Dwa tysiące złotych słońc. Wystarczający argument dla świeżo upieczonego poszukiwacza przygód, aby zaryzykować wyprawę w nieznane. Podekscytowany Flor, mimo iż początkowo nie był zbyt rozmowny, znalazł zdaje się wspólny język z pozostałymi członkami drużyny. Może była w tym mała zasługa trunku, który zaoferował każdemu z jego nowych towarzyszy, wszak wino o wdzięcznej nazwie "Smocza Krew" było jednym z tych z wyższej półki. Mężczyzna był zadowolony, że stać go na taki gest, puszczając w niepamięć ostatnie wydarzenia, które wprawiały go w pesymistyczny nastrój.

Podczas przygotowań pochwalił Kwintę i Septimusa, którzy byli w posiadaniu zwierząt jucznych. Bez nich cała eskapada mogłaby być znacznie utrudniona. Atmosfera, która towarzyszyła wszystkim obecnym w forcie sprawiała, że Flor unosił się coraz to większym zapałem wobec wyprawy. Nie zwracał uwagi na plotki o masakrze jaka dokonała się w wiosce, myśli o krwiożerczych zwierzoludziach przesłaniały obiecane złote monety.

Wszystko zmieniło się, kiedy na własne oczy ujrzał zgliszcza i trupy. Widok stosu ciał sprawił, że wzdrygnął się, jak gdyby zbudzono go z błogiego snu i wrzucono z powrotem w paskudną rzeczywistość. Przestał bujać w obłokach, a uśmiech, który towarzyszył mu przez dłuższy czas zniknął z jego twarzy. Wziął głęboki oddech i przypomniał sobie wskazówki od dawnych mentorów. Uspokoił się po kilku chwilach i ruszył z kompanami w dalszą drogę.

Wizerunek starca był równie nieprzyjemny co piramida nieboszczyków, jednak Flor starał skupić się na czymś innym. Wzór wyryty na ciele umrzyka miał zdaje się ważne znaczenie, jednak na ten moment nie miał pomysłu co może on oznaczać. Po odnalezieniu śladów przyjrzał się im dokładniej, jednak nie zdobył więcej informacji niż żaden z pozostałych członków drużyny.

Gdzieś w lesie Viaspen
Nauridras, 8 Pendaelen 381 Roku Imperialnego

Flor docenił to, że udało mu się zasnąć i nabrać nieco sił przed dalszą podróżą. Nie była to łatwa sztuka, bowiem prawdopodobnie jak pozostali obawiał się, że zwierzoludzie mogą zaskoczyć ich w trakcie odpoczynku i zakończyć ich przygodę już na samym jej początku. Trzymając się śladów po dotarciu do wielkiego cielska ogrzycy, jak ustalili wspólnie, przyglądał się jej przez chwilę z ekscytacją. Jednak kiedy usłyszał trzask gałązki, odwrócił się szybko w stronę skąd odgłos. Na widok krasnoludów, którzy celują w drużynę z kusz, momentalnie zamarł. Starał się jednak, aby grymas na jego twarzy nie odzwierciedlał uczucia strachu. Wymusił lekki uśmiech i skierował swój wzrok na osobnika z pułapką na niedźwiedzie. Pierwsza myśl podpowiedziała mu, że należy podnieść powoli ręce w górę, aby dać znak kusznikom, że nie w smak mu zostać trafionym przez bełty. Odczekał, aż Kwinta skończy mówić i rzekł:
- Odnoszę wrażenie, że nie jesteśmy tymi, których szukacie. Czy możemy porozmawiać w spokoju, bez celowania w nas bronią? Byłbym rad... - niepokój nie pomagał mężczyźnie w doborze słów, jednak wypowiedział je w stronę nowo przybyłych, oczekując, że nie zostaną one źle odebrane.

Gdzieś w lesie Viaspen
Nauridras, 8 Pendaelen 381 Roku Imperialnego

Jeden z krasnoludów, drapiący się po tyłku młodzik, zaczął opowiadać na ucho jakiś sprośny czy okrutny żart łysemu jak kolano koledze. Nie zrozumieliście języka. Został błyskawicznie uciszony przez szychę drużyny. Po szeptanej naradzie ważniaka z krasnoludzicą o dwóch warkoczach dano znak do obniżenia kusz, ale nie czujności. Brodaci zbrojni zaczęli rozchodzić się wokół niewielkiej skarpy na wypadek, gdyby nieopodal czaiło się jakieś inne, leśne zagrożenie.

- Wolę zwierzęta i potwory, bo od razu wiadomo, co z nimi zrobić. - Odniósł się do słów Kwinty, niezdarnie schodząc po skarpie. Głos miał zgrzytliwy. - Tylko szkoda, że rzadko który ma karafkę miodzia, bo mi płuco wywija! Co tam macie w bukłakach, ten cuchnący kwas, co w Turos Tëm winem zwą? Napiłbym się, ale wchodzi ono w gardło niczym nóż... - Stanął przed wami. Zrzucił z muskularnego barku ciężką pułapkę na niedźwiedzie. Żelastwo upadło na porytą ziemię. - Mówcie mi po prostu “Herkules”, będzie łatwiej. Tak mnie nazywa wasz lud, bo nawet jak ktoś walczy dobrze, to ja zawsze walczę lepiej, he, he!

Tyberiusz, widząc, że nie dojdzie do starcia, zdjął dłoń z korbacza. Przyglądał się krasnoludom z mieszaniną ciekawości i nieufności, niewiele o nich wiedział, ale może to to spotkanie przyniesie im jaką korzyść.

- No wina zawsze możemy się napić, każdy dzień w tym cholernym lesie może być naszym ostatnim - wyszczerzył się.

- Dobrze powiedziane! Daj tego waszego wina, niech stracę…

- Przeklęta knieja, nawet jak zniewieściali elfowie się z niej wynieśli, to drzewa wciąż za nimi płaczą...! Nie wiecie o czym mówię, nie? To radzę wam, nie zostawajcie tu za długo. A jeśli już naprawdę musicie, nie wchodźcie zbyt głęboko, a i stąpajcie ostrożnie i lekko. Inaczej śruba wam odbije - zakończył typowo krasnoludzkim wyrażeniem, nie do końca dla was jasnym.

- Polujemy tu na zwierzoludzi, bestie się ostatnio za bardzo panoszą.

- Zwierzoludzi widzielim, i to wielu. Mają gdzieś nieopodal legowisko, ale my nie mamy czasu na głupstwa. Za taki pieniądz nie warto umierać. - Krasnolud gardził nagrodą Ulranda Valeriana, co nie zmieniało faktu, że była wysoka. - Wolę wybrać kogoś o moich rozmiarach, he, he - “Herkules” kucnął przy martwej ogrzycy, uważnie przyglądając się okropnym ranom i śladom walki. - Gdzie żeś polazł… - Mruknął do siebie.

- A na jakiego stwora teraz polujecie? - Zapytał zaciekawiony Septimus, widząc jak krasnolud ogląda zwłoki. Żeby nieco rozluźnić języki, wyciągnął swój bukłak z winem i po wzięciu łyka, podał go krasnoludowi.

- He, he, he - krasnolud roześmiał się, zastanawiając nad odpowiednią nazwą. - Na wilka ogrojada. Zlecenie mamy, he, he.

Flor odetchnął z ulgą, kiedy okazało się, że krasnoludy nie mają wobec nich złych zamiarów. Opuścił ręce i przysłuchiwał się przez chwilę rozmowie, a na wzmiankę o skosztowaniu wina uśmiechnął się, po czym podobnie jak Septimus skosztował swojego trunku i zaoferował go nowopoznanym wojownikom. Kiedy usłyszał nazwę "ogrojad" zaśmiał się, po czym rzucił:
- Dlaczego sądzicie, że nagroda nie jest warta ryzyka? Zdaje mi się, że ten cały wilk jest bardziej niebezpieczny niż zwierzoludzie…

“Herkules” wzruszył ramionami.

- Może i warta, ale to nie moja specjalizacja. - Wziął duży łyk wina. Odwrócił się i spojrzał na swoich. - Co nie znaczy, że jakiegoś młodzika mógłbym z wami wysłać, to by pokazał, gdzie widzieliśmy zwierzoludzi i się na szkodnikach chłopaczyna mógłby się trochę wyrobić. Jeśli pokażecie forsę, rzecz jasna.

Kwinta przyglądała się rozmowie z ciekawością, nie słyszała nigdy o takich potworach jak wilki ogrobójcy. Wierzyła że duchy opiekuńcze ochronią ją i pozwolą bezpieczenie wrócić do domu jak zgromadzi odpowiednie pieniądze.

- Duża ta horda zwierzoludzi w okolicy? - Zapytał zwiadowca, ciekaw tego, na co się mogą natknąć.

- Za dobry w liczeniu nigdy nie byłem, dlatego poluję tylko na duże, pojedyncze sztuki, he, he. - Oddał bukłak z winem. - Wiecie co, dobrze się z wami gada, ale robota czeka.

Propozycja krasnoluda spodobała się mężczyźnie, jednak Flor nie chciał w ciemno opróżniać kiesy. Zdając sobie sprawę z tego że polujący nie mają zamiaru dalej raczyć się winem, zagaił rozmówcę:

- Twoja oferta jest ciekawa, ale chyba lepiej byłoby zaproponować młodzikowi procent z nagrody. Jeśli nie przeżyje, będziesz wiedział, że nie był wart złotych monet a tak wróci do ciebie z pewnym obyciem i sakiewką. Co ty na to? - Flor spojrzał krasnoludowi prosto w oczy.

- Jak to nie przeżyje!? - “Herkules” parsknął jakby usłyszał coś niedorzecznego i nieprawdopodobnego. - Ha, chyba z osłem na łby się waćpan pozamieniał.

Rozległ się gromki śmiech krasnoludów. Zbity z tropu Flor jednak zauważył, że przynajmniej jeden z brodatych zbrojnych krążących po skarpie był ranny. Przechwałki przechwałkami, ale podziemny lud krwawił tak samo jak każdy.

Kwinta spojrzała na towarzysza z lekkim wyrzutem. Rozumiała jego punkt widzenia nie pojmowała jednak czemu miast mamić szczeniaka hojną nagrodą musiał wspominać o jego śmierci, wtrąciła się więc do rozmowy i powiedziała z szerokim uśmiechem.

- Z drugiej jednak strony, jestem przekonana że twoi przyboczni są świetnie wyszkoleni w waszym rzemiośle nawet na tle waszego ludu który jest silny i żywotny ponad inne.

“Herkules” ponownie wzruszył ramionami.

- A tam. Nie wierzę w nagrody kogoś, na kogo warcie dzieje się w tej krainie tyle złego. To na pewno nie przypadek. Mnie i moich ludzi przekona tylko to, co macie w sakiewkach i do tego jakiś udział w tym, co stamtąd wyniesiecie. O ile cokolwiek wam się uda, bo tak tylko w czwórkę się wybierać, no czy to mądre? - Obejrzał się po swoich wątpiąco-pytającym wzrokiem. - Każdy topór wam się przyda, prawda Golicha? - Wskazał na krasnoluda, który kucał nieopodal was i bezwstydnie się wypróżniał, świecąc zarośniętymi pośladkami. Młody odkiwnął głową, między jednym stęknięciem a drugim.

[media][/media]

- Tylko mnie tam wpuśćcie, a ze zwierzoludzi gówno zostanie. - Golicha wystękał sepleniącym głosem. Kiedy podciągał spodnie, nie omieszkając przy okazji pochwalić się bolcowatym, bujnie owłosionym przyrodzeniem, na trawę upadła mu purpurowa, aksamitna sakiewka, którą szybko podniósł i schował.

- Sami słyszeliście! - Podsumował “Herkules”. - Pięćdziesiąt złotych słoneczek, połowa łupu, jaki należałby się na przykład tej miłej pani i przez kolejny miesiąc macie naprawdę wartościowego towarzysza. - Zaproponował.

Kwinta wydała z siebie odgłos pełen oburzenia.

- Ostatecznie jestem skłonna zgodzić się na równy udział w łupie ze wszystkimi chyba, że kolega - zwróciła się do Flora - dorzuci coś od siebie.

Tyberiusz zastanawiał się, lustrując hardego krasnoluda spojrzeniem. Przydałby im się ktoś taki w walce ze zwierzoludźmi. Zresztą może nie przeżyje, a wtedy nie będzie problemu zapłaty.

- To chyba niezła oferta, co? Chętnie zobaczę czy jesteś twardszy w boju niż w spodniach! - Zarechotał.

Golicha bez entuzjazmu podrapał się po zadzie.

- Tam nie będzie jak się wykazać. - Seplenił. - Lepszą walkę stoczyłem z kobietą w łóżku niż z jakimkolwiek zwierzoludem.

- Jeśli jej udziału, to ja w to wchodzę. - Septimus uśmiechnął się przy tych słowach, a w głowie przeliczał ile zostało mu w sakiewce.

- Znalazł się jaśnie pan, co by się chciał na cudzej krzywdzie bogacić - Kwinta podparła się pod boki - Sam dawaj ze swojego udziału jakżeś taki mądry, bo ja ze swojego nie zamierzam po puścić ani grosza. A jak już to możemy wszystka zrzucić się na dla dolę dla mości krasnoluda.

- Spokojnie, jak już, to wszyscy razem. - Wzruszył ramionami Septimus.

- Równy udział w łupie? O, umowa stoi! - Wyszczerzył się Herkules. - Tylko nie przynieś hańby naszym ziomkom, młody! - Pogroził palcem. - Masz zawsze iść z przodu albo wykopię ci nową dziurę w zadku!

- Nie musisz mnie pilnować jak niańka dzieci - odciął się Golicha i założył plecak. - To kiedy zamierzamy coś zrobić?

- No, to widzę, że się dogadaliśmy… - rzekł nieco zmieszany jeszcze Flor, który zdał sobie sprawę, że nie przemyślał dokładnie swoich słów. Spojrzał też z lekkim, wymuszonym uśmiechem na ustach w stronę Kwinty i dodał:
- Dobra robota…

Flor powiódł wzrokiem po wszystkich obecnych, chcąc dostrzec, czy ktoś jeszcze jest ranny. Na słowa Golicha odpowiedział:

- To co, może szybka strawa i ruszamy w drogę? - rzucił do towarzyszy.

Zerknął też na nowego kompana i zadał mu pytanie:

- Daleko do tej kryjówki zwierzoludzi?

- Kawałek drogi przed nami, ale nogi wam z dupy chyba nie poodpadają. - Odpowiedział Golicha. Ostatnie chwile przed ruszeniem w drogę wykorzystał na krzepkie uściśnięcie graby Herkulesa i pożegnanie innych krasnoludów.

- No, w kupie raźniej - wyszczerzył się Tyberiusz. - Walczyłeś już ze zwierzoludźmi? - zapytał się Golichy po drodze.

- Tak. Takimi na literę “K”. Kryseańczycy czy jakoś tak. - Seplenił. - Obiłem kilku takich w karczmie.

- To zobaczymy jak ci idzie z takimi brzydszymi. Ruszajmy zady i oczy dookoła głowy. - Rzucił Septimus.

Zanim wszyscy wyruszyli Flor pozwolił sobie szybko ugryźć kawałek sera i kiełbasy, popijając resztą wina. Po opróżnieniu butelki westchnął, bowiem "Smocza Krew" była naprawdę przednia. Przysłuchiwał się rozmowie kompanów, starając się nie zwracać uwagi na wadę wymowy Golichy. W ciszy podążał za towarzyszami.

Dziedziniec zigguratu
Legowisko zwierzoludzi gdzieś w lesie Viaspen
Nauridras, 8 Pendaelen 381 Roku Imperialnego

Ruszyliście na kierunek obrany jako “wschód”, mając cały czas po prawicy widok na tył piramidalnej świątyni. Tym razem obyło się bez przykrych niespodzianek. W trakcie wędrówki Gajusz obstukał kijem dachy czterech znajdujących się pod waszymi stopami komnat. Nie wiedzieliście, co się mogło w nich kryć; nie dochodziły z nich też żadne odgłosy. W ogóle od dłuższego czasu panowała niepokojąca cisza, przerywana jedynie nietoperzymi piskami i trzepotaniem skrzydeł. Porcius musiał w pewnej chwili przystanąć. Położył ciężką skrzynię i zaczął rozmasowywać zmęczone ramiona. Akurat wtedy wypaliła wam się jedyna pochodnia i byliście zdani już tylko na światło koksowników rozstawionych na rogach zigguratu. W zasięgu wzroku nie było żywej duszy. Zauważyliście, że drzwi jednego z pomieszczeń były otwarte, jednak w środku panowała ciemność. Ślad krwi, jakby kogoś z tego mroku ciągnięto po posadzce, prowadził gdzieś na “południowy” koniec dziedzińca i znikał w mroku.

Mucius wygrzebał z kieszeni buteleczkę z olejem.

- Jak ktoś ma kawałek szmaty czy coś co może posłużyć za materiał do pochodni to ja mam olej. Po ciemku nie ma co się pchać dalej. - powiedział do pozostałych. Jednocześnie podrapał za uszami szczura idącego obok niego.

- Ubrania. - rzuciła Clepsine. - A na czym rozpalimy? Bo chyba mimo wszystko dalej chcemy pukać kijem do sufitach, nie? Ma ktoś coś długiego na zbyciu?

- A kij z tej pochodni, co się wypaliła już się nie nada? - spytał Fodjuncjusz Gajusza.

- Nie poparzysz się? Bo jeśli nie, to raczej się nada. Trzeba jeno zmienić szmaty - powiedziała Vatia.

Mucius owinął pochodnię podanym mu materiałem. Wylał na niego trochę oleju i próbował podpalić.

- Nie zajmuje się. Może złapie ogień od jednego z tych koksowników.

- Może pójdę po niego sama? Jeśli na dole czeka coś złego, lepiej nie wejść w to gówno całą drużyną. - Zaoferowała się Clepsina. - Powinnam od razu zajrzeć do tego krwawego pomieszczenia? Przez tę ciszę wydaje mi się, że nikogo tam nie będzie…

Mucius wahał się przez chwilę. Porcius natomiast nie.

- Odważnie Clepsino. Zróbmy tak. Przy następnej okazji ja pójdę na zwiad zamiast ciebie. Musimy rozkładać ryzyko. - poklepał ją po ramieniu i mówił szczerze.

Clepsina zeskoczyła z dachu świątynnego kompleksu. Wspięła się na pierwsze piętro schodkowej piramidy i rozpaliła pochodnię od koksownika. Następnie zajrzała przez otwarte drzwi do ciemnej komnaty. A w zasadzie dwóch, odgrodzonych otwartą, żelazną kratą, tak jak stróżówka i cela więzienna. Krata była otwarta. Jedna ze ścian więzienia była zburzona i prowadziła dalej w mrok. Clepsina wróciła na dach i zrelacjonowała zwiad.

- Mamy następujące możliwości choć to pewnie nie wszystkie... Pakować się do dziwnego tunelu. Który na wyjście nie wygląda. Sprawdzić te komnaty za nami. Dźwięk się z nich nie wydobywał, więc można je sprawdzić pod kątem pułapek i zajrzeć do środka. Ewentualnie idziemy dalej w kierunku… w zasadzie obojętnym. Byle dalej - powiedział Porcius.

- Nie, do tunelu lepiej nie, też nie wydaje mi się, by wyjście tam było. Tylko gdzie ono może być… Gdybyśmy tylko wiedzieli w którym kierunku leźć… Tylko skąd mamy wiedzieć… - Fonducjusz zawiesił głos. - Zostaje znaleźć wyjście z tej sali, która wygląda, jak wejście, czy wyjście…. W sensie korytarz chociaż, czy coś - grabarz nie zaproponował niczego oryginalnego i nawet ciężko mu było się wysłowić...

- Może wejście będzie z przodu tej piramidy - powiedział Gajusz - teraz zdaje się jesteśmy z jej tyłu.

Było trudno, ale podjęliście wspólną decyzję. Zeszliście po kolei z dachu kompleksu świątynnego rozciągającego się wokół posępnego zigguratu, obawiając się, czy nie robicie przy tym za wiele hałasu. Każdy, nawet najmniejszy odgłos zdawał się odbijać donośnym echem od niknącej w ciemnościach granitowej kopuły. Zakradliście się na tył piramidy schodkowej i jeden po drugim wspięliście się na czwarty schodek. Znaleźliście błyskotkę, która was tu zwabiła. Na płycie leżała jak porzucona kula wielkości zaciśniętej pięści. Wykonana była z dziwnego, poczernionego szkła. Przedstawiała złowieszcze, jaszczurcze oko. Co jakiś czas w jej wnętrzu pojawiało się powoli srebrne światło i równie wolno gasło.

[media][/media]

Mimo dość złowieszczego widoku, Fodjuncjusz postanowił po nią sięgnąć. Wyciągnął dłoń, chwycił kulę i zaczął się jej przyglądać.

Mucius ciągnąc Złotonoska demonstracyjnie dał kilka kroków w tył.

Nic się jednak nie stało. Póki co. Kula była zimna w dotyku. Im jaśniejsza się stawała, tym bardziej to zimno było odczuwalne i vice versa. Nie było to uczucie skrajnie nieprzyjemne. Po przyłożeniu do czoła mogło być nawet orzeźwiające. Pionowa, nieludzka źrenica potwornego oka zdawała się zajmować uwagę i myśli Fodjuncjusza, jakby gdzieś w jej ciemnym zakamarku kryła się nieodgadniona tajemnica, do której zdolny jest dotrzec tylko odpowiednio bystry umysł, z odpowiednią ilością wolnego czasu do poświęcenia na jej badanie...

- Głupcze! - sygnał Gajusz zakrywając oczy Fodjanusza. - Nie słyszałeś opowieści o szklanych kulach i tych co są po drugiej stronie? Zakryjcie to jakąś szmatą.

- Ładujmy to do skrzyni i w drogę. - skwitował Porcius nadstawiając otwarta skrzynię tuż pod ręce Fonducjusza.

- W bajkach takie rzeczy zawsze pozwalają demonom śledzić bohatera… - stwierdził Atrius.

- A jak położę buty na stole, to nastanie głód - parsknął Fodjuncjusz po czym nie zwracając uwagi na otoczenie wrócił do obserwowania kuli. W jakiś sposób czuł, że go wybrała. Nie rozumiał tego, ale wiedział, że jest jej potrzebny, a ona jest potrzebna jemu. Spędził nad tym dobrą chwilę, po czym schował z uwagą przedmiot...

Fodjuncjusz ponaglił szturchnięciem odpoczywającą na murku Clepsinę, aby wstała i pomogła mu nieść dalej nieprzytomnego Mendicusa, kiedy Porcius nagle krzyknął ostrzeżenie! Niewyraźne, ciemne sylwetki przemykały po dziedzińcu świątyni, węsząc i skomląc pożądliwie. Pozostawały poza kręgiem światła rzucanym przez koksowniki, co utrudniało oszacowanie ich liczebności. Nadchodził koboldzi patrol!

- S… sss… stać! - Marcus i Mucius zrozumieli wyjąkany rozkaz zbliżającego się, jaszczurzego pokurcza, który aż podskoczył ze zdenerwowania. Pozostałym w zrozumieniu pomogły rozhuśtana proca i nastawiona tarcza. Po białej czaszce na pysku i kościach karykaturalnie wymalowanych na ciele mogliście się domyślać, że był kimś w rodzaju dowódcy bandy. Mieliście niewielką nadzieję, że barwy wojenne nie kryły jakiejś straszliwej, pierwotnej m
agii...

[media][/media]

- O co chodzi przyjacielu? - zapytał Gajusz. - Śpieszymy wykonać rozkazy, więc mów szybko.

“Oni nigdy w to nie uwierzą…” - pomyślała Clepsine, sięgając powoli ręką w stronę łomu. Starała się przy tym nie okazywać tego zbytnio.

Vatia z kolei odłożyła niedokończoną mapę na bok i cofnęła się mimowolnie o pół kroku.

Poirytowany kobold tupnął wściekle.

- G.. g… gadać po naszemu!

Mucius z tyłu kolumny był zesrany ze strachu. Powtórzył a w zasadzie bardzo głośno wypowiedział ponownie słowa Gajusza. Podejmując się roli tłumacza.

- On mówi: O co chodzi przyjacielu? Śpieszymy wykonać rozkazy więc mów szybko.

- Ta. - Burknął nieprzekonany. - To p… po… pokaż łuskę! - Wydarł się.

Mucius powiedział coś do Porciusa w niezrozumiałym dla kobolda języku. Brzmiało to natomiast:

- Pokaż mu jedną z tych fioletowych łusek.

Porcius sięgnął do kieszeni. Gdzie trzymał ich kilka. W skrzyni mogłyby się zniszczyć. Pokazał koboldowi z przodu jedną z nich. Mucius z tyłu powiedział udając już poirytowanego. Miał też cichą nadzieję, że łuska jest w odpowiednim kolorze.

- Starczy już chyba tych uprzejmości. Mamy pilne zadanie. - podkreślił.

Z nozdrzy kobolda aż wydobyła się smużka zielonego gazu, kiedy parsknął rozwścieczony.

- Złaź mi tu, b… bo nic nie widzę!

- No nie mamy czasu. Rzucę ci jedną w dół jak obiecasz mi ją potem odrzucić z powrotem. - Mucius brzmiał jakby się targował. W rzeczywistości gówno go obchodziło czy ta łuska do nich wróci. Trzeba było jednak trochę przygrać.

- Nie waż mi się sss… sprz… sprzeciwiać, ty b... bez… bezłuski! D… do nogi! - Kobold poklepał się w udo.

- Mamy szykować się na kolejną rzeź? - wyszeptała przerażona Vatia, która mimo że nie rozumiała słów kobolda, widziała jak ten jest coraz bardziej rozsierdzony.

- Czego on chce? - dodała Clepsina.

- Żebym zlazł na dół i pokazał mu łuskę. Czego nie zrobię. Jak ktoś chce schodzić to dobry moment żeby się zgłosić. Jak nie, rzucę mu łuskę i powiem, że rozkaz dostałem od kogoś ważniejszego niż on. Zastanawiam się czy dodać też wzmiankę o tym, że słyszałem hałas na północy zachód stąd. To jednak może rzucić na nas podejrzenia.

- Jak nie zejdziesz to nas z procy wystrzela - powiedział Gajusz. - On chce uwierzyć, że mamy prawo tu być. Dajmy mu powód by tak było nadal. Musimy zachowywać się pewnie, ale nie przesadzić. Uważać by nie przekroczyć granicy.

Gajusz mówił jakby wiedział to z doświadczenia. Co jeśli było prawdą raczej nie stawiało go w dobrym świetle.

- Twoja męska duma nas kiedyś zabije - odparła Clepsina, nie wierząc własnym uszom. - A ja myślałam, że chodzi mu o naszą rasę. Daj mi tę łuskę, zejdę do niego.

- Duma? Raczej rozsądek. - odpowiedział Mucius. Chwilę później krzyknął. - Już schodzi z łuską zwinna dwunożna. - Krzyknął do kobolda na dole.

- Wielki rozsądek, doprawdy - prychnęła Clepsina, biorąc łuskę do ręki i starając się zejść na dół z przypisaną jej gracją.

Kiedy Clepsina zbliżyła się do kobolda pokrytego barwami wojennymi, usłyszała w ciemnościach psie powarkiwania kilku kolejnych. Strach ścisnął cię za gardło. Po podaniu smoczej łuski dowódca potwornego patrolu zaczął ją obracać bez przekonania w pazurzastej łapie. Poczułaś, że uginają się pod tobą nogi. Zauważyłaś, że pociskiem w trzymanej przez potwora procy nie był kamień, a tłusta stonoga. Milczenie kobolda trwało ledwie kilka bić serca, ale sparaliżowanej ze strachu zdawało się wiecznością. W końcu stwór rzucił łuskę długości palca wskazującego pod twoje nogi. Wartownicy zaszczekali.

- Z… znikać mi z oczu! - Rozkazał. Nie ruszył się. Obserwował, dokąd pójdziecie.

Dziedziniec zigguratu
Legowisko zwierzoludzi gdzieś w lesie Viaspen
Nauridras, 8 Pendaelen 381 Roku Imperialnego

- Clepsina wracaj wszystko gra. - Mucius poinformował kobietę.

Nie mając zamiaru czekać tu dłużej niż trzeba, Clepsina wspięła się znowu na górę.

- Mamy coś dla niego zrobić czy coś? - spytała.

- Nie zwijamy się stąd lepiej. Za jakiś czas zorientują się, że świecące zniknęło. Proponuje dla zmyłki iść przez chwilę w inną stronę. A jak tylko znikniemy mu z oczu gwałtownie skręcić z powrotem na nasz dotychczasowy kurs.

- Racja, ruszajmy - poparł kompana Gajusz.

- Prowadź więc - rzekł Atrius.

Początkowy kierunek jaki obrał Mucius stanowił północny zachód. Niby w stronę cel z więźniami. Tchórzliwy kopacz rowów uznał to za kierunek który koboldów dziwić nie powinien. Gdy tylko zniknie im z oczu chciał skręcić na południowy zachód.

Koboldzi rozkazodawca lustrował was czujnym, podejrzliwym spojrzeniem, kiedy schodziliście z piramidy. Jeden z kurduplowatych stworów zaczął węszyć na czworaka, blisko posadzki. Wskazał przełożonemu ślad krwi prowadzący do otwartych drzwi. Patrolujący rozszeptali się nerwowo w swoim psim języku. Ruszyli pokracznie w stronę stróżówki i celi, które niedawno odkryła Clepsina. Wy zaś obeszliście ziggurat dookoła i stanęliście przed kamiennymi schodami prowadzącymi na sam szczyt świątyni. Spodziewaliście się podniesienia alarmu przez patrol. Nie mieliście za wiele czasu do stracenia. Niestety pochodnia niesiona przez Gajusza powoli się dopalała.

Mucius przewiesił sobie tarczę przez plecy.

- Proponuje niezwłocznie dać dyla w ten tunel. Zaraz będzie alarm nie mamy dużo czasu. - widać jednak było, że Mucius nie wybierał się tam pierwszy.

- A co powiemy patrolowi? Że nam się drogi pomyliły? Jak chciałeś uciekać tunelem, było nam iść do stróżówki od razu - prychnęła Clepsina. - Zróbmy lepiej te dwa kroki do przodu i pójdźmy przez te drzwi obok. Tak mamy przynajmniej szansę nie wpaść na koboldy.

- Ten tunel obok nas mam na myśli. - wskazał na wejście znajdujące się tuż obok nich. - Możemy też to nazwać przejściem czy wejściem. Przecież nie chcę uciekać tunelem który gdy to widziałem stanowczo sprawdzałem jako drogę ucieczki. Ostatnio spaliłem część swojego odzienia. Kończy się nam światło. Więc teraz czas by oddał go trochę również ktoś inny. - ślepia małego tchórza skierowały się na Vatię.

- Może mam od razu wszystko zdjąć? - odparła oburzona piękność. - Weźmy jedną z ich kadzielnic. Albo chociaż olej z niej.

- W innych okolicznościach przystałbym na to bez wahania. - powiedział z powagą Mucius. - Obecnie rozpałka to niestety wyższa konieczność.

Piękność prychnęła tylko, odrywając od sukni kawałek odzienia.

- Niech już będzie - rzekła, podając go mężczyźnie.

Mucius dołożył ten kawałek materiału by powstrzymać dogasanie pochodni. Następnie delikatnie zajrzał do kolejnego pomieszczenia. Patrząc pod nogi i wzdłuż ścian. Po tym jak się z nim ogólnie zapoznał.

Niestety intencje Muciusa zostały powstrzymane przez... zakluczone drzwi. Ich wyważenie z kolei mogło okazać się zbyt hałaśliwe. Nie chcieliście ryzykować ściągnięcia uwagi koboldziego patrolu.

- No dobra starczy tego mojego kręcenia się. Teraz niech ktoś inny poprowadzi. Radzę się pośpieszyć, koboldy poszły w stronę celi.

- No to już po cichej ucieczce - warknęła rozgniewana na bogom ducha winne drzwi Clepsina.

- Jak do tej pory wszystko tu jest w miarę symetryczne, więc pewnie jak się obrócimy i ruszymy dalej, znajdziemy kolejne drzwi. Może będą otwarte. Albo wespniemy się na piramidę. Tamte koboldy jakoś tu przecież weszły - zaoferował Atrius.

- Zróbmy tak, chodźmy na drugą stronę - przytaknął grabarz.

- Zgoda byle szybko. - potwierdził Mucius.

- W drogę - przytaknął Gajusz.

Doszliście do dwóch par podwójnych drzwi położonych względem siebie prostopadle. Krwawy ślad prowadził pod tymi prowadzącymi “na południe”. Cisnęły wam się na usta przekleństwa. Zarówno jedne, jak i drugie drzwi były zakluczone.

- Nie mamy wyjścia idziemy wzdłuż ściany na północ. W poszukiwaniu drzwi. - zasugerował pozostałym.

- A co powiemy tamtym jaszczureczkom? Że zgubiliśmy gdzieś klucze? - spytała Clepsina, powoli dając się ponosić frustracji wywołanej brakiem kluczy. - Nie, żebym miała coś przeciwko. Niestety nie mamy wyboru, chyba że jakimś sposobem mamy tu włamywacza.

- Chodźmy, bo rzeczywiście zaraz znów się do nas przyczepią - rzucił grabarz.

- Może schowamy się na szczycie piramidy? - zaproponował Gajusz - Coś mi się widzi, że ten patrol może znaleźć strażników cośmy ich zabili…

Spojrzeliście na posępny ziggurat. Na samym szczycie dostrzegaliście zarys ogromnego ołtarza, wyciosanego z bloku ciemnoszarego kamienia. Ziejąca w jego dłuższym boku czarna dziura musiała gdzieś prowadzić. Pytanie tylko, gdzie? Intuicja podpowiadała wam, że nie było to tak usilnie poszukiwane wyjście. Zanim mieliście okazję zweryfikować pomysł Gajusza, usłyszeliście krzyk, który zmroził wam krew w żyłach.

- TAM SĄ!

W reakcji na wrzask stwora znieruchomieliście, szykując się do walki lub ucieczki, jak zwierzęta, których egzystencja w dziczy zależy od umiejętności przeżycia. Gdzieś za kręgiem światła czaił się koboldzi patrol, z rozhuśtanymi procami gotowymi do bezlitosnego ataku...

Marcus potoczył nieprzytomnym wzrokiem wokoło i zaczął opowiadać:

- Idą drogą koboldzki koneser fajek, gobliński pijak i tęczowy hobgoblin. Nagle drogę zastępuje im demon i mówi, że jeżeli jeszcze raz zgrzeszą to zginą na miejscu. No i tak idą, idą i nagle widzą niedopitą flaszkę.

Gobliński pijak stara się być silny, ale aż go skręca, żeby się napić.

Kumple ostrzegają, że jak się napije, to umrze. Niestety, nie wytrzymał i wypił, a po chwili umarł. Ograbili go, trupa zepchnęli w krzaki i tak idą dalej, nagle widzą na drodze leży nabita fajka.

Na to tęczowy hobgoblin do konesera fajek:

- Ty wiesz, że jak się po nią schylisz, to obaj jesteśmy martwi?

Pierwszą odpowiedzią na żart Marcusa była cisza. Następnie niskie, rozzłoszczone powarkiwanie, które nie wróżyło nic dobrego, a w końcu… bezlitosna salwa z proc! Zostaliście obrzuceni z ciemności malutkimi, czarnymi stonogami. Niektóre zaplątały się Livii we włosach i boleśnie pokąsały jej głowę. Przerażonej wieśniaczce zrobiło się słabo, nie tylko od wijącego się robactwa, ale także od trucizny, która zaczynała krążyć w jej żyłach. Podobnie Porcius o mały włos nie wypuścił skrzyni z rąk, kiedy stonoga ugryzła go w przedramię. Osłabiający ciało jad niemal zgiął go w pół.

- Osłaniajcie mnie! - krzyknęła Clepsina, z zamiarem wykorzystania swego łomu. Może i nie była silna, a stojące przed nią drzwi wyglądały na solidne, ale musiała spróbować je wyważyć.

Skryba, który do tej pory najwyżej czytał o włamaniach, również nie chciał stać bezradnie, czekając na toksyczną śmierć. Razem z towarzyszką zaparł się z całych sił.

Nieprzytomny Mendicus upadł i uderzył głową o posadzkę, kiedy niosący go Fodjuncjusz i Clepsina gorączkowo zabrali się za próbę wyważenia drzwi. Pomógł im w tym Atrius i wspólnymi siłami sprawili, że masywne drzwi ustąpiły. Droga ucieczki stała otworem!

Vatia dopiero co otrząsnęła się z szoku, a już ucieczka stała przed nią otworem. W rękami na głowie i patrząc pod nogi coby nie wdepnąć w jedną ze stonóg weszła do pomieszczenia obok. Pozostało jej jedynie liczyć na to, że tam będzie bezpieczniej.

Zanim zdążyliście uciec przez wyważone drzwi, koboldy miotnęły drugi raz z proc, tym razem boleśniej, gdyż jadowite stonogi zastąpiły kamieniami, nieraz o ostrych krawędziach. Salwa była chaotyczna i niecelna, ale jeden z twardych pocisków rozkrwawił czoło Gajusza, aż zrobiło mu się ciemno przed oczami. Marcus i Mucius usłyszeli powtarzane przez potwory nawoływanie, którego mimo znajomości języka wroga nie rozumieli: “Idimmu! Idimmu! Idimmu!”. Porcius zamknął lewe skrzydło podwójnych drzwi i póki co zablokował przejście skrzynią. W świetle pochodni zauważyliście kolejne drzwi i... zakręt. Hala najprawdopodobniej miała kształt litery “L”. Nie mieliście zbyt wiele czasu do namysłu - słyszeliście już kroki nadbiegających koboldów!

Korytarze kompleksu świątynnego
Legowisko zwierzoludzi gdzieś w lesie Viaspen
Nauridras, 8 Pendaelen 381 Roku Imperialnego

- To co, wchodzimy do tego pomieszczenia z freskiem? - spytała cicho Drusilla.

- Rozejrzyjcie się przez chwilę. Czy nie ma pułapek i patrzcie pod nogi. Nie śpieszy się nam ale musimy iść do przodu. Będę was osłaniał. - powiedział Varius.

Decimus w milczeniu przyjmował pomocne uwagi jak to lepiej być uważnym i żywym. W końcu jednak nie wytrzymał:

- Sami, kurwa, eksperci. W takim razie ja osłonie tyły przed pająkiem.
I ustąpił miejsca na szpicy godniejszym od siebie.

Varius nie drgnął nawet o krok. Dalej trzymając się blisko Dairinn.

- No, obraź się jeszcze…. Bogowie... tego nam tu brakowało - westchnął Sarmencjusz.

- Długie masz to żelastwo… - szepnęła Drusilla, spoglądając na falx Sarmencjusza. - Myślisz, że gdyby tak szurać czubkiem ostrza o kafle, przetniemy ewentualny drut dość daleko od nas?

- Obawiam się, że nie - odparł Sarmencjusz. - Przejdźmy przy ścianie, krok po kroku, uważnie. Do wyjścia.

- Będę osłaniał stronę z której nadejdzie atak gdyby do tego doszło. Pusyliuszu w środku jest co prawda tylko jeden bełt ale może chcesz skorzystać? - zapytał o chęć użycia kuszy najgorzej wyposażonego więźnia. - Ta woda nie zadziała na każdego. - powiedział z nutką goryczy. - Mogę ci ostatecznie pożyczyć młot. Dopóki mam łuk nie jest mi potrzebny a głupio zostawić cię bez uzbrojenia. Powinniśmy trzymać się razem. Choć wiem, że każdy chce przede wszystkim przetrwać. Pusiliusz wziął więc młot i podziękował. W drugiej ręce trzymał pochodnię, więc kusza odpadała.

- Ja będę patrzyła na pułapki, które mogą być ukryte na ścianach i następnych parapetach, jakie spotkamy, a ty zajmiesz się podłogą, dobrze Sarmencjuszu? - spytała Drusilla.

Decimus nie odezwał się ani słowem.

Varius tymczasem odezwał się do elfki.

- Zrobię wszystko pani żebyśmy przeżyli. Zabiłem tego truciciela na twoich plecach tak szybko jak się dało. Niestety nic nie widziałem. Teraz przyjąłem stanowisko łucznika. Niestety nadal mój wzrok ma ograniczenia. Zechciałabyś pożyczyć mi swój pierścień pani? To zwiększy nasze szanse na przeżycie. Mam nadzieję, że ufasz mi na tyle. Oddam go gdy tylko lepiej się poczujesz. - Varius zapewnił Dairinn.

- Nie warto próbować - odparła Dairinn. - Teraz jest bezużyteczny. Musiałoby minąć siedem nocy, żeby pierścień był w stanie obdarzyć cię taką mocą jak mnie. A będę nie bez zdziwienia, jeśli uda nam się przeżyć choć kolejny dzień…

- Zatem ja postaram się byśmy go przeżyli. Ty natomiast zjesz ze mną wykwintną kolację jeśli się nam uda wydostać.

- Łudzisz się jeszcze, że zjesz coś innego niż suchara wyrwanego z sakwy poległego awanturnika? Niepotrzebnie...

Przemknęliście pod ścianą, zachowując obrany szyk. Zatrzymaliście się przed skórzaną zasłoną. Była podobna do poprzedniej, choć nie identyczna. Pod kotarą, nisko nad posadzką, pulsowało jaskrawoczerwone światło, nie przypominające ognia pochodni czy lampy olejowej. Prowadząca was Drusilla poczuła odpychający smród zgniłego trupa. Przez jedno, dwa bicia serca wszyscy słyszeliście niskie, monotonne i szybkie trzepotanie.

Varius kiwnął głową Drusilli najpierw w tył, wyraźnie dając jej znak, że mogą zawrócić. Potem w przód, wskazując jej kotarę. Wyraźnie musiała sama zdecydować, co dalej. Sam celował z łuku w górną część kotary. Jeśli cokolwiek się tam pojawi i zaatakuje od razu zacznie strzelać.

- Mogę podnieść tym - Sarmencjusz szepcząc uniósł falx - kotarę. Tak na dystans
- zaproponował. A ty byś zerknęła, czy coś się tam czai - spojrzał na elfkę.

- Nie rób jaj Sarmencjusz, ona ledwo trzyma się na nogach. - Varius szybko wstrzymał pomysł w zarodku. - Na zwiad nie wysyła się osób w jej stanie.

- Nie wysyłać na zwiad, tylko zerknąć tym kocim wzrokiem pod kotarą. A reszta będzie przygotowana na zagrożenie - odpowiedział Sarmencjusz.

Varius wciąż był niechętny. Spojrzał jednak pytająco na Dairinn.

- Oszczędźcie mi trudów… - Odpowiedziała słabym głosem, w niczym nie przypominającym tego, którym wcześniej wykonywała elfie pieśni.

- Ten dźwięk… brzmi podobnie do dźwięku jaki wydają pszczoły. - Powiedział szeptem traper.

- Chować się za ranną artystką… Doprawdy, odważny z ciebie wojownik będzie. A jaki praworządny… - Drusilla nie kryła zdegustowania słowami kompana. - Przynosisz hańbę cesarstwu - dodała, delikatnie uchylając kotarę czubkiem broni.

Jaskrawoczerwone światło biło od… ogromnego żuka! Pod skierowanymi w waszą stronę owadzimi ślepiami, nie wyrażającymi żadnych emocji, pulsowały dwa gruczoły, z których brał się ten specyficzny blask. Buzdygan zaskoczonej bliskością stworzenia Drusilli w natychmiastowym odruchu cofnął się za kotarę. Wieśniaczka zadrżała, a serce podeszło jej do gardła. Zrobiła krok w tył, nieomal wpadając na Sarmencjusza.

[media][/media]

Varius zaczął od teraz celować w dół.

- Cofnijmy się, jak do nas wyjdzie to strzelam. W plecaku mam militarny olej i kuszę. Jak ktoś chce to niech bierze. - Varius mimo swej odwagi pierwszy raz widział taką bestię. I był szczerze przestraszony. Nie był skory do panicznej ucieczki, jednak dopuszczał myśl o odwrocie… Tylko gdzie? Wtedy mogliby iść tylko schodami na dół. Za plecami potworny pająk, przed nimi gigantyczny żuk. Byli w swego rodzaju potrzasku.

- Może da się czymś odwrócić jego uwagę - powiedział niepewnie drwal.

Drusilla miała rację w swym sarkaźmie. Dużą rację, toteż Sarmencjusz nie odrzekł, ani słowem. Nie był ni odważny, ale nie był też wojownikiem. A i jego czyny miały to potwierdzić... Gdy tylko spostrzegł przerośniętego żuka odskoczył w bok, za zakręt z którego przyszli. Pusiliusz również nie miał odwagi, by się ze stworem zmierzyć. Przerażał go, więc i on odskoczył do tyłu, ściskając odruchowo mocniej młot.

- Myślicie, że jeśli oblać to olejem i cisnąć w to pochodnią, zapali się to? - rzekła Drusilla, szykując tarczę na wypadek natarcia zwierzęcia.

Decimusa zastanawiało, dlaczego ten żuk świecił. Oczywiście miał większe problemy, ale to świecenie mu się nie podobało.

- Niektóre owady plują na ofiary - powiedział wznosząc tarcze na wszelki wypadek, by móc się osłonić.

Jaskrawoczerwone światło bijące spod zasłony zaczęło się oddalać, aż w końcu znikło.

- Polazł chyba. Idziemy dalej, tylko ostrożnie.

- Wrzućmy tam najpierw jakieś niepotrzebne gówno. Na przykład worek z monetami. Jeśli się na nas zaczaił, może go w ten sposób wywabimy? - zaproponowała była zbieraczka łajna.

Varius kiwnął głową i podał do przodu worek ze 150 złotymi monetami.

- Nie jest to tak totalnie niepotrzebne. Za coś tę kolację Dairinn muszę postawić. Zabierzemy to mam nadzieję z powrotem.

Powiedział wiążąc zamknięcie worka liną. Drugi koniec zawiązał wokół siebie. W razie kłopotów wyciągnie… w razie dużych kłopotów odetnie. Następnie podał go Drusili do przodu. Sam ponownie napiął łuk i ją ubezpieczał.

Kobieta skinęła tylko głową, po czym wrzuciła cenny woreczek do sali obok czekając w niepewności na ewentualny atak.

Worek uderzył o posadzkę, brzęknęły monety. Czekaliście z zapartym tchem. Nic się jednak nie stało. Od czasu do czasu słychać było odległe, krótkie trzepotania żuczych skrzydeł i to chyba niejednej pary, ale nic ponadto. Pusiliusz z pomocą Decimusa wymienił wypaloną pochodnię. Wraz z nowo rozpaloną zostało ich jeszcze jedenaście. Dosyć sporo, ale nie mogliście zapominać, że czas w tym zapomnianym przez bogów miejscu miejscu płynął nieubłaganie i nie na waszą korzyść…

- Mamy dwie opcje idziemy dalej do przodu po cichu i ostrożnie. Jak zobaczymy żuka stajemy. Żadnego atakowania czy nawet gwałtownych ruchów. Jak się zacznie denerwować, odstraszać czy co tam oznacza to świecenie kroczek za kroczkiem się cofamy. Powoli na spokojnie, niech idzie swoją drogą. Może to wypali, a może nie. Wolałbym jednak spróbować metody bez walki. To ogromne stwory. Jeśli nie chcecie ryzykować możemy cofnąć się do tamtych schodów w dół. Ja chciałbym iść dalej. Pierwszy żuk dał nam spokój, a nie musiał; widzę w tym szansę. Zabrałbym też z nami te płachty oddzielające komnaty. Mogę się nam potem przydać. Jak przyjdzie nam za kilka godzin odpocząć - Varius wyłożył dostępne im opcje.

- Spróbujmy przejść przez te żuki, tak jak sugerowałeś - rzuciła Drusilla. - Ale bądźmy gotowi do ucieczki. I trzymajmy się ściany, żeby nie napadły na nas z tyłu.

Varius jako krzepki drwal szybko uporał się ze ściągnięciem i złożeniem zasłony wiszącej za wami. Spakowawszy ją do plecaka Dairinn, wziął się za drugą. Po zdjęciu kotary zrobiliście kilka kroków, ostrożnie i z naszykowaną bronią. Waszym oczom ukazała się dawna antykamera, w której zalęgły się żuki. Tych nienaturalnie ogromnych naliczyliście cztery, ale wiele więcej, wielkości pięści lub nawet mniejszych, siedziało na popękanych ścianach, niepewnym suficie, czy wykrzywionych parapetach okien kojarzących wam się z pułapką, cudem ominiętą w długiej hali. Stworzenia zdawały się póki co nie reagować na obecność gości. Wciągając powietrze poczuliście jeszcze raz smród zgnilizny. Zdawał się dochodzić od człekokształtnych zwłok w zaawansowanym stopniu rozkładu. Resztki trupa rozświetlone były w kilku punktach przez jarzące się na czerwono, żucze jaja. Wiedzieliście, że istnieli na tym świecie ludzie, którzy słono by zapłacili za kilka sztuk, czy to alchemicy, czy Wiedzący, czy treserzy egzotycznych gatunków… Na drodze do kolejnej komnaty stała kolejna zasłona, podobna do poprzednich, ale nie identyczna.

- Idźcie dalej, nic nie dotykajcie - szepnął Decimus. - Zwłaszcza jajek. Wszyscy bez słowa poparli Decimusa i ruszyli z uwagą do przodu, by przystanąć przed kolejną kotarą.

Ostrożnie krok za krokiem i stanęliście przed trzecią kotarą. Nie różniła się za wiele od poprzednich, choć w jej lewym dolnym rogu, dzięki jaskrawoczerwonemu światłu zauważyliście coś przypominającego niewyraźny, wyblakły tatuaż. Ciarki przeszły Drusillę na myśl, z kogo ta skóra mogła zostać zdarta i czy odbyło się to jeszcze za życia nieszczęsnego eks-właściciela. Za plecami słyszeliście co jakiś czas trzepotanie owadzich skrzydeł, czy inne żucze odgłosy. Żadne z dziwacznych stworzeń wam jednak nie zagroziło, ale też nie chcieliście nadużywać tej niespotykanej gościnności. W końcu ta komnata bez szwanku pomieściłaby jeszcze kilka trupów, w których żuczyca chętnie złoży kolejne drogocenne jaja...

- Bogowie… - wyszeptała kobieta, po czym dodała już nieco głośniej. - Wydaje mi się, że możemy już iść. Ale dajcie mi sekundę. - Uchyliła nieco kotarę, starając się ocenić, co jest po drugiej stronie.

Drusilla zajrzała do komnaty. Wydawała się pusta, może poza zbitką desek nędznie imitującą łóżko. W blasku pochodni zauważyła wypukłość na ścianie po prawej, prawdopodobnie fragment jakiejś płaskorzeźby, ale nie wystarczał by ocenić, co przedstawiała. Zresztą musiałaby stanąć przed ścianą, żeby złapać wzrokiem całość.

- Chyba jest tam pusto, ale uważajcie. - odparła Drusilla, wślizgując się powoli do środka, starając się trzymać ściany i stawiać wysoko nogi.

Prowizorycznych łóżek było więcej niż jedno. Dokładnie dziesięć. Wyglądały jednak na zaniedbane i porzucone. Niektóre były połamane, inne przegniłe. Wszystkie na rozmiar mniej więcej odpowiadający człowieczym. Baraki? Może i tak, ale kiedyś musiał to być również westybul świątyni, o czym świadczyła pokaźna płaskorzeźba. Nie rozumieliście wyrytych w starożytnych językach napisów, ale popękana całość przedstawiała okrutną walkę, a raczej zmasakrowanie armii włóczników o jaszczurzych głowach przez wojska ludzi, jednak wyglądających zupełnie inaczej niż aurańscy legioniści. Mieli stożkowate hełmy i bujne brody. Nad ich zastępami czuwał skrzydlaty mężczyzna w długiej szacie i z berłem w ręku.

- Oby moje łoże śmierci było wygodniejsze... - stęknęła Dairinn, siadając na zbitce desek. - Dajcie mi chwilę. Albo połóżcie się ze mną i poczekajmy na śmierć.

- Odpoczywaj ile tylko potrzebujesz - odparła Drusilla, czekając na wejście reszty drużyny. - Ale rozchmurz się trochę. Przyprawiasz mnie o dreszcze tym pesymizmem.

Pusiliusz również czuł potrzebę odpoczynku. Z jednej strony powinni to miejsce, jak najszybciej starać się opuścić, z drugiej ciała i jego potrzeb nie oszukasz. A on już swoje lata miał...

Decimus przysiadł w pobliżu drzwi, którymi weszli. Nasłuchiwał czy ktoś nie idzie ich tropem. Wyostrzony w leśnych ostępach słuch mógł mu przynieść pożytek i pod ziemią.

Odpoczywaliście aż do dopalenia pochodni. Kiedy Decimus rozpalał z Pusiliuszem kolejną, ręka trapera nagle zatrzymała się. Czujnym uchem wychwycił czyjeś chrapanie dochodzące z komnaty obok.

Decimus przyłożył palec do ust. Dotknął ucha i wskazał wejście do komnaty obok.

- Ktoś tam chrapie - wymówił bezgłośnie, samymi ustami. Wziął miecz i tarczę i skradając się ruszył ostrożnie zajrzeć. Varius ubezpieczał go z łukiem w dłoni będąc tuż za nim. Sarmencjusz i Pusiliusz również stanęli w gotowości.

Drusilla w tym czasie zbliżyła się po cichu do kotary dzielącej ich od drugiej zajętej sypialni, padła na ziemię i starała się oszacować ilu okupantów jest w komnacie obok. Nie spostrzegła bez pochodni ani jednego, choć nie mogła być pewna tego, co kryją ciemności.

Komnata obok była… Zbrojownią! Niewielką, ale jednak. Na półkach i hakach pamiętających czasy, kiedy to miejsce było zakrystią świątyni, znajdowały się teraz topory i włócznie w różnym stanie oraz zapas bełtów, zaś zawieszone szaty starożytnych kapłanów już dawno przegniły. Dwa okna wyglądały na czarny, połyskliwy granit po drugiej stronie muru. Na posadzce leżało rozrzuconych kilka mieczy, pomiędzy którymi siedziało źródło coraz donośniejszego chrapania. Gdyby porównać fizjonomię małpowatego osobnika o długich kłach i spiczastych uszach do człowieka, dalibyście mu co najwyżej dziesięć, jedenaście lat. Łuski zbroi wrastały mu bezpośrednio w pomarańczową skórę. Pogrążony we śnie trzymał w jednym ręku ostrze przypominające aurańską spathę, a w drugiej, drobnej dłoni ostrzałkę. Musiał być naprawdę zmęczony, bo w żaden sposób na was nie zareagował. Wokół kostki miał żelazną obręcz, której drugi koniec łańcucha był przykuty do ściany.

Varius wyszeptał cichutko.

- Jest jak my. Wiem, że to ryzykowne ale może go nie zabijamy a uwolnijmy? Nawet jeśli jest zły to będzie chciał się wydostać. - spojrzał na swojego przyjaciela Decimusa z którego zdaniem liczył się najmocniej. - Wycofajmy się i zobaczmy co jest w komnacie obok. - dalej szeptał najciszej jak się dało. - odcięcie łańcucha wywoła hałas. On może znać okolicę i zaprowadzić nas do wyjścia. - zakończył Varius.

- Skąd ta pewność? - spytała cicho Drusilla. - I po co nam przewodnik? Mamy już przecież to coś, wskazujące drogę na powierzchnię.

- To coś gówno wskazuje nie drogę. Nie umiemy z tego korzystać. Ryzyko biorę na siebie i nie, nie mam pewności. Trzeba dokonywać wyborów i właśnie to czynię. Chciałabyś by ktoś cię zostawił lub zabił we śnie? Gdy jesteś przykuta do ściany i zmuszana do niewolniczej pracy? On zasnął ze zmęczenia. To jeszcze dzieciak. A nas tu jest banda.

Nagle powieki zwierzoluda uniosły się, odsłaniając ogromne, żółtawe źrenice! Próbował się cofnąć, odpychając nogami. Szczęknął łańcuch, lecz jego plecy napotkały ścianę. Ostrzałka wypadła mu z drobnej dłoni, po czym obie pewnie zacisnęły się wokół rękojeści spathy. Miecz skierował w waszą stronę. Odezwał się strachliwie, ale w nieznanym wam języku.

- To hobgobliński - wyjaśniła Dairinn, podpierając się o ścianę. - “Ani kroku dalej!”