewnym stopniu, pocieszająca. Wystarczyło rzucić okiem na zachód, by zdać sobie sprawę, że każda pomoc się przyda. Wprawdzie nie napatoczyli się jeszcze na jakiekolwiek bezpośrednie niebezpieczeństwo, lecz co do jednego czuli w kościach, że prędzej, czy później się to zmieni. Nikt nie miał w tej kwestii wątpliwości. Zawsze tak bywało we wszelkich opowieściach.

akiś czas później, kiedy przebyli bezpiecznie całą drogę do Łanu, przekroczyli jego próg. Granicę, wyznaczoną przez sztachetę, na której widniały głęboko wyryte znaki. Z bliska osada prezentowała się bardziej niepokojąco, aniżeli z daleka. Mogli teraz przyjrzeć się dokładniej przygnębiającej i wzbudzającej ciarki okolicy. Wszędzie, jak okiem sięgnąć wszystko umierało, trawa, krzewy, drzewa. Co do jednego bezlistne, suche i jakby nienaturalnie powykręcane. Niemniej to właśnie zastępy zmarniałych i zniszczonych zbóż rozpościerające się na wielkich połaciach pól podkreślały tragiczny los, który spotkał to miejsce. Cóż mogło do tego doprowadzić nie sposób było pojąć. Tak, czy inaczej jedna rzecz w tym obrazie śmierci i rozkładu nie pasowała do reszty. Dynie. Wszędobylskie, o zróżnicowanych wielkościach owoce zalegały od skraju wioski, aż po najdalsze zakamarki zabudowy jaką byli w stanie dostrzec. Najbardziej niepokojący był w nich ich stan, ponieważ na pierwszy rzut oka zdawały się w ogóle nie zważać na to, co działo się ze wszystkim wokoło. Same budynki zaś sprawiały wrażenie martwych i opuszczonych od dłuższego czasu, chociaż nie można było wykluczyć demonizującego wpływu oblepiającego je mroku. Tak, czy inaczej niektóre strzechy zapadły się, a górujący nad wszystkim młyn w północnej części osady przypominał raczej obszarpanego stracha na wróble. Na tle pozostałych budynków wyróżniało się jedynie jeszcze jedno miejsce. Wyglądająca na kamienną podłużna bryła z wystającą ponad dachami prostą wieżyczką. Ani chybi kaplica, albo mała świątynia miejscowego bóstwa. Z tej odległości trudno było dostrzec jakiekolwiek szczegóły, lecz na pomoc przyszła Astine objaśniająca, że tam właśnie stała kaplica Chauntei, Wielkiej Matki, jedyny w całości kamienny budynek w całej osadzie.

Napatrzywszy się chwilę na okolicę ruszyli wraz z Astine ku jednej z chat stojącej dość blisko wejścia do wioski. Od ściany lasu odgrodzona była polami pełnymi resztek zniszczonych upraw… oraz dyń, z czego jedna była prawdziwym gigantem. Rozmiary jej były tak imponujące, że z pewnością potrzeba było paru chłopów, by ją podnieść. Poza tym gdzieniegdzie rysowały się sczerniałe resztki drzew, a pośrodku wydeptanego placyku w centrum obejścia wystawała zaniedbana studnia. Im byli bliżej tym Astine przyśpieszała kroku, jak gdyby nie mogąc znieść dłużącego się czasu. Tymczasem pozostali próbowali dotrzymać jej kroku, zwłaszcza, że przez cały czas od wkroczenia w drzewne “mury” Łanu mieli wrażenie, że są obserwowali. Wodzili ostrożnie wzrokiem po okolicy, przeskakując pomiędzy wszystkim co jakkolwiek wyróżniało się na tle wszędobylskiego morku oraz szarości szarości. Niektórzy z nich mieli wręcz wrażenie, że dostrzegają jak coś przemyka im na granicy wzroku. Szczególnie dokuczało to Delranowi, który chwilami mógłby przysiąc, że widział jak co dopiero minięta przez nich dynia toczy się za nimi.

Wreszcie znaleźli się przed drzwiami wejściowymi. Astine, która jeszcze chwilę temu tak się śpieszyła stanęła w miejscu i wahała się co dalej począć. W czasie, kiedy ona biła się z myślami pozostali mieli okazję, by rzucić okiem na domostwo. Prawdę powiedziawszy nie wyróżniało się ono niczym specjalnym, ot przeciętna wiejska chata będąca połączeniem domu i stodoły. Okna wypełnione gomółkami, przez które dostrzec można było jedynie nieprzeniknioną czerń. Strzecha wyglądała raczej w porządku, być może była niedawno wymieniana. Tu i tam leżały porzucone narzędzia rolnicze, lecz po domownikach, ani jakichkolwiek zwierzętach nie było najmniejszego śladu. Tymczasem Astine wreszcie zdecydowała się wejść do środka. Ostrożnie pchnęła drzwi i z mieczem w dłoni wstąpiła w mrok. Zaraz za nią postąpił drwal oraz dzierżący światło Pelaios, a pozostali z Hanah na czele pilnowali tyłów.

W środku znaleźli długą izbę z paleniskiem, drewnianym stołem oraz małą górą opału. Wszystko jak okiem sięgnąć pokryte warstwą kurzu oraz pajęczyn. Domostwo wyglądało na kompletnie opuszczone, przy czym na pierwszy rzut oka nie zdradzało jakichkolwiek śladów grabieży czy widocznej przemocy. Wszystkie meble, skrzynie, worki itp. przedmioty wyglądały, jakby były na miejscu. Niemniej jedna rzecz była bardzo dziwna i szczególnie niepokojąca. Rozstawione na stole drewniane naczynia, na których dostrzegli stare i przegniłe resztki jedzenia. Jednak zgnilizny nie można było wyczuć. Nawet pleśń wydawała się być tutaj martwa.

anah tak samo jak pozostali zaniepokoiła się nadciągającym tętentem kopyt. Spięta stanęła przed akolitką zasłaniając ją przed tym co nadciąga. Gdy jednak zamiast jakiegoś przeciwnika z mgły wyłoniła się półelfka na koniu kobieta wyraźnie się rozluźniła.
– Witajcie nieznajoma! Mam nadzieję, że w dobrych intencjach? – pomimo słów na twarz kapłanki wypłyną ciepły uśmiech.
Dziewczyna odwdzięczyła się jej równie promiennym uśmiechem.
– A jakby inaczej. – odpowiedziała zsiadając z konia. – Przybyłam, żeby was wspomóc, jestem tu w tej samej sprawie. Ale… gdzie moje maniery. – wyciągnęła rękę w stronę Hanah.
– Nazywam się Celaena Ashryver, dla przyjaciół Cely. – przedstawiła się.
– Wspomóc? – elf spojrzał nieco podejrzliwie w stronę samotnej kobiety – Jesteś niezwykle odważna, skoro zdecydowałaś się za nami podążać w pojedynkę. W każdym razie miło cię poznać Iskierko. Jestem Neff, a ta uśmiechnięta dziewczyna, którą już poznałaś to Dzierlatka.
Derlan parsknął śmiechem, ale nie skomentował tego.
– Iskierko? Nawet ładnie. – zachichotała słysząc jak nazwał ją elf.
– W którym miejscu ładnie… – mruknął pod nosem Amonrol.
– Miło mi cię poznać, zresztą was wszystkich. – Cely powędrowała wzrokiem po nowych towarzyszach, zatrzymując wzrok na chwilę na diabelstwie. “Cóż, najwyraźniej nie jestem najbardziej nietypową osobą tutaj” pomyślała, jednocześnie odruchowo poprawiając swoją magiczną spinkę.
– Mam nadzieję, że będzie nam się dobrze razem pracować. – dodała z uśmiechem.
– Taa… – Barczysty mężczyzna z toporem w rękach najwyraźniej nie tryskał takim entuzjazmem jak pozostali. Szczególnie, kiedy dokładniej przyjrzał się kobiecie pokręcił głową.
– Coś nie tak drogi panie?– zaklinaczka spojrzała na niego z widocznym niepokojem.
– Okaże się jak przyjdzie co do czego
Na słowa mężczyzny Cely zmarszczyła brwi.
Przez chwilę zastanawiała się czy nie podejrzewa, że zaklinaczka nie jest do końca tym na kogo wygląda. Szybko jednak odrzuciła tę myśl i uśmiechnęła się pod nosem.
“Pojawiasz się znikąd i dziwisz się, że ci nie ufają?” Zapytała samą siebie w myślach.
– Mam nadzieję, że się nie zawiedziecie i że zasłużę na wasze zaufanie. – odparła obdarowując mężczyznę szczerym uśmiechem, którego ten nie odwzajemnił.
– Tak czy inaczej, nim ruszymy dalej w stronę Łanu, powinnaś się przynajmniej dowiedzieć na co do tej pory natrafiliśmy, – wtrącił Neff – Wydaje mi się, że Lis będzie w stanie udzielić ci najwięcej szczegółów z nas wszystkich.
–A Lis to… przepraszam, ale jeszcze nie do końca łapię się w tych waszych pseudonimach. – pół-elfka obejrzała się po grupie próbując ustalić tożsamość “Lisa”.
– Lis… to Lis – odpowiedział elf nim Pelaios zdążył się przedstawić, po czym wykonał gest ręką, wypowiedział kilka słów pod nosem, a na jego otwartej dłoni pojawiła się iluzja twarzy diablęcia, tyle że z lisimi uszami, wydłużonym pyszczkiem i znacznie większą ilością rudych włosów.
Na ten wyczyn Hanah aż uniosła brwi. Od razu wyobraziła sobie własna głowę z dziobem. To było nawet zabawne.
– Eerm… Neff lubi nadawać innym przydomki. Tak naprawdę moim imieniem jest Hanah. To jest Pelaios, Astine, Sile, Arn i eee… no właśnie. Nie pamiętam w sumie abyś się przedstawił – ostatnie padło do mężczyzny który tak intensywnie wpatrywał się w Astine.
Delran minął bez słowa Hanah, podszedł do Cely, ustawił się tak, żeby stać tyłem do Pelaiosa i ukłonił się nisko, po czym pocałował ją w dłoń.
– Delran Amonrol, do usług – powiedział i uśmiechnął się szarmancko. Miał nadzieję, że wszyscy zapamiętają jego imię. – Mam nadzieję, że Neff nie wymyśli mi żadnego przydomka…
Zaklinaczka zarumieniła się nieco na szarmancki gest Delrana.
– Miło cię poznać. – odpowiedziała z uśmiechem. Musiała przyznać, że maniery mężczyzny zrobiły na niej wrażenie.
Pelaios spojrzał spode łba na Neffa i mruknął coś pod nosem, co zapewne było przekleństwem.
Pół-elfkę również obdarował niezbyt przychylnym spojrzeniem. Może to wina entuzjazmu, a może fakt że przybywa wprost z mgły… nie ufał jej. Jednak ciężko to było wyczytać z jego czarnych, zmęczonych oczu.
– Jak nie jesteś demonem z mgły, witaj w drużynie – powiedział cicho.
Pół-elfka chwyciła skrawki swej szaty i z typowym dla elfiej rasy wdziękiem delikatnie dygnęła.
– Dziękuję, nie pożałujecie tego, że mi zaufacie. – zapewniła. – To na co zdążyliście już natrafić? – nawiązała do wypowiedzi elfa.
Delran odchrząknął głośno.
– Mało brakowało, a poszlibyśmy w las… – spojrzał z ukosa na Hanah. – Ale na szczęście, tego nie zrobiliśmy…
– To znaczy? – Spytała Cely, nie do końca rozumiejąc.
– Niezdrowa chęć pomocy innym za wszelką cenę, udzieliła się naszej towarzyszce – nie spuszczał wzroku z Hanah, ale w końcu jakby oprzytomniał, spojrzał na Cely i uśmiechnął się. – Ale na szczęście ją z tego wyleczyliśmy…

Podczas gdy reszta drużyny uprzejmie witała się z nowo przybyłą, czułe uszy elfa wychwyciły odgłos jakiegoś mrożącego krew w żyłach zawodzenia.
– “Bądźcie czujni. Wydaje mi się, że nie jesteśmy sami” – przekazał telepatycznie do Dzierlatki, Szeptu, Lisa, Drwala, Astine oraz Zakonnicy, po czym dyskretnie rozejrzał się wokoło z łukiem w dłoni gotowym do strzału – ”Nie powinniśmy chyba dłużej przebywać w jednym miejscu.”
– ”Odkąd wjechaliśmy w tą mgłę zapewne nie jesteśmy sami… Ciągła czujność nas w końcu zmęczy”.
Tiefling uśmiechnął się słabo jakby do swoich myśli i skierował uwagę na pół-elfkę.
– Tak naprawdę to niewiele jeszcze wiemy… na pewno nic co pozwoli nam tu przeżyć. – uśmiech diabelstwa poszerzył się przy tych słowach – Jadąc ku nam zapewne minęłaś zniszczony powóz. Ktokolwiek nim jechał został porwany wraz z woźnicą i strażą. Jeszcze nie wiemy czy zabrano żywych, czy martwych… tak jak i nie wiemy czy ktokolwiek prócz nas w tej mgle żyje. Jednakże wiemy na pewno że nie jest to dzieło bandytów. Uprzęże przegryziono, a drzwi wydarto z wielką siłą. Powóz też nie przewrócił się sam. Na miejscu znaleźliśmy też dziwną maź… śluz, który mógłby należeć do czegoś co zaatakowało podróżnych. Śladów walki było zaskakująco mało. Tak samo krwi. Nie wykluczam elementu zaskoczenia… ale na tą chwilę mało co wykluczam. Masz może butelkę czegoś mocnego?
– Niestety w tej chwili nie mam. – odpowiedziała pół-elfka. – Ale jak kiedyś będzie okazja to może coś wam postawię.– uśmiechnęła się do diabelstwa. – Co do wozu… owszem mijałam go. Mało… przyjemny widok. Co planujemy dalej? – spytała spoglądając na wszystkich towarzyszy.
Pelaios bez słowa podniósł brew i wskazał kciukiem za siebie, w kierunku Łanu.
Neff z ulgą przyjął propozycję diablęcia by ruszać dalej. W głowie wciąż jeszcze słyszał echo upiornego zawodzenia z przed chwili.
Cely kiwnęła głową na znak, że popiera bezsłowny plan Pelaiosa i wskoczyła z powrotem na grzbiet swojej klaczy.
Delran westchnął głośno.
– Koniec tych uprzejmości, bo mi się zaraz zrobi niedobrze… Ruszajmy, szkoda czasu…

jawienie się nowej towarzyszki, bardzo zdziwiło Delrana, ale też dziewczyna bardzo mocno mu zaimponowała. W końcu podróż w pojedynkę, przez tą całą przeklętą mgłę, nie należała do najbezpieczniejszych czynności.

Dodatkowe, kobiece towarzystwo, zawsze dodawało pikanterii do grupy, w której jednak dominowali mężczyźni. Hanah oczywiście nie brał pod uwagę…

zli powoli i w ciszy, w kierunku domu Astine. Delran szedł za Hanah, cały czas starając się nie zbliżać zbytnio do niej, żeby nie prowokować żadnej rozmowy. Cały czas widział, że kobieta co jakiś czas zerka na niego. Starał się jednak odwracać wzrok i udawać, że dynie, które mijają są najbardziej interesujące na świecie. Niestety dla niego kapłanka widać nie dała się zwieść. Westchnęła ciężko i bez podchodów po prostu zrównała z nim chód. Nie pozwoliła mu również uciec pierwszej się odzywając.
– Słuchaj, dlaczego traktujesz moją chęć pomocy jak coś złego?
Delran wywrócił oczami, ale nie chciał łapać z nią kontaktu wzrokowego… Przynajmniej na razie. Towarzyszka tak bardzo go męczyła, a on nie miał najmniejszej ochoty na rozmowę z nią. Jednak nie były sobą, gdyby nie wdał się w dyskusję.
– Narażanie życia całej drużyny, bo może ktoś z tego wozu przeżył w tym przeklętym lesie, nie jest złe… - w końcu spojrzał na nią. – Jest po prostu głupie…
Całe życie nienawidził osób, które, w jego mniemaniu, działały właśnie w taki naiwny sposób.
– Przykro mi, że tak uważasz – kapłanka spojrzała smutno na mgłę. Zauważył to kątem oka Delran, ale jednak nie wzbudziło to w nim żadnych wyrzutów sumienia. Już od dawna był całkowicie wyprany ze wszystkich tego typu emocji. Skuteczne zagłuszanie sumienia, znacznymi ilościami alkoholu przez tyle, właśnie taki miało skutek. Zauważył jednak, że po chwili, Hanah jednak się uśmiechnęła.
– Wierzę, że każde życie jest warte ratunku. Nie jesteśmy też grupą bezbronnych osób. Potrafię leczyć i nie pozwoliłabym aby komukolwiek stała się krzywda. Może dasz mi szansę to udowodnić jak już odwiedzimy domostwo Astine.
„Pewnie, niech zaatakują nas od razu na dzień dobry, żebyś tylko ty mogła mi udowodnić, jak świetnie potrafisz leczyć.” Delran był coraz bardziej podirytowany całą tą romozwą.
– Mam jednak nadzieję, że nie będziesz musiała tego tak szybko udowadniać… – łotrzyk zatrzymał się na chwilę. – Znam wiele osób, które straciły życie przez takie myślenie… Naprawdę uważasz, że każde życie warte jest ratunku?
– Tak – Hanah nie mogła być pewniejsza swojej odpowiedzi.
– Nawet zapijaczoną mordę, która nic tak naprawdę w życiu nie osiągnęła, jeździ od zamtuza do zamtuza i tylko czeka na śmierć? – powiedział lekko poddenerwowanym głosem Delran. Mało brakowało, a na końcu dodałby „takim jak ja”, na szczęście jednak powstrzymał się w ostatniej chwili.
Kapłanka przez moment tylko się przyglądała mężczyźnie z nieodgadnioną miną.
– Oczywiście – powiedziała w końcu – Każdemu należy się ratunek. Jeśli jest szansa pomóc dlaczego tego nie zrobić?
– Bylebyś tylko nie wciągnęła nas wszystkich w jakieś tarapaty… Pomoc każdemu, też mi coś – prychnął tylko gniewnie i ruszył dalej przed siebie. Nikt jednak za nim nie pogonił. Kapłanka szła w swoim tempie z zadowoleniem wymalowanym na twarzy. Jakby dowiedziała się czegoś niezwykle ważnego.

Po całej tej rozmowie Delran nie odezwał się już ani słowem, póki nie dotarli do celu. Musiał jednak przyznać, że już bardzo dawno, nikt go tak bardzo nie wkurzył jak Hanah. Bał się jednak, że mógł w nerwach powiedzieć zbyt dużo. Kobieta może robiła głupie rzeczy, ale możliwe, że była na tyle inteligentna, żeby przejrzeć Delrana na wylot.

Następnym razem będzie musiał uważać na to, co mówi. Teraz chciał tylko, żeby jak najszybciej doszli do domu Astine. Koniecznie musiał zająć czymś innym głowę.

apłanka Ilmatera nie czuła się zbyt dobrze zostawiając sprawę wozu nierozwiązaną. Nie pragnąc jednak dzielić drużyny musiała się pogodzić z tym, że inni woleli podążyć do domu Astine. W zasadzie nie była pewna czy samej nie przyjdzie jej zapuścić się w puszczę późniejszym czasem. Drogę spędziła modląc się o wybaczenie i siłę dla tych co zostali porwani. Do czasu, aż z mgły nie wyłoniła się śliczna półelfka. Ewidentnie niektórzy panowie mieli słabość do pięknych twarzy i kapłance zatęskniło się do jej klasztornych braci i sióstr. Te dobre czasy, kiedy i dla niej i dla otoczenia były ważniejsze czyny i dusza aniżeli wygląd. Ach niebiosa obdarzcie spokojem.

Na szczęście Celaena zdawała się być miłą i pogodną osobą (oraz odważną). W przeciwieństwie do niektórych Hanah od razu zaakceptowała opowieść kobiety i uznała ją za kolejnego członka drużyny. Mogłoby to być uznane za naiwne, ale kapłanka wolała zakładać dobre intencje. Na świecie było wystarczająco wiele nieufności.

Rozmowa z Delranem potwierdziła podejrzenia kapłanki jakie miała już poprzedniego dnia. Brakowało tylko w jego wypowiedzi, aby dodał “takiego jak ja”. Co było powodem, że się stoczył? Dowie się pewnie, jeśli tylko on będzie sam chciał się tym podzielić. Znając się jednak dopiero jeden dzień nie łudziła się, że rozwiąże jego problemy i uratuje jego ducha w najbliższym czasie. Takie podejście miała zdecydowanie już dawno za sobą. Jedyne co mogła zrobić to zachować pozytywny tok myślenia i pozwolić swoim czynom wspierać słowa.

ak można było się spodziewać, po dotarciu do swego domu Astine nie została przywitana przez szczęśliwą rodzinę, spokojnie czekającą na nią przed wejściem, lecz przez ponury widok samotnej chaty, z której wnętrza dobiegał jedynie widoczny za oknami mrok. Neff nawet chętnie pozostał na czatach, gdyż wiedział, że zbliża się kolejny niekontrolowany atak emocji, co w tym momencie raczej nie byłoby dobrze przyjęte przez resztę kompanów. Czuł napływającą falę smutku, którą wiedział, że tak łatwo nie opanuje. Nerwowo zaczął pocierać palcami talizman pod koszulą - to zawsze pomagało. Pociągnąwszy dyskretnie nosem, zwrócił się do reszty stojących na zewnątrz towarzyszy.
– Ja… rozejrzę się dookoła budynku. Lepiej upewnić się, że nic nam z tamtej strony nie grozi.
– Jesteś pewien, że chcesz iść sam? – spytała Cely – Nie wiemy czego się tu spodziewać… Może iść z tobą? – zaoferowała.
– ”Spokojnie - nigdy nie jestem sam” – Neff pokrzepił się myślą o swoich dwóch przyjaciołach. – Oczywiście. Możesz dołączyć – odpowiedział do półelfki starając się zapanować nad emocjami.
– Zatem chodźmy. – pół-elfka skinęła głową.
– Ja… poszłabym z wami, jeżeli to nie problem – akolitka niespodziewanie zagadnęła.
Hanah pokiwała zachęcająco do akolitki. Zamierzała wspierać dziewczynę, aby zrobiła się pewniejsza. Widziała jednak, że coś się dzieje z Neffem i nie wydawało się, aby miał ochotę na towarzystwo.
– Jak już idziemy to wszyscy. Jednak możecie chwilę poczekać? Ci w środku mogą zaraz potrzebować pomocy, a… hmm. Zawołamy was za moment. – Bez ceregieli złapała elfa pod rękę i pociągnęła ze sobą za róg budynku. Tak aby reszta nie widziała.

***

aklinaczka z lekkim zaskoczeniem spoglądała na miejsce, za którym zniknęli Hanah i Neff. Delran zrobił równie zdziwioną minę. Spojrzał to na Cely, to na miejsce, gdzie przed chwilą stała Hanah i Neff.
– Co do… – powiedział sam do siebie.
Pół-elfka wzruszyła ramionami.
– A ja wiem? Może mają coś do obgadania. Chociaż trzeba przyznać, że trochę dziwny moment sobie wybrali – stwierdziła.
– Heh, już mnie przestaje cokolwiek dziwić z nimi wszystkimi - zaśmiał się pod nosem Delran. – Chcesz podsłuchać o czym gadają? – wskazał głową na miejsce, gdzie zniknęli jego towarzysze.
– Czy ja wiem… Z jednej strony jestem ciekawa, a z drugiej… niezbyt to uprzejmie. – Zaklinaczka odparła niepewnie.
Delran machnął ręką.
– Uprzejme czy nie, można posłuchać, a co, jeżeli knują na nas coś niedobrego? W takich miejscach jak to, trzeba być zawsze czujnym… Oczywiście, nie żebym był ciekawski… - nie czekając na swoją towarzyszkę, na palcach podszedł do ściany budynku tak, żeby słyszeć, o czym rozmawiają Hanah i elf.
– Del.. – zaczęła Cely, jednak nie skończyła. Westchnęła jedynie i podążyła w ślady towarzysza.
– Uważam, że to nie w porządku, ale… jakby okazało się, że coś knują to nie można tego lekceważyć. – Próbowała usprawiedliwiać swoją ciekawość.
Delran przyłożył tylko palec do ust, uciszając swoją nowo poznaną towarzyszkę. Musiał dokładnie słyszeć, co się tam działo.

***

dziwiony mistyk nawet nie zdążył stawić oporu, gdy dziewczyna porwała go za dom.
– Hę…? – elf zdołał jedynie wydusić z siebie, gdy pociągnęła go za sobą. Była zaskakująco silna…
– Wyglądasz jakbyś miał się zaraz popłakać. Pomyślałam, że możesz nie chcieć, aby reszta to widziała – wytłumaczyła się Hanah uśmiechając.
Neff w pierwszej chwili był zszokowany przenikliwością dziewczyny… a może to po prostu było, aż nazbyt widoczne?
– Dziękuję Ci za troskę, ale wszystko w porządku. Jak już pewnie zauważyłaś mam pewne problemy z opanowaniem swojego zachowania. Tak jak tłumaczyłem Drwalowi, jest to swego rodzaju choroba. Między innymi dlatego opuściłem swój dom, by wyleczyć się z tej *przypadłości*.
Nie był pewien, dlaczego był przy niej taki otwarty. Może to przez jej uśmiech i bezpośrednią naturę, ale czuł, że może być przed nią szczery.
– No dobrze. Jednak nie przeszkadza mi to. Zawsze możesz użyć mojego ramienia, jeśli potrzebujesz… przez te dziesięć dni zdążyłam się przyzwyczaić – wyszczerz na twarzy kobiety sugerował, że mówiła prawdę.
Na te słowa elf wyraźnie się rozluźnił. Puścił nawet swój drewniany talizman.
– Tak czy inaczej pomysł by przynajmniej jedna osoba sprawdziła tył budynku uważam za słuszny. Nie chciałbym, by ktoś nas zaskoczył, podczas gdy pilnujemy tylko jednego miejsca. – Neff spojrzał w kierunku, o którym mówił, po czym kontynuował już telepatycznie – ”Poza tym, pewnie też zauważyłaś, że pomimo faktu, że wszystko wokół wydaje się martwe, dynie rosną tu w najlepsze. Niepokoi mnie to trochę”.
– “Mnie też. Skoro jednak nie potrzebujesz dać ujscia emocjom to wróćmy po resztę. Nie uśmiecha mi się zostawiać wejścia bez obstawy.” – Hanah odważyła się przesłać myślową wiadomość. Koncept był dla niej wciąż obcy, ale starała się do niego przyzwyczaić.