Świat wokół przestał istnieć. Wszystko spowijała mleczno szara mgła. Melodia płynąca z elfich skrzypiec nie nakłaniała wcale do tańca. Mimo to ciało Halvara czuło w niej przedziwną harmonię i czar, którym nie sposób się było oprzeć.
- Oto jesteś - powtórzyła kobieta. Paladyn znał ten głos. Słyszał go już wcześniej.
Wokół wirowały inne pary, które wyglądały tylko jak blade cienie. Stojący obok towarzysze, gdzieś zniknęli, a poczucie samotności wręcz dławiło Halvara.
Paladyn wciągnął nosem zapach tajemniczej polany. Wilgotnej ziemi. Zastanawiał się na ile to iluzja a na ile jakaś forma przeniesienia ich poza zamek. Jedna z jego dłoni opadła na krągłe biodro kobiety.
- Czekałaś na mnie? Jakież wieści przynosisz zatem? Czy na tym zamku dopełni się przepowiednia?
Kobieta w odpowiedzi tylko uśmiechnęła się tajemniczo i zaczęła obracać się w rytm, hipnotyzującej melodii. Jeden obrót, drugi obrót. Smętne dźwięki wwiercały się Halvarowi pod czaszkę i sprawiały, że całe jego ciało się rozluźniło.
- Nie bój się - szepnęła kobieta i wtuliła się w mocarne ramiona paladyna.
- Mało jest rzeczy, których się lękam - powiedział paladyn. Przycisnął krągłe ciało kobiety do siebie. Zagarnął ją jakby była dlań nagrodą. Jego dłoń pozwoliła sobie na pochwycenie jej pośladka. Ani to nie przystoi szlachcicowi, ani paladynowi, ani też jednemu z gości na dworze lorda. Zwłaszcza, że jego dłoń nie była w stanie go objąć.
- Czemu zatem czekałaś na mnie? - powiedział jej na ucho, gdy jego brodata twarz zbliżyła się do niej.
Pod dotykiem Hlavara kobieta jęknęla lubieżnie i jeszcze mocniej naparła na na niego.
- Nie traćmy czasu - szepnęła zbliżając ku niemu swe rozpalone usta.
Wokół Halvar ujrzał przemykające wokół inne pary. To, co ujrzał lekko go zdziwiło, a nawet przeraziło. Widział tylko blade cienie innych gości i nie miał pewności, czy zmysł wzroku go nie zawodzi. Gdy tylko posłyszał rozkoszne jęki, nie miał już wątpliwości. Kilkanaście kopulujących par przepływało tuż obok, niczym duchy.
Halvar pozostając w rytmie muzyki powiódł dłonią wzdłuż pleców kobiety. Sięgając do jej włosów. Zanurzył dłoń pomiędzy jej puklami, a po chwili ścisnął mocno odchylając nieco jej twarz. Powąchał jej szyję unikając jednak pocałunku. Szepnął do jej ucha.
- Co tu się dzieje? Co ty tutaj robisz?
Jego wargi zaczęły mimowolnie się ruszać odsłaniając dziąsła i zęby w złowrogim uśmiechu
- Nie chcesz mnie! - krzyknęła ze złością i próbowała odepchnąć od siebie Halvara.
Paladyn nie odpuszczał. Zacisnął dłoń i pociągnął mocno ku sobie. Kobieta zawyła z bólu i przez ułamek sekundy, spojrzała na Halvara w pełni świadomym wzrokiem.
Ku zaskoczeniu Halvara, kobieta opadła nagle na kolana i złapała go oburącz w pasie. Nerwowymi ruchami zaczęła próbować rozpiąć guziki w jego kaftanie.
- Dobra. Starczy - odepchnął ją od siebie zdecydowanie, choć nie na tyle mocno, żeby zrobić jej krzywdę. Taniec się skończył. Przynajmniej dla niego.
Zamknął oczy wsłuchując się w muzykę. Chciał zlokalizować jej źródło we wszechobecnej mgle.
Halvar kroczył przez mgłę, która z każdym kolejnym krokiem rozrzedzała się. Paladyn nie przeszedł więcej niż dziesięć metrów i ujrzał przed sobą duży cyrkowy namiot oświetlony wielokolorowymi lampami. Przed wejściem stał szeroko uśmiechnięty karzełek, ubrany w kraciaste spodnie i srebrną koszulę, a tuż obok niego Korneliusz Rokita.
- Ty także nie wyglądasz na spełnionego, czcigodny Halvarze. Wygląda na to, że tutejsze kobiety nie żadnemu z was nie przypadły do gustu. Wasza strata. Zapraszam do środka, mistrz von Vorin lada moment rozpocznie przedstawienie.
Halvar rozejrzał się dookoła. Skąd wziął się tu namiot? Nie podobało mu się to. Sięgnął po swój miecz i zdjął go z pleców. Ściskał go ukrytego w pochwie w lewej ręce. Ruszył do namiotu bez słowa.
Paladyn zignorował słowa Rokity. W milczeniu skierował się do wejścia. Nim jednak tam dotarł posłyszał odległe zawodzenie wiatru. Jego wyczulony słuch w tym dziwnym szmerze wyłapał czyjeś słowa.
- Strzeż się… ścieżka jest twa wąska.. mrok cię osaczył, lecz gdzieś obok tli się blade światło nadziei. Strzeż się Halvarze!
Słowa były li tylko szeptem, ale rozbudziły w halvarowym umyśle wspomnienia. Namiot wróżki i wykładane na stół kolejne karty. Czy to możliwe, że to była Lavinia? Wokół działy się niepojęte rzeczy i trudno było objąć je umysłem.
Jednak słowa niesione z wiatrem wciąż kotłowały się w głowie paladyna.
- Strzeż się! ścieżka jest wąska, a iskra tak słaba Bądź czujny, by jej nie przegapić.

Kolorowe światła przygasły i nastała ciemność. Przez kilka uderzeń serca, mrok rządził niepodzielnie. Oplatał on i przenikał wszystko. Nawet dusze, co poniektórych gości.
W bezkresnej i niezgłębionej czerni werble wybrzmiały, niczym pradawny grom u początków multiwersum.

Tam, taram, tam, taram, taram, taram.

Powietrze wibrowało pod wpływem wybijanego rytmu. Podobnie, jak serca wielu osób zebranych na widowni.
Napięcie rosło, ale nikt nie wydał choćby dźwięku. Wszyscy czekali.

Oślepiający snop światła, przebił mrok niczym bełt wypuszczony z kuszy. Jego pojawieniu towarzyszył przepotężny huk.
Na środku areny pośród kłębów opadającego dymu stał łysy niziołek. W dłoni trzymał on smukła czarną laseczkę.
Publiczność aż zapiszczała z zachwytu i wnętrze namiotu wypełniły gromkie brawa.

- Paaaaniiieee i paaanoooowieeee! - krzyknął ubrany w błyszczący cekinami frak karzełek - Ladies and gentleman! Meine Damen Und Herren! Madame et Monsieur! - dodał w obcych językach - Wieeelkii cyrk przewspaniałego Oricka Von Vorina ma nieskrywany zaszczyt i ogromną przyjemność, zaprosić państwa na wieczór magii, czarów, dziwów i ekscytujących pokazów. Czeka was moc wrażeń od których osoby o słabszych nerwach mogą popaść w apopleksję. Czujcie się zatem ostrzeżeni, bo dyrekcja nie ponosi żadnej odpowiedzialności za mdlenia, ataki histerii, czy paniki i nie wypłaca z tego tytułu żadnych odszkodowań, ani nie zwraca biletów. Dość jednak o tem! Czas wszak rozpocząć nasze przedstawienie.
Niziołek zaczął przechadzać się po arenie i spoglądając widzom siedzącym najbliżej kontynuował swoją mowę.

- Dzień to niezwykły z samej swej natury. Święto ogromne i czas iście magiczny. Nie wypada zatem bawić was, czcigodni goście, byle jarmarcznymi sztuczkami. Połykacze ogni, siłacze, linoskoczkowie, czy nawet iluzjoniści, powinni dzisiaj odejść w cień. Dzisiaj wszak wieczór magyji, noc Mrocznej Pani, którą cześć należytą oddać trzeba. Vlada tama! Żivio tama! Slava tama! - zaryczał niczym lew, niziołek.
- Vlada tama! Żivio tama! Slava tama! - powtórzyli gromkim głosem, wszyscy zebrani.
- Vlada tama! Żivio tama! Slava tama! - huknął ponownie cyrkowiec.
- Vlada tama! Żivio tama! Slava tama! - poniósł się jeszcze potężniejszy głos pod niebiosa.
- Vlada tama! Żivio tama! Slava tama! - po raz trzeci zaintonował karzełek wznosząc ręce w górę i po raz trzeci publiczność odpowiedziała, a jej ryk sprawił, że aż zadrżały ściany wielkiego namiotu.

Publika zaczęła piszczeć, krzyczeć i klaskać.
Członkowie Bród Mocy obserwowali to wszystko zasiadając w niezwykle wygodnej loży tuż obok balkonu w którym zasiadał gospodarz, Korneliusz Rokita oraz kilku najbardziej znamienitych lordów, w tym Mico Urosz - pan na zamku Kosting oraz lady Anastazia de Suza - dzierżąca prym w zatoce Tuga i jak głosiła plotka wybranka serca księcia Niclasa.

Mistrz ceremonii jednym gestem uciszył zebrany i podjął swą mowę.
- Nie będzie dzisiaj siłaczy. Nie będzie akrobatów, ani iluzjonistów. Wypada zatem zapytać, co będzie? Magyia najprawdziwsza, jedyna i wszechpotężna. Matka nasza i oblubienica Gusta Magla!

Niziołek zakręcił piruet w miejscu i trzymając w wyciągniętej ręce czarną laseczkę, skierował ją w stronę publiki.

- - Paaaaniiieee i paaanoooowieeee! Zapraszam zatem na przedstawienie pod tytułem “Straszny dwór”!!! Orkiestra tusz!


***
Wzdłuż długiej alei wyłożonej białymi otoczakami, rosły wysokie buki. Zaiste prastare to były drzewa, a pnie ich i korzenie mchem obrosłe i poskręcane niczym powrozy. Wiele zaiste one widziały i wiele opowiedzieć, by mogły. Niestety wicher szalejący w ich ogołoconych z liści koronach, zagłuszał ich delikatny szept.

W oddali, hen daleko, gdzie brzegi alei w jeden punkt się zbiegały, jasny punkt migotał. Jedyny promyk nadziei pośród wszechobecnego mroku.
- Ku mnie wędrowcy! Ku mnie! Nim śmierć was w swój wór pochwyci! - niosło się echo dziwnych słów.

Pośród drzew osobliwe cienie przemykały. Ni to człek, ni to zwierz jakowyś. Pokraczne i przygarbione sylwetki między pradawnymi pniami umykały przed wzrokiem ciekawskich.

- Hop hop! - krzyknął ktoś z głębi lasu otaczającego alejkę - Jasmina! Jasmina, gdzie jesteś? - nawoływał, jakiś młody mężczyzna.

Halvar, Malcolm i Gharth stali na środku alei i rozglądali się zdziwieni i przerażeni. Setki pytań kłębiły im się w głowach.

Malcolm nerwowo się rozglądał po alejkach. Po chwili trochę się uspokoił i westchnął.
- Nie znowu… - spojrzał na towarzyszy - Czy tylko ja zauważyłem, że to był ten sam cyrk, który widzieliśmy w Hillash?
Gharth skinął głową.
- Albo brat-bliźniak, albo ich też przeniosło - powiedział. - Chyba że potrafią podróżować między planami.
Halvar sięgnął po swój miecz i bez wahania wyjął go z pochwy. Pokiwał twierdząco głową po czym dodał:
- Wszystko tutaj jest złem. To co nas otacza. Wszystko.
Zagryzł zęby przyjmując pozycję bojową z uniesioną bronią.
- Chodźmy do przodu. Nie przejmujcie się cieniami. Coś mi mówi, że nie spotka nas zagrożenie z ich strony.
Paladyn maszerował pierwszy. Nie pożałował, że po wydarzeniach ostatnich dni połączył tego wieczoru eleganckie ubranie ze znoszoną zbroją.
Malcolm ruszył za Halvarem.
- Ciągle jesteśmy na pół-planie Grozy… to otoczenie to albo iluzja… albo bardzo subtelna teleportacja. W obu przypadkach mamy jednak do czynienia z potężną magią...a to oznacza, że "władca" tej krainy jest gdzieś w okolicy.
- To może być magia kryształu - zasugerował zaklinacz, idąc razem z towarzyszami. - Ktoś mógł się pobawić jego mocą.
Czarnoksiężnik przez chwilę się zastanowił nad sugestią, ale miał inne opinie.
- Nie... to coś innego. Zakładam trzy możliwości opuszczenia tego miejsca. Przejść przez mgłę, przerwać iluzję lub znaleźć Bramę wiodącą do tego miejsca,. Na razie bierzmy dalej udział w przedstawieniu....
Garth miał swoje zdanie, ale nie zamierzył się spierać. Był pewien, że czas pokaże, kto ma rację.
- Może jesteśmy aktorami w tym przedstawieniu, a gdzieś tam - machnął ręką - siedzą sobie widzowie. Zobaczymy, co dla nas przygotował twórca tego przedstawienia.
Paladyn nie miał nic do dodania. Dwaj jego towarzysze wiedzieli dużo więcej o magii. On był raczej obserwatorem. Ścisnął mocniej dłoń na rękojeści miecza. Chuchnął ma pierścień, który po chwili ucałował, a później wykonał symbol półksiężyca nad sercem. Szedł przodem.

Absencja koloru sprawiała prawie fizyczny ból. Monochromatyczny krajobraz przesuwał się wolno po obu flankach. Pokraczne cienie nie odstępowały awanturników, ani na krok. Śledziły ich mozolną wędrówkę po wyłożonej białymi otoczakami alei. Na szczęście słowa Halvara wydawały się być prawdą i nocne stwory nie wykazywały żadnej agresji wobec przybyszów.
Mimo to ich ciągła obecność i przemykanie na granicy wzroku sprawiało, że mięśnie i nerwy bohaterów były napięte do granic możliwości.
Gotowi w każdej chwili na odparcie niespodziewanego ataku, maszerowali w kierunku jaśniejącego na horyzoncie punktu.

- Jasmina! Jasmina, gdzie jesteś? - niosło się echem po lasach, czyjeś nawoływanie. Krzyk to zbliżał się, to niespodziewanie oddalał, jakby wołający przemieszczał się ruchem konika szachowego. Przedziwny fenomen drażnił i jeszcze bardziej zmuszał do czujności i rozwagi. Nic w tej osobliwej krainie nie było normalne.

Nikt nie był w stanie powiedzieć, ile trwał marsz wzdłuż zdawało się niekończącej się alejki.
Gdy Członkowie Bród Mocy wkroczyli na kamienny most porośnięty wysoką trawą.
Przeprawa niewątpliwie była dziełem wybitnych rzemieślników, żeby nie powiedzieć artystów. Posiadał on liczne zdobienia oraz kilkanaście posągów ustawionych w równych odstępach. Za czasów swej świetności zapewne budził on podziw i uznanie.
Dzisiaj dawne bogactwo, pietyzm i potęgę porastała gruba warstwa mchu, a szczegóły zdobień i rzeźb uległy erozji, nadgryzione zębem czasu.

Na końcu mostu znajdowała się niewielka wyspa, a na niej jaśniejący pośród mroku pałacyk.

Przeprawiając się przez most, członkowie Bród Mocy nie mogli oprzeć się wrażeniu, że obserwowani są przez setki wpatrzonych w nich oczu.
Wody jeziora na którym znajdowała się wyspa lśniły najczarniejszą z czerni. Ludzkim okiem nie sposób przeniknąć smolistej tafli. Co kilka chwil jednak rozlegał się krótki plusk, jakby coś wypływało na powierzchnię i niemal natychmiast się pod nią chowało.


***
Halvar pierwszy postawił stopę na wyspie. Gdy tylko to zrobił jego duszę przepełniło przedziwne uczucie. Zatrzymał się wpół kroku i wyraźnie pobladł.
Nagle w powietrze rozległy się smętne dźwięki katarynki, a po chwili czyjś smutny i niezwykle wysoki śpiew.

Jasmina I miss You so. Oh little Sister
I wish You'd come back to Me and sit by My side
We'd laugh and we'd play again, if only You'll try
You know "THEY" would show the way
From the other side
Rise from Your grave little Sister

Wyśpiewywane frazy stawały się coraz bardziej przeciągłe, jękliwe i płaczliwe. Bard, który zawodził w rytm ospałych rytmów katarynki siedział kilkadziesiąt metrów dalej. Oparty O cokół wielkiej, kamiennej fontanny.
Tuż za nią majaczył śnieżnobiały pałacowy budynek, a po lewej ledwo widoczna poprzez opary gęstej mgły, wysoka wieża.

Ziemia zatrzęsła się niespodziewanie. Po chwili znowu, tylko z większą siłą. Śpiewak nie przerywał swojej żałobnej pieśni.

Rise... Rise... Rise My friends... Rise
Spirits rising from their grave
Burning shadows in the dead of night
Icy fingers all over My hand
Try to make Me understand
"Finally we have returned... All of us"

Ziemia rozwarła się. Poprzez ciężki zwały mokrej gleby jęli się piąć ku górze. Ci, którzy odeszli, ci o których zapomniał już świat, ci których ciała trawiło robactwo jęli wracać do żywych.
Pierwsza dłoń przebiła się na powierzchnię, niczym złowrogi przebiśnieg zwiastujący zagładę, gangrenę i kres. Za nią podążyły następne. W znoju i trudzie, ci których pogrzebano rodzili się na nowo.

Hen w oddali zawył wilk. Przeciągle. Smutno. Żałośnie. Jego kwilenie zlało się z piskliwym głosem barda tworząc upiorną symfonię smutku, rozpaczy i śmierci.

Halvar stanął twarzą w twarz ze śmiercią, a raczej ze pośmiertnym rozkładem i procesami gnilnymi.
Smród, jaki otoczył Halvara przyprawiał o mdłości i zawroty głowy. Duszący fetor butwiejącego mięsa, przegniłych tkanin w których białe robactwo zaczęło tkać swe kokony, wnikał do płuc i rozchodził się wewnątrz.
Dzierżąc wysoko swój potężny miecz, paladyn czuł, jakby oddychał stęchłym powietrzem.

Trupiszcza wolno napierały na Halvara, otaczając go z każdej strony.

Przed oczami paladyna zaczął przewijać się cały korowód ropiejących ran, zwisających kawałków przyschniętej skóry, wylewających się z przebitych brzuchów wnętrzności i kapiących z rozłupanych czaszek mózgów.
Na sam ten widok, nie jeden wojak zacząłby jęczeć ze strachu i lęku.

Halvar nie był jednak pierwszym lepszym awanturnikiem, byle jakim żołdakiem, co to łupie wędrowców za kilka srebrników.
Halvara był nie tylko paladynem, ale przede wszystkim członkiem Bród Mocy, a to samo przez się zobowiązuje.

Gdy trupiszcza zbliżyły się na odległość miecza, Halvar zadał pierwszy cios. Potężne ostrze ze świstem uderzyło w ożywione zwłoki, praktycznie przełupując je na pół. Rozcięty zezwłok zwalił się na ziemię, drżąc w konwulsjach. Nie było czasu, aby zastanawiać się, czy uderzenie przyniosło ostateczny kres egzystencji stwora, gdyż wokół paladyna tłoczyły się następne trupiszcza gotowe zagryźć go na śmierć.

Siek na odlew, obrót i cios w bok. Łup prosto w czerep, po czym parowanie i kontra na tułów.
Kop na klatę, aby odepchnąć rywala i prask w łęg.
Wystarczyło kilkanaście razów, a pod stopami paladyna jęły piętrzyć się trupy. Ożywieńce w pojedynkę nie stanowiły praktycznie żadnego wyzwania. Jednak w swej masie zmuszały Halvara zarówno do wykonywania obron i uników.
Mimo to paladyn parł konsekwentnie do przodu, dosłownie wyrąbując sobie drogę poprzez ludzkie mięso i kości.
Fontana przy której tajemniczy bard wygrywał swoją smętną pieśń była coraz bliżej.

Nagle…
Ziemią zatrzęsła się i spod stosu kamieni zaczał wygrzebywać się kolejny zezwłok.
Halvar aż przystanął i odbijając kolejne nieporadne ciosy truposzy obserwował sytuację.

Kolejne kamienie staczały się w dół, aż w końcu spod głazów wygramolił się olbrzym o łysej czaszce pokrytej ropiejącymi wrzodami. Odziany w szarą płócienną koszulę i takież same portki, gigant mierzący ponad trzy metry stanął na nogach i wznosząc mocarne łapy ku górze zaryczał, jak ranny zwierz.

Nim Halvar zdołał się spostrzec kolos schylił się i podniósł z ziemi wielki głaz. Cisnął nim w kierunku paladyn. Ten w ostatniej chwili uchylił się.
Kamień ze świstem uderzył w grupę trupuszy za plecami wojownika, powalając ich wszystkich na ziemię.
Olbrzym ponownie zawył z wściekłości i schylił się po kolejny głaz.


***
Gharth i Malcolm
Owiani nimbem niewidzialności Ghath i Malcolm biegli boczną ścieżką. Ziemia pod ich stopami była miękka, jak po długiej i intensywnej ulewie. W powietrzu unosił się zapach mokrej trawy i zgniłej ziemi.
Za ich plecami odgłosy bitwy rosły w siłę. Halvar samojeden stawał naprzeciw małej armii nieumarłych. Szczęk metalu i bojowe okrzyki paladyna niosły się echem po tajemniczej wyspie. Nie były jednak one na tyle głośne, aby zagłuszyć wybrzmiewającą ciągle smętną pieśń.

Jasmina is that You, come closer
Spirits rising from their grave
Everywhere that ghostly stare
Icy fingers all over My hand
Lead me back to where she stands
"THEY" are back to share My life... "THEY" are back

Bard zawodził coraz wyżej i wyżej, a jego głos przenikał do szpiku kości. Gharth i Malcolm biegli przed siebie, gdy nagłe trzęsienie ziemi zmusiło ich do zatrzymania. Po chwili czyjś przerażający wrzask wzbił się pod nieboskłon.
Spojrzenia mężczyzn skrzyżowały się. Kiwnęli tylko do siebie porozumiewawczo i natychmiast podjęli swój bieg.

Na horyzoncie zaczęły majaczyć pierwsze trupy, obaj skręcili w lewo, aby ominąć zmierzające ku nim ożywione ciała.
Po kilkunastu metrach ponownie biegli żwirową ścieżką. Mijali zapuszczony i zdziczały ogród, który w czasach swej świetności musiał być nie lada dumą właścicieli. Teraz wyglądał on żałośnie i wręcz odrażająco.

Gharth i Malcolm wbiegli na kamienne schodki prowadzące ku okrągłej fontannie. Na jej brzegu siedział młody mężczyzna ubrany w kraciaste spodnie i czarną atłasową koszulę. W dłoni dzierżył niewielką, drewnianą katarynkę.
Gdy członkowie Bród Mocy postawili stopy na ostatnim stopniu, bard wstał i nie przerywając pieśni, zaczął rozglądać się wokół.

Słowa pieśni budziły grozę i fizyczne dreszcze.
Gharth i Malcolm zbliżali się z każdym krokiem ku przeklętemu śpiewakowi. Ten wyprostował się nagle i rozpoczął nową pieśń. Korba jego katarynki jęła kręcić się samoistnie, a w wyciągniętej dłoni barda pojawił się jasny płomień.



Seven Years Have Gone, It Can No Longer Be Left Undone
The Candle Must Be Burn Again, And Pain
Must Follow the Unholy Flame
So Burn... Burn... Burn
And Free the Spirit From Its Chain

Obaj członkowie Bród Mocy zastygli w bezruchu. Migoczący płomień sprawił, że nie mogli wykonać kolejnego kroku.

- Stójcie duchy nieczyste
i tu wstrzymajcie swe kroki
jam bowiem jest pan tych ziemi
a obszar mej władzy wielce szeroki