- Zaraz zaraz. Będziesz miał czas się jeszcze wykazać - powiedziała Sheva uciszając Maga z Mulmaster. - Cóż ciekawego odkryłeś przyjacielu? Bo my prawie znaleźliśmy dla ciebie zastępstwo. Masz może łom Drakar - spojrzała pytająco na magika.

- Zabawne. - rzucił krótko. Sarkazm już się wkradał na język ale, ale. Nie czas i nie miejsce. Spojrzał na swojego „zastępcę” krytycznym okiem, po czym przeniósł spojrzenie na Shevę:
- Uwolniłem króla spod kontroli białego maga. Niewiele chciał powiedzieć. - Iton pokrótce zreferował spotkanie z impem pomijając kilka szczegółów dotyczących znaleźnego.
- Miałem koronę za pazuchą - mówiąc to wskazał na czarną, pikowaną skórznie - nie mam pojęcia jakim cudem mi wypadła. Może po prostu została magicznie przeniesiona? Nie widzę innej możliwości. A czego wy się dowiedzieliście? I po co wam mag?
- Jest tu pomieszczenie z księciem. Tym śpiącym królewiczem do którego ciągnie naszą towarzyszkę - pólelfka spojrzała na wilka zastanawiając się na ile Drakar już wiedział, że to zmiennokształtna.
- W pomieszczeniu jest siedem posągów i mały ciek wodny. Coś mi mówi, że jest tam tyle magii, jakby srały tam tęczowe jednorożce. Po to nam mag. Z notatek wynikało, że królewicz jest kluczem.
Nagle Sheva zamilkła, jakby zdała sobie sprawę, że powiedziała za wiele. Spojrzała ponownie na Drakara.
- Ty! - podkreślając te słowa wycelowała weń palec wskazujący:
- Co ustaliłeś przed sięgnięciem do tej kuli?

- Niewiele. Szukałem źródła tej silnej magii i natrafiłem na swojego… brata z płaszczy - mag niechętnie się przyznał. - Wierzę, że wprowadził mnie w błąd i oczarował. Dopiero wy usunęliście ze mnie to zaklęcie. Z tego jednak co wy mówicie wynika, że to miejsce, nawet jeśli jego mieszkańcy o tym nie wiedzą, kręci się wokół tegoż właśnie królewicza. Macie jeszcze te notatki? Może będę w stanie więcej z nich wyciągnąć.

Półelfka zerknęła pytająco na Itona.
Hassan jakby dopiero teraz przypomniał sobie o zdjętej magowi koronie. Złapał się, a pas, ale przedmiotu który powiesił na rękojeści miecza już tam nie było.
-Yal'qurf… - zaklął po zakharyjsku i zacisnął wielkie łapsko w pięść.
- Moja korona z Drakara też się gdzieś zapodziała- wyjaśnił wojownik
- To może przejdźmy do twoich komnat. Nie ma co stać i gadać na środku korytarza. - zaproponował Iton rozglądając się, czy nie nadbiega psi patrol.
- Natomiast odnośnie księcia, mam nadzieję, że niczego nie ruszaliście? Podobno ma nieskończony potencjał i jest niebezpieczny, a przynajmniej tak mówił imp-król. Wspominał też o krasnoludzkich paladynkach, które tam zaprowadził, ale je chyba już spotkałyście. Dasz radę je odczarować? Pewnie będą miały wiele ciekawego do powiedzenia? - spytał Drakara.
- Aha, i jeszcze jedno. Ten twój ziomek, biały mag - czy on wspominał jak się stąd wydostać?
- On nie jest moim “ziomkiem” - Drakar mruknął niezadowolony. Zaczął jednak prowadzić do wieży i po niedługim czasie wszyscy mogli obejrzeć przez okna widok na okolice. “Królestwo nie było duże, a wraz z lasem zaczynała się gęsta mgła. Drakar zamknął drzwi.

- Póki nie zobaczę tych paladynek to nie wiem czy będę w stanie je odczarować. Pytanie tylko czy na pewno chcecie to robić? Całe to miejsce ocieka opowieściami z książek jak z jakiejś podrzędnej wsi gdzie karmią ludzi historiami jak to ich dobre uczynki naprawią świat. Jeśli są tu jakieś paladynki to nie wróżę aby mogły nam pomóc, raczej zaszkodzić.
- A nie możesz po prostu odczarować jednej? Przepytany ja, a jak nam się baba nie spodoba to ją zabijemy. W końcu do, siedmiu sztuka. Któraś na pewno wie o co chodzi z tą "potencją"- Hassan nie był pewien, czy dobrze wszystko zrozumiał, bo barbarzyński język którego używali Mulmasterczycy był nieco zbyt chrząkliwy, ale wydawało mu się, że jak królewicz leży bez ducha to jego "potencja", jakkolwiek ciężko było to oględnie powiedzieć, leży również.

- Nie wiem nawet jak zostały zaczarowane. Nie mam przy sobie soków trawiennych bazyliszka i nie jestem kapłanem. Być może na miejscu jak je obejrzę to będę umiał więcej powiedzieć. Nie wszystko da się rozwiązać pstryknięciem palcami zakharyjczyku. To nie twoje wymachiwanie bronią - mag odparł z pogardą w głosie.

Iton rozgościł się przyglądając się wnętrzu. Jego lepkie palce z chęcią przytuliłyby co nieco, ale takich rzeczy lepiej teraz nie robić. Zignorował Hassana jak zwykle miał w zwyczaju i zwrócił się bezpośrednio do Drakara.
- Mamy układ z twoimi pryncypałami, choć nie. To złe stwierdzenie. Mamy pewien szantaż od twoich pryncypałów, który wymusza na nas znalezienie tego… artefaktu? No, jakieś magicznej błyskotki, która jak wierzymy znajduje się gdzieś tutaj. Za uwolnienie ciebie nam nie płacą, ale myślę, że powinniśmy połączyć siły. Znaleźć to po co przyszliśmy i spierdalać stąd w zorganizowanym pośpiechu. - mężczyzna spojrzał na pozostałych oczekując potwierdzenia.
- Iton, ale on to już wie. Tylko ciebie nie było na uczcie. Właściwie niewiele straciłeś, bo uczty też nie było - zarechotał głośno.
- Przepraszam, nie wiedziałem, że głównym punktem uczty był cel naszego przybycia. Z tego, co udało mi się dowiedzieć od “króla”, to całe to zabawne królestwo kręci się wokół śpiącego księcia. Logicznym byłoby więc domniemywać, że to on jest tym artefaktem. Może to jakiś inteligentny przedmiot, który pod wpływem magii tego miejsca przyjął postać księcia? Może próbuje się uwolnić wołając do siebie Księżną?
- Ten, którego szukamy - zaczęła Sheva - też czai się na Królewicza. To troche tak, jakbyśmy polując na myszy ruszyli najpierw po ser. Jak wy ogarniecie już kwestie babek o kamiennych sercach to ja mogę młodzika pocałować.
Po chwili spojrzała na wilczycę, która z pewnością nie pochwalała jej słów.
- Albo ona poliże mu pysk. Zobaczymy. - Dodała półelfka.
- Pogubiłem się, kogo szukacie? - Drakar spojrzał na Shevę z pełnym niezrozumieniem.
Półelfka rozejrzała się po towarzyszach, jakby palnęła więcej niż miała zamiar.
- Skupmy się na Śpiącym Królewiczu i siedmiu krasnoludkach.
- A ty od razu do całowania. - mruknął Iton. - Biały chce pozostawić królewicza w stanie śpiączki, a my z tego co zrozumiałem skłaniamy się do tego, żeby go obudzić. Prędzej, czy później będziemy musieli się skonfrontować z tym białym magiem. Wiesz może gdzie jest jego siedziba? Czy on tu przebywa ciągle? Na pewno wraca do Mulmaster, wtedy możemy być bardziej niezależni, ale skąd wiedzieć kiedy się pojawi?
Drakar spojrzał wymownie na przyczepioną do plecaka Hassana białą szatę.
- Zdaje mi się, że to wy przyszliście z jego siedziby. Jeśli domysły psiego gwardzisty były słuszne - prychną z rozbawieniem - nie jest trudnym się domyślić, że to brat z płaszczy i skoro macie jego przebranie to nie wiem czy w ogóle się pojawi. Bo obecnie go tu nie ma.
- Jeśli był sha'ir, to raczej miernym,bo jego siedzibą w Mulmaster był jakiś chlew. Prawdziwi magicy, warci swojego miana mieszkają albo w wielkich wieżach, albo w ogromnych zamkach, pełnych sług. Jeśli to nie twoja szata to może warto poszukać samego magika? Lubią wieże więc pewnie znajdziemy go gdzieś na górze. Musi jeść, spać, srać i krwawi pewnie jak każdy sha'ir kiedy go przekłuć - Hassana nudził cały ten wywód o królewiczach, całowaniu, magicznych krasnoludkach, artefaktach i innych magicznych rzeczach. Jego rozumowanie było proste. Jeśli coś było śmiertelne, można było to zabić, okaleczyć, względnie torturować. A tortury były w jego mniemaniu najlepszą metodą wyciągnięcia informacji wszelkich, co nie znaczyło konkretnych w temacie od przesłuchiwanego.
Shillen skinęła głową w kierunku wojownika z lekkim uśmiechem. Podobało się jej jego proste rozumowanie. Też z wielką chęcią wycięłaby sobie krwawą ścieżkę do znalezienia artefaktu i rozwiązaniu swojego problemu.

- Jest poza tym miejscem, poza tym wymiarem, tą kulą. Jeśli chciał ukryć przed resztą bractwa swój eksperyment, to to jest bardziej skuteczne niż schowanie go pod łóżkiem swojego dormitorium w wieży bractwa - westchnął mag - A swoją drogą skoro już mówimy o torturach i zabijaniu, to czemu jej nie wypuściliście - wskazał na Księżną - aby poczyniła chaos i zniszczenie? Jeśli dobrze wszystko zrozumiałem to nie ma już nikogo pośród sług, kto mógłby stawić jej czoła, nieprawdaż?

- Cieszy mnie to, że tak szybko przeszedłeś do porządku dziennego z faktem magicznej komnaty, magicznego Królewicza i magicznych kamiennych paladynek. I tak jak ty wierzę, że nic w zamku nie jest dla niej zagrożeniem. Dość mitrężenia ozorów. Chodźmy obudzić jedno książątko - powiedziała Sheva z gracją wsuwając dłoń pod ramię Drakara. Wszak była damą i półtorak na plecach tego nie zmieniał. Wypadało ją prowadzić, choć to ona narzucała tempo i kierunek.

- Z chęcią popatrzę, jak kudłata daje księciu buziaka. A rozpętamy chaos i zniszczenie wtedy, kiedy będzie to nam na rękę, nie wcześniej, sha'ir Drakarze. Przemoc musi być okiełznana, aby była skuteczna. To się nazywa dyscyplina - odparł wojownik i zacisnął dłoń na trzymanym przed sobą drzewcu glewii.

Drowka wytargała z pochew swoje krótkie miecze i zerkając to raz na swoich towarzyszy, to raz na wilczycę rzuciła:
- No, chłopak już sobie chyba wystarczająco pospał, czas ruszyć tą bajkę do przodu.- pochyliła nieco głowę i skinęła Księżnej ręką puszczając ją przodem.

Zaczęło się.

Najszybciej reagowała Drowka. Szepnęła coś pod nosem, a strzała z jej broni pofruneła wprost w jedną z paladynek. Odbiła się od zbroi i poszybowała gdzieś między kolumny.
- Musimy chronić królewicza! - zakrzyknęła niezwykle dziewczęcym głosikiem jedna z krasnoludek i z ewidentną niezdarnością ruszyła do Impa próbując go trafić morgenszternem. Trafiła niemal go miażdżąc.

Imp po trafieniu był oszołomiony. Tak oszołomiony, że nawet nie był w stanie zareagować na kolejnego napastnika.
- Giń diabelska pokrako! - zawtórowała druga z paladynek, która pozbawiła życia istoty.

Przed drużynę wysunął się Hassan, który zaczął wywijać młyńce swoją glewią. Jednak ostrze ślizgało się po ciężkiej zbroi. Dopiero uderzenie drzewcem wbiło się pod ramię jednej z kobiet. Hassan jednak był w pełni skupiony. Nie miał czasu na drobne radości. I dzięki temu z łatwością uchylił się przed ostrzem dwuręcznego topora.

Sheva już gdy toporniczka szarżowała pozdrowiła swą Kruczą Panią, a gdy powiodła dłonią po płazie miecza ten rozbłysnął delikatnym światłem. Zacisnęła obie dłonie na rękojeści wyprowadzając niskie i szerokie cięcie w bok paladynki, która ledwo otrząsnęła się po ataku Hassana. Trafiła bezbłędnie w bok, ostrze zgrzytnęło o zbroję. Po chwili również płyty pancerza poblaskiwały dziwnym światłem.
- Z tą siekierą to do lasu idź, a nie mi towarzysza próbujesz rąbać! - krzyknęła półelfka na zakończenie swojego piruetu z bronią.

Towarzyszący im mag odsunął się i wypuścił z rękawa jakieś zaklęcie pełne zielonkawej energii. Magiczny pocisk nawet nie musnął krasnoludki.

- W imię wszystkiego co święte! - uniosła swój toporek do góry i napełnia go mocą. Broń zaczęła się świecić, a ona ruszyła się kilka kroków do przodu.

Paladynka w różowej zbroi omiotła przeszywającym na wskroś spojrzeniem chaos w sali i zatrzymała je na Shillen. Coś w tym spojrzeniu sprawiło, że drowka poczuła się jak otwarta księga dla blondwłosej paladynki.

- Krocząc ścieżką przemocy i występku nigdy nie osiągniecie szczęścia ze swym wybrankiem - powiedziała do niej z nawet wyczuwalną nutą smutku w głosie.

Iton wyciągnął sztylet i wykorzystując fakt, że przeciwniczka zajęta jest dwoma przeciwnikami wbił jej sztylet pod żebra. Dokładnie tam gdzie płyty schodziły się ze sobą, po to, żeby pozwolić krasnoludce poruszać się. Po dwóch skutecznych atakach spomiędzy płyt popłynęła krew.

Wilczyca nagle zaczęła rosnąć i zmieniać swój kształt. Zmieniała się w potwora jakiego spotkali w lesie.

Widząc zbliżającego się wilkołaka paladynka nie czekałą i zamachnęła się na niego. Widząc jak jej ostrze niemal się odbiło zakrzyknęła i nagle księżna poczuła ból.

Kolejna z paladynek pospieszyła do sióstr aby je wspomóc przeciw bestii i trafiłą swoim toporkiem w wilkołączycę również przyzywając swoją świętą moc.

Drowka słysząc słowa jednej z paladynek wstrzymała się przed posłaniem kolejnej strzały i spoglądając na krasnoludzicę spytała:
- Skąd o nim wiesz?

Jedna z paladynek podbiegła do ranionej towarzyszki i odmawiając modlitwę dotknęła jej ramienia. Pozostali mogli dostrzec jak rany na czerwonej krasnoludce się częściowo zasklepiają.
Inna z paladynek odsunęłą się od wilkołączycy pozwalając aby jej zębiska zjechały po zbroi nie czyniąc jej krzywdy. Tak samo jak poprzedniczka też położyła dłoń na rannej aby podnieść jej żywotność.

Wojownik walczył, a jego glewia wirowała jak szalona. Jednak paladynki otaczające go zdawały się z łatwością unikać jego ataków. Same jednak nie były w stanie podejść na tyle, by mu zagrozić.

Sheva wyprowadziła cios z góry na krasnoludkę. Trafiła wprost na naramiennik, po którym ostrze spłynęło krzesząc iskry, ale nie czyniąc żadnej krzywdy toporniczce.

Czarownik pozostając na uboczu znów coś inkantował. Albo było to bardzo czasochłonne, albo po prostu nie wyszło.

- Nie takiej pomocy się spodziewaliśmy zapraszając na spacer - rzekła gladiatorka widząc niepowodzenie kolejnego już zaklęcia, które świsnęło koło niej.

- Umiem zajrzeć w serca i poznać miłość jakiej zaznały - odpowiedziała drowce podbiegając do Itona i zamachując się w niego mieczem. Złodziej oberwał, jednak nie pozostał dłużny. Złodziej ciął sztyletem czując na sobie oddech przeciwników. Różowa paladynka próbowałą zasłonić towarzyszkę, ale jej się nie udało. Sztylet Itona wbił się głęboko pomiędzy płyty zbroi sprawiając, że trysnęła czerwona jucha.
- Siostro! - krzyknęła w desperacji różowa, ale zwinny Iton umknął jej nim cokolwiek mogła którakolwiek coś zrobić.

Ciężko było powiedzieć dlaczego wilkołaczka wybrała akurat paladynkę z toporem jako swój cel. Najpierw wyprowadziła szybki cios pazurami, który doświadczona wojowniczka sparowała z łatwością. Choć potężne ugryzienie jakie nastąpiło po tym ją kompletnie zaskoczyło. Szczęki bestii z siłą imadła zacisnęły się na ramieniu krasnoludki. Naramiennik wygiął się w paszczy potwora.

Wilkołaczka została uznana za najgroźniejszego z przeciwników i skupiła na sobie kolejne ataki.

- Więc pewnie wiesz, że zrobię wszystko żeby go uwolnić - syknęła drowka i posłała strzałę w rozpraszającą ją paladynkę. Niestety ta zasłoniła się tarczą odbijając pocisk.

Jedna z paladynek zamchneła się na Shevę, jednak tak niezdarnei, że broń wypadła jej z ręki.
W ruchach półelfki było coś z tańca. Nie była wojowniczką. Nigdy nie szkolono jej w zabijaniu. Jej ciosy miały wyglądać efektownie. Praca nóg co jakiś czas wzbijała w gorę krople wody ze strumyczka. Szturchnęła jedną z paladynek łokciem w czasie piruetu:
- Nie martw się, nie biję bezbronnych - i z wdziękiem mrugnęła okiem.
Zaraz potem wyprowadziła zamaszysty cios z góry, który mimo efektownego wyglądu, albo właśnie dzięki niemu był banalny do uniknięcia przez leczącą paladynkę.

- Te, mag! Co z tą krwią? - rzuciła w końcu w stronę nekromanty chcąc odciągnąć uwagę od swojego niepowodzenia.

Krew ze zwłok impa płynęła. Ale płynęła po schodkach w górę. Jakby przyciągał ją sarkofag z królewiczem. Wszystko to było zupełnie wbrew zasadom fizyki.

Sprawę zdawała się zauważać jedynie półelfka, ale może to i lepiej? Hassan niczym maszyna do zabijania wyprowadzał kolejne ataki, a gdy jedna z krasnoludek padła na plecy, wypływająca z jej ust struga krwi uświadomiła wszystkim, że już nie wstanie. A glewia nawet na moment się nie zatrzymała. Hassan był niczym kosiarz wpuszczony na pole dojrzałej pszenicy w dniu żniw.


- Nie wiem! Nie daliście mi tych notatek! - wywarczał składając już palce do rzucenia kolejnego czaru. - Ale królewicz ewidentnie chce krwi!

Słowa maga poprzedziły zaklęcie jakie tym razem zdecydowanie mu wyszło. Zabita przez Hassana paladynka właśnie wstawała. Z pustym wyrazem oczu. Z raną, która była śmiertelna. Mag okazał się nekromantą, a Sheva straciła nadzieję na przekonanie paladynek, że przecież nic złego się nie dzieje.
- Atakuj krasnoludki! - powiedział w końcu nekromanta.

- Ty potworze! - krasnoludka powstrzymując łzy zaatakowała Księżną wbijając się w jej ciało umagicznioną bronią i jeszcze sprowadzając na nią boską moc. Jucha trysnęła na lodową posadzkę i na trumnę. Wilkołaczyca zawyła z bólu.
Kolejna paladynka widząc co się stało chciała zamachnąć się na zombie, ale zawahała się i zamiast tego podniosła swój (nieznany nikomu) znak celując jego światło na maga. Cokolwiek chciała zrobić mag się temu oparł.

Iton wykonał kolejny atak z doskoku, ale jego sztylety zsunęły się po cięzkiej zbroi.

Ciężko ranna wilkołaczka wycofała się z pomieszczenia przyciągając pazurzastą łapę do wielkiej rany pod żebrami.

Tymczasem Zombie powstało i wykonywało pierwsze niezdarne ataki wielkim toporem. Bez efektu.

Shillen przeszła do walki w zwarciu upuszczając łuk i wyciągając sztylet.

Zombie zdało się przyciągać teraz paladynki, jak wcześniej Księżna. Obsiadły je niczym muchy i atakowały z każdej strony.

Hassan wykorzystał ten moment wyprowadzając kolejne ataki. Podobnie jak gladiatorka, której jednak nie szło tak dobrze jak mężczyźnie.

Również nekromanta przeszedł do ataków w zwarciu, choć wspartych jakąś magią.

Iton, który był bez wątpienia najbardziej mobilny, doskoczył do kolejnej przeciwniczki. Trafienie było tak celne, że tryskająca z tętnicy paladynki krew trysnęła na ponad pół metra.

Ośmielona Księżna widząc, że szala zwycięstwa przesuwa się na ich stronę zaszarżowała. Jej pazury zsuneły się po tarczy jednej z kobiet, a zęby zacisnęły się na jej korpusie.

Jedna z paladynek trafiła za to Shewę, co zdenerwowało gladiatorkę. Szpetne przekleństwo skierowane w stronę napastniczki poprzedziło wybuch płomieni wokół kobiety. Wprawdzie krasnoludka odskoczyła, ale płomienie rzucone przez półelfkę wpełzły pod zbroję powodując dodkliwe popażenia.

Niemal w tym samym czasie topór dzierżony przez zombie trafił pierwszy raz w cel.

Walka trwała w najlepsze. Sheva rzuciła klątwę przed swym atakiem, ale i to nie pomogło.

Nekromanta otoczył swoją dłoń jakąś magiczna energią i taką dłonią dotknął tę samą paladynkę, którą Sheva przeklęła. Widać było po niej, że jest na skraju wyczerpania. Wystarczyło ją już tylko trafić.

Ale to nie nastapiło. Zmasowany atak powalił wilkołaczkę.

“Lepiej ona niż ja” - pomyślał Iton uśmiechając się pod nosem. Korzystając z zamieszania zaatakował zabójczynię wilkołaczki.

Również krew wilkołaka zaczęła płynąć z dala od strumienia. Na schody. W stronę szklanej trumny.

Obok Shillen rozległ się jęk i bulgot. Drowka przebiła tętnicę jednej z krasnoludek.

Na moment nikt nie poruszał się po polu walki. Każdy, nawet nekromanta, atakował przez moment tego samego przeciwnika, choć żadna ze stron nie mogła uzyskać przewagi.

Dopiero po chwili półelfka sparowała uderzenie morgenszternu i puściła się biegiem w stronę sarkofagu.

Sheva ujrzała za taflą szkła mężczyznę o bladej cerze, białych włosach. Jego szyję zdobiło coś, co przywodziło na myśl bardziej dyby niż jakąkolwiek formę biżuterii.



Pod nim były ułożone róże, które wypełniały cały sarkofag. Półelfka nie skomentowała ani faktu, że nie powinien sypiać w takiej biżuterii, ani że róże zamiast pościeli kłują w zad.

Poświęciła chwilę, żeby sięgając po moc świata umarłych przepełnić swe ciało mocą Kruczej Pani. Czuła jak jej rany zastępuje nieczuła na ból martwa tkanka.

W tym czasie Iton padł na plecy do strumyczka, a paladynki zaczynały otaczać Shillen. Sheva przełknęła ślinę.

W końcu potarła delikatnie swój łańcuch i wymruczała pod nosem:
- To co tam wspominałaś o tej omnipotencji?

Przenikliwy chłód uderzył od łańcucha w rękę półelfki. Sheva przez moment zapragnęła zerwać go i odrzucić jednak opanowała odruch.

- Potencjał leży we krwi…

Głos przemówił w jej głowie, a ona poczuła jak włoski na szyi stają jej dęba.

Półelfka z niewielkim wysiłkiem zepchnęła wieko trumny. Szkło pękło z hukiem rozbijając się w drobny mak.

Sheva pochwyciła swój miecz lewą dłonią za zastawę. Prawą ręką odepchnęła wieko szklanej trumny tak, że spadło z hukiem i się roztrzaskało. Gdy nic nie dzieliło jej i królewicza sięgnęła znów po chwyt miecza i trzymając go pewnie prawą ręką rozcięła lewą dłoń tak, żeby krew z niej skapywała na usta Królewicza oraz na tajemniczy łańcuch na jego szyi.
- Nie twoja krew ptaszyno - znów przemówił głos w umyśle Shevy.
Półelfka westchnęła ciężko przewracając oczyma. Jej wzrok podążał to na martwą wilkołaczkę, to na truchło impa. Miała plan.

- Sheva, nie główkuj tylko zacznij zabijać! - warknął Hassan wywijając kolejnego młyńca glewią, najwyraźniej szykując się do kolejnej rundy.
Półelfka wyciągnęła w jego stronę język i cofnęła się dwa kroki.

Iton leżał tam krwawiąc. Potrzebował pomocy, której nie było jak mu udzielić na polu walki. Hassan odparł kolejne ataki. Zdawał się się zyskać nową energię do walki.

Drowka była otoczona przez trzy krasnoludki i wykonywała pomiędzy nimi taki taniec uników, że Sheva myślała przez moment, że krasnoludki same potłuką się swoimi toporami i morgenszternami.

Ona zaś wyprowadzała kolejne ataki swoimi krótkimi ostrzami. W przeciwieństwie do ataków krasnoludek drowka trafiała niemal za każdym razem. Jednak broń ześlizgiwała się po ich zbrojach nie czyniąc im krzywdy.

Krasnoludka przeklęta wcześniej przez gladiatorkę podbiegła bliżej Shevy. - Co ty robisz z królewiczem?!?
Pólelfka zerknęła na leżącego Itona, na zakrwawioną Shillen i Hassana po czym powiedziała w stronę odbiegającej paladynki krótkie acz dosadne:
- Wypierdalaj!
Hassan nacierał swą glewią, co zrobiło nieco miejsca na polu bitwy.
Sheva puściła się biegiem między walczących pozostawiając biegnąca w jej kierunku paladynkę. Dłonią oparła się o szklaną trumnę. Z gracją odbiła się dalej. Popękane szkło zgrzytało pod jej stopami. Wykorzystała pęd, żeby zaatakować krasnoludkę stojącą przy nekromancie z drugiej strony. Cięła nisko i nie trafiła. Zaklęła pod nosem i wyprowadziła jeszcze cios z obrotu, który znów minął paladynkę o ledwie trzy palce.
Atak się nie udał, ale była tam gdzie chciała. Pod jej stopami płynęła krew zabitego Impa, a jego truchło leżało tuż obok. Potrzebowała jeszcze chwilkę… dosłownie kilku sekund.

Kilku sekund, których zabrakło Itonowi. Życie opuściło złodzieja, któremu już nigdy nie miało być dane wrócić do Mulmaster.

Coś się skończyło...