Gdzieś mniej więcej pośrodku szlaku pomiędzy Cormyrem, a Wybrzeżem Mieczy stała karczma o jakże wdzięcznej, a jednocześnie jakże dwuznacznej nazwie “Ostatni Przyjazny Dom”. Co prawda był to głównie chwyt reklamowy gdyż w każdą stronę szlaku od tego miejsca można było znaleźć kolejne karczmy w odległości dwóch, góra trzech dni drogi. Jednak ten chwyt reklamowy był dokładnie przemyślany i perfekcyjnie wprowadzony w czyn.
Karczma była sucha i ciepła. Pokoje były przytulne, a materace wygodne i co ważniejsze pozbawione życia wewnętrznego. Jadło serwowane przez kucharza Ulfa było smaczne i pożywne, a zapachy gotowanych potraw potrafiły ściągnąć wędrowców ze szlaku nie pozwalając im się oprzeć pokusie wstąpienia na posiłek nawet gdy nie zamierzali tu nocować. Dwie kelnerki były ładne, pracowite i miłe choć łapy trzeba było trzymać z daleka od ich jędrnych pośladków.
W kominku zawsze palił się ogień a jego ciepło rozchodziło się po każdym zakamarku głównej izby gdzie stały stoliki dla gości i gdzie swoje królestwo za wielkim wypolerowanym blatem miał karczmarz i właściciel tego całego przybytku. Karczmarz nazywał się Bjorngson i był z niego kawał chłopa także rzadko tu dochodziło do burd gdyż łatwo można było skończyć z obitą mordą wyleciawszy przez otwarte drzwi lotem parabolicznym. Natomiast trunki serwowane tutaj były najwyższej jakości. Wszelkiego rodzaje wina i mocniejsze bimbry przedniej jakości. Zdarzały się nawet wyśmienite miody pitne dla najbardziej wyrafinowanego podniebienia. No i cały zakres różnych gatunków piw łącznie z tymi najprzedniejszymi warzonymi przez krasnoludy. Natomiast ceny za usługi na tak wysokim poziomie były tak skalkulowane, że nikt się nie skarżył, a interes kwitł i nie narzekała na martwe okresy.
Wszystko to sprawiało, że każdy bez wyjątku prędzej czy później czuł się tu jak w domu. Stąd też “Ostatni Przyjazny Dom” w pełni zasługiwał na tą nazwę i sława karczmy była znana daleko, daleko poza granicami tej prowincjonalnej okolicy, w której się znajdowała. Kto raz tu zagościł, będąc kolejny raz w tych stronach potrafił nadrobić wiele dni drogi żeby zatrzymać się tu ponownie. Szczególnie teraz w środku zimy gdy dookoła wszechobecny był śnieg i trzaskający mróz, a i lodowate wichry czasem odwiedzały okolicę.



Tego wieczoru karczma była niemal że pełna, ale co się dziwić w taką pogodę. Płomienie trzaskały wesoło w kominku, kelnerki dwoiły się i troiły przemykając między stolikami jak leśne wróżki. Było ciepło, a gwar rozmów zarówno tych głośniejszych jak i tych wypowiadanych półgłosem unosił się pomiędzy zapachami serwowanych dań. Większość gości wyglądała na kupców w drodze z jednego targu na drugi. Zima nie zima, ale utrzymywać zlecenia trzeba, tak jak i podpisywać nowe kontrakty. Był nawet trzyosobowy oddział uzbrojonych strażników z jakąś pilną misją do Waterdeep. Typowych poszukiwaczy przygód było dziś mało, może dlatego że w środku zimy w tej okolicy nie było za bardzo nic do roboty. Ci zaś którzy się tu znaleźli byli zazwyczaj w drodze skądś dokądś.

Elfka Milena Talavir przybyła tu ledwie wczoraj. Była w drodze do Baldur’s Gate jednak zatrzymała ją śnieżyca. Póki co burza śnieżna nie zamierzała tak szybko odpuścić także chcąc nie chcąc chwilowo tu utknęła. Jednak na warunki pobytu się nie skarżyła, szybko odkrywszy jakość oferowanych tu usług. Zaczęła więc szukać pozytywnych stron sytuacji w jakiej się znalazła oraz w co wielce nie wierzyła chciała spróbować wykorzystać ten czas na być może znalezienie jakiegoś zlecenia. Mocno w to wątpiła w tej okolicy Zapomnianych Krain. Jednak nic nie szkodziło popytać. Zanim zajęła miejsce przy stoliku zamówiła sobie półsłodkie czerwone wino u karczmarza, a nie od dziś wiadomo przecież, że najlepszymi źródłami informacji są właśnie właściciele karczm i gospód. Zagadnięty Bjorngson nalewając Milenie wina kiwnął tylko ledwo zauważalnie głową w kierunku stolika, umiejscowionego w najdalszym kącie sali i niemalże całkowicie skrytego w cieniu.
Elka udała się do swojego stolika i dopiero moment spożywania posiłku wykorzystała na bezwiedną obserwację sali z pozostałymi gośćmi. Kilka przelotnych spojrzeń rzuconych w kierunku wskazanym przez karczmarza niewiele dało poza tym, że stojący tam stolik był ustawiony prawdopodobnie specjalnie tak, żeby siedzące w tym miejscu osoby miały pełny i nieograniczony wgląd na całą salę, jednocześnie sami pozostając niemalże całkowicie skryci w cieniu.

Jedyne co udało się elfce zaobserwować to fakt, że siedząca tam postać była dobrze zbudowana, choć trudno to było do końca określić gdyż obcy był opatulony w płaszcz z głębokim kapturem. Obok krzesła stał oparty miecz także Milena wywnioskowała, że musiał to być zbrojny jednak możliwości przecież było wiele. Zresztą czasem trudno po samym ekwipunku stwierdzić czy to paladyn, kapłan czy może wojownik. Kaptur był na tyle obszerny i głęboki, że widać czasem jedynie bardzo niewyraźny zarys twarzy bez żadnych szczegółów. Karczmarz wskazał tego człowieka jako potencjalne źródło zlecenia i tego Milena postanowiłą się trzymać.



Delamros Chorster koczował w tej karczmie już od ładnych paru dni. W sumie nigdzie mu się nie spieszyło. Zima jest to musi być zimno, ale przecież niekoniecznie trzeba ten czas spędzać odmrażając sobie dupę na szlaku bez ważnej przyczyny. Stwierdził więc dlaczego by nie spędzać tego nieprzyjaznego czasu w cieple przy kominku. Jednak przecież nie można tak w nieskończoność. Nie tyle za przyczyną jego niespokojnego ducha, który rzadko pozwalał mu na siedzenie w jednym miejscu zbyt długo, ale bardziej za sprawą faktu, że monety w jego sakiewce zaczynały się powoli aczkolwiek nieubłaganie kończyć. Szukał więc w trybie pilnym jakiegoś nowego zlecenia. Zew przygody, ale też i sprawy materialne wzywały go ponownie na szlak.

Dzięki informacjom uzyskanym po kilku kuflach krasnoludzkiego piwa wypitego razem z karczmarzem Bjorngsonem wiedział już od trzech dni kogo ma wypatrywać. Jednakże ten nieznajomy przybył do “Ostatniego Przyjaznego Domu” dopiero dziś przed południem. Z czego samego momentu przybycia Delamros nie zarejestrował. Jako, że nie wypadało tak lecieć do gościa bezpośrednio i grubej rury bez ogródek pytać czy ma jakieś zlecenie i czy przypadkiem nie potrzebuje kogoś do pomocy, zajął z góry upatrzoną strategiczna pozycję i czekał na odpowiedni moment. Siedząc niedaleko kominka sączył piwo i obserwował całą salę. Dzień jak codzień w karczmie. Niczego ani specjalnie ciekawego ani specjalnie podejrzanego nie zauważył.

Czas płynął spokojnie, żeby nawet nie powiedzieć leniwie. Cóż się jednak dziwić gdy za oknem szalała burza śnieżna, a w karczmie ciepło, sucho i przyjemnie. Nawet jakiś wędrowny bard się przyplątał i brzdąkając na swojej lutni czarował melodią i swoim głosem piękne kelnerki. Repertuar zaś miał zacny: od przaśnych przyśpiewek ludowych, przez poezję śpiewaną po epickie ballady opowiadające o przygodach odważnych śmiałków, o mitycznych stworach czy o smokach i lochach.

Dzień, a właściwie późne popołudnie mijał jak to zwykle w karczmie, a tym bardziej w środku zimy. Czyli ciepło, sucho i leniwie. Goście najedzeni, ogrzani i uraczeni śpiewem sączyli swoje napoje. Tu i ówdzie słychać było gwar rozmów towarzyskich. Ot kolejny spokojny dzień. Gdyby nie pustki w niektórych sakiewkach można by tak spędzić całą zimę. Jednak tylko nielicznych na to było stać, a ci których było na pewno nie spędzaliby tego czasu gdzieś w osamotnionej karczmie na szlaku tylko prawdopodobnie w którymś z większych miast w swoich posiadłościach. Jednak prostym awanturnikom daleko było do takich marzeń. Większość z nich wiodła proste życie najemnika żyjąc z dnia na dzień, od zlecenia do zlecenia. Część z nich podchodziła do tematu nieco tylko bardziej przyszłościowo odkładając część zarobiony pieniędzy z każdego zlecenia. Natomiast naprawdę tylko nieliczni z awanturników i poszukiwaczy przygód mieli większy cel gdzieś tam na końcu swojej podróży i do niego dążyli. Dla jednego było to bogactwo, a dla innego zdobycie wysokiej pozycji w Gildii czy też zdobycie potężnego artefaktu, który uzupełniłby i wzmocnił umiejętności jego posiadacza. Większość z nich jednak była mniej więcej w tym samym miejscu czyli na początku tej drogi i przygody przez życie.

Karczmarz Bjorngson był fachowcem nie tylko w tym czym się parał na co dzień czyli w prowadzeniu i zarządzaniu karczmą. Był też o czym mało kto wiedział fachowcem w kojarzeniu ze sobą zleceniodawców ze zleceniobiorcami bądź też dobieraniu poszukujących zleceń awanturników w dobrze współgrające ze sobą drużyny. Natomiast sami awanturnicy jak już karczmarz dobrze widział bywali od tych butnych co to “walą prosto z mostu”, przez tych mniej odważnych do tych wręcz nieśmiałych. Do każdego potrzebne było inne podejście. Natomiast było to o tyle ważne co intratne gdyż niepisaną zasadą wśród szanujących się awanturników było po udanej wyprawie z dobrze skojarzoną ekipą podzielić się z wyżej wymienionym karczmarzem częścią nagrody. Proceder kwitł w najlepsze i wszyscy byli zadowoleni.

Takoż widząc nieśmiałe podchody jak pies do jeża Bjorngson postanowił tym razem użyć wymyślonej przez niego i udoskonalonej do perfekcji metody. Polegała ona postawieniu z góry określonego drinka zleceniodawcy, natomiast od tego czy skosztuje on napoju czy nie wynikało czy w ogóle warto zaczynać rozmowę w sprawie zlecenia czy może całkowicie dać sobie spokój. Poinformowawszy o tym w dyskretny sposób Milenę jak i Delamrosa i uzyskawszy ich akceptację karczmarz przeszedł do czynów. Fakt, że nieznajomy akceptował w tym celu krasnoludzkie piwo z Doliny Lodowego Wichru, które było dwa razy droższe od zwykłego aczkolwiek warte było każdej ceny, mogło trochę zaboleć po kieszeni przyszłych poszukiwaczy przygód, jednak należało to potraktować jako wkład w możliwą przyszłą nierzadko bardzo opłacalną inwestycję.

Potężny Bjorngson stawiając przed siedzącym w półmroku nieznajomym przez krótką chwilę niemalże całkowicie go zasłonił. Wystarczyło to na tyle by przekazać krótkie informacje od kogo jest ten poczęstunek. Kto nie znał tej metody lub nie wiedział czemu się przyglądać nawet nie zwróciłby na to uwagi ani nie zarejestrował by czegokolwiek innego niż normalnej obsługi klienta. Karczmarz był już z powrotem za szynkwasem, a w atmosferze karczmy nie zmieniło się nic. No może nie zupełnie nic, gdyż dwoje przyszłych poszukiwaczy przygód siedzieli jak na gwoździach starając się nie dać po sobie niczego znać.
Nieznośnie długą chwilę nic się nie działo, a nieznajomy siedział nadal nieporuszony, ukryty w cieniu swojego przepastnego kaptura. Gdy już niemalże nadzieje miały pęknąć jak bańki mydlane nieznajomy opróżnił jeden z kufli duszkiem, a z drugiego pociągnął spory łyk delektując się tym przednim trunkiem.

Oznaczało to akceptacje do rozmowy. Wystarczyło się teraz tylko dobrze zaprezentować.

Lepiej w kapturze niż robić hałas w tych koturnach i ciągnącą się po ziemi szatą, która może się o coś w każdej chwili zahaczyć. Pomyślał Draugdin jednak już nie skomentował. Wierzyć musiał, że trafił na profesjonalnych poszukiwaczy przygód i każde z nich wie jak się zachować i jaki ekwipunek jest najlepszy. Tym bardziej, że niestety posiadane przez niego informacje były bardzo skromne i sam mimo doświadczenia nie wiedział co ich spotka i z czym mogą mieć do czynienia. Jednak to przecież stanowi też jeden z głównych jego zdaniem elementów dlaczego parali się tym, a nie innym zadaniem. Dreszczyk emocji, niebezpieczeństwo, adrenalina i przygoda. No i chęć wzbogacenia się oczywiście. Jednak trzeba też było przeżyć, żeby potem ewentualnie mieć szansę cieszyć się zdobytymi skarbami.

Wsłuchując się we wzajemne przekomarzania nowo poznanych towarzyszy uśmiechnął się pod nosem. Początki są zawsze trudne i nigdy też nie wiadomo, czy przerodzi się to w przyszłości w przyjaźń i owocną współpracę czy w ledwie konieczność działania razem i wzajemną rywalizację. Wojownik wiedział, że tylko czas pokaże jak to się skończy. Nigdy też jeszcze nie był przez dłuższy czas członkiem jednej drużyny i nigdy się nawet nad tym nie zastanawiał jak to może być pracować z grupą sprawdzonych przyjaciół i towarzyszy broni, ale przecież życie potrafi nas najbardziej zaskakiwać. Czas pokaże.

Noc minęła szybko. Gdy elka i człowiek zeszli na śniadanie Draugdin siedział już nad pustym talerzem i dopijał grzane piwo. Milena na pewno zeszła lecz Delamros raczej spełzł ze schodów, a w oczach widać było kowalskie młoty walące gdzieś pod kopułą czaszki. Kac jak nic. Zimowe mroźne powietrze go otrzeźwi. Może nie pomoże na ból głowy, ale na pewno otrzeźwi, a pić to trzeba umieć. Po twarzy, a raczej pysku dragonborna nie dało się nic poznać, w końcu każdy jest odpowiedzialny za swoje czyny. W sumie nie ma to większego znaczenia dopóki nie trzeba na sobie wzajemnie polegać, a w szczególności w walce.

Ruszyli krótko po śniadaniu. Niewiele rozmawiali ze względu na dość niesprzyjające warunki pogodowe. Było zimno i mroźno, na szczęście po ostatniej burzy ustał wiatr i opady śniegu. Niewiele też nowego tak właściwie Draugdin miał do powiedzenia o całym tym zleceniu gdyż sam niewiele więcej wiedział, a i tak jak zazwyczaj sprawę najlepiej zbada się na miejscu.
Po niecałych dwóch godzinach Milena już wiedziała dlaczego nie mogli użyć koni. Droga była zasypana, a przy tym cały czas pięła się w górę do widoczne z oddali przełęczy wiodącej do Złotej Doliny. Według informacji od dragonborna tuż za granią przełęczy było czynne schronisko i to był cel ich dzisiejsze wyprawy. Dotrzeć tam, ogrzać się i posilić i następnego dnia rano już będą schodzić do celu ich podróży, do Złotej Doliny.



Gdy do przełęczy brakowało im około pięciuset metrów na ścieżkę przed nimi wyszły dwa wilki. Co prawda od dłuższego czasu tu i ówdzie, to bliżej, to dalej słychać było ich wycie jednak chyba żadne z nich nie spodziewało się, że zwierzęta będą tak zdeterminowane, żeby zaatakować trójkę podróżników. Widocznie zima była cięższa niż zakładano.
Dwa wilki wyszły każdy ze swojej strony zasypanego szlaku, warcząc i szczerząc zęby krok po kroku zbliżały się w stronę drużyny.
Na czele szedł Draugdin który zdążył już sięgnąć po broń. Za nim w oddaleniu kilku kroków szła Milena, a pochód zamykał Delamros. Niestety nie byli na tyle blisko od schroniska aby liczyć na ewentualną pomoc. Nadszedł czas próby.


Wilki wyszły na ścieżkę tak nagle, że zmęczeni już wędrowcy niemalże zostali zaskoczeni. Jedne z wilków, ten z lewej strony wyglądał na odważniejszego i bardziej zdeterminowanego, gdyż pomimo, że trzymał się blisko swojego towarzysza to wyraźnie był bliżej i nieustannie czujnym krokiem przybliżał się to idącego na czele Draugdina warcząc i obnażając zęby.
Dragonborn na szczęście był czujny. Nim ktokolwiek zareagował dobył miecza i zaatakował gdy tylko wilk znalazł się w zasięgu.
Niestety zmęczenie i panujące zimno, w którym przecież przebywali od wczesnych godzin rannych spowodowało, że prawdopodobnie niewystarczająco określił odległość od celu gdyż ostrze miecza jedynie świsnęło w odległości kilku centymetrów przed pyskiem wilka.
Zasłoniwszy się tarczą i z mieczem gotowym do ponownego ciosu zdążył tylko uprzedzić pozostałą dwójkę, żeby szykowali się do walki.