Bohaterowie w napięciu czekali na wynik fortelu przeprowadzanego przez zwierzęcego towarzysza Hannskjalda. Lawina była niepokojąco wręcz inteligentna jak na (chyba?) zwyczajną lwicę, ale czy na pewno potrafiłaby sprowokować, a następnie pociągnąć za sobą dwa wyszkolone ogary? O tym mieli przekonać się dopiero w ostatniej chwili. Od powrotu przemienionego w wielkiego kota Hannskjalda mijały kolejne minuty, aż w końcu Mikel usłyszał odległe ujadanie i dał pozostałym sygnał, by się przygotowali. Kilkanaście uderzeń serca później na polanę wpadła rozpędzona Lawina, a za nią dwa obrzydliwe, przypominające zgodnie z nazwą krzyżówkę trolla z jakimś wyjątkowo paskudnym psem stwory. Kaprawe ślepia obu pałały żądzą mordu, a z pysków pryskała im szarawa piana.

To, co wydarzyło się potem, trwało zaledwie kilka chwil. Jeden z trollgarów zatrzymał się gwałtownie dostrzegając ukrytego za drzewem Rufusa, a wtedy tuż za nimi pojawiła się wyczarowana przez Laurę kula utkana z mroźnej ciemności. To było sygnałem dla obu wojowników, którzy wyrwali się ze swoich kryjówek i zaszarżowali na psie bestie. Mikel szybkim podcięciem zwalił ogara z nóg, raniąc go jednocześnie pałaszem, a zaledwie ułamek sekundy później Rufus z druzgocącym impetem wbił w bok zwierzęcia swój topór, teraz obleczony płomieniami niczym pochodnia. Mimo tych potężnych ciosów trollgar wciąż jeszcze zipiał, ale wyraźnie był u kresu sił. Jego towarzysz został zaś oplątany przez widmowe łańcuchy, co ułatwiło Kharrickowi bezszelestne podkradnięcie się bliżej. Hannskjald skorzystał z jednego z błogosławieństw natury, wzmacniając kości i pazury swoich towarzyszy. Dodatkowa ochrona okazała się jednak niepotrzebna - trio składające się z Kharricka, Mikela i Rufusa było zabójczo wręcz skuteczne. Trollgary, jeden powalony na ziemię a drugi spętany widmowymi więzami, nie miały najmniejszych szans, zaś płonące toporzysko skutecznie uniemożliwiło im zregenerowanie choćby jednej rany. Zanim zdążyły choćby kłapnąć paskudnymi szczękami, leżały już martwe.

- Raawrrr! - tryumfalne mruknięcie druida było nieco na wyrost, bo w tej walce udzielił się jedynie patrzeniem. Za to teraz podszedł do Mikela i położył łapę na jego broni z pytająco otwartym pyskiem.
~ Coś przekazać Mikelowi? ~ spytał Jace.
~ No tak, tak jest łatwiej ~ pomyślał druid ~ Mogę zakląć teraz broń ogniem albo później, zależy kiedy idziemy do fortu. Dwie bronie. ~ -Ha, no to mieliśmy te psy na przystawkę, teraz pora na danie główne….wiemy, czy trolle wyszły z fortu? - zapytał pół-ork strzepując z broni krew ogarów.
- Przekonajmy się. Wykorzystajmy przygotowane czary zanim się wyczerpią. - odpowiedział Jace zbierając się do drogi.
Olbrzymi kot ze złotą grzywą spojrzał z niebą i pokręcił głową ~ Nikt więcej nie wyszedł z fortu ~
Mikel nadal niepewnie przyglądał się druidowi.
- Ruszamy? Jak ktoś ruszył za nami to spotkamy go po drodze. Nawet lepiej dopaść jeszcze kogoś poza fortem. - Uśmiechnął się i zaczął zbierać do drogi. - Pójdę na szpicy.
- Raawr? - ~ A zaklęcia? ~
- Aleś ty pewny siebie - westchnął złodziej patrząc na zachowanie wojownika. Mimo to poszedł za nim. Ktoś go musiał pilnować, a kolejnego opierniczu od Laury nie chciał. -Liznąłeś tego jak się kryć przed wrogiem i już tak pewnie pchasz się do przodu…
- A mamy czekać aż czary się skończą? - spytał zdziwiony Jace.
- Ruszajmy się. Czekać na okazję możemy pod fortem.

Mikel i Emi - Kharrick szybko wspięli się na mur. Dziewczyna miała trochę problemów, ale ostatecznie jej nadzwyczajna zręczność pomogła zmienić chwyt i odzyskać równowagę. Kiwnęli do siebie głowami i wyskoczyli po obu stronach trolla.

Zaskoczenie działało na ich korzyść, dzięki czemu pierwsze cięcie łotrzyka bezbłędnie sięgnęło tętnicy udowej. Mikel nie tracąc okazji obalił trolla, kopiąc go w zraniony nogę i wytrącając z równowagi, po czym szybko poprawił kolejnym cięciem. Kątem oka zauważył, jak rzadka traw, porastająca cały dziedziniec, wystrzeliwuje w stronę znajdujących się tam istot, jednocześnie zajmując się płomieniami. Mikel, zbyt zajęty przeciwnikiem, by rozejrzeć się lepiej po okolicy, z łatwością uniknął wymachującej na oślep łapy i razem z łotrzykiem dołożyli kilka kolejnych trafień, z czego jedno wzmocnione magiczną runą od Hana.

Szło nieźle. Współpraca z Emi dawała niesamowite wręcz efekty. Troll ledwo stał na nogach i mimo, że wojownik widział, jak kolejny podejmuje nieudana próbę wejścia na mur, wiedział że poradzą sobie z obecnym zagrożeniem, zanim dotrze do nich następny przeciwnik. Wtedy sprawy zaczęły się komplikować.

Z pomieszczenia po drugiej stronie dziedzińca wyskoczyła przywódczyni, krzycząc coś do swoich podwładnych. W odpowiedzi nadeszły podobnie brzmiące wrzaski Hana, który najwyraźniej był już niedaleko muru. Jeden z potworów, jakby rozzłoszczony, zaczął przedzierać się do zniszczonej bramy.

Chłopak kątem oka wychwycił ogara, który dostał się na schody i zmierzał w jego kierunku, a także, że najbliższemu z pozostałych trolli udało się wejść na mur. Chwila nieuwagi kosztowała go mocne ugryzienie w udo, ale chłopak szybko otrząsnął się z bólu. Zobaczył jeszcze mały złocisty ognik wystrzeliwującym z różdżki, którą teraz trzymała trollica i chwilę później usłyszała huk wybuchu za plecami. Moment zamieszania wykorzystał Kharrick, dobijając już ledwie słaniającą się bestię. W tej samej chwili Mikel podjął decyzję i wiedział już, kto będzie jego kolejnym celem.

Spadamy Mikel! - padło z ust łotrzyka, który potem zeskoczył z muru, llądując bez szwanku.
Chłopak miał już jednak inne plany i szybko sięgnął po mikturkę niewidzialności, wypił ją i zawołał.
- Wycofajcie się. Niech Rufus i Kharrick podejdą tak jak Klara pod obóz. - Wiadomość nie była do końca jasna, ale nie wiedział, czy przeciwnicy potrafią mówić we wspólnym, a wykrzykiwanie, że będzie potrzebował pomocy po drugiej stronie placu wydawało się zbyt dużym ryzykiem.

Niewidzialny, schylił się po upuszczone w czasie grzebania w plecaku Kukri i rozejrzał się po otoczeniu. Na szczęście ognista kula poczyniła mniejsze szkody niż się obawiał. Przyjaciele dotarli już do bramy i tam ścierali się z trollem, Laura unosiła się w powietrzu, na oko Mikela zbyt na widoku, co chwilę później potwierdziło trafienie kwasowej strzały, wypuszczonej z kolejnej różdżki trollowej magiczki. Pies, który niedawno wbiegł schodami, rzucił się z muru za Emi, ale na szczęście chybił i nie ustał lądowania. Dziewczyna nie potrzebowała zachęty i natychmiast się uprowadziła dwa szybkie ataki, z których niestety trafił tylko jeden.

Mikel wiedział, że nie ma czasu na dalsze rozglądanie się i ruszył w stronę trollicy przepuszczając po drodze giganta, który chwilę wcześniej wszedł na mur. Miał nadzieję, że reszta da sobie z nim radę. W końcu gdzieś tam musiał by Jace, którego wojownikowi nie udało się dotychczas wypatrzyć. Psionik jak na zawołanie, pojawił się po zachodniej stronie muru, potężnym uderzeniem mocy, zrzucając trolla prosto w płonące rośliny.

~ Spóźniony, ale przynajmniej wszedł z przytupem. ~ Wojownik ucieszył się z pojawiania Belerena.

Kolejnym miłym akcentem okazał się orzeł, który spadł prosto na gigantkę, bezskutecznie próbując przełamać jej obronę, za co ta odwdzięczyła się szybkim kłapnięciem, a ptak skończył jako przekąska. Trollica, na widok pojawiającego się znikąd Jace'a ruszyła w jego stronę, sprawnie schodząc z muru.

- Zeżrę twoje serducho! Więcej magiów! - ryknęła. Belern trwał w bezruchu, a trollica zbliżała się nieubłaganie. Była zaledwie parę kroków od Jace'a, gdy nagle zachwiała się i upadła z łoskotem. Dopiero wtedy psionikowi ujawnił się niewidzialny dotąd Mikel, który rzucił się na giganta z muru, obalając go i wbijając ostrze miecza pod żebro.

~ Kto by pomyślał, że to ja go będę ratował… ~ Młodzieniec uśmiechnął się w duchu. Za plecami słyszał oddalajafe się kroki Jace'a, a zaraz później głośny łoskot ij jego głos.
- Nie musisz dziękować - krzyknął do Laury.
~Tobie by nie zaszkodziło… ~ przemknęło przez myśli Mikela, kiedy gigantka zaczęła wstawać. Wykorzystał lukę w obronie i wyprowadził niezłe cięcie, po którym przeciwniczka odskoczyła do tyłu i wypuściła kolejną kulę ognia, która wybuchła mu za plecami, kątem oka dostrzegł jak Jace zasłania się płaszczem i sam skulił się, osłaniając twarz ręką. Lekko oszołomiony zaatakował, chcąc znów obalić trollicę, ale jeszcze oszołomiony po wybuchu, ledwie podołał zadaniu i zaliczył kolejne trafienie.
Wojownikowi zdawało się, że słyszy jakieś mamrotanie Jace'a ale nie zrozumiał ani słowa, jednak zaraz po tym, zobaczył widmowy łańcuch, który wystrzelił błyskawicznie w kierunku trollicy wielkim łukiem. Zamiast jednak trafić w nią zaorał w ziemię przed nią, wyrzucając piach w oczy. Niestety ich przeciwniczka zdążyła zasłonić się ręką.

Kurwa - tym razem Mikel bez trudu zrozumiał słowa Belerena, gdy ten znów zaczął się oddalać.

"Magiczka" wstała, jak wcześniej, obrywając od Mikela, po czym wrzeszcząc w gigacim odsunęła się i wypuściła kolejną kulą ognia przypalając wojownika i Hannskjalda, który wraz z Kharrickiem spieszył z pomocą. Łotrzyk nie przerwał biegu w stronę trollicy, która zupełnie go zignorowała, a w ostatnim momencie rzucił się na kolana i szorując po gruzie, prześlizgnął się pomiędzy jej nogami, przy okazji chlastając ją ostrzem sztyletu po ścięgnach.
Wojownik, czując nadarzającą się okazję, wyprowadził serie morderczych cięć, które powaliły gigantkę. Zaczął się zastanawiać nad tyk, jak ją podpalić, kiedy ociekające kwasem szczęki Lawiny, zacisnęły się na karku trollicy, powstrzymując regenerację i ostatecznie pieczętując jej los.

Szybki rzut oka na mury potwierdził to, czego się obawiał. Laura była w niebezpieczeństwie, na szczęście Rufus wzniósł się na mur i ruszył do ataku, a Han był już w trakcie wspinaczki. Mikel i Emi, chowając ostrza rozpoczęli drugą tego dnia wspólną wspinaczkę na tą samą ścianę. Ledwie wspięli się na górę, gdy niemal wpadł na siostrę, która właśnie podledleciała, by go uleczyć. Uśmiechnął się do niej, ciesząc się, że jest cała i momentalnie odwrócił się, słysząc ujadanie pędzącego ogara. Spojrzał na Kharricka i razem doskoczyli do bestii. Łotrzyk wyjął broń i wbił jej klingę w bark, ale Mikel nawet nie trafił czasu na dozbrajanie się. Szybkim chwytem za kark obalił psa i natychmiast zaczął go okładać pancernymi rękawicami. Ten jednak nie dawał za wygraną. Wyrwał się, podniósł, uniknął uderzenia i spróbował ugryźć w dipwiedzi, ale bezskutecznie. Skuteczny za to okazał się Kharricka wbijając sztylet w kark potwora, ale dopiero potężne uderzenie pięścią Mikela, powaliło stwora. Chłopak momentalnie się odwrócił i pobiegł w stronę ostatniego z trolli, ale nim zrobił kilka kroków, Rufus, Lawina i Han, zdążyli go załatwić.

Gdy padł ostatni troll, w okolicy zrobiło się nagle bardzo cicho. Bohaterowie nie próżnowali i podczas gdy Laura zajmowała się leczeniem ran za pomocą swojej różdżki, a Hannskjald zapadł w las na poszukiwanie spłoszonych żubrów, pozostali skupili się na ściągnięciu zewłoków gigantów i ich ogarów poza mury i podpaleniu ich, by mieć całkowitą pewność, że żaden się już nie zregeneruje. Kiedy stos ciał zajmował się już ogniem, z zarośli wyłonił się Cirieo, kuśtykając już dość sprawnie na improwizowanych kulach. Na jego twarzy złość mieszała się z wyraźną ulgą i satysfakcją.
- Mogliście chociaż krzyknąć, że się udało - powiedział zrzędliwie - Po tym, jak prawie stratowała mnie ta dzika krowa Hannskjalda myślałem, że macie kłopoty. Miło się czasem mylić - uśmiechnął się na koniec, po czym przyjrzał się pozostałościom fortyfikacji i tylko pokręcił głową z rezygnacją.

Skończywszy brudną robotę, bohaterowie w końcu mogli spokojnie rozejrzeć się po ruinach fortu Nunder. A te były w zdecydowanie złym stanie. Trolle musiały wybić załogę, a potem zwyczajnie urządzić sobie festiwal destrukcji, wyładowując agresję na murach i zabudowaniach na dziedzińcu. Jedynie budynek, w którym znajdowało się wejście do krypt był mniej więcej w jednym kawałku, zaś gruz po pozostałych został uformowany w sterty, które dopiero po dłuższej obserwacji okazały się czymś na kształt prostych siedzisk i stołu, oczywiście rozmiarami dopasowanych do nowych mieszkańców fortu. Na stole znajdowała się kupka monet, o które pewnie grywały trolle, zaś wokół niego walały się zatrważające ilości kości najróżniejszych rozmiarów, pochodzenia i świeżości. W niektórych miejscach z na wpół zawalonych murów zwisały proporce: zielono-szare płachty materiału z niechlujnie namalowanym symbolem - ciemnoczerwonym “X” i parą złowrogich oczu nad nim.

Południowo wschodni budynek był pewnie wcześniej barakami, lecz po trollowym “remoncie” przypominał bardziej jaskinię. Wewnętrzne drewniane ściany zostały kompletnie zniszczone, podobnie jak i meble, pozostawiając dużą, upatrzoną śmieciami i drzazgami, śmierdzącą odchodami przestrzeń. Wszystkie łóżka zostały zrzucone w jedno miejsce, tworząc wielki obrzydliwy barłóg, dodatkowo nakryty płaszczami Łowców i zwierzęcymi skórami.

Co zaskakujące, wejście do samego fortu było w całkiem dobrym stanie, jakby trollom nie chciało się pakować do wąskiego dla nich korytarza. Łuk nad bramą wciąż się trzymał, i według oceny Jace’a nie groziło mu szybkie zawalenie. Wejście wieńczyły dwa posągi, przedstawiające ludzką łuczniczkę i krasnoludzkiego topornika - one też miały sporo szczęścia, tracąc tylko odpowiednio głowę i lewe ramię. Obserwując je, Hannskjald odczuwał wyraźnie wpływ żywiołu ziemi - ktoś musiał jakoś wpływać na nie za pomocą magii. Jego nos też sugerował, że jest blisko czegoś cennego, choć może to tylko efekt sterty monet na stole nieopodal?

Pomieszczenie, w którym większość czasu przebywała trollowa magiczka, mogło być wcześniej kwaterą dowódcy fortu. Świadczyło o tym porządniejsze, wyraźnie droższe łoże oraz meble z ciemnodrzewa. Oczywiście, teraz te luksusy zostały zniszczone i przerobione na kolejny barłóg, w którym czas spędzała szefowa trolli. W całym pomieszczeniu walały się resztki drogich mebli i gruz z częściowo zawalonego dachu, w większości zepchnięte pod ściany, które z kolei w całości pokryte były nabazgranymi węglem rysunkami przedstawiającymi niedokładne mapy okolicy, fortu Nunder i jeszcze jakieś innej fortyfikacji. Co ciekawe trollica kompletnie zignorowała częściowo zasypane kamienne wrota w centrum pokoju, jakby w ogóle jej nie interesowało, co jest w środku. Zapewne też nie chciało jej się przeciskać - miały ledwie dwa metry wysokości i metr szerokości, co dla giganta było sporym utrudnieniem.
W jedynym czystym rogu pomieszczenia leżała czaszka humanoida, zdecydowanie świeża, mająca nie więcej niż parę tygodni, pokryta jakimiś mistycznymi symbolami.

Był zaskoczony kiedy niziołek do nich dołączył. Miał zamiar po niego pójść jak już upewnia się, że jest bezpiecznie, ale widać on miał inne plany.
- Dobrze, że jesteś. Miałem zaraz po ciebie pójść, ale skoro sam się pofatygowałeś to chyba możemy się zabrać za te drzwi...

Poszedł wraz z resztą do miejsca urzędowania trolicy i od razu zainteresował się czaszką. Wnikliwie ją oglądając stwierdził, że musiała to być kobieta elfiej rasy. Zapytany o to skąd to wie zaczął wskazywać na szczegóły takie jak linia szczęki, układ zębów i ogólną strukturę kości.

- No ale z tego wszystkiego niestety nie wiem co oznaczają te znaki. Jace, Laura? - zapytał spoglądając na tę dwójkę.

Laura rozejrzała się jeszcze po pokoju i zapytała wszystkich obecnych.
- Jakie mamy teraz plany? Chodzi mi o to czy zostajemy tutaj na dzień czy od razu wyruszamy do kolejnego fortu.