Malcolm czerpał trochę satysfakcji z faktu, że jego przezorność pomogła drużynie. Teraz miał tylko nadzieję, że dadzą sobie radę ze strzygą. O ile nie jest to niebywale potężny okaz nieumarłych, nie należało jej nie doceniać.

Kiedy w końcu się pojawiła i wydała swe zawodzenie Warlock nie mógł być bardziej szczęśliwy z posiadania zatyczek. Kolejna dobra inwestycja. Miał już zamiar wyrzucić z siebie pierwsze zaklęcie...

Tormita westchnął kiedy zaczął rozważać swoje opcje. Zapomniał o odpornościach jakie posiada Banshee, jego ofensywne zaklęcia były bezużyteczne. Wypowiedział kilka prostych sylab i powietrze obok niego delikatnie zawirowało. Wyciągnął lusterko i podał je powietrzu. Lusterko teraz niewinnie lewitowało.

Gert wiedział, że coś jest na rzeczy, a rzeczy które działy się ostatnio wokoło Halvara nie napawały optymizmem… Nie mniej w dłoni trzymał swój krótki miecz. “Błogosławiony” wodą święconą.

Podszedł do Halvara i stanął do niego plecami. Cokolwiek widział, najpewniej nie było dobre, a musiał coś widzieć, bo inaczej nie zignorowałby banshee… tylko, że on, Gert tego nie widział. Miał jego tyły na wypadek, gdyby zmarlaka obrała wiadomy cel na pierwszy łów.

Normalnie to sięgnąłby po łuk... tylko, że wtedy musiałby poświęcić święconkę na mieczu na stracenie, a to byłaby głupota. Wbicie w ziemię, położenie, czy w pochwę... bez różnicy. Poza tym, nie było pewności co tam kompan widział. Jeśli widział.

Gert uśmiechnął się pogodnie. No cóż... nie można mieć wszystkiego, prawda? Jedno było pewne. Jeśli wyjdą z tego cało to przez dwa dni nie wyjdzie z burdelu, bo szczerze to szanse były niewielkie... ale to czyniło zwycięstwo jeszcze słodszym!

W Halvarze zaszła jakaś zmiana. Pociągnął kilka razy nosem i skrzywił się. Wyglądało to jakby nie spodobał mu się zapach nowoprzybyłych ludzi. Miecz, który spoczywał w jego dłoniach gotów do walki teraz zawirował szybko zmieniając położenie. Już po chwili krótszej niż oddech broń znalazła się w lewej dłoni ściskana mocno za podkrzyże. Prawą dłonią paladyn zaś wyjął zatyczki z uszu, robiąc jednocześnie kilka kroków w stronę gości przy bramie cmentarza.

Nie słyszał, bądź nie zrozumiał wstępu wypowiedzianego przez ludzi w wilczych skórach. Stanął tak, żeby nie mogli przypadkiem przebiec w stronę kobiet, bez zaryzykowania choćby draśnięcia jego mieczem.

- Jeszcze raz, bo was nie słyszałem. Dlaczego gonicie dziewkę?

Prawa dłoń niby mimowolnie wylądowała na rękojeści tuż pod głowicą. W tej pozie miecz nie miał swoich pełnych możliwości, bo atak mógł być wyprowadzany jedynie z połowy wymachu. Ale każdy kto miał pojęcie o walce bronią dwuręczną wiedział, że broń zyskiwała w ten sposób na szybkości.

Malcolm wydał z siebie gniewne warknięcie. Nie miał pojęcia gdzie był, wiedział tylko, że jego dotychczasowe plany wzięły w łeb. Wziął głęboki oddech i poprawił szaty. Nowe miejsce miało jednak możliwości... jeżeli oczywiście ten zabobonny tłum nie stanowił szczytu intelektualnego tej krainy. Spojrzał na towarzyszy.

- Nie panikujcie. Jakaś magia, być może część systemu obronnego grobowca, sprawiła, że zmieniliśmy plan, świat. Nie mam pojęcia, gdzie jesteśmy, ale tamta grupa to najwyraźniej tubylcy. - przyjrzał się zgromadzeniu - Nie rozumiem dokładnie ich języka, ale wydaję mi się, że chcą, aby posłać jakąś dziewczynę tam. - spojrzał na towarzyszy, po czym zauważył obecność Sathary i jej towarzyszki
- Pewnie jedną z nich. - zastanowił się chwilę - Zmiana planów, najpewniej wywołała eksplozję światła, co ściągnęło tą bandę. Pójdę pomówię z nimi, wydają się bać cmentarza. Wy dowiedźcie się od kobiet, czy mają jakieś pojęcie gdzie się znajdujemy.