Zatrzymała się za jednym z drzew nasłuchując. Nikt za nią nie poszedł. Dobrze. Dobrze? Dziewczyna wyjrzała zza pnia upewniając się. Z jakiegoś powodu zabolała ją świadomość, że jest sama. Jace nie próbował jej uspokoić, Laura nie chciała na nią nakrzyczeć, Mikel dalej pokłócić. Jak on w ogóle śmiał ją tak sprawdzać? Po tym wszystkim co razem przeszli? Dlaczego nie rozumiał? Przecież pozostali powiedzieli, że nie dało się uzdrowić wróżki. Musiał widzieć jak Rufus wyrżnął głową o pień drzewa. Słyszał przecież ich podły śmiech. Przecież próbowali z nimi porozmawiać, starali się im nie zrobić krzywdy. Dlaczego więc jak już pokazały, że się nie da z nimi rozmawiać ani do niczego namówić tak bardzo go zabolała ich śmierć?
Usiadła na korzeniu ciężko wzdychając. Może za ostro zareagowała. Mikel ciągle się zamęczał myślami o kontroli. Potrzebował wsparcie bardziej niż ona. Potrafiła sobie poradzić, zapomnieć, nie myśleć o tym co ją spotkało. On nie. Walcząc ze sobą w końcu pokręciła głową i wróciła do pozostałych.

Jace miał pewien pomysł. W zasadzie to miał mnóstwo pomysłów i problem w tym, że nie wiedział w co powinien włożyć swój czas najpierw. Niestety zaniedbał Emi pochłonięty całkowicie możliwością rozwiązania zagadki plagi dręczącej Fangwood. Pomysł na rozwiązanie podsunęły mu w zasadzie okoliczności - zwiad, krasnoludzki druid... Pamiętał, jak wniknął w myśli Sulima, jak poczuł swobodę podróży, bycia ptakiem przemierzającym przestrzenie w na ciepłych prądach powietrza. Tak, mógł to powtórzyć, mógł spróbować wejść do głowy tej zepsutej istoty i dowiedzieć się co tak naprawdę trawiło puszczę od środka.
Polecił związać, zakneblować i oślepić wróżkę, tak aby mógł w skupieniu odprawić odpowiedni rytuał. Metody spróbował raz na Sulimie, ale krasnoludzki umysł był otwarty i przyjemny niczym książka z bajkami dla dzieci. Tu można spodziewać się wszystkiego.
Gdy wyszli poza potencjalny zasięg patroli Jace kazał położyć wróżkę na ziemi samemu rysując skomplikowane geometryczne wzory na ziemi. Każdy utworzony kształt łączył się lub zawierał poprzedni i po każdym ukończonym, psionik rozwierał dłonie kierując magiczną energię spływającą do rowków w ziemi, wypełniając ją trzaskającą wyładowaniami maną świecącą na bladoniebiesko. Zajęło mu to dobre paręnaście minut zanim wszystko było ustawione. Tak jak w przypadku rytuału z Rufusem, w jednej części leżała nadal nieprzytomna wróżka, w drugiej siedział Jace. W każdym punkcie mocy okultystycznego wzoru wstawił mały ogarek, który płonął niespokojnie gdy chłopak sięgnął wgłąb umysłu. A w zasadzie próbował, bowiem stworzenie, nawet nieprzytomne stawiało opór. Strzepnął ręce wstając. nie udało się, ale nie zamierzał się poddawać. Zgasił ogarki i przeszedł się wokół sięgającego 5 metrów średnicy magicznego pentagramu.
- I co? Już?
- Nie, odrzuca mnie. Muszę... muszę spróbować inaczej... zastanawiam się tylko jak? Którędy się tam dostać.

Dorysował jeszcze jedną warstwę run mających spotęgować jego siłę osłabiając jednocześnie wróżkę i ponownie rozstawił ogarki, które ponownie zamrugały złowrogo. Usiadł skupiając swoją wolę na umyśle nieprzytomnej wróżki. Tym razem udało mu się pokonać barierę, wywrócił oczy gdy jego umysł wkroczył do środka.
Otaczało go zewsząd lekki odór zgnilizny i przemokniętego spróchniałego drewna. Wszędzie wokół niego, gdziekolwiek by nie spojrzał widział cień, błoto, wszechobecne komary, ale nie takie zwykłe. Te były duże, wielkością przypominające psa myśliwskiego, z długimi, wrednymi igłami. Wszystkie porośnięte dziwnym grzybem. Spojrzał w górę, jednak nie dostrzegł słońca. Cała puszcza spowita była cieniem. Pod nogami nie czuł mchu, ale plechę, z której wyrastały przedziwne powyginane purchawki i muchomory, a wszędzie czuł stęchliznę … i rozkład. Ruszył w głąb dżungli szukając odpowiedniego wspomnienia. Kierował się bezbłędnie niczym hart tropiący zwierzynę, aż wreszcie znalazł.
Wspomnienie było świeże, sprzed kilku, może kilkunastu tygodni. Miękką ziemię sporej jaskini pokrywały grzyby o pięknych, chorobliwych barwach, miejscami sięgające niemal dwóch metrów wysokości. Na niektórych większych pniach brakowało kapeluszy, wyraźnie odciętych gładko u nasady. W rogu stało kilkanaście sporych skrzyń, wypełnionych pysznymi, woniejącymi grzybami. Kilka z nich zamieniono na klatki dla niewolników - słabych, nic nie wartych wróżek, którym brakowało odwagi i wiary, by przyjąć dar Pani Arlantii. A ona była taka dobra dla nich! Powinny dawno temu skończyć jako nawóz, albo do chirurga, może jemu by się przydały! Ale nie warto się nimi przejmować - Pani miała dla niej misję! Wróżka obejrzała się na kilku innych feyów różnych rodzajów, którzy zostali tu wezwani.
Sekundę później jej wzrok powędrował do wyjścia z komnaty, w którym pojawiła się Ona! Wysoka, piękna, pokryta wspaniałymi liszajami, Arlantia w całej swojej zgniłej krasie! Driada wkroczyła do pomieszczenia, nie zaszczycając obecnych nawet krótkim spojrzeniem, uwagę poświęcała jedynie jednej ze skrzyń z grzybami. Odwrócona plecami, zaczęła coś przy nich robić, jakby odprawiała jakiś rytuał, czy modły. Po chwili odsunęła się i wskazała skrzynkę.
-Weźcie te grzyby, moje dzieci, każdy ile może, i roznoście je daleko. Rozsiewajcie moje błogosławieństwo po całym Fangwood! Jeszcze kilka dekad i Plaga sama zacznie pokrywać las wspaniałą zgnilizną, a póki co wy bądźcie jej przewodnikami!
Po tych słowach driada wyszła, a grupka zakażonych fey rzuciła się do skrzyni, wyrywając sobie fragmenty grzybni. Na tym wizja urwała się, a chłopak czuł jak spada. Nienawidził tego uczucia wychodzenia z czyiś wspomnień. Nagle poczuł ból w tyle głowy gdy uderzył o zimną ziemię. Z jękiem obrócił się na bok i zwymiotował.
- Mam coś – wychrypiał do Hannskjalda wycierając usta. - Mam.

Druid podał Jace’owi wodę by ten mógł nieco pozbierać po wysiłku. Nie poganiał go, wszak widział jakim wysiłkiem był ten rytuał. Choć jego samego świerzbiło niesamowicie.
- Usiądź. Zbierz siły. I dopiero opowiadaj, bom strasznie ciekaw. Co wyczytałeś?
Chłopak kiwnął głową zbierając myśli, po czym opowiedział co widział. Starał się nie zgubić żadnego szczegółu.
- Całość miała miejsce dość niedawno. Teoretycznie mógłbym nas tam przenieść, gdybym znał odpowiednie zaklęcie. zakończył opis wspomnienia.
- Co masz na myśli przenieść? Tak jakby pójść tam? - upewnił się krasnolud - I czy będziemy mogli wrócić? -
- Teoretycznie polega to na takim zakrzywieniu odległości, że stojąc tutaj robisz jeden krok i znajdujesz się w jaskini, coś jak przejście przez magiczne drzwi, gdzie pokoje są w dwóch różnych miejscach. Kolejnym zaklęciem wracamy na miejsce. - Jace starał się odpowiedzieć jak najprościej nie wchodząc w tematy planów astralnych i całej skomplikowanej materii podróży planarnej.
- Myślałem o wypuszczeniu jej w jakimś rowie, ale wobec tego co słyszę, to od razu wróci do siania plagi -
- Wiele wskazuje na to, że pokonanie tej Arlantii pozwoli zakończyć plagę, a przynajmniej powstrzymać jej rozrost. - chłopak podzielił się swoim spostrzeżeniem. - W wolnej chwili zbadam temat, może uda mi się znaleźć jakiś sposób na namierzenie tej jaskini.
Spojrzał z obrzydzeniem na wciąż nieprzytomne, pokryte liszajami i grzybami ciało.
- Co z nią robimy?
Emi słuchająca opowieści Jace’a aż usiadła. Spojrzała na swoje dłonie i zamykając oczy zacisnęła je starając się uspokoić. Spojrzała pytająco na Mikela.
- A chcemy ją więzić aż nie znajdziemy sposobu na… odwrócenie tego co się z nią stało?
-Jeśli jest chociaż cień szansy na to, żeby jej pomóc to chyba warto spróbować nie? Dość się jeszcze nazabijamy… - smętnie odpowiedział wojownik.
- Nie widzę takiej możliwości. - odpowiedział Jace. - Śmierć na pewno i pewnie boska interwencja mogłaby jej pomóc.
Emi westchnęła ciężko.
- Mogę to zrobić.
Jace przyglądał się nieprzytomnej pixie. Zabić nieprzytomne stworzenie? Zostawić przy życiu, by szerzyła chorobę? Nie wiedział co zrobić? Rozsądek jasno mówił o zabiciu, ale sumienie…
- Emi, mogę… możemy razem? - spytał.
Dziewczyna podniosła spojrzenie na Jace'a zaskoczona, ale nie zdążyła odpowiedzieć.
Odgłos cichej kłótni, śmiechów i docinek obwieścił nadejście Łowców, którym towarzyszył Herge, patrzący na nich niczym opiekunka na grupkę niezbyt rozgarniętych dzieci. Gdyby nie dyskusje między Cirieo a Kelmarem, ciężko byłoby usłyszeć ich kroki. Cała czwórka, znając teren najlepiej ze wszystkich, wyruszyła niedawno na dalszy obchód okolicy. Czego by się nie dowiedzieli, i tak nie wracali z pustymi rękami - Vindo niósł na plecach sarnę, niziołek przerzucił sobie przez ramię dwa zające, a i torba giganta wydawała się trochę pełniejsza. Kelmar pomachał do debatujących bohaterów
- Dobre wieści! Hobosy nie kłopoczą się patrolami, sie… - jego wzrok spoczął na związanej, nieprzytomnej wróżce - Czemu związaliście jakiegoś feya? I czy one zawsze są takie paskudne? -
- Plaga… - odpowiedział mu zachrypniętym z przerażenia głosem Herge, cofając się o krok - Trzeba to zniszczyć…
- Taki mamy zamiar - dziewczyna podniosła się z ziemi. Ponownie spojrzała na Jace’a z niezrozumieniem.
- Sprecyzuj razem, bo dziwne rzeczy mi się nasuwają na myśl
Jace rozejrzał się z pewnym zażenowaniem po pozostałych. Wreszcie jego spojrzenie padło na Emi. “No weź, nie rób mi scen. I tak mi trudno” wydawało się mówić gdyby spojrzenie mogło artykułować dźwięki.
~ Jesteś telepatą Jace ~ Emi upomniała młodzieńca w myślach. - Nie ma potrzeby aby ktoś jeszcze sobie brudził sobie ręce. -
- Wiem. - odpowiedział nerwowo. - Chodźmy.
Emi ściągnęła brwi ale więcej nic nie powiedziała. Zabrała wróżkę biorąc ją przez worek aby więcej już nie narażać się na bezpośredni kontakt.

* * *

Dziewczyna oddaliła się od grupy wraz Jacem w końcu uznając, że są w "bezpiecznej" odległości spojrzała na psionika.
- Jesteś pewien?
- Nie.
- Czemu chcesz to zrobić?
Jace obejrzał się za siebie.
- Bo to słuszne. Tak należy zrobić. - dodał po chwili. Zamilkł bijąc się z myślami.
- W tej walce byłem kompletnie bezbronny. - powiedział w końcu. - Nie potrafię się odnaleźć w tej całej sytuacji.
- Zawsze starałeś się unikać konfliktu. Starałeś się nie krzywdzić. Zabicie nieprzytomnego wroga nie nauczy cię bronić się, ani walczyć. Uwierz mi.
Emi odwróciła spojrzenie na moment z ponurą miną.
- Jeśli chcesz się odnaleźć w tej inwazji może zacznijmy od drobniejszych kroków? - zaproponowała z nadzieją w głosie.
- Nie nauczy bronić, ale może przełamie barierę we mnie? - spytał nieco mniej przekonującym tonem. Nadal unikał nawet słów sugerujących pozbawienie inteligentnej istoty życia. Może to nie był wcale taki dobry pomysł?
Emi zacisnęła usta w kreskę. Nie podobał jej się ten pomysł. Położyła wróżkę na ziemi i wyciągnęła czarne ostrze. Podała je rękojeścią Jace'owi.
- Nie rób sobie tego. Nie jest to warte kolejnych koszmarów, masz już ich przecież wystarczająco.
- Czego? - spytał. - Od ataku na Nunder nie mam nic do zaoferowania w walce. -
Wziął broń w dłoń. Była zimna, obca, ale leżała bardzo dobrze w ręku. Wyważona idealnie, w zasadzie była przedłużeniem jego samego. Tylko, czy to był on?
Uklęknął przy nieprzytomnej pixie wodząc trochę nieporadnie nożem jakby zastanawiał się gdzie uderzyć. Wreszcie przytknął ostrze do szyi. Wziął głęboki oddech. Teraz wystarczyło tylko włożyć ostrze w miękką szyję i popatrzeć jak istota wykrwawia się, rozpaczliwie próbuje złapać powietrze gdy gardło zalewa krew. A może uderzyć mocno? Przebić się przez szyję z głuchym trzaskiem i zabić na miejscu?
Powoli wypuścił powietrze. Rozluźnił ciało, a ręka opadła wzdłuż ciała. Spojrzał na Emi.
- Nie potrafię. Wiem, że to słuszne, że tylko to jej pomoże, ale z drugiej strony, to wbrew jej woli. - powiedział smutno. - Nasyłałem wrogów na siebie, pewnie mógłbym zabić jakimś czarem, to wydaje się łatwiejsze.
Spojrzał na czarny sztylet:
- To jest trudniejsze. Choć w pewien sposób fascynujące, panować tak nad życiem drugiej osoby za pomocą jednego zimnej stali.
Emi wyraźnie odetchnęła. Wypuściła głośno powietrze z ust. Pokręciła głową.
- Cieszę, się że nie rozumiesz. Cieszę się, że nie jesteś w stanie tego zrobić.
Jace oddał dziewczynie sztylet, wstał bez słowa i otrzepał kolana, po czym wzruszył ramionami. - Nie ma się z czego cieszyć. - odpowiedział w końcu z pewną, wyczuwalną złością, wymieszaną z bezradnością. Wahał się, czy odejść, czy zostać i przyjrzeć się jak Emi zabiera kolejne życie.
- Jeśli masz taki problem z tym, że nie potrafisz zranić przeciwnika to może pójdź w drugą stronę? Umiesz siłą umysłu wzmocnić swoje ciało, a co a innymi? Może nam pomóż swoją mocą? Ewentualnie poszukaj drogi aby ich jeszcze bardziej mylić? Oszukać, zwieść. Nie znam twoich granic, ale jestem pewna, że coś wykombinujesz.
- Zabijesz ją w końcu, czy nie? - spytał lekko poirytowany.
Przez moment Emi stała z otwartą buzią próbując pozbierać swoje myśli.
- Tak zabije, ale nie dam ci na to patrzeć. - fuknęła. Zabrała wróżkę w dłonie i spojrzała na Jace’a. Wystarczyło kilka sekund aby jej sylwetka zaczęła się rozmazywać aż w końcu zupełnie zniknęła. Potem ostrożnie wycofała się poza zmysły chłopaka.
Jace wziął głęboki oddech słysząc ale nie widząc kroków oddalającej się dziewczyny. Policzył w myślach do dziesięciu i gdy wydawało się, że wszystko jest ok, wypuścił skumulowany atak mocy na najbliższe drzewo niemal nie wyrywając go razem z korzeniami. Uderzenie niewidzialnej mocy rozłupało korę wykręcając gałęzie i konary niewielkiego drzewa. Ziemia wzburzyła się i kilka korzeni wyszło na powierzchnie. Strzepnął ręce i ruszył do lasu mając nadzieję, że Hannskjald nie zruga go za niszczenie przyrody.

Emi wycofała się z widoku Jace’a. Miała nadzieję, że z zasięgu myśli też. Oddalając się usłyszała głośny trzask łamanej kory. Zatrzymała się oglądając za siebie szukając źródła hałasu. Niebieski płaszcz mignął jej pomiędzy drzewami. Zacisnęła mocniej trzymaną w dłoniach wróżkę. Uciekła z nią jeszcze dalej. W końcu się zatrzymała pod jednym z drzew i ułożyła pod nim wciąż nieprzytomną wróżkę. Wyjęła ostrze. Jego czerń zaabsorbowała na moment spojrzenie, nie pozwoliła się jednak rozproszyć. Uniosła je do góry. Zawahała się. Robiła to już, zrobi i teraz. Nie ma przecież żadnej różnicy. Opuściła ostrze. Krew czarna jak metal klingi popłynęła z małego ciałka, które zatelepało się i zwiotczało. Tyle. Wróżka była martwa. Emi wytarła ostrze o worek. Wstała chcąc odejść. Zawahała się. Nie, jeszcze nie mogła pójść. Kto wie czy zaraza i przez martwe nie rozejdzie się. Wyjęła butelkę ognia alchemicznego. Zawahała się. Spojrzała na drzewo i przed oczami staną jej obraz spalonych ciał łowców. Uklękła na ziemi i wykopała rękoma niewielki dołek, do którego wrzuciła worek i zwłoki. Odgradzając krawędź mokrą ziemią od liści i traw dopiero wtedy rzuciła butelką. Nie rzuciła, cisnęła. Skąd ta nagła złość? Czemu była teraz bardziej zła? Przecież zabijała bez chwili wahania uśpionych przez Jace’a przeciwników. Mogła sobie zadać pytanie czy to wpływ Mikela? Czy wręcz przeciwnie, Jace’a? A może zwyczajnie poczciwy Sulim zmiękczył jej serce akceptacją jaką ją obdarzył? Rhyna? Może każdy po trochu. Westchnęła głęboko zaraz kaszląc od smrodu zgnilizny i grzybów roztaczających się ze spalających się szczątków. Poczekała aż się wypali i zasypała dołek.

Odeszła zostawiając za sobą kolejnego trupa, którego Umbra nie dostanie. Musiała z resztą porozmawiać.

Widząc co robi Emi, Herge wzdrygnął się, ale chwilę później był już spokojny. Zwrócił się do pozostałych
- Skąd "to" się tu wzięło? Zaatakowała was? -
- Stworzyły iluzję rannego człowieka i napadły na Emi - wyjaśnił krasnolud - A ja wyczułem je z dalsza, ale zdążyłem dotrzeć z pomocą . Druid przez chwilę - Wydajesz się wiedzieć co to, Herge. Co o nich wiesz? -
- Tylko to, co wam opowiedziałem - odpowiedział gigant - Plaga trawi najgłębsze ostoje Fangwood, lecz czasem, na szczęście rzadko, można spotkać dotknięte nią rośliny i istoty również i poza nimi. -
-Widzę, że polowanie się udało!- Nadchodzący Rufus z uznaniem spojrzał na łowców, oblizując się na myśl o pieczonej sarninie. Wcześniej oddalił się, aby przetestować swoje nowe moce nie mógł się doczekać możliwości zademonstrowania towarzyszom, że potrafi teraz latać niczym ptak!.
Vindo uśmiechnął się, odkładając swoją zdobycz.
- Wciąż czuję się słabo, ale pamięć nie zawodzi, okolicę znamy dobrze -
- Na pewno lepiej niż hobgobliny! - wtrącił się Kelmar - Nie ma tu za bardzo ich śladów, wygląda na to, że niespecjalnie wyściubiają nosy zza twierdzy -*
- No to najwyższy czas wściubić im tam nasze nosy - druid z niepokojem zerknął w stronę dokąd odeszli Emi i Jace, ale szybko wrócił uwagą do rozmówców i zaczął się opowiadać co do planu zwiadu.

Wieczór Emi spędziła na pałaszowaniu dziczyzny. Ponownie zaskoczyło ją jak bardzo różni się tekstura i smak mięsa od takiej świni. Nie umiała powiedzieć czy zaczęło jej to smakować. Po posiłku ucięła sobie niedługą rozmowę z Rufusem.

tu będzie rozmowa

***

Kolejny dzień przywitała z dobrym humorem i determinacją. Zaczynała się trudniejsza, a przede wszystkim dłuższa część. Zwiad i próba odbicia fortu.
- Uważajcie na siebie. Lepiej nie sprawdzać jaką rasą odrodzilibyście się następnym razem - ostrzegła studząc zapał łowców być może zbyt mocno. Miała jednak wiele obaw i ponownie się denerwowała. W przeciwieństwie do Hannskjalda jeśli chciałaby się wedrzeć do środka fortu ryzykuje znacznie więcej niż on. Mimo wszystko małe zwierzątko się ignoruje a jak ona coś schrzani to nie będzie tak łatwo. Miała kilka pomysłów jak podejść do zagadnienia fortu. Podzieliła się nimi z pozostałymi.

- Proponuje poświęcić dzień na obserwacje fortu z zewnątrz. Przynajmniej ci, co nie mają jak tam polecieć i się ukryć. Jak ustalimy ich sposób działania przekradnę się do środka aby poobserwować ich z ukrycia. Może coś naszkodzę... jeśli to możliwe spróbuję znaleźć łuskę dla Hannskjalda jeśli sam jej już nie zdobędzie. Mam tez pytanie - zwróciła się do łowców. - ten zaminowany most, da się go przejść bez aktywowania pułapek? Bo jeśli to możliwe wolałabym zmniejszyć możliwość wykrycia.
Kelmar pokręcił głową.
- To będzie trudne, zabezpieczenie mostu zwolni się, jeśli przejdzie po nim nawet niziołek bez nogi - uśmiechnął się, widząc jak Cirieo pokazuje mu mało przyzwoity gest - 25 kilogramów obciążenia na środku wystarczy, żeby łańcuchy puściły i całość upadła - sprecyzował Vindo.
Emi się skrzywiła. Spojrzała na Laurę i Rufusa.
- Pewnie nie potraficie obdarzyć kogoś innego lotem, co?
-Ja nie testowałem jeszcze, ale chyba mogę sprawić by ktoś inny latał parę minut zamiast mnie…. jak jest ktoś chętny to możemy spróbować. -Odparł zadowolony z siebie pół-ork.
- Ja bym chciała. Może się przydać - mruknęła Emi. - W międzyczasie.