Gdy tylko Andraste oddaliła się od miejsca przesłuchania więźnia, po przejściu kilkunastu kroków zauważyła Ardeshira siedzącego na piasku i głaszczącego Naveeda. Chwilę później dołączył też do niej Orryn oraz Rashad, który właśnie zakończył negocjowanie warunków zatrudnienia swego nowego żołnierza.
Widząc tę trójkę, Al-Asad uśmiechnął się… uśmiechem który nie dotarł do jego oczu, kiedy obserwował ich, spokojnie, i beznamiętnie.
- Dzień dobry, panowie. Pani. Proszę, dosiądzcie się do mnie… - kiedy to mówi, popija łyk wody z bukłaka, i daje nieco Naveedowi, który chłepcze ją łapczywie. - Mamy dużo do omówienia.
-Tak mamy… przypomnij mi proszę jak twój szlak przeciął się z naszymi bo tyle się działo że mi to umknęło - Rashad skinął głową Al-Asadowi z cieniem uśmiechu, dosiadając się do niego.
Gdy tylko szlachcic zbliżył się na odległość piętnastu stóp od najemnika, przeszył go dreszcz i odczuł, że jakieś zaklęcie wymusza na nim by nie kłamał.
Bardka także dosiadła się z grzeczności, jednak bez większego entuzjazmu. Podejrzewała na jaki temat prawdopodobnie zejdzie ta rozmowa. Ona również poczuła mrowienie, gdy weszła do postawionej sfery prawdy, lecz udało jej się przeciwstawić działaniu magii.
Andraste spojrzała na Ardeshira marsząc brwi, gdy tylko zorientowała się, że ten próbował objąć ją zaklęciem. "Ty cholero" pomyślała.
- Cóż takiego chciałbyś omówić
? - spytała nieco podejrzliwie.
Orryn usiadł obok Andraste na piasku, krzyżując nogi, i pozwalając swoim stopom nieco odpocząć. Ostatnie kilkanaście godzin spędził w palankinie umieszczonym na grzebiecie swojego muła, i choć sam palankin był wygodny, to jednak czas robił swoje i mięśnie gnoma zdążyły już solidnie się zastać. W dodatku Orryn był już dojrzałym gnomem, i choć nie był staruszkiem, co błędnie sugerowała barwa jego włosów i brody, wybielona przez pewien nieudany eksperyment alchemiczny w przeszłości, to jednak nie był nawykły do ćwiczeń fizycznych lub długotrwałych podróży.
- Wiele rzeczy… choć zaczniemy od czegoś prostego. - jego uśmiech się poszerzył, ale dalej nie sięgał jego oczu, kiedy pogładził swojego kota po główce.
- Na ile jesteście gotowi by osiągnąć swoje cele?
-Na wszystko - odparl dobitnie Rashad - Zdobędziemy Serce Niebios lub zginiemy próbując, a co z moim pytaniem?
- Twoje pytanie zaczeka. Są ważniejsze sprawy. Takie odpowiedzi... - Ardeshir sięgnął do torby którą miał przy sobie, i wyjął z niej dwie szklanki, oraz butelkę. Jedną szklankę postawił przy sobie, drugą zaś położył obok siebie, w niewielkiej odległości. Nalał do obu trochę płynu z butelki, potem zaś dodał do nich wody z bukłaka. Alkohol przybrał białą barwę, niemalże mleczną. - … mają konsekwencje.
-Oh tak. Jakże ciekawa odpowiedź...
Znikąd, przy Ardeshirze, pojawiła się następna postać. Nie było żadnego grzmotu, ni teleportacji, żadnego dymu, żadnych nadprzyrodzonych zjawisk. Po prostu, nagle, obok najemnika był mężczyzna.

[media]https://i.pinimg.com/564x/3c/3f/8e/3c3f8ede13e46d63345555cef6042be8.jpg[/media]

Siedział on na piasku, jego ubrania przypominające najzwyklejszego na świecie kupca. Tak ordynarnego jak tylko było to możliwe. Wziął on szklankę, postawioną przed nim przez Al-Asada, i upił łyk, po czym uśmiechnął się mile i szeroko.
- Ale twój gust… nadal jest niezły. Doskonały Arak, mój drogi przyjacielu.

Widząc pojawiającą się znikąd postać, Rashad poderwał się na nogi, gotów do walki.
- Co to za sztuczki, kim jesteś? - zawołał.
Mężczyzna, dalej się uśmiechając, upił następny łyk alkoholu.
- Merikh Alvah, kupiec. Miło mi cię poznać, Rashadzie Al-Maalthir.
Z boku, Ardeshir obserwował całą sytuację, w milczeniu.
Bardka zakasłała chcąc zauważyć, że również tu siedzi.
- Jak na kupca, dysponujesz niezwykłymi umiejętnościami, czemu zawdzięczam przyjemność twej wizyty?? - Kurtuazja szlachica był niczym stal owinięta w jedwab.
- Bez zmartwień, lady Andraste. Ty również jesteś mi znana… ale na razie, mam interes do twojego kochanka. Czy też może już byłego? - Uśmiech Merikha na moment się poszerzył, a w oczach błysnęło coś… dziwnego - Sądzę że byłby on skłonny dobić targu. A ja nigdy nie pozwalam by ominął mnie dobry handel.
Rashad skrzywił się na słowa kupca na temat jego i Andraste, za dużo wiedział. Musiał ustalić czy jest zagrożeniem, czy nie.[i]-A jaki towar oferujesz? Jesteś… przyjacielem Ardeshira[/]?
- On jest... - Zaczął Ardeshir… po tych dwóch słowach jego usta poruszały się, lecz nie wydobywał się z nich żaden dźwięk. Najemnik skrzywił się, zerkając złym wzrokiem na Alvaha, i zamiast tego upił łyk alkoholu.
- Oj, no wiesz? Gdzie byłaby zabawa, gdybyś zdradzał wszystkie sekrety tak wcześnie, Ardi? - Alvah odwrócił się do Rashada, bawiąc się szklanką w dłoni - Jesteśmy starymi znajomymi. Wyświadczyłem mu kiedyś znaczącą przysługę, ale to jego prywatna sprawa. A co oferuję? - ten uśmiech, który nie schodził z jego twarzy, wydawał się być kompletnie szczery - A czego pragniesz, Rashadzie Al-Maalthir? Czego pragnie twoja czarująca towarzyszka?
-Orryn, obserwuj go, to potężny czarodziej!- Rashad zaalarmował gnomiego maga.
-Przecież mówiłem, muszę zdobyć Serce Niebios i uratować dziedziczkę tronu Makarydii, zaś pragnienia mojej pięknej towarzyszki są zmienne niczym pory roku, ale myślę, że wciąż chce pomóc nam w tym zadaniu - Odparł już spokojniej, próbując odzyskać kontrolę nad konwersacją.
- Uratować i poślubić… - burknęła bardka.
- Wybacz panie, ale wątpię byś potrafił oferować coś co spełni moje marzenie. - zwróciła się do Alvaha.
- Nie odrzucałbym tej możliwości tak szybko, piękna pani. - Rzucił przyjemnym tonem Alvah i odwrócił się do Rashada -[i] A czy to jest to czego prawdziwie pragniesz? Czy zależy ci na losach tego królestwa? Dlaczego po prostu nie poprosić o to co ci się należy? Tron… i kobieta której pragniesz u twojego boku, zamiast politycznego małżeństwa?[i/]
-Mam ci się spowiadać?! Nie wiem w jaką grę grasz…. ale jestem człowiekiem honoru, złożyłem obietnicę…… a dokonywanie rzeczy wielkich wymaga wyrzeczeń - - W słowach Rashad pojawiła się nuta urażonej dumy, ale w głębi ducha odetchnął z ulgą, że oparł się mocy, która zmuszała go do mówienia prawdy., która w tym przypadku….byłaby skomplikowana. Czy nie wolałby panować z Andraste u boku? Odepchnął myśli o niej, takie dystrakcje mogły go zgubić. Stąpał po wąskiej ścieżce, musiał wykazać się wielką siłą by z niej nie spaść i nie runąć w otchłań...
-Ale czemu ja muszę cierpieć z powodu twoich wyrzeczeń? Człowiek honoru? Dążysz do celu na cierpieniu innych. Moim, Nada… - przy ostatnim słowie ugryzła się w język.
- Ach, mój drogi Rashadzie, źle mnie zrozumiałeś. Ja nie pragnę twojej spowiedzi. Ja oferuję. - Uśmiech Alvaha był ciepły, pełen zrozumienia dla wewnętrznego sporu szlachcica - Jeśli tego pragniesz… Tron Varudżystanu jest twój. Bez konieczności ratowania rodu sułtańskiego, bez bycia zmuszonym by żyć z kobietą której nie pragniesz… Wszystko co musisz zrobić, to poprosić.
- Mam tego dosyć! - syknęła Yasumrae, która tupiąc łapkami zaczęła szybko się zbliżać - W tym momencie wyjaw nam czego chcesz albo…
Tajemniczy mężczyzna jedynie machnął ręką tak, jak odgania się natrętną muchę. Ciało kapłanki w jednym momencie wykręciło się ponad fizyczne możliwości i pękło niczym nadmuchany pęcherz, rozpryskując krew na wszystkie strony.
- Nigdy nie lubiłem kapłanek - odpowiedział z uśmiechem jakby nic się nie stało.
-Yasu! Ardeshir jak mogłeś mu na to pozwolić!? - wrzasnęła bardka.
Rashad owi z szoku rozszerzyły się źrenice, po czym w jego dłoni magicznie pojawił się rapier zwany Jęzorem Ifryta, które pomknął w stronę szyi tajemniczego rozmówcy.
Ostrze wojownika zagłębiło się w szyi handlarza, zupełnie jakby włożył je po rękojeść w głęboką wodę. Przed oczami Rashada pojawił się widok małej dziewczynki w poszarpanych ubraniach, która ze zgrozą patrzyła jak jego rapier przebija jej pierś.
Andraste wściekła rozpoczęła inkantację zaklęcia i wymierzyła je w tajemniczego przybysza. Czar najwidoczniej jednak nie wywarł na nim żadnego wpływu.
Nowy najemnik widząc, że jego pan ruszył do ataku ścisnął włócznię i pchnął w Merikha. Włócznia jednak ponownie jedynie zagłębiła się dziwacznej nicości. Nadal wzniósł wtedy w niebiosa wołanie o siłę dla towarzyszy i skinął głową do Akrama.
- Już czas. - powiedział kapitan i ruszył do przodu.
Wysoki wojownik podwinął rękaw szaty i natarł na przeciwnika. Wspomożony magiczną łaską i inspiracją zamierzył się na kupca, niczym dziki zwierz, pragnący rozszarpać ofiarę. Bandaże rozerwały się, a oczom reszty ukazało się potworne ramię, niepodobne do niczego co w życiu widzieli.

[media]https://i.imgur.com/6NOZ4lk.jpg[/media]

Ramię uderzyło. Nastąpił kontakt i na ciele obcego pojawiła się paskudna rana, która w następnej chwili od razu się zagoiła. Przez chwilę twarz Merikha przeszedł dreszcz, jakby ta rana wywołała w nim niezwykłą przyjemność. Następnie jednak Akram przeleciał kilkanaście metrów do tyłu, pchnięty niewidzialną siłą.
Andraste rozpoczęła zaśpiew kolejnego zaklęcia, tym razem wymierzonego w Ardeshira, którego uważała za winnego zaistnienia całej tej sytuacji. Szept niosący magiczny atak uderzył w paladyna, lecz siła jego woli osłabiła moc czaru.
-Z jakiego piekła wypełzłeś?! - Syknął Rashad, po czym rozpaczliwie wykonał serię błyskawicznych cięć swoim płonącym już rapierem. Mimo wyjątkowej prędkości i precyzji, żadne uderzenie nie wydało się jednak sięgnąć celu. Za każdym też razem gdy ostrze Rashada zapadało się w miejscu gdzie siedział przybysz, kolejna wizja uderzenia w losową ofiarę pojawiała mu się przed oczyma.
Nagle zza zasłony namiotu wyłonił się również Tet, będący w połowie rzucania czaru. Gdy skończył wypowiadać tajemne słowa, w miejscu gdzie siedział ich nowy adwersarz, pojawił się wir rozszalałych, wirujących sztyletów. To zaklęcie również najwidoczniej wydało się działać na Merikha. Jakimś cudem każde z ostrzy dosłownie o cal mijało jego ciało, za każdym razem gdy się do niego zbliżało.
Orryn zerwał się na równe nogi, widząc śmierć kapłanki, po czym zakrzyknął w tajemnym, smoczym języku formułę, która przywołała z głośnym trzaskiem wirujące kręgi światła. Rozbłyski, początkowo niewielkie, wybuchły z całą siłą, usadzając na miejscu rozpalone umysły, potem zaś zaczęły hipnotycznie wyrować, usypiając i zwodząc, zsyłającg6 na śmiertelnych szaleństwo, lub błogosławieństwo niemocy
- Dosyć! - zakrzyknął, kiedy zaklęcie, przedzierając się przez osnowę rzeczywistości uaktywniło się z całą mocą, i opadło na wszystkich dookoła. Większość zebranych, będąc pod wpływem czaru, mogła jedynie nieobecnym wzrokiem wpatrywać się w dal. Zaklęcie zdało się nie wpłynąć jedynie na tajemniczego przybysza i Andraste, której elfia krew pomagała oprzeć się wpływom takiej magii.
Merikh widząc jaki efekt wywołało zaklęcie Orryna, zwrócił się do gnoma:
- Dobrze przemyślane niziutki czarodzieju. Trochę mnie już irytowało to powstałe zamieszanie. Teraz jednak nie jestem w stanie kontynuować rozmowy z Rashadem - powiedział, po czym dopił resztę alkoholu i wstał - Przekaż mu proszę, gdy się wybudzi, że prawdopodobnie wkrótce znów się zobaczymy. Tymczasem na pożegnanie, zostawiam wam mały prezent.
Wraz z wypowiedzeniem ostatniej sylaby, sylwetka mężczyzny rozwiała się, a na jej miejscu pojawiła niewielka sterta ciał, każde z nich niosące na ciele wypalony ślad przebicia lub cięcia rozgrzanym ostrzem. Wywołane magią maga yuan-ti wirujące sztylety, szybko poczęły je jednak dalej ciąć i rozszarpywać.

Poprzedni wieczór

W zaciszu swojego magicznego sanktuarium, Orryn pochylał się właśnie nad zdobyczną księgą znalezioną w rzeczach jednego z pokonanych magów, usilnie starając się odkryć, jakim repertuarem czarów dysponował zmarły.

Wertując kolejną stronnicę natknął się na słowo, które udało mu się rozpoznać... Posłanie. Spędzając kolejne minuty nad tym, by złamać osobisty kod używany przez czarodzieja, udało mu się wreszcie zrozumieć naturę owego zaklęcia. Dawało ono możliwość wysłania krótkiej wiadomości do znanej rzucającemu osoby.

Zadowolony ze swojego odkrycia gnom przytaknął z satysfakcją i zabrał się do dalszej pracy. Ze swoich zapasów wyciągnął jedne z najcenniejszych mu przedmiotów: jego własną księgę zaklęć oraz zestaw piór i atramentów przygotowanych z rzadkich materiałów.

- Zobaczmy do czego może mi się to przydać - zaśmiał się pod nosem i rozpoczął ostrożnie kopiować zaklęcie do swojego grimuaru.

Obecnie

Bohaterowie właśnie szykowali się do dalszej wędrówki, wciąż jeszcze przygnieceni ciężarem wydarzeń, które nie tak dawno miały miejsce, gdy wtem, na środku ich, obozu w błysku iskier zmaterializowała się postać młodej kobiety, odzianej w czerwone szaty podróżne.

[media]http://i.4pcdn.org/tg/1393745196012.png[/media]

Rashad zdębiał, widząc kto właśnie zmaterializował się przed nim. Po chwili wahania potrząsnął głową.
-Amiro, czy to naprawdę ty, czy kolejna diabelska sztuczka!? Powiedz coś, co wiemy tylko my dwoje…- zawołał, gotów do walki gdyby “Amira” nie była w stanie mu odpowiedzieć.
Kobieta położyła pięść na sercu po czym odezwała się w ich ojczystym języku
- Widzę, że babka jednak słusznie wróżyła Ci wielką przyszłość, nadziejo domu Al-Maalthir - powiedziała z charakterystyczną znaną Rashadowi od dzieciństwa nutą w głosie - Jestem tu wesprzeć Cię w drodze do naszego wyniesienia.
Bardka podobnie jak Rashad zdębiała widząc jego kuzynkę. Miała okazję widzieć ją parę razy podczas swoich występów na dworze, jednak nie rozmawiała z nią wiele razy.
- Witaj Amiro, miło cię widzieć. Czyli przybyłaś wesprzeć kuzyna w jego celu? - spytała bez większych emocji. - To bardzo szlachetne, biorąc pod uwagę jak niebezpieczna może być ta wyprawa.
Rashad rozpromieniał i przytulił swoją ulubioną kuzynkę-Och, Amira jest potężną zaklinaczką, smocza krew naszych przodków płynie w niej gęsto.- odparł do Andraste.
- Och… To musi mi kiedyś opowiedzieć więcej na ten temat. Może przyda mi się do którejś z pieśni. - stwierdziła, jakby nieco bardziej zainteresowana osobą krewnej Rashada.
Jak tam sytuacja w stolicy, twój mąż cię puścił?- zapytał się następnie krewniaczki.
Amira prychnęła w sposób który nie budził wątpliwości odnośnie jej stosunku do zakazów rzeczonego małżonka.

-Chcesz coś zjeść, odpocząć? Zbieraliśmy się właśnie do drogi, zakładam, że Wielki Wezyr wyjaśnił ci, jaka jest waga tej misji… niestety straciliśmy już kilku towarzyszy, którzy okazali się być zdrajcami, lub też padli ofiarą. zdrady..dlatego też tak dobrze cię mieć u mego boku, z twoją mocą nasze szanse będą większe… a zmierzamy obecnie do grobowca potężnego czarnoksiężnika Atmotepa, gdzie może czyhać wiele niebezpieczeństw, tam szukamy smoczycy o imieniu Selene, która jest kluczem to zdobycia Serca Niebios. Takie informacje przekazała nam Wyrocznia -Rashad przybrał poważniejszą postawę, a następnie przeniósł spojrzenie na pozostałych członków wyprawy, oceniając ich reakcję na pojawienie się Amiry.

Andraste stała po prostu obserwując rozmowę kuzynostwa. Słysząc w “wielkiej wadze misji” miała wrażenie, że zaraz ją zemdli. Po ostatnich wydarzeniach nie obchodziło jej już zbytnio, czy dynastię zmarłego sułtana uda się ocalić oraz czy Serce Niebios w ogóle istnieje. W tej chwili liczyła na to, że to co mówił Yuan-Ti o różnych artefaktach i księgach, które mają znajdować się w grobowcu jest prawdą i że znajdzie tam nowe źródło inspiracji.
- Jak już wcześniej mówiłam, miło mi cię powitać w naszym gronie Amiro. Mam nadzieję, że nasza współpraca będzie owocna i wszystkim szczęśliwie uda się wrócić z tej wyprawy cało. - uśmiechnęła się w stronę zaklinaczki - A teraz jeśli mi pozwolicie, pójdę sobie trochę pograć przy swoim wierzchowcu zanim wszyscy będą gotowi do podróży. - powiedziała i nie bawiąc się w żadne ukłony, odwróciła się i poszła w stronę swojej białej klaczy.
Amira zignorowała odejście bardki skupiając całą uwagę na krewniaku, być może przyszłym sułtanie Makarydii i jej drodze do wywyższenia i zajęcia godnego jej miejsca w Varudzystanie, którego nie udało się zająć jej ojcu. Teraz tylko musiała dopilnować aby Rashad wykonał swą misję a następnie już jako władca wykończył Wielkiego Wezyra nim ten użyje jego i jego małej żonki jako swych marionetek w politycznej rozgrywce. Nie był to jednak właściwy moment aby wtajemniczać krewniaka w swe plany.
- Nie jestem głodna, zresztą nic co mogłabym zjeść nie umywałoby się do przekąski którą jadłam przed teleportacją na dworze Wielkiego Wezyra.

-Oczywiście wyobrażam sobie, w takim razie będziemy zbierać się do drogi i porozmawiamy w podróży, każda stracona chwila pogarsza sytuację Makarydii...przy okazji, miałaś chyba okazję poznać Kapitana Nadala na dworze? Są też z nami mężny wojownik Akram, a po drodze dołączył do nas czarnoksiężnik Tet - Rashad przedstawił bardziej godnych uwagi członków wyprawy, przy okazji marszcząc brwi, gdy uświadomił sobie ilu jej początkowych członków już stracili….

W ten oto sposób do drużyny dołączyła Amira. Szlachciance oddano do dyspozycji jednego ze zdobycznych wierzchowców po ich pokonanych przeciwnikach. Na prośbę Rashada Nadal streścił zaklinaczce najważniejsze wydarzenia, które miały miejsce od wyruszenia karawany z Nul Agbar. Opowieść była dobrym sposobem na zabicie czasu, podczas pokonywania kolejnych kilometrów monotonnego krajobrazu.

Po kilku godzinach wędrówki, na horyzoncie ukazał się wreszcie jednak zarys celu drużyny.

Trzy godziny od momentu gdy słońce osiągnęło zenit dotarli do cmentarnego miasta, gdzie niezliczone grobowce służyły za miejsce ostatniego spoczynku tysiącom zmarłych. Jedne były olbrzymie i skutecznie przeciwstawiały się niszczącemu działaniu wiatru i piasku. Inne przez setki lat wreszcie poddały się upływowi czasu i zmieniły się w rozpadające ruiny.

[media]https://i.pinimg.com/564x/ae/27/c9/ae27c95406455b8575c0875f5958c840.jpg[/media]

Gorące podmuchy wichru wchodziły i wydostawały się ze szczelin w ścianach budowli i między samymi grobowcami, wznosząc w niebiosa dźwięki podobne do jęku wydobywającego się z gardeł tłumów umęczonych dusz, oburzonych nagłym pojawieniem się intruzów.

Po dłuższych poszukiwaniach udało się wreszcie odnaleźć zaznaczony na mapie grobowiec i ziejące mrokiem wejście. Oto przed poszukiwaczami stał grobowiec niesławnego maga, Atmatepa. Grobowiec to może nawet zbyt wiele powiedziane. Kopuła górująca niegdyś nad wejściem była w wielu miejscach pęknięta, a skruszony gruz leżał chaotycznie porozrzucany na ziemi. Wejście prowadzące schodami w dół pozostało jednak nieuszkodzone.

[media]https://i.pinimg.com/564x/08/66/de/0866ded50c4deab57dc7bea00cc6691c.jpg[/media]

Podszedłszy bliżej dostrzegli delikatny blask płomieni, oświetlający wnętrze. W środku delikatnym ogniem płonęły wbite w skałę pochodnie, prawdopodobnie zaklęte, by nigdy nie zgasnąć. Korytarz ciągnął się jakieś dwadzieścia metrów od wejścia i kończył stojącą pośrodku potężną kamienną płytą i potężnymi, pokrytymi hieroglifami, wrotami.

[media]https://i.pinimg.com/564x/0d/b0/11/0db011263188c92b5f8ea85eae14d1b8.jpg[/media]

Na ścianach we wnętrzu tunelu widniały malunki i piktogramy przedstawiające mityczne sceny. Być może były to opowiadania o jakichś dawno dawno zapomnianych wydarzeniach. Być może jednak były to ostrzeżenia dla nierozważnych śmiałków, aby dla własnego dobra nie szli dalej ścieżką, która nie była dla nich przeznaczona. Stan przejścia zdradzał jednak, że grobowca nikt nie odwiedzał od dłuższego czasu. Naniesiony wiatrem piasek zalegał na podłodze i pod ścianami, a unoszący się w powietrzu kurz nieprzyjemnie drapał gardła. Tak właśnie przywitał śmiałków kolejny z celów ich długiej wędrówki.

[media]https://fashionnectar.files.wordpress.com/2013/10/egypt-pyramid-entrance.png[/media]

Rashad rozejrzał się czujnie dookoła i po swoich towarzyszach. Czuł ciężar odpowiedzialności ciążącej na nim jako na przywódcy wyprawy.

- Jesli to miejsce nie zostało spladrowane, to pewnie jest chronione groźnymi pułapkami, nie mówiąc już o nieumarłych którzy mogą nawiedzać te mroczne korytarze…. Tet-ptahu, proponuje by twoi nieumarli poszli przodem. Natomiast ci którzy bardziej biegli są w sztukach magicznych niż w orężu- czyli Orryn, Andraste, Amira - niech trzymają się z tyłu..czy ktoś tutaj zna się na wykrywaniu pułapek?
- Na mnie nie patrzcie - odpowiedział Akram, rozglądając się po pozostałych.
- Ja i moi ludzie również nie jesteśmy wyszkoleni w tym fachu mój sułtanie - ukłonił się Nadal, który właśnie wyłonił się z wejścia do grobowca - Pojawiła się jednak też inna paląca kwestia. Zgodnie z moimi obawami, tragarze nie zgadzają się nam dalej towarzyszyć. Nie mogę ich jednak za to winić, ponieważ nie zgłaszali się na podjęcie takiego ryzyka. Nasze wierzchowce, z wyjątkiem może… “ogiera” mistrza Orryna, również nie będą w stanie nam towarzyszyć.

-Hmm.. - Rashad zaczął się zastanawiać dlaczego nie wzięli specjalisty od lochów do tego rodzaju misji, ale stwierdził że mówienie tego na głos nie pomoże morale drużyny…
- Może ktoś zna jakie zaklęcia które pomogą nam w zwiadzie i unikaniu pułapek...a co do tragarzy, to nie będziemy ich zmuszać, zakładam że niebezpieczeństwa które tutaj napotkamy do dla nich zbyt wiele, czy będą tutaj na nas czekać?
- Kused i Ramad mogliby zostać tutaj i pilnować zarówno zapasów jak i wejścia przed niechcianym pościgiem, jeśli oczywiście taka będzie twa wola?
- Postąpimy roztropnie zostawiając za sobą... tylną straż - zgodził się z pomysłem nekromanta - W ciasnych pomieszczeniach grobowca nasza liczebność może okazać się... niedogodna. Spróbujcie się zakamuflować tak, by mieć widok na wejście. Sprawdzę, czy nie jest ono... zabezpieczone magicznie, a moi słudzy, zgodnie z twoją prośbą Rashadzie, przetrą nam szlak - Tet bezsłownie rozkazał dwóm ze swych sług wejść do środka, a sam zaczął szeptać słowa zaklęcia. Po około dziesięciu minutach wykonywania stosownych obrzędów i wypowiadania niezrozumiałych formuł, yuan-ti zaczął wychwytywać najmniejsze nawet magiczne emanacje w jego bliskim otoczeniu. Oprócz magicznych aur emanujących z przedmiotów jego kompanów oraz magicznych pochodni, a także zbroi maga otaczającej gnomiego czarodzieja, nie wyczuł jednak żadnego innego źródła magii.

Amira ustawiła się w środku szyku i pod nosem wyszeptała inkantacje i już po chwili nad drużyną zaczęły unosić się kolorowe światełka, zapewniające dobrą widoczność.

- Dobrze, dziękuje Tet-ptahu. Amiro, niech Kusad i Ramad zostaną z tragarzami. Przodem pójdą dwaj słudzy Tet-ptaha, potem Akram i nasz nowy towarzysz - spojrzał z pewną nieufnością na najemnika, który wcześniej był po stronie ich wrogów.
- Następnie w środku szyku Amira i ja, potem Andraste i Tet-ptah, a Nadal i dwaj nieumarli będą na tyłach gdzie wróg też może zaatakować… - spojrzał czy wszyscy zgadzają się z jego propozycją szyku.
Amira skinęła głową z aprobatą, uznając że plan kuzyna jest kolejnym dobrym krokiem na burzliwej ścieżce do odzyskania należnej rodowi Al-Maalthir pozycji. Bardka zaś wzruszyła tylko ramionami i zajęła wyznaczone jej miejsce obok nekromanty.
- Wygląda na to, że zostałeś skazany na moje towarzystwo. - zagadnęła do Yuan-Ti.
W tym czasie nieumarli słudzy Tet’a zdąrzyli już podejść do wrót na końcu korytarza i nie mając możliwości pójścia dalej, stali patrząc się nieobecnym wzrokiem w przeszkodę.
Tet skinął tylko głową na słowa bardki, zbyt skupiony, bądź podekscytowany, by w pełni przyswoić jej słowa. Rozkazał nieumarłym wkroczyć do środka.
Zombie naparły ciężarem swych ciał na wrota, lecz te jednak nawet nie drgnęły pomimo sporej siły jego sług.
- Hm, może to jakiś magiczny zamek? Mistrzu Orrynie, zbadasz te wrota i znaki na nich? - nieco zniecierpliwiony Rashad zwrócił się do gnomiego maga.
- Jak już wspomniałem - odezwał się nieco zirytowany nekromanta - Nie widzę tu działania żadnej magii. Możliwe, że jest to mechanizm... lub po prostu bardzo ciężki głaz.
Orryn, korzystając z dobrodziejstwa zaklęcia Amiry poprawił swoje okulary na długaśnym nosie, i posłał swoją sowę wzdłuż kamiennych wrót, na chwilę wnikając w jej zmysły i nakazując jej zawiśnięcie nad piktogramami. Sowa, trzepocząc niemal bezgłośnie skrzydłami przelatywała od jednej ściany, do drugiej, omiatając spojrzeniem kamienne drzwi, w miarę jak czarodziej badał każdy fragment tajemniczych inskrypcji

[media]https://i.imgur.com/zjSll4T.png[/media]

- To zagadka. Puzzle. Wielkie, może nieco nieporęczne, ale to da się otworzyć! O ile kostki znajdą się w odpowiednim położeniu - zakrzyknął, nakazując sowie aby zbliżyła się do każdego fragmentu układanki, i omiotła skrzydłami łączenia między prostokątnymi kostkami. Słowa Orryna uświadomiły czarodziejowi yuan-ti, że podczas swoich badań natrafił na spory dział opisujący taki właśnie mechanizm działania wrót, który architekci grobowca zamierzali zabudować, by ochronić kryptę przed niechcianymi intruzami.
Kurz prysnął na boki, odsłaniając reszcie misternie wykonany zamek - Może konstruktor przewidział jakieś skrótowe rozwiązanie? Dla wtajemniczonych? - Gnom pozostawił reszcie towarzyszy głowienie się nad puzzlami, a sam zaczął szukać innych szczegółów, w rodzaju dziurki od kluczy, czy podobnie wyglądających elementów. I choć brał pod uwagę również taką ewentualność, że konstruktorzy po prostu wchodzili innym wejściem, jego wzrok wciąż szukał innego rozwiązania, jednakże pomimo dalszych poszukiwań, niestety nie udało mu się odnaleźć niczego co mogłoby wskazywać na istnienie innej drogi do środka grobowca. Wrócił więc przed wrota i sam zaczął przestawiać płytki z łatwością, która nawet go samego zaskoczyła. Poszczególne elementy powoli zaczynały ustawiać się w logiczną całość - opowieści o czarodzieju, który dzięki zdobytej wiedzy magicznej, osiągnął wielki status i potęgę.
- Puzzle? Jakby coś takiego miało nas powstrzymać, potrzebujesz z tym pomocy? - prychnął Rashad.
-Hmm…. - Mruczał Orryn przestawiając kamienne fragmenty, marszcząc czoło. Do przesunięcia niektórych, szczególnie tych najwyżej położonych musiał użyć sztuczek magicznych, które pozwalały na manipulację przedmiotami na znaczną nawet odległość.

[media]https://i.imgur.com/OP98Sjl.jpg[/media]

Gdy tylko ostatni element znalazł się na swoim miejscu, śmiałkowie usłyszeli jak wewnątrz ścian świątyni coś się przesuwa i obraca. Wrota zaczęły powoli opadać, rozsypując wszędzie pył, gdy ciasno dopasowana płyta wejścia ścierała się o ścianę.

[media]

http://www.youtube.com/watch?v=168NB...2GdFVf&index=2

[/media]

Przejście otworzyło się na wielką komnatę, oświetlaną podobnie jak korytarz wiecznie płonącymi pochodniami. Powietrze było chłodne i ciężkie, idealnie wpasujące się w przeznaczenie całej tej budowli. Inne zapachy jednak też dotarły do bohaterów - aromaty ziół i perfum, mieszające się z fetorem zgnilizny i śmierci. Jedno spojrzenie do wnętrza wystarczyło by poznać źródło tego smrodu. Wzdłuż pomieszczenia na ziemi klęczało nieruchomo sześć wychudzonych człekokształtnych sylwetek, owiniętych ciasno bandażami. Tam gdzie płótno ukazywało skórę, widać było jak jej blado-zgniły kolor ciasno opina kości. Szczęki postaci były szeroko otwarte, niczym zastygłe w niemym krzyku, ukazując czarne dziąsła w miejscach gdzie brakowało zębów. Jedynie ich oczy osadzone głęboko w zapadniętych oczodołach pozostawały czujne, wpatrując się w skupieniu w przybyłych. Za wychudzonymi postaciami, po drugiej stronie sali stała wielka prostokątna płyta, wykonana z szarego kamienia, po której obu stronach stały dwa potężne demoniczne posągi. W oddalonej o około osiemnaście metrów od wejścia drugiej części pomieszczenia, Orryn dostrzegł kolejne wrota, podobne do tych, które dopiero co otworzyli.


- Poczekajcie zanim podejdziemy do tych mumii sprawdźmy czy nasi magowie wyczuwają od nich magię, to mogą być jacyś nieumarli strażnicy…. Rashad powstrzymał towarzyszy przez zbytnim zbliżeniem się.
- To z pewnością nieumarli Panie - powiedział Nadal wychodząc do przodu - Potrafię to wyczuć.
- Tet, umiesz je zneutralizować, czy profilaktycznie spalić je ognistą kulą?- Rashad przeniósł spojrzenie między nekromantą a Amirą.
Amira spojrzała na Teta - -Dasz radę ich przejąć? - zapytała się, gdyż nie lubiła zbytniego marnotrawstwa.
- Wykrycie magii nieco zajmie. Jeśli oni nie atakują, może mi się uda… - Orryn rozpoczął przygotowania do odpowiedniego rytuału, korzystając z chwili spokoju. Po dłuższej chwili patrzenia przez swoje okulary, tajemnicze soczewki na swojej różdżce, i rozsypując dokoła jakieś dziwne, niebieskawe proszki czarodziej mruknął cicho - Wydaje się, że jest w porządku. Nie ma żadnych magicznych barier ani zaklęć. Światła wydają się magicznie zapalone, może wyczarujesz Amiro jakieś dodatkowe światło, aby w razie czego nie zostać w ciemności, jeśli dojdzie do walki? Być może strażnicy tego miejsca lubią ciemność… - zaproponował czarodziej.
- Nie wyglądają na zbyt gorliwych strażników - powiedział Akram podchodząc do klęczących postaci o obchodząc jednego wokół.
- Pozory mogą mylić. Jakoś mam wrażenie, że ruszą aby bronić drzwi. Są zaklęcia, które aktywują działanie wszelkich strażników, pułapek i innych, nieprzyjemnych dla badacza efektów, o ile nieostrożnie spełni się warunek zaklęcia - ostrzegł Orryn.
- Miałbym pomysł, aby sprawdzić tą teorię, ale to chwilę potrwa. Dłuższą chwilę - czarodziej wyciągnął swoją zapalniczkę i używając kilku podłużnych, przedziwnie wyglądających narzędzi, kojarzących się niektórym z przedmiotami używanymi przez miejskich cyrulików, rozłożył zapalniczkę na części. Następnie zaczął ponownie łączyć przedmiot w coś, przypominającego wózek do przewozu warzyw

Amira przesunęła tańczące światła w stronę Orryna by ułatwić mu pracę. Przyglądał się jego pracy, próbując rozumieć co dokładnie robił.
W czasie gdy gnomi mag pracował nad swym urządzeniem, najemnik podobnie do Akrama zaczął ostrożnie przyglądać się nieumarłym. Przeniósł swoją uwagę w kierunku kamiennej płyty, po czym zwrócił się do reszty.
- Tam chyba jest coś napisane.
- Tet, możesz to odczytać? - Rashad zwrócił się do nekromanty.
Amira bez słowa podeszła do inskrypcji zastanawiając się co to może być za język, gdy była już blisko zaczęła przesuwać wzrokiem po znakach.
W pierwszym momencie napisy na tablicy wydawały się być niezrozumiałe, jednak tuż po zaczęły świecić krwistą czerwienią i same układać się w zdania we wspólnej mowie.

[media]https://i.imgur.com/Md4kgor.png[/media]

Gdy tylko Amira przeczytała ostatnią linię tekstu, nieumarli strażnicy “ożywili” się i zaczęli wstawać.

Mumie ruszyły w stronę szlachcianki z dzikim głodem w oczach. Ich sfrustrowane jęki rozeszły się po całej komnacie, a unoszący się w powietrzu smród gnijącego ciała zmieszany z pachnidłami jakby nabrał na sile.

[media]https://i.pinimg.com/564x/bc/cf/7e/bccf7e10d68fa40d1d68202442a0853f.jpg[/media]

- Musimy chronić rodzinę sułtana! - krzyknął Nadal i wraz Akramem ruszyli w stronę najbliższych potworów.

Z tyłu komnaty Tet wydał swym zombie komendę by ruszyły do ataku, po czym wycelował swą laską w kierunku mumii i wypowiedział złowrogie zaklęcie. Pod wpływem czaru ruchy części nieumarłych zaczęły wydawać się być niezwykle ociężałe i powolne, zupełnie jakby czas dla nich zwolnił.
Orryn również nie stracił zimnej krwi i w miejscu gdzie rozpoczęła się potyczka, powołał do istnienia magiczną sieć, która oplotła zarówno wrogów jak i sojuszników.
Wykorzystując przyszpilenie wrogów, Rashad ruszył by zaatakować. Płomienie omiotły jego magiczne ostrze, lecz dosłownie moment później ogień niczym zassany pomknął w kierunku kamiennej płyty, która go pochłonęła. Nie tracąc impetu wymierzył serię pchnięć, które mocno poszarpały zgniłe ciało.

Mumie po kolei zaczęły atakować swoje cele. Unieruchomieni nieumarli rzucili się na wrogów, którzy byli tuż przy nich. Zarówno Rashadowi, Akramowi i Amirze nie udało się uniknąć przed uderzeniami ciężkich pięści, emanujących nekrotyczną energią. Jeszcze mniej szczęścia miał najemnik, który powalony ciosem począł wrzeszczeć z bólu po czym padł nieprzytomny, a w miejscu gdzie pięść mumii zetknęła się z ciałem, skóra zbrojnego nabrała niezdrowego, fioletowego koloru.

Śmiałkowie, którzy napotkali spojrzenia nieumarłych poddani zostali również ich mrożącej krew w żyłach magii. Nadal i Amira stanęli jak zaczarowani, pod wpływem paraliżującego strachu.

Andraste widząc, że zastygła z przerażenia Amira stała się łatwym celem dla wroga, rzuciła zaklęcie, które zmieniło zaklinaczkę w olbrzymią małpę. Niestety bardka również napotkała straszliwy wzrok jednej z mumii, a paraliżujący strach złamał jej koncentrację na zaklęciu - Amira wróciła do swej pierwotnej postaci.

Jej towarzysze jednak nie dawali za wygraną. Tet zrezygnował ze spowolniającego zaklęcia. W zamian za to wyczarował w powietrzu mnóstwo wirujących sztyletów, które poczęły szarpać jednego z nieumarłych, w czasie gdy jego zombie atakowały inną. Powietrze przeszywał chłód promieni mrozu, wystrzeliwanych z różdżki przez gnomiego maga. Amira, której udało się wreszcie wyrwać spod działania uroku, również dołączyła do walki wycofała się za kamienną tablicę i z bezpiecznej odległości zaczęła posyłać w stronę przeciwników kule syczącego kwasu.

Magię można było wykorzystać też w walce wręcz, co udowodnił Rashad zaklinając swe ostrze mocą, którą można było porównać jedynie do grzmotu pioruna.

Mag yuan-ti wykorzystał to, że pozostałe mumie zajęte były walką wręcz i niepostrzeżenie zaszedł je od tyłu. Ciśnięta przez Teta laska, zamieniła się za plecami nieumarłych w gigantycznego węża, który unieruchomił jednego z nieumarłych żelaznym uściskiem.

Reszta walki, chociaż nieco chaotyczna, była jedynie formalnością i wkrótce bohaterowie stali już nad leżącymi na ziemi resztkami przeciwników. Amira, gdy wreszcie udało jej się złapać oddech, dostrzegła za kamienną tablicą kupkę kurzu oraz stertę starych, zniszczonych ubrań, wraz z czymś co mogło być kiedyś czyimś ekwipunkiem.

Poszukiwacze stanęli naprzeciw kolejnych wrót, za którymi ponownie czekało nieznane.
Rashad, zadowolony, że póki co omijali pułapki bez większych strat, przyjrzał się wrotom, zainteresowany czy znajdują się nich jakieś wskazówki. Wrota wydawały się być zabezpieczone tym samym rodzajem zamka co poprzednie, jednak negatywny wpływ mrocznej energii uniemożliwił szlachcicowi poznanie jak mógłby je otworzyć.
-Nikt nie powiedział, że będzie prosto - mruknął Orryn i znów zaczął badać piktogramy na drzwiach, lecz tym razem nawet gnomi mag miał problem z rozwiązaniem zagadki.
- Jak panu idzie, mistrzu Orrynie? - spytała bardka, również przyglądając się wrotom. Im dłużej się przypatrywała, tym bardziej była pewna, że w jednej z zasłyszanych wcześniej pieśni już słyszała o historii, którą mógłby przedstawiać hieroglif. Eladrinka wystąpiła do przodu przeciskając się między Orrynem i Rashadem. Ruch za ruchem zaczęła przesuwać elementy układanki jeden po drugim, aż ułożyły się w obraz, który opowiadał o dalszych losach spoczywającego w grobowcu maga - historii maga, który wreszcie zdobył wiedzę bogów i klucz do wiecznego życia.

[media]https://i.pinimg.com/474x/fe/55/ca/fe55caf108a3e76318fbdf4ae29028af.jpg[/media]

Wrota ustąpiły i poszukiwaczom ukazała się komnata szeroka na jakieś dwadzieścia metrów, gdzie na przeciwległej ścianie stały dwie, ponuro wyglądające zbroje wojowników. Sufit pomieszczenia podtrzymywany był kolumnami, podobnie jak w sali, którą zostawili za sobą.

-Te zbroje pewnie nas zaatakują gdy podejdziemy, może uderzymy pierwsi? -Rashad ponuro wpatrywał się w żelastwa.
- Może najpierw niech magowie sprawdzą, czy nie czują od nich jakiejś magii. - zasugerowała bardka.
- Nie rozwalajmy wszystkiego jak leci, to jednak grobowiec.
Amira zaczęła się powoli szykować do rzucenia zaklęcia kuli ognia w zbroje.
Orryn zaś uznał, że pomysł eladrinki jest warty rozważenia i rozpoczął inkantację do rytuału, mogącego wykryć w okolicy magię. Gdy czar w końcu został aktywowany, a mag podszedł wystarczająco blisko, wyczuł że posągi faktycznie emanują magiczną energią, w tym moc szkoły odpychania, przyzywania i nekromancji.
-Hmm...wydaje mi się, że Rashad może mieć rację. Przy układaniu planów wojennych lepiej jednak zdać się na wojownika - pokiwał głową - są magiczne, i są tu nałożone zaklęcia, które sugerują, że posągi mogą zacząć się ruszać. I najpewniej nie będą przyjazne. Być może Tet mógłby powiedzieć coś więcej. Wyczuwam sploty nekromancji, a w tej on jest tu ekspertem - Czarodziej spojrzał na wężowego konfratra - wyglądają na golemy.
-Tak też myślałem, jak nikt nie ma nic do dodania, to proponuje zaatakować te golemy magią i bronią dystansową…-skwitował Rashad.
- Rashadzie, pochopne decyzje niejednego władcy przyniosły mu zgubę, a Ty jeszcze nawet nim nie jesteś - skrytykował Tet - Słuszna uwaga mistrzu Orrynie, to mogą być golemy. Niestety animacja zwłok, a stworzenie golema to zupełnie inny poziom magii i nie jest moją specjalnością, choć przyjrzę się jeszcze temu - Yuan-ti podszedł do Orryna by zbadać wzrokiem tak posągi, jak i całą komnatę. Pomimo negatywnego stanu, pod którego wpływem się znalazł czarodziej skupił swą uwagę na inspekcji pomieszczenia i metalowych postaci. Był przekonany, że sama komnata nie kryje przed nimi niczego szczególnego (przynajmniej nie w zasięgu jego wzroku). Zbroje nie poruszyły się nawet na milimetr, lecz po krótkiej inspekcji ich ramion, Tet zauważył że nie były do niczego przytwierdzone i mogłyby się poruszać gdyby jakaś siła nimi kierowała.
Tet odwrócił się do reszty kompani i spoglądając w stronę Rashada stwierdził:
-Rashadzie, jeśli to faktycznie golemy, to wierz mi, nie chcemy ich aktywować. Poruszajmy się wzdłuż ścian... i miejmy nadzieję, że cokolwiek je aktywuje, znajduje się na środku komnaty.
- Zgadzam się z Tetem. Walka nie jest wyjściem z każdej sytuacji. - przytaknęła mu bardka. Nie podobało jej się to, że Rashad prawie zawsze szuka rozwiązania problemu na końcu ostrza jego miecza.
- Jeszcze tylko dodam, że wszelkie konstrukty, animowane magią najczęściej strasznie ciężko zwalcza się magią. Potrzeba brutalnej, fizycznej siły, lub potężnych, zaklętych broni, aby czasem nawet uszkodzić taki konstrukt - przestrzegł czarodziej.
Amira skinęła głową Orrynowi:
- Nie widzę powodu, dla którego przyszły sułtan miałby narażać swoje życie, chodźmy Mistrzu Orrynie.
Rashad uniósł brew na słowa Andraste.
- Oczywiście, że nie chce niepotrzebnych walk, ale nie chce też by te zbroje zaatakowały nas na przyklad od tyłu. A zaklętą broń mam…. ale dobrze, posłucham się moich doradców. Czyli sugerujecie by po prostu ostrożnie koło nich przejść? - Spojrzał na Orryna i Teta.
Drużyna zawróciła w stronę drzwi i zaczęła poruszać się dalej w głąb pomieszczenia, trzymając się blisko ściany. Gdy zbliżali się do końca komnaty, po drugiej stronie, ledwie widoczne w niknącej poświecie ich źródła światła, znajdowały się kolejne kamienne wrota.

- Ostrożnie, nie zdziwiłbym się gdyby te zbroje nas zaatakowały, gdy dotkniemy tych wrót... - Rashad, osłabiony zaklęciem pułapką, nie miał dobrego nastroju, rozglądał się czujnie wokół siebie.
-Ale otworzyć je jakoś musimy. - stwierdziła bardka, ostrożnie podchodząc do wrót i przyglądając się im. Drzwi podobne były do poprzednich, jednak układ elementów układanki nie przynosił eladrince nic na myśl.
- Eh… to mi nic nie mówi, ale podeszłam do drzwi a zbroje się nie ruszyły. Zawsze jakiś plus. - stwierdziła.
- Mistrzu Orrynie, Tet, może wy coś zdziałacie? - spytała spoglądając na magów.
Nekromanta ruszył w stronę wrót, ostrożnie stawiając kroki na kamiennej posadzce.
- Zobaczmy… - szeptał pod nosem, przyglądając się układance. Czarodziejowi pomimo negatywnego wpływu mrocznej energii, dzięki godzinom spędzonym wcześniej na znalezienie wszelkich wzmianek o historii grobowca, udało się ułożyć kolejną z układanek pozwalających otwarcie kamiennych wrót.

[media]https://i.pinimg.com/236x/40/26/f0/4026f077f8956dcc0612b6b604f8b208.jpg[/media]

Kamienna płyta ustąpiła, lecz milczący strażnicy wciąż stali w bezruchu. Korytarz, który się przed nimi ukazał, nie był długi - mógł mieć najwyżej sześć metrów - lecz blokował dalszą drogę kolejnymi wrotami.
- Konstruktorzy tego grobowca musieli kochać kamienne wrota. Wygląda to tak, jakby cały ten loch był jedną wielką...układanką - Orrynowi omal nie wypsnęło się inne słowo, które miał na myśli. Niesłychanie groźne słowo, o którym myślał patrząc na kolejny korytarz. Schylił się aż do samej podłogi i skupił wzrok, starając się dostrzec jakieś szczegóły na posadzce. Potem bardzo dokładnie obejrzał obie ściany, na szczęście nie dostrzegł niczego niepokojącego.
- Chyba można ruszać. Puściłbym dla pewności jednego z tych, tam… - Orryn wskazał na jednego z nieumarłych Teta.
Za późniejszym rozkazem swojego pana, zombie ruszył odważnie do przodu, narażając swą egzystencję, byle tylko zapewnić reszcie swych kompanów bezpieczne przejście. Chociaż był to czyn godny najwyższego szacunku i miejsca w jednej z pieśni, które pisała Andraste, żadne niebezpieczeństwo nie spotkało dzielnego sługi, który bez uszczerbku na ciele dotarł pod same kolejne wrota. W ślad za nim poszedł gnomi mag by móc przyjrzeć się kolejnej zagadce, która służyła za zamek do drzwi. Bez trudu odgadł rozwiązanie i ponownie drzwi ustąpiły.