Srogie porywy lodowatego wiatru przybierały na sile. Wschodnie podmuchy coraz bardziej dawały się bohaterom we znaki. Czuć w nich było trupią zgniliznę i grobowy, przenikliwy chłód. Dzierżona w dłoniach stal stawała się nieprzyjemna i obca w dotyku. Broń jeszcze nie przywierała do dłoni, ale kto wie co będzie za chwilę. A przecież to właśnie owa stal, miała stać się głównym narzędziem obrony przed żądną krwi tłuszczą.
Brody Mocy i dzikuska imieniem Sathara postanowili jednak czekać w bezpiecznej twierdzy, jaką o zgrozo, stał się dla nich cmentarz z prastarym grobowcem pośrodku...

Czy tylko narrator tej opowieści dostrzega iście diabelską ironiczność sytuacji?

- Smert! Smert! Smert! Mara w pioch! Smert! Smert! - skandował rozwścieczony tłum.
Stojący najbliżej Malcolm i Halvar widzieli roziskrzone ślepia łaknące juchy i trupów.

Wrzaski ucichły niespodziewanie, a tłuszcza cofnęła się w wyraźnej trwodze. Świetlisty pocisk przeszył powietrze, rozświetlając ciemność ponad ich glowami. Przerażeni ludzie przyklękli, a co bardziej bojaźliwi lub też bogobojni, zaczęli pluć przed siebie i czynić jakieś dziwne znaki rękami.

- Skończyliśmy rozmowę! Albo idźcie do domu, albo wejdźcie na cmentarz. - rzekł niezachwianym głosem Malcolm.
- I proklety wos, ti se vragovi utjelovlju! - wrzasnął przywódca tluszczy. Jako jedyny stanął chwacko naprzeciw drużyny Bród mocy - Smert na tebi i guba wszelakja, se djeca wisze rađaju u myncarniach i umiru u boli, a po smerti nek demoni rastrgaju duse waszo i poleku je żić.
Po tych słowach uderzył trzy razy kosturem w ziemię i splunął. Tłum zawył niczym rozszalałe stado wilków, po czym jak jeden mąż zagrzmiał:
- Smert na wos i na djeca wosze. Smert! Proklinjati wi!

Ku zdziwieniu wszystkich, kipiący ze złości tłum zaczął się rozchodzić w różne strony. Po kilku chwilach na przeciwko bramy cmentarza, stał już tylko przywódca tłuszczy w drewnianej wilczej masce naciągniętej na twarz.
- Mara wos mami i smysly do nestesti dovodi. Razaranje na wos i na wsze zeme nosze.
Mężczyzna jeszcze raz splunął, po czym z pochyloną głową ruszył w mrok.

Wyglądało na to, że groźba bitwy z wściekłymi tubylcami została oddalona. Czy jednak można było to uznać za dobra wiadomość, czas pokaże.
Cmentarz pogrążył się w ciszy, jakie należne jest takiemu miejscu. Jedynie zawodzenie wiatru burzyło spokój, jaki nastał.
A co do głównej bohaterki całej awantury, to żadne z wysiłków jakie podejmowali członkowie drużyny, czy Sathara, nie przyniosły spodizewanego efektu. Blond niewiasta nadal pogrążona była w nienaturalnym śnie, a jej ciałem raz po raz wstrząsały dziwne drgawki.

Nim jednak ktokolwiek zdążył podjąć jakieś decyzje, terkot kół i rżenie koni, stały się niezwykle głośne i wyraźne. Z gęstej mgły, która pojawiła się nie wiadomo skąd, wyłoniła się czarna karoca zaprzężona w cztery kare konie o niepokojąco błyszczących ślepiach.
Karoca prezentowała się okazała i była niewątpliwym świadectwem bogactwa i statusu jej właściciela.
Na koźle siedział garbaty woźnica odziany w czarną liberię ze złotym ornamentem na klapach i ramionach. Energicznym ruchem ściągnął wodze i zatrzymał karocę tuż przy cmentarnej bramie.
Drzwi karocy otworzyły się z trzaskiem. Zdobił je herb wymalowany karmazynową oraz złotą farbą. Przedstawiał on dwie uskrzydlone czaszki spływające krwią oraz złoty symbol na czarnej tarczy. Na wstędze umieszczono obco brzmiący napis “Mahapralaja”


Z powozu wysiadł wysoki, chudy mężczyzna. A lico jego alabastrowe, zdawało się wręcz świecić własnym blaskiem pośród mroku. Oczy jego czarne niczym dwa węgle, takoż samo jak jego długie zaczesane do tyłu włosy.
Mężczyzna wysiadł dostojnie z karocy, a mlecznoblada mgła spowiła jego nogi. Stanął na przeciwko cmentarnej bramy i powiódł wzrokiem po okolicy, zaciągając się jednocześnie lodowatym powietrzem. Wschodni wiatr co i rusz rozwiewał jego czarną pelerynę podbitą krwistym aksamitem.
Mężczyzna uniósł dłoń w powitalnym geście i rzekł:
- Witajcie w Kirchlagern - a głos jego dudniący i zimny niczym głaz, wprawił w drżenie serca wszystkich obecnych. - Pogoda doprawdy paskudna i na deszcz się rychło zanosi. Zapraszam do powozu, miejsca starczy dla wszystkich.

Najwyraźniej w tych okolicach magia miała swoją wymowę, bowiem wystarczyła, by zniechęcić do dalszych i groźniejszych wystąpień większą część tłumów.
To co prawda poprawiło nieco sytuację drużyny, ale w najmniejszym nawet stopniu nie wpłynęło na stan zdrowia niedoszłej ofiary.

Żądna krwi tłuszcza zniknęła, a za to pojawił się powóz, który - na pierwszy rzut oka - wzbudzał w zaklinaczu jeszcze mniej zaufania, niż wykrzykujący "Smert, smert!" ludzie. Nazwa "Kirchlagern" Gharthowi też nic nie mówiła, podobnie jak Malcolmowi, ale Gharth nie posuwał się do wyciągania tak daleko idących wniosków. Zapewne najlepsi znawcy i podróżnicy nie znali wszystkich miasteczek.

- Z chęcią skorzystamy z gościny - powiedział - ale stan zdrowia naszej towarzyszki nie pozwala na podróżowanie.

Mężczyzna wysłuchał Malcolm i Ghartha. W zamyśleniu pokiwał głową i odezwał się w te słowa:
- Zaiste jestem księciem udzielnym i panem tych ziem. Niclas der Giftshtov, herbu Hrynitz, niech zdrowie i siły was nigdy nie opuszczają, a Bukhal i Garvan strzegą was po wsze czasy.
Lord skłonił się kładąc prawą dłoń na sercu.
- Mniejsza jednak o kurtuazję, gdy dama w potrzebie. Czym prędzej należy ją do mego zamku przewieźć. Tam cyrulik zajmie się nią w należyty sposób, a my będziemy mogli się spokojnie rozmówić. Widzę bowiem, że interesujący z was ludzie i wiele mamy ze sobą wspólnego.
Przy ostatnich słowach, lord spojrzał na Malcolma i przez kilka chwil wpatrywał się w niego.
- Igor! - wrzasnął nagle książę - Na co czekasz? Pomóż przenieść damę do karocy. Czas nagli.

Halvar postanowił zabrać swoje rzeczy. Trwało to dłuższą chwilę, o czym wiedział każdy kto stosował wykorzystywał dwuręczne miecze w walce. Przeszło dwumetrowy kawałek żelastwa nie dał się ot tak schować do pochwy na plecach. W zasadzie to nawet krótki miecz trudno jest wsunąć do pochwy noszonej na plecach. Dlatego długowłosy paladyn najpierw schował miecz, a potem z pochwą w dłoni ruszył do swojego plecaka.

Reszta ekwipunku była rzucona na skraju ognia rzucanego przez jedno z ognisk. Takie proste i oczywiste miejsce do “ukrycia” swoich skarbów pokroju podróżnego garnka i zapasowej pary onucy. Wszystko było pięknie na etapie planowania. Gdy całość była skąpana w przyjemnym cieple rozpalonego ogniska. Teraz, gdy po ogniu nie było już śladu, a cały cmentarz był skąpany we mgle pomysł nie wydawał się ani trochę dobry.

W końcu znalazł ich plecaki. Zarzucił na plecy swój schowany w pochwę wielki miecz, a potem zarzucił drugi. Ten o stopę krótszy. Czasem żartował, że jeden jest na potwory, a drugi… na większe potwory.

Tak dozbrojony założył na siebie plecak podróżny przy którym poza zwiniętym kocem można było dojrzeć wiszącą linę. Wziął jeszcze dwa plecaki swoich towarzyszy w dłonie i odezwał się tylko:

- Sam tego wszystkiego nie zabiorę.

Halvar był specyficznym paladynem. Ale i zakon Selune był specyficzny. Większość zakonów rekrutowała ze szlachty, toteż panowały tam inne reguły. Trenowano znajomość heraldyki na równym stopniu, co walkę mieczem. Etykieta znaczyła równie dużo, co znajomość walki w szyku bojowym. Halvar pewnie wyleciałby na zbity pysk z takich zakonów. Pomijając fakt, że jako prosty żołnierz pewnie nie byłby tam więcej niż giermkiem. Tymczasem u Selune obdarzono go zaufaniem.

Niestety, w zabitej dechami wsi sam fakt bycia rycerzem zakonnym wynosił Halvar na piedestał. A w sytuacji gdy w obcym kraju stał naprzeciw szlachcica, to wolał się wycofać. Robił to, co ktoś musiał robić.

Dopiero gdy przysunął się do barbarzynki rzekł jej niemal szeptem:
- Nie pluj na cmentarzu. Nigdy nie wiesz komu z tych pod twymi stopami się to nie spodoba.