Jak to mówi stare krasnoludzkie przysłowie, jeżeli coś może pójść źle to na pewno pójdzie, źle, a gdy wszystko może pójść źle to na pewno wszystko się spierdoli. Tak też było tu i teraz. Pozornie banalna potyczka z dwoma wilkami nagle przeobraziła się w trudną walkę. Na domiar złego w ciągu dosłownie kilku minut gdy zajęci byli potyczką pogoda zmieniła się diametralnie. Pociemniało tak bardzo, że z wczesnego popołudnia zrobił się niemalże wieczór. Zaczął wiać wiatr i wyglądało jakby za chwilę miała dopaść ich burza śnieżna.

Dragonborn widząc nieudane ataki współtowarzyszy postanowił działać na ile w tej sytuacji można było jeszcze coś zrobić. Nie można było ani Milenie ani Delamrosowi zarzucić braku dobry chęci. Widać było jednak, że są jeszcze mało doświadczonymi poszukiwaczami przygód. Gdzieś jednak i kiedyś trzeba jakoś zdobyć to doświadczenie. Jako potomek smoków, w długiej, bo długiej, ale jednak w miarę prostej linii potrafił coś więcej niż tylko władać mieczem. Miał przecież smoczy oddech o czym mało kto wiedział, gdyż rasa dragonborn jednak wciąż należała raczej do rzadkości.

Nie zastanawiając się dłużej i korzystając że wiatr mieli za plecami zionął ogniem w kierunku pozostałego przy życiu wilka. Wilk zaskoczony nie mniej niż elfka i człowiek dostał się bezpośrednio w obszar gdzie Draugdin zionął ogniem. W tym samym momencie ku zdziwieniu wszystkich wrócił wypuszczony przez Milenę prosto w niebo bełt i trafił wilka prosto w zad nad tylną łapą. Fart jakich mało choć równie dobrze pocisk puszczony niemalże prosto nad ich głowy mógł też trafić każdego z nich. Zaskoczony wilk zawył z bólu i padł na śnieg próbując wyciągnąć zębami tkwiące w jego ciele drzewce. Tym samym spowodował, że płomienie które ogarnęły jego sierść rozprzestrzeniły się po reszcie futra. Wydawszy ostatni skowyt wilk padł martwy. Skowyt był tak żałosny, że dotychczas dochodzące w kilku stron wycie pozostałym osobników nagle zamilkły. Przynajmniej posiłki ze strony sfory mieli z głowy.

W tym momencie dopadła ich burza śnieżna. Wiatr był na tyle silny i porywisty, że śnieg padał niemalże równolegle do drogi. To co było dobre to fakt, że nagłe obniżenie temperatury zatrzymało krwotok z nogi Draugdina i to, że wiatr dął im w plecy także popychał ich w kierunku przełęczy i obiecanego tam schronienia. Odcinek, który normalnie przebyli by w godzinę zajął im trzy. Jednak ostatecznie zmarznięci i niemalże zasypani przez śnieg dotarli w końcu do schroniska.

Gdyby nie panujące warunki pogodowe ujrzeliby małą, ale schludną i solidną chatkę z małą stajenką. Nie mogli tego też zobaczyć, ale w stajence ukryte przed burzą były osiołek i i mała “dwukółka” okryta szczelnie brezentem, którą ten osiołek prawdopodobnie ciągnął.

Po otwarciu drzwi uderzyło w wędrowców wilgotne, ale ciepłe powietrze i zapach ludzi od dłuższego czasu zamkniętych w małym pomieszczeniu. Powietrze wewnątrz było pełne od dymu, a jednak kusiło ciszą, ciepłem i schronieniem przed burzą. Nad małym ogniskiem wisiał bulgoczący kociołek, a obok za siennikach leżały dwie osoby.

- Jak wam się udało przebić przez tę diabelską burzę?! Na pewno jesteście zmęczeni i głodni. O widzę, że nawet ktoś jest ranny… Poczęstujcie się gulaszem? Zapytał człowiek wyciągając w ich stronę drewnianą miseczkę z parującym jedzenie. Druga osoba w schronisku była przypuszczalnie półelfem.

Tak czy inaczej nie mogli nie skorzystać z dachu nad głową, ciepłego kąta i zaproszenia do wspólnego posiłku. Tak czy inaczej byli tu uwięzieni przynajmniej do czasu gdy burza ustanie. No i przynajmniej byli bezpieczni. Można było się posilić, odpocząć i opatrzyć rany. Niekoniecznie w tej dokładnie kolejności.

Na miejscu okazało się, że ten którego nowo przybyli nazywali gospodarzem schroniska wcale nim nie był. To znaczy i był i nie był jednocześnie. Schronisko górskie działało na zupełnie innych zasadach niż karczmy czy gospody. Była to mała, sucha, ogrzewana paleniskiem chatka czekająca na wędrowców. Zapewniła jedynie dach nad głową i ciepło w postaci drewna do rozpalenia w kominku składowanego w małej szopce obok. W dobrym tonie po wizycie tam należało przed odjazdem przy pomocy należącego do wyposażenia topora uzupełnić zapas zużytego w trakcie pobytu opału. Takie były zasady szlaku i żaden szanujący się wędrowiec nie pomyślałby nawet o złamaniu tych zasad. Natomiast gdy spotykało się tam kilku podróżników na raz to ten, który przybył pierwszy był jakoby “gospodarzem”. W samym zaś schronisku wędrowcy dzieli się ze sobą czym mieli. Jak to na szlaku, szczególnie w zimie, trzeba sobie pomagać.

W trakcie posiłku i miłej towarzyskiej rozmowy drużyna dowiedziała się kilku ciekawych rzeczy. Mężczyzna, który w schronisku przebywał jako pierwszy miał na imię Edorim i to on właśnie podróżuje dwukółką ciągniętą przez osiołka. Zapytany o szczegóły swojej podróży nie ukrywał, że jedzie do Złotej Doliny w celach zdrowotnych. Nie wymieniając detali wspomniał jedynie, że choruje na jakąś dziwną dolegliwość, z którą jak dotąd ani kapłani ani magia uzdrowień nie potrafi sobie poradzić. Dlatego też podróżował do doliny nawet pomimo tego, że słabł z każdym dniem, gdyż słyszał o leczniczych właściwościach wyjątkowego prozrdowotnego mikroklimatu Złotej Doliny. Wydawałoby się to cokolwiek wątpliwe szczególnie w środku zimy.

Drugim gościem schroniska okazał się pół-elf o imieniu Roegner. Był on kurierem wiozącym wiadomość do jednego z mieszkańców doliny. Musiała być to niezmiernie istotna wiadomość, która zmusiła kuriera do podróżowania w taką pogodę. Niestety wilki zagryzły konia, na którym podróżował i poszarpały mu nogę. Ledwie dotarł żywy do tego schroniska gdzie tak jak Milena, Delamros i Draugdin znalazł schronienie, ciepłą strawę i pomoc przy opatrzeniu rany.

W trakcie rozmów przy gulaszu Edorim kilkakrotnie zapewniał współtowarzyszy, że jutro rano burza nie dość, że ustanie to jeszcze do tego rozpogodzi się i będzie piękna słoneczna pogoda. Mówił o tym z takim przekonaniem jak gdyby potrafił przepowiadać pogodę lub przyszłość - cokolwiek z tych dwóch rzeczy było bardziej możliwe. Kurier Roegner natomiast zaproponował drużynie czy jeżeli rzeczywiście przewidywania pogody się sprawdzą czy nie zechcieli by dostarczyć zamiast niego wiadomości do Madame Tary Cane, uczonej pracującej w Złotej Dolinie. Zaoferował drużynie 120 złotych monet za przysługę, tłumacząc się, że cała ta wyprawa kosztowała go już i tak życie konia i niemalże jego własne i jeśli burza rzeczywiście minie wolałby doczłapać się kulejąc do gospody “Ostatni Przyjazny Dom”.

Niezależnie od decyzji drużyny po skromny lecz pożywnym posiłku oraz przyjmie krzepiącej dusze wszystkich dyskusji przyszła pora na spoczynek. Natomiast rano wszyscy - no może poza Edorimem byli szczerze zdumieni, że nie dość, że burza rzeczywiście ustała gdzieś w godzinach nocnych to jeszcze pogoda ich totalnie zaskoczyła. Pozytywnie zaskoczyła.
Poranek był mroźny, ale w końcu była przecież zima, jednak nowy dzień przyniósł krystalicznie niebieskie niebo i całkowicie przejrzyste powietrze. Do tego wstające słońce zapowiadało naprawdę śliczny dzień.