Na środku pomieszczenia, do którego wejście stanęło przed poszukiwaczami otworem, tkwiła szeroka na siedem i pół metra i wysoka na około metr studnia. Czarna, spokojna tafla wody dla widzącego w ciemnościach maga w pierwszej chwili wydawała się być zwierciadłem. Po lewej stronie od wejścia Orryn dostrzegł również kolejne wrota, lecz bez źródła światła nie mógł dostrzec ich szczegółów.

-Interesujące, ciekawe czemu ta studnia służy. Mistrzu Orrynie, czy wyczuwasz od niej magię? - Rashad spojrzał w stronę tafli wody z mieszanką niepokoju i ciekawosći.
Orryn posłał przodem swoje kule światła, aby zawisły nad sadzawką i wszedł do pomieszczenia, zbliżając się do sadzawki na taką odległość, aby móc spokojnie wybadać, czy emanuje ona jakąś magią.
Światła bijące od unoszących się sfer sprawiły, że tafla wody zaczęła się delikatnie skrzyć. Część wnętrza studni zaczęła się robić widoczna, lecz była ona na tyle głęboka, że nie dało się dojrzeć jej dna. Gnom nie wyczuwał też żadnej magii, bijącej z jej wnętrza.
-Andraste, potrzebuję twoich oczu. Na niewielką chwilkę. Powiedz mi, co widzisz… - Orryn wyciągnął z sakwy na komponenty niewielki kawałek owczego runa, światła, które wciąż wisiały nad lustrem przemieściły się, nieco wyżej, by nie odbijać się zbytnio w tafli, następnie wykonał skomplikowany gest swoją różdżką - Deceptio...speculum… - wyszeptał cicho gnom dotykając czubkiem różdżki kłębka runa owczego, które zaczęło się tlić, potem rozciągać do całkiem dużych, bo prawie pięcio stopowych rozmiarów. Po chwili nad taflą wody, oświetlaną czarodziejskimi lampami wisiało sporych rozmiarów lustro - Zerkniesz co jest w środku? Woda powinna być krystalicznie czysta, o ile jej nie zmącimy… - poprosił czarodziej eladrinkę.
Bardka skinęła głową i zgodnie z prośbą czarodzieja zajrzała w lustro. Odbicie w iluzorycznym zwierciadle pozwalało dojrzeć niewiele. Lewitujące światła oświetlały jedynie około trzydzieści stóp wodnej głębi. Dalej, potrafiące przebić ciemność, oczy Andraste widziały już tylko nieco zamazany obraz wody, oraz ledwo widoczny zarys dna.
- Eeeee… Szczerze mówiąc to nie wiele tam widzę. - stwierdziła po chwili eladrinka.
-Czyli chyba bezpiecznie. Poszukajmy innych wyjść, dobrze? - zaproponował oglądając inne ściany.
Podchodząc do drzwi mag zauważył, że różnią się od poprzednich, Nic nie wskazywało na to by te konkretne otwierane były poprzez ułożenie jakichś puzzli. Tym co rzucało się w oczy było wgłębienie w kształcie krzyża ankh na środku wrót.

[media]https://previews.123rf.com/images/igorbondarenko/igorbondarenko1907/igorbondarenko190700478/127610496-egyptian-ancient-hieroglyphs-on-a-stone-wall-closeup-of-symbol-of-eternal-life-ankh.jpg[/media]

Gdy podszedł nieco bliżej, by lepiej się przyjrzeć, kamienne wrota przejścia którym weszli podniosły się, blokując drogę powrotną. Za nimi usłyszeli też chwilę później kolejny głuchy huk, świadczący o tym, że drugie drzwi również się podniosły, zamykając przejście. Nie był to jednak koniec złych wiadomości. Poziom wody w studni zaczął się bowiem szybko podnosić i wylewać poza jej krawędź.

Amira zaczęła się gwałtownie rozglądać po sali, szukając jakiejkolwiek drogi ucieczki. Zastanawiała się jak wysoko sięgnie woda.
Bardka również zaczęła rozglądać się po komnacie, jej ścianach, suficie i podłodze z nadzieją znalezienia jakiegoś mechanizmu czy wskazówki mogących zatrzymać wylewającą się wodę czy otworzyć wrota. Podeszła bliżej wrót i przyjrzała im się dokładnie, na dłuższą chwilę skupiając wzrok na wgłębieniu w kształcie krzyża.
- Hej coś mi przyszło do głowy! - krzyknęła nagle do towarzyszy. - To wyżłobienie wygląda tak jakby można było w nim umieścić przedmiot o takim samym kształcie. Może to zamek, który otwiera te wrota? - podzieliła się swoim podejrzeniem, jednocześnie rozglądając się po pomieszczeniu, w nadziei, że znajdzie przedmiot pasujący do otworu w drzwiach. Niestety nie udało jej się dostrzec w komnacie niczego podobnego.
- Też odnosicie wrażenie, że ten “klucz” może być w studni? - zapytał Akram, robiąc parę kroków w tył od zbliżającego się w jego kierunku strumyka wody.
- Niestety tak. - odpowiedziała eladrinka.
- Ktoś chętny na kąpiel?
- Może to nie jest najlepszy moment by o tym mówić, ale nie potrafię pływać - przyznał się lekko zażenowany mężczyzna.

-Jak chcecie ja mogę sprawdzić - powiedziała Amira wysuwając się do przodu. I od razu zaczęla się rozbierać. Kiedy była młodsza nie raz zdarzało się jej pływać w ubraniu i bogatsza o to doświadczenie nie chciała już popełniać tego błędu. Po pierwsze pływanie w ciuchach jest niewygodne a po drugie nawet jej smocza krew nie sprawiała że chodzenie w mokrych ubraniach stawało się przyjemniejsze.
- Jeśli mogę mój Sułtanie - wtrącił się Nadal - Nie wiem czy to dobry pomysł, by twa kuzynka narażała życie. Pozwól że ja zanurkuję. Przewiążcie mnie jedynie liną, by w razie czego móc mnie wyciągnąć.
Głośny plusk wody odbił się echem od ścian komnaty, gdy jeden z zombie Teta wskoczył do studni, związany liną w pasie, trzymaną na drugim końcu przez pozostałych trzech nieumarłych.
- Jeśli okaże się za głęboko, trzeba będzie związać końce z drugą liną! - krzyknął nekromanta - Każę mu pozbierać cokolwiek jest na dnie, a nie jest naturalnym kamieniem!
Gdy nieumarły opadł kilka metrów w głąb studni, tafla wody nagle wzburzyła się a wewnątrz coś zakotłowało i mocno szarpnęło kilkukrotnie za linę.
- Czy właśnie czegoś nie nakarmiłeś? - zapytał gnom zdziwiony patrząc na linkę
- Na bogów. Dzięki ci mistrzu Tet’cie. Chyba zawdzięczam ci życie - powiedział Nadal, wpatrując się zaskoczony w to co się przed chwilą stało.
- Na to wygląda… - odparł Tet chwytając mocniej za kostur i wydając rozkaz nieumarłym, by wyciągnęli linę i przygotowali się do walki - ...a nasza sytuacja się właśnie, o dziwo, jeszcze bardziej skomplikowała.
- Podejrzewam, że bardziej niż nam się wydaje. - rzuciła Andraste spoglądając na studnię. - Woda w pomieszczeniu ciągle się podnosi, więc jest możliwe, że cokolwiek pożarło twoje zombie da radę niedługo tu wypłynąć… - mówiąc przeniosła wzrok z powrotem na drzwi. - Nie jesteśmy w stanie stworzyć czegoś co będzie imitowało kształt klucza?
Amira w międczyszasie spakowała swoje wierzchnie ubrania do sakwy, mając nadzieję że nie przemokną. Następnie zwróciła się w kierunku gnoma:
-Mistrzu Orrynie, jak myślicie, woda wszak przewodzi siłę pioruna, myślicie że gdybym uderzyła wodę błyskawicą przepływ energii zabił by ukryte tam stworzenia?
Magik potwierdził skinieniem głowy. Patrzył na ściany, próbując tam znaleźć jakiekolwiek wskazówki na ponowne otwarcie drzwi.
-Tak, trzeba zabić to stworzenie, kto nie ma pomysłu jak otworzyć drzwi niech szykuje się do walki! - Rashad próbował dojrzeć co kryje się w studni.
- Wiem, że pytanie nie było do mnie… - eladrinka zwróciła się do Amiry. - ...ale biorąc pod uwagę, że woda zaczyna nam już pieścić podeszwy butów, użycie czegokolwiek związanego z błyskawicą może nie być najlepszym pomysłem.
- To tego potwora bardziej porazi - zauważył Rashad.
- Być może, ale jeżeli energia błyskawicy zrani bądź co gorsza zabije kogoś z nas, pamiętaj, że to była twoja decyzja. Przypominam ci też, że kapłanka która mogła leczyć nasze rany jest martwa. A co jeśli sam przez to zginiesz? Wtedy to całe pieprzenie się z tą wyprawą, żeby posadzić cię na sułtańskim tronie pójdzie na marne. - ostrzegła go bardka. Cały czas odnosiła wrażenie, że wojownik w dążeniu do swojego celu działa zbyt impulsywnie, co może być dla nich przyczyną kłopotów.
-W takich sytuacjach trzeba działać szybko, na pisanie pieśni czas przyjdzie później….ktoś ma jakiś inny pomysł?-Zirytowany Rashad rozejrzał się dookoła.
- Szybko, nie znaczy bezmyślnie Rashadzie. Powinieneś to wiedzieć jeśli chcesz władać państwem. - rzuciła, powstrzymując się od uderzenia go w twarz za bezczelne słowa. Zamiast tego bacznie taksowała wzrokiem pomieszczenie z nadzieją, że być może klucz nie znajduje się w studni tylko gdzieś w tym pomieszczeniu.
Orryn potrząsnął swoją torbą, w której przewalały się butelki z alchemicznym ogniem i podszedł do drzwi, szacując, czy ewentualna eksplozja całej torby miałaby szansę uszkodzić konstrukcję drzwi na tyle, aby dało radę się choćby przecisnąć.
Po chwili stwierdził, że ilość materiału jest wystarczająca, więc umocował wszystkie butelki obok kamiennych drzwi i wyciągnął różdżkę
- Odsunąć się! Za cembrowinę! Wysadzę drzwi! - rzucił szybko i sam również pobiegł we wskazane miejsce. I kiedy wszyscy schowali się już cembrowiną, gnom rzucił magicznym ogniem prosto w zgromadzony pod drzwiami materiał. Huknęło, niemal wysadzając w uszach bębenki. Ogień wyrzucił w powietrze chmurę dymu, która momentalnie ogarnęła obszar pod drzwiami, jednak gnom widział lekkie zawirowanie powietrza, świadczące o tym, że eksplozja zrobiła w drzwiach odpowiednio duży wyłom
- Tęęędyyy! - zawył wręcz podniecony, i pobiegł w kierunku kurzawicy, trzymając się za nakrycie głowy i klekocząc swoim ekwipunkiem.
-Wspaniale, na Orrryna zawsze można liczyć! Ruszajmy tym przejściem, zombie przodem jak zawsze!- Rashad zdjął dłonie z bolących uszy, wpatrując się w przejście.
Gdy nieumarli ruszyli przez utworzony wyłom, woda w studni eksplodowała wystrzeliwując w powietrze fontannę. Z wnętrza wyłoniła się potężna sylwetka, której ciało wydawało się składać wyłącznie z wody. Kolos bez ostrzeżenia rzucił się na Andraste, uderzając swymi płynnymi łapami.

Rashad czuł się nieco dziwnie pozostając w formie kilkumetrowej małpy, choć świadomość swojej siły w tej formie była całkiem satysfakcjonująca. Znał jednak magię swoje kuzynki, u boku której walczył w przegranej wojnie domowej o władzę nad Varudżystanem. Chociaż miał wrażenie że Amira ostatnio zmieniła się, wydawała się bardziej bezwględna i zimna (zabawne, biorąć pod uwagę jej mistrzostwo w magii ognia) niż kiedyś...no cóż, to co przeżyła musiało się na niej odbić.

W każdym bądź razie wiedział że jego normalna postać jest ciężko rana, a zaklęcie polimorfii mogło utrzymać sie około godziny. Spojrzał na swoich towarzyszy, ale chyba inni uniknęli poważnych ran w walce z posągami. Szkoda tylko że tak późno wpadli na pomysł zniszczenia mis. Nie mogąc mówić, skinął łbem w geście uznania Andraste która dzielnie go wspierała swoją dodającą otuchy mocą i wpadła na pomysł jak pokonać monstrualne statuy. Zaczynał żałować że ją tak lekkomyślnie potraktował gdy zaproponowano mu rękę księżniczki... ale przecież obiecał sobie że skupi się tylko na zadaniu i nie pozwoli rozproszyć się rozterkom.

Potrząsnał głową, po czym skinąl łapą w stronę drzwi i zbliżył się, próbując ocenić czy będzie w stanie przedostać się przez któreś z nich, przeczołgując się albo po prostu wyważając sobie drogę....

Andraste wpatrywała się w gigantyczną małpę bez słowa. W trakcie walki, gdy zobaczyła, że Rashad jest bliski śmierci serce skoczyło jej do gardła. Dlaczego jej tak na nim zależy? Na kimś, kto pewnie gdyby od tego zależał los jego misji pozwoliłby jej umrzeć jak i zresztą wszystkim dookoła. Potrząsnęła głową wyrywając się z rozmyślań. Jeśli przeżyją i tak opuści ten kraj, żeby nie musieć na niego patrzeć i być może poszuka drogi powrotnej do domu.

Widząc, że Rashad-małpa oszacowuje swoje szanse przejścia przez drzwi, bardka podeszła do niego i powiedziała:

-Na moje to się tu nie zmieścisz, wielkoludzie. Może póki zaklęcie jeszcze działa, to rusz tymi wielkimi łapami i zrób sobie przejście? - nie miała zamiaru słodzić mu od sułtanów, Panów i świątobliwych jak robiła to cała reszta ekipy. Przebrzydłe lizusy, dopóki Rashad nie poślubi księżniki, doputy sułtanem nie będzie i do tej pory ona nie będzie się przed nim płaszczyć.

Amira z ukosa przypatrywała się umizgom bardki. Nie rozumiała dlaczego Andraste właśnie tę chwilę uznała za stosowną by wznowić podchody w kierunku jej kuzyna, przyszłego sułtana Makarydii. To nie był dobry moment na romantyczne rozmowy, a znając swego kuzyna była przekonana że wiedział jak dobrze jego olbrzym mieści się w jej nefrytowej bramie.

Zdegustowana rozejrzała się wokół, mając nadzieję że tym razem w porę dostrzeże zblliżające się zagrożenie, tym bardziej że zużyła już znaczną cześć swojej mocy.

Wielka małpa podeszła do znajdujących się na dole komnaty wrót i zaczęła walić w nie pięściami. Już po pierwszym uderzeniu na kamiennych drzwiach rozbłysł magiczny symbol, lecz pochłonięty szałem Rashad oparł się nałożonej tam magii i kontynuował dzieło zniszczenia. Kamień ustąpił, zamieniony w leżący na ziemi gruz i przed wami ukazał się kolejny ciemny korytarz.

Rashad wskazał mocarną łapą na zombie Teta, sugerując by jak zwykle ruszyły przodem, co też nieumarłe sługi rychło uczyniły. Ożywiony korpus będący z przodu nie uszedł jednak zbyt daleko, gdyż mniej więcej w środku korytarza powstrzymała go wielka nabijana kolcami kula, podobna do tej na którą wcześniej natknął się boleśnie Orryn. Pułapka zostawiła z nieboszczyka jedynie dwie stojące na ziemi nogi do łydek, reszta ciała zaś zamalowała ściany korytarza na czerwono.
- Hmm...w takim tempie, twoi nieszczęśnicy skończą się nam się szybciej, niż bym tego pragnął. Nie będę pytał, czy dasz radę ich jakoś poskładać… - Orryn patrzył z przerażeniem na krwawą ścianę, masując jednocześnie miejsce, w którym jedna z takich kul uderzyła czarodzieja. Gnom nigdy nie czuł się ułomkiem, i w niewielkim, acz żylastym ciele kryło się jednak wiele siły i energii, i choć nie wyglądał wcale na mocarza, w młodości mógł spokojnie siłować się z rówieśnikami na rękę, czy mocować w zapasach.
Bohaterowie zrozumieli, że Rashad w swojej obecnej formie nie będzie w stanie zmieścić się w prowadzącym dalej korytarzu, w związku z czym Andraste rozproszyła swe zaklęcie, przywracając byłego kochanka do jego oryginalnej postaci. Wraz z ludzką formą powróciły też wszystkie otrzymane w poprzedniej potyczce obrażenia i szlachcic z głuchym jękiem padł na ziemię.
W momencie pojawili się przy nim kapitan wraz z eladrinką, przywracając mu zdrowie przy pomocy leczniczej magii.

Rashad wziął głęboki oddech, próbując maksymalnie się skoncetrować na otoczeniu. Zmiana formy, rany i ich uleczenie sprawiły, że czuł się skołowany.

- Dziękuje Andraste, Nadalu, jesteśmy już blisko celu! Ruszajmy więc po zwycięstwo, uratujemy Varudżystan i przejdziemy do historii. Ale strzeżmy się kolejnych pułapek, Orrynie moze uzyjesz magii by zbadać drogę przed nami?
Andraste stęknęła z grymasem przewracając oczami na słowa o ratowaniu ojczyzny Rashada i przechodzeniu do historii:
- Czy obecnie nie zajmujemy się ratowaniem Makarydii? W końcu jesteś jej sułtanem... - rzuciła oschle i bez reakcji na podziękowania Rashada odsunęła się od niego.
Nim gnomi mag rozpoczął przygotowanie do odprawienia odpowiedniego rytuały, Tet podniósł w górę znalezioną wcześniej różdżkę i aktywował jej magię.
- Reszta korytarza wydaje się być wolna od innych możliwych pułapek - odpowiedział mag.
Po dotarciu do kolejnych kamiennych drzwi i poradzeniu sobie z kolejną łamigłówką zwalniającą mechanizm zamykający, grupie ukazała się komnata tak wielka, że jej drugi koniec niknął w mroku nawet dla oczu przyzwyczajonych do ciemności.
Orryn jak zwykle wysłał swoją sowę tym razem wypuszczając ją wysoko ku sufitowi,aby jej bystry wzrok ogarnął możliwie jak najwięcej pomieszczenia. Po chwili też jego gałki oczne uciekły w głąb czaszki, niechybnie świadcząc o tym, że gnom ponownie wszedł w zmysły swojego chowańca, lustrując otoczenie.
Wyostrzony wzrok drapieżnego ptaka w mig ogarnął resztę pomieszczenia, którego rozmiary zaiste były znaczne, lecz poza wieloma kolumnami i hieroglifami na ścianach niewiele się tam znajdowało. Jedynym co mogło zwrócić uwagę, badającego salę poprzez zmysły chowańca Orryna, była kolejna statua przedstawiająca boga Anubisa. Ta jednak była znacznie większa, niż dwie które spotkali wcześniej. Nie stała na baczność, jak niestrudzony strażnik, lecz leżała leniwie na boku z głową podpartą na dłoni. Gdy tylko dostrzegła latającego pod sufitem ptaka, jej oczy - dwa świecące czerwienią punkciki - zaczęły przypatrywać się z czymś, co mogłoby się wydawać zaciekawieniem.
- Lumine exultant lusibus - wyszeptał Orryn kręcąc w powietrzu swoją różdżką i po chwili cztery bladoniebieskie światełka pojawiły się w ręku magika, który podrzucił je do góry. Przez chwilę zamigotały i zakręciły się w powietrzu, aby unieść się delikatnie nad ziemię, podążając za sową i oświetlając podłogę ciemnej komnaty - Tam coś jest - ostrzegł Orryn swoich towarzyszy - czyżby kolejny, większy golem?
- Jeśli jest to większy golem niż te z którymi walczyliśmy, to nie chcemy z nim się mierzyć, spróbujmy go ominąć - stwierdził Rashad, patrząc w rozpościerającą się przed nimi ciemność, starając się nie okazywać niepokoju.
- W razie potrzeby mam jeszcze na tyle sił by znowu zmienić Cię w małpę. - rzuciła bez emocji bardka. “Choć doskonale sam sobie z tym radzisz” dodała w myślach.


Drużyna zdecydowała się ostatecznie ostrożnie podejść w kierunku następnego przejścia, mając na uwadze możliwe niebezpieczeństwo ze strony posągu. Gdy bohaterowie przeszli parę kroków, kamienny strażnik nagle poruszył się i prędko wstał z pozycji leżącej, starając się przyjąć poważną pozę.
- Stójcie intruzi! Oto stoicie przed wejściem do ostatniego miejsca spoczynku wielkiego maga, władcy życia i śmierci, potężnego Atmatepa. Jakie intencje was tu sprowadzają? - odezwał się kolos, potężnym głosem podobnym do ocierających się o siebie kamiennych płyt.
Rashad westchnął, stwierdzając że jak przywódca powinien przyjąć na siebie odpowiedzialność rozmowy z tym potężnym golemem. Wystąpił nieco do przodu i przemówił z szacunkiem:


-Nie jest naszą intencją zakłócać spoczynek potężnego Atmatepa ani szukać zwady z jego strażnikami. Jestem Rashad Al-Maalthir i wraz z moimi dzielnymi towarzyszymi podążamy szlakiem artefaktu zwanego Sercem Makarydii, który jako jedyny może uratować dziedziczkę tronu i ocalić ten kraj przez straszliwą klątwą. W tym celu musimy dostać się do legowiska smoczycy Selene, a wiemy że portal do niego znajdziemy w tym grobowcu.

- Sprawy żywych nic dla mnie nie znaczą. Moim zadaniem jest strzec tych wrót przed nieproszonymi gośćmi - golem odpowiedział potężnym lecz znudzonym głosem. Chwilę później jednak nagle coś jakby nim drgnęło - Chyba… że okażecie się być godnymi uwagi mego Pana.

"Godnymi… taa… jesteśmy zgubieni" pomyślała Eladrinka, zastanawiając się jak jej były kochanek ma zamiar pokazać, że jest godny uwagi Atmatepa.
- A imię twojego pana to? - zapytał czarodziej, wygładzając podarte i pomięte ostatnimi wydarzeniami szaty. Jednocześnie zaś usilnie próbował przypomnieć sobie jakikolwiek strzęp informacji na temat Atmatepa.
Strażnik przekrzywił na bok kamienny łeb, zaciekawiony pytaniem.
- Imię jego Atmatep, ten “Który Pokonał Śmierć”

- Podczas naszej wyprawy wielokrotnie pokonywaliśmy śmierć. Niestraszne nam były nwet gigantyczne ptatki roki - stwierdził dumnie Rashad.
- Ponadto jest z nami Tet-pthah-af-ankh, poteżny adept sztuki nekromantycznej, myślę więc że jesteśmy godni uwagi “Tego, który pokonał Śmierć” - skinął w stronę Yuan-Ti.
Posąg zastrzygł kamiennymi uszami.
- Dobrze więc. Zadam wam więc zagadkę, abyście mogli mi udowodnić że wasz intelekt godzien jest uwagi mojego Pana. Czy macie coś przeciwko?

Rashad przyjrzał się posągowi z nieufnością, ale po chwili skinął głową. Jeśli to nie jest jakaś podstępna pułapka, ktoś z nich powinien być w stanie zgadnąć.
- Wypowiedz swoją zagadkę, jesteśmy gotowi.

Uszy kolosa zastrzygły na tę odpowiedź, a jego kamienny ogon kilkukrotnie zamerdał w powietrzu.
- Dwudziestu siedmiu ludzi zmarło jednego dnia lecz tylko jeden z nich był sprawiedliwy. Stanęli przed obliczem wiecznego Anubisa, aby ich uczynki zostały osądzone. Tego dnia jednak na obu szalach jego boskiej wagi można było dokonać ważenia zaledwie trzykrotnie. W jaki sposób spośród dwudziestu siedmiu dusz wyłonić więc można jedynego sprawiedliwego?

Andraste myślała chwilę nad tą zagadką spoglądając po swoich towarzyszach. Przymknęła na chwilę oczy, by po chwili dostać olśnienia. Bez czekania na innych, zaczęła recytować posągowi odpowiedź, która przyszła jej do głowy.
- Ja wiem! Dzielimy dwadzieścia siedem osób na trzy grupy po dziewięć osób. Dwie grupy stawiamy na szali. Jeśli jedna będzie wyżej, to znaczy że sprawiedliwy był w tej wyżej. Jeśli są na równi, to sprawiedliwy jest w tej grupie, która nie była na szali. Potem wybieramy grupę w której jest nasz sprawiedliwy i dzielimy ją na kolejne trzy grupy, tym razem po trzech ludzi i powtarzamy ważenie. Ponownie, jeśli jedna szala jest wyżej, to w tej grupie jest sprawiedliwy, a jeśli jest na równi to sprawiedliwy jest w grupie która nie była na szali. Z wyłonionej trójki, stawiamy dwie osoby na szali i znowu, jeśli szala się przechyli to sprawiedliwa jest osoba, która jest wyżej, a jeśli są na równi, to sprawiedliwym jest ten, który nie był na szali. W ten sposób dowiadujemy się kto był tym sprawiedliwym ważąc tych ludzi tylko trzy razy - Eladrinka spojrzała na posąg z widoczną pewnością siebie w oczach.

Strażnik odwrócił kamienny łeb w stronę dziewczyny, a jego ogon ponownie ciężko przeszył powietrze.
- Zgadza się niewiasto. W rzeczy samej to właśnie była poprawna odpowiedź. Oby w waszej dalszej dalszej podróży Twój osąd pozwalał zawsze podejmować właściwe decyzje. Możecie iść dalej. Jako strażnik tego przejścia nie będę was już niepokoił.

Wypowiedziawszy te słowa golem oddalił się w głąb komnaty, spoczął pod ścianą i tam już pozostał. Wraz z jego odejściem, wrota przy których przedtem stał uchyliły się otwierając dalszą drogę przed śmiałkami.

Bardka uśmiechnęła się triumfalnym uśmiechem w którym można było wyczuć widoczną satysfakcję, po czym skinęła ręką w stronę drzwi.
- Chyba możemy iść dalej.

-Wspaniale Andraste, nie wiedziałem że jesteś taka dobra w zagadkach… konfrontacja z tym strażnikiem byłaby dla nas niełatwa..- Rashad posłał bardce uśmiech aprobaty, jaki można posłać zaufanemu współpracownikowi, starał się nie traktować jej jako byłej kochanki, choć przychodziło mu to z wysiłkiem.


-W takim razie ruszajmy dalej, wydaje się że już jestesmy blisko serca grobowca, więc bądźmy czujni na tym ostatnim odcinku..

- Taaa… szkoda by było gdyby księżniczka została wdową jeszcze przed ślubem… - bąknęła eladrinka posyłając wojownikowi wymuszony uśmiech. Nie chciała wracać do relacji jaka łączyła ją z nim wcześniej, po tym jak wyrzekł się jej bez sekundy zastanowienia, jednak to, że została potraktowana tak jak potraktowany by został każdy inny gdzieś w głębi ją ukłuło.

W ciszy poszukiwacze udali się w głąb niewielkiego przejścia, które kończyło się kolejnymi wrotami. Tet zbliżywszy się do nich, zaczął dokładnie przyglądać się inskrypcjom zapisanym na kamiennej płycie.

- To tutaj. To jego grób - powiedział, po czym zaczął ostrożnie układać elementy układanki, służącej za zamek blokujący wejście przybyszom.