Droga dłużyła się nieco, a Jace miał coraz więcej problemów na głowie. Rozmowa z Kharrickiem, a później mało subtelne ponaglenie Laury zmusiły chłopaka do głębszych przemyśleń.
- Masz chwilkę? - Jace zaczepił Kharricka podczas drogi. - To było dość odważne co zrobiłeś. No wiesz, takie wyznanie? - psionik położył nacisk na słowo „takie”.
Ten spojrzał na niego smutno.
- Ano… szkoda tylko, że nie od razu potraktowałeś je poważnie - dało się wyczuć nutę urazy w głosie złodzieja. - Nie ma jednak sensu dalej tego ukrywać.
Jace milczał przez chwilę. Nie było dobrej odpowiedzi na tak postawiony zarzut. - Jest wiele możliwości… odpowiedzi, czy wyjaśnień na to, czym jest twój problem. Moje uszczypliwości, nie świadczyły o niepoważnym podejściu, ale jeśli tak je odebrałeś, to przepraszam. - nie było sensu się tłumaczyć dalej.
~ Plus całej sytuacji, że musieliśmy się z Laurą do siebie odezwać. ~ dodał w myślach do łotrzyka.
Złodziej znów spojrzał na rozmówcę. Uśmiechnął się łagodnie.
~ Czyli to oficjalne? Wy już nie… jesteście ze sobą? Bo Laura… w sumie coś tam mówiła, ale nie… nie byłam pewna. ~ łagodny głos Emi odpowiedział w myślach psionika.
Nagle Kharrick się zreflektował.
- Przyjęte. Trochę dużo się dzieje. Mogłem przesadzić. Muszę się jednak ogarnąć… nie do końca wiem jak ech, jak ufać Jace. Nie wiem co i kiedy mogę powiedzieć.
~ Oficjalne? ~ powtórzył z pewnym rozbawieniem. - Nie miałeś wiele okazji do poznania tego uczucia, ale te miesiące z nami… miałem nadzieję, że wiesz że nie wykorzystamy twoich sekretów przeciwko tobie. -
- Jace, najbliższa mnie osoba mnie zostawiła tak po prostu. Czas nie jest wyznacznikiem niczego… próbuję ok? Zostawmy to, chyba o czymś innym chciałeś porozmawiać, prawda? - sama myśl o ojcu zirytowała Kharricka.
- O Voxie.
- Tak, o nim… lub z nim. -
- Czemu wy chcecie z nim gadać..? - wychrypiał z niedowierzaniem złodziej. - Laura też. Kurwa, wygrzebię cokolwiek tylko zdołam ze swojej pamięci, ale nie zamierzam mu jeszcze raz dobrowolnie oddać sterowania.
- W porzadku. - zgodził się Jace. - Nie miałem na myśli oddawania mu kontroli, ale… byłoby za tłoczno w jednej głowie. - uśmiechnął się - Rozmawialiśmy z Laurą i podstawie informacji jakie dostarczyłeś możemy jedynie wyeliminować najbardziej podstawowe podejrzenia. Problem z jakim mamy do czynienia wykracza poza naszą wiedzę. Bez większej informacji o nim, nie będziemy w stanie ci pomóc. Mamy więc trzy opcje, jeśli chcesz naszej pomocy. Możesz opowiedzieć nam absolutnie wszystko co o nim wiesz, albo dać mu kontrolę, przy odpowiednich środkach ostrożności oczywiście. -
- To dwie opcje… ale wolę pierwszą, dziękuję bardzo. - Kharrick spojrzał na drogę przed nimi. Bez Cirieo by tego nigdy nie znaleźli. Spojrzał na ziemię pod stopami. Była pokryta liśćmi. Kiwnął głową układając sobie wszystko w głowie.
- Po raz pierwszy zobaczyłem go w laboratorium Umbry. Był w kręgu przywołań. Nie zdążyłem się przyjrzeć bo aktywowałem pułapkę. Potem w zasadzie mnie uratował, lecząc to co miałeś okazję zobaczyć - dotknął dłonią torsu i szyi. - Teraz wiem, że był w jakimś bytem latającym w jakiejś kolorowej gwieździstej przestrzeni. Przywołanie bardzo go bolało. Wyciągnąłem to z niego chociaż on jakoś nie bardzo chciał się przyznać, że został uwięziony. Jak wspomniałem wcześniej ma bardzo obszerną wiedzę, na każdy temat. Od głupich pułapek alchemicznych, po wiedzę na temat czym są troglodyci i tym podobne. Zna chyba wszystkie języki i jeśli mnie nie oszukał to jego jest ten sam którym posługują się Derro.
Kharrick zamilkł na moment.
- To on mi dał te wszystkie moce. W obozie Scarvoniusa zawarliśmy układ. W zamian miałem zabić pomocnika bugbeara. Miał podobne umiejętności do ciebie. Potem Vox wykonał na nim sekcję zwłok. Stwierdził wtedy, że to nie jest coś co lubi, ale nie zdradził więcej. Umie też zmienić percepcję. Ma się wtedy wrażenie że czas się zatrzymał. Przejął moje ciało kiedy się schlałem w trupa. Drań. Kompletnie nie ogarnia ludzkiej mentalności. Próbowałem jakoś normalnie z nim pogadać to się nie dało. Strasznie się upierał nad tym, że to ciało jest nasze. Nie ukrywam, ale nie za bardzo to lubię… Jedyny pomysł na to jakby mógł wyglądać to sen jaki z nim miałem. Czarna, mglista sylwetka, z bladymi oczami.
Tym razem Jace myślał przez dłuższa chwilę. Był wdzięczny, że Kharrick nie zapytał o trzecią możliwość. Naprawdę nie miał ochoty wchodzić we wspomnienia Emi. Nie czuł się na siłach. Trawił przez chwilę informację którymi podzielił się łotrzyk eliminując opcje.
Szybko odrzucił jakąkolwiek czarcią obecność - diabły i demony aż za dobrze znały mentalność śmiertelników i wiedziały jak ich podchodzić. Nieprzewidywalność oraz spory zasób wiedzy sprawił z kolei, że odpadały dusze zmarłych. Był w stanie zmienić percepcję Emi, uleczyć jej rany, a nawet obdarzyć mocami - to pasowało do diabłów, ale one raczej domagały się konkretnej zapłaty, a ich podarki były mniej ...subtelne. Do tego uważał, że ciało dopplerki jest wspólne, jakby byli jakoś fizycznie połączeni. A ta opowieści o poruszaniu się przez gwiaździstą przestrzeń? Zupełnie bez sensu…
Olśnienie przyszło nagle, jak błysk pioruna. Jace przypomniał sobie, jak lata temu w końcu dorwał się do jednej ze “specjalnych” książek ojca - rzadkich tomów, których ten strzegł jak oka w głowie. Długo zajęło mu przekonanie Maxa, że jest już dorosły i nie uszkodzi delikatnych woluminów, i odłoży je zaraz po przeczytaniu. Ta konkretna miała tytuł “Numeria: Kraina Spadających Gwiazd” i opowiadała o kraju położonym setki mil stąd, na którym eony temu rozbiły się latające wśród gwiazd okręty. Katastrofę przetrwały przedziwne automatony i niesamowite przedmioty, których działanie zadziwiało nawet magów. Wszystko to brzmiało wtedy jak bajka, ale teraz Jace miał już inne zdanie. Pamiętał ustęp o niewidocznych, bezcielesnych bytach, które przypominały duchy, jednak nimi nie były - niesamowicie inteligentne, a jednocześnie zupełnie nie rozumiejące najprostszych spraw. Nie było tam napisane, by potrafiły opętywać ludzi, zawsze związane były z jakimiś przedmiotami z owych statków.
- Chyba kojarzę coś, czym może być ów Vox. - odpowiedział po dłuższej chwile. - Niestety nie wiem jak się go pozbyć.
Złodziej spuścił głowę markotnie.
- To może… pogadaj jeszcze raz z Laurą? Może coś jej przyjdzie do głowy - zaproponował niepewnie.

- To czym jest Vox?
- Hmm… to istoty z innego świata, przybyłe na Numerię eony temu prosto z gwiazd. Podobno ich gwiezdne okręty się rozbiły, więżąc ich tutaj. Nie pamiętam nic o tym by opętywali ludzi, zwykle są w jakiś sposób powiązani z fragmentami statku. Nie wydaje mi się, żeby był groźny. Możesz go przywołać nie oddając mu kontroli? -
- Do ciebie nie wyjdzie, bo się chowa kiedykolwiek się pojawiasz obok. Z resztą nie powiedziałbym abyśmy byli teraz na dobrych warunkach aby w ogóle zaczynać rozmowę. Trochę się pokłóciliśmy. - powiedział chłodno złodziej. - Wcześniej on do mnie gadał więc w zasadzie mógłbym to przekazywać. W sumie…
Kharrick zamyślił się nagle.
- Wiesz co? On się konkretnie boi ciebie. Bo jak chciał abym zabił tego psionicznego hobgoblina, mieszaniec swoją drogą, to nie zachowywał się tak jak przy tobie. Wzbudzasz w nim najprawdziwszy strach.
Jace milczał. - Może… masz racje. - jeśli ta istota, Vox, bał się go, a współdzielili pamięć Emi, to może nie było dobrym próba zaprzyjaźnienia się z bytem? Może pozostawienie go w strachu przyniesie większe korzyści? Uśmiechnął się. - Znajdziemy sposób, powiedz mu, że jeśli będzie cię ci groził zmiażdżę jego żałosną egzystencję. -
Kharrick kiwnął wolno głową odwzajemniając uśmiech.
- Przekaże jak postanowi się na nowo odezwać… - urwał nagle strasznie blednąc.
- Powiedziałeś, że Vox jest połączony z częścią statku? W sensie takie istoty jak on? Tylko to by znaczyło… - dotknął swojej twarzy, przeczesał zmierzwione włosy, złapał się za szyję i zacisnął płaszcz na torsie. - Pociął mnie… hehe… hahaha!
Kharrick zaniósł się nerwowym śmiechem.
Psionik przyglądał się nagłej zmianie w zachowaniu łotra.
- Czy to twoja reakcja obronna na strach, czy masz się za część jego statku? - spytał całkiem poważnie. Drugą opcję wykluczał z racji opowieści Kharricka, jednak ciekaw był odpowiedzi. W historii nie pasowało mu jedno. Dotąd zakładał, że ktokolwiek wykonał na Emi wiwisekcje zrobił to by poznać jej możliwości, zbadać nowy gatunek. Teraz okazuje się, że wiwisekcje dokonano po „przyjęciu” Voxa.
- Czy przed aktywowaniem pułapki posiadałeś swoje niezwykłe zdolności? - spytał.
Kharrick wciąż był rozbawiony ale nie rozumiał co zakładał psionik.
- Śmieje się bo myślałem, że zawarłem pakt z jakimś demonem albo co. Hehe… nie ze statkiem z gwiazd! Ej jak myślisz jaka część mnie została podmieniona? Wyciął mi mózg? A może serce? Śledzionę? Jestem ciekaw… jak taki statek wygląda? Jak duże są jego fragmenty? Myślisz, że zmieściłby się w moich bebechach? Powinienem to czuć jak się zmieniam, a nie czułem.
Złodziej ewidentnie zapomniał się ze swoimi wszystkimi tajemnicami i sekretami bo nawet nie próbował mówić ciszej. Był jednak rozhisteryzowany. Głos mu się trząsł i co chwilę się śmiał. W międzyczasie wciąż obserwując bacznie reakcje Kharricka, psionik wyciągnął różdżkę, która na moment zabłysła magiczną energią wprowadzając Kharricka w uczucie spokoju i pewności siebie. Ten przestał się śmiać. Zamrugał kilkukrotnie patrząc na niego i trzymaną przez niego różdżkę.
- Hm, skuteczne. Może powinienem sam sobie taką załatwić. No nie mniej, nie wydaje ci się, że skoro takie istoty są powiązane z tymi fragmentami to znaczy że ja mam taki fragment jakoś w sobie?
- Niekoniecznie. O ile dobrze rozumiem, to został przywołany, więc siłą zabrany ze swojego naturalnego habitatu. Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Czy potrafiłeś zmieniać się zanim poznałeś Voxa? -
- Przecież… a zresztą. Tak, zawsze to potrafiłem. Ojciec mnie dodatkowo uczył zanim… sobie poszedł.
Chłopak milczał znowu przez dłuższą chwilę. Pochylił lekko głowę przygryzając wargę. Myślał, porządkował informacje, układał plan.
- Dobrze - powiedział w końcu. - Myślę, że nie grozi ci póki co żadne niebezpieczeństwo ze jego strony, ale jeśli będzie się naprzykrzać… - zostawił groźbę niezapowiedzianą. Po części dlatego, że nie wiedział co by zrobił, po części by Vox sam sobie dopowiedział.
Kharrick kiwnął głową.
- Ty tu jesteś ekspertem.
- Wiem. - mruknął Jace, ale bez większego entuzjazmu. Nie lubił mieć racji w przypadku czarnych scenariuszy. Reszta drogi upłynęła w morowym humorze gdy Jace starał się wymyślić sposób na bezpieczne pozbycie się Voxa, jednocześnie próbując znaleźć rozwiązanie problemu Łowców, pozbycie się smoka, odbicia Phaendar i wyzwolenia rodzin. Powoli zaczynała go bolec głowa.

- A czemu nam tak śpieszno, przegapiłem coś? - druid był zaskoczony tym pośpiechem, zwłaszcza że ledwie przed chwilą powiedział że potrzebuje się przygotować na trolle - Ciriero, mówiłeś coś ważnego jak mnie nie było?-
-W sumie racja. Może faktycznie za bardzo nas ponosi. - Mikel wtrącił się, nie dając niziołkowi czasu na odpowiedź. Ten spojrzał na wojownika ze zmarszczonymi brwiami, nieznacznie kiwnął głową i dał mu kontynuować - Czy widziałeś może jakieś świeże ślady w okolicy? Ja wiem, że to tylko trolle, ale może one też wysyłają jakieś patrole, albo może polują? Może udałoby się kogoś takiego wytropić i dowiedzieć się więcej?
- Pośpiech jest wskazany tylko z jednego powodu. Trolle polują głównie nocą, a my słabo widzimy w ciemnościach. - odpowiedział Jace.
- Nie zostawiamy śladów, więc jeżeli zdecydujemy się ukryć, nie znajdą nas tak łatwo, jeżeli wcale. Kryjówkę przygotuję sam, to nie problem. O ile chcemy. - zauwazył druid.
Mikel pokiwał głową i spojrzał znowu na niziołka.
- Cirieo? Miałeś już do czynienia z trollami albo ich psami? - zapytał.
-Mamy kryć się po nocach i dopiero jutro działać, po co? Dlaczego uważacie że czas działa na naszą korzyść jak hobgobliny tak szybko posuwają się w swoich podbojach? Moim zdaniem ten pomysł by odciągnąć psy był dobry. - Rufus spojrzał wyzywająco na druida.
Niziołek zamyślił się na moment - Tylko raz, kiedy razem z patrolem wpadliśmy na jednego. Jaina przypaliła go kilkoma zaklęciami i dał nogę, bez niej pewnie byśmy się namęczyli. Ale trochę opowieści słyszałem - do bystrzaków nie należą, czasami da się je nawet zaganiać w pułapki jak dziką zwierzynę. -
- Jak myślisz, ile takich potrzeba, żeby poradzić sobie z załogą fortu? - wojownikowi chyba chodziło coś po głowie.
- Nunder nie miał dużej obsady, a jeśli to był zorganizowany atak, to pewnie było ich niewiele więcej niż ci tutaj - Cirieo stwierdził z goryczą w głosie, widać to pytanie było dla niego wyjątkowo nieprzyjemne - Mam nadzieję, że chociaż kilka zabili na dobre… -
- Rozumiem. Dziś załatwmy te psy. Jak trolle wyjdą to wyjdą, jak nie to poobserwujemy do jutra, może zobaczymy jak kogoś wysyłają na polowanie czy poszukiwania. Warto przygotować kilka pochodni i oliwy. Może nie będziemy musieli zużywać wszystkich tych ogni alchemicznych i całej reszty. Co sadzisz? - Mikel znowu zapytał niziołka.
- Jak zobaczą, że psy zniknęły, to mogą ich szukać - to nie są żadne dzikie trolle z lasu, mogą cośtam mieć w głowie. A ognia mamy wystarczająco, jeśli się potrafi dobrze przyłożyć, to wystarczy brzydalowi podpalić rany, jak już się go powali, zanim wstanie. Swoją drogą, Lauro - Cirieo zwrócił się do wiedźmy - Czy użyczyłabyś mi ponownie swojej kuszy? -
Wiedźma ze znudzonym wzrokiem spojrzała na Niziołka. Jakby od niechcenia podała mu kusze i amunicję. - Proszę. Pewnie i tak będę czarować w tej potyczce.
Ubawiony druid odwzajemnił spojrzenie Rufusa - Też uważam że pomysł by odciągnąć psy jest dobry. Na tyle dobry, że szkoda go zmarnować przez brak przygotowania, choćby znalezienia miejsca gdzie można je zapędzić by nam nie uciekły. No i, jak już rzekłem, dzisiaj nie wykrzesam z ziemi zbyt wiele ognia -
-Zgoda. Znajdźmy jakieś dobre schronienie. Przygotujmy się. - wojownik zaczął szykować się do wymarszu. - No i wypadałoby ich trochę poobserwować. Może się czegoś dowiemy.
-Dobrze, jak mówisz, że potrzebujesz czasu, by przygotować tym trollom jakąś wybuchową niespodziankę, to poczekamy do jutra. Kto będzie ich obserwował?. - Rufus skinął głową druidowi, widział już nie raz, co tamten potrafił, był konkretnym krasnoludem.
- Hannskjald, ja… ktokolwiek jeszcze będzie chętny? W nocy i tak warty trzeba zrobić. Ot to co zawsze. - odpowiedział złodziej samemu się zbierając.
- Ja chętnie. Oczywiście pod nadzorem. - Mikel uśmiechnął się pod nosem.

Jace nie był przekonany czy czekanie do następnego dnia to dobry pomysł, jednak dopiero gdy zobaczył co "znalazł" druid zmienł zdanie. Poczuł magię bijącą od tego miejsca, harmonię natury poddającą się, nie... ulegającą magiczej prośbie druida. W takich warunkach można było nocować, miał jednak wątpliwości, czy trolle mimo wszystko nie znajdą ich tutaj. Wedle podsłuchanych rozmów, skończyło im się mięso z obsady fortu, jak i napotkanych hobgoblinów, a zatem będą musieli ruszyć na polowanie.
Zwykłe terytoria trolli sięgały wielu mil, ze względu na przepastny apetyt bestii będącym silnikiem ich legendarnej regeneracji i smród przeganiający zwierzęta. Czary Hannskjalda ukryły ich zapach i zamaskowały drogę, więc istniała szansa, że nikt ich nie zwietrzy.
Beleren podszedł do drzwi sprawdzając ich wytrzymałość. Były solidne, zabezpieczone. Ktoś, kto będzie chciał je sforsować trochę się namęczy. O ile będzie chciał się dostać do środka...
- To jedyne wyjście stąd? - spytał nie oczekując zbytnio odpowiedzi.
Spojrzał na cieszącego się jak podlotek Kharricka z pewną dozą uśmiechu.

- Dobrze zatem, idźcie na zwiad, a my poczekamy tutaj, przygotowując się do jutrzejszego ataku. - powiedział zrzucając tobołek przy ognisku. Trzy alkowy to i tak lepiej niż mieli wcześniej. Przy odrobinie szczęścia uda się tego wieczora uniknąć zarówno Laury, jak i Mikela, może nawet zaznać odpoczynku? Czuł ściśnięcie w żołądku, podobnie jak przed atakiem na obóz Scaveniusa... podobnie jak przy ataku na Phaendar.
Spojrzał na Rufusa, Mikela, Kharricka. Czy to uczucie kiedyś minie? Czy można zobojętnieć na śmierć, na zadawanie śmierci, czy jest to w pewien sposób cecha wrodzona? Jace miał swoje wątpliwości, choć wiedział doskonale, że nie można pozostawić przy życiu trolli w tak bliskiej odległości od jaskiń. Pozostawało tylko znalezienie dobrego sposobu na rozdzielenie przeciwników. Póki co pomysł ze zwierzęciem zdawał się być dobry. Musieli jedynie stworzyć coś na tyle dużego, żeby zainteresować psy i na tyle małego, żeby nie ściągnąć trolli.

Gdy Kharrick z Hannsem wrócili ze zwiadu, Jace utworzył iluzję przedstawiającą fort wraz z przyległymi terenami. Trolle i trollgary oznaczył dodatkowo na czerwono, po czym powtórzył jeszcze raz ustalony plan nanosząc ustalane na bieżąco poprawki.

Dla złodzieja nie do końca był to zwiad. W porównaniu do druida jego obecność nie wydawała się aż tak skuteczna. Choć potrafił się świetnie ukrywać, to nigdy nie zastąpi mu to możliwości zamiany w zwierze. Tego mimo wszystko nie potrafił. Obserwując druida rósł w nim coraz większy podziw dla niego. Spędził nieco czasu z Sulimem i bardzo mu brakowało jego obecności, ale Hannskjald był równie zdolny jak on. Zadziwiającym było jak obojgu łatwo było łączyć się z naturą choć krasnoludy nie słynęły z tego aby "liściasta" natura była ich smykałką. A jednak.

- Słuchaj Hannskjald - złodziej zaczął niepewnie na nowo szukając czy nie zaalarmuje niepożądanych istot - muszę ci się do czegoś przyznać. Oceniałem cię do tej pory przez pryzmat mojej znajomości z Sulimem. Jest on niesamowity. Odkąd dołączyłeś do nas zrobiłeś na mnie duże wrażenie i muszę powiedzieć, że ty również jesteś niesamowity. Nie poradzilibyśmy sobie bez ciebie.

Kharrick odchrząknął cicho czując nagłe zażenowanie swoimi słowami. Uśmiechnął się krótko i słabo wracając do dalszego zwiadu i szpiegowania nowego fortu. Przy okazji pilnował Mikela aby nie był powodem, który ich wyda. Zaskakująco chłopak był nadzwyczaj w tym sprawny.

- Od początku powinieneś się tym zainteresować - mruknął mu przez ramię w bezpiecznym miejscu. - masz talent.