Szkielety okazały się niespodziewanie groźnym przeciwnikiem, czego skutkiem była śmierć Anabell. A to, że jej zabójca wnet zakończył swój fałszywy żywot nie stanowiło żadnego pocieszenia.
Ponieśli wielką stratę, ale rozpatrywanie jej, podobnie jak i żal czy pochówek, należało zostawić na później.

Następny "przeciwnik", ciężkie wieko sarkofagu, stawił całkiem niezły opór, ale w końcu musiał ustąpić przed zmasowanym atakiem członków drużyny.
A kamienna skrzynia nie zawierała ani kolejnego truposza, ani też rogu. Zawierała za to mniejszą wersję skarbu, w postaci trzech sporych rozmiarów sakiewek pełnych złota, kompas (magiczny albo zepsuty), oraz mapę, która - jak można było sądzić - wskazywała miejsce, gdzie znajdował się skarb osławionej kapitan Redclaw.
Skąd świętej pamięci ex-mąż kaptan Varossy wiedział, gdzie znajduje się ów skarb - trudno było w tym momencie stwierdzić. Można było tylko liczyć na to, że Warvil nie miał zamiaru wpuścić w maliny kolejnych poszukiwaczy skarbów i nie chciał wyprowadzić ich na manowce czy wpakować w jakieś poważne tarapaty.
Zemsta zza grobu - to też przecież było możliwe, prawda?

Ale na razie trzeba się było zaopiekować znaleziskami, a potem zająć się pogrzebem Anabell.
No i wrócić na "Kruka".

Kolejny raz pokonali przeciwników, lecz tym razem przyszło im zapłacić najwyższą cenę. Jeden z ożywionych szkieletów dopadł Anabell i potwornie ją zranił. Nawet Jamash nie mógł nic na to poradzić swoją magią. Chociaż nie związała się zbytnio z bardką podczas wspólnego rejsu, to i tak poczuła straszne ukłucie w sercu i smutek, widząc jej martwe ciało. Gdy ruszyli dalej, podeszła do Jamasha i położyła mu dłoń na ramieniu.
- Przykro mi, wiem, co teraz czujesz - powiedziała cicho. - Anabell na pewno by chciała, żebyś to ty z nas wszystkich zajął się Fitzgeraldem.

Chwilę później znaleźli się w niewielkiej komnacie z sarkofagiem, w którym nie było śladu przedmiotu, po który tu przyszli. Tylko mapa z zaznaczonym prawdopobnym miejscem ukrycia skarbu i magiczny kompas. No i złoto, dużo złota. A to się zawsze przydawało w życiu, dlatego Manea planowała zabrać jeden z worków, gdyż targanie dwóch byłoby nieporęczne. Ale obok był jeszcze Darvan i Aza.
- Wiem, że to może trochę niezręczne w momencie, gdy Anabell przed chwilą zginęła, ale może weźmiecie pozostałe worki? - Zapytała, zerkając na zaklinacza i niziołkę.

Potem rozejrzała się jeszcze dokładniej za tym rogiem, po który tu przyszli, ale nic takiego nie znalazła. Myśląc o mapie i inicjałach, a także magicznym kompasie i słysząc słowa Jamasha, coś przyszło jej do głowy:
- Też mi się wydaje, że z trzech. Zauważcie, że na początku mówiła o trzech częściach, a gdy wróciła od tego wróżbity, już o czterech. Musiała sobie to wszystko przemyśleć w drodze powrotej z tego miasteczka i zwodziła nas od tamtej pory. Nie mogła jednak wiedzieć o tym, że w sarkofagu znajdziemy mapę dotarcia do skarbu i to podpisaną przez jej zmarłego męża, bo sama by się po nią tutaj wybrała. Zapewne sam Warvil jej nie ufał i przewidział tę sytuację. Mamy mapę, magiczny kompas, ale nie mamy klucza. Klucz ma Lanteri, zatem... - Manea nagle otworzyła szeroko usta i oczy. - Skoro ona ma klucz, to nie jesteśmy jej już potrzebni!

Ta konluzja spadła na nią jak grom z jasnego nieba. Odnosiła wrażenie, że taka osoba jak Lanteri, nie będzie chciała podzielić się skarbem.
- Szybko, musimy wracać!
Jamash wperw jednak zamierzał odprawić Anabell odpowiedni pogrzeb, czego oczywiście nie można było jej odmówić. Manea liczyła jednak, że kapłan w miarę się pospieszy i będą mogli ruszyć w drogę powrotną na statek. Półelfka miała złe przeczucia, ale wolała póki co nie dzielić się nimi z pozostałymi. Zarzuciła worek ze złotem na plecy i z magicznym kompasem w dłoni, ruszyła za kompanami, gotowa oddać hołd Anabell.

Gdy ostrze dosięgło Anabell świat na chwile zwolnił w oczach niziołki. Dokładnie widziała moment, w którym ostrze wbija się w ponętne ciało towarzyszki i jej zaskoczony grymas twarzy. Jednak przeciwnik nie zaprzestał tylko na pchnięciu, bez żadnych trudności przeciął klatkę jak pergamin. Strugi krwi bryznęły na posadzkę, a w ślad za krwią zaczęły wylewać się wnętrzności przypominające sfermentowane lepkie owoce. Usta dziewczyny wygięły się w trudnym do zrozumienia grymasie twarzy, który zahipnotyzował Azę. Szok, ból, zawód, ekstaza czy rozwolnienie z własnych organów przez wyrwę w ciele, której nigdy dotąd tam nie było.
- Rozwal go! - wrzasnęła na Abyssa, a sama zeskoczyła z jego karku ku bardce.

Nim Aza dobiegła do bardki ta oddała ostatni charkot i zastygła ze spojrzeniem pełnym pretensji.
- Nie, nie, nie! - niziołka sięgnęła w swój płaszcz wyciągając miksturę leczniczą, zębami ugryzła korek i wyciągnęła go szybkim ruchem. Przytknęła butelkę do rozdziawionych ust dziewczyny.
- Pij, pij ty cholerna ladacznico! - mikstura zaczęła się wylewać z jej pełnych ust.
- Nie, nie, nie! - Aza w panice zaczęła polewać rozprutą klatkę piersiową resztką mikstury.
- Jamaaaaaash! Zrób coś! - krzyknęła do nadbiegającego mężczyzny i rzuciła ze złością flaszką w ścianę. Obserwowała jak używa swojego zaklęcia, które również nie przyniosło skutku. W końcu zrezygnowany zamknął jej oczy, i zaczął się modlić. Aza wtuliła się w jego plecy i biła rękoma.
- Przecież to zawsze działa! Dlaczego teraz nie! Dlaczego? - powoli zsunęła się bezsilna z jego pleców na posadzkę.

Następnie, gdy wszyscy ruszyli naprzód ręką pogładziła jej czoło, a następnie włosy. Zacisnęła mocniej rękę na końcówkach włosów i wyciągnęła nóż. Starannie odcięła garść włosów i schowała do kieszonki na składniki.

Pytania Jamasha odnośnie kluczy zwróciły uwagę zamyślonej Azy:
- Może komuś się pomyliły lokacje? Może róg jest w miejscu, w którym miał się znajdować kompas. W końcu piraci to tacy pijacy, że to cud, że cokolwiek pamiętają, a co dopiero co gdzieś ktoś ukrył.

Gdy byli gotowi do wyjścia zabrała jeden z worków, które wspomniała Manea.
- Aha, aha, aha, a ten cały kontrakt to nas nie chroni przed takimi zdradami? Chyba była tam taka wzmianka, co nie? - próbowała pocieszyć Maneę, ale sama nie była pewna co było w treści, bo podpisała przy słowach o darmowym wyżywieniu.
- Zobaczę czy wyczuwam statek w pobliżu - mruknęła niziołka koncentrując się na jednej z jej run ukrytych na pokładzie statku oraz na drugiej na łódce.

Aza skupiła się, jednak nie wyczuwała własnych run, a tym bardziej statku. To, co braliście pod uwagę jako jedną z możliwości, dlaczego zostaliście ściągnięci do świątyni Gozreha, okazywało się być prawdę. "Wodny Kruk" odpłynął bez was, zostawiając was na Przystani Umarlaka, a skoro summonerka nie mogła go wyczuć, oznaczało to, że jest już daleko. To niejako odpowiadało na pytanie o położenie rogu jednorożca. Jego najpewniej w ogóle nie było, ale był dobrym pretekstem, by pozbyć się was z okrętu.

Wściekłość, ból i rozgoryczenie mieszały się ze sobą, gdy Abyssclaw sprowadził was na plażę nieopodal. Wtedy też pozostali na własne oczy przekonali się, że Aza mówiła prawdę - w cieśninie, w której wcześniej kotwiczył "Kruk" teraz hulał ciepły wiatr. Nie musieliście się już nigdzie spieszyć, zatem Jamash odprawił pełną ceremonię pogrzebową nad zawiniętymi w koc zwłokami Anabell. Gdy pożegnaliście się z bardką, undine wziął ją na ręce i wszedł wraz z nią do wody. Odpłynął kawałek od wyspy i oddał kobietę morzu. Poczekał, aż całkowicie zniknie mu z oczu w morskich głębinach i wrócił do pozostałych.

Siedzieliście na rozgrzanym piasku, zastanawiając się, co począć. Varossa oszukała was, zostawiając na tej wyspie z wiadomego powodu - chciała sama położyć dłonie na skarbie Jemmy Redclaw, a skoro nie byliście jej już potrzebni, nie musiała się wami przejmować. Moglibyście spróbować zbudować tratwę, ale na pewno zajęłoby to trochę czasu. Padł też pomysł odnośnie delfinów Azy, jednak niziołka mogła po nie sięgać tylko na określony czas. Gdy tak przerzucaliście się planami, nagle woda nieopodal rozbryzgła się i wychynęła z niej niebieskoskóra, uśmiechnięta kobieta. Zerwaliście się na równe nogi, a Darvan, Manea i Aza spojrzeli po sobie - to była ta sama, którą widzieli w wizjach zaserwowanych im przez dziwną istotę kilka dni temu.

- Nie lękajcie się mnie, przychodzę w pokoju - powiedziała kobieta spokojnym, melodyjnym głosem. Gdy podpłynęła bliżej, Manea i Jamash rozpoznali, iż pochodziła z rasy trytonów. - Widziałam, jak wasi towarzysze odpływają bez was gdy tylko zniknęliście w dżungli na górze. Nieładne zachowanie, muszę przyznać, bo pewnie wcale nie chcieliście tu zostać na stałe. - Spojrzała po waszych twarzach. - Jestem Jenesara i pomogę wam wydostać się z Przystani Umarlaka, jeśli i wy pomożecie mnie. Przysługa za przysługę.

Wiedząc, że nie macie zbytnio wyboru, wysłuchaliście trytonki.
- Od pewnego czasu mnie i hipokampy, które chronię, nęka kapryśna i zła wodna fey - Thelassia. Jest silną czarodziejką i sama sobie z nią nie poradzę, dlatego pomyślałam, że moglibyśmy sobie pomóc nawzajem. Próbowałam ukryć moje hipokampy w lagunie, ale niestety, fey je odkryła i zażądała, bym je wszystkie oddała. To moi przyjaciele, obiecałam, że będę się nimi zajmować i że nie stanie im się żadna krzywda. Dlatego gdy was zauważyłam, doszłam do wniosku, że poproszę was o pomoc w wyeliminowaniu Thalessii. W zamian oferuję wam cztery moje hipokampy, które zabiorą was z tej wyspy, gdziekolwiek sobie zażyczycie. Umowa stoi? - Zapytała, uśmiechając się ciepło.

A więc jednak potwierdziły się obawy Manei, o których nie chciała wcześniej mówić. Czuła wzbierającą złość, gdy ujrzała pustą zatoczkę. Lanteri najwyraźniej miała swoje własne standardy, jeśli chodziło o wywiązywanie się z zawieranych umów. Półelfka wyrzucała sobie, że była tak naiwna, że dała się nabrać na to wszystko. Biorąc pod uwagę, jak piratka się wobec nich zachowywała, można było nabrać pewnych podejrzeń. Niestety, teraz było już na to za późno a i ostatnimi czasu Lanteri trochę uśpiła jej czujność. Dostała nauczkę, żeby absolutnie każdemu patrzeć zawsze na ręce, a już zwłaszcza swojemu pracodawcy.

Nie było jednak sensu narzekać, tylko trzeba było wymyślić sposób, jak się z tej wyspy wydostać. Pomysł Manei z delfinami może był i niezły, ale na krótką metę, bo niedobrze by się stało, gdyby skończyli na pełnym morzu bez jakiegokolwiek transportu. Jeszcze Jamashowi to pewnie było wszystko jedno, ale reszta nie miała takich zdolności jak on. Tratwa z tych wszystkich pomysłów zdawała się najrozsądniejszym rozwiązaniem. No i mieli magiczny kompas, więc przynajmniej byli w stanie płynąć tam, gdzie z pewnością Lanteri się skierowała. Manea miała ochotę na odwet i gdy tylko pomyślała o szczerzącej się pani kapitan, od razu dłonie zaciskały jej się w pięści.
- Zawsze chciałam żyć na bezludnej wyspie, ale teraz jakoś te plany mogą poczekać, a poza tym, ta wyspa bezludna nie jest - powiedziała do Darvana, uśmiechając się lekko. Sytuację mieli paskudną, ale nie można było tracić pogody ducha. - Tratwa to chyba jedyne wyjście, pomogę, na ile będę mogła i umiała.

A potem się okazało, że jednak nie jedyne, bo pojawiła się niebieskoskóra trytonka, którą Manea kojarzyła z tych dziwnych przebłysków, gdy elektryczny stwór postanowił zabrać ich w jakąś odrealnioną, ponadczasową "wycieczkę" wyrywającą się wszelkim schematom. Szturchnęła tylko Darvana, wskazując na nią głową, a on zrobił to samo, co oznaczało, że też ją skojarzył. Okazało się, że Jenesara potrzebowała ich pomocy z jakąś czarodziejką i o ile w innych okolicznościach półelfka jej słowa o pomocy przesiałaby przez grube sito, to teraz musieli robić to, co musieli, żeby się wyrwać z tej wyspy.
- Manea. - Przedstawiła się. - Darvan ma rację, pułapka może być dobrym wyjściem, w końcu ta cała Thalessia nie spodziewa się, że ktoś będzie ci pomagać, Jenesaro. Tylko mamy nadzieję, że wywiążesz się ze swojej części umowy, gdy już będzie po wszystkim.
Nie chciała dodawać, że jeśli nie, to sami ją wyegzekwują, bo grożenie tej kobiecie nie miało teraz większego sensu.

- Tak, podoba mi się pomysł z pułapką - odparła wesoło Jenesara i spojrzała na Maneę. - Nie proponowałabym wam mojej pomocy, gdybym miała was oszukać. Nie jestem taką osobą. Jeśli pomożecie mi pozbyć się fey, ja udostępnię wam moje hipokampy a słowa zawsze dotrzymuję.
Po chwili przeniosła wzrok na Darvana.
- Wiem, gdzie mogę znaleźć Thalessię. Popłynę tam i ściągnę ją tutaj, na płytszą wodę, pod pozorem przekazania jej dobrowolnie moich wodnych wierzchowców. Wy ukryjecie się za tą skałą. - Wskazała na spory skalny stożek nieopodal. - I zaatakujecie, gdy tylko podpłynę z nią w miejsce, gdzie się właśnie znajdujemy. Nie wyczuje podstępu, gdyż ma tak wielkie ego, że nawet przez myśl jej nie przejdzie, że mogłabym próbować ją zaatakować, bądź szukać gdzieś pomocy. Zaufajcie mi, to najlepszy plan na pułapkę. - Uśmiechnęła się.

Skoro Jenesara tak twierdziła, to nie było powodów jej nie wierzyć, choć wciąż pozostawaliście czujni - już raz daliście się oszukać, kolejny raz nie wchodził w grę.
- Wrócę za jakiś czas. - Zapewniła trytonka i chwilę później zniknęła pod wodą.
Wy w tym czasie przygotowaliście się do powitania fey, ukrywając się za sporą skałą, którą wskazała wam Jenesara. Czekanie w gotowości nieco się dłużyło, jednak w końcu, po kilkunastu minutach oczekiwania, woda nieopodal rozbryzgła się i oprócz Jenesary pojawiła się niebieskoskóra, naga kobieta otoczona falami.

- Gdzie moje hipokampy, Jenesaro?! - Usłyszeliście gniewny, podniesiony głos fey.
- Za chwilę tu będą, obiecałam ci przecież, że je przekażę - odparła trytonka.
- Mam nadzieję, bo tym razem przekonasz się o moim gniewie w bardziej dosadny sposób - odparła tamta.
Jenesara przemieściła się tak sprytnie, że Thalassia miała was teraz za swoimi plecami, co mogło wam się bardzo przysłużyć w momencie ataku z zaskoczenia. Mieliście do niej jakieś sześć, może siedem metrów.